นักดาบนุ่มนิ่มกับพลังโจมตีศูนย์ ~ถูกออราเคิลเพื่อนวัยเด็กทิ้ง เข้าโรงเรียนเวทมนต์ และจบที่ดูแลเจ้าอสูร - ตอนที่ 7 ซูมิเระ เรียนรู้เกี่ยวกับอิเซไก

 

7 ซูมิเระ เรียนรู้เกี่ยวกับอิเซไก

ผู้แปล: อิเซไก คือ ต่างโลก

◇มุมมอง ซูมิเระ◇

“งั้น ก่อนอื่น ชั้นจะนำเธอไปข้างในโรงเรียนไลเคียน โอเคมั้ย?” (ยูจีน)

“โอเค! ชั้นจะหวังพึ่งนายนะ ยูจีน-ซัง*!” (ซูมิเระ)

ผู้แปล: ซัง คิอ คุณ,พี่

หนูตามหลังยูจีนซัง อย่างประหม่า

หนูใช้กลางคืนในห้องส่วนตัว ของโรงพยาบาลใหม่

หนูจะอยู่ที่นั่น 7 วัน ซึ่งเห็นว่าเพื่อสังเกตสภาพหนู

แต่หนูไม่ได้รู้สึกเหมือนมีอะไรไม่ชอบมาพากล กับร่างกายหนูนะ

เห็นว่ามันเพื่อบอกหนู เกี่ยวกับสิ่งต่างๆหลายอย่าง ที่หนูต้องรับรู้ในวิถีชีวิตอิเซไกของหนู

นั่นใช่แล้ว หนู -ซาชิิโอกิ ซูมิเระ- ได้เกิดใหม่ในอิเซไก!

…หนูจำนามสกุลได้แล้ว

แต่นอกจากชื่อของหนู ความทรงจำอื่น นั้นขุ่นมัว

หนูจำได้ว่าหนูเป็นคนญี่ปุ่น และเกิดและโตที่โตเกียว

บ้านหนูอยู่ในเมืองชินากาว่า และหนูมีความทรงจำ ที่เล่นกับน้องสาว ที่สวนใกล้กับคลอง

หนูจำหน้าของครอบครัวหนูได้ลางๆ แต่หน้าของเพื่อนหนู…หนูแทบแม้แต่จำพวกเขา ยังไม่ได้เลย

และความทรงจำของอดีตของหนู จางลงและจางลงอย่างช้าๆ ดั่งพวกมันคือความฝัน

(…บางที ความทรงจำจากอดีต มันแค่ภาพลวงตา…?) (ซูมิเระ)

หนูแม้แต่คิดแบบนั้น

แต่หนูไม่มีเวลา มาจำถึงชีวิตอดีตของหนู

ชีวิตอิเซไกของหนู วุ่นวายจริงๆ

บาเรียแห่งภาษา ได้ถูกแก้ไขอย่างไรก็ไม่รู้ ด้วยกำไลเวทย์ที่ราชามอบให้หนู และทุกอย่าง มันเป็นการเจอวัฒนธรรมที่ทำให้ตกใจ สำหรับหนู

อาหาร เสื้อผ้าวิธีชีวิต เครื่องมือ; หนูต้องเรียนรู้มันทั้งหมดเลย จากศูนย์

แต่มันโล่งใจ ที่พวกเขาต้อนรับหนูอย่างเป็นมิตร

มันเพราะหนูเป็นคนต่างโลก

เทพเจ้าของโลกนี้ เห็นว่าได้บอกพวกเขา ว่าให้เห็นคนต่างโลก เป็นสมบัติ

ขอบคุณพระเจ้า!

