นักดาบนุ่มนิ่มกับพลังโจมตีศูนย์ ~ถูกออราเคิลเพื่อนวัยเด็กทิ้ง เข้าโรงเรียนเวทมนต์ และจบที่ดูแลเจ้าอสูร - ตอนที่ 66 สัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ ฮาเก็นติ (ส่วนที่ 1)
66 สัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ ฮาเก็นติ (ส่วนที่ 1)
16 – 20 นาที
*กรรร…กรรร…กรรร…กรรร…กรรร…กรรร…*
เสียงต่ำอันน่ากลัว ดังอยู่ภายในอากาศที่เหมือนโคลนผสมกับพิษ
ผมใช้เวทมนตร์บิน เพื่อมองลงไปหาสัตว์สีดำยักษ์ ที่สูงมาก
ภัยพิบัติมีชีวิต ที่สร้างปัญหาให้อาณาจักรแกรนด์แฟลร์มา 200 ปี…สัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ ฮาเก็นติ
ตอนนี้เมื่อผมคิดเกี่ยวกับมัน นี่เป็นครั้งแรงที่ผมเห็นเจ้านี่เต็มๆตัว
ผมมองไปรอบๆ
กองทัพจักรวรรดิ ทีขบวนแถวใกล้กับเมืองหลวง ดั่งจะล้อมสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่
จำนวนของพวกเขา ประมาณ 200,000
ถ้าผมตายในความพยายามที่จะเป็นเหยื่อล่อ พวกเขาจะเป็นผู้เสียชีวิตรายต่อไป
เราต้องไม่อนุญาตให้สัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ เหยียบย่ำไปบนเมืองหลวง
ผมได้ยินว่ามีคำสั่งเข้มงวดจากจักรพรรดิ ถึงกองทัพจักรวรรด
ทหารจากอาณาจักร ดูเหมือนจุดจากบนนี้ แต่คนที่นำกองทัพโดดเด่น
เพื่อนวัยเด็กของผม ขี่เพกาซัส ก็เป็นหนึ่งในพวกเขา
เธอมองผมมาในความกังวล
— “ปฏิบัติการจะเริ่มต้นกับสัญญาณของยูจีนโดโนะ ไดโปรดมอบสัญญาณเมื่อไหร่ก็ได้ที่คุณปรารถนา”
โอเรียนน์ซามะบอกคำนี่
“ฟฟฟฟู่…” (ยูจีน)
ผมหายใจออกเบาๆ
มือซึ่งจับคาตานะเทพเจ้าที่ผมได้มาจากจักรพรรดิ สั่นนิดหน่อย
(เตงกลัวเหรอ ยูจีน?) (เอริ)
“ผมสั่นในความคาดหวัง” (ยูจีน)
(ฟุฟุฟุ ใช่ เพราะทั้งหมด เตงเป็นผู้ชายที่เข้าสายตาเค้า) (เอริ)
ผมผ่อนคลายนิดหน่อยหลังจากการสนทนากับเอริ
…ได้เลย!
