นักดาบนุ่มนิ่มกับพลังโจมตีศูนย์ ~ถูกออราเคิลเพื่อนวัยเด็กทิ้ง เข้าโรงเรียนเวทมนต์ และจบที่ดูแลเจ้าอสูร - ตอนที่ 59 ยูจีน พบกับแม่ของเขา

59 ยูจีน พบกับแม่ของเขา

12 – 15 นาที

“อืม…ท่านเป็นแม่ผมจริงๆเหรอ…?” (ยูจีน)

ผมใจเย็นหัวที่ขาวบริสุทธิ์ของผมลงได้อย่างไรก็ไม่รู้ และถามคำนี้

“นั่นถูกต้อง ยูจีน”

นางฟ้าซามะ (แม่) ตอบพร้อมรอยยิ้มใหญ่

แม่สูงเท่าหน้าอกของผม

ค่อนข้างเล็ก

แม่ดู 12-13 โดยรูปลักษณ์อย่างเดียว

ความกว้างไหล่ที่เพรียว เหมือนไหล่ของเด็กโดยสิ้นเชิง

ผมสีทองอ่อนๆที่เรียบร้อย ที่ไม่ได้ไปถึงไหล่เธอ ช่างสวยงาม

มีดวงตาสีส้มสองดวงใหญ่ อยู่บนใบหน้าเด็กๆของแม่

กระนั้น แม่มีมานาและออร่าที่แข็งแกร่ง ที่มันทำให้ยากที่จะหายใจ

แม่เป็นสิ่งมีชีวิต ที่ไม่สมดุล

มีอะไรเป็นภูเขา ที่ผมอยากจะถาม แต่สิ่งแรกที่กวนใจผมคือ…

“แม่ดูต่างจากรูปลักษณ์ที่ป๊าบอกผมมา…” (ยูจีน)

ภาพถ่ายของแม่ขอผมที่ตกแต่งบ้านผม ถูกเขียนด้วยเวทมนตร์บันทึก ให้ความรู้สึกที่เป็นผู้ใหญ่มากกว่า และแม่เป็นเลดี้ที่มีผมสีดำยาว

“อ้าา นั่น นางฟ้ามีร่างกายวิญญาณ ดังนันพวกเธอมาทำอะไรในดินแดนมนุษย์ด้วยรูปลักษณ์นี้ แม่เจอจู-คุง*ด้วยร่างกายประดิษฐ์ที่ใช้สำหรับเพื่อสืบสวนดินแดนมนุษย์น่ะ”

<วายุ: แต่ชื่อพ่อยูนี้ใช้ Ju-คุง จากจูเบครับ แทนที่จะเป็น ยู-คุง>

“…ร-ร่างกายประดิษฐ์?” (ยูจีน)

“ยังไงซะ แค่มาพูดว่ามันเป็นตุ๊กตาเวทมนตร์ ที่ถูกสร้างอย่างประณีต ความต่างระหว่างร่างนั้น กับมนุษย์ น้อยกว่า 0.00001% ดังนั้นโดยพื้นฐานแล้วมันก็มนุษย์นั่นแหละ ลูกรู้มั้ย?”

“…เข้าใจแล้ว” (ยูจีน)

ผมไม่ได้เข้าใจจริงๆ แต่เห็นว่านี่หมายถึง แม่ของผมในรูปถ่าย คือร่างชั่วคราว และร่างนางฟ้านี้ คือร่างจริงของแม่

ถ้าเป็นแบบนั้น คำถามต่อไปขึ้นมา

“ทำไมแม่มาที่ดินแดนมนุษย์ตั้งแต่แรกครับ ในเมื่อแม่เป็นนางฟ้า?” (ยูจีน)

แม่อุส่าห์พยายามมาก ที่จะสร้างตุ๊กตาที่คล้ายกับมนุษย์

“ฟฟฟู่… ถามได้ดีจ้ะ ยูจีน! พวกเรา นางฟ้า ต้องทำพวกงานประหลาดๆเพื่อเทพธิดาวันแล้ววันเล่า และจับตามองดินแดนมนุษย์ และนั่นเองแหละ ที่มันเป็นงานที่ไม่มีดอกมีผลเลย แต่…อิลเลียซามะ สงสารเรื่องนั้น และบอกนางฟ้าว่าอย่างนี้! ‘มีใครที่นี่ อยากไปที่ดินแดนมนุษย์มั้ย?’ เห็นป่ะล่ะ!”

