นักดาบนุ่มนิ่มกับพลังโจมตีศูนย์ ~ถูกออราเคิลเพื่อนวัยเด็กทิ้ง เข้าโรงเรียนเวทมนต์ และจบที่ดูแลเจ้าอสูร - ตอนที่ 57 สัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่

57 สัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่

17 – 21 นาที

“พระองค์จักรพรรดิ ได้โปรดดูภาพสดที่นี่ด้วยครับ!!”

นักเวทย์สภาจักรวรรดิทำท่าท่างที่เกินจริง และแสดงสภาพของเวทย์บาเรียที่ผนึกสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ให้ดู

…บริเวณเริ่มเสียงดัง…ไม่ใช่จากจักรพรรดิ แต่เหล่าขุนนางและเหล่าเจ้าหน้าที่ทหาร

“นี่มันไม่ดี… เสาผนึกเวทมนตร์ถูกทำลายอย่างสมบูรณ์… เวทมนตร์์บาเรียไม่สามากที่จะเก็บรักษาไว้ได้แบบนี้”

“นี่ไม่ดี… ถ้าเป็นในแบบนี้ บาเรียจะถูกทำลายเป็นห่วงโซ่กัน”

“นี่มันต่างจากอะไรที่ถูกรายงานไว้ก่อนเลย! พวกนักเวทย์ทำอะไรอยู่!”

“นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาพูดแบบนั้นนะ…”

ผมได้ยินเสียงที่กระสับกระส่าย และการตะโกนที่โกรธเคืองจากผู้คนในห้องโถง

“…ถ้าเช่นนั้น บาเรียจะอยู่ได้นานแค่ไหน?”

จักรพรรดิขมวดคิ้วขอเขา และพักคางไว้ที่มือ โดยไม่ได้ดูเหมือนจะลนลาน

“ขีดจำกัดน่าจะ…10วัน”

ความคิดเห็นของนักเวทย์สภาจักรวรรดิซัง เหมือนกันกับเอริ

พูดถึงแล้ว นี่เห็นได้ชัดว่าเป็นผลจากนักเวทย์สภาจักรวรรดิ ที่ได้คำนวนมันทั้งหมดไว้แล้ว

เมื่อจักรพรรดิได้ยินคำนี้ เขายืนขึ้นตรงๆและพูดในเสียงดัง

“จากตอนนี้ไป มาตรการป้องกันสำหรับสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ จะเป็นลำดับความสำคัญที่สูงสุด เรื่องอื่นทั้งหมดจะถูกระงับในทันที!”

“ตามสั่งครับ พระองค์จักรพรรดิ”

นายกรัฐมนตรีตตอบกับคำสั่งของจักรพรรดิ และทุกคนลดหัวของพวกเขา

แต่แล้วก็ยังมีคนเหล่านั้นที่ลนลาน

“ผ-ผมขออภัยทที่พูดออกมาตรงนี้ แต่ผมอยากจะยืนยันบางอย่าง เราก็จะระงับการฉลองสหัสวรรษที่ 3 ที่จะมาถึงใน 7 วันด้วยหรือครับ…ออราคิลแห่งโชคชะตา โอเรียนนูซามะจะมาจากคาลเดีย…”

“เลื่อนมันออกไป ฉันจะเป็นคนที่เขียนจดหมายยขอโทษถึงทุกคน” (แคทเธอรีน)

นายกรัฐมนตรีพูดออกมาตรงๆ

“เราจะทำการประชุมกลยุทธ์เพื่อที่จะปรึกษาวิธีที่จะผนึกเจ้าอสูรที่ยิ่งใหญ่! นักกลยุทธ์ เหล่าเจ้าชายและเหล่าขุนนางที่เกี่ยวข้อง และกัปตันอัศวินของหน่วยต่างๆจะรวมตัวกันในห้องประชุมที่ยิ่งใหญ่!” (แคทเธอรีน)

“““““““““ครับ!!”””””””””

