นักดาบนุ่มนิ่มกับพลังโจมตีศูนย์ ~ถูกออราเคิลเพื่อนวัยเด็กทิ้ง เข้าโรงเรียนเวทมนต์ และจบที่ดูแลเจ้าอสูร - ตอนที่ 52 ยูจีน กลับมาพบกัน

52 ยูจีน กลับมาพบกัน

14-17 นาที

◇มุมมอง ซูมิเระ◇

“เป็นยังไงบ้าง มาซิโอ้?” (ยูจีน)

ยูจีนคุงพูดกับชายคนนั้นสบายๆ

มันเป็นบางคนที่เขาสนิทด้วยเหรอ?

“ฮ๋าาา?! ชั้นลาดตระเวนเมือหลวง และจากนั้นจะเป็นการฝึก! ไม่มีวันหยุดสำหรับอัศวินระดับสองในหน่วยอัศวินเหล็กดำ! ชั้นไม่มีเวลาจะไปเที่ยวชมเหมือนนายหรอก ที่ไปไหนมากับผู้หญิงน่ะ!” (มาซิโอ้)

การตอบกลับที่แขวะๆกลับมาแทน

มันดูเหมือนเขามีนิสัยไม่ดีและแสบ!

“เข้าใจแล้ว… งั้นนนายก็เข้าหน่วยอัศวินเหล็กดำ มาซิโอ้” (ยูจีน)

ยูจีนคุงไม่รู้สึกกวนใจโดยท่าทางของเขา และจริงๆแล้วพูดในน้ำเสียงอิจฉาด้วย

ชายที่เรียกว่ามาซิโอ้ ทำหน้าเหมือนเขาโดนอะไรที่คาดไม่ถึง โดยการตอบสนองนั้นของเขา

“นาย…กำจัดสัตว์สวรรค์และเจ้าอสูร ใช่มั้ย…? นายจะถูกเรียกโดยองค์จักรพรรดิ และเขาหน่วยอัศวินทอง ไม่ มีข่าวลือในกองทัพจักวรรดิ ว่านายอาจเป็นไปได้ที่จะเป็นผู้สมัครอัศวินสวรรค์นะ ยูจีน” (มาซิโอ้)

“จริงเหรอ? แต่ชั้นเพียงแค่ถูกเรียกโดยป็านะ เพาะทั้งหมด มันเป็นวันครบรอบวันแม่เสีย” (ยูจีน)

“อาา ใช่  มันเป็นเวลานั้น…” (มาซิโอ้)

“แล้วก็ ชั้นจะมีเป้าหมายไปที่ชั้น 500 ชั้นจะกลับไปที่เมืองดันเจี้ยน หลังจากซักพัก” (ยูจีน)

“…นายพูดนั่นจริงๆเหรอ?” (มาซิโอ้)

มาซิโอ้ซังมองยูจีนคุง เหมือนเขามองบางอย่างไม่น่าเชื่อ

“ไม่ใช่มันชัดเหรอ? เพราะชั้นสัญญากับซูมิเระไว้” (ยูจีน)

“ซูมิเระ? …อ้า” (มาซิโอ้)

นั่นเมื่อเขามองหนู ที่อยู่ข้างยูจีนคุงอีกครั้ง

“ยินดีต้อนรับสู่เมืองหลวงจักรวรรดิ ของแกรนด์แฟลร์ ครึ่งเทพเจ้าไฟที่ถูกนำทางมาจากโลกคู่ขนาน ซูมิเระโดโนะ ตามสบายและอยู่นี่อย่างผ่อนคลายนะครับ” (มาซิโอ้)

หนูช็อค กับการปฏิบัติที่ต่างกัน

“ค-ค่ะ! ขอบคุณมากๆสำหรับความสุภาพ… ทำไมนายรู้เกี่ยวกับชั้นล่ะ?” (ซูมิเระ)