“ซูมิเระซัง ทางนี้” (ยูจีน)

“ค-ค่ะ!” (ซูมิเระ)

หนูดีดกลับเข้ามาสู่ความเป็นจริง ด้วยคำพูดของยูจีนซัง

หนูได้รับคำอธิบาย เกี่ยวกับสถานที่ในโรงเรียนเวทมนตร์ จากยูจีนซัง

“นี่จะเป็นชั้นเรียนของเธอ ซูมิเระซัง มันเรียกว่าคลาสพิเศษ และเธอจะได้รับการสอนจากอาจารย์ซักพัก ถ้าชั้นจำไม่ผิด คนที่ดูแลคือ ริน-เซ็นเซ* ชั้นจะแนะนำอาจารย์ที่หลัง” (ยูจีน)

ผู้แปล: เซ็นเซ คือ อาจารย์

“ที่นี่คือโรงอาหาร มันเปิดจาก 8:00 ถึง 20:00 ดังนั้น เธอมาใช้เมื่อตอนไหนก็ได้ที่เธออยากมา ถ้าชั้นจำไม่ผิด เธอได้ค่าขนม เพื่อจะรองรับค่าใช้จ่ายรายวัน เพราะเธอเป็นคนต่างโลก ใช่มั้้ย?” (ยูจีน)

“ที่นี่คือลานฝึก นักรบและนักเวทย์ ใช้ที่นี่ ชั้นเหรอ? …ชั้นไม่ได้มาที่นี่มาก เพราะเป็นผู้ใช้บาเรีย” (ยูจีน)

ยูจีนซัง อธิบายกับหนูอย่างใจดี

หนูจดมันลงไป เพื่อที่หนูจะไม่ลืมเกี่ยวกับมัน

“นี่เป็นห้องเจ้าหน้าที่ อ้า รินเซ็นเซอยู่ที่นี่ ชั้นจะไปเรียกจาร” (ยูจีน)

เมื่อพูดอย่างนี้ ยูจีนเดินไปที่ ที่เซ็นเซหูสุนัขจิ้งจอกที่สวย อยู

หูสุนัขจิ้งจอกพวกนั้น…ของจริง ใช่มั้ย?

โลกนี้ มีคนที่เรียกว่ากึ่งสัตว์ และมีคนที่มีหูแมวและหูสุนัข

ดูเหมือนคนที่ดูแลหนู เป็นเซ็นเซกึ่งสัตว์หูสุนัขจิ้งจอก

เซ็นเซมาที่หนูอยู่

“งั้นเธอก็เป็นคนต่างโลกที่ลือกัน ชั้นริน คนที่จะสอนเธอ ถ้ามีอะไรที่ไม่เข้าใจ โปรดถามชั้น แต่ชั้นได้ยินมาว่า เธอจะใช้วันอยู่ในโรงพยาบาลซักพักนะ…” (ริน)

“ค่ะ ชื่อหนูคือ ซาชิโอกิ ซูมิเระ! ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ! หนูได้ถูกบอก ให้เข้าหอพักหลังจาก 1 อาทิตย์ในโรงพยาบาลค่ะ”

“ดี เธออาจจะรู้เรื่องนี้แล้ว แต่อาจารย์ใหญ่ของโรงเรียนนี้ ได้แต่งตั้งให้ยูจีน เป็นผู้ปกครองของเธอ ชั้นจะเป็นผู้ช่วยในเรื่องนั้นทางเทคนิค ถ้าเธอมีอะไรที่เธอพบว่ามันยาก ที่จะปรึกษากับผู้ชาย อย่าลังเลที่จะมาหาชั้น” (ริน)

“ค-ค่ะ…หนูจะพึ่งพาจารนะคะ” (ซูมิเระ

“ช่าย พึ่งชั้นเลย” (ริน)

รินเซ็นเซเป็นอาจารย์ผู้หญิง แต่วิธีที่เธอพูด เหมือนผู้ชาย

ช่างเป็นเซ็นเซที่เท่

ถ้าบางอย่างเกิดขึ้น มาปรึกษาเธอเถอะ

แต่ผู้ปกครองของหนูมีแค่ยูจีนซังคนเดียว

เพราะนั่น คือคำสั่ง ของราชา

ยูจีนซัง เป็นผู้ปกครองของหนู แม้ว่าจะเป็นนักเรียนอยู่ รู้สึกแปลกๆกับหนู

แต่คุณจะถูกพิจารณาว่าเป็นผู้ใหญ่ในโลกนี้ เมื่อคุณมาถึงอายุ 15 ปี

เขาเป็นผู้ใหญ่ที่อายุ 17 ปี

รินเซนเซต้องยุ่งอยู่แน่ จารเลยรีบกลับไปที่นั่งของจารเค้า

คนที่นำหนูอีกครั้ง คือยูจีนซัง

“ยูจีนซัง ชั้นจะรบกวนนายอีกแล้วนะ” (ซูมิเระ)

