นักดาบนุ่มนิ่มกับพลังโจมตีศูนย์ ~ถูกออราเคิลเพื่อนวัยเด็กทิ้ง เข้าโรงเรียนเวทมนต์ และจบที่ดูแลเจ้าอสูร - ตอนที่ 65 ยูจีน เผชิญหน้ากับสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่

65 ยูจีน เผชิญหน้ากับสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่

19 – 24 นาที

*ก๊อง…ก๊อง…ก๊อง…ก๊อง…*

ระฆังดังอย่างยิ่งใหญ่ในทั้งเมืองหลวงแห่งราชวงศ์

ผู้คนบนถนน ขนสัมภาระจำนวนมาก ขณะที่พวกเขาเคลื่อนที่ไปทางใต้ของเมืองหลวง

มันเป็นเพราะคำสั่งตรงจากพระองค์จักรพรรด์ เกี่ยวกับ {การฝึก} ทหาร เพื่อผนึกสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ใหม่

เราบอกชาวเมืองของอาณาจักรและประเทศเล็กๆแค่ว่า นี่เป็นเพียงวันฝึก

พวกเขาอพยพไปที่สวนภายในจุดอพยพมากมายข้างในเมืองหลวง

เห็นได้ชัดวว่าพวกเขาจะให้บริการอาหารที่ยิ่งใหญ่ ดันั้นมันเหมือนกับปิกนิกสำหรับพลเมือง

ทุกคนดูร่าเริง

และจากนั้นในตรงกันข้ามของทิศทางของพวกเขา…

คนที่นั่รถม้า มุ่งหน้าไปที่ประตูเมืองเหนือ คือ: ผม ซูมิเระ และซาร่า

รถม้าจากกองททัพจักรวรรดิ มาที่บ้านผมเพื่อรับผม เพราะผมเป็นเหยื่อล่อคนสำคัญของแผนครั้งนี้

ข้างในของรถม้านี้ ที่มีเวทมนตร์กันเสียงตบด้วยเวทมนตร์ลอย เพื่อที่มันจะไม่ส่าย และเงียบ

ปรกติแล้วซูมิเระและซาร่าจะเสียงดัง แต่พวกเธอนิ่งๆวันนี้ เหมือนจะซ่อนนิสัย

“…”

“…”

พวกเธอทั้งสองคน จะมองลงไปข้างล่างด้วยหน้าที่แดง หรือไม่ก็มองออกไปนอกหน้าต่าง เลี่ยงการสบตากกับผม

พูดนั่นแล้ว เมื่อผมนึกถึงอะไรทีเกิดขึ้นเมื่อคืน…ผมก็อยู่ไม่สุขด้วยเหมือนกันที่นี่

แต่ผมทนความเงียบไม่ได้ และพยายามจะพูดกับทั้งสองคน

“เฮ้ ซูมิเระ” (ยูจีน)

“ค-คะ?! อากาศดีนะนี่วันนี้ ไม่ใช่เหรอ?!” (ซูมิเระ)

เธอเลี่ยงหัวเรื่องและตาชองเธอซึ่งๆหน้า

พูดถึงแล้ว ท้องฟ้ามีเมฆเยอะ

“เฮ้ ซาร่า” (ยูจีน)

“น-นี่มันไม่แย่แล้ว! ฉันต้องเขียนรายงานให้กับสตรีศักดิ์สิทธิ์!” (ซาร่า)

ซาร่านำปากกาและกระดาษมา ดั่งเธอจำเรื่องนี้ได้กระทันหัน

แต่เธอแทบไม่ได้เขียนอะไรเลย

หน้าของทั้งสองคน แดงขึ้นและแดงขึ้น

…ดูเหมือนมันจะเป็นไปไม่ได้ ที่จะคุยกันที่นี่

ขณะว่าทำไมทั้งสองคนนั้นลนลาน เพราะที่เรียกว่ากลิ่นแห่งเสน่ห์ซึ่งซาร่าใช้เมื่อวาน

พวกเธอมีแผนที่จะโจมตีผมด้วยมัน แต่มันดูเหมือนคนจัดเตรียม ซูมิเระและซาร่า จบที่การโดนมันแทน

ขอบคุณนั่น ซูมิเระและซาร่า…รุกหนัก ถึงระดับที่ว่าคุณจะไม่สามารถจินตนาการได้ จากนิสัยปรกติของพวกเธอ

แม้ว่ามันเป็นครั้งแแรกสำหรับทั้งสองคน

ผมไม่โดนผลของมัน ของคุณเวทมนตร์บาเรียของผม

ทั้สองคนกลลับมามีสติของพวกเธอ เช้าวันต่อมา และมองหน้าผมไม่ติด

ไม่มีทางเลือกนอกจากรอให้ทั้งสองคนใจเย็น หือ หลังจากที่คิดอย่างนั้น…

(สนุกสิเมื่อคืนน่ะ หือ)

