นักดาบนุ่มนิ่มกับพลังโจมตีศูนย์ ~ถูกออราเคิลเพื่อนวัยเด็กทิ้ง เข้าโรงเรียนเวทมนต์ และจบที่ดูแลเจ้าอสูร - ตอนที่ 46 เจ้านางฟ้าตกสวรรค์ – ส่วนที่ 2

46 เจ้านางฟ้าตกสวรรค์ – ส่วนที่ 2

—เจ้านางฟ้าตกสวรรค์ เอริเนียส ตั้งท่ายืนพร้อมหอกที่ดูเป็นลางร้าย

ผมจับดาบดาบที่ลุกไหม้เป็นสีแดงสด

ไม่มีช่องเปิดบนเอริ

ผมได้ยินมาว่า นางฟ้าใช้อาวุธอะไรก็ได้เหมือนผู้เชี่ยวชาญ ทันทีที่พวกเธอเกิด เพราะพวกเธอได้เนื้อ ที่เป็นผู้แทนของพระเจ้า

เจ้าอสูรและผมมองหน้ากัน ไม่กี่วินาที

“เตงจะไม่เข้ามาเหรอ ยูจีน? นั่นไม่เหมือนเตงเลยนะ” (เอริ)

“เจ้าอสูรเอียงหัว พร้อมหน้าที่ตกใจ

“…ไม่ ชั้นจะทำ” (ยูจีน)

ผมนึกถึงที่เอริพูดก่อนหน้า

เอริที่ถูกผนึกมามากกว่า 1,000 ปีพูดมาก่อนว่า ‘เค้าอยากจะเคลื่อนตัวข้างนอก  ด้วยความแกร่งทั้งหมดของเค้า นานๆทีอ่ะ~”

“สไตล์เสียงทะท้อนสองสวรร—” (ยูจีน)

ก่อนที่ผมจะปล่อยเทคนิคของผม…

*วู้ม!*

เสียงของลมถูกตัด ฟันแก้มและหูของผม

บาเรียที่ปกคลุมตัวของผม ถูกแทงทะลุไปด้วยกัน

“ช้า~☆ เห้อ ยูจีน เตงจะทำให้เค้าหาวนะ” (เอริ)

ความเจ็บวิ่งผ่านผม

“?!”

ผมไม่ได้ยินจากหูซ้าย

ผมไม่แม้แต่จะถือความจริง ที่เลือดร้อนๆไหลลงแก้มของผม

มีเจ้าอสูร ที่กำลังจะเหวี่ยงหอกดำ

ผมเกือบหลบใบมีด ที่เล็งไปที่อกซ้ายของผมอย่างแม่นยำไม่ได้

“เวทย์ความมืด: [ฝนดำพรำ]” (เอริ)

ใบมีดสีดำ ลงมมาหาผมเหมือนฝน

ในเวลาเดียวกัน ผมเห็นตัวของเจ้าอสูร ที่มุมของตาของผม พยายามจะปล่อยการแทงใส่ผม

(…ไม่ดีแล้ว ชั้นหลบมันไม่ได้) (ยูจีน)

{ตาย}

ตัวอักษรนั้น ลอยอยู่ในใจของผม

ในเวลานั้น เสียงของครูใหญ่โรงเรียน กลับมาเล่นใหม่ในใจของผม

◇◇

“ถั้าชั้นจำไม่ผิด นายเป็นลูกหลานของตะกูลนักดาบเทพ ของทวีปตะวันออก ยูจีน” (อูเธอร์)

ในกลางการพักขอเราจากการฝึก ครูใหญ่โรงเรียนพูดนี่

ครูใหญ่โรงเรียนขยี้ผมด้วยวิชาดาบ และผมตอบอย่างหายใจไม่ทัน

“ถ้าผมจำไม่ผิด จนถึงปู่ขอผมน่ะ ตระกูล เซฮาระ เรียกตัวมันเองว่านักดาบเทพ แต่ป๊าของผมไม่ได้สืบทอดนั่น ขณะที่สำหรับผม ผมยังไม่แม้แต่จะแก่พอ ที่จะรู้อะไรเกี่ยวกับนั่นเลย” (ยูจีน)

