นักดาบนุ่มนิ่มกับพลังโจมตีศูนย์ ~ถูกออราเคิลเพื่อนวัยเด็กทิ้ง เข้าโรงเรียนเวทมนต์ และจบที่ดูแลเจ้าอสูร - ตอนที่ 76 ยูจีน พบ

76 ยูจีน พบ****

11 – 14 นาที

“มีอะไร ยูจีน ซานตาฟิลด์?”

หนึ่งผู้กำลังเรียกผมอย่างคุ้นเคยสนิทชิดใกล้คือสาวน้อยผู้ไม่ได้ดูมากไปกว่า 10 ขวบ

เธอต้องเป็นนักสำรวจ

แต่ผมไม่เห็นสหายของเธอรอบๆ

ผิวขาวดั่งหิมะ

ผ้าคลุมอันดูเหมือนเลือดไหลเป็นสาย

ดวยตาดุจทับทิม

ผมไม่สามารถคิดในพริบตา จ้องมองดวงตาสีแดงเหล่านั้นของเธอ

อะไรซึ่งแพร่ออกร่างของสาวน้อยคือมานาไม่ธรรมดาแบบผมไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน

มันต่างจากผู้นั้นผู้เป็นมนุษย์

ต่างจากเจ้าอสูรเอริ อีฟริทซูมิเระ หรือนางฟ้าริต้าซัง

ถ้าผมต้องวาดบางอย่างเทียบเคียง มันรู้สึกใกล้เคียงคล้ายผู้นั้นผู้คือมอนสเตอร์…

“แค่ผู้ใดบนโลกนี้คือเธอกัน…? ทำไมเธอรู้จักชื่อฉัน?” (ยูจีน)

“ฉันหรือ? ฟุฟุ ชื่อฉันคืออเนมอย ยินดีได้พบหน้าคร่าตา การต่อสู้ปะทะสู่เจ้าอสูรเอริเนียสนั้นมหัศจรรย์” (อเนมอย)

“อื้ม ยินดีที่ได้รู้จัก อเนมอย…ซัง” (ยูจีน)

มันดูเหมือนเธอคือหนึ่งของผู้คนผู้ดูการต่อสู้แห่งบททดสอบของพระเจ้าเมื่อวันก่อนที่ปะทะเอริ

เธอเหมือนสาวน้อยไม่สำคัญว่าคุณคิดอย่างไร แต่เธอส่งมอบแรงบารมีออกปานใดอันทำให้ผมเติม ‘ซัง’ โดยสัญชาตญาณ

(อเนมอย… ชื่อนั้น…) (ยูจีน)

ผมรู้สึกว่าผมเคยได้ยินมันมาก่อน แต่ผมจำไม่ได้

สาวน้อยปล่อยมานาแปลกเดินเข้าหาผมแบบไม่ได้กังวลมากมาย

แต่ปรกติคุณไม่คุยกับนักสำรวจคนอื่นไร้กังวล…

“อ-อาา อยากกินมะ? เธอกินได้นะ” (ยูจีน)

สาวผู้ถูกเรียกอเนมอยนั่งข้างเคียงดูเหมือนเพียงเรื่องธรรมชาติแล้วชี้ ณ อาหารสำหรับนักสำรวจอันผมนำมาด้วย

แฮม ผักหลายอย่าง ไข่ และแซนวิชประกบขนาบด้วยขนมปังแข็ง เติมซอสเพื่อละมุนลิ้น

ผมนำมา 3 แต่ผมอิ่มแล้วด้วย 2

“ขอบคุณ งั่~ม” (อเนมอย)

(หนึ่งการกัดกลืนกิน?!) (ยูจีน)

สาวน้อยกินขนมปังซึ่งใหญ่โตมากว่ามือกางของผู้ใหญ่ในหนึ่งคำ

ผมรู้สึกว่าปากเธอเปิดกว้างอย่างไม่เชื่อว่าป็นความจริงชั่วขณะ…

“ไม่เลวนี่♪” (อเนมอล)

เธอเลียซอสบนริมฝีปากเธอออกหมดด้วยลิ้นเธอ

“เฮ้ สหายนักสำรวจเธออยู่ใกล้ๆมั้ย? ฉันจะไปเป็นเพื่อนระหว่างทางไป” (ยูจีน)

“สหายเหรอ?” (อเนมอย)

เมื่อผมถามนี้ เธอหัวเราะดั่งพบว่านี่ขบขัน

“ฉัน {ไมมีสหายใดๆ}” (อเนมอย)