ผมมุ่งมั่นตั้งใจกับตัวเอง และนำอุปกรณ์เวทมนตร์ ทีผมได้รับก่อนหน้าออกมาจากกระเป๋า จากนั้น โยนมันไปสู่สัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่
*ปั้ง!*
เสียงดัง ขณะที่แสงระเบิด
มันแค่เป็นเวทมนตร์ที่ฉูดฉาด ที่ไม่มีพลังการสังหาร
กองทัพจักรวรรดิซึ่งล้อมสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ เคลื่อนที่ทั้งหมดทีเดียว
ปฏิบัติการ เริ่ม
นักเวทย์ของกองทัพจักรวรรดิ ยกไม้เท้าในเวลาเดียวกัน
วงกลมเวทมนตร์เด้งออกมา และส่องแสงกลางอากาศ นั่นคือภาพที่สวยงาม
นี่เป็นเวทมนตร์แก้ผนึกเก่าของสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่
ผนึกใหม่ร่ายไม่ได้จนกว่าผนึกเก่าจะถูกนำออกไป
ไม่มีการเปลี่ยนแปลงสักพัก
ผมรอกลางอากาศ
*…แคร๊ก*
เสียงคล้ายกับแก้วแตกถูกสร้าง
*…แคร๊ก…ครืน…แคร๊ก…ครืน…แคร๊ก…แคร๊ก*
เสียงแตกดังก้องไปที่นั่นที่นี่
ไม้แหลมเวทมนตร์ไว้ผนึกสัตว์อสูรที่ยิงใหญ่บนพื้น เสียหายไปทีละอันทีละอัน
อะไรแบบนี้เกิดขึ้นเป็นห่วงโซ่ และในที่สุด…
“《อุโออออออออออออออ้!!!》”
สัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่คำราม
พื้นดินสั่นมากมาย และหลายคนจากกองทัพจักรวรรดล้ม
นี่ไม่ใช่แผ่นดินไหว
นี่คือคลื่นกระแทกของสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ ผู้ผูกกับพื้นได้ถูกปลดปล่อย
“คุ…!” (ยูจีน)
พิษระดับที่รุนแรงเติมเต็มรอบข้าง
คนปรกติจะหมดสติจากแแค่การหายใจ
ผมวางมีอลงบนปากด้วยปฏิกิริยาตอบสนอง แม้ว่าบาเรียปกคลุมทั้งตัวของผม
“《อุโอออออออออออออออออออออออออ้!!!!》”
ระเบิดคำรามที่สั่นทั้งบริเวณ
และจากนั้น ผนึก 200 ปีถูกแก้ และทั้งตัวของสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ แสดงขึ้นมา
“…นี่…คือ…” (ยูจีน)
ผมพึมพำนี่อย่างไม่ได้ตั้งใจระหว่าง {มองขึ้นไปข้างบน} หาสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่
ผมเพิ่งจะมองลงไปหามัน เพิ่งไม่นานมานี้เอง
แต่ขนาดของสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ หลังจากถูกปล่อยจากผนึก ไกลจากอะไรที่ผมจินตนาการ
แม้แต่การเห็นมันทั้งตัวในสายตาของผมก็ยาก ทำให้มันสมกับชื่อของมันว่าเป็นภัยพิบัติ และแม้แต่สร้างความรู้สึกมีบารมีกับมัน
(ออกไปจากตรงนั้น ยูจีน!!!) (เอริ)
เสียงที่กระสับกกระส่ายของเอริ นำผมกลับมาสู่ความเป็นจริง
ผมไม่ทันสังเกตว่าขาหน้าที่ใหญ่เกินไปของสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ ยกขึ้นมาช้าๆ
นั่นถูกต้อง เป้าหมายของฮาเก็นติ คือ {ผม}
มันไม่ได้กินมา 200 ปี และมีความแค้น ที่ถูกผูกติดกับพื้นโดยเวทมนตร์ผนึกของเทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์
ผมเป็นผู้เสียสละที่ไว้ระบายทั้งหมดนี้ของจริง
แขนดำของสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ เข้าใกล้มาบนผม ดูเหมือนกำแพงสีดำที่กำลังเข้าหามากกว่า
ผมหยุดเวทมนตร์บิน และลงพื้น