คนที่ส่งเสียงขึ้นมาดังๆเป็นนายพลของกองทัพจักรวารรดิ

ห้องโถงเริ่มจะเสียงดังขึ้นมาในทันที

งานของผมตรงนึ้จบแล้ว

แค่เมื่อผมคิดเกี่ยวกับการถอนตัวที่นี่…

“เดี๋ยว”

ทุกคนเงียบไปกับเสียงของจักรพรรดิ

ทันทีเมื่อจักรพรรดิกำลังพูด…

“ยูจีน ซานตาฟิลด์”

“…ค-ครับ!” (ยูจีน)

ชื่อของผมถูกเรียกและผมรีบตอบ

“ทำได้ดีมาก ฉันจะมอบตำแหน่งบารอนให้เจ้า ขณะที่ของรางวัลเพิ่มเติม นายกรัฐมนนตรีจะติดต่อเจ้าไป”

“เอ๋?” (ยูจีน)

ความตกใจออกมาก่อนคำขอบคุณ

“โอ้? นั่นสรุปแล้วหรือ?” (แคทเธอรีน)

นนายยกรัฐมนตรีที่ข้างจักรพรรดิแสดงความตกใจด้วย

ผมรู้สึกเหมือนอยากดูป๊าฝั่งตรงข้ามของนายกรัฐมนตรี และ…เขาหาว

…ได้โปรดแสดงความสนใจออกมาสักน้อยในการเลื่อนตำแหน่งของลูกชายได้ไหมนี่?

จักรพรรดิยืนขึ้นในความเงียบ และออกจากห้องโถงไป

นายกรัฐมนตรี ไล่ตามหลังเขาไป

“ดาบจักรวรรดิซามะ ได้โปรดมาที่ห้องประชุมที่ยิ่งใหญ่!”

“เข้าใจแล้ว” (จูเบ)

มันดูเหมือป๊าจะมุ่งหน้าไปประชุมกลยุทธ์

เขาน่าจะไม่กลับมาวันนี้

ทุกคนเริ่มที่จะเคลื่อนที่ไปห้องประชุม ด้วยบรรยากาศที่ตึงเครียด

“ยูจี้”

บางคนเรียกผม

ผมไม่จำเป็นต้องแม้แต่หันไป มันเป็นเพื่อนวัยเด็กขอผม ไอริ

“มีอะไรหรือ เจ้าหญิงแห่งจักรวรรดิ?” (ยูจีน)

ผมวางมือลงไปบนอก และคำนับ

“นั่นทำไม! ทำไมเธอทำตัวเหมือนฉันเป็นคนแปลกหน้าเลย…? ไม่เป็นไร เฮ้ ได้โปรดเธอเข้าร่วมประชุมด้วยได้มั้ย?” (ไอริ)

“ฉัน…ฉันเนี่ยนะ?” (ยูจีน)

ผมไม่มีคุณสมบัติที่จะเข้าร่วม ในฐานะชนชั้นกลาง—คือไกลที่สุดเท่าที่ผมคิด และจากนั้นผมสังเกต

ผมถูกมอบตำแหน่งโดยจักรพรรดิเมื่อครู่นี้

มันเป็นเพียงการแจ้งทางวาจา แต่คำพูดของจักรพรรดิแน่นอนที่สุด

บารอนนั้นต่ำที่สุด แต่เพราะผมยังคงถูกพิจารณาว่าเป็นขุนนาง ผมเข้าร่วมได้

“ไอริ เธอคิดว่าเธอทำอะไรอยู่?” (เบอร์โทลด์)

นายพลเบอร์โทลด์ข้างเธอ ถามระหว่างที่ยับยั้งความโมโห

“เธอก็เห็นมันด้วยนี่ ไม่ใช่เหรอเบอร์โทลด์? ความคิดเห็นของยูจี้จะมีค่า ในฐานะบางคนที่เห็นผนึกขอสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่จากใกล้ๆ” (ไอริ)

“ไม่จำเป็น! ภาพสดจากเวทมนตร์บันทึกยังมีอยู่ เราสามารถสร้างมาตรการป้องกัน โดยกรดูภาพสดนั้นเอาก็ได้” (เบอร์โทลด์)

“ใช่ แต่…เฮ้ ยูจีน ฉันอยากจะให้เธอมา” (ไอริ)

“…นั่น…” (ยูจีน)

ผมควรทำอย่างไรดี?

ผมทำให้ซูมิเระรอที่บ้าน และมันเป็นบางอย่างที่ไม่อยู่ในกำหนกการเลย

มันไม่ได้รู้สึกถูกต้อง

นั่นพูดแช้ย นี่คือ ‘คำสั่ง’ จากเจ้าหญิง

ผมแค่ปฏิเสธมันไม่ได้…

“ยูจีน ลูกจะเข้าวร่วมสภาสงครามด้วยมั้ย?”