“เรากองทัพจักรวรรดิ ได้รับคำสั่งที่เข้มงวดมา ว่าให้ปฏิบัติกับคนต่างโลกด้วยความเคารพจากการสอนของเทพธิดาแห่งโชคชะตาซามะ แล้วก็ เราได้ถูกผูกโดยหน้าที่ ให้ดูการสู้ของยูจีนกับเจ้าอสูร และเซอร์เบอรัส ถ้ามันเป็นบางคนจากกองทัพจักรวรรดิ์ ส่วนใหญ่แล้วพวกเค้าจะรู้จักหน้าของคุณน่ะ ซูมิเระโดโนะ” (มาซิโอ้)

“อ-เอออ๋…” (ซูมิเระ)

นั่นมันอะไรกันเนี่ย?

มาซิโอ้อธิบายกับหนูเสร็จ และหน้าเขาเปลี่ยนเป็นบูดอีกครั้ง

“เจอกัน ยูจีน มันดีนะที่ได้เห็นนายพาคนสวยแบบนั้นไปทั่วน่ะ! ให้ตายเหอะว่ะ” (มาซิโอ้)

“เอ๋?” (ซูมิเระ)

ที่ว่าคนสวย หมายถึงหนูอ๋อ?!

“เฮ้มาซิโอ้ มันเป็นซักพักแล้ว มาฝึกสู้กันหนอยมะ? ต่อสู้ 3 ยก” (ยูจีน)

“ชั้นจะไม่ทำเว้ย! ชั้นบอกนายแล้วไงว่าชั้นมีงานต้องทำแล้วตอนนี้! นายไม่ได้มีแผนจะฟันหน้าชั้น ด้วยดาบมานาที่นายใช้กำจัดเจ้าอสูร ใช่มั้ยวะ?!” (มาซิโอ้)

“มันโอเคน่า ชั้นจะยั้งมือ เมื่อเทียบกับเวลากับเจ้าอสูร” (ยูจีน)

“อย่ามาล้อเล่นน่า! ชั้นไปทำงานละนะ!” (มาซิโอ้)

“ทำเต็มที่กับงานนะ” (ยูจีน)

“หุบปากเลย!” (มาซิโอ้)

มาซิโอ้จากไปพร้อมก้าวเท้ายาวๆ

“เค้าดูเหมือนจะเป็นคนรุนแรงเลยนะ…” (ซูมิเระ)

“มาซิโอ้…นายเย็นลงนะ” (ยูจีน)

ความคิดเห็นที่หนูโพล่งออกไป ตรงกันข้ามกับยูจีนคุงโดยสิ้นเชิง

“เอ๋? ย-เย็นลง?” (ซูมิเระ)

“โดยไม่ต้องสงสัยว่าเค้าจะท้าทายชั้นในอดีต” (ยูจีน)

“ข-เข้าใจแล้ว…” (ซูมิเระ)

บางทีโรงเรียนทหารที่ยูจีนคุงไปมันค่อนค้างจะดุๆ?

หรือเหมือนกับ เมื่อหนูเห็นหน้าที่ผิดหวังของยูจีนคุง บางทีเขาอยากจะสู้เหรอ?

จริงๆแล้วยูจีนคุงอาจจะชอบเผชิญหน้ารึเปล่า?

“อื้มงั้น ไปกันเหอะ” (ยูจีน)

ยูจีนคุงเดินด้วยก้าวเท้าเบาๆ

หนูรีบตามหลังเขาไป

“เฮ้ ยูจีนคุง  หน่วยอัศวินเหล็กดำ และหน่วยอัศวินทองนี่อะไรอ่ะ?” (ซูมิเระ)

หนูถามอะไรที่หนูสงสัย ระหว่างเดิน

ยูจีนคุงดูเหมือนไม่ได้จะรู้สึกกวนใจ แต่มันหมายถึงเขาอาจจะถูกบอก ให้กลับมาที่อาณาจักร  ใช่มั้ย

เพราะทั้งหมดน่ะ ยูจีนคุงจำจัดเจ้าอสูร!