หนูพูดอย่างอับอาย และเขาหัวเราะคิกคัก

“มันเป็นคำสั่งงตรงจากราชาและหัวหน้าของโรงเรียน มันเป็นเกียรติน่ะ แล้วก็ จ่ายดีด้วย” (ยูจีน)

ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้น

งาน… งาน หือ

คำพูดเหล่านั้น บีบรัดหัวใจหนู นิดหน่อย

ความรู้สึก ที่ยากจะอธิบาย

เขาจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับหนูแล้วเหรอ ถ้าหนูไม่ใช่งานเค้า อีกต่อไป…?

ไม่ ไม่!

อย่ามืดมนักสิ!

หนูผลักไสความคิดแปลกๆเหล่านั้นออกไป สู่มุม ของหัวใจของหนู

หนูถูกสอน เกี่ยวกับสถานที่หลักๆของโรงเรียน ในประมาณหนึ่งชั่วโมง

“ด้วยแบบนี้ เราได้จบการไปรอบๆสถานทีหลักแล้ว แต่มีที่ไหนที่อื่น ที่เธออยากจะไปมั้ย? โรงเรียนนั้นใหญ่ ชั้นเลยคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้หรอก ที่จะจำมันทั้งหมดในทีเดียว แต่มีที่ไหนที่ทำให้เธอสนใจมั้ย?” (ยูจีน)

ยูจีนซังหันมา และถามหนู

“อืม ชั้นอยากจะวนอีกรอบ เพื่อที่ชั้นจะได้ไม่หลงทาง” (ซูมิเระ)

“เข้าใจแล้ว งั้น ไปรอบๆทั้งโรงเรียน ระหว่างที่ดูแผนที่นะ” (ยูจีน)

ยูจีนซัง ไม่ได้ทีสีหน้าที่ไม่พอใจแม้แต่หนึ่งครั้ง และตอบรับคำขอของหนู

ช่างสุภาพบุรษ

หนูมองหลังของยูจีนซัง ขณะที่เขาอธิบาายเกี่ยวกับโรงเรียน ในท่าทางที่สงบ ระหว่างที่นึกไปถึงเวลา เมื่อเวลาที่หนู เจอเขา

—ในไฟแห่งนรก

เขายื่นมือ ของเขาออกมา อย่างใจดี ให้หนู ระหว่างที่ยิ้ม

รับมือหนู และ…

แค่เมื่อนึกไปถึงเวลานั้น ทำให้หน้าของหนู ไหม้

(ยูจีนซัง…เท่ ในเวลานั้น) (ซูมิเระ)

เขาต้องเป็นที่นิยมแน่เลย

“อ้า พูดถึงแล้ว ชั้นถามรินเซ็นเซเมื่อกี้นี้ แต่ดูเหมือนสมุดนักเรียน และบัตรนักเรียนพร้อมแล้ว ไปที่แผนกกิจการโรงเรียน เพื่อรับมันกันเถอะ” (ยูจีน)

“โอเค” (ซูมิเระ)

หนูพยักหน้า อย่างเชื่อฟัง

“แล้วก็ ห้องสภานักเรียน ใกล้กับแผนกกิจการโรงเรียน ดังนั้น ชั้นจะนำเธอไปที่นั่น ระหว่าที่มันไหนๆก็ไหนๆแล้ว” (ยูจีน)

“ถ้าชั้นจำไม่ผิดสภานักเรียน เป็นองค์กรที่ใหญ่เหลือเชื่อเลยนี่ ใช่มั้ย?” (ซูมิเระ)

หนูได้ยินมาจากเซ็นเซ

งี้แม้แต่อิเซไก ก็มีสภานักเรียน นั่นตื่นเต้นจัง! -คืออะไรที่หนูคิดอยู่

“ใช่ สภานักเรียนถูกปฏิบัติว่าเป็นคลับ แต่มันเป็นฝ่ายที่แข็งแกร่งที่สุดในโรงเรียน ฝ่ายอื่นที่ใหญ่ๆ คือคลับวิชาดาบ