“โอจี้*-ซามะ” (ไอริ)

<วายุ: ลุง>

“ดาบจักรวรรดิซามะ!” (เบอร์โทลด์)

คนที่แทรกแซงการสนทนาของเราคือป๊า

“ผมทำให้ซูมิเระรอ ผมเลยคิดว่าจะกลับไปบ้าน” (ยูจีน)

“ใช่ แม้ว่าจะห่างออกไป พิษของสัตว์อสูรที่วิ่งใหญ่  กัดแซะพลังกายจากผู้คนรอบๆ ลูกควรจะไปดูสภาพของซูมิเระจัง” (จูเบ)

ป๊าเห็นด้วยกับผม

“ฉันเข้าใจแล้ว…ถ้างั้นเธอจะไม่เข้าร่วม” (ไอริ)

เพื่อนวัยเด็กของผมจากไป สลดใจ

“……”

นายพล เบอร์-อะไรสักอย่างนี่แหละ ที่ข้างเธอจ้องผม

ทำไม?

นายไม่อยากให้ฉันเข้าร่วมนี่

โอ้ยังไงซะ

ผมกำลังจะจากไปเมื่อ…

“ยูจีนคุง ขอบคุณมาก! ต้องขอบคุณนาย เราสามารถที่จะเข้าใจสถานการณ์กับผนึกได้อย่างแม่นยำ! เราเกือบจะสายเกินไปแล้ว!!”

คนที่วิ่งมาที่นี่เพื่อขอบคุณผม คือนักเวทย์ซังที่มาด้วยกันกับผม เพื่อที่จะสืบสวนด้วยเวทมนตร์บาเรีย

“อย่ากังวลเกี่ยวกับมัน ผมดีใจที่ผมได้ช่วย” (ยูจีน)

“และ…นี่คือคำขอขอฉันด้วย แต่นายได้โปรดเข้าร่วมประชุมกลยุทธ์ สำหรับการผนึกฮาเก็นติใหม่ได้มั้ย ยูจีนคุง? แน่นอน ว่ามันไม่ต้องเป็นวันนี้หรอก! การประชุมกลยุทธ์น่าจะดำเนินต่อไปต่อเนื่องกันไปเป็นวันๆ จนถึงวันที่จะใช้งานจริง นายแค่เข้าร่วมเมื่อนายทำได้นะ ดังนั้นได้โปรดเถอะ!”

นักเวทย์ซังลดหัวของเขาลึกๆใส่ผม

นี่มัน…ยากที่จะปฏิเสธ ในความหมายที่ต่างออกไปจากก่อนหน้านี้

“รับทราบ ได้โปรดเรียกผมเมื่อมีบางอย่างที่ผมช่วยได้ ผมจะไปเข้าร่วม” (ยูจีน)

คืออะไรที่ผมตอบไปอย่างเรียบง่าย

“ขอบคุณมากๆ! ถ้างั้น! ยูจีนซัง ดาบจักรวรรดิซามะครับ ผมขอตัวก่อนนะครับตอนนี้!”

นักเวทย์ซังจากไปด้วยก้าวเท้าที่เร่งรีบ

เขาน่าจะถูกฝังไปด้วยงานมากมาย จนถึงจุดที่ว่าเขาจะไม่มีเวลาที่จะได้นอนหลับ ในฐานะนักเวทย์สภาจักรวรรดิ

“ถ้างั้น พ่อเดาว่าพ่อจะไปเข้าการประชุมด้วย~ แต่พ่อไม่มีความรู้สักนิดเกี่ยวกับเวทมนตร์์เลย ดังนั้น พ่อจะไม่สามารถเขาใจอะไรที่พวกเขาจะพูดๆกันเลยนะ…” (จูเบ)

ป๊ายืนตัวอยjางไม่ห่วงท่า หันไปและหลังเดินจากไปไม่กี่ก้าว…

“เฮ้ ยูจีน” (จูเบ)

ป๊ามองกลับมา

“มีอะไรเหรอ ป๊า?” (ยูจีน)

“ลูกน่ะ กลับมาที่อาณาจักร ดังนั้นลูกออกไปกินข้าวกับไอริจังอย่างน้อยสักครั้งดีไหมล่ะ?” (จูเบ)

“เอ๋?” (ยูจีน)

ผมปล่อยเสียงที่ตกตะลึก แม้ว่าจะออกมาจากตัวผมเอง

“ไอริจัง ดูเหมือนเธออยากจุคุยด้วยกับลูกเลยนะ ใช่มั้ยล่ะ?” (จูเบ)

“นั่น…จริง แต่…” (ยูจีน)