“หืมม รวมแล้วมี 4 หน่วยอัศวินในอาณาจักรน่ะ…” (ยูจีน)

สรุปอะไรที่ยูจีนคุงอธิบาย

-หน่วยอัศวินทอง: ภายใต้การควบคุมของจักรพรรดิโดยตรง หน่วยอัศวินที่แกร่งที่สุดของอาณาจักร

-หน่วยอัศวินเงิน: หน่วยอัศวินมากประสบการณ์ พร้อมมีการต่อสู้มากมายในชื่อของเขา

-หน่วยอัศวินเหล็กดำ:มีหน้าที่ปกป้องเมือหลวงจักรวรรดิ มีอัศวินอีลิทอยู่เยอะแยะที่จบจากโรงเรียงเรียนทหารจักรวรรดิ

-หน่วยอัศวินทองแดง: หน้าที่ของพวกเขาคือปกป้องบ้านในบริเวณ มันมีจำนวนคนเยอะที่สุด

“เข้าใจแล้ว~ งั้นมีหลายอย่างอยู่กับอัศวินซังด้วยสินะ เดี๋ยวก่อนนะ แล้วเกี่ยวกับอัศวินสวรรค์ล่ะ?” (ซูมิเระ)

“อัศวินสวรรค์เป็นฉายาของคนที่แข็งแกร่งที่สุดในอาณาจักร มีพวกเค้าแค่ 7 คน มีป๊าของตัวเรา ฮีโร่ดาบ และ…เพื่อวัยเด็กของตัวเราไอริก็เป็นหนึ่งในพวกเค้า” (ยูจีน)

“อ้า…?!” (ซูมิเระ)

อุ้ย

หนูไปในเขาพูดคำพูดกับระเบิดอ้ะ

ยูจีนคุงหัวเราคิกคัก เมื่อได้เห็นสีหน้าของหนู

“ตัวเราโอเคเรื่อไอริแล้วน่ะ ซูมิเระ” (ยูจีน)

“…จริงๆเหรอ?” (ซูมิเระ)

“ใช่” (ยูจีน)

หน้าของยูจีนคุง แน่นอนว่าดูเหมือนเขาไม่ได้กังวลเกี่ยวกับมันอีกแล้ว

นั่นหมายถึงเขาไม่ใส่ใจกับมันแล้วเหรอ?

“เรามาถึงที่นี่แล้ว ซูมิเระ” (ยูจีน)

“โออ้…นี่คือ…เดี๋ยว เออออออ๋?!” (ซูมิเระ)

หนูตกใจโดยที่ที่ยูจีนชี้

เมืองหลวงมีตึกหลายชั้น เรียกกันอยู่ตลอดเส้นทาง

พวกมันทั้งหมดสร้างจากกำแพงหนาแล้วรั้วสูง

หนูเห็นด้วยได้ว่าทั้งเมืองนี้ถูกพิจารณาว่าเป็นป้อมปราการ

แต่มันมีบ้านแปลกๆหลังหนึ่งภายในหมู่พวกเขา

ไม่มีรั้ว และมันถูกล้อมโดยรั้วตั้นไม้สูงประมาณเอว

ต้นไม้ที่คล้ายกับต้นสนเหมือนเหมือนที่สวนของญี่ปุ่น โตอยู่ที่นี่ที่นั่น

มีบ่อน้ำอยู่กลางสวน และมันมีปลาคล้ายกับคาร์พแดงว่ายอยู่ข้างใน

ที่สะดุดตามากที่สุดคือตัวบ้านเอง

ที่อยู่หนึ่งชั้นยืนยาวออกไปอย่างโอฬาร

ข้างในทิวทัศน์ของเมืองที่ออกตะวันตก ที่นั่นที่เดียว รู้สึกเหมือนบ้านของคนญี่ปุ่นในยุคเอโดะถูกก็อปมาวางที่นี่ มันมอบความรู้สึกที่พิเศษไม่เหมือนใคร

“มีอะไรเหรอ ซูมิเระ?” (ยูจีน)

“แทนที่จะว่ามีอะไร… นี่บ้านตัวเธอเหรอ  ยูจีนคุง?” (ซูมิเระ)