“เข้าใจแล้ว~” (ซูมิเระ)

ถ้าอย่างนั้น ทั้งสองนั้นเป็นคนที่ไร้คู่แข่ง

สมาคมวิชาดาบ… นั่นฟังดูเหมือนอิเซไกจริงๆเลย

“ไม่มีคลับสำหรับนักเวทย์เหรอ์” (ซูมิเระ)

“แน่นอนว่ามี แต่ เพราะทั้งหมดเวทมนตร์ นั้นต่างกันอย่างสิ้นเชิง ขึ้นอยู่กับธาตน่ะ” (ยูจีน)

เห็นว่าคลับแยกกันอย่างดี โดยธาตุ

มากกว่านั้น แต่ละธาตุ ไม่สนิทกันดี…

“ฟังดูซับซ้อนนะ” (ซูมิเระ)

“ยังไงซะ เธอจะชินกับมัน ในท้ายที่สุดแหละ” (ยูจีน)

หนูได้ถูกสอนสิ่งอื่นหลายอย่างเลย แต่มีมากมาย หนูจำมันทั้งหมดไม่ได้

“พูดถึงแล้ว ยูจีนซัง นายอยู่คลับอะไรเหรอ?” (ซูมิเระ)

“…คลับเลี้ยงสัตว์น่ะ” (ยูจีน)

“คลับเลี้ยงสัตว์!” (ซูมิเระ)

นั่นต่างจากความประทับใจของยูจีนซังเลย และมันน่ารัก

ที่นี่คืออิเซไก ดังนั้นบางทีมีอะไรที่เหมือนแฟรี่และยูนิคอร์นมั้ย?

“ชั้นไปดูมันทีหลังได้มั้ย?” (ซูมิเระ)

“ยังไงซะ ชั้นโอเคกับเรื่องนั้น…” (ยูจีน)

“?”

เขาไม่ได้ดูเหมือนจะตื่นเต้นกับมันมาก

มีบางอย่าง ที่เขาไม่อยากให้คนอื่นเห็นเหรอ?

ระหว่างที่หนูคิดอย่างนั้น ยูจีนซัง เข้าตึกกิจการโรงเรียน

หนูตามหลังเขาไป

หนูได้รับบัตรนักเรียน และสมุดนักเรียน จากเลดี้อายุมาก ที่เคาน์เตอร์

หนูทำ แต่…

“ยูจีนซัง สมุดนักเรียนใหญ่อ่ะ” (ซูมิเระ)

เขาเรียกมันว่าสมุด ดังนั้นหนูนึกไปถึงอะไรเล็กๆ แต่มันหนัก ที่มันเป็นหนังสือปกหนา

มันหนักพอ ที่จะต้องการสองมือเพื่อถือมัน

หนูไมอยากจะถือนี่ไปไหนมาไหนเลย

“ซูมิเระซัง ลองพูดว่า ‘ปิดสมุด’ ระหว่างถือสมุดนักเรียนสิ” (ยูจีน)

“อืม…ป-ปิดสมุด…?” (ซูมิเระ)

ทันทีต่อมา สมุดนักเรียนหายไป โดยไม่ได้สร้างเสียง

“เอออ๋?! ยูจีนซัง สมุดนักเรียนชั้นหายไปแล้ว!” (ซูมิเระ)

“ต่อไป ลองพูดว่า ‘เปิดสมุด’” (ยูจีน)

“เปิดสมุด…?” (ซูมิเระ)

ครั้งนี้ สมุดนักเรียน ปรากฏขึ้นกระทันหัน บนมือของหนู!

“ว้าว้าว้า!” (ซูมิเระ)

“และดังนั้น เธอมามันออกมา ตอนไหนก็ได้แบบนั้น” (ยูจีน)

ว-ว้าว!