เสียงอันเย็นชา สะท้อนอยู่ในหัวของผม

แน่นอนว่ามมันคือเจ้าอสูร เอริ

(ธ-เธอบอกเรื่องนั้นได้เหรอ?) (ยูจีน)

(นั่นใช่แล้ว~ เมื่อเตงสร้างสัญญากาย เตงบอกได้ว่าอีกฝ่าย {ลงมือกับผู้หญิงอื่น} อาา ยูจีนสร้างสัญญากายกับผู้หญิงอื่นนอกจากเค้าอ้ะ อ๊าา~) (เอริ)

(…)

มันไม่เหมือนกับว่าผมอยู่ในความสัมพันธ์โรแมนติกกับเอริ…ผมว่านะ

แต่ผลลบความรู้สึกผิดเกี่ยวกับมันไม่ได้

(พ-พูดถึงแล้ว มันโอเคที่จะทำสัญญากับหลายคนมั้ย…?) (ยูจีน)

ผมถามนี่ผ่านสื่อสารความคิด เพื่อเปลี่ยนหัวเรื่อง

แต่ผมรู้สึกว่าผมไม่ได้ทำได้ดี

(มันเป็นไปได้ที่จะทำสัญญากายกับหลายคนในทวีปใต้ เพราะทั้งหมดเทพธิดาแห่งโชคชะตาเป็นคนอดทน) (เอริ)

(หืม? มันต่างอกไปสำหรับเทพธิดาอื่นเหรอ?) (ยูจีน)

(ในทวีปตะวันตก มันถูกคิดว่าเตงมีสัญญากายได้กับแค่คนเดียว มันดูเหมือนแทบจะไม่มีผลกับคนที่สอง เพราะทั้งหมดเทพธิดาแห่งโชคชะตาที่ดูแลทวีปตะวันตก เด็กและหัวแข็ง ดีสำหรับเตงในทวีปใต้ดิ ใช่มั้ย ยูจีน?) (เอริ)

(ข-.เข้าใจแล้ว) (ยูจีน)

เสียงของเอริเย็นชาอย่างไม่น่าเชื่อ

คุยกับเธอก็ยากด้วย

ได้โปรดไปถึงที่นั่นได้แล้ว

แค่เมื่อผมหวังแบบนี้…

“ยูจีนโดโนะ ซาร่าโดโนะ ซูมิเระโดโนะ! เรามาถึงรังของสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ ฮาเก็นติแล้ว! เราจะเดินเท้าจากตรงนี้กัน”

เราถูกเรัยกโดยคนคุ้มกันของรถม้า

เราลงจากรถม้า และมุ่งหน้าไปที่เป้าหมาย

เราทุ่งหน้าไปที่ที่ราบคริสที่กว้างใหญ่ ระหว่างที่ถูกคุ้มครองโดยอัศวินสีดำ

ลมนั้นอุ่นๆ

เพราะมันเมฆเยอะหรือ? …ไม่ได้ดูเหมือนจะเป็นเหตุผลเดียว

มานาในอากาศเหมือนเต็มไปด้วยโคลน

น่าจะเพราะพิษผสมอยู่ในมัน

ผมชำเลืองมองกลับไปที่ซูมิเระและซาร่า

“โอเคมั้ย ซูมิเระจัง?” (ซาร่า)

“…อ-อื้ม ฉันยังไม่เป้นไร” (ซูมิเระ

“นี่ จับมือฉัน ฉันกันพิษด้วยการปกป้องจากพระเจ้าของเทพธิดาแห่งโชคชะตาได้” (ซาร่า)

“ขอบคุณนะ ซาร่าจัง” (ซูมิเระ)

ผมกังวลเกี่ยวกับสภาพของซูมิเระผู้ไม่ชินกับพิษ แต่ซาร่าดูแลเธออยู่ ผมเลยตัดสินใจไม่เข้าไปขวางทาง

หลังจากเดินหน้าสักพัก เงาของสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่อันไกลออกไปชัดเจนขึ้นอย่างเรื่อยๆและมั่นคง

มันสมควรจะเป็นภาพที่ผมชินกับการเห็นนานมาแล้ว แต่…วันนี้ ต่างออกไปอย่างชัดเจน

“ฮ-เฮ้…ยูจีนคุง” (ซูมิเระ)

“นั่น…สัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ มันต่างจากที่ฉันได้ยินมาเยอะเลย

เสียงของซูมิเระและซาร่าสั่น

“สัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ {ยืนอยู่}” (ยูจีน)

ผมเห็นภูเขาเล็กๆหลายครั้งตั้งแต่เด็กๆ…แตตอนนี้ภูเขาเล็กๆนั้นอยู่ในรูปของสัตว์

สัตว์นั้นไม่คล้ายกับมอนสเตอร์ไหนเลย แต่…ถ้าผมต้องเทียบกับบางอย่ามันจะเป็นหมูป่ายักษ์