“ถ้าอย่างนั้นเธอโซโลเหมือนฉันทุกอย่างเหรอ? นั่นอันตรายอยู่นะ” (ยูจีน)

ผมพูดไม่ได้จริงๆเกี่ยวกับคนอื่น แต่เคลียร์ชั้น 103 คนเดียวคือหายาก

ตัวผมเองก็ตัดสินใจไปแล้วว่าจะแค่ท้าทายมันป็นทีมเท่านั้นเมื่อผมมีเป้าหมายชั้นสูงไปกว่านี้

“อันตราย? นายพูดบางอย่างตลกดีนะ”  (อเนมอย)

“ฮ-เฮ้ย” (ยูจีน)

สาวน้อยผู้เรียกตัวเองว่าอเนมอยจากไปสู่เงาของซากปรักหักพัง

เธอมุ่งหน้าสู่ที่ราบซึ่งวิสัยทัศน์ดิบดี

ที่ที่มอนสเตอร์จะเจอเธอทันที

“~♪”

“นั่นอันตราย!” (ยูจีน)

สาวน้อยเดินก้าวเท้าเขย่งเด้งระหว่างฮัมบทเพลง

ผมตามเธอไม่ทันเลยสักนิดแม้ว่าระยะอ้าก้าวเท้าเธอเล็กกว่าผม

พริบตานั้น เงามืดใหญ่ผ่านมาจากเบื้องบน…

*ตู้ม!!!!*

พื้นสั่นไหวรู้สึกได้แล้วมอนสเตอร์ยักษ์คู่เกล็ดหยกเงางามปรากฏ ณ ตรงหน้า

(มังกรลม โตแล้วซะด้วยซี่!!!) (ยูจีน)

ร่างยักษ์อันใหญ่ว่าไวเวิร์นนั้นหลายต่อหลายเท่า

มอนสเตอร์ผู้จะไม่แปลกสำหรับมันอันจะเป็นหัวหน้าชั้น

“กรรรรรรรรรรร”

มังกรส่งคำรามเบาในลำคอแล้วผมกับอเนมอยนั้นไม่ต้อสงสัยว่าอยู่ในวิสัยทัศน์เขา

มันมอลงเราด้วยดวงตาดวงใหญ่เหล่านั้น

“คุ!” (ยูจีน)

ผมเทมานาสู่คาตานะขาวแล้วตั้งท่ายืนสไตล์เสียงสะท้อนสองสวรรค์

*พั่บ! พั่บ! พั่บ! พั่บ!*

“เอ๊ะ…?”

มันกรลมไม่ทำสิ่งใดแล้วแค่จากไป

มังกรไร้ปราณีกับหนึ่งผู้เข้าสู่พื้นที่ของพวกมันแล้ว

แตผมเตรียมตัวจะถูกโจมตีตรงนั้น…

ผมหันหลังกลับหาสาวน้อย

“เธอทำบางอย่างเหรอ?” (ยูจีน)

“ไม่รู้สิ” (อเนมอย)

สาวน้อยยังยิ้มมุมปากแบบยกๆ

มังกรน่าจะไม่โจมตีเพราะอนเนมอยอยู่นี่

นั่นคือที่ผมรู้สึก

ถ้านั่นเป็นไปได้…

“เป็นไปได้มั้ยว่าเธอคือผู้ฝึกมอนสเตอร์?” (ยูจีน)

“บางอย่างแบบนั้นแหละ” (อเนมอย)

“ว้าว” (ยูจีน)

จากใจผมตกใจ

ไม่มีผู้ฝึกมอนสเตอร์แม้แต่คนเดียวในชมรมสัตว์ผู้ควบคุมมังกรได้

ไม่ ไม่มีสักหนึ่งคนแม้ว่าคุณหานักเรียนทั้งโรงเรียน

นั่นคือที่มันยากเท่าไรในการจะให้มังกรเคารพ

ผมสังเกตสายตาตั้งใจระหว่างผมกำลังคิดเกี่ยวกับนี่

สาวน้อยแอบเหลีอบผมในความสนุก

“นายมหัศจรรย์จริงนะ ตะกี้ นายพยายามจะสู้มังกรคนเดียวด้วย” (อเนมอย)

“ฉันแค่ทิ้งเธอไปแล้ววิ่งหนีไม่ได้” (ยูจีน)

“หลังๆนักผจญภัยมันมีแต่พวกเหลาะแหละไม่เข็มแข็งผู้จะวิ่งหนีกับแค่เมื่อเห็นอันตราย ให้ตายซี่… มันน่าเบื่อ” (อเนมอย)

“หลังๆเหรอ เธอว่า?” (ยูจีน)

