นักดาบนุ่มนิ่มกับพลังโจมตีศูนย์ ~ถูกออราเคิลเพื่อนวัยเด็กทิ้ง เข้าโรงเรียนเวทมนต์ และจบที่ดูแลเจ้าอสูร - ตอนที่ 72 ยูจีน คุยพูดกับนางฟ้า - novel-lucky

72 ยูจีน คุยพูดกับนางฟ้า

8 – 11 นาที

“เห้อ~! ฉันรอจนเหนื่อยแล้วซะสุโยะ~!”

ผมมาที่ชั้น 100 ด้วยลิฟต์ดันเจี้ยแล้วสิ่งแรกซึ่งเกิดขึ้นคือผมถูกดุโดยริต้าซัง

เธอพองแก้มแล้ววางมือที่เอวขณะจ้องผมอย่างน่ารัก

พูดถึงแล้ว มันดูเหมือนไม่มีปาร์ตี้สำรวจท้าทายชั้น 100 ดังนันผมเป็นคนเดียวผู้อยู่ที่นี่

มีโต๊ะกับเก้าอี้แค่วางอยู่ตรงนั้นกลางทุ่งหญ้าเรียบๆ

“ผมขอโทษ…” (ยูจีน)

“เนี้ยฮาฮ่า☆ แค่ล้อเล่นน่ะ ยินดีต้อนรับสู่ชั้น 100 จ้ะ” (ริต้า)

ปีกเล็ก ณ หลังเธอกระพือพร้อมเธอแสดงถึงรอยยิ้มเมื่อผมขอโทษ

ปีกเธอเล็กอย่างมากเทียบกับแม่และเอริ

มันเพราะเธอเป็นนางฟ้าอายุน้อย

“อ่ะนี่ ชา~☆” (ริต้า)

“ขอบคุณครับ”

ผมรับแก้วรูปทรงประหลาดอันถูกเสนอ

มันดูเหมือนมันคือเซรามิกและไม่มีหู

ผมเลียนแบบริต้าซัง นำแก้วไร้หูขึ้นมาแล้วจิบชา

มันค่อนข้างขม

ผมเข้าไปคุยบนอะไรซึ่งนางฟ้าซังพูดอยู่ระหว่างดื่มชา

มันดูเหมือนเธอเบื่อมากๆเพราะไม่มีนักสำรวจมากมาผ่านชั้น 100

ริต้าซังกำลังพูดไม่หยุด

“ให้ตายสิ มาสเตอร์ดันเจี้ยนผู้ถูกเข้ารับตำแหน่งแค่ไม่นานมานี้เพิ่มความยากของหอคอยเซนิทมากเกินไป แต่คนที่แล้วเก็บความยากไว้อย่างดี ดังนั้นตอนนั้นเห็นได้ชัดว่ามีนักสำรวจเยอะมาผ่านชั้น 100” (ริต้า)

“โออ้ ความยากเปลี่ยนเหรอ?” (ยูจีน)

นี่เป็นครั้งแรกซึ่งผมได้ยินเรื่องนี้

ไม่มีครูของโรงเรียนพูดเกี่ยวกับนี่เลย

“ใช่ ใช่ มัน {ประมาณ 100 ปีก่อน} ฉันว่า มาสเตอร์ดันเจี้ยนปัจจุนั้น อเนมอยจัง ยังอายุน้อย ดังนั้นคนนั้นไมรู้ว่าจะรั้งมือยังไงสุโยะเนี่ย~” (ริต้า)

“100 ปีก่อน…” (ยูจีน)

นั่นไม่ใช่ไม่นานมานี้เลยสักนิด

ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมครูไม่พูดอะไร

ผมไปด้วยกันกับการคุยของริต้าซังสักพัก และจากนั้นเธอทุบมือดั่งจำบางอย่างได้

“โอ้? พูดถึงแล้ว ฉันเรียกนายมาที่นี่สำหรับอะไรแล้วนะ?” (ริต้า)

“ลืมแล้วเหรอ? …ผมมาที่นี่เพือรับสมบัติศักดิ์สิทธิ์แห่งความกรุณา” (ยูจีน)