แน่นอนว่าผมสังเกต

ผมสังเกต และ จงใจเลี่ยงเธอ

“แก้สิ่งต่างๆกับเธอได้แล้วน่า เพราะทั้งหมด มีเวลาเมื่อลูกอยากจะเจอกับบางคน แต่ทำไม่ได้นะ” (จูเบ)

“…เข้าใจแล้ว” (ยูจีน)

ป๊าพูดอยู่แค่นั้น และจากไปด้วยก้าวเท้าเบาๆ

ป๊าต้องพูดถึงแม่อยู่

แม่ของผมเสียไป ไม่นานหลังจากที่คลอดผม

มันจะเป็นวันเสียขอเธอในไม่นาน

การไปเยี่ยมหลุมของเธอกับป๊า เป็นประเพณีรายปีของเรา

แต่แน่นอนว่าป๊าถูกล้อมไปด้วยงาน พร้อมกันกับกองทัพของจักรวรรดิ สำหรับมาตรการป้องกันสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่

เขาจะไม่มีเวลาไปเยี่ยมหลุมของแม่ไหม?

(ฉันไม่มีทางเลือกนอกจากไปคนเดียว ถ้าป๊าไม่สามารถที่จะหาเวลาได้ หือ) (ยูจีน)

ผมคิดอย่างนั้น ขณะที่ผมอยู่บนทางกลับ

◇◇

“เข้าใจแล้ว ถ้างั้น พ่อขอเธอจะไม่กลับมาสักพักเหรอ ยูจีนคุง?” (ซูมิเระ)

ซูมิเระ ฮานะซัง และผมจบอยู่ที่การกินอาหารเย็นกับแค่ 3 เราวันนั้น

“น่าจะ แล้วก็ ขอโทษ ฉันอาจจะจบที่การถูกเรียกไปประชุมกลยุทธ์ เพื่อผนึกสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่” (ยูจีน)

“อิ้ม ฉันเข้าจแล้ว! ทำงานให้เต็มที่เลยนะ!” (ซูมิเระ)

“ขอโทษเกี่ยวกับเรื่องนั้น ซูมิเระ” (ยูจีน)

“มันไม่เป็นไร อย่ากังวล☆” (ซูมิเระ)

ผมไม่ได้นำซูมิเระเที่ยวไปที่เมืองหลวงเลยสักนิดในท้ายทที่สุด แต่เธอพยักหน้าโดยไม่กังวลเกี่ยวกับมัน

“ที่สำคัญมากไปกว่านั้น ยูจีนจัง! หนูได้เป็นบารอน ยินดีด้วยนะ!” (ฮานะ)

ฮานะจังฉลอกด้วยรอยยิ้มใหญ่

“ยูจีนคุง ถ้างั้นนายได้เป็นขุนนาง~” (ซูมิเระ)

“แม้ว่าเธอจะเรียกฉันว่าบารอน…ฉันไม่มีพื้นที่หรือลูกน้องเลย ดันนั้นมันก็เหมือนเดิมแหละ ถ้าฉันต้องพูดถึงการเปลี่ยนแปลง มันจะเป็นที่ฉันสามารถเข้าร้านที่ชนชั้นกลางเข้าไม่ได้ และจะถูกมอบบริการเป็นพิเศษ แต่นั่นจะทำให้ราคาเพิ่มขึ้น ดังนั้น นั่นเป็นไปไม่ได้สำหรับฉันหรอก” (ยูจีน)

ในท้ายที่สุด มันจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงมาก

“เข้าใจแล้ว แต่เหล่าขุนนางน่ะ แสดงถึงภาพที่เป็นคนที่สำคัญออกมาเลยนะ” (ซูมิเระ)

“นั่นไม่จริงหรอกน่า และ ถ้าเราพูดเกี่ยวกับจุดยืนทางสังคมที่นี่ ซาร่าสูงไปกว่าฉันไกลเลยนะ รู้มั้ย? เธอเป็นผู้สมัครเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์ตัวท็อปของคาลเดีย ถ้าเราหาอะไรเทียบเท่ากันในอาณาจักร มันจะอยู่ประมาณมาร์ควิส นั่นคืออะไรที่อยู่ระหว่างราชวงศ์กับดยุค” (ยูจีน)

“ตอนนี้ที่เธอพูดถึงมัน แน่นอนว่าซาร่าจังเป็นคนที่มีอิทธิพล… พูดถึงแล้ว เธอจะมาถึงเร็วๆนี้มั้ย?” (ซูมิเระ)