“ถ้างั้นคนที่รับข้อเสนอนี้คือแม่เหรอ แม่?” (ยูจีน)

“นั่นถูกต้อง! ไม่มีวิธีอื่นเลยสำหรับนางฟ้า ที่จะลงไปที่ดินแดนมนุษ์ นอกเสียจากบางอย่างเหมือนการเป็นนางฟ้าตกสวรรค์ ดังนั้นการที่สามารถจะเดินทางในดินแดนมนุษย์ได้อย่างอิสระ มันเหมือนฝันที่เป็นจริงเลยล่ะ…”

แม่เหม่อลอยดั่งนึกถึงความทรงจำเก่า

“และมันโชคร้าย ที่แม่เขาจบที่การมาลงที่ทวีปตะวันออกที่มีสงครามอยู่ตลอด” (จูเป่ย*)

<วายุ: จาก Jube (จูเบ) -> Yubei (อัยยูเป่ย) และน่าจะมาจบที่ Jubei (จูเป่ย) ครับ>

ป๊าพูดคำนี้

“เตงพูดอะไรกันน่ะ? นั่นที่เค้าเจอเตงนะ จูคุง☆”

ชื่อของป๊าคือจูเป่ย มันเลยเป็นจูคุง หือ

แต่นี่เป็นครั้งแรก ที่ผมเห็นบางคนเรียกเขาแบบนั้นนะ

“ยังไงซะ พ่อสามารถที่จะเจอกับไลลา ก็ต้องขอบคุณเหตุการณ์นั้น ดังนั้นพ่อต้องซาบซึ้งกับเทพธิดาแห่งโชคชะตา” (จูเป่ย)

“เห้อ~ ทำเท่เต็มทีอีกและ! เพราะเตงอยู่ต่อหน้ายูจีนอ่ะดิ เเตงให้เค้าเอาใจเตงเหมือนเคยก็ได้” (ไลลา)

“ฮ-เฮ้ย! เตงใกล้กับเค้ามากไปแล้ว ยูจีนดูอยู่นะ” (จูเป่ย)

“ไม่เป็นไรหรอกน่า♡? พ่อแม่สนิทกัน  มันเรื่องดีออก☆” (ไลลา)

(โออ้…ป๊าเขินแฮ๊ะ) (ยูจีน)

ป๊าจะเมินผู้หญิงหลายๆคนที่พยายามจะเข้าหาพ่อเขาในอาณาจักรตลอด

พ่อเขาภักดีกับแม่มาตลอดเวลา แค่คิดเกี่ยวกับเรื่องนั้น ทำให้ผมมีความสุข

แต่…

(ผู้ชายที่ดูมากกว่า 40 ไปแล้ว และผู้สาวที่ดูประมาณ 12 จีบกันอ่ะดิ…) (ยูจีน)

ผมไม่รู้ว่าทำไม…แต่นี่ดูเป็นอาชญากรรม หรือเหมือนกับ นี่มันดูเป็นอาชญากรรมจริงๆ ในอาณาจักรที่ 15 ปี ถูกพิจารณาว่าเป็นผู้ใหญ่

และจากนั้น คำถามขึ้นมาในหัวของผมเมื่อได้ยินการสนทนานั้น

“ป๊าเจอแม่บ่อยเหรอ ป๊า? ป๊าบอกผมก็ได้นี่ถ้างั้นอ่ะ” (ยูจีน)

ผมพูดคำนี้ ดั่งงอน

จริงๆแล้วผมเศร้าเล็กน้อย ที่ผมเป็นคนเดียวที่ไม่รู้

สีหน้าของทั้งสองขุ่นมัวกับคำพูดของผม

“พ่อรู้สึกแย่จริงๆ เกี่ยวกับเรื่องนั้น แต่จากแม่ของลูก เห็นว่ามีระเบียบของดินแดนสวรรค์ ดังนั้นพวกเขาอนุญาตให้นางฟ้ามาเจอมนุษย์ไม่ได้ แม้ว่าพวกเขาคือแม่และลูกกัน” (จูเป่ย)

“ขอโทษนะลูกที่ทำให้รู้สึกเหงา ยูจีน… จริงๆแล้วแม่อยากเจอลูกอยู่ตลอดเวลา แต่แม้แต่จูคุงเองแม่ก็เจอได้แค่ปีละครั้ง…” (ไลลา)