“เอ๋?! จริงเหรอ ยูจีน? นี่เป็นครั้งแรกทีตัวเราได้ยินนี่! ทำไมตัวเธอไม่พูดอะไรซักอย่างล่ะ?!” (ซาร่า)

“ยูจีนคุง ‘นักดาบเทพ’ คืออะไร?” (ซูมิเระ)

“ซูมิเระจัง เรียนเกี่ยวกับประวัติศาสตร์มากกว่านี้นะ” (ซาร่า)

“มันไม่นาน ตั้งแต่ตัวเรามาที่โลกนี้อ้ะ!” (ซูมิเระ)

ซาร่าและซูมิเระ เข้ามา

“นักดาบเทพ คือฮีโร่ ที่พ่ายแพ้ในสงครามชั่วคราว ใน 500 ปีก่อน ที่ทวีปตะวันออก ในท้ายที่สุด หลังจากที่ฮีโร่นั้นหายไป ไฟของสงครามแผดเผาอีกครั้ง ดังนั้นมันแค่สันติชั่วคราว” (ยูจีน)

“เข้าใจแล้ว! งั้น ตัวเธอเป็ลูกหลานของนักดาบเทพเหรอ ยูจีนคุง?” (ซูมิเระ)

“ตัวเราสงสัยเกี่ยวกับนั่น มี ‘เซ <วายุ: เทพ/นักบุญ>’ ในชื่อตระกูล เห็นว่าเป็นข้อพิสูจน์ว่าป็นลูกหลานของนักดาบเทพน่ะ แต่มีค่าหัวคนนั้นในทวีปตะวันออก  ที่เรียกตัวพวกเค้าเองว่านั่น ดังนั้น…จากใจแล้ว ตัวเรามีความสงสัยอยู่” (ยูจีน)

“ใช่…ตัวเราไม่รู้มากเกี่ยวกับทวีปตะวันออก ดังนั้นตัวเราเลยไม่รู้” (ซาร่า)

ผมอธิบายกับซูมิเระและซาร่า

“ฟุมุ ชั้นสงสัยเกี่ยวกับนั่น ชั้นคิดว่าสไตล์ดาบของนักดาบเทพแรกที่ชั้นจำได้ ก็คล้ายกับสไตล์เสียงสะท้อนสองสวรรค์ด้วย แต่พวกเค้าใช้ดาบคู่ งั้นจุดนั้นต่างกัน หือ” (อูเธอร์)

(หืม? …เป็นไปได้มั้ยว่าครูใหญ่อูเธอร์ได้เจอนักดาบเทพคนแรก…? ไม่ นั่นเป็นบางคนจาก 500 ปีก่อนนะ รูมั้ย) (ยูจีน)

ม่ายอ่ะ

ไม่มีทางเลย

“ทำไมจารพูดบางอย่างแบบนั้นกระทันหันล่ะ?” (ยูจ)

เมื่อผมถามนี้ ครูใหญ่โรงเรียนมองขึ้น ระหว่างแปรงหนวด เหมือนนึกอะไรออกบางอย่าง

“ชั้นไม่คิดว่ามีสไตล์ที่ตายตัว สำหรับดาบที่คนแรกใช้ สไตล์การต่อสู้ของนักดาบเทพ เปลี่ยนไปตลอดเวลา จากคนที่หนึ่ง ‘ไม่มีทางที่ตายตัวสำหรับบดาบ ชั้นแค่เปลี่ยนมัน ขึ้นอยู่กับคนที่นายจะต้องฟันให้ล้ม’ คนนั้นจะพูดนั่น ระหว่างที่ฟันสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่และเจ้าอสูร” (อูเธอร์)

“ไม่มีสไตล์…?” (ยูจีน)

“คนที่นายจะต้องสู้ด้วคือเอริเนียส ที่ปกครองทวีปใต้ 1,000 ปีก่อน ยูจีน มอนสเตอร์ที่แม้แต่ฮีโร่ที่แท้จริงอาเบล ทีช่วยโลกไว้ ไม่มีทางเลือกนอกจากจะผนึก อย่าพยายามแก้ไขด้วยเทคนิคที่นายมีอยู่บนมือ สังเกตศัตรู และหาจุดอ่อน จากนั้น คิดอย่างสร้างสวรรค์ โอกาสชนะ ขึ้นอยู่กับถนนที่ไร้เส้นทาง” (อูเธอร์)

ซูมิเระได้อุปกรณ์เวทย์ ครูใหญ่โรงเรียนบอกซาร่าว่าจะใช้ดาบตกทอดยังไง

แต่ทำหรับผม เขาบอกผมคำที่พื้นฐาน

“แนวคิดของนักสำรวจเหรอ?” (ยูจีน)

มันถูกป้อนให้เรามากมายในโรงเรียน จนปากของผมเปรี้ยวจากมันแล้ว รวมแล้วมี 9

■แนวคิดขอนักสำรวจ;

1: สงบอยู่เสมอ

2: เตรียมมทางหนี

3: สังเกตก่อน

4: หาจุดอ่อนของศัตรู

5: กลัวศัตรู

6: รู้จักตัวเอง

7: ชัยชนะไม่สามารถมองเห็นได้

8: พัฒนาตัวเอง

9: เปิดเส้นทางของตัวเอง

เผชิญหน้ากับดันเจี้ยนสุดท้าย กับสิ่งที่กล่าวมาไว้ในใจ

“นั่นน่ะมากที่สุดที่ชั้นบอกนายได้ นายควรจะสามารถที่จะทำบางอย่างด้วยตัวนายเอง ยูจีน งั้นตอนนี้ เรามาสู้กันอีกครั้งมั้ย?” (อูเธอร์์)

“…ได้โปรดทำครับ” (ยูจีน)

ผมน่าจะไม่เข้าใจแม้แต่ครึ่ง ของความหมายของคำพูดครูใหญ่ในเวลานั้น

หลังจากนั้น ผมได้ถูกซ้อมจนน่วมโดยของเลียนแบบดาบสวรรค์ ลาวาเต็น และกลิ้งไปบนพื้น

◇◇

(……)

มีใบมีดความมืดมากมาย ตกลงมาเป็นฝนจากฟ้า

หอกของเจ้าอสูรเล็งมาที่หัวใจผม

ไม่มีทางหนี ขึ้น ลง ซ้าย และขวา

เวทย์บาเรียไม่ได้ผลกับเจ้าอสูร

(…เช็คเมต) (ยูจีน)

าันทีที่คำว่าพ่ายแพ้ ขึ้นมาในใจของผม

—”ตามสัญญา ข้าขอยืมพลังจากเจ้าอสูร”

ตัวของผมปกคลุมไปด้วยพิษดำในทันที

ปรกติแล้ว ผมจะใช้มันระหว่างปกป้องตัวเอง ด้วยเวทย์บาเรีย

แต่ผมจงใจไม่ทำนั่น และปล่อยให้พลังที่ไหลเข้ามาในผมยึดครอง

“…ยูจีน?” (เอริ)

เจ้าอสูรส่งเสียงของเธอ ลนลาน

ใบมีดดำแทงผม ทีละเล่มตามๆกัน

แต่ผมไม่ถือนั่น และมีสมาธิตรงๆกับหอกของเจ้าอสูร

นางฟ้าเกิดพร้อมความรู้การต่อสู้้ เพื่อทำงานเป็นขนและขาของเทพเจ้า

แต่นั่นทั้งหมด

นางฟ้า อมตะ แต่คงอยู่

พลังของนางฟ้า ตายตัว ตั้งแต่เวลาที่พวกเธอเกิด และเติบโตขึ้นไม่ได้ ไม่ว่ายังไง

เอริบอกผมด้วยหน้าที่ไม่พอใจของเธอ

วิชาหอกของเจ้าอสูร อยู่ระดับผู้เชี่ยวชาญ และความสามารถของร่างกายเธอ ไม่ด้อยกว่าสิ่งมีชีวิตในตำนานปรัมปรา

อะไรที่ถูกมอบให้เธอในฐานะเทพรับใช้ของเทพเจ้า คือการเคลื่อนไหวที่เป็นแบบเดียว

ผมเมินเลือดที่ไหลออกจากทั้งตัวของ และใช้ก้าวท้าวแห่งสายลม เพื่อเทียบการเคลื่อนไหวของหอกดำ และเล็งไปที่หัวของเจ้าอสูร

“?!”

เจ้าอสูรหยุดชั่วครู่ในความตกใจ และผมรีบสร้างระยะ

ในที่สุด ผมก็หายใจได้

“…เวทย์ฮีล: [อัลตร้าฮีล]” (ยูจีน

ใบมีดดำออกมาจากตัวของผม และแผลของผมถูกรักษา

ผมต้องเลือดออกไปมาเกินไป ตาของผมมัว

แต่ ริมฝีปากของผม บิดเบี้ยวหลังจากที่ได้เห็นเจ้าอสูร

เลือดสดไหลลงจากคอของเอริ

มันบานเหมือนดอกกุหลาบ กับผิวที่ขาวและปีกดำนิลของเธอ

“ในที่สุดก็โจมตีได้…” (ยูจีน)

“เป็นเจ้าบื้อหรือไง ยูจีน เตงจะตายนะ” (เอริ)

เมื่อเวลาที่เอริถอนหายใจ แผลของเธอรักษา

การโจมตีที่ผมฝากชีวิตไว้ จบที่การเป็นแบบนั้น หือ…

“ไม่ว่ายังไงร่างงนั้นของเตง ยูจีน มันดูเหมือนเตง {ชิน} กับมานาเค้าแล้ว”  (เอริ)

“ร่าง?” (ยูจีน)

“เตงไม่สังเกตเหรอ? ดูสิ” (เอริ)

เอริดีดนิ้ว และกระจกเต็มตัวใหญ่ปรากฏ

ตัวที่คุ้นเคยของผม เปลี่ยนเป็นผิวออกเข้มๆ

“นี่คือ…” (ยูจ)

ผมมองดูแขนของผมอย่างไม่ได้ตั้งใจ และมันรู้สึกเหมือนไม่ใช่แขนผ

“เตงีแค่มานาสีขาวว ดังนั้นเตงถูกย้อมได้ง่ายๆ ทันทีที่มีสีผสม การที่ถูกย้อมอย่างง่ายๆ คือลักษณะพิเศษของมานาขาว… ตอนนี้เมื่อเค้าดูเเตงใกล้ๆ เตงไม่ได้ดูแย่แบบนั้น แต่เตงดูโกโรโกโสนิดนะ” (เอริ)

“…โกโรโกโส?” (ยูจีน)

บางที ผมก็ไม่เข้าใจ คำที่เอริใช้

คำจากวัฒนะธรรมอื่นเหรอ?

“ให้ตายซี่ สไตล์การต่อสู้ของนาย อันตรายมาก ยูจีน ยังไงซะถ้างั้น…” (เอริ)

แค่เมื่อเจ้าอสูร กำลังจะพุดบางอย่าง…

“ยูจีนคุง ยังรอดอยู่มั้ย?!”

บางคนกระโดดออกมาจากป่า

“ซูมิเระ?! ตัวเธอไม่ควรจะมาที่นี่” (ยูจีน)

“เราช่วยตัวประกันทั้งหมดแล้ว! เราก็ได้จุดใฟป่าขึ้นมา ดังนั้น มันโอเคแล้วตอนนี้! ซาร่าจังบอกตัวเรา ให้มาช่วยตัวเธอ! มานาของตัวเรากำลังจะหมดแล้ว ใช่มั้ย?” (ซูมิเระ)

ผมสร้างระยะจากเอริ สำหรับตอนนี้ และวิ่งไปที่ที่ซูมิเระอยุ่

และจากนั้น ตาของเธอเปิดกว้าง

“เออออออออออ๋?! ยูจีนคุงเปลี่ยนลุคของเค้า! นายกลายเป็นโกโรโกโสอ้ะ!! …แต่มันไมได้ดูแย่ นายดุเหมือนโฮสนิดหน่อยนะ” (ซูมิเระ)

“โกโรโกโสหมายถึงอะไรเหรอ?”  (ยูจีน)

ซูมิเระ รู้วิธีใช้คำที่ไม่รู้จักด้วย

“ก่อนหน้านั้น ชั้นจะชาร์จมานาใหม่~☆” (ซูมิเระ)

แค่เมื่อซูมิเระรัดมือไว้รอบผม และกำลังจะกอดผม…

“อ้าาา อีอุปสรรคมาแล้วว”

ผมได้ความรู้สึกเย็นวาบ กับเสียงที่ผมควรจะชินกับการได้ยิน

เสียงพร้อมเจตนาฆ่าที่ชัดเจน

บางอย่าผ่านไปต่อหน้าต่อตาของผม

“……เอ๋?”

ใบมีดดำแทงอกของซูมิเระ โดยไร้เสียง

ซูมิเระหล่นไปที่พื้น เข่าลงก่อนน

“ซูมิเระ!!!” (ยูจีน)

ผมดึงใบมีดนั้นทันที และร่ายเวทย์ฮีลไปบนเธอ

แต่การรักษาช้า

“……ยู…จีน…คุง…” (ซูมิเระ)

ซูมิเระเรียกชื่อผม ด้วยเสียงที่แห้บแห้ง

“งั้นเธอยังไมตายจริงๆ~ การโจมตีของเค้าอ่อนแอกับญาติพระเจ้า ในฐานะอดีตของนางฟ้า เพราะทั้งหมด  ซูมิเระจังเป็นครึ่งพระเจ้า แย่จัง” (เอริ)

“……เอริ เธอ…” (ยูจีน)

“มีอะไร? เค้าเป็นเจ้าอสูรนะ รู้มั้ย? คิดว่าเค้าจะรั้งมือเหรอ? ยังไงเธอก็ฟื้นคืนชีพได้ด้วยหยดน้ำชุบชีวิตอยู่ดี” (เอริ)

“……” (ยูจีน)

ผมเสียดายที่ไม่มอบการเตือนที่มากพอ ว่าให้แน่ใจ  ว่าไม่มาที่นี่

ผมคิดว่าเจ้าอสูรจะโจมตีไกลกว่านั้น แต่มันดูเหมือนเธอจะไม่ทำ

ผมร่ายเวทย์ฮีลต่อไป

แต่การรักษาแผลช้า

“อะไรที่แทงซูมิเระจัง คือใบมีดพิษ เธอจะไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ซักพัก มันจะเป็นไปไม่ได้แล้ว สำหรับเธอ ที่จะมอบมาในให้เตงด้วย” (เอริ)

“บัดซบเอ้ย!” (ยูจีน)

ผมอุ้มซูมิเระขึ้น และพยายามจะหนีจากที่นี่

“ม่ายด้ายจ้ะ☆ ถ้าเตงวิ่งหนี เค้าจะฆ่าทั้งสองคน บททดสอบยังดำเนินไปอยู่” (เอริ)

เจตนาฆ่าที่ส่งมาที่นี่ ของจริง

ผมวิ่งหนีไม่ได้

“ซูมิเระ ได้โปรดรอก่อนนะ…” (ยูจีน)

ผมนอนซูมิเระลงที่พื้นอย่างช้าๆ

แค่เมื่อผมกำลังจะก้าวไปข้างหน้า เพื่อจบการต่อสู้กับเจ้าอสูร…

“เดี๋ยว…ยู…จีน…คุง…”

แขนผมถูกจับ

“ซูมิเระ! เธอไม่ควรเคลือนไหว” (ยูจีน)

เธอเมินคำพุดผม และกระซิบในเสียงที่เบา

“เฮ้ สปิริต…ไฟ…ซัง…ได้โปรด…ขอยืมพลัง…ให้ยูจีนคุง…” (ซูมิเระ)

แค่เมื่อเธอเกือบจะพูดจบ

*ครืน ครืน ครืน ครืน ครืน ครืน ครืน ครืน ครืน ครืน ครืน ครืน ครืน ครืน ครืน ครืน*

ผมได้ยินเสียครืนในหูของผม

และจากนั้น วิสัยทัศน์ของผม แดงสด

เมื่อเวลลาที่ผมสังเกตที่ล้อมซูมิเระและผมอยู่ นั้นถูกล้อมโดยไฟหมุนยักษณ์ในทันที

และจากนั้น มานาแดงไหลเข้ามาในตัวของผม

ผมรู้สึกได้ว่ามานาดำของเอริ ถูกทาสีไป

ใบมีดเริ่มย้อมเปนสีแดง

และจากนั้น…

—คิดอย่างสร้างสรรค์ โอกาสชนะ อยุ่บนถนนที่ไร้เส้นทาง

—ถูกย้อมง่ายๆ เป็นลักษณะพิเศษของมานาขาว

คำพูดในอดีตเหล่านั้น กลับมาเล่นอยู่ในใจของผม

มานาของซูมิเระและสปิริตไฟมหาศาล

ถ้าผมใช้นี่ ผมแน่ใจว่าผมจะสู้กับเจ้าอสูรได้

แต่นั่นพอมั้ย

พอที่จะไปถึงถนนทีไร้หนทาง โดยไม่ถูกผูกโดยสไตลของผมมั้ย…?

“ดาบมานา: [{ดาบความมืดไฟ}]” (ยูจีน)

ใบมีดดำหุ้มอยู่ในไฟสีแดดง

ผมรู้สึกถึงมานาดำและมานาแดง พยายามจะอาละวาด อยู่ในตัวของผม

ผมพยายามจะสร้างสมดุล โดยไม่ใช้เวทย์บาเรีย

มันจะไม่อยู่นาน

แต่ผมรู้สึกจากความแกร่ง ที่ตางจากอะไรก่อนหน้า

“เวทย์ความมืด: [ฝนดำพรำ]” (เริ)

เอริร่ายเวทย์

ใบมีดเป็นฝน

ผมโบกดาบของผม ไปสู่ท้องฟ้า

*《บู้ม!!!》*

เสียงระเบิดดังขึ้น และใบมีดดำกระจายเหมือนพลุ

ระยะของดาบมานา ไม่น่าเชื่อแล้วตอนนี้

“…ฮ่าาาา~ นั่นมีปัญหานะ งั้นแม้แต่สปิริตก็เป็นศัตรูเค้าด้วยตอนนี้” (เอริ)

เจ้าอสูรเกาหัวขอเธอ

“ถ้าอย่างนั้น มาสรุปนี่เถอะ ยูจีน” (เอริ)

“……ใช่”  (ยูจีน)

ผมตั้งท่ายืนอย่าช้าๆ ด้วยดาบผม

“…….ทำ…เต็มที่นะ…ยู…จีน…คุง…” (ซูมิเระ)

เสียงที่แหบแห้งของซูมิเระ มาถึงผม

ผมชำเลืองมองเธอ และพยักหน้า

ตัวผมร้อนจนไหม้ จากจำนวนมานาแดงที่มหาศาล ที่ไหลเข้ามาในตัวของผม แต่ผมเมินนั่น และลดศูนย์กลางแรงโน้มถ่วงของผม เพื่อการโจมตีทีเดียว ที่จะมีทุกอย่างขอผม

“ยูจีนซานตาฟิลด์ สู้ต่อไป” (ยูจีน)

“เอริเนียส เชรับ เฟรย่า…พูดนั่นแล้ว เค้าโยนชื่อดินแดนสวรรค์ไปแล้ว ดังนั้นเค้าแค่เจ้าอสูรเอริเนียสตอนนี้ มาเลย ยูจีน”(เอริ)

—และดังนั้นเอง การปะทะสุดท้ายกับเจ้าอสูร เริ่มขึ้น

■อัพเดตต่อไป: 23 ตุลาคม

■ข้อความจากผู้แต่ง:

ผมหวังว่าการดำเนินเรื่องไปแบบนี้ ไม่เป็นไรนะ…

ชื่อใหม่ถูกตอบรับดี นั่นดีนะครับ

3 / 3

วายุ: ซูมิเรรร้…ตอนนี้เป็นตอนสุดท้ายวันนี้นะครับ

 แปลโดย: wayuwayu

เป้าหมายเดือน 10/66

ค่าเน็ต 200/200

กาแฟ 100/300

คอมใหม่ 0/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

ถ้าท่านชอบและอยากอ่านเพิ่ม โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปลด้วยนะครับ สปอนเซอร์ตอนให้อัพโหลดเพิ่มทันที แจ้งได้ทาง Facebook : “wayuwayu แปล”ครับ