“เวทมนตร์บาเรีย: [พื้นที่ศักดิ์สิทธิ์]” (ยูจีน)
เวทมนตร์บาเรียที่แข็งแกร่งสุด ที่ผมใช้ได้
ปรกติแล้ว ผมจะทำมานาผมหมดจากแค่การใช้มันทีเดียว
แต่จำนวนมานาถูกยกระดับขึ้น ด้วยมานาของสตรีศักดิ์สิทธิ์ซาร่า
(ยูจีน เค้าจะบอกเตงให้วิ่ง!!!) (เอริ)
เสียงของเอริดังในหัวของผม
“ถ้าผมวิ่ง สัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ จะไปทางที่ผมมุ่งหน้าไป ใช่มั้ย?” (ยูจีน)
ถ้าผมทำ คนที่จะเสียหายกับเหตุนี้ คือทหารที่อยู่รอบๆ
(แม้อย่างนั้น…อ๊าา เห้อ! เข้าใจแล้ว เจ้าบื้อบื้อยูจีน! แต่ฟังเค้านะ ถ้าเตงรับการโจมตีจากสัตว์แห่งดวงดาวตรงๆ แม้แต่เจ้าอสูรอย่างเค้า จะไม่ออกมาไร้รอยขีดข่วน) (เอริ)
“แม้แต่เธอเหรือ เอริ?” (ยูจีน)
ระหว่างที่เราคุย ขาหน้าของสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ยกสูง และมาใส่ผม
(นั่นถูกต้อง! ฟัง สัตว์แห่งดวงดาว ไม่มีร่างกายกายภาพ เพราะทั้งหมด ไม่ว่ามันใหญ่แค่ไหน มันจะไม่สามารถรักษาน้ำหนักตัวเองได้ อะไรที่ก่อมาเป็นร่างกายส่วนใหญ่เป็นมานาสกปรก ซึ่งเป็นพิษ พูดอีกอย่าง คิดถึงการโจมตีของสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่นั้นเอง ว่าเป็นเวทมนตร์ที่ทรงพลังสุดขีด) (เอริ)
คำพูดของเอริซับซ้อน และผมเข้าใจอย่างสมบูรณ์ไม่ได้
“แต่ผมคิดเกี่ยวกับการหลบมัน ก่อนที่ผมจะโดดเหยียบนะ” (ยูจีน)
ผมใช้ท่ายืนย่างก้าวแห่งสายลมอยู่
ขาของสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ใกล้เข้ามา
มันดั่งท้องฟ้าลงมาใส่ผม
(อ่อนเกินไป บริเวณที่มีผลของสัตว์แห่งดวงดาวมันกว้างไปไกลกว่าที่มันเห็น เตงจะไม่สามารถทำได้ทันเวลา แม้ว่าเตงจะหนีออก {ด้านข้าง}) (เอริ)
“อย่าง…นั้นเหรอ…” (ยูจีน)
ถ้าเป็นกรณีนั้น ผมไม่มีทางเลือกนอกจากเพิ่มเวทมนตร์บาเรียถึงขีดสุด และทนกับมัน
(ฟุฟุฟุ ซาบซึ้งที่เตงทำสัญญากับเค้าซะ ยูจีน อะไรที่เตงจะทำจากตอนนี้ไป คือ {พุ่งไปสู่} ร่างกายของสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่) (เอริ)
“…เอ๋?” (ยูจีน)
ผมได้ยินมันผิดหรือ?
(เอาคำถามไว้ทีหลัง! ใช้ดาบมานาและกระโดดเข้าไปใส่สัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่! เตงต้องไม่หยุดบาเรียทที่ปกคลุมทั้งตัวเตงนะ เคมั้ย?) (เอริ)
“ข-เข้าใจแล้ว! …สไตล์เสียงสะท้อนสองสวรรค์: ท่ายืนไฟ…” (ยูจีน)
ผมหุ้มมานาที่ผมได้จากซูมิเระ ไปบนดาบเทพเจ้า
ใบมีดส่องแสงเป็นสีแดง
ผมเห็นได้แค่กำแพงดำข้างบนผมอย่างเดียวแล้วตอนนี้
(《ไป》 ยูจีน!) (เอริ)
“…จริงจังเหรอเนี่ย? เวรเอ๊ย!” (ยูจีน)
ผมมุ่งมั่นตั้งใจ กางปีกเดียวของผม และพุ่งเข้าไปสู่สัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่
ผมแทงคาตานะแดง ไปสูกำแพงดำสนิท
*โด่ะปุ๊น*
ความรู้สึกที่ไม่น่าพึงพอใจ ดั่งผมโยนตัวเข้าไปในน้ำ… ไม่ ไปในบึงโคลน โจมตีผม
มันจริงที่ว่าทั้งร่างกายของสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่คือร่างกายปลอมซึ่งไม่มีเนื้อ