“อ๊ะ ใช่! รอตรงนี้เดี๋ยวนะ~ โฮ่ย☆” (ริต้า)

นางฟ้าซังดีดนิ้วของเธอ

วงกลมเวทมนตร์ 3 วงปรากฏกลางอากาศ

อาวุธกับชุดเกราะปรากฏจากข้างในมัน

ผมรู้สึกถึงเวทมนตร์สุดท่วมท้นจากทุกหนึ่งของพวกมัน

(ของเหล่านี้คือสมบัติศักดิ์สิทธิ์แห่งความกรุณามอบให้หนึ่งผู้ผ่านชั้น 100…) (ยูจีน)

ผมกลืนน้ำลายอย่างไม่ได้ตั้งใจ

มันดูเหมือนมันทำจากไม้ แต่เมื่อผมจับมัน มันมอบความรู้สึกแปลกๆ

“นี่อะไรครับ?” (ยูจีน)

“ได้โปรดมอบอันนี้ให้ซูมิเระจัง ฉันชุบกรงเล็บฟีนิกซ์ด้วยเวทมนตร์ฉัน ดังนั้นมันไม่ควรจะไหม้แม้ว่าด้วยมานาไฟของซูมิเระจัง…มั้ง ได้โปรดบอกฉันถ้ามีปัญหาใดๆ” (ริต้า)

“เธอทำมันเหรอ ริต้าซัง?

“นั่นใช่แล้ว~ ฉันทำงานหนักน้า” (ริต้า)

ถ้าอย่างนั้นเธอแม้แต่ทำอาวุธได้ มีทักษะมาก

“และดังนั้นเอง น่คือเกราะของซาร่าจัง: ผ้าคลุมแห่งสิงโตสวรรค์ ฉันได้เติมเวทมนตร์หลบลูกธนูเพื่อให้มันพิเศษ นอกจากป้องกัน 4 ธาติอันมันมอบให้ซะสุโยะ” (ริต้า)

“ผ้าคลุมแห่งสิงโตสวรรค์…… ผ้าคลุมอันพูดกันว่าได้ถูกใช้โดยสตรีศักดิสิทธิ์แอนนาซามะ” (ยูจีน)

แน่นอนนี่จะทำให้ซาร่ามีความสุข

“และนี่คืออันสุดท้าย! มันคือดาบใหม่ของยูจีนจัง☆” (ริต้า)

อะไรอันถูกมอบให้กับผมคือคาตานะขาวเล่มหนึ่ง

ผมสังเกตเมื่อผมจับมัน

“นี่คือ…ดาบไม้?” (ยูจีน)

ไม่มี ‘คม’ จากอะไรซึ่งผมเห็นได้

ผมจะไม่พูดว่ามันของเล่น แต่มันไม่เหมาะสมสำหรับาการต่อสู้ไม่สำคัญว่าผมจะดูมันอย่างไร

ผมจะไม่สามารถสู้อย่างถูกต้องด้วยนี่

“ฟุฟุฟุ…ได้โปรดเทมานานายเข้าไปในมัน ยูจีนจัง” (ริต้า)

“มานาผม? แต่ผมมีแค่มานาสีขาว—” (ยูจีน)

“แค่ทำมัน แค่ทำมัน☆” (ริต้า)

“โอเค…” (ยูจีน)

ผมพบว่านี่แปลก แต่ผมหุ้มมานาขาวเข้าไปสู้ดาบไม้สีขาว

…*กิ๊นนนนน*

เสียงแหลมสูงดังขึ้นมา

และจากนั้น ดาบไม้เห็นได้ด้วยตาว่าเปลี่ยนเป็นอาวุธพร้อมความเงาโลหะ

ผมพยายามจะสัมผัสเพื่อลองมันดูแล้วผมรู้สึกถึงความรู้สึกเย็นเย็น

ริต้าซังเข้าหาผมที่นี่ มาข้างผม แล้วกระซิบเข้าในหูของผม

“ดานี้ใช้ต้นไม้แห่งชีวิตในดินแดนสวรรค์เป็นวัสดุ พวกเราเหล่านางฟ้ามีแค่มานาสีขาวโดยเนื้อแท้ ดังนั้นเราโจมตีโดยไม่มีอาวุธเฉพาะตัวสำหรับนางฟ้าไม่ได้☆” (ริต้า)

ผมกลับมามีสติกับคำพูดของเธอ

“ถ้าอย่างนั้น ผมก็ใช้ดาบมานาได้ถ้าผมมีดาบนี้?!” (ยูจีน)

“นั่นใช่แล้วซะสุโนะ! ไม่ใช่นั่นยอดเยี่ยมเหรอ~?” (ริต้า)

ผมรู้สึกว่าหน้าอกผมลุกเป็นไฟ

เข้าใจแล้ว… ด้วยนี่ ผมสู้ได้ด้วยตัวเองตอนนี้…

นั่นเมื่อผมสังเกต…

“เธอรู้ว่าฉันคือ…ลูกของนางฟ้าเหรอ?” (ยูจีน)

“แน่นอนซะสุโยะ☆ พูดนั้น ฉันได้ถูกบอกไม่นานนี้โดยไลลาเซ็นไป: ‘ฉันจะหวังเพิ่งเธอกับลูกชายฉันนะ’” (ริต้า)

“อย่างนั้นเหรอ?” (ยูจีน)

ดูเหมือนริน้าซังอยากจะคุยกับผมตรงๆเพราะคำพูดของแม่ผม

“ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ แันมีสองคำเตือนซึ่งฉันต้อมอบให้เธอ” (ริต้า)

“มันคืออะไรครับ?” (ยูจีน)

เธอยกขึ้นสองนิ้ว

“ดาบขาวนั้นเฉพาะตัวสำหรับนางฟ้าและเป็น ‘อาวุธวิวัฒนาการ’ ดาบจะแข็งแกร่งขึ้นเมื่อตัวนายเองแข็งแกร่งขึ้น ยูจีนจัง เพื่อพูดให้แม่นยำขึ้น นางฟ้าไม่โตขึ้น ดังนั้นมันคือ: อาวุธซึ่งเปลี่ยนให้เทียบตรงกับระดับของนางฟ้า และความแข็งแกร่งของพวกนาย นายนี้คือมนุษย์ดังนั้นนายนี้แข็งแกรงขึ้นด้วยการฝึก โตขึ้นเยอะๆแล้วให้อาวุธแข็งแกร่งขึ้นนะ โอเค๊☆?” (ริต้า)

“อาวุธวิวัฒนาการ…” (ยูจีน)

ผมฟัคำพูดเหล่านั้นพร้อมความรู้สึกลึกลับในหัวใจผม

“《แ-ล้-ว-ก็》ต่อไปคือประเด็นสำคัญ” (ริต้า)

ริต้าซังมีหนึ่งนิ้วยกขึ้นแล้วขยับหน้ามาสู่ผม

“ม-มีอะไรครับ?” (ยูจีน)

“คาตานะดำของเซอร์เบอรัสจังอันแขวนอยู่ตรงเอวของเธอ…มันดีกว่าในการจะไม่ใช้มันมากเกินไป {มันเสี่ยงชีวิตของเธอได้}” (ยูจีน)

“…เอ๋?” (ยูจีน)

“เทพธิดากับสัตว์สวรรค์ห่อหุ้มไปปด้วยอนิม่า แต่นั่นเทียบเท่ากับ ‘ชีวิต’ สำหรับคนของดินแดนมนุษย์ ชีวิตนายถูกดูดไปแค่จากการใช้มัน แน่นอนมันเป็นอาวุธแข็งแกร่งเนื่องจากนี่ แต่… ได้โปรดระวังเมื่อนายใช้มัน” (ริต้า)

“คาตานะเทพเจ้านี้ดูดชีวิตเหรอ…?” (ยูจีน)

ผมเปิดตามองดาบดำ

“ยังไงซะ มันไม่ได้มากขนาดนั้น แล้วเธอใช้หยดน้ำชุบชีวิตไม่ได้จากชั้น 101 และต่อไป ดังนั้นถ้าตายเพราะเธอไม่ใช้มันเสียเหตุผล มันจะดีกว่าในการจะใช้มันโดยไม่รั้งมือกับคู่ต่อสู้ระดับหัวหน้าชั้น ได้โปรดใช้ดาบขาวของนางฟ้าสำหรับการฝึกธรรมดากับการเคลียร์ดันเจี้ยนของนายนะ โอเค๊☆?” (ริต้า)

ผมลดหัวของผม

“นี่สำหรับลูกชายไลลาเซ็นไปผู้ยิ่งใหญ่ซะสุ☆ อ๊าา แล้วก็มีการเตือนที่ฉันต้องบอกเกี่ยวกับชั้น 101 และต่อไปด้วย…” (ริต้า)

ที่ริต้าซังพูดหลังจากนั้นมันไม่จบสิ้น

◇◇

ผมลงจากหอคอยเซนิทและกลับสู่โรงเรียน

(มันเริ่มสายแล้ว… ฉันต้องไปเจอเอริและครูใหญ่อูเธอร์…) (ยูจีน)

พวกเธอทั้งสองช่วยผมในการปราบสัตว์อสูรผู้ยิ่งใหญ่

ผมอยากจะขอบคุณพวกเธอ

แล้วก็ผมต้องมอบสมบัติศักดิ์สิทธิ์แห่งกรุณาให้ซูมิเระกับซาร่า

ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ ในลำดับไหนที่ผมควรทำนี่ล่ะ…? -ผมเดินผ่านถนนปูหินอันนำไปสู่หอของโรงเรียนระหว่างคิดนี่และ…

“ยูจีน!! ในที่สุดก็เจอเธอแล้ว!”

เจ้าของเสียงนั้นคือคนผู้คิดว่าจะมาพบเมื่อกี้นี้

“มีอะไรเหรอ ซาร่า? ทำไมกระวนกระวายใจมากล่ะ?” (ยูจีน)

ซาร่าผู้ปรกติสงบหายใจหาอากาศ

“ฟังนี่นะ! นี่คือบางอย่างซึ่งฉันก็เพิ่งรู้ตอนนี้เองด้วย…! แต่ได้โปรดฟังโดยไม่โกรธนะ โอเค๊? รู้เกี่ยวกับทัวร์นาเมนต์ศิลปะต่อสู้รวมของเทศกาลโรงเรียน ใช่มั้ย?” (ซาร่า)

“ใช่ แน่นอน” (ยูจีน)

นั่นคือหนึ่งในสิ่งดึงดูดของเทศกาลโรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียน

หนึ่งผู้สู้ไปถึงเหนือสุดของทัวร์นาเนต์ศิลปะการต่อสู้รวมจะได้รับข้อเสนอจากทุกชาติของทวีปใต้

“หนึ่งผู้เอาชนะทัวร์นาเมนต์ศิลปะการตอสู้นี้… {ได้รับสิทธิ์} เพื่อสู้ฮีโร่ผู้ปราบเจ้าอสูร ยูจีน ซานตาฟิลด์! -ฉันไม่มีความคิดเลยว่านั่นเกิดขึ้น” (ซาร่า)

“……ฮ๋าา?” (ยูจีน)

ผมตกจนพูดไม่ออกกับคำพูดของซาร่า

ดูเหมือนผมกลายเป็น ‘รางวัล’ โดยผมไม่รู้

■ตอบความคิดเห็น:

>เมื่อไหร่จะเป็นวันเมื่อซูมิเระกับซาร่าจะไปสู่ห้องของเอริ?

-นั่นคือหนึ่งในสิ่งซึ่งผมต้องทำภายในเล่ม 4

>เมื่อไหร่การเคลียร์หอคอยเซนิทจะกลับมาทำต่อ

-มันจะกลับมาทำต่ออย่างช้าๆในเล่ม 4~

■ความคิดเห็นจากผู้แต่ง:

ประกาศ!

เรื่องราวของเทพนักดาบผู้เริ่มด้วยพลังโจมตีศูนย์

และเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์