นักดาบนุ่มนิ่มกับพลังโจมตีศูนย์ ~ถูกออราเคิลเพื่อนวัยเด็กทิ้ง เข้าโรงเรียนเวทมนต์ และจบที่ดูแลเจ้าอสูร - ตอนที่ 77 ยูจีน สัญญา

77 ยูจีน สัญญา

10 – 13 นาที

—โรเบิร์ด คราวน์

ประธานชมรมของฝักฝ่ายในโรงเรียนเวทมนตรไลเคียน

เขามาจากอำนาจชั้นนำของสหภาพศักดิ์สิทธิ์: คาลเดีย

พูดอีกอย่าง เหมือนกันกับซาร่า -รืออย่างน้อยนั่นอะไรที่ผมจำได้

ผมไม่ได้เตี้ยเมื่อพูดแล้ว แม่เช่นนั้น เขาสูงมากจนผมต้องมองขึ้นไป

แล้วก็ เขามีไหลกว้ายด้วย

เขาค่อนข้างส่งแรงกดดันพอสมควร

“ฉันมีบางอย่างจะพูดกับนาย ยูจีน ซานตาฟิลด์” (โรเบิร์ต)

อายุเราไม่ควรไกลขนาดนั้นใน แต่เสียงซึ่งต่ำกว่าและชัดเจนกว่าของผมทำให้เขาฟังดูผู้ใหญ่กว่าผมมาก

“มีอะไรเหรอ ประธานชมรมโรเบิร์ต?” (ยูจีน)

“ฉันคิดว่าโอลโว่พูดกันนายก่อนหน้านี้แล้ว แต่สนใช่มาเข้าร่วมหน่วยเรามั้ย?” (โรเบิร์ต)

“ในหน่วย 1 ของชมรมวิชาดาบเหรอ?” (ยู๗ีน)

มันคือปาร์ตี้อันก้าวหน้าที่สุดในการสำรวจหอคอยเซิทในโรงเรียน

ถ้าผมจำไม่ผิด พวกเขาใกล้ก้าวผ่านชั้น 200…

หนึ่งผู้ผ่านชั้น 200 พูกเรียกว่านักสำรวจแรงค์ S

ไมมีนักสำรวจนักเรียนผู้แข็งขันมากมาผู้้ไปถึงแรงค์ S แม้แต่ในอดีตที่ผ่านมา

ผมไมคิดวว่านี่คือข้อเสนอไม่ดี

“ดีมั้ย?” (โรเบิร์ต)

“ขอบคุณสำหรับข้อเสรอ แต่ฉันจะต้องปฏิเสธ” (ยูจีน)

“ฉันขอฟังเหตุผลได้มั้ย้?” (โรเบิร์ต)

“ฉันอยากจะทดสอบความแข็งแกร่งของฉันเอง ฉันจะอยยากท้าทายหอคอยด้วยปาร์ตี้ 3 คนปัจจุบัน” (ยูจีน)

“นาย…นายประเมินนักสำรวจแรงค์ A ต่ำเหรอ?! นายทำอะไรได้ด้วยแค่ 3 คน?!” (โอลโว่)

โอลโว่คุง ผู้อยู่ข้างเขาพูดออกมา

“แม้ว่านายพูดอย่างนั้น ผู้ถือสถิติสำหรับชั้น 500 คือโซโล ถูกมั้ย?” (ยูจีน)

“ดัั่งนั่นจะถูกเลียนแบบได้!” (โอลโว่)

“เข้าใจแล้ว ฉันได้รู้แล้ว ฉันจะเคารพการตัดสินใจของนาย” (โรเบิร์ต)

“นั่นโอเคเหรอ?!” (โอลโว่)

ประธานชมรมโรเบิร์ตยอมง่ายกว่าผมคิดๆไว้”

“แต่ฉันมีเรื่องจะขอ ถ้าาบางคนจกชมรมวิชาดาบสามารถชนะกับนายได้ในทัวร์นาเมต์ศิลปะการต่อสู้ซึ่งจะมาถึง นายคิดมันใหม่ได้มั้ย?” (โรเบิร์ต)

“หมายถึงนายจะเข้าร่ม?” (ยูจีน)

ประธานชมรมโรเบิร์ตคือผู้ชนะทัวร์นาเมนต์ศิลปะการต่อสู้ปีทีแล้ว

เขาก็คือหนึ่งผู้มีความเป็นไปได้สูงที่สุดว่าจะได้มาเจอกับผมเพราะผมสมควรจะได้สู้กับผู้ชนะ

(พื้นฐานแล้วมันเป็นอย่างนั้นเหรอ…?) (ยูจีน)

มาหน่วยฉันถ้านายแพ์?