“ปีละครั้ง… อย่างนั้นเหรอ” (ยูจีน)

คู่รักที่สามารถมาเจอกันปีละครั้งลำบาก

แน่นอนพวกเขาอยากจะพูดโดยไม่มีใครขวาง

นั่นเป็นเมื่อหน้าของแม่เปลี่ยนเป็นสดใส

“แต่ลูกรู้มั้ย ยูจีน เทพธิดาของดินแดนสวรรค์ เห็นความสำเร็จของลูกในครั้งนี้! พวกท่านชื่นชมลูก~ พวกท่านมีความสุขกันมาก เมื่อแม่บอกพวกท่านว่าลูกเป็นลูกของแม่ ที่แม่ภาคภูมิใจ นั่นทำไมตอนนี้ แม่มาเจอลูกได้อย่างกล้าๆแล้ว!” (ไลลา)

“เหล่าเทพธิดาเหรอ?!” (ยูจีน)

ผมตกใจโดยสิ่งที่แม่พูด

“เพราะทั้งหมด ลูกเอาชนะเซอร์เบอรัสคุง! มันคุยกันแซ่ดในดินแดนสวรรค์ด้วยแหละ” (ไลนา)

“ผมเป็นเรื่องคุยกันแซ่ด ในดินแดนสวรรค์เลยเหรอ…?” (ยูจีน)

มันยิ่งใหญ่จนผมไม่เข้าใจมันเต็มที่

เหล่าเทพธิดาชมผม

“แต่…มีบางอย่างที่แม่ ต้องขอโทษลูก ยูจีน” (ไลลา)

หน้าของแม่เปลี่ยนเป็นเศร้า

“จ-จู่ๆอะไรน่ะแม่?” (ยูจีน)

หน้าของแม่เปลี่ยนอย่างยุ่ง

“มัน เกี่ยวกับสภาพร่างกายของลูก” (จูเป่ย)

“สภาพร่างกาย…? ความเป็นจริง ที่ผมมีแค่มานาสีขาวน่ะเหรอครับ?” (ยูจีน)

ผมถามกลับไป ที่คำพูดของป๊า

“ใช่ เกี่ยวกับเรื่องนั้น… ลูก น่าจะได้รับเชื้อสายมาจากแม่ในฐานะนางฟ้า มานาของนางฟ้า มีขีดจำกัดอยู่ว่า {พวกเธอทำร้ายคนอื่นไม่ได้} นั่นทำไม เมื่อสู้กับศัตรู มีความจำเป็นที่จะต้องใช้อาวุธที่พิเศษส่วนตัวกับเหล่านางฟ้า ในกรณีของแม่ มันจะเป็นสิ่งนี้” (ไลลา)

หอกสีขาว ปรากฏในอากาศ

มันเป็นหอกสีขาวที่เรียบง่าย ที่ไม่มีของตกแต่ง

แต่ผมรู้สึกว่ามานาจากมัน มีมากยิ่งกว่าดาบศักดิ์สิทธิ์ที่ซาร่ามี

“เดี๋ยว แต่แม่อยู่ในร่างกายประดิษฐ์ ที่เหือนกันกับมนุษย์ เมื่อแม่ให้กำเนิดผมมานะ?” (ยูจีน)

ไม่ใช่มันจะแปลก ที่จะสืบเชื้อสายสภาพร่างกายของนางฟ้าด้วยร่างกายนั้นหรือ?

“นั่นก็อะไรที่พ่อคิดด้วย แต่…มันดูเหมือนว่ามันแน่นอน ที่ลูกสืบเชื้อสายมานาของแม่ของลูก ผู้ที่เป็นนางฟ้า…” (จูเป่ย)

“ขอโทษเกี่ยวกับทั้งหมดนั่นนะ ยูจีน… แทบจะไม่มีแบบอย่างที่มนุษย์และนางฟ้ามีลูกกันเลย ดังนั้นมันใช้เวลา ที่จะหาเหตผลให้มั่นใจ” (ไลลา)

ป๊าและแม่ลดหัวของพวกเขา และขอโทษ

“มันไม่เป็นไรครั้บ มันไม่ได้ทำให้ผมคิดมาก” (ยูจีน)

ถ้า มันเป็น 2 ปีก่อน ผมอาจจะงอนเกี่ยวกับเรื่องนี้มากกว่า

แต่ขอบคุณร่างกายนี้ ผมจบที่การเข้าโรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียน เจอซาร่า และตัดสินใจที่จะมีเป้าหมายกับหอคอยซีนิทไปกับซูมิเระ