“เธอยังไม่ได้คิดต่อฉันมาเลย ป้าได้ยินอะไรมาบ้างมั้ย ซาร่าซัง?” (ยูจีน)

“ไม่เลย ไม่มีการเรียกใดๆมาจากเพื่อนที่โรงเรียนของหนูเลยนะ ยูจีนจัง” (ฮานะ)

“เธอจะมาเมื่อไหร่กันน้า~” (ซูมิเระ)

“เพราะทั้งหมด ประธารสภานักเรียนยุ่งๆก่อนเทศกาลโรงเรียนน่ะสิ” (ยูจีน)

ผมอยากจะเรียกเธอ เวลาที่เข้าถึงได้มากกว่า แต่วันครบรอบวันเสียของแม่ขอผม ก็อยู่ช่วงๆเวลานี้ ดังนั้นผมทำอะไรเกี่ยวกับมันไม่ได้

ถ้าเธอมาในเวลานี้ไม่ได้ ผมจะช่วนเธอมาที่เวลาอื่น

หลังจากอาหารเย็น ผมฝึกกับดาบของผมสักพันที่โดโจ

ซูมิเระฝึกการควบคุมเวทมนตร์ของเธอ

ป๊าไมกลับมา แม้ว่าเมื่อมันเป็นกลางคืน

“ฝันดีนะ ซูมิเระ” (ยูจีน)

“ใช่ ฝันดีนะ ยูจีน” (ซูมิเระ)

ผมพูดฝันดีกับซูมิเระ ที่หลับในห้องแขก และนอนลงที่ห้องของผม

ที่ขึ้นมาในใจผม นั้นเกี่ยวกับสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ผู้ที่บาเรียเกือบที่จะเสียหายแล้ว

แล้วก็เกี่ยวกับเพื่อนวัยเด็กของผม

(แม้ว่าป๊าะบอกให้ผมคุยกับเธอตอนนี้…)(ยูจีน)

ถ้ามันเป็นในอดีตเราจะสามารถคุยได้ไม่จบไม่สิ้น

ไอริคุยอยู่ตลอดเวลา เกี่ยวกับที่จะเป็นจักรพรรดิได้อย่างไร แต่ผมจะคุยเกี่ยกับที่ผมจะเป็นดาบจักรวรรดิเหมือนป๊า

แต่ฝันของผมตายลงไป พร้อมการสอบคัดตัว

วัตถุประสงค์ปัจจุบันของผม คือไปถึงชั้น 500 ในหอคอยซีนิท และนำซูมิเระกลับไปที่โลกของเธอ

ผมไม่รู้ว่าอะไรที่ผมควรจะคุยกับเพื่อนวัยเด็กของผม ผู้ที่น่าจะมีเป้าหมายจะเป็นจักรพรรดิแม้แต่ตอนนี้… ผมคิดอะไรขึ้นมาไม่ได้เลย และเมื่อเวลาที่ผมสังเกต ผมหลับไป

◇◇

“ยูจีน ทำไมเธอททำตาปลาตายแบบนั้นล่ะ?”

ผมมีฝัน

ความทรงจำเมื่อเวลาที่ผมเพิ่งเข้าโรงเรียน

การสนทนาเมื่อผมอยู่ในชั้น 2 ของหอคอยซีนิท สำรวจด้วยกันกับซาร่าในฐานะดูโอ

ผมอาจจะจบทีฝันแบบนั้น เพราะผมคิดเกี่ยวกับอดีตตลอดเวลา

ซาร่าอยู่ในแผนกธรรมดา และอยู่ในชั้นเรียนเดียวกับผม

ผมคือนักดาบ ผู้ที่เชี่ยวชาญเวทมนตร์บาเรีย และซาร่าเป็นซิสเตอร์ผู้ที่เชี่ยวชาญดาบ มากกว่าเวทมนตร์ฮีล; ปาร์์ตี้สำรวจแปลกๆปาร์ตี้หนึ่ง

“เรียกฉันว่าตาปลาตายมันค่อนข้างโหดร้ายเลยนะ” (ยูจีน)

ผมพูดคำนี้ ชณะที่ผมมองหน้าของตัวเองที่แม่น้ำใกล้ๆ และมีชายที่ตาขุ่นมัวสะท้อนอยู่

แน่นอนว่านั่นตาปลาตาย

มันเป็น 1 เดือนตั้งแต่ผมมาถึงโรงเรียนเวทมนตร์์ไลเคียน ดั่งหนีจากเพื่อนวัยเด็กของผม