ผมบอกไม่ได้ว่ากี่ขาที่มันมีจากข้างหน้า

มีอะไรที่ยื่นออกมามากมายบนร่างกายที่ใหญ่ยักษ์ของมัน ที่คล้ายกับเขานับไม่ถ้วน

และอะไรที่ผิดปรกติมากที่สุด คือดวงตาที่เปิดกว้าง 3 ดวง

นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ที่ตามันเปิด

(เราจะ…สู้กับเจ้านั่นจริงๆเหรอ?) (ยูจีน)

ผมช่วยไม่ได้นอกจากจะยิ่งประหม่ามากขึ้น แค่คิดเกี่ยวกับมัน

เรามาถึงฐานที่เรียบง่าย หลังจากเดินมาสักพัก

ผมพูดว่าเรียบง่ายและมันเป็นฐานที่คงทน ซึ่งถูกปกป้องโดยชั้นของกำแพงและบาเรีย

นี่น่าจะเป็นแนวหน้า

มีเต็นท์ยักษ์ถูกตั้งอยู่ และคนมากมายรออยู่ข้างใน

ผมเห็นนายกรัฐมนตรีแคทเธอรีน; ท็อปของกองทัพจักรวรรดิ จอมพลที่ถูกนับถือ; และดาบจักรพรรดิ…ป๊าของผม

แล้วก็ยังมีฮีโร่ดาบ เอ็ดเวิร์ดซามะ อัศวินสวรรค์ซึ่งเป็นกองกำลังแข็งแกร่งสุดในอาณาจักร และกัปตันอัศวินสีทอง

แน่นอน แล้วก็ยังมีเพื่อนวัยเด็กของผม ไอริ

ไอริมองมาทางนี้ ด้วยความกังวล

ผมยิ้มไปทางเธอ และบอกเธอ ‘ไม่มีความจำเป็นต้องกังวล’

ไอริถอนหายใจ และตอบด้วยหน้าตางงงัน

(ไม่ว่ายังไง…ไม่ใช่แค่คนที่เกี่ยวข้องกับกองทัพ แต่ก็ยังมีขุนนางเด่นๆด้วย) (ยูจีน)

ผมสงสัยว่าทำไมเป็นอย่างนั้น แต่ผมเข้าใจเหตุผลได้ทันที  หลังจากเห็นคนที่อยู่ลึกเข้าไปสุดของฐาน

คนที่ยืนอยู่ โดดเด่นกว่าส่วนใหญ่ ภายในผู้คนซึ่งมีตำแหน่งสูงๆ

“พ-พระองค์จักรพรรดิ…?” (ยูจีน)

พรรคพวกที่คาดไม่ถึงอยู่ตรงนั่น

ทำไมเขาอยู่ในสนามรบอันตรายๆ  อันจะกลายเป็นศูนย์กลายของการต่อสู้กับสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่

จักพรรดิต้องสังเกตสีหน้าของผม เขาพูด

ผมรีบคุกเข่า

“มันยอดเยี่ยมที่ได้เห็นเจ้ามา ยูจีน”

“ครับ!” (ยูจีน)

ผมตอบสั้นๆ

“…”

“…?”

จักรพรรดิมองผม

ผมพูดอะไรตรงนี้ไม่ได้ ผมเลยรอสักพัก

“ฉันขอโทษ”

“เอ๋?” (ยูจีน)

อะไรบนโลกนี้ที่เขาขอโทษมาเพื่อ?

ผมเปิดตากว้างที่นี่

“นำนั่นมา”

จักรพรรดิสั่งอย่างนี้ และกล่องไม้ดูหนักเกินจริงถูกขนมาตรงนี้

อัศวินเหล็กดำ 5 คนขนมัน

เมื่อผมดูใกล้ๆ มีเพื่อนร่วมชั้นที่เป็นอันดับ 3 อยู่ภายในคนเหล่านั้นด้วย

มาซิโอดูเหมือนเขาอยากจะพูดบางอย่าง แต่ไม่พูด

*ปั้ม!*

กล่องไม้ทำเสียงดัง ขณะมันถูกวางอยู่ตรงหน้าของผม

“ยูจีน ลองเปิดมัน”

“ค-ครับ” (ยูจีน)

ผมเปิดกล่องไม้นั้น ระหว่างยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบนโลก

อะไรที่อยู่ข้างในคือ

“นี่คือ…คาตานะ?” (ยูจีน)

คาตานะที่มีระลอกคลื่นสีส้มสดใส

คาตานะมันขนาดธรรมดา จนยากจะเชื่อว่าต้องใช้ 5 คนขนมัน

“ยูจีนโดโนะ จับคาตานะนั้นได้มั้ย?”