“คุ!” (ยูจีน)
พิษหนาแน่น ที่ทำให้มั่นใจว่าปอดและเครื่องในของผมจะเปลี่ยนเป็นเถ้าถ่าน พริบตาที่ผมสูดเข้าไป มันห่อหุ้มผม
ผมอยู่ข้างในบึงโคลนของพิษ
ความรู้สึกเรื่องทิศทางถูกโยนไปเละเทะในทันที
ผมปล่อยมันให้ปีกบนหลังผม เพื่อมุ่งขึ้นไปอย่างมั่นอยู่สิ่งเดียวและ…
*ตั้ม!!!*
ระเบิดที่เข้มข้นสุดขีด โจมตีหลังของผม
“ก่ะ!!!!” (ยูจีน)
ผมถูกส่งกระเด็นไป แม้ว่าถูกปกป้องด้วยบบาเรีย
ทันทีที่แรงกระแทยาวนานแสนทนไม่ไหวหายไป…
“ฮ่าาาา…ฮ่าาาา…ฮ่าาาา…ฮ่าาาา…” (ยูจีน)
ผมกลิ้งอยู่บนพื้น เมื่อเวลาที่ผมสังเกต
รสชาติของเหล็กแพร่ใบปากของผม
(เร็วเข้า ยูจีน มองขึ้นบน) (เอริ)
ผมจะไม่แม้แต่ยกหัวของผม ถ้ามันไม่ใช่เสียงของเอริ
“ยิง!!!!”
เสียงสั่งการอันคุ้นเคย มาถึงหูผมเบาาๆ
เสียงของไอริ
*ตู้ม ตู้ม ตู้ม ตู้ม ตู้ม ตู้ม ตู้ม ตู้ม ตู้ม ตู้ม ตู้ม ตู้ม ตู้ม ตู้ม ตู้ม ตู้ม ตู้ม ตู้ม ตู้ม ตู้ม ตู้ม ตู้ม ตู้ม ตู้ม!!!!!!!!*
เวทมนตร์นับไม่ถ้วนตกเป็นฝนลงบนสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่
นักเวทของกองทัพจักรวรรดิเป็นพันๆคน โจมตีทั้งหมดทีเดียวด้วยเวทมนตร์
ผนึกของสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ถูกแก้แล้ว ดังนั้นการโจมตีทั้งหมด โดนตรงๆ
“ก๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!”
เสียงตะโกนที่ฟังเหมือนเสียงกรีดร้องจากสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ ดังขึ้น
ผิวนอกของสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ ที่เหมือนหมอกดำ พังทลาย
(เปราะ ใช่มั้ย? อาวุธที่แข็งแกร่งที่สุดของสัตว์แห่งดวงดาวที่ดูดพิษจากพื้น คือร่ายกายขนาดยักษ์ แต่พื้นฐานแล้วมันไม่มีพลังป้องกันเลย) (เอริ)
“มันแค่เหมือนกับอออราเคิลแห่งโชคชะตาพูดไว้…” (ยูจีน)
ผมหายใจแรงที่นี่ แต่ผมสามารถจะพูดได้ไม่วิธีใดก็วิธีหนึ่ง
ภายในเวทมนตร์ ที่ตกลงมาสู่สัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ มีก้อนของไฟขนาดยักษ์ ที่ขนาดเท่าภูเขาเล็กๆ ลงมาบนสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ ระเบิด และไฟลุก
(นั่นคือ…ลูกบอลไฟของซูมิเระเหรอ?) (ยูจีน)
(อุว้า นั่นทำไมอีฟริทมันแค่…) (เอริ)
มันดูเหมือนมันเป็นอำนาจการทำลายล้าง ที่ทำให้แม้กระทั่งเจ้าอสูรงงงัน
ผมได้ยินเสียงกรีดร้องที่ยิ่งเจ็บปวดขึ้น จากสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่
*บล๊อบ…บล๊อบ…บล๊อบ…*
สิ่งมีชีวิตสีดำ {โตมา} จากพื้นดิน
มันเป็นมอนสเตอร์ต้องห้าม ที่สร้างโดยสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ แกะดำ
(ที่เวลาแบบนี้…ไม่ มันก็เพราะมันเวลาแบบนี้นั่นแหละ หือ) (ยูจีน)
สัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ หันเลี้ยวไกลๆ ไม่ได้ ดังนั้นมันดูเหมือนว่าจะสร้างแขนขาาของตัวเอง
“แม-ม-ม-ม-ม-ม-ม-ม-ม-ม-ม-ม-มม!!!”
“ฮฮฮฮิ้!”
“บัดซบ!”
แกะดำที่ถูกปกคลุ่มไปด้วยหนวดดำ โจมตีกองทัพจักรวรรดิจากทุกทิศทาง
เหล่าอัศวินของอาณาจักรสู้พวกแกะดำเพื่อที่จะปกป้องนักเวทย์ผู้กำลังโจมตีสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่
พวกเขาดูเหมือนจะมีเวลาที่ยาก และมีบางคนผู้ถูกกลืนไปทั้งตัว โดยปากยักษ์ของแกะดำ
บางคนถูกจับโดยหนวดดำ และถูกรัดจนตาย
มันเป็นทุกคนโจมตีกัน
(แล้วซูมิเระล่ะ?!) (ยูจีน)
ผมกังวลอย่างไม่ได้ตั้งใจ และมองไปที่นั่น และเห็นธนูแสงแทงแกะดำยักษ
ดูเหมือนซาร่าปกป้องซูมิเระอยู่
(ยูจีน นี่มันใช่เวลาจะมากังวลเกี่ยวกับคนอื่นเหรอไง?) (เอริ)
ผมสังเกตด้วยเสียงของเอริ
“แม-ม-ม-ม-ม-ม-ม-มม!!!” “แม-ม-ม-ม-ม-ม-ม-มม!!!” “แม-ม-ม-ม-ม-ม-ม-มม!!!” “แม-ม-ม-ม-ม-ม-ม-มม!!!” “แม-ม-ม-ม-ม-ม-ม-มม!!!” “แม-ม-ม-ม-ม-ม-ม-มม!!!” “แม-ม-ม-ม-ม-ม-ม-มม!!!” “แม-ม-ม-ม-ม-ม-ม-มม!!!” “แม-ม-ม-ม-ม-ม-ม-มม!!!” “แม-ม-ม-ม-ม-ม-ม-มม!!!” “แม-ม-ม-ม-ม-ม-ม-มม!!!”
มีฝูงของแกะดำพุ่งเข้ามาหาผม
และในเวลาเดียวกันขณะที่นั่นเกิดขึ้น…
*《ตั้ม!!!》*
ฮาเก็นติหันตัวของมันช้าๆแต่แน่นอนมาทางผม
(คุ… ขยับโว้ย…) (ยูจีน)
แม้ว่าผมพยายามจะขยับตัวของผม ผลหลังจากผมหลบในท่าทางรุนแรงมากขนาดนั้น มันทำให้ร่างกายของผมหนัก
ทันใดนั้น…
—- “[ดาบแสงศักดิ์สิทธิ์]”
แสงกวาดแกะทำซึ่งน่าจะ 100 ตัวไป
“โอเคมั้ย ยูจีนคุง?!”
*ตั้ม!*
คนที่ปรากฏมาระหว่างทำให้พื้นสั่น คือกำลังการต่อสู้ที่แข็งแกร่งสุดในอาณาจักร: ฮีโร่ดาบ เอ็ดเวิร์ดซามะ
ดาบ 2 มือที่เขาถือเบาๆด้วยมือเดียว และปล่อยแสงศักดิ์สิทธิ์สีฟ้า คือดาบศักดิ์สิทธิ์ คาลาบรัม
มันดูเหมือนเขาช่วยผมจากสถานการณ์ที่ล่อแหลม
“ขอบ…คุณมากๆ…” (ยูจีน)
“ฮ่าฮ่าฮ่า! ดี ดูเหมือนนายยังไม่เป็นไร!” (เอ็ดเวิร์ด)
ผมไม่ได้ไม่เป็นอะไรขนาดนั้น แต่ผมถูกช่วยแล้ว
“แม-ม ม-ม-ม-ม-ม-ม-ม-ม-ม-ม-ม-ม-มม!!!”