ผมยังไม่ฟื้น

“กระต่ายมีเขาโผล่ขึ้นมา!” (ซาร่า)

ผมจับภาพของมอนสเตอร์ตัวเล็กๆ ที่พุ่งเข้าตีมาใส่ผม กับการเตือนของซาร่า

ผมไม่ได้หลบมัน และจับเขาด้วยมือของผม

“ขอบคุณนะ ยูจีน รับนี่ไปซะ!” (ซาร่า)

ซาร่าสังหารกระตายมีเขา โดยไม่มีช่วงเวลาที่ล่าช้า

การโจมตีที่โดนเต็มๆ ทีไม่อนุญาตเสียงกรีดร้อง

“เธอมีทักษะนะ” (ยูจีน)

“ซิสเตอร์ของคาลเดีย ต้องไม่กินปศุสัตว์ สิ่งเดียวที่พวกเธอกินได้ คือมอนสเตอร์ที่นำพาภัยมาสู่ผู้คน มากกว่านั้น เหยื่อล่าเดียวที่เธอล่าได้เองเท่านั้นด้วย ไม่คิดว่านั่นน่ะไร้เหตุผลเหรอ? ขอบคุณกฎนั้นฉันจบที่การชินกับการล่า” (ซาร่า)

“นั่น…ลำบากนะ” (ยูจีน)

“นั่นพูดแล้ว มีข่าวลือว่าถ้าเธอเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์เธอจะถูกเรียกไปกินอาหารเย็นทุกวันเลย และจะเลี้ยงฉลองจนอิ่มอกอิ่มใจทุกวัน นั่นทำไมแน่นอนฉันจะเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์!” (ซาร่า)

เห็นได้ชัดว่าซาร่าเป็นหนึ่งในผู้สมัครที่จะเป็นหนึ่งในผู้ปกครองของคาลเดีย จากสตรีศักดิ์สิทธิ์ทั้ง 8

“ฉันจินตนาการว่าผู้สมัครสตรีศักดิ์สิทธิ์จะอ่อนโยนมากกว่านี้” (ยูจีน)

เมื่อผมพูดคำนี้ ซาร่ายิ่มอย่างสื่อความหมาย

“นั่นใช่แล้ว ซิสเตอร์ต้องไม่พูด โดยไม่ได้รับอนุญาติ ท่าเดินของเธอ น่านั่งของเอ และแม้แต่ท่านอนของเธอ ต้องเป็นเหมือนพระคัมภีร์ตรงๆ ยูจีน เธอควรจะมาที่ประเทศศักดิ์สิทธิ์อีกกครั้ง ผู้แสวงบุญทั้งหมดที่นั่น จะพูดกับเธอด้วยสีหน้าที่เหมือนกันตรงๆ  แม้แต่วิธีที่พวกเขายิ้ม ก็ได้ถูกกำหนดไว้แล้ว” (ซาร่า)

“ผู้แสวงบุญของประเทศศักดิ์สิทธิ์น่ากลัวจัง” (ยูจีน)

วินัยดูเหมือนจะโหดร้าย มากกว่ากองทัพจักรวรรดินั่นอีก

“ใช่ นั่นทำไม ฉันสบายๆได้เพราะไม่มีสายตาของพวกเขาในโรงเรียนเวทมนตร์” (ซาร่า)

ซาร่ายืดตัวของเธอด้วย ‘ฮื้นน’ ที่สดชื่น

ผมอิจฉาซาร่านั่น

“มาเร็ว! ฉันไม่รู้ว่าอะไรเกิดขึ้นที่บ้านเกิดของเธอ แต่เธอลืมเกี่ยวกับความกังวลของเธอได้ ถ้าเธอขยับร่างกายของเธอ!” (ซาร่า)

ซาร่าตีไหล่ผมทำเสียง *ปั้ง!* ดังๆ 

ผมไม่ได้พูดมากเกี่ยวกับตัวของผมเองเมื่อเราปาร์ตี้กัน

ผมซาบซึ้งใจที่ซาร่าไม่ได้ถามอะไรผมสักอย่าง

“ใช่…ขอบคุณนะ” (ยูจีน)