คนที่พูดคำนี้ด้วยรอยยิ้ม คือนายกรัฐมนตรี แคทเธอรีน

“อืม…” (ยูจีน)

“เร็วเข้า ไวๆ ยูจีน ทั้งหมดมันเกี่ยวกับการต้องลองก่อน” (จูเป่ย)

ป๊าเร่งผมเมื่อผมลังเล

ผมจับคาตานะ ระหว่างยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ผมจับด้ามที่พอดีกับมือ ดั่งมันจะดูดผมเข้าไป

ผมหยิบคาตานะนั้นอย่างช้าๆ

มันไม่หนักหรือเบา

มันเป็นน้ำหนักพอดี

“โอออ้…” -รอบข้างเสียงดังด้วยเหตุผลบางอย่าง

“ยูจี้…นั่นน่าประทับใจ” (ไอริ)

เสียงของเพื่อนวัยเด็กของผม มาถึงหูผมเบาๆ

ทำไมพวกเขาตกใจ แค่จากการหยิบคาตานะขึ้นมา?

“คนที่สามารถจับ {คาตานะเทพเจ้า} มีแค่ฮีโร่ดาบและดาบจักรวรรดิเท่านั้น”

“…แค่ฮีโร่ดาบ และป๊าเท่านั้นเหรอ?” (ยูจีน)

“มันหนักเกินไปสำหรับคนอื่น และพวกเขาไม่สามารถจะแม้แต่หยิบมันขึ้นมาได้”

ผมเอียงหัว กับอะไรที่จักรพรรดิพูด

แล้วก็ อะไรคือคาตานะเทพเจ้า

“ยูจีนโดโนะ คาตานะนั้น สร้างขึ้นจากโลหะสวรรค์โอริฮัลคุมที่ถูกสกัดมาจากเขี้ยวของ {สัตว์สวรรค์เซอร์เบอรัส} มันเป็นสมบัติศักดิ์สิทธิ์ที่มหัศจรรย์ แต่มีแค่สองคนเท่านั้นที่ใช้มันได้ในอาณาจักร เห็นมั้ย… แม้แต่อัศวินสวรรค์และผู้ใช้ดาบศักดิ์สิทธิ์ ก็ถือมันไม่ได้” (แคทเธอรีน)

นายกรัฐมนตรี พูดในท่าทางเศร้า

พูดอีกอย่าง มันเป็นคาตานะซึ่งแม้แต่เพื่อนวัยเด็กของผม และนายพลเบอร์โทลด์ใช้ไม่ได้

วัสดุที่ใช้สร้างคาตานะนี้ คือเขี้ยวของสุนัขเฝ้าระวังของฮาเดส…

ผมมองมันอย่างตั้งใจและ…

“—นายเป็นหนุ่มน้อยจากตอนนั้น! ฉันรอจนเหนื่อยแล้ว!!”

จู่ๆผมก็ได้ยินเสียงสวรรค์

ผมตกใจกับเสียงนี้ และมองไปรอบๆ

แต่ไม่มีใครสังเกต

มันดูเหมือนมันเป็นเสียงที่มีแค่ผมได้ยินเท่านั้น

ทันทีต่อมา คาตานะที่ผมจับ ส่องสว่างเป็นสีรุ้งในพริบตา

แสงพราวตาทำให้บริเวณนี้สว่าง

“…โออออ้!!!”

เสียงยิ่งดังขึ้นอีก

“ฟุมุ มันไม่ได้ทำอย่างนั้น เมื่อฉันจับมัน” (เอ็ดเวิร์)

“ถ้างั้นนั่นหมายถึง คาตานะ ยอมรับยูจีน” (จูเป่ย)

“นั่นชัดเจน เพราะทั้งหมด คนหนึ่งที่ชนะบททดสอบของสัตว์สวรรค์ซามะคือยูจีนโดโนะ” (แคทเธอรีน)

ผมได้ยินการสนทนาของฮีโร่ดาบ ป๊า และนายกรัฐมนตรี

“ฉันจะมอบดาบนั้นให้กับยูจีน ด้วยความไว้วางใจ”

“ผมเหรอ…?” (ยูจีน)

ผมตอบกลับไป กับอะไรที่จักรพรรดิพูด

“มันเป็นของขวัญจากลาของพระองค์จักรพรรดิ ใช้ประโยชน์มัน ในการสู้กับสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ โอเคมั้ย?” (แคทเธอรีย)

ผมมองดูคาตานะสีส้ม ที่สร้างจากเขี้ยวสัตว์สวรรค์อีกครั้ง เมื่อนายกรัฐมนตรีพูดแบบนั้น

“ขอบคุณมากๆครับ พระองค์จักรพรรดิ! ถ้าอย่านั้น ผมจะ {ยืม} คาตานะที่นี่และแน่นอนว่า—” (ยูจีน)

“เจ้าเข้าใจผิดแล้ว ยูจีน ฉันบอกเจ้าไปแล้วว่าฉันมอบมันให้เจ้าด้วยความไว้วางใจ คาตานะเทพเจ้าตอนนี้เป็นของเจ้า”

“เอ๋?” (ยูจีน)

“แต่…มันไม่เป็นไรจริงๆที่ผมจะรับของมีค่าขนาดนี้หรือ?