อเนมอยมีรูปลักษณ์ของสาวน้อยซึ่งดูไม่ปรกติ แต่เธอน่าจะไม่ใช่อายุที่รูปลักษณ์สื่อมา

“เมื่ออันตรายตอนนั้นไม่เทียบกับความสามารถของเธอเข้าหา หนีทันที เห็นชีวิตของเธอเองเป็นสมบัติ นั่นคือพื้นฐานขอนโยบายโรงเรียน”

“มันเพราะนายทั้งหมดเป็นแบบนั้นกันจนผู้ถือสถิติสูงสุดไม่เปลี่ยน… น่ารำคาญมาก นโยบายของโรงเรียนที่เรียกกันนี้คืออุปสวรรค์…” (อเนมอย)

ใบหน้ายิ้มซุ่งดูไม่น่าจะจบจบลงจู่ๆเปลี่ยนสู่บูดบึ้ง

ดูเหมือนสาวน้อยคนนี้คาดเดาไม่ได้

“โอ้ยังไงซะ ไม่เป็นไร ฉันสามารถมาเจอนายได้วันนี้ แล้วนายมีเป้าหมายไปชั้น 500 ถูกมะ? ทำเต็มที่นะ☆” (อเนมอย)

เธอจากด้วยก้าวเท้าเขย่งเด้งดีใจน้อยนิด ร่างเธอกลายไกลเล็กลงไปสู่ ณ เส้นขอบฟ้าในทันตาเห็น

(เธอใช้เวทมนตร์เรอะ…?) (ยูจีน)

ถ้าเป็นแบบนี้ เธอจะหายไปอย่างรวดเร็ว

“ได้โปรดรอเดี๋ยว! เธอคือใคร?!” (ยูจีน)

เธอเดินทั่วชั้น 103 ดั่งเธอเดินในสวนและยังเป็นผู้ฝึกมอนสเตอร์ที่แม้แต่มังกรเคารพ

กระนั้น ผมไม่เคยได้ยินชื่อเธอในฐานะนักสำรวจ

“ฉันบอกเธอก่อนแล้วนี่ ฉัน {อเนมอย บาเบล} รีบแล้วไต่ ยูจีน ซานตาฟิลด์” (อเนมอย)

“อเนมอย บาเบล…” (ยูจีน)

สาวน้อยผ้าคลุมแดงหายลับไปดั่งเข้าไปในม่านหมอก

นั่นเมื่อในที่สุดผมก็จำได้ว่าที่ไหนที่ผมได้ยินชื่อของเธอมา

ณ เวลาเมื่อริต้าซังชี้อออกถึงอะไรซึ่งต้องระวังสำหรับชั้น 101 ขึ้นๆไป…

◇◇

“ฟังให้ดีนะ ยูจีนคุง”

ริต้าซังยกนิ้วแล้วบอกผมด้วยหน้าตามีความรู้

พื้นฐานแล้ว ไม่นานนี้มอนสเตอร์ของดันเจี้ยนสุดท้ายกลายเป็นดุร้าย

พื้นฐานแล้ว ไม่นานนี้หัวหน้าชั้นกลายเป็นทั้งตัวใหญ่ขึ้นทั้งดุร้ายขึ้น

พื้นฐานแล้ว ไม่นานนี้มีชาวดันเจี้ยนดุร้ายเยอะ

นั่นทำไมมันจะดีกว่าในการจะไม่เอาสถิติในอดีตมาเป็นแหล่งอ้างอิง

“แล้วก็…สุดท้ายอีกอย่าง” (ริต้า)

“มีอีกเหรอ?” (ยูจีน)

แต่การอธิบายของนางฟ้าซังเติมเต็มท้องผมไปแล้ว

“มีข่าวลือว่าดันเจี้ยนมาสเตอร์ได้เริ่มลงมาสู่ชั้นล่างๆเพราะอารมณ์คนนั้นบูดที่ว่าไม่มีผู้ถือสถิติใหม่ๆ แต่ดันเจี้ยนมาสเตอร์ควบคุมดวงตาดันเจี้ยนได้ตามใจ ดังนั้นแม้แต่นางฟ้าก็รับข้อมูลแม่นยำเกี่ยวกับคนนั้นไม่ได้นะ…” (ริต้า)

“ดันเจี้ยนมาสเตอร์… แค่คนนั้นเป็นคนแบบไหน?” (ยูจีน)