กำลังใจผมดีขึ้นค่อนข้างจะมาก โดยซาร่าในปีแรกของผม

มันเป็นสักพักแล้วตั้งแต่ผมนึกถึงเรื่องนั้น

ตอนนี้เธอเป็นพาลาดินในแผนกฮีโร่ในตำนาน

เธอเป็นหนึ่งในนักเรียนที่รวบรวมความสนใจได้มากที่สุด ในโรงเรียนไลเคียน

พวกเขาหาความไร้ที่ติที่แน่นอนในความประพฤติของเธอ

มันอาจจะเป็นสิ่งที่ถูกต้อง ในฐานะผู้สมัครสตรีศักดิ์สิทธิ์ แต่มันต้องอึดอัดมากแน่ๆสำหรับซาร่า

(บางทีเธอทำตัวห่างๆชั่วคราวได้ เหมือนในอดีต ถ้าเธอมาทีอาณาจักรงั้นเหรอ…?) (ยูจีน)

ผมคิดนี่อย่างเหม่อลอยและตื่นขึ้น

แสงอาทิตย์มาจากช่องเปิดของม่าน

ผมตื่นสายวันนี้

มันดูเหมือนแรงกายของผมค่อยๆหมดไปด้วย จากการเข้าใกล้สัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่เกินไป

ผมลนลานโดยวิวที่สะท้อนเข้ามาในตาที่งัวเงียของผม

(หืม?……ซาร่า?) (ยูจีน)

ใบหน้าตอนนอนที่สวยงามของซาร่าอยู่หน้าสายตาของผม

ผมที่ยาวที่ไหลผ่านสายตาของผมไป

ผมยังฝันอยู่หรือ?

แต่นี่เป็นห้องของผม ไม่ว่าผมจะดูมันอย่างไร

แล้วก็ วิวค่อนข้างชัด สำหรับฝัน

เสียงของฝีเท้าที่เข้าหาดัง

และจากนั้น หลัจากเสียงของบางคนที่เคาะประตู…

“สวัสดีตอนเช้า ยูจีนคุง มันหายากสำหรับเธอนะที่ตื่นสะ—เอ๋?”

ซูมิเระแข็งไปหลังจากเปิดประตู -เห็นผมและซาร่าอยู่ที่เตียงเดียวกัน

“ท-ท-ท-ท-ท-ท-ท-ทำ…ทำไมล่ะ…? ยูจีนคุง!!!!” (ซูมิเระ)

“ด-ได้โปรดรอเดี๋ยว! ฉันก็ไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรข้างใน!” (ยูจีน)

มานาของซูมเระขึ้นมาด้วยความเร็วที่เหลือเชื่อ

ผมรู้สึกดั่งมมันจะระเปิดในทันทีต่อมา

“ฟุว้าาา… หืม?? แม้ว่าฉันจะมาเพื่อปลุกยูจีน ฉันจบที่การนอนด้วยกันกับเขา☆” (ซาร่า)

ซาร่าตื่นขึ้น

ตอนนี้เมื่อผมดูใกล้ๆ เธอยังอยู่ในชุดเดินทางของเธอ

ถ้าอย่างนั้นเธอเพิ่งมาถึงท่บ้านผม

และจากนั้น ฮานะซังต้องบอกเธอให้เธอปลุกผม

“ซาร่าจัง แกมันคนทรยศ! อีแมวขโมย!” (ซูมิระ)

“ไม่ใช่มันไม่เป็นไรเหรอไง กะอีแค่นิดหน่อย แกก็พยายามจะแอบเข้ามาห้องเขาตอนกลางคืนเหมือนกันล่ะน่า!” (ซาร่า)

“ฉันไม่ได้ทำนะ! แกน่ะพูดว่ามันถูกห้ามแซงหน้าไปไง!” (ซูมิเระ)

“เอ๋? เธอไม่ได้ทำอะไรสักอยางจริงๆเหรอ?” (ซาร่า)

“…เธอไม่เชื่อฉันเหรอไงเนี่ย?” (ซูมิเระ)

“ม่ายเลย” (ซาร่า)

“”……””

ซูมิเระจ้องซาร่า

มันช่วยไม่ได้

ซาร่า เธอเป็นผู้สมัครสตริศักดิ์สิทธิ์ ดังนั้นอย่างน้อยเชื่อในผู้คน

ไม่ มันเพราะเธอเป็นผู้สมัครสตรีศักดิ์สิทธินั่น เธอจึงทำไม่ได้

ข่าวลือที่ว่าสตรีศักดิ์สิทธิ์ททั้ง 8 ของคาลเดีย ทั้งหมดเป็นกลุ่มเป็นสุนัขจิ้งจอกสมรู้ร่วมคิด แพร่กระจายในกองทัพจักรวรดิ