“{อย่าตาย} ฉันจะนำมันไปถ้าเจ้าตาย เจ้าต้องมีชีวิตรอดกลับมาให้แน่นอน”

จักรพรรดพูดอย่างนี้ และจบมันตรงนั้น

ผมเข้าใจหลังจากที่ได้ยินคำนั้น

จักรพรรดิมอบคำพูดให้กำลังใจกับผม

“แน่นอน ว่าผมจะ….มีชีวิตรอดกลับมาครับ” (ยูจีน)

ผมตอบด้วยความแข็งแรง

“ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ เราจะยืนยันภาพรวมเต็มๆของแผน”

เสียงชัดเจนดังก้องในฐาน

แม้แต่เสียงฝีเท้าของคนนั้น ก็เหมือนเพลงอันน่าพึงพอใจ

สตรีศักดิ์สิทธิ์สาวของคาลเดีย ที่แม้แต่มีข่าวลือว่าเป็นนิมฟ์ลงมาจากสวรรค์

—ออราเคิลแห่งโชคชะตา โอเรียนน์ อิลเลีย คาลเดียซามะ

ผมคิดว่านักกลยุทธ์ของกองทัพจักรวรรดิจะเป็นผู้นำงานนี้ แต่มันดูเหมือนออราเคิลแห่งโชคชะตาซามะ จะอธิบายบางอย่างเกี่ยวกับแผน

จักรพรรดิดูเหมือนจะไม่ถือ และฟังอยู่ในความเงียบ

“การผนึกจะเสียหายไปหลังจาก 3 ชั่วโมง และสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่จะเป็นอิสระ” (โอเรียนน์)

ที่นี่เปลี่ยนเป็นเงียบ กับการประกาศของออราเคิลแห่งโชคชะตาซามะ

“เราได้ทำการเตรียมการไม่กี่วันก่อนหน้า ดังนั้นเวทมนตร์บาเรียจะถูกใช้งานไปรอบๆผนึกเก่า ไม่ใช่นั่นถูกต้องแล้วหรือ พระองค์จักรพรรดิ?” (โอเรียนน์)

“ใช่ นั่นถูกต้องแล้ว โอเรียนน์ซามะ” (แคทเธอรีน)

คนที่ตอบคือนายกรัฐมนตรี แคทเธอรีน

“และมันเป็นไปไม่ได้ที่จะผนึกสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ ด้วยแค่เวทมนตร์บาเรีย นั่นทำไมเราต้องการเหยื่อล่อ” (โอเรียนน์)

ผมถูกท่วมท้นโดยความสวยเหนือมนุษย์และดวงตาทที่ใสของเะอ แต่ผมหายใจสั้นๆและส่งเสียงของผม

“ผมจะทำหน้าที่เป็นเหยื่อล่อ” (ยูจีน)

“อื้ม เราหวังพึ่งท่านนะ ยูจีนซานตาฟิลด์ซามะ ฉันมีความสุขทีเห็นท่าน {ได้ชิดใกล้} กับผู้สมัครเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์ของประเทศของเรา ซาร่า เมื่อคืน” (โอเรียนน์)

“?!”

ผมบอกได้ว่าซาร่าสั่นในความตกใจข้างหลังผม

แค่คนนี้รู้มากเท่าไรกัน?

(ผู้หญิงคนนี้กลิ่นตุๆ)

ผมได้ยนเสียงของเจ้าอสูร

หยุดพูดอะไรแบบนั้น

“แต่ยูจีนซามะคนเดียวจะไม่เพียงพอ ดังนั้นเขาจะต้องรับมานาจากอีฟริทซูมิเระซามะ ผู้ที่มีแห่งมานาอยู่จำนวนมหาศาล และมานาสวรรค์ที่สัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่เกลียด ทั้งสองคนพร้อมหรือยัง?” (โอเรียนน์)

“ค่ะ โอเรียนน์ซามะ!” (ซาร่า)

“หนูพร้อม สตรีศักดิ์สิทธิ์ซามะ!” (ซูมิเระ)

ซาร่าและซูมิเระตอบอย่างประหม่าข้างหลังผม

ออราเคิลแห่งโชคชะตาซามะยิ้มพร้อมสีหน้าที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน

“ตอบได้ดี ถ้าเป็นแบบนั้น มีอยู่สองอย่าง ที่ยูจีนซามะต้องทำหลังจากทได้มานาขอทั้งสองคน ได้โปรดดึงความสนใจของฮาเก็นติมากที่สุดเท่าที่ทำได้ พูดนั่นแล้ว แน่นอนที่สุดว่ายูจีนซามะจะตกเป็นเป้าของฮาเก็นติหลังจากที่ได้รับมานาของอีฟริท ซูมิเระซามะ และผู้สมัครเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์ซาร่า ไม่ว่าอย่างไร ได้โปรดทำในท่าทีอันอนุญาติให้ท่านรอดชีวิต” (โอเรียนน์)

“…รับทราบ” (ยูจีน)

สัตว์ยักษ์ที่ผมเห็นเมื่อกี้เหมือนภูเขามโหฬาร… ผมต้องรอดชีวิตจากเจ้านั่น

“อีกอย่างหนึ่ง นี่แค่ถ้ามันเป็นไปได้ แต่…ภายใจด้วงตาทั้ง 3 ของสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ ดวงตาดวงที่ 3 ซึ่งอยู่ตรงหน้าผาก…ถูกพิจารณาได้ว่าเป็นหัวใจของฮาเก็นติ -แกนของมัน มันก็ยังถูกเรียกว่าศิลานักปราชญ์ ท่านฆ่าสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ได้ชั่วคราวโดยการทำลายแกนที่กล่าวมาข้างต้น พูดนั่นแล้ว ท่านต้องสู้ในระยะที่ใกล้กับสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่เพื่อจะทำการนี้ให้สำเร็จ ดังนั้นมันมีความเสี่ยงอยู่สูงสุดขีด ทางเลือกนี้ต้องเลือกเมื่อท่านมีพลังงานเหลือเพียงเท่านั้น” (โอเรียนน์)

“…ครับ” (ยูจีน)

ผมพยักหน้าเงียบๆ

ถ้าผมสามรถที่จะทำลายดวงตาที่ 3 ของสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ พลเมืองของอาณาจักรจะไม่ต้องกลัวอีกต่อไป

แต่ผมทำแบบนั้นสำเร็จได้ไหม?

ผมพูดอะไรแน่นอนไม่ได้ ณ ตอนนี้

“ท่านมีคำถามใดๆไหม ยูจีนซามะ?” (โอเรียนน์)

สายตาตรงๆของออราเคิลแห่งโชคชะตาซามะโดนผม

มันเป็นแผนที่เรียบง่าย ดังนั้นคำถามนั้นไม่จำเป็น

พูดอีกอย่าง เธอถามเกี่ยวกับความมุ่งมั่นตั้งใจของผม

“ไม่มีครับ” (ยูจีน)

ผมตอบสั้นๆ

“ดวงตาที่ดี… ฟุฟุ ท่านดูเหมือนผู้กอบกู้ซามะ ที่ปล่อยโลกให้เป็นอิสระเมื่อ 1,000 ปีก่อนเลย” (โอเรียนน์)

“ไม่มีทางหรอกครับ…นั่นเป็นเกียรติมากเกินไป” (ยูจีน)

พอมาคิดว่าเธอจะเทียบผมกับฮีโร่ที่ยิ่งใหญ่ซามะ ที่กำจัดเจ้าอสูรที่ยิ่งใหญ่ซึ่งปกครองทังโลกด้วยความกลัวในอดีต

(ฮ๋าา? ยูจีนเป็นผู้ชายดีกว่า ‘นั่น’ ไปเยอะ) (เอริ)

เสียงไม่พอใจของเอริ ดังอยู่ในหัวของผม

(เอริ เธอสู้กับฮีโร่ที่ยิ่งใหญ่อาเบลซามะเหรอ?) (ยูจีน)

พูดถึงแล้ว เอริเป็นเจ้าอสูรที่ทำงานอยู่เมื่อ 1,000 ปีก่อน

แต่เอริไม่ได้พูดมากเกี่ยวกับอะไรที่เกิดขึ้นกลับไปตอนนั้น

(…มันคือความลับ) (เอริ)

เธอไหลหนีออกไปอีกแล้วของจริง

“ถ้างั้นตอนนี้ มาเริ่มปฏิบัติการเถอะ” (โอเรียนน์)

โอเรียนน์ซามะตบมือ และพูดคำนี้

สถานการณ์ดำเนินไป ระหว่างที่ผมคุยอย่างไร้จุดหมายกับเอริ

“ยูจีนคุง มานี่” (ซูมิเระ)

“เข้าใจแล้ว” (ยูจีน)

ซูมิเระยืนอยู่ตรงหน้าของผม

ผมต้องยืมมานาจำนวนมากมาจากซูมิเระก่อน

ซูมิเระกอดผมก่อนผมจะจับมือขอเธอได้

และจากนั้น ริมฝีปากของผมถูกปิด

(ร้อน!) (ยูจีน)

มานาที่ร้อนจนแสบเติมเต็มร่างกายของผม

มันคือมานาลิงค์ที่ผมได้ทำมานักครั้งไม่ถ้วน เมื่อสำรวจดันเจี้ยนสุดท้าย

แต่นี่มันต่างจากก่อนหน้า

“มานาลิงค์เสริมการเชื่อมต่อดีขึ้นผ่านสัญญา คู่กับคนเดียวเท่านั้นที่มีมานาสีขาวอันง่ายต่อการย้อม ยูจีนคุง ฟุฟุฟุ  เข้าใจอล้ว ถ้าอย่างนั้น นั่น เกิดขึ้น” (โอเรียนน์)

คนที่พูดในความสนุกคือออราเคิลแห่งโชคชะตาซามะ

การจูบมานาลิงค์ที่ยาวนานจบลง

“ฮ่าาาา…♡” (ซูมิเระ)

ซูมิเระสร้างภาพมีเสน่ห์

ทั้งตัวของผมเอ่อล้นไปด้วยมาน่าอันแผดเผา

“ฮ-เฮ้ย ยูจีน สีผมนั้น…” (จูเป่ย)

ผมสังเกตหลังจากป๊าพูดแบบนี้

เส้นผมของผมเปลี่ยนเป็นสีแดง

มันคืออะไรซึ่งเกิดขึ้นก่อนหน้า เมื่อผมได้รับมานาจำนวนมากมามหาศาลในทีเดียว

พูดอีกอย่าง มานาลิงค์สำเร็จ

“ยูจีนคุง…ระวังตัวนะ ให้แน่นอนว่าเธอต้องกลับมาอย่างปลอดภัย” (ซูมิเเระ)

ซูมิเระมองขึ้นมาหาผม ด้วยสายตาที่เบลอๆ ดั่งเธอไม่่แคร์เกี่ยวกับรอบข้างทั้งหมด

“ได้ ขอบคุณนะ ซูมิเระ” (ยูจีน)

มันง่ายต่อการจะเข้าใจกว่าผมเยอะ ผู้ซึ่คิดเกี่ยวกับอะไรไม่จำเป็นมากมาย

ผมพยายามจะกอดซูมิเระอีกครั้ง แต่…

“เฮ้ เธออยู่ในโลกของตัวเธอเองมากเกินไปละ”

หัวผมถูกตีเบาๆ

คนที่หรี่ตาจ้องเราคือซาร่า

“มาเร็ว มันตาฉันต่อ เขยืบที ซูมิเระจัง” (ซาร่า)

“เค เค” (ซูมิเระ)

ซูมิเระเขยิบออกไปจากผม และซาร่ายืนอยู่ตรงหน้าของผมแทน

มันดูเหมือนสายตาของรอบข้างกวนใจซาร่า ตรงกันข้ามกับซูมิเระ

เธออาจจะคล้ายกับผมด้านนั้น

“อืม ซาร่า” (ยูจีน)

ผมพยายามจะจับมือเธอ และเธอจ้องผม

“อย่าบอกฉันนะว่า จูบฉันไม่ได้แม้ว่าจูบซูมิเระจังน่ะ” (ซาร่า)

“ข-เข้าใจแล้ว” (ยูจีน)

แรงกดดันนั้นของเธอ ไม่อนุญาติคำว่าไม

“นี่” (ซาร่า)

ซาร่าปิดตาของเธอและยกหน้าขึ้น

พื้นฐานคือ เธอบอกผมให้เป็นคนจูบเธอ ตรงกันข้ามกับซูมิเระ

ผมชำเลืองมอบรอบๆ และมีซูมิเระผู้ไม่พบว่านี่สนุกเลย แล้วก็มีเพื่อนวัยเด็กของผมที่หน้าตาสุดยอดไม่พอใจ ลึกเข้าไปข้างหลัง

ผมลืมเกี่ยวกับรออบข้างสำหรับตอนนี้ และจูบซาร่า

ทันทีที่ผมทำ ซาร่ากอดผม

มานาที่อุ่นต่างจากก่อนหน้า ไหลเข้ามาในผม

ผมมานาลิงค์พร้อมกับมานาของซูมิเระและมานาของซาร่าไม่เคยได้ จนถึงตอนนี้ เพราะมันปะทะหากัน

แต่ไม่มีอะไรแบบนั้นในครั้งนี้

มานาของทั้งสองไม่ได้ต่อต้านกันเอง ขณะที่มันเทเข้ามาในผม

เราทำต่อไปหลายนาที

“ฟฟฟฟฟู่…♡” (ซาร่า)

ซาร่าเคลื่อนริมฝีปากจากไป พร้อมด้วยแก้มแดง

เธอมองผมและเปิดตาของเธอกว้าง

“มีอะไรเหรอ ซาร่า?” (ยูจีน)

“ยูจีน นั่นที่ข้างหลังเธอ…” (ซาร่า)

“หลังฉัน… เอ๋?” (ยูจีน)

ผมมองกลับไปและตาเปิดกว้าง

ปีกสีขาวใหญ่งอกออกมาจากหลังของผม

แค่ปีกเดียวเท่านั้น

“โอออ้…”

“ช่างศักดิ์สิทธิ์”

“มันเป็นแบบนั้นด้วยมานาของผู้สมัครเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์หรือ?”

ผมเห็นการตอบสนองได้หลากหลายจากผู้คนในฐาน

พูดนั่นแล้ว เหตุผลที่ปีกเหล่าที่งอกออกมาคือ…

(มันน่าจะเป็นอิทธิพลมาจากไลลาเซ็นไป) (เอริ)

(ถ้าอย่างนั้นมันเพราะแม่จริงๆ…) (ยูจีน)

ผมเห็นด้วยกับเอริ

นี่น่าจะเพราะผมมีเลือดนางฟ้าอยู่ครึ่งหนึ่ง

แต่ผมอธิบายเรื่องนั้นไม่ได้

ข้างในฐานเสียงดัง

“เธอเหมือนกับนางฟ้าปีกเดียวเลยนะ ยูจีนซามะ” (โอเรียนน์)

คนเดียวเท่านั้น ผู้ที่ไม่ตกใจคือออราเคิลแห่งโชคชะตาซามะ

ออราเคิลซามะ น่าจะรู้ว่าสถานการณ์นี้จะเกิดขึ้น

ผมอยากจะให้เธอบอกผมก่อนหน้า… ออราเคิลซามะ มองดูผมอย่างมีความหมาย

เธอน่าจะเห็นทะลุความคิดของผมทะลุปรุโปร่ง

นั่นทำไม อะไรที่ผมควรทำที่นี่คือ…

“ผมจะมุ่งหน้าไปหาสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ เพื่อทำหน้าที่เป็นเหยื่อล่อ” (ยูจีน)

ผมบอกผู้คนในฐาน

สัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ ยังอยู่ไกลจากฐาน และผมใช้เวทมนตร์บินไม่ได้

แต่ปีกที่หลังของผมบอกผม…

ร่างกายของผมลอยในอากาศอย่างเป็นธรรมชาติ ดั่งผมใช้เวทมนตร์บินได้ตั้งแต่เกิด

ผมควรจะสสามารถไปถึงที่สัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ได้ด้วยนี่

ในเวลานั้น จู่ๆผมก็ถูกกอด

“ยูจีนคุง!”

“ยูจีน!”

เสียงของทั้งสองคน พวกเธอดูเหมือนจะร้องไห้นิดหน่อย

“ฉันจะไปแล้วนะ ซูมิเระ ซาร่า” (ยูจีน)

“ทำเต็มที่นะ ยูจีนคุง!” (ซูมิเระ)

“อย่าทำอะไรประมาทนะ ยูจีนคุง!” (ซูมิเระ)

ผมยิ้มให้ทั้งสอง และเร่งไปในทีเดียว

ผมตัดฝ่าอากาศ และไปถึงท้องฟ้า

ภูเขาสีดำแพร่ไปใต้เท้าของผม…ตอนนี้มันขยับเบาๆ

*กรรร…กรรร…กรรร…กรรร…*

เสียงคำรามเบาๆของสัตว์ผสมกับเสียงของลม

ผมองลงไปที่หลังของสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ ที่เปลี่ยนไปรูปร่างของสัตว์

*ครืน*

ผมรู้สึกเหมือนตาสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ หันมาหาผม

…นีคือที่ผมจบที่การเผชิญหน้ากับภัยพิบัติที่มีชีวิต ที่สร้างปัญหาให้อาณาจักรมา 200 ปีได้อย่างไร

■ตอบความคิดเห็น:

>ฉันสงสัยเกี่ยวกับการผ่านสัญญา

>ฉันรู้สึกว่ามีคุยกันในผู้ศรัทธาศูนย์ เกี่ยวกับสัญญาทั้ง 5 ไม่ซ้อนทับกัน

-มีการตอบโต้มาเยอะเกี่ยวกับเรื่องนี้

ผลของสัญญาต่างกันไประหว่างทวีปตะวันตกและทวีปใต้

■ความคิดเห็นจากผู้แต่ง:

จริงๆแล้ว มันดูเหมือนบางที่ ในการเจอของโอเวอร์แลปซัง มีปกเล่ม 1 ของพลังโจมตีศูนย์ถูกเผยแพร่อย่างลับๆ

ผมไม่รู้ว่ามันโอเคมั้ยสำหรับผมที่จะประกาศเรื่องนี้ ดังนั้นผมไม้ได้แตะต้องมันบนทวิตเตอร์

ถ้าท่านสามารถที่จะพบมัน ได้โปรดยิ้ม

วายุ: “ดาบใหม่!”

แปลโดย: wayuwayu

เสนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

ถ้าถูกใจ ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล สปอนเซอร์ตอนแจ้ง Facebook : “wayuwayu แปล”  ออกความคิดเห็นที่ Dek-D และ Tunwalai จะเห็น ขอบคุณมากที่อ่านครับ