นี่ทำให้มันง่ายที่จะถือไปทั่ว

“สมุดนักเรียน ของโรงเรียนเวทมนตร์ ก็ทำหน้าที่เป็นบัตรนักเรียนด้วย และมันเป็นเอกสารที่สำคัญ ที่แสดงถึงข้อมูลส่วนตัว สถานะ สกิล ทำให้มั่นใจ ว่าไม่เปิดมันทิ้งไว้ตลอดเวลา และเก็บมันไว้ ด้วยปิดสมุดนะ” (ยูจีน)

“ข-เข้าใจแล้ว! …ปิดสมุด!”  (ซูมิเระ)

“งั้นตอนนี้ ไปดูห้องสภานักเรียนเถอะ” (ยูจีน)

เมื่อพูดอย่างนี้ ยูจีนซัง มุ่หน้าไปสู่ตึก 3 ชั้น

นี่คือตึก ที่เราจะเจอห้องสภานักเรียนเหรอ?

“ยูจีนซังตึกนี้อะไรเหรอ?” (ซูมิเระ)

“{นี่คือ} ห้องสภานักเรียน” (ยูจีน)

“…เอ๋?” (ซูมิเระ)

น-นี่?

แต่มันไม่ใช่ห้อง มันเป็นทั้งตึกนะ…

“ในโรงเรียนนี้ กิจกรรมคลับนั้นสำคัญน่ะ และคลับที่ประสบความสำเร็จ ถูกมอบตืก สภานักเรียน คือองค์กรที่โดดเด่น แม้ว่าจะในโรงเรีน ดังดันห้องคลับก็ใหญ่ด้วย” (ยูจีน)

“เข้าใจแล้ว~” (ซูมิเระ)

มันจริงที่ว่าห้องคลับในโลกของเรา จะใหญ่กว่า ขึ้นอยู่กับขนาดของคลับด้วย แต่…การมีทั้งตึกสำหรับพวกเขาเอง นั้นน่าประทับใจ

ขนาดของอิเซไกนั้นใหญ่จัง

“เธอเข้าออกในชั้น 1 ของตึกสภานักเรียน ได้อย่างอิสระ มีแม้แต่หน้าต่างปรึกษา สำหรับคนที่มีความกังวลเกี่ยวกับกิจกรรมคลับและชั้นเรียน แต่เธอมีรินเซ็นเซ ดังนั้นชั้นไม่คิดว่าเธอจะมีความจำเป็นสำหรับเรื่องนั้นนะ” (ยูจีน)

“ชั้นก็ยังมีนายด้วย ยูจีน” (ซูมิเระ)

“ช-ใช่ นั่นจริง” (ยูจีน)

เมื่อหนูพูดอย่างนี้ ยูจีนยิ้ม ดั่งอายนิดหน่อย

ถ้าหนูมีความกังวลใดๆ หนูจะคิดถึงการปรึกษากับยูจีนซัง

เพราะทั้งหมด เขาคุยด้วยง่าย

แต่…

(ยูจีนซัง มีแฟนสาวมั้ยน้า?) (ซูมิเระ)

ถ้าเขามี เธออาจจะโกรธ เกี่ยวกับที่หนูยึดเขาไว้คนเดียว ตลอดเวลา

แต่ไม่มีเงาของผู้หญิง ในวิธีที่ยูจีนซังพูด

มันคงจะดีนะ ถ้าเขาไม่มีคนนึง

ม-ไม่ แต่ไม่มีความหมายลึกๆในเรื่องนั้นนะ!

“โอ้ชั้น ไม่ใช่นั่นยูจีนคุงเหรอ? นั่นหายากนะ”

นักเรียนหญิงคุยกับเรา ที่ชั้น 1 ของตึกสภานักเรียน

ตัดสินจากปลอกแขน มันดูเหมือนเธอจะมาจากสภานักเรียน

“ฮัลโหล เราเกะกะมั้ย?” (ยูจีน)

“ไม่มีทาง นายนั้นยินดีต้อนรับตลอด ว่าแต่ สาวคนนั้นใครเหรอ?”