“ซาร่า ขอบคุณที่มาที่นี่จากทางไกลนะ” (ยูจีน)

ผมเข้าไประหว่าทั้งสองคน

“ขอโทษที่มันนานมากนะ ยูจีน ถ้างั้น ท่านพ่อที่นับถืออยู่ที่ไหนกันล่ะ?! ฉันต้องให้เขาอนุญาต ให้ยูจีนแต่งเข้าไปในชาติศักดิ์สิทธิ์” (ซาร่า)

“ใจเย็น ซาร่า ป๊าจะยุ่งสักพักกับงาน เขาเลยกลับมาไม่ได้น่ะ” (ยูจีน)

“เออ๋ จริงๆเหรอ?” (ซาร่า)

“ซาร่า ออกมาข้างนอกกับฉันหน่อยได้มะ?” (ซูมิเระ)

“ไม่ใช่มือของเธอไฟลุกอยู่เหรอ ซูมิเระจัง?! อย่ามาจับฉันด้วยนั่นได้มั้ยเนี่ย?1 ร้อน!” (ซาร่า)

มันเสียงดังในทีเดียว

◇◇

2 วันหลังจากนั้น

ผมนำซูมิเระและซาร่าเที่ยวอบเมือบหลวง

ผมคิดว่าผมจะถูกเรียกไปประชุม ที่เกี่ยวข้องกับการผนึกสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ใหม่ แต่ไม่มีการเรียกจากกองทัพจักรวรรดิ

อิม เวทมนตร์บาเรียที่ผมเชี่ยวชาญ มันระยะสั้น

ผมใช้เวทมนตร์บาเรียขนาดใหญ่ เหมือน สัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่นั่นไม่ได้ และไม่มีประสบการณ์เรื่องนั้นเลย

ผมได้บอกนักเวทย์สภาจักรวรรดิไปแล้ว

(ฉันอาจจะไม่ถูกเรียกในแบบนี้…) (ยูจีน)

ผมโล่งใจส่วนหนึ่งโดยอะไรแบบนี้ แต่เพราะผมคิดว่าผมอาจจะสามารถสนับสนุนวิกฤตของประเทศของผมได้ ผมเศร้าใจเกี่ยวกับมันเล็กน้อย

เช้าของวันที่ 3

ป๊ากลับมาบ้าน ดูค่อนข้างเหนื่อย

เขาเปลี่ยนเสื้อผ้า

มันดูเหมืออนเขาเข้าการประชุดของกองทัพตลอดเวลา

“ทำได้ดีมากครับป๊า จะอยู่บ้านมั้ยวันนี้?” (ยูจีน)

ผมถามคำถามนี่กับเขา เพราะผมคิดว่าผมต้องแนะนำซาร่าให้เขา

แต่คำตอบ มันเป็นบางอย่างทีคาดไม่ถึง

“ยูจีน เราจะไปหาหลุมศพแม่ของลูก

■ตอบความคิดเห็น:

>ฉันรู้สึกเหมือนมันจะวุ่นวาย ถ้าสตรีศักดิ์สิทธิ์ปรากฏขึ้นมา

-มันวุ่นวายครับ

>แหล่งที่มาของฮาเก็นติ  คือจากแม่ของลูกแพะดำ ใช่ไหม?

-ใช่ครับ มันนั่นแหละ

■ความคิดเห็นจากผู้แต่ง:

ภาพขอเล่มหนึ่งดูดีครับ

ได้โปรดให้เวลาผมสักเล็กน้อย ก่อนที่จะแสดงพวกมันให้จริงๆ

ขอบคุณสำหรับเงิน 100 บาท

ขอบคุณสำหรับเงิน 100 บาท

ขอบคุณสำหรับสปอนเซอร์ 500 บาท

วายุุ: คอนเดียวครับ คิดธุระ แต่ธุระหมดแล้วครั

 แปลโดย: wayuwayu

เป้าหมายเดือน 10/66

ค่าเน็ต 200/200

กาแฟ 100/100

คอมใหม่ 700/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

ถ้าท่านชอบและอยากอ่านเพิ่ม ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปลด้วยนะครับ สปอนเซอร์ตอนให้อัพโหลดเพิ่มทันที แจ้งได้ทาง Facebook : “wayuwayu แปล” ครับ ออกความคิดเห็นที่ Dek-D และ Tunwalai จะมีแจ้งเตือนครับ