ผมอาจจะไม่สามารถเป็นนักดาบเวทมนตร์ได้ ที่มายืนคู่กับป๊าในอาณาจักร แต่ผมไม่เกลียดตัวของผมเองในปัจจุบัน

“ขอบคุณนะ…ที่โตมาเป็นคนที่มหัศจรรย์” (ไลลา)

“เตงต้องให้ลูกๆเดินทางออกไปจริงๆเนาะ หน้าของยูจีนตอนนี้ เป็นผู้ชายแล้ว” (จูเป่ย)

แม่กอดผม และป๊าขยี้เส้นผมของผม

พวกเขาทำเหมือนผมเป็นเด็กที่นี่

แต่เหมือนกับว่าผมเกลียดมัน

ณ ตอนนั้น สีหน้าของแม่เปลี่ยนเป็นจริงจัง

“แม่?” (ยูจีน)

“หืมม?” (ไลลา)

แม่เขาขยับจมูกเข้ามาใกล้กับตัวของผม ดั่งเธอเป็นสุนัข

“หืม? ยูจีน ร่างกายของลูก มีกลิ่นขออง {นางฟ้าคนอื่น} บนลูก…” (ไลลา)

“เอ๋?” (ยูจีน)

ผมสะดุ้ง

อะไรที่เขามาในใจของผม คือนางฟ้าตกสวรรค์คนหนึ่ง

แต่ผมบอกชื่อของนางฟ้าที่ต่างออกไป

“อืม…มันเป็นนางฟ้าของชั้น 100 มั้ง ริต้าซังไง?” (ยูจีน)

“โออ้ ลูกได้เจอนางฟ้าคนอื่นนอกจากแม่เหรอ ยูจีน? นั่นล่ะดันเจี้ยนน่ะเนาะ” (จูเป่ย)

ป๊ามอบการตอบสนองที่ประทับใจ แต่หน้าของแม่ยังจริงจัง

“ไม่เลย…มันต่างไปจากนางฟ้าใหม่ริต้าจัง มันเป็นนางฟ้าที่มากประสบการณ์มากกว่านั้น… น่าจะเป็นเหมือนกันกับเค้าแต่เด็กกว่า…” (ไลลา)

“อ้าา ถูกรู้แล้วสิ หือ มันเป็นซักพักแล้วนะ ไลลาเซ็นไป~☆”

เสียก้องอยู่ในโบสถ์เล็กๆ

เสียงนี้คือ…

“เอริ?” (ยูจีน)

“เธอ…เธอเป็นไปได้ม้ยว่าเป็นเอริเนียส?!” (ไลลา)

เสียงของผมและเสียงของแม่ซ้อนทับกัน

“เฮ้ยูจีน นี่เป็นไปได้มั้ยว่าเป็นเจ้าที่พ่ายแพ้ ที่ลูกสู้ในชั้น 100?” (จูเป่ย)

“ค-ครับ…นั่นใช่แล้ว” (ยูจีน)

“โฮ่ พ่อจินตนาการว่าเสียงจะน่ากลัวกว่านี้” (จูเป่ย)

ป๊ามอบความเห็นที่ไร้กังวล

“แต่ทำไมเสียงของเอริ มาดังก้องที่นี่ล่ะ?” (ยูจีน)

“เค้ารู้สึกถึงการมาถึงของไลลาเซ็นไปลงมา  ดังนั้นเค้าคิดอยู่ว่าบางที เค้าควรจะมาทักทายเธอในฐานะรุ่นน้อง” (เอริ)

“ร-รุ่นน้อง?” (ยูจีน)

“น้องเขาเป็นรุ่นพี่ในวันที่อยู่ในโรงเรียนนางฟ้า แม่เป็นนางฟ้าเพื่อการสืบสวนและเฝ้าดู และเอริดูแลเรื่องการต่อสู้ ดังนั้น เราไปทีโลกกันเพื่อสำรวจเป็นคู่อยู่หลายครั้ง… พอมาคิดว่าสุดท้ายน้องเขาจะตกสวรรค์! น้องไม่รู้สึกผิดกับเทพธิดาเหรอไงกัน?!” (ไลลา)

แม่ตะโกน

หรือเหมือนกับ มีโรงเรียนเวทมนตร์ด้วยหรือ?