มันคือการพูดมันในท่าทางเบาลง แต่เบสิคแล้วคือการท้าทายดวล

“ฉันจะรับ” (ยูจีน)

“ฟุ่!   ฉันรอคอยมัน” (โรเบิร์ต)

ผู้ชายที่แข็งแกร่งที่สุดในชมรมวิชาดาบพูดนี่แล้วก็จากไป

ฟฟฟฟู่ เขาไปแล้ว

ผมเหลือนนิดกับการคุยกันเขาซึ่งหน้า

นั่นเมื่อบางคนสะกิดไหล่ผม

“เฮ้ ยูจีนคุง คนนั้นเมื่อกี้นี้ดูแข็งแกร่งงนะ เธอชนะได้เหรอ?” (ซูมิระ)

“ยูจีน…เธอเป็นอะไรมั้ย? โรเบิร์ตเซ็นไปคือคนผู้ถูกพูดว่าเป็นกัปตันอัศวินของอัศวินศักดิ์สิทธิ์ในอนาคตเลยนะ” (ซาร่า)

ซูมิเระกับซาร่ามองดูผม กังวล

“ยัไงซะ ฉันเพียงแค่ติกลงกับคำท้าทายกับเขา

ผมไม่ได้สัญญาเข้าร่วมชมรมวิชาดาบ

แต่ผมจะพิจารณามัน

“แต่เธอเกลียดการพ้นี่ ยูจีคุง~) (ซูมิรเะ)

“เธอต้องไม่เข้าร่วมชมรำวิชาดาบเพื่อความสะดวกของนายเองนะ

“ฉันจะไม่ทำ

ผมปิฏิเสธไม่ได้ว่าผมเกลียนการแพ้

นี่คือโอกาสของผมที่จะได้สู้กับประธานชมรมวิชาดาบเพิ่มขึ้นได้อย่างไร

…ผมต้องฝึก

 ◇◇

“เฮ้ว่าไงว่าไงพวก ยูจีน ฉันได้ยินเกี่ยวกับมันแล้ว มึงจะสู้กับประธานชมรมวิชาดาบในทัวร์นาเมนต์ศิลปะการต่อสู้เหรอ?”

“ทำไมมึงรู้นั่นล่ะ คลอดด์?” (ยูจีน)

ชั้น 104 ของหอคอยเซนิท

ตอนนี้ผมฝึกที่นั่นกับคลอดของแผนกฮีโร่ในตำนาน

*《ตู้ม!!!!!》*

หมัดยักษ์ลงมาจากข้างบน

ตอนนี้เราถูกล้อมโดยฝูงดุร้ายของโทรล

หัวหน้าชั้น 10 ปรากฏเป็นฝูง

“นี่!” (ยูจีน)

“โอ๊ะ เกือบแล้ว!” (คลอดด์)

ผมกับคลอดหลบการโจมตีขณะเราฆ่าโทรลทีละตัวทีละตัว

“มันเขียนอยู่บนบทความพิเศษในหนังสือพิมพ์โรงเรียนน่ะ มันถูกคิดว่าดังอยู่อยู่” (คลอดด์)

“จริงอ่ะ…?ไ (ยูจีน)

ไม่มีผู้คนในโรงอาหารมา ณ เวลานั้น

เียบคำพูดปากต่อปากไม่ได้จริงๆ

จำนวนของโทรลซึ่งเรากำลังสู้ถูกลงไปแล้วเหลือประมาณครึ่งหนึ่ง

คลอดด์กับผมแต่ละคนพิงหลังกัน เผชิญหน้ากับโทรลผู้กำลังเข้ามา

“พูดถึงแล้ว คลอดด์…” (ยูจีน)

“มีไร ยูจีน?” (คลอดด์

“มึงไม่เเข้ารวมทัวร์นาเมนต์ศิลปะการต่อสู้เหรอวะ?” (ยูจีน)

“กูเขาร่วมไปที่แล้ว แต่…มันคือคำสั่งของบ้านเกิด กูไม่รู้ว่ากูจะทำอะไรดีในครั้งนี้ กูสมัครเขาไปในหมวดหมู่นักรบของสหพันธรัฐ กูเลยเข้าร่วมได้ถ้ากูอยากทำ” (คลอดด์)

“เข้าใจแล้ว” (ยูจีน)

คลอดด์แข็งแกร่ง

เขาก็มีพรสวรรค์ของผู้ฝึกหัดเป็นฮีโร่ และเป็นชั้นสูสุดภายในโรงงเรียนเมื่อมันเป็นเรื่องวิชาหอก

แต่มัดูเหมือนเราไม่สนใจในระดับของเขาภายในโรง แะใส่ความพยายามส่วนใหญ่ของเขาบนพฤติกรรมเจ้าชู้

“โอเค นี่คือตัวสุดท้ายแล้ว!” (คลอดด์)

“เออ” (ยูจีน)

“ปู้ม…!*

เรากำจัดโทรลตัวใหญ่ที่สุดที่เหลือ

“มันได้เวลาสำหรับกูที่ต้องกกลับไปแล้ว นายจะทำไรต่อ ยูจีน?” (คลอดด์)

“กูจะฝึกต่อคนเดียวมากกว่านี้อีกนนิด” (ยูจีน)