“ใช่แล้วล่ะ ผมกลับมาแล้วคร้าบ~” (ยูจีน)

ยูจีนคุงข้ามประตูรั้วที่เปิดกว้าง

“ด-เดี๋ยว” (ซูมิเระ)

หนูรีบตามหลังเขา เพราะหนูมัวยืนที่นั่นในความตกใจ

เราผ่านสวนใหญ่ และยูจีนคุงวางมือบนประตูที่ทางเข้า

ประตู…เปิดอย่างราบลื่น

“แล้วกุญแจล่ะ?! ทำไมมันเปิดอ่ะ?” (ซูมิเระ)

“เราไมเคยล็อคบ้านน่ะ” (ยูจีน)

“ไม่ใช่นั่นมันไม่ระวังเหรอ?!” (ซูมิเระ)

“ยังไงเราก็ไม่ได้มีอะไรที่มีค่า เรามีสิ่งที่สำคัญไว้ที่เราเอง หรือป๊าจะเอามันไว้ที่ปราสาท” (ยูจีน)

“โจรจะเข้ามานะ!” (ซูมิเระ)

“จริงๆแล้ว พวกเค้าเข้ามานับครั้งไม่ถ้วน และพวกเค้าทั้งหมดโดยตัดตัวโดยป๊า ข่าวลือนั้นมันแพร่ออกไป แล้วตอนนี้ แม้แต่ขโมยก็เลี่ยงที่นี่น่ะ” (ยูจีน)

“น่ากลัวอ่ะ!!!” (ซูมิเระ)

จริงๆแล้วพ่อของยูจีนคุงเป็นคนอันตรายเหรอ?

เมื่อเราผ่านทางเข้าอย่างประหม่าเต็มที่ มีพื้นที่เป็นดินและทางเดินยาว

หนูทำตามยูจีนและถอดรองเท้า

“ซูมิเระ ตัวเราตกใจที่ตัวเธอรู้เกี่ยวกับการถอดรองเท้านะ ทุกคนน่ะตกใจกับเรื่องนี้เลยล่ะ” (ยูจีน)

“จริงๆแล้วนี่น่ะมันเป็นธรรมชาติมากกว่าสำหรับตัวเราน่ะ เพราะทั้งหมดนั้นเป็นปรกติของโลกเก่าของตัวเรา” (ซูมิเระ)

หนูลนลานโดยวัฒนธรรมที่ญี่ปุ๊นญี่ปุ่นกระทันหัน

ยูจีนคุงและหนูเดินหน้าผ่านอาคารไม้ที่ไม่มีฝุ่นซักเม็ด

“มันเป็น 2  ปี หือ…” (ยูจีน)

ยูจีนคุนสังเกตสภาพของบ้านของเขาเอง ด้วยหน้าตาที่หม่นๆ

หนูถึงดึงความสนใจไปโดยนี่ และมองรอบๆบ้านด้วย

สีไม้บนพื้น เป็นสีที่เห็นแล้วสงบใจ

ที่กั้นห้อง มีปะตูที่เปิดจากด้านข้างเหมือนประตูสไลด์

หนูเห็นห้องที่เหมือนเสื่อทาทามิลึกเข้าไปข้างใน

(ญี่ปุ่น… มันคือบ้านญี่ปุ่น…) (ซูมิเระ)

“บ้านแปลก ใช่ป่ะล่ะ? ป๊าน่ะ อย่ากจะสร้างบ้านในเหมือนบ้านในบ้านเกิดของป๊าเค้าไม่ว่ายังไง และเมือป๊าเค้าบอกดีไซเนอร์อย่าเค้าต้องการอ่ะไร เห็นว่าพวกเค้าจับหัวในความปวดหัวเลยล่ะ” (ยูจีน)

“ถ้าตัวเราจำไม่ผิด บ้านเกิดของป๊าของตัวเธอ ควรจะเป็นที่ทวีปตะวันออก…” (ซูมิเระ)