ผมไม่รู้

“เพราะเทพธิดาแห่งไม้เฟรย่านะเห็นแก่ตัวเกินไป หนูใช้ชีวิตอยู่ในที่ทำงานตลอดไม่ได้หรอก” (เอริ)

“ยังไซะ… เฟรย่าซามะมีนิสัยที่มีปัญหาจริงแหละ…” (ไลลา)

“พูดถึงแล้ว พี่ไม่ได้ประจำอยู่กับเทพธิดดาแห่งน้ำ เออร์-ซามะเหรอ?” (เอริ)

“พี่ถูกย้าย แล้วก็ ไม่มีงานในที่ของเทพธิดาแห่งน้ำ และไม่มีอะไรจะทำ เพราะทั้งหมด เออร์ซามะไม่เคยเอางานกลับมาเลย” (ไลลา)

“มีที่ทำงานที่พี่สบายๆได้มันดีมากเลยนะหนูจะไม่ตกสวรรค์หรอก ถ้าหนูน่ะอยู่ที่นั่น” (เอริ)

“หรือเหมือนกับ กลับมาที่ดินแดนสวรรค์ได้แล้วน่า ไม่ใช่ว่าไถ่บาปแล้วหลังจากที่ได้ถูกผนึกมา 1,000 ปีเหรอ?” (ไลลา)

“ดินแดนมนุษย์มันสบายๆอ้ะ หนูเลยจะอยู่ตกสวรรค์อย่างงี้แหละไปซักพักก่อน~” (เอริ)

“…น้อง…พวกนางฟ้าอายุน้อยๆ เลียนแบบน้องแล้วนะ หยุดนั่นเลยนะ” (ไลลา)

การคุยสบายๆ คลี่คลายที่นี่

ดูเหมมือนแม่และเอริเป็นเพื่อนเก่ากัน

ป๊าพูด ‘ไลลาน่าประทับใจจริงๆ~ แม่เขาแม้แต่เจอเทพธิดาและเจ้าอสูรด้วย หือ~’ ป๊าเขาดูเหมือนจะประทับใจจากใจ

แต่ผมอยู่ที่นี่ กังวลเกี่ยวกับการที่เอริจะพูดบางอย่างที่ไม่จำเป็นหรือไม่

สิ่งที่ย่ำแย่คือ การสนทนา เคลื่อนไหวไปที่นั่น

“พูดถึงแล้ว ทำไมพี่ได้กลิ่นน้องมาจากร่างกายของยูจีน? มันจะไม่จบที่เป็นแบบนี้ แค่จากการเจอน้องที่บททดสอบชั้น 100 นะ น้องไม่ได้สาปอะไรแปลกๆกะยูจีนหรืออะสักอย่าง ใช่มั้ยเนี่ย?!” (ไลล่า)

“หนูไม่ทำบางอย่างแบบนั้นหรอกน่า เอริเซ็นไป☆ ยังไงซะ อาทิตย์ละครั้ง ยูจีนกะหนู—” (เอริ)

ผมรียบแทรกแซงในนั้น

“แม่ครับ! เอริน่ะ ถูกขังอยู่ในคุกปิดผนึกที่ 7 ของโรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียน ผมจะไปดูสภาพเธอ ในฐานะสมาชิกของคลับสัตว์ของโรงเรียน และให้อาหารเธอนานๆครั้ง ดังนั้นพิษน่ะ อาจจะมาติดอยู่กับผมไง” (ยูจีน)

ผมมอบการอธิบายที่น่าจะอ้างไหวมากที่สุด

ผมไม่ได้โกหก

“หืมม จริงๆเหรอ? เอริไม่ได้ทำอะไรแปลกๆกับลูกเหรอ?” (ไลลา)

“ม-มันโอเค ผมจะว่าอย่างนั้นครับ” (ยูจีน)

จริงๆแล้ว เราสร้างสัญญากาย…หรือเหมือนกับ เราอยู่ในความสัมพันธ์ที่ไม่เหมาะสม แต่ผมรู้สึกวิตกกังวล เกี่ยวกับการอธิบายเรื่องนี้ให้กับป๊าและแม่

หรือเหมือนกับ ผมอยากจะเก็บมันเป็นความลับหนึ่ง ถ้าเป็นไปได้

ผมบอกพวกเขาไม่ได้ว่า ความบริสุทธิ์ของผม ถูกขโมงไปโดยไอริ

ดูเหมือนแม่เชื่อ

“ลูกเรียกเจ้าอสูรว่าเอริเรอะ ลูกสนิทกับเธอเหรอ?” (จูเป่ย)

ป๊าสมองกลวงของผม พึมพำคำนี้ ดั่งไม่มีอะไร

“…หืม? พูดถึงแล้ว คนเดียวเท่านั้นที่เรียกเธอว่าเอริได้ คือเทพธิดา และผู้คนที่เธอเปิดใจด้วยจริงๆนี่…” (ไลลา)

ซวยแล้ว!