“ซาชิโอกิ ซูมิเระซัง นักเรียนย้ายมา” (ยูจีน)

“คนที่มีข่าวลือว่ามาจากโลกคู่ขนานน่ะเหรอ?! ชั้นรู้สึกเป็นเกียรติที่ได้เจอเธอนะ ชั้นเทเรเซียจากกิจการทั่วไปในสภานักเรียน ยินดีที่ได้รู้จักนะ!” (เทเรเซีย)

“ค-ค่ะ…ชั้นซาชิโอกิ ซูมิเระ ยินดีที่ได้รู้จักนะ” (ซูมิเระ)

ตัดสินจากการตอบสนองของเธอ ชื่อของหนูต้องได้แพร่ไปค่อนข้างที่จะมากมาย ข้างในโรงเรียน

นั่นน่าอายนิดหน่ย

“เทเรเซีย ดูแลเรื่องหน้าต่างปรึกษา ที่ชั้นถึงพูดกับเธอเมื่อกี้ ถ้ามีอะไรที่เธอมีปัญหา มาปรึกษากับเธอได้” (ยูจีน)

“ฟุฟุฟุ มาตอนไหนก็ได้นะ ชั้นจะเอาชาและขนมอบอร่อยๆออกมา” (เทเรเซีย)

นั่นดึงดูดใจนิดหน่อย

เทเรเซีย มอบความรู้สึกที่ว่าคุยด้วยได้ง่ายจริงๆออกมา

“งั้นตอนนี้ มันได้เวลาที่เราไปแล้ว ซูมิเระซัง” (ยูจีน)

“โอเค เทเรเซีย ขอโทษที่รบกวน” (ซูมิเระ)

ยูจีนและหนู คำนับ และเรากับลังจะจากไป

แต่เทเรเซีย ดูเหมือนว่าเธออยากจะพูดบางอย่าง

“ยูจีนคุง นายจะไม่ไปเจอประธานเหรอ?” (เทเรเซีย)

“มันจะแค่ก่อปัญหาน่ะ” (ยูจีน))

“แต่ชั้น…ไม่คิดว่าจะเป็นอย่างนั้นนะ” (เทเรเซีย)

“ได้โปรดทักทายแทนชั้นด้วย” (ยูจีน)

ดูเหมือนมีสถานการณ์ที่ซ่อนอยู่

มันกวนใจหนูนิดหน่อย แต่มันยาก ที่จะถาม

บางทีหนูควรลอง ถามทีหลัง

ในทันทีนั้น นักเรียนชายหลายคน มาจากทางเข้า

ทุกคนมีหุ่นที่ดี และมีอาวุธ แขวนอยู่ที่เอว

พวกเขาดูเหมือนนักสู้

ว้าว มันรู้สึกเหมือนอิเซไกจริงๆ!

พวกเขาถืออาวุธไปทั่ว เหมือนปรกติเลย!

พวกเขาดูเหมือนจะคุยกัน แต่เมื่อพวกเขาสังเกตเรา สีหน้าของพวกเขาเปลี่ยนไป

ตาของพวกเขาเริ่มคมขึ้น และพวกเขา เขาหาเรา

ม-มีอะไร?

“เฮ้ย ยูจีนคนที่ดูแลเรื่องงานต่ำๆในคลับเลี้ยงสัตว์ มาทำอะไรตรงนี้?”

“เป็นไปได้มั้ยว่านายยังตามประธานไปทั่วน่ะ?”

“นายไม่มีอะไรให้ยุ่งกับประธาน ยูจีน!”

“เฮ้ หยุดมันได้แล้วนะ” (เทเรเซีย)

เทเรเซียซังหยุดนักเรียนชาย ที่กวนใจเรายู่

“ไปกันเถอะ ซูมิเระซัง” (ยูจีน)

“อ-โอเค…” (ซูมิเระ)

ยูจีนซังเมินพวกเขา

แต่ชายขยับ และกีดกันทางเรา

“เฮ้ย อย่ามาเมินเรานะ ไอ้ยูจีน”

“โอ้ นายพาสาวน่ารักมาด้วยว่ะ”

หนึ่งในชาย พยายามจะวางมือบนไหล่ของหนู

(เอ๋?!) (ซูมิเระ)

หนูสะดุ้ง โดยไม่สามารถจะทำอะไรได้

*จับ!*

แต่ยูจีนซัง จับมือของชาย

“ไม่เห็นเหรอไงว่าเธอไม่ชอบแบบนี้? หยุดมัน” (ยูจีน)

“ฮ๋าา?! อะไร จะเล่นเท่เหรอว่ะ?! ปล่อย!”