“ประเทศเล็กๆ ที่ล่มสลายในสงคราม…เห็นว่านะ ตัวเราจำไม่ได้หรอก เพราะนั่นเกิดเมื่อตัวเรายังจำอะไรไม่ได้เลย” (ยูจีน)

“เข้าใจแล้ว” (ซูมิเระ)

ทวีปตะวันออกต้องมีวัฒนธรรมเหมือนญี่ปุ่นอยู่แหงแซะเลย

หนูสงสัยนิดหน่อย แต่เห็นว่าพวกเขารบกันตลอดเวลาเลย ดังนั้นหนูกลัวที่จะไป

ระหว่างที่หนูคิดนั่น…

“ยูจีนจัง!!! ยินดีต้อนรับกลับมาจ๊ะ!!”

บางคนพูดจากข้างหลังกระทันหัน

“อะ!” (ซูมิเระ)

“ฮานะ-ซัง มันเป็นซักพักแล้วนะ” (ยูจีน)

นั่นทำให้หนูตกใจอ้ะ

แม้ว่าไม่ควรจะเป็นอีกแล้ว จนถึงตอนนี้

ยูจีนคุงต้องสังเกต เขาไม่ได้ดูเหมือนจะตกใจ

“โอ้ชั้น โอ้ชั้น อยูด้วยกันกับสาวน่ารักๆเชียวนะหนูน่ะคนบาปจังนะ ยูจีนจัง” (ฮานะ)

คนที่พูดกับเรา เป็นเลดี้อายุมากที่ยิ้มอยู่ในผ้ากันเปื้อน

เธอดูค่อนข้างจะอายุมาก แต่เธอหลังตรงและท่ายืนดี

“ฮานะซัง คนนี้คือซูมิเระซัง เพื่อนร่วมชั้นของผมในโรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียนและ…แฟนของผม…” (ยูจีน)

“ย-ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ! ชื่อของหนูคือซูมิเระ!” (ซูมิเระ)

หนูรีบทักทายเธอ

…งั้นยูจีนคุง นำเสนอหนูเป็นแฟน

หน้าหนูร้อนๆแย้ว

“ใช่ ป้ารู้ ป้าได้ยินจากพ่อซามะ ยินดีที่ได้รู้จักนะหนู ซูมิเระซัง ป้าเป็นแม่บ้านในตระกูลซานตาฟิลด์ ชื่อของป้าคือฮานะ ป้าน่ะได้ดูแลยูจีนจังตั้งแต่เค้าตัวนิดเดียว ถามป้าเกี่ยวกับอะไรก็ได้ ที่หนูสงสัยเกี่ยวกับที่เค้าไม่กินของเผ็ดๆ และที่เค้ากลัวผีเมื่อนานมาแล้วได้เลยนะ” (ฮานะ)

“ฮานะซัง?!” (ยูจีน)

“ฟุฟุฟุฟุ” (ฮานะ)

ฮานะซังหัวเราะอย่างดัง

เธอเป็นเลดี้อายุมากที่แรงใจดีจังอ่ะ

“ยูจีนจัง ซูมิเระซัง ป้าเตรียมชาและขนมละ ดังนั้นได้โปรดมาที่ห้องรับแขกนะ” (ฮานะ)

“ขอบคุณนะ ฮานะซัง ป๊ายังทำงานอยู่เหรอครับ?” (ยูจีน)

“นั่นใช่แล้ว ป้าได้ยินว่าท่านเค้าจะกลับมาช่วงอาหารเย็น” (ฮานะ)

“เข้าใจแล้ว มากัน ซูมิเระ” (ยูจีน)

“โอเคจ้า~” (ซูมิเระ)

หนูถูกนำไปในห้องนั่งเล่นใหญ่ ที่ใกล้กับทางเข้าโดยยูจีนคุง

นี่นั่นที่เดียว ไม่ใช่ห้องญี่ปุ่น แต่เป็นห้องรับแขกที่มีโซฟา

แล้วก็ยังมีแก้วชาอยู่บนโต๊ะ และขนมอบวางอยู่ข้างๆ

“ตามสบายนะ” (ยูจีน)

“ได้ ขอบคุณนะ ยูจีนคุง” (ซูมิเระ)

หนูนั่งโซฟาที่ถูกคะยั้นคยอโดยยูจีนคุง และหลังจากที่ได้จิบชาอุ่นๆ หนูถอนหายใจ ‘ถ่าฮ่าาา~’

“ตัวเราเหนื่อยแล้ว” (ยูจีน)

“ใช่ ตัวเราอาจจะประหม่าจากการขึ้นเรือบินครั้งแรก” (ซูมิเระ)

“ตัวเราจะวางสัมภาระในห้องของเรา เราเตรียมห้องสำหรับตัวเธออยู่แล้วนะ ซูมิเระ” (ยูจีน)

“อืม…โดยห้อง หมายถึงตัวเราะอยู่ในห้องเดียวกันกับยูจีนคุง—” (ซูมิเระ)

“คนละห้องจ้ะ” (ยูจีน)

“…โอเค~” (ซูมิเระ)

มันเข้าใจได้ที่เราจู่ๆจะไม่อยู่ในห้องเดียวกัน หลังจากมาที่บ้านของเขา

ยังไงซะ ความแค้นของซาร่าจังจะน่ากลัวถ้าหนูไปแซงหน้า ดังนั้นหนูจะเคารพที่นี่

ยูจีนคุงกลับมาทีหลัง หลังจากคุยซักพัก หนูงีบไปแป้ปนึงและ…

“ตัวเธอไปนอนได้นะ”

“……โอเค” (ซูมิเระ)

หนูหลับไปทั้งแบบนั้น

◇◇

“……ฟว้าา……หืม?”

เมื่อหนูตื่น แสงที่มาจากหน้าต่างเป็นสีแดง

ดูเหมือนมันเวลาพอดีที่ตะวันตะตก

ผ้าห่มอยู่บนตัวของหนู

ไม่มีใครอยู่ในห้อง

“…ยูจีนคุง?” (ซูมิเระ)

หนูพึมพำนี่ในห้องเปล่า

“ถ้าหนูหายูจีนจัง ตอนนี้เค้าฝึกอยู่ในโดโจ ซูมิเระซัง”

“เฮ๋?!” (ซูมิเระ)

ฮานะซังยืนอยู่ข้างหนูพร้อมกับยิ้ม

ไม่มีทาง! แน่นอนว่าไม่มีใครอยู่แค่เมื่อกี้นี้เอง

คนนี้เป็นนินจาเหรอ?

“อืม โดโจอยู่ไหนคะ?” (ซูมิเระ)

หนูถามพร้อมกับหัวใจเต้นเร็ว

“ป้าจะนำหนูไปเอง” (ฮานะ)

หนูตามหลังฮานะซังไป

ดูเหมือนโดโจอยู่หลังบ้านของยูจีนคุง

มันเชื่อมกับบ้านด้วยทางเดิน และมันดูเหมือนยิมเล็กๆจากข้างนอก

หนูได้ยินเสียงเหวี่ยง ‘ฮู้ว! ฮู้ว!’ จากโดโจ

มันต้องเป็นยูจีนคุง

“ยังไงซะ ถ้าอย่างนั้น ป้าต้องไปเตรียมอาหารเย็น” (ฮานะ)

ฮานะซังคำนับเบาๆและจากไป

หนูคำนับกลับไปหาเธอและไปที่โดโจ

(ว้าาาา…) (ซูมิเระ)

หนูเห็นข้างในห้องเปิด และหัวใจหนูส่งเสียงของความชื่นชม

ยูจีคุงเหวี่ยงดาบไม้ข้างในโดโจคนเดียว

หนูน่ะมือใหม่เรื่องดาบ หนูไม่รู้เรื่องที่ซับซ้อน แต่การเหวี่ยงดาบของยูจีนคุงลื่นไหล