แกะดำที่ใหญ่กว่าแม้แต่มังกร ปรากฏอยู่ตรงหน้าของผม
ขนาดนี้มันคืออะไรกัน?
ผมชะงักกับตัวนี้และ…
— “สไตล์เสียงสะท้อนสองสวรรค์: ท่ายืนสายฟ้า – [เทพเจ้าหมาป่า]”
ทันทีต่อมา แกดำยักษ์ถูก {ฟันแนวตั้ง}
*ตุ่ด!*
บางคนลงพื้นข้างผมด้วยเสียงเบาๆ… ไม่ แน่นอนว่าผมรู้ว่าเป็นใคร
“โย่ ยูจีน ยังมีชีวิตมั้ย?”
คนที่ยืนอย่างไร้กังวลคือชายมีหนวด พร้อมด้วยผมมัดไปข้างหลังอย่างส่งเดช
ดาบที่เขาถือคือดาบปริศนา: อะเมะ โนะ ฮาบาคิริ
นักดาบที่แข็งแกร่งที่สุดในอาณาจักร และดาบจักรวรรด์ ป๊าของผม
“ผมยังมีชีวิตด้วยวิธีใดวิธีนึงน่า ป๊า” (ยูจีน)
“ได้เลย เอ็ดเวิร์โดโนะและพ่อจะซื้อเวลาตรงนี้ ลูกเป็นคู่ต่อสู้ของสิ่งนั้น ถูกมั้ย ยูจีน?” (จูเป่ย)
ป๊าชี้นิ้วโป้งไปหาสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ที่เข้าหาอย่างช้าๆ
อีกครั้งทีสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ยกทั้งสองขาด้วยเจตนาฆ่า
นี่แย่แล้ว
“ป๊า ฮีโร่ดาบซามะ เราต้องวิ่ง!!” (ยูจีน)
พวกเขาทั้งสองคนไม่เชี่ยวชาญนเวทมนตร์บาเรียเหมือนผม
หรือเหมือนกับ ธาตุมานาของป๊า ต่างจากของผมอย่างตรงกันข้ามเลย
มันใกล้กับดำสนิท พ่อเป็นนักดาบที่เชี่ยวชาญในการโจมตี
ผมตะโกนอย่างนี้ และป๊ากับฮีโร่ดาบซาามะมองหน้ากัน
“เราทำอะไรดี ดาบจักรวรรดิโดโนะ?” (เอ็ดเวิร์ด)
“ใช่ แค่เหมือนที่ลูกชายฉันพูด เราสู้สัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ไม่ได้ แต่…” (จูเป่ย)
“แค่วิ่งหนีมันขัดใจยังไงก็ไม่รู้” (เอ็ดเวิร์ด)
“ได้เลย ฉันจะไปทางซ้าย” (จูเป่ย)
“ทางขวาเป็นของฉัน อย่างนั้น” (เอ็ดเวิร์ด)
“…อะ?” (ยูจีน)
ก่อนที่ผมจะเข้าใจว่าทั้งสองคนพูดอะไร…
*ฟวู้มมมม!*
ทั้งสองคนที่แข็งแกร่งที่สุดในอาณาจักร วิ่ง {ไปใส่สัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่}
“เฮ้ย!!!!” (ยูจีน)
ผมตะโกนด้วยปฏิกิริยาตอบสนอง
ทั้งสองคนดูเหมือนจุดไปแล้ว
“[ดาบแสงศักดิ์สิทธิ์]” (เอ็ดเวิร์ด
“สไตล์เสียงสะท้อนสองสวรรค์: ศิลปะลึกลับรูปแบบสายฟ้า – [กิเลน]” (จูเป่ย)
แสงสีขาวและแสงสีดำไขว้กัน
“กิ่ย้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!!”