แม่สงสัยบางอย่างอีกแล้ว

ผมลังเลเกี่ยวกับว่าผมควรหลอกพวกเธอที่นี่หรือไม่และ…

“อ้าา เวทมนตร์สื่อสารจะหมดในไม่นานละ เจอกัน มีความสุขกับเวลาของครอบครัวพี่นะ~☆” (เอริ)

พูดคำนี้ ผมไม่ได้ยินเสียงของเอริอีกต่อไป

“สาวคนนั้น เหมือนเคยเลยนะ…” (ไลลา)

แม่ถอนหายใจอย่างหนัก

“ดูเหมือนลูกได้สนุกที่โรงเรียนนะ ยูจีน” (จูเป่ย)

ดูเหมือนป๊าไม่สงสัยอะไรเลย

ผมดีใจที่เขาไร้กังวลมาก

หน้าของป๊าเปลี่ยนเป็นจริงจัง

“ยูจีน” (จูเป่ย)

“อะไรครับ?” (ยูจีน)

“นี่ คือหัวเรื่องหลัก…” (จูเป่ย)

นำเสียงของเสียงป๊า เปลี่ยนไป

“หัวเรื่องหลัก?” (ยูจีน)

เรามาที่นี่เพื่อเจอแม่ ใช่ไหม?

เรามีธุระใดๆอื่นหรือ?

แต่มันดูเหมือนมันเข้าใจพอดีกับแม่

“อ้าา แม่เห็นในดินแดนสวรรค์ แม่เลยอยากที่จะพูดมันด้วย… มันต้องเป็นเกี่ยวกับเรื่องนั้น ใช่มั้ย? มีแค่ไม่กี่วันที่เหลือแล้ว” (ไลลาา)

ผมสังเกตหลังจากคำเหล่านั้น

“ยูจีน นี่เป็นข้อมูลลับ ดังนั้นเก็บไว้แค่ที่นี่… การผนึกสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ฮาเก็นติ จะเป็นไปได้มากที่สุด ว่า…{ล้มเหลว}” (จูเป่ย)

ป๊าบอกผมในน้ำเสียงที่หนักหน่วง

■ตอบความคิดเห็น:

>ลูกระหว่างมนุษย์และนางฟ้าหรือ? นั่นแม้แต่มนุษย์อีกหรือ 55555

>ป๊าร้องไห้ 55555

-โดยพื้นฐานแล้วเป็นมนุษย์ ในแง่ของร่างกายครับ

>ครึ่งนางฟ้า…

>แน่นอนว่าเขาจะเชี่ยวชาญในการป้องกัน

-ความลึกลับของพลังโจมตีศูนย์ ได้ถูกไขกระจ่างอย่างปลอดภัย

■ความคิดเห็นของผู้แต่ง:

แม่ของเรื่องนี้มีองค์ประกอบ ‘โลลิ’ (แค่ในรูปลักษณ์เท่านั้น)

ผมคิดเกี่ยวกับการให้เธอเป็นเพื่อนร่วมชั้นของเอริ แต่ผมไม่รู้เกี่ยวกับการให้นางเอก อายุเท่ากันกับแม่ และดังนั้นเอง ผมทำให้เอริ เป็นโคไฮของไลลา

2 / 2

วายุ: “ก็นึกว่ายูจีน ดวงซวยอย่างเดียว”

 แปลโดย: wayuwayu

เป้าหมายเดือน 10/66

ค่าเน็ต 200/200

กาแฟ 100/100

คอมใหม่ 700/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

ถ้าท่านชอบและอยากอ่านเพิ่ม ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล สปอนเซอร์ตอนให้อัพโหลดเพิ่มทันที แจ้งได้ทาง Facebook : “wayuwayu แปล”  ออกความคิดเห็นที่ Dek-D และ Tunwalai จะมีแจ้งเตือนครับ ขอบคุณมากที่อ่านครับ