ชายพยายามจะแกะตัวเขาออกมาจากการจับ แต่ยูจีนซัง ไม่ถอยซักหนึ่งนิ้ว

“บ-บัดซบเอ้ย! ชั้นขยับมันไม่ได้โว้ย!”

ในท้ายที่สุดแล้ว ยูจีนซังก็ปล่อย และในที่สุดชายก็ขยับไป

“แก…แกจะสู้กับเราเหรอไงวะ?!

มันแม้แต่เป็นอย่างนั้นได้ยังไงกัน?!

นายนั้นแหละ ที่เป็นคนที่หาเรื่องเรา

แต่นักเรียนชาย ล้อมเรา

“ย-ยูจีนซัง…เราควรทำอะไรดี?” (ซูมิเระ)

“ช่างมีปัญหา” (ยูจีน)

หน้าของเขาพูดอย่างนี้…

(เอ๋…? เขา {ไม่ได้} ดูเหมือนจะมีปัญหาเลยซักนิด…?) (ซูมิเระ)

หนูสังเกต {โดยสัญชาตญาณ}

ยูจีนซัง ใจเย็นอย่างเหลือเชื่อที่นี่

เขาไม่ได้กังวลเลยซักนิดที่นี่

ถ้าอย่างนั้น หนูก็ไม่ต้องกังวลเหรอ?

จริงๆแล้ว มันเป็นนักเรียนชาย ที่ไม่ได้ใจเย็นเลย

“เฮ้ย จะอะไรถ้าเค้าบาดเจ็บไปล่ะ?!”

คนที่อยู่ข้าง คนที่โดนจับแขน บ่นออกมา

“อยากให้ชั้นร่ายเวทย์รักษากับเค้ามั้ย?” (ยูจีน)

“นั่นไม่ใช่ประเด็นชั้น!”

…เป็นไปได้มั้ยว่า ยูจีนซังเป็น…พวกหัวกลวง?

“มันค่อนข้างจะเสียงดังที่นี่นะ บางอย่างเกิดขึ้นเหรอ?”

ทันทีนั้นนักเรียนหญิงคนนึง ที่สูง ผอมเพรียว และสวยงาม ลงมาจากบันได

“ประธาน!” (เทเรเซีย)

หนูได้ยินเสียงของเทเรเซียซัง

ที่เวลาเดียวกันกับที่เรื่องนี้เกิดขึ้น พวกผู้ชาย ในท่ายืนต่อสู้ สร้างระยะจากเราทันที

ถ้าหนูต้องทำ หนูจะอธิบายว่า มันเป็นดอกไม้หนึ่งดอกที่หวานและน่ารัก

ผมสีเงินเงางาม และดวงตาสีลาปิสลาซูรี่

วิธีที่เธอเดิน ท่วงท่าการยืนของเธอ วิธีที่เธอพูด มีความสง่างาม อยู่ข้างใน

มันดูเหมือนเป็นเป็นประธานสภานักเรียน ของโรงเรียนเวทมนตร์

“ทำไมมีความวุ่นวายที่นี่?”

คำพูดของสาวคนนั้น ทำให้คนที่กวนใจยูจีนซัง ตกอยู่ในความเงียบ

พวกเขาหลบสายตา อย่างกระอักกระอ่วน

ท่าทีนั้นมันอะไรกัน?!

นั่นต่างจากไม่กี่วินาทีที่แล้ว อย่างสิ้นเชิงเลย!

จากนั้นประธานสภานักเรียน ส่งสายตาของเธอมาที่เรา

แล้วจากนั้น จู่ๆสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป

เธอแสดงสีหน้าของความตกใจ ในพริบตา และจากนั้นเป็นรอยยิ้มใหญ่

“ยูจีน?! นายมาเพื่อเจอชั้น ใช่มั้ย?!”

เมื่อพูดคำนี่ เธอ {กระโดดเข้าอ้อมอก} ของยูจีนซัง

อ-เอออออออ๋?!!!

 เป้าหมายเดือน 9/66

ค่าเน็ต 100/200

กาแฟ 0/300

คอมใหม่ 0/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook