นักดาบนุ่มนิ่มกับพลังโจมตีศูนย์ ~ถูกออราเคิลเพื่อนวัยเด็กทิ้ง เข้าโรงเรียนเวทมนต์ และจบที่ดูแลเจ้าอสูร - ตอนที่ 75 ยูจีน ท้าทายหอคอยเซนิท

75 ยูจีน ท้าทายหอคอยเซนิท

“นี่คือชั้น 101 ของหอคอยเซนิท…” (ซูมิเระ)

“มันจริงที่ว่าอากาศที่นี่ต่างไป” (ซาร่า)

ซูมิเระกับซาร่ามองไปรอบๆดันเจี้ยนด้วยสีหน้าจริงจัง

พูดถึงแแล้ว ผมถูกสอบสวนเกี่ยวกับอะไรซึ่งเกิดขึ้นคืนก่อนกับเอริข้างในลิฟต์ดันเจี้ยน

ในท้ายที่สุด ผมถูกปล่อยสู่อิสระด้วยเงือนไข: ‘เธอจะทำแแบบเดียวกันกับเรา!’

…แรงกายผมจะทนไหวไหม?

ผมกำลังคิดนั่นขณะดวงตาผมถูกช่วงชิงไปโดยทิวทัศน์ของชั้น 101

ชั้น  99 เต็มไปด้วยมอนสเตอร์ ชั้น 101 เลยดูเงียบเมื่อเทียบกัน

มีอาคารใหญ่ลึกอยู่ในทุ่งหญ้าสีเขียว

อาคารเก่าผุพังแม้ว่าเมื่อดูจากไกลๆ

พื้นฐานแล้ว ซากปรักหักพัง

—เมืองที่อารยธรรมหนึ่งร่วงโรย

นั่นคือความประทับไปที่มันมอบให้ผม

(จากตรงนี้ไป…นี่คือดันเจี้ยนสุดท้ายของจริง…) (ยูจีน)

นั่นคืออะไรซึ่งเอริบอกผมมา

มันจากชั้น 101 ที่หอคอยเซนิทของจริงเริ่มต้น

ผมอดไม่ได้นอกจากตื่นเต้นเมื่อผมถูกบอกอย่างนั้นมา

“ด-ดูสิ! บางคนอยู่ตรงนั้น!” (ซูมิเระ)

ซาร่ากับผมมองดูในทิศทางที่ซูมิเระชี้

มีสิ่งมีชีวิตหนึ่งอยู่ที่นั่นยืนอยู่บนสองขาเหมือนมนุษย์ แต่ผิวหนังของพวกเขา {สีเขียว} ซึ่งแตกต่างจากมนุษย์อย่างชัดเจน

เขาดูเหมือนสังเกตุเรา แต่ไม่พูดอะไรแล้วแค่จ้องเราค้าง

(……นั่น…) (ยูจีน)

ผมนึกถึงหนึ่งคำเตือนจากนางฟ้าริต้าซังก่อนจะมาชั้น 101

“ชาวดันเจี้ยน!!” (ซาร่า)

ซาร่ารีบตั้งท่ายืนพร้อมดาบศักดิ์สิทธิ์

“ใจเย็น ซาร่า พวกเขาจะไม่โจมตีเรายกเว้นเราทำ” (ยูจีน)

“…จริงๆเหรอ?” (ซาร่า)

“มันจ้องเราค้างตลอดเวลาเลยอ่ะ มันน่ากลัวนิดหน่อย…” (ซูมิเระ)

ซาร่ายังคงตั้งการป้องกันและซูมิเระซ่อนข้างหลังผม

ชาวดันเจี้ยน ผู้สูงกว่าผมเล็กน้อย จ้องเราค้างสักพัก แล้วจากนั้นหายไปลึกเข้าสู่ซากปรักหักพังโดยไม่พูดอะไรสักอย่าง

“โอเค มันไม่เป็นไรแล้วตอนนี้” (ยูจีน)

“เฮ้ ยูจีนคุง อะไรคือชาวดันเจี้ยน? พวกเขาไม่ใช่มอนสเตอร์เหรอ?” (ซูมิเระ)

ซูมิเระถาม

คุณไม่ได้เรียนรู้เกี่ยวกับชั้น 101 และสูงขึ้นไปในแผนกธรรมดา

แต่เห็นว่าคุณถูกสอนในแผนกผู้กล้าในตำนานซึ่งซาร่าอยู่

เพราะนั่น ซูมิเระกับผมต้องเรียนรู้มันโดยตัวเราเอง

“ซูมิเระ จากชั้น 101 ขึ้นไป เธอใช้หยดดน้ำชุบชีวิตไม่ได้  ดังนั้นเธอจะกลับมามีชีวิตไม่ได้เมื่อเธอตาย ฉันอธิบายนั้นไปกับเธอแล้ว ใช่มั้ย?” (ยูจีน)

“ช-ใช่”

“ซูมิเระจัง {เงา} ของนักสำรวจผู้เสียชีวิตไปนั่นคืออะไรซึ่งชาวดันเจี้ยนเป็น” (ซาร่า)

“……เอ๋?” (ซูมิเระ)

ซูมิเสะแข็งนิ่งกับคำพูดของซาร่า

“ปรกติแล้วพวกเขาถูกปฏิบัติเหมือนอันเดด พวกเขาไม่มีอายุ และรับใช้หอคอยเซนิทต่อไปเรื่อยๆ มันไม่เหมือนว่าพวกเขาไม่เป็นมิตรตลอด มันมีพูดกันว่าพวกเขาจะมีนิสัยเหมือนกันทุกอย่างเมื่อพวกเขามีชีวิตอยู่ ถ้าพวกเขาคือนักสำรวจหัวรุนแรง พวกเขาจะเป็นชาวดันเจี้ยนดุร้าย แล้วก็เห็นว่ามีชาวดันเจี้ยนฉลาดด้วย” (ยูจีน)

“…นั่นครั้งแรกที่ฉันได้ยินนั่นเลย ในแผนกผู้กล้าในตำนาน แค่สิ่งเดียวเท่านั้นที่เราเรียนรู้คือมันยากในการจะสื่อสารกับชาวดันเจี้ยน ดังนั้นถ้ามีหนึ่งผู้เข้ามาใกล้ จัดการพวกเขา” (ซาร่า)

“นั่นเพราะดันเจี้ยนมาสเตอร์คนปัจจุบันหัวรุนแรง การแลกเปลี่ยนกับชาวดันเจี้ยนเห็นว่าเป็นเรื่องปรกติเมื่อครั้งดันเจี้ยนมาสเตอร์คนก่อนอยู่ในหน้าที่ ดันเจี้ยนมาสเตอร์คนนี้ชอบเพิ่มความยากดันเจี้ยนสุดท้ายแล้วนั่นเห็นว่ามีผลกับชาวดันเจี้ยน แต่ดันเจี้ยนมาสเตอร์ดูเหมือนพิจารณาใหม่หลังๆ…” (ยูจีน)

“ด-เดี๋ยวก่อน! ได้ยินนั่นมาจากที่ไหน?!” (ซาร่า)

“ริต้าซังสอนนี่กับฉันในชั้น 100 เธอบอกฉันว่าเธออยากให้ฉันคุยกับเธอสบายๆมากกว่านี้” (ยูจีน)

เห็นได้ชัดว่ามันเป็นบางอย่างที่ไม่เป็นอะไรในการจะอธิบายกับนักสำรวจแรงค์ 5

‘ทุกคนแค่ไม่ถามคำถามฉันมากน่ะซะสุโยะเนะ~’ -คืออะไรซึ่งริต้าซังพูดกับผมด้วยหน้าตาเศร้า

“พูดสบายๆกับนางฟ้าซามะคือเกียตรมากเกินไป…” (ซาร่า)

“เข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้น ฉันจะไปคุยกับเธอทีหลัง (ซูมิเระ)

วิธีที่ซาร่ากับซูมิเระปฏิบัตกับนางฟ้าค่อนข้างตรงกันข้าม

— *ครืน ครืน ครืน*… *คึ่กคึ่กคึ่กคึ่กคึ่ก*

ณ ช่วงเวลานั้น ผมได้ยินบางอย่างเคลื่อนไหวจากไกลๆ

แล้วพื้นก็สั่นชัด

“เอ๋? แผนดินไหว?” (ซูมิเระ)

“ไม่ ซูมิเระ นี่น่าจะเป็นการจัดรวมและสร้างใหม่เองของดันเจี้ยน ถ้าอย่างนั้นมันแค่เวลาเมื่อมันสร้างใหม่ด้วยตัวมันเอง หือ” (ยูจีน)

ข้างในดันเจี้ยนสุดท้ายกำลังเปลี่ยนตลอดตั้งแต่แรกแล้ว

เมื่อมันมาถึงชั้น 101 และต่อๆไป นั่นเกิดขึ้น {เป็นประจำ}

ผมเคยได้ยินว่ามีคนผู้ติดกับมันแล้วตายไป

ตอนนี้เมื่อผมตั้งใจดู มีอาคารหนึ่งพังทลาย

“มันไกล” (ซาร่า)

“วันนี้วันสำรวจแรกของเราดังนั้นอย่าเข้าไปลึกเกินไปเถอะ” (ยูจีน)

“ถึงพูดนั่น ไม่มีมอนสเตอร์เลยสักนิดนะ” (ซูมิเระ)

ทันทีเมื่อซูมิเระพูดนี่ออกมา…

*《ฟู้ว!!》*

เสียงดังของการตัดผ่านลมดังขึ้นและเงายักษ์ผ่านเหนือหัวเรา

“อะ! นั่นมัน…!” (ซูมิเระ)

“ม-มังกร?!” (ซาร่า)

“ตัวขนาดกลาง มันจะเป็นปัญหาถ้ามันเจอเรา ซ่อนเถอะ” (ยูจีน)

เราลบตัวตนของเราแล้วเคลื่อนที่จากทุ่งหญ้าสู่ซากปรักหักพัง

ซากปรักหักพังทรุดโทรมและหญ้าโตขึ้นอย่างอิสระบนพื้น

มีกำแพงผุพังอยู่มากมายบนอาคาร พวกมันเลยแทบไม่ได้กันการมองเห็นเลย

ผมตรวจสอบสิ่งแวดล้อมเผื่อไว้ แต่ไม่ได้ดูเหมือนมีมอนสเตอร์ใดๆ

“นั่นน่าตกใจนะ…” (ซาร่า)

“เฮ้ ไม่ใช่มังกรคือหัวหน้าชั้นเหรอ?!” (ซูมิเระ)

ซาร่าถอนหายใจโล่งใจแล้วซูมิเระถามผม

“จากชั้น 101 และต่อๆไป หัวหน้าชั้นจนถึงตอนนี้จะปรากฏตัวเหมือนศัตรูปรกติทั่วไป” (ยูจีน)

ผมถูกสอนนี่มาโดยนางฟ้าซังด้วย

และดังนั้นเอง มังกรพายุอาจลงพื้นหน้าเราทั้งหมดระทันกัน และเราก็แม้แต่เจอกับรังของราชินีผึ้งนักฆ่า

“ออุ่…ชั้น 101 น่ากลัวอ่ะ” (ซูมิเระ)

“จิตวิญญาณอาจจะไม่ไหวถ้าเธอกลัวตลอดเวลา… ฉันก็กลัวนิดหน่อยด้วย” (ซาร่า)

สีหน้าของซูมิเระกับซาร่าเกร็งจากที่เธอประหม่ามากแค่ไหน

…*แซ่กๆ*

ผมได้ยินนเสียงเบาๆจากข้างหลัง

“ยูจีน!” (ซาร่า)

“มีบางอย่างอยู่นี่” (ยูจีน)

“เอ๋?!” (ซูมิเระ)

ผมชักคาตานะสีขาว ณ เอวของผม

อาวุธอันผมได้มาจากนางฟ้าซังที่อนุญาตให้แม้แต่ผมใช้ดาบมานา

ผมเทมานาขาวแล้วตั้งท่ายืน

“””……”””

ความเงียบงันดำเนินต่อไปสักพัก

…*ต่ะต่ะต่ะ*

สัตว์อสูรผู้ดูเหมือนมอนเตอร์วิ่งออกไป

“ฟิ้ว~” (ซูมิเระ)

ซูมิเระปล่อยถอนหายใจในความโล่งใจ

“กกกกกกกกกกกกี๊!!!”

บางอย่างกระโดดออกมาจากเงามืด

“คิ่ย้าาาาาา!!”

“สไตล์เสียงสะท้อนสองสวรรค์ – รูปแบบลม: [คาไมทาชิ]” (ซูมิเระ)

ผมเห็นมันดีๆไม่ได้ แต่เพราะเราถูกโจมตี ผมฟันหัวมันขาด

“นายฟันก่อนจะคิดเหมือนเคยเลยนะ…ยูจีน” (ซาร่า)

“น-นั่นอะไร~?” (ซูมิเระ)

ซาร่าจับมือของซูมิเระผู้หมดแรงที่เข่า

ผมเข้าหามอนสเตอร์ผู้ผมเอาชนะและมันคืออันเดด

นี่คือครั้งแรกที่ผมเห็นมอนสเตอร์ประเภทนี้ แต่ถ้าผมจำไม่ผิด นี่คือ…

“ซอมบี้” (ซาร่า)

“ม-ไม่ใช่มันเร็วสำหรับซอมบี้เหรอ?!” (ซูมิเระ)

“ซอบบี้นักลอบสังหาร มอนสเตอร์หายาก” (ผยูจีน)

“มีบางอย่างแบบนั้นเหรอ?!” (ซูมิเระ)

ผมเคยได้ยินว่ามันคือมอนสเตอร์หายากที่มีตัวตนขึ้นเมื่อนักลอบสังหารมือฉมังกลายเป็นซอมบี้

“นั้นแหละชั้น 101!” (ยูจีน)

ผมตื่นเต้นโดยนี่ แต่ซาร่ากับซูมิเระส่งสายตาเย็นชามาสู่ผม

“ยูจีน เธอดูเหมือนสนุกนะ” (ซูมิเระ)

“ยูจีน เราไม่ได้เล่นกันที่นี่นะ รู้มั้ย? อย่าระริกระรี้นักสิ” (ซาร่า)

“น-แน่นอน ฉันรู้ เราแค่ลองเชิงสำหรับวันนี้ ดังนั้นมาปล่อยมันไว้นั่นที่นี่เถอะ” (ยูจีน)

เราตัดสินใจจะปิดจบการสำรวจแรกในชั้น 101 เร็วขึ้น

มันดีที่เรารู้บรรยากาศวันนี้

เราไม่ได้ถูกซุ่มโจมตีบนทางกลับแล้วเราก็มาถึงลิฟต์ดันเจี้ยน

หลังจากนั้น ซาร่ายุ่งอยู่กับการเตรียมเทศกาลโรงเรียน และซูมิเระอยู่ช่วยชมรมศิลปะการต่อสู้ ดังนั้นการสำรวจจะมีขึ้นทุกๆสองวัน

เราจะแค่เดินหน้าขึ้นชั้นเมื่อเราทั้ง 3 อยู่

ในเวลาอื่น ผมจะฝึกคนเดียว

◇ไม่กี่วันหลังจากนั้น◇

—โรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียนอาคารสภานักเรียน

จอใหญ่ซึ่งถูกตั้ง ณ ทางเข้าอาคารสภานักเรียน

สภาพของหลายๆชั้นจากหอคอยเซนิทถูกแสดงอยู่ตรงั้น

แต่สายตาของเหล่าสมาชิกสภานักเรียนตอนนี้อยู่ที่จอเดียว

อะไรซึ่งแสดงอยู่ในจอคือปาร์ตี้นักสำรวจในชั้น 102: ยูจีน ซูมิเระ และซาร่า

“ไอ้บัดซบยูจีนนั่น…กับประธานสภาซาร่า…”

“แค่ยอมแพ้น่า นายจำเป็นต้องผ่านบททดสอบของพรเจ้าในชั้น 100 ถ้านนายอยากช่วยประธานสภาซาร่า…”

“มีนักสำรวจผู้สามารถผ่านบททดสอบของพระเจ้าได้มั้ยหลังๆนี้?”

“ปาร์ตี้ของยูจีนคือปาร๋ตี้สุดท้าย”

“หรือ ไม่ใช่บททดสอบของพระเจ้าชั้น 100 มันยากจนอุกอาจเหรอหลังๆเนี่ย?!”

พวกเขากำลังมีการสนทนานั้น

“นายรู้มั้ย ไม่ใช่นี่แปลกเหรอ?! ทำไมพวกเขาเคลียร์ชั้น 102 ด้วยแค่ปาร์ตี้ 3 คน?!”

“ปรกติแล้วนายจะสร้างปาร์ตี้สำรวจประมาณ 10 ถูกมั้ย?”

“อย่างน้อยก็ 5! พวกเขาสติไม่ดีแล้ว!”

“นาย…เรียกประธานสภาซาร่าว่าสติไม่ดี…”

“ม-ไม่ใช่อย่างงั้น! ฉันบ่นเกี่ยวกับไอ้คนเจ้าชู้เวรนั่น”

“อ๊ะ กริฟฟินปรากฏออกมา”

“อะไร?!”

“ป-ประธานสภาซาร่าจะเป็นอะไรมั้ย?!”

“ยูจีนฟันหัวของกริฟฟินขาดเมื่อกี้นี้”

“””……”””

จอแสดงยูจีนกำจัดมอนสเตอร์และซูมิเระกระโดดฉลองไปรอบ

“อ๊ะ ครั้งนี้มันคือฝูงออร์คกับราชาออร์ค”

“ไม่มีทางน่า ประธานสภาซาร่า!”

“บัดซบ!  ถ้าเราอยู่ข้างเธอตอนนี้!”

“พายุไฟของซูมิเระและฝนดาบแสงขอประธานสภาซาร่ากวาดล้างฝูงออร์คในพริบตา”

“…แล้วราชาออร์คล่ะ”

“โดนฟันหัวกระเด็นหลุดโดยยูจีนคุงตั้งแต่เริ่มเลย”

“อะไรของเจ้านั่นน่ะ?!”

“ยั่งไงซะ เขาคือไอ้ผู้ชนะที่รออยู่จากทัวร์นาเมนต์ศิลปะการต่อสู้”

“ไอ้ขี้โกงบัดซบ”

“เขาเอาชนะเจ้าอสูรเอริเนียสในบททดสอบของพระเจ้านะ รู้มั้ย? นายทำได้อย่างเดียวกันป่าว?”

“……แน่นอนว่าฉันไม่อยากสู้เจ้าอสูร”

“ฉันรู้สึกเหมือนฉันจะล้มก้นจ้ำเบ้าถ้าฉันไปเจอเซอร์เบอรัส…”

“ฉันรู้สกดั่งเขาไปที่ไหนไกลๆสักแห่ง”

เหล่าสมาชิกสภานักเรียนถอนหายใจ

สมาชิกแผนกกำลังสนับสนุนของสภานักเรียนคือผู้เป็นแบบอย่าง

แต่แทนที่จะเคลียร์หอคอยเซนิทจริงจัง พวกเขาส่วนใหญ่มีเป้าหมายในการจะได้รับเกรดดีๆและกลับไปสู่ประเทศเพื่อสร้างชีวิตหลังจากจบการศึกษา

นั่นทำไมไม่มีผู้มีเป้าหมายไป ณ ชั้น 101 และสูงกว่าซึ่งมีความเสี่ยงที่จะเสียชีวิต

ทุกคนที่นั่นรู้ว่าชายผู้พวกเขาดูถูกก่อนหน้าไต่ไกลจากการไขว่ค้าขอพวกเขา

พวกเขาทำได้แต่ดูภาพของนักเรียนผู้เรียกว่าเป็นนักดาบมีตำหนิพร้อมพลังโจมตีศูนย์ผ่านจอเท่านั้น

◇มุมมองยูจีน◇

(…ฉันรู้สึกถึงการมอง) (ยูจีน)

ผมคิดตอนรอกว่ามันคือมอนสเตอร์หรือชาวดันเจี้ยน แต่มันไม่ใช่อย่างนั้น

มีดวงตาดันเจี้ยนมองลงจากข้างบน

ภาพสดถูกส่งจากระบบดาวเทียมผ่านดวงตาดันเจี้ยน

มีการลดจำนวนนักสำรวจลงไปเยอะจากชั้น 100 ขึ้นไป ดังนั้นดวงตาดันเจี้ยนตามติดกับคุณตลอดเวลาอย่างเป็นธรรมชาติ

พูดถึงแล้ว วันนี้คือวันโซโล่

ซูมิเระกับซาร่ามีธุระ พวกเธอเลยไม่เข้าร่วมการสำรวจดันเจี้ยน

ผมเดินไร้จุดหมายรอบชั้น 103 สักพักแล้วถูกโจมตีโดยชาวดันเจี้ยนดุร้าย

พูดุึงแล้ว สีของชาวดันเจี้ยนผู้โจมตีผมคือสีแดง

ชาวดันเจี้ยนแดงเห็นได้ชัดว่าอันตราย

ริต้าซังก็พูดมาว่าสีเข้มๆเหมือนม่วงกับอะไรแบบนั้นไม่เป็นมิตรด้วย

(…นั่นแข็งแกร่ง) (ยูจีน)

อย่างคาดกับนักสำรวจผู้เอาชนะชั้น 100 ในอดีตของชีวิต

ผมสามารถสู้มันได้ด้วยวิธีใดวิธีหนึ่ง แต่ผมเอาชนะมันไม่่ได้

ตอนนี้ผมอยู่ในซากที่เกือบจะหล่น และผมกินอาหารที่ผมเอามา

ผมมีความสุขกับอาหารผมไม่ได้ระหว่างระวังรอบข้าง

ผมเปิดปากกว้างแล้วกินอาหารเที่ยงเสร็จเร็วๆ

(ฉันควรทำอะไรดี…?) (ยูจีน)

ซูมิเระกับซาร่าเตือนผมมาว่าอย่ากดดันตัวเองมากเกินไป

ผมสู้กับไวเวิร์นละฝูงโอเกอร์หลงไปแล้ว

ผมเห็นมังกรดิน แต่ผมหนีจากหนึ่งนั้น

สู้กับมังกรผู้ใหญ่โซโล่จะสติไม่ดี

“…มาเดินไปรอบๆนิดหน่อยแล้วจบการสำรวจสำหรับวันนี้เถอะ” (ยูจีน)

ผมพึมพำนี้แล้วดื่นน้ำจากกระติกซึ่งผมทำมา

ผมไม่รู้สึกการมาถึงของมอนสเตอร์รอบๆ

…นั่นควรจะเป็นอย่างนั้น

“นายนี่…ดีจังนะ”

ผมได้ยินเสียง {ข้างผมเลย}

ผมรีบมองไปตรงนั้นแล้วดวงตาแดงเข้มเหมือนเลือดเข้าสายตาของผม

(ชาวดันเจี้ยนสีแดง!!!)

ผมปล่อยกระติก จับคาตานะและกำลังจะเหวี่ยงเต็มกำลัง—แต่เกือบจะหยุดแทบไม่ทัน

หนึ่งนั่นไม่ใช่ชาวดันเจี้ยน

เพราะทั้งหมดผมถูกพูดด้วย

“ยินดีที่ได้รู้จัก ยูจีนซานตาฟิลด์”

ผิวขาว

ผมขาว

กระนั้น ดวงตาสีแดงสด

อะไรซึ่งโดดเน่นมากที่สุดคือผ้าคลุมแดง -แดงเหมือนเลือด

คนนั้นคุยกับผมด้วยรอยยิ้มอันรู้สึกไม่ชอบมาพากล

หนึ่งผู้ยิ้มอย่างน่ากลัวใส่ผมคือสาวน้อย {ที่ไม่ได้แม้แต่ 10 ขวบ}

■ตอบความคิดเห็น:

>เห็นว่าความยากเปลี่ยนเป็นสูงหลังจากชั้น 100 ฉันเลยรอคอยความยากลำบากที่ยูจีนกับคนอื่นๆจะเจอเมื่อพวกเขากลลับไปเคลียร์ดันเจี้ยน

→ ผมไม่รู้ว่าผมสามสามารถเขียนการเพิ่มความยากได้ดีมั้ย แต่มันจะยอดเยี่ยมถ้าคุณรู้สึกเหมือนบรรยากาศมันต่างไปนิดหน่อยจากก่อนหน้า

■ความคิดเห็นจากผู้แต่ง:

ผมขอภาพของซาร่าสำหรับเล่ม 2 (ขอไปสู่สำนักพิมพ์)

ในที่สุดเราก็เห็นภาพวาดของซาร่าได้แล้ว…!!

แปลโดย: wayuwayu

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

ถ้าท่านชอบ ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล ติดตามข่าวสาร สปอนเซอร์ตอน ช่องทางติดต่อ Facebook : wayuwayu แปล / X : @wayutl