ตาทั้งสองของสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ถูกฟัน
เสียงกรีดร้องที่ทำให้ผมต้องปิดหู ดังขึ้น
ร่างกายขงอสัตว์อสูรทียิงใหญ่ ขยายด้วยการฟันนี้
พื้นสั่น พายุพัด และสายฟ้าวิ่งจากพื้นดิน
สัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่อยู่ในความเจ็บปวด
และด้วยนั่น ภาพอันเหมือนโลกแตกแพร่ไปต่อหน้าผม
ผิวนอกของสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่หล่นอย่างต่อเนื่อง
มันรู้สึกดังมันขนาดเล็กลงหนึ่งขนาด
แต่แม้อย่างนั้น มันยังยากสุดขีดที่จะมองมันเต็มๆตัว
“อุโอออออออออออออออออออออออออ้!!”
ปากของสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ เริ่มส่องแสงที่พราวตา
(นี่แย่แแล้ว… เสียงโหยหวนแห่งความตายของสัตว์แห่งดวงดาว ถ้าสิ่งมีชีวิตได้ยินเสียงนี้เข้า วิญญานและร่างกายจะแยกกัน) (เอริ)
“แมม้ว่าจู่ๆเธอจะบอกผมอย่างนั้น…!” (ยูจีน)
ผมเคลื่อนที่มานาที่เหลือทั้งหมดจากอีฟริทและผู้สมัครเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์ไปสู่คาตานะเทพเจ้า
มันเป็นจำนวนมานา ที่จะทำให้ดาบปรกติพังทลาย ถ้าทำเหมือนกัน
แต่คาตานะเทพเจ้า ที่ถูกสร้างจากเขี้ยวของสัตว์สวรรคฺ์ ไม่แม้แต่จะกระดิกกับมานานี้
“สไตล์เสียงสะท้อนสองสวรรค์: [นกนางแอ่นโบยบิน]!” (ยูจีน)
ใบมีดสีแดงที่ผมปลดปล่อย ระเบิดในปากยักษ์ของสสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่
ทันทีที่ผมทำ การโจมตีตามมาของดาบจักรวรรดิ ฮีโร่ดาบ และผู้สมัครสตีศักดิสิทธิ์เข้าร่วมกัน
สัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่กรีดร้องแต่มันไม่ได้ปล่อยเสียงโหยหวนแห่งความตาย
(นั่น…โล่งใจ…) (ยูจีน)
เข่าผมหล่นไปที่พื้นอย่างช้าๆ
มานาที่ผมยืม และมานาขอผมเองหมดไป
แรงกายของผมก็ไม่เหลือแล้ว
— “เวทมนตร์แห่งโชคชะตา: [ผนึกของเทพธิดา]”
เสียงอันสวยงาม เหมือนนักร้องหญิงดังก้อง
โซ่เป็นพันๆ พันสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่
(เวทมนตร์ผนึกใหม่…ถูกใช้งานเหรอ…?) (ยูจีน)
คนที่ทำมันคือออราเคิลแหง่โชคชะตา โอเรียนน์ซามะ
แน่นอน ไม่มีทางที่เธอจะสามารถใช้เวทมนตร์ใหญ่แบบนี้ได้คนเดียว มันเป็นเทคนิคเทพเจ้า ที่สำเร็จได้ด้วยการให้แหล่่งมานาของผู้คนมากมาย โดยใช้เทคนิคเสียสละ
ตาดวงที่ 3 ส่องแสงตรงหน้าผากของสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ ดิ้นอยู่ในความเจ็บปวด
(ถ้าฉัน…ทำลายนั่น…) (ยูจีน)
เราเอาชนะสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ได้
แต่ผมขยับไม่ได้สักนิ้วในร่ายกายผม อีกต่อไปแล้ว
(ทำได้ดีมาก ยูจีน) (เอริ)
เสียของเจ้าอสูรดังอย่างอ่อนโยนในหูของผม
“เอริ…ได้โปรดมอบมานาให้ผม” (ยูจีน)
ผมขอคู่สัญญา ด้วยเสียงที่หายไป
(เตง… เตงพูดอะไรน่ะ? ถ้าเตงรับมานาเค้า -มานาของเจ้าอสูร- ด้วยร่างกายยับๆของเคง เคงจะตายนะ รู้มั้ย?) (เอริ)
“แต่…โอกาสนี้…” (ยูจีน)
แค่อีกก้าวเดียวเท่านั้น
แค่อีกนิดเดียว และผู้คนของอาณาจักร สามารถใช้ชีวิตอยู่ได้โดยไม่ต้องกลัว…
(ฟังนี่นะ พวกเขาสามารถที่จะผนึกสัตว์แห่งดวงดาว ด้วยการเสียจำนวนคนที่เกือบๆจำนวนน้อยที่สุด ต้องขอบคุณเตง เตงรู้มั้ย? พอใจกับเท่านั้น) (เอริ)
เจ้าอสูรพูดคำนี้ และตัดสื่อสารทางความคิด
อะไรที่เอริพูดน่าจะถูกต้อง
ถ้าผมรับมานาของเจ้าอสูรตอนนี้ ร่างกายนี้จะทนมันไม่ได้
เสียงกรีดร้องอันเจ็บปวดของสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ ดำเนินต่อไป
อากาศรอบโดนยาพิษจากพิษ ดั่งมันเป็นงานแสดงดนตรี
ไม่มีใรที่เข้าหาสัตว์อสูรที่ยิ่งใหญ่ได้นอกเสียจากผม
ผมแค่ล้มไปบนื้นแบบนี้เลยก็ได้ ระวังตัวที่จะแก้เวทมนตร์บาเรียของผม และรอความช่วยเหลือมา
“ยูจี้!!!!!”
เสียงที่คุ้นเคย…เสียงที่รำลึกความหลังมาที่ผมเป็นสายฝน
ผนยกสายตาขึ้นด้วยวิธีใดวิธีหนึ่ง และ…
มีอัศวินที่สวยงามในผมบลอนด์ส่องสว่างและเกราะสีขาว ข้างในอากาศพิษซึ่งเหมือนโคลน
“ไอ…ริ…?” (ยูจีน)
คนเดียวเท่านั้นที่ขี่เพกาซัสมาหาผม คือเพื่อนวัยเด็กของผม
■ตอบความคิดเห็น:
>มันไม่ได้ดูเหมือนว่าจะเป็นอาวุธที่สั่งทำหลังจากที่เคลียร์ชั้น 100 ที่พูดว่าจะถูกส่งผ่านสหภาพดันเจียนภายใน 7 วัน เกิดอะไรขึ้นกับอาวุธนั้น
-แน่นอนครับ ผมได้เตรียมตอนในอนาคตสำหรับเรื่องนั้นแล้ว
มมันจะเป็นในอาร์คที่ 4 (เมื่อพวกเขากลับไปสู่โรงเรียนเวทมนตร์)
นางฟ้าริต้าซังบ่นอุบอิบที่ชั้น 100 ‘พวกเขาไม่มารับมันไปเลยอ้ะ’
■ความคิดเห็นจากผู้แต่ง:
ภาพของพลังโจมตีศูนย์จะถูกเผยแพร่ในวันที 5 พฤษภาคม
※ผมพูดว่าอย่างนนั้น แต่พวกเขาเผยแพร่ไปแล้วที่เวปไซต์หนึ่ง
รูปวาด แสดงถึงยูจีนและเอริ
มีหลายภาพ แล้วก็ภาพซูมิเระลงสี
ทั้งสองสวยงามและน่ารัก
วายุ: “สุดบู๊!”
แปลโดย: wayuwayu
เสนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
ถ้าถูกใจ ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล สปอนเซอร์ตอนแจ้ง Facebook : “wayuwayu แปล” ออกความคิดเห็นที่ Dek-D และ Tunwalai จะเห็น ขอบคุณมากที่อ่านครับ
