นักดาบนุ่มนิ่มกับพลังโจมตีศูนย์ ~ถูกออราเคิลเพื่อนวัยเด็กทิ้ง เข้าโรงเรียนเวทมนต์ และจบที่ดูแลเจ้าอสูร - ตอนที่ 47 บทสรุป

47 บทสรุป

—เสียงหายไป

ป่าดำที่เสียงดัง

เสียงครืนของไฟแดงสด

ผมเมินทั้งหมดนั้น และตั้งสมาธิบนแค่เจ้าอสูรเอริเนียส ที่มองลงมาหาผม

รอยแตกวิ่งลงดาบผม ผสมกับเงินศักดิ์สิทธิ์

ใบมีดทนมานาของเจ้าอสูรและอีฟริทไม่ได้

(ชั้นจะพนันทุกอย่าง ไว้บนกการโจมตีทีเดียวอีกแล้ว หือ…) (ยูจีน)

เมื่อคิดเกี่ยวกับมัน มันเหมือนกันกับเซอร์เบอรัส

ผมถูกผูกเข้ากับการต่อสู้ที่คับขันสุดขีดจริงๆ

“เวทย์ย้อนกลับ: [นางฟ้าดำ]” (เอริ)

เจ้าอสูรร่ายการร่ายเวทย์ดั่งเธอร้องเมโลดี้ที่สวยงาม

เงาของเด็กที่ดูเหมือนนางฟ้าตัวเล็กๆ ปรากฏเหมือนเต้นอยู่

กลุ่มของนางฟ้าดำหัวเราะระหว่างที่ล้อมผมและซูมิเระ

ภายในความมืดสีดำสนิททของตัวและปีกของพวกเธอ มีแค่ฟันสีขาวบริสุทธิ์ที่โชว์ออกมาอย่างน่ากลัว

“คย้าคย้าคย้า♪”

หนึ่งในนางฟ้าดำเข้าหาเราระหว่างที่หัวเราะ

แค่เมื่อตอนนี้ เมื่อมันเข้าใกล้ระยะของดาบแบบเกือบๆ…

*ฟวู้ม!!!*

ไฟห้อมล้อมนางฟ้าดำตัวเล็กๆ

“กย้าาาาาาาาาาาาาาา!!!”

นางฟ้าตัวเล็กๆ ส่งเสียงร้องทที่แสบแก้วหู  ขณะที่มันถูกกลืนไปโดยไฟ และหายไปเป็นเถ้าถ่าน

ผมคิดว่าผมเห็นเงาของใครบางคนในไฟ วินาทีหนึ่งนั่น

…นั่นอะไร?

“หืมม สปิริตไฟผู้ยิ่งใหญ่ ซาลาแมนเดอร์ หือ เตงเรียกคนที่มีปัญหามานะ” (เอริ)

เจ้าอสูรพูดนี่เหมือนจะตอบ

“สปิริตไฟผู้ยิ่งใหญ่…” (ยูจีน)

“ฟุฟุ ดูเหมือนซูมิเระจังปกป้องเตงอยู่นะ  เตงผ่อนคลายและโจมตีเค้าได้เลย ยูจีน” (เอริ)

เจ้าอสูรแผ่แขนของเธอดั่งจะพูดว่า ‘ตอนนี้ มาซี้’

แต่นางฟ้าดำตัวเล็กๆลอมเจ้าอสูร ตั้งเป็นกำแพงและปกป้องเจ้าอสูร

พวกเธอน่าจะเป็นบาเรียที่มีชีวิต และดาบที่มีชีวิต

ถ้าผมเข้าหาพวกเธอ ผมจะถูกซ้อมในพริบตา

……….*ซซซี่…ซซซซซซซี่…*

ดาบมานาของผมสั่น ดั่งจะต้องการตาของมัน

“เตงจะไม่เข้ามาเหรอ?” (เอริ)

เจ้าอสูรยิ้มดั่งจะยั่วยุผม

ผมหยใจลึกๆ และลดเอว

(มันควรจะได้เวลาแล้ว…) (ยูจีน)

กำหนดการมันเละไป แต่พวกเราทั้งหมด 3 คนได้คุยกันเกี่ยวกับจังหวะ ที่เราจะทำการโจมตีด้วยที่สุดของเราไปบนเธอ

-ผมจะเช็คพลังของเจ้าอสูร

-ซูมมิเระและซาร่าช่วยตัวประกันให้เสร็จ

-ผมรับมานาสดจากซูมิเระ

-และจากนั้น…

“[ฝนเซเบอร์แสง]!!!”

เสียงของซาร่าก้อง

ดาบแสงตกลงไปบนทั้งหมดของบริเวณรอบผม

แต่ใบมีดแสงที่สร้างโดยดาบแห่งเมตตา ไม่ได้ทำให้ผมหรือซูมิเระบาดเจ็บ

ใบมีดแสงที่มากกว่า 100

เพื่อที่จะทำนี่ให้สำเร็จ เธอจำเป็นต้องรวบรวมพลังเธอเป็นเวลานาน มากกว่านั้น มันจะแค่นานไปไม่กี่วินาทีด้วยความสามารถปัจจุบันของซาร่า

นั่นป็นเมื่อเราตัดสินใจที่จะใช้การโจมตีไม่ทันตั้งตัว

“คย้าาาาาาาาา!!!”

“กย้าาาาาาาาาาาาา!!”

อ๊าาาาาาาาาาา!!!!!”

นางฟ้าดำตัวเล็กๆส่งเสียงกรีดร้อง

เจ้าอสูรดูเหมือนจะลนนิดหน่อยโดยนี่

นี่เป็นโอกาสโจมตีทีเดียวของผม

([ก้าวเท้าแห่งสายลม]) (ยูจีน)

ผมรีบเข้าไปในฝนของแสง

ระยะระหว่างผมและเจ้าอสูรหายไป และเธอเข้าสู้ระยะของผม

อะไรที่หุ้มอยู่ในดาบมานาที่ผมกวัดแกว่ง  คือพิษดำนิลและมานาแดงเข้ม

(สไตล์เสียงสะท้อนสองสวรรค์: สุดยอดเทคนิค…) (ยูจีน)

เทคนิคที่แกร่งที่สุด ที่ตัดหัวของเซอร์เบอรัส

แต่แค่เมื่อผมกำลังจะปล่อยมัน ผมมีความรู้สึกแย่

(มันจะไม่ได้ผมกับเจ้าอสูร…) (ยูจีน)

ผมรู้สึกมันได้ ไม่ใช่ด้วยเหตุผล แต่ด้วยสัญชาตญาณ

แต่ผมจะไม่สงสัยสัญชาตญาณ ในฐานะนักดาบ

ผมใช้ประโยชน์จากท่ายืน ของสุดยอดเทคนิค เป็นการหลอกและเปลี่ยนมันเป็นแทงธรรมดา

แต่เร็ว

เร็วกว่าอะไรทั้งสิ้น

ทารแทง ที่แน่นอนว่าใบมีดจะไปถึงเป้าหมาย

แต่…

(เธอเห็นมัน!!) (ยูจีน)

ตาของเจ้าอสูร ชัดเจนว่าตามเส้นทางของดาบผม

แต่ผมหยุดการโจมตีไม่ได้อีกแล้ว

(เวทย์บาเรีย: [เกราะลม]

มันนจะไม่มีความหมายกับเจ้าอสูร แต่มันดีกว่าไม่มีอะไรเลย

ผมพุ่งเข้าตีเจ้าอสูร ด้วยความมุ่งมั่นที่จะฟันกันให้ตาย

ผมเตรียมตัวสำหรับการโจมตีของหอกอสูรของเจ้าอสูร

แต่ไม่มีการกระแทกเลยซักนิด

…*ฉึก*

ผมรู้สึกได้แค่ความรู้สึกที่เข้าไปในอะไรบางอย่างนุ่มๆ ด้วยใบมีดของผม

“…เอ๋?” (ยูจีน)

ดาบมานา {แทงตัวของเอริ}

“—!”

เจ้าอสูรครวญเบาๆ และล้มลมบนพื้นอย่างช้าๆ

ไม่มี…ทาง

แม้ว่าไม่มีความสงสัยเลย ว่าเธอหลบนั้นได้

…*กิ๊นนนนนนนน*

ใบมีดของดาบมานา แตกเป็นชิ้นๆ หลังจากที่ทำเสียงนั้น

ผมเข้าหาเจ้าอสูรที่ล้มอยู่บนพื้นอย่างช้าๆ

ผมกังวลว่าเธอตาย แต่ผมได้ยินเสียงหายใจของเธอได้

“…….เอริ” (ยูจีน)

“ฮ่าาาา…เค้า…แพ้ หือ” (เอริ)

เอริพูดดั่งอยู่ในความเจ็บปวด

“ไม่ใช่เธอกันการโจมตีของผมเมื่อกี้นี้ได้เหรอ?” (ยูจีน)

“ใช่…” (เอริ)

เจ้าอสูรพูดออกมาตรงๆ

“งั้น ทำไมล่ะ?” (ยูจีน)

ผมสามารถที่จะเอาชนะบททดสอบได้ เพราะความสงสารงั้นเหรอ?

เมื่อคิดเกี่ยวกับมันแบบนั้น ผมรู้สึกมีความสุขจริงๆไม่ได้เลย

“หืมม…” (เอริ)

เจ้าอสูรทำท่าคิดในความเจ็บปวด ขณะที่เลือดไหลออกจากอกของเธอ

“ขอโทษนะ เธอไม่จำเป็นต้องบังคับตัวเองให้พูดหรอก” (ยูจีน)

“ชั้นคิดว่าการใช้ {ตาทิพย์และหยุดเวลา } ในชั้น 100 จะไม่แฟร์น่ะ” (เอริ)

“…อะไรนะ?” (ยูจีน)

ผมเพิ่งได้ยินบางอย่างที่อุกอาจเหรือนั่น?

“ในอดีต เค้าสู้กับลูกน้องของเทพมารในดินแดนสวรรค์ และจบที่มีนิสัยชอบดูอนาคตและหยุดเวลาระหว่างที่สู้ แต่เค้าคิดว่าความยากจะสูงเกินไปบนชั้น 100 ของหอคอยซีนิท” (เอริ)

“ไม่มีทางที่ผมจะชนะกับนั่นเลยนะ” (ยูจีน)

ผมครวญ

อย่าขออะไรที่เป็นไปไม่ได้สิ

“นั่นไม่จริงเลยนะ ถ้าตัวเองไปที่ชั้นสูงๆของหอคอยซีนิท ตัวเองต้องสามารถที่จรับมือกับอะไรแบบนั้น ให้เหมือนเป็นธรรมชาติที่สองนะ” (เอริ)

“…เธอล้อเล่น ใช่มั้ยเนี่ย?” (ยูจีน)

หอคอยซีนิทมีมอนสเตอร์แบบนั้นคืบคลานอยู่เต็มไปหมดเหรอ?

“แค่ก!”

ที่เวลานั้น เจ้าอสูรไอเป็นเลือดออกมามากมาย

“ธ-เธอโอเคมั้ย?” (ยูจีน)

ผมรู้สึกว่าผมเป็นคนสุดท้าย ที่ควรจะถามเธอว่าเธอโอเคมั้ยนะ

“ตัวเอง เป็นคนที่ฟันเค้า ยูจีน” (เอริ)

“ช-ใช่ แต่…เธอจะไม่ตาย ใช่มั้ย?” (ยูจีน)

ผมกังวลและถาม

“ถ้าเค้าตายจากแค่นี้…เค้าจะเรียกตัวเค้าว่าเจ้าอสูรไม่ได้หรอกนะ… แต่ เค้าเสียมานาไปมาก เค้าจะนอน ซักพัก” (เอริ)

“ข-เข้าใจแล้ว…!” (ยูจีน)

ผมถอนหายใจในความโล่งใจ

แน่นอน

ไม่มีทาง ที่เจ้าอสูรในตำนาน จะถูกฆ่าโดยบางคน แบบผม

“…เจอกันนะ ยูจีน ยินดีด้วยที่ผ่านบททดสอบของพระเจ้า” (เอริ)

*วู้ม!*

ขนนกดำมากมาย เต้นอยู่ในอากาศ

วิสัยทัศน์ของผมถูกบดบังในทันที

เมื่อเวลาที่ผมเห็นตรงหน้าผมได้อีกครั้ง เจ้าอสูรไปแล้ว

เธอน่าจะกลับไปคุกปิดผนึกใต้ดิน

ไปหาเธอทีหลังเถอะ

ผมคิดเกี่ยวกับการฟังความเอาแต่ใจอะไรก็ได้ที่เธอจะขอ

(อ้า ใช่!) (ยูจีน)

ผมรีบกลับไปที่ซูมิเระ

“……ฟฟฟฟี้” (ซูมิเระ)

ซูมิเระหลับพร้อมหน้าที่ไร้เดียงสา

ซาร่าช่วยซูมิเระอยู่

“ซาร่า! ซูมิเระเป็นยังไง?!” ยูจีน)

“ตัวเธอทำมัน ยูจีน ซูมิเระจังเพียงแค่หลับ แผลรักษาแล้ว ต้องขอบคุณเวทย์ฮีลของตัวเธอ มันดูเหมือนเธอเลือดออกมากไป” (ซาร่า)

“เข้าใจแล้ว… นั่นโล่งใจนะ” (ยูจีน)

“ที่สำคัญกว่านั้น {ตัวเธอ} โอเคป่าว ยูจีน? ตัวเธอได้รับการโจมตีของเจ้าอสูรข้้างหน้าเลยนี่ ใช่มั้ย?” (ซาร่า)

“อาา เกี่ยวกับนั่น…” (ยูจีน)

ผมพูดไม่ได้ ว่าเธอยั้งมือกับผม

แค่เมื่อผมสงสัย ว่าจะอธิบายยังไงดี

“ชัยชนะของผู้ท้าทายจ้ะ~☆ ยินดีด้วย!!”

เสียนางฟ้าดังก้อง

เธอพูดในน้ำเสียงค่อนข้างสดใส

ดั่งเธอเก็บความสุขไว้ไม่ได้

ระหว่างนั่น วงกลมเวทย์สีทองโผล่ในอากาศ และเงาขอบางคนกระโดดออกมาจากมัน

ปีกสีขาวบริสุทธิ์

ผมบลอนด์ที่ส่องแสงเหมือนตะวัน

ตาสีฟ้าเหมือนท้องฟ้า

“พวกก ชั้นล่ะกังวลว่าจะเกิดอะไรขึ้น~☆”

เสียงที่ใสและบริสุทธิ์

คนที่ปรากฏพร้อมน้ำเสียงสบ๊ายสบายคือนางฟ้าที่สวยงามหนึ่งคน

■ตอบความคิดเห็น:

>พูดถึงแล้ว ข้อความหลังจบเรื่องอะไรแบบนั้น อยู่แค่ตอนสุดท้าย ไม่ใช่เหรอ? มันน่าเสียดายทที่การตอบความคิดเห็น หายไปหลังจกนั้น

→ ผมพยามจะเก็บของตอนก่อนหน้าไว้

ผมจบที่ลบมันด้วยนิสัย…

ผมพิจารณาอยู่ว่าจะปล่อยพวกมันไว้ในอนาคตหรือไม่ หลังจากที่ได้เห็นการตอบสนองของผู้อ่านครับ

>เครูบ*

<วายุ: เปลี่ยนจาก เอริเนียส เชรับ เฟรย่า เป็น เอริเนียส เครูบ เฟรย่า นะครับ>

>งั้นชื่อของนางฟ้าจะเป็น: ชื่อส่วนตัว + ตำแหน่ง + เทพธิดาที่พวกเธอสังกัด

→กฎถูกสังเกตทันทีเลย

ผมรู้สึกว่าเครูบ*นั้นสูงเกินไป สำหรับตำแหน่งของนางฟ้า แต่จากนั้นผมมาคิด ‘แต่เธอเป็นเจ้าอสูรนะ’ 

<วายุ: Cherub ทูตสวรรค์ในคัมภีร์ไบเบิล>

■ข้อความจากผู้แต่ง:

โฆษณานิดนึงนะครับ

เล่ม 10 ของเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์ ที่เกิดขึ้นในโลกเดียวกันกับโลกนี้ จะวางขายบน25 ตุลาคม 2022

<แนะนำตัวละคร>

สตรีศักดิ์สิทธิ์แอนนาซัง ผู้ที่เป็นต้นกำเนิดดั้งเดิมของอำนาจสูงสุดของประเทศศักดิ์สิทธิ์คาลเดีย สตรีศักดิ์สิทธิ์ทั้ง 8

※ผมได้พูดถึงชื่อของเธอในเรื่องนี้รึยังครับ…?

เธอเป็นหนึ่งในสมาชิกของปาร์ตี้ฮีโร่ในตำนาน ที่ช่วยโลกเมื่อ 1,000 ปีก่อน

สตรีศักดิ์สิทธิ์ของคาลเดีย ได้ยืมชื่อเล่นของเธอเป็นชื่อของตำแหน่งของพวกเธอ

พูดถึงแล้ว ซาร่าซังเป็นผู้สมัครสตรีศักดิ์สิทธิ์ ดังนั้น แน่นอนว่าเธอได้ถูกสอนตำนานของแอนนาซัง ถึงระดับทีเจ็บปวด

เล่ม 10 จะพูดถึงจะพูดเกี่ยวกับตำนานนั้น

ถ้าท่านสนใจ ได้โปรดตามสบายและอ่านมันด้วยครับ

แล้วท่านก็อ่านเว็บเวอร์ชั้นได้ด้วยเหมือนกัน**

<วายุ: รูปดูได้ที่ Nekopost>

1 / 2

วายุ: ยังไมตายแต่เศร้า

แปลโดย: wayuwayu

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

ถ้าท่านชอบและอยากอ่านเพิ่ม โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปลด้วยนะครับ สปอนเซอร์ตอนให้อัพโหลดเพิ่มทันที แจ้งได้ทาง Facebook : “wayuwayu แปล”ครับ