“เราก็ไม่รู้รูปร่างหน้าตาของคนนั้นด้วย ฉันถูกแต่งตั้งสู่หอคอนเซนิทในไม่นานนี้ ฉันเลยยังไม่ได้ไปทักทายคนนั้นด้วย… ที่เวลาเมื่อฉันไปทักทายคนนั้น คนนั้นไม่ได้อยู่พลาซ่าดันเจี้ยนมาสเตอร์ ณ ชั้น 1000 น่ะ” (ริต้า)

“ชั้น 1000…” (ยูจีน)

จุดสุดท้ายของดันเจี้ยนสุดท้าย

ยอดสุดของท้องฟ้า

มันพูดกับว่าชั้น 1001 คือดินแดนสวรรค์ที่เทพเจ้าอยู่อาศัย

“ดันเจี้ยนมาสเตอร์ทำอะไรในการลงมาชั้นล่างๆเหรอ?” (ยูจีน)

“เห็นว่ามัน…เพื่อตีส่งบั้นท้ายนักสำรวจแนวโน้มดี… แต่มันแค่ข่าวลือนะ แล้วก็ฉันได้ยินมาว่ามันเพราะคนนั้นไม่อะไรจะทำ ตัวฉันเองก็ไม่รู้ซะสุโยะ” (ริต้า)

นางฟ้าซังส่ายหัวสู่ด้านข้าง

“ชื่อขอดันเจี้ยนมาสเตอร์คือ…” (ยูจีน)

“ฉันพูดไปก่อนหน้าแล้ว ชื่อคืออเนมอยจัง ดังเจี้ยนมาสเตอร์ของหอคอยเซนิท อเนมอย บาเบล ดันเจี้ยนมาสเตอร์อายุน้อยกว่า 100 ปีหลังจากคนก่อนเกษียณ” (ริต้า)

◇◇

ทำไมผมลืมเกี่ยวกับมัน?

ไม่ มันดั่งหมอกเป็นม่านเมฆปิดบังความคิดจิตใจผมแคไม่กี่ช่วงเวลาก่อนหน้าแล้วผมจำไม่ได้ไม่สำคัญว่าอะไร

เธออาจร่ายเวทมนตร์บางอย่างบนผม

—นี่เป็นครั้งแรกของผมผู้พบกับดันเจี้ยนมาสเตอร์

◇โรงอาหารโรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียน◇

ผมบอกกซูมิเระกับซาร่าเกี่ยวกับอะไรซึ่งเกิดขึ้น ณ ชั้น 103

“เอ๊ะ?! เธอเจอดันเจี้ยนมาสเตอร์ซังเหรอ?!” (ซูมิเระ)

“เธอล้อเล่น ใช่ป่าว? คนนั้นหน้าตาเป็นยังไง?!” (ซาร่า)

“มันน่ากลัวป่ะ? น่ากลัวกว่าเจ้าอสุรซังป่ะ?!” (ซูมิเระ)

(โห่ให้ตายเถอะ เค้าไม่ได้น่ากลัวนะ!) (เอริ)

ซูมิเระกับซาร่าใส่ผมเป็นชุดแล้วแม้แต่เอริยังตอบโต้

ข้างในหัวของผมเสียงเริ่มแยะตะหงิด

“อืม รูปร่างหน้าตาของดันเจี้ยนมาสเตอร์คือ…” (ยูจีน)

แค่เมื่อผมกำลังจะพูดเกี่ยวกับสาวน้อยผู้ผมเจอ

“ยูจีน ซานตาฟิลด์!”

บางคนเรียกชื่อผมในเสียงดัง

มันเกือบใกล้เคียงเสียงตะโกนหนึ่ง

ผมเห็นซูมิเระสั่นไหวๆกับนี่แลยยืนขึ้นปกป้องเธอ

ซาร่าไม่สะทกสะท้าน

“มีบางอย่างเรอะ?” (ยูจีน)

ผมตอบไปสั้นๆ

ผมเคยคุ้นกับการต้อนรับเช่นนี้

ผู้คนในอาณาจักรส่วนใหญ่จะมาท้าทายคุณในรูปแบบนี้

มีนักเรียนชายหลายต่อหลายคนจ้องมองผมเขม็งอย่างที่ผมคาดทุกอย่าง

เพื่อพูดถึงคนที่จะมาก่อให้ปัญหาเกิด มันจะเป็นสภานักเรียน แต่นักเรียนหน้าผมไม่มีเครื่องหมายหน่วยกำลังสนับสนุนของสภานักเรียน แต่เครื่องหมายที่มีดาบสองเล่ม

เครื่องหมายของฝักฝ่ายใหญ่สุดของโรงเรียน: ชมรมวิชาดาบ

ผมจำได้ว่าเคยเห็นนักเรียนชายผู้เรียกชื่อผม

ถ้าผมจำไม่ผิดเขาคือที่ 3 ในชมรมวิชาดาบ

“โอล…โอลบ้าคุง ใช่มั้้ย?” (ยูจีน)

“โอลโว่ เบคเกิล!”

ชื่อเรียกยาก

“ถ้าอย่างนั้น โอลคุง  ธุระอะไรอันนายมีกับฉัน?” (ยูจีน)

“อย่ามาย่อมันนะ! นาย…เกิดอะไรขึ้นกับการเข้าร่วมของนายในทัวร์นาเมนต์ศิลปะการต่อสู้?! นี่ไม่ใช่อะไรซึ่งนายสัญญาไว้!” (โอลโว่)

“…สัญญา?” (ยูจีน)

ผมเอียงหัว

พูดถึงแล้ว ผมคิดว่าผมพูดไปว่าเราควรสู้กันในทัวร์นาเมนต์ศิลปะการต่อสู้

“ยูจีนคุง เธอลืมสัญญาเหรอ?” (ซูมิเระ)

“ยูจีน นั่นไม่ดีนะ น่าสงสารเขา” (ซาร่า)

“……”

คำพูดของซูมิเระกับซาร่าทำหน้าโอลคุงแดงสดแล้วกายสั่นชัด

เดี๋ยว ประเดี๋ยว มันจริงที่ผมลืม แต่…

“นายแค่ถูกวางให้สู้ผู้ชนะ! เขาร่วมปรกติดี๊!” (โอลโว่)

“แม่ว่านายจะบอกฉันแบบนั้น… นี่คือบางอย่างที่ประธานกรรมการรีเบคก้าซังตัดสินใจไปแล้ว” (ยูจีน)

“อย่างงั้นนายก็ไปเกลี้ยกล่อมแม้แต่ประธานกรรมการอีกเหรอ?!” (โอลโว่)

“ไม่ เธอขอฉัน” (ยูจีน)

“อ้างมาพอแล้ว!” (โอลโว่)

การสนทนานี้กำลังไม่ไปไหน

ในท้ายที่สุด คนนี้แค่อยากบ่น

“โอลโว่ ฉันจะพูด”

ผมสงสัยว่าผมจะบอกเขาอย่างไรแล้วผู้ชายคนหนึ่งก้าวมาด้ายหน้า

สูงและผมยาว เขาใหญ่กว่าผมหนึ่งขนาด มากกว่านั้น…

(…เก่ง) (ยูจีน)

ออร่าที่ออกมาจากทั้งตัวเขาบอกผมอย่างรู้สึกได้ชัดเจน…

เขาส่งแรงกดดันระดับกัปตันอัศวินสีทองของอาณาจักรแม้ว่าเป็นนักเรียน ไม่ บางทีแม้แต่ถึงอัศวินสวรรค์

ผมจำหน้าชายนี้ได้

เขาคือนักเรียนเด่นดัง

เพราะทั้งหมดเขาเคยเป็นผู้ชนะในทัวร์นาเมนต์ศิลปะการต่อสู้ทั้งหมดในหลายปีก่อน

“นี่เป็นครังแรกที่เราพูดกัน ยูจีน ซานตาฟิลด์”

“ยินดีที่ไปพบปะ  ใครจะคิดว่าฉันจะกำลังเจอ {ประธานชมรม} เองเลย” (ยูจีน)

พูดตรงๆผมตกใจ

ประธานชมรมวิชาดาบ ผู้ถูกเรียกตลอดมาว่าคือหนึ่งแห่งนักเรียนแข็งแกร่งที่สุดในโรงเรียน กำลังยืน ณ หน้าผม

■ตอบความคิดเห็น:

มีหลายคนที่เห็นแล้วระบุตัวตนของสาวน้อยทะลุปรุโปร่ง

แต่มีนักอ่านคนอื่นที่เดาว่าเธอคือแวมไพร์นะ

นั่นจะไปซ้อนทับกับเรื่องก่อนหน้า ผมพยายามจะไม่นำเผ่าพันธุ์เหมือนกันออกมามากที่สุเท่าที่เป็นไปได้ครับ

■ความคิดเห็นจากผู้แต่ง:

ผมอยากให้โรงเรียนเป็นที่ต้องในเล่ม 4 แต่มันเริ่มวุ่นวายมาคู่กับการเพิ่มตัวละคร…

แปลโดย: wayuwayu

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล ติดตามข่าวสาร สปอนเซอร์ตอน ช่องทางติดต่อ Facebook : wayuwayu แปล / X : @wayutl