เขาเคลื่อนไหวร่างกายได้อย่างราบลื่น และไม่มีการสั่นที่ท่อนบน

หนูมองดาบที่ตัดลมด้วยตาหนูไม่ทัน

มันดูเหมือนยูจีนคุงสังเกตหนูตอนนั้น

“ซูมิเระ ตื่นแล้วเหรอ?” (ยูจีน)

“ใช่ ตัวเราหลับไปน่ะ” (ซูมิเระ)

หนูพูดนี่ และแค่เมื่อหนูกำลังจะก้าวเข้าไปในโดโจ…

“ดูเหมือนลูกฝึกต่อนะ”

เสียงของคนที่ไม่รู้จักดัง

(เอ๋?) (ซูมิเระ)

ทันทีที่หนูคิดงี้

*ปั้ง*

มีเสียงดั๊งดังขึ้นมา และพื้นสั่น

“ว้าย!” (ซูมิเระ)

หนูจบที่กรี้ดออกไปสั้นๆ และปิดตาหนู

และจากนั้น เมื่อหนูเปิดตา ยูจีนคุงคุกเข่าลงพื้นเข่านึง หลังจากที่รับการเหวี่ยงดาบลงของคนแปลกหน้าด้วยดาบของเขาเอง

“ยูจีนคุง!!!” (ซูมิเระ)

“อุ้ย ลุงทำหนูตกใจนั่น ขอโทษทีเลดี้น้อย”

หน้าเขายิ้มเหมือนเด็กแกล้งคน และรูปลักษณ์ของเขาคือผู้ใหญ่ในวัย 40 ที่ถูกต้อง

ผมดำ และตาสีดำ ผมยาวมัดอย่างไม่เรียบร้อยข้างหลัง

เขามีหน้าที่ไม่ได้โกนหนวด และเสื้อผ้าของเขาเหมือนกิโมโนใส่อยู่บ้าน

แล้วก็ คล้ายๆกับยูจีนคุงด้วยล่ะ

“……เฮ้ย ป๊าแอบโจมตีลูกชายหลังจากที่ไม่ได้เจอมา 2 ปีเหรอ?” (ยูจีน)

ยูจีนคุงบ่น

“ในฐานะมาสเตอร์ในเรื่องดาบ มันเป็นเรื่องแน่นอน ที่พ่อต้องยืนยัน ว่าทักษะลูกทื่อลงไปป่าว”

ชายวัยกลางคนคนนี้ ตอบอย่างสนิทสนม

(คนนี้คือ…!) (ซูมิเระ)

ดูเหมือนคนนี้เป็นพ่อของยูจีนคุงล่ะ

■ตอบความคิดเห็น:

>ถ้าฉันจำไม่ผิด มาซิโอเป็นคนที่พูดหลายอย่างกับยูจีนในตอนที่ 1 ใช่มั้ย?

-ครับ ในตอนที่หนึ่ง

เพื่อนร่วมชั้นของเขาในโรงเรียนทหาร และเป็นชายที่ได้ที่ 3 (ที่ 1 เป็นและไอริอยู่ถัดไป)

>ป่าป๊ายูจีนจะมาในตอนต่อไปมั้ย?

-ท่านได้เรียกแล้ว

■ข้อความจากผู้แต่ง

ปัจจุบันนี้ ผมถูกฆาตกรรมโดยงาน (เวลาฃาทั้งหมดของสสิ้นปี จนถึงเดือน 1 ในปีถัดไป)

แต่ผมได้พลังงาน หลังจากได้ยินว่า อาเมอร์คอร์จะออกใหม่ ดังนั้น ผมจะทำเต็มที่ครับ

1 / 3

วายุ: มาถึงก็ฟันหน้าลูกเลยนะคุณพ่อ

 แปลโดย: wayuwayu

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

ถ้าท่านชอบและอยากอ่านเพิ่ม โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปลด้วยนะครับ สปอนเซอร์ตอนให้อัพโหลดเพิ่มทันที แจ้งได้ทาง Facebook : “wayuwayu แปล” ครับ