“พอดีๆนะเว้ย โอเคป่าว?” (คลอดด์)

คลอดด์หัวเราคิกคักแล้วจากำไปสู่ทิศทางที่ลิฟต์ดันเจี้ยนอยู่ระหว่างโบกมือของเขา

ผมไปรอบๆเพื่อตรวจดูว่ามีมอนสเตอร์แข็งแกร่งใดๆไหมสักพัก แต่การสำรวจวันนั้นจบลงอย่างสงบสุขแบบโชคร้าย

◇◇

วันนี้คือวันทำงานของผม ณ ชมรมสัตว์

ผมมุ่งหน้าสู่คุกปิดผนึกใต้ดินที่ 2

อีกชื่อคือ: ดันเจี้ยนสุดท้ายชั้น 0

ผมเปิดลอดปิดผนึกแล้วเข้าบาเรียยักษ์

—กิ่โย่กกกกกก!!!

—กิ่กิ่กิ่กิ่กิ่กิ่กิ่กิ่กิ่!

—กรรรรร…

(มันเสียงดัังนะวันนี้…) (ยูจีน)

มีเสียงร้องของมอนสเตอร์มากกว่าเคย

คุกปิดผนึกที่ 2 ถูกสร้างแบบที่มันล้อมหอคอยเซนิท

มันเพื่อจับมอนสเตอร์ผู้ {หนี} จากดันเจี้ยนสุดท้าย

ข้างในหอคอยเซนิทกว้างใหญ่ไพศาล แต่มอนสเตอร์มีเขตของพวกมันเอง

อนสเตอร์ผู้ถูกเอาชนะในการสู้แย่งชิงเขตถูกขับไล่ลไปสู่ชั้นล่างกว่า แต่สุดท้ายที่สุดถูกขับไล่ออกไปข้างนอก

มอนสเตอร์ผู้หนีมาแล้วของดันเจี้ยนสุดท้าย

คุกปิดผนึกที่ 2 ทำหน้าที่อยู่บนเหตุผลนั้นคือเพื่อไม่ปล่อยให้พวกมันเข้าไปสู่ในเมือง

(มอนสเตอร์ผู้หลบหนีแล้ว… มากำจัดพวกมันเถอะ) (ยูจีน)

มันเป็นไปได้ว่ารุ่นพี่ของชมรมสัตว์จะมา แต่เพราะผมอยู่ที่นี่แล้ว มากำจัดพวกมันเถอะ

แค่เมื่อผมวางมือ ณ คาตานะ…

“เวทมนตร์ไฟระดับกษัตริย์: ฟีนิกซ์”

นกไฟยักษ์บิดโผพริ้วผ่านเหนือหัวผมแล้วมุ่งสู่การโจมตีมอนสเตอร์

เสียงคำรามร้องเหล่ามอนสเตอร์ดัง

มอนสเตอร์ผู้หลบหนีแล้วถูกเผ้าไหม้ทั้งหมดสิ้น

“โอ้ หนึ่งผู้ยู้ตรงนั้นคือยูจีนคุงเหรอ?

ผมหมุนรอบหลังจากถูกพูดด้วย

“รีเบคก้าเซ็นไป? ทำไมพี่อยู่นี่ล่ะครับ?” (ยูจีน)

หนึ่งผู้อยู่นั่นคือประธารกรรมการของเทศกาลโรงเรีย

มีมอสเตอร์อ่อนแอเยอะในคุกปิดผนึกที่ 2 ดันนั้นมันเปิดเป็นจุดฝึกสำหรับนักผจญภัยหนุ่มสาวผู้มาพร้อมความไม่มันใจในการสำรวจดันเจี้ยน

นักเรียนโรงเรียนเวทมนตร์ไรเคียนเข้าที่นี่ได้ตามสบาย แต่มันหายากในการเจอนักสำรวจมากประสบการณ์เหมือนรีเบคก้าเซ็นไปที่นี่

“หืมม ฉันกำลาลังหาค้นเฟ้นถ้ามีอะไรใดๆอันอาจทำให้เทศกาลโรงเรียนเร่าร้อนมั้ย” (รีเบคก้า)

“พี่ค่อนข้างขยันขันแข็งนะครับ” (ยูจีน)

“แต่ไม่มีมอสเตอร์น่าสนใจในคุกปิดผนึกที่ 2 เลย พวกมันทั้งหมดอ่อนแอ ฉันรู้สึกเหมือนมันจะสนุกในกาจจะจับหัวหน้าชั้นแล้วจับมันประทะเข้าด้วยกันสำหรับการพนัน” (รีเบคก้า)

“ไม่ใช่นั้นขัดกับกฎของโรงเรียนหรอกเหรอ…?

นักเรียนถูกห้ามมิให้จัดหาสร้างการพนันในโรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียน

“อุ้ย ฉันหลุดปากไปน่ะนั่น ได้โปปรดเก็บมันไว้เป็นความลับกับซาร่าจังนะ โอเค๊☆” (รีเบคก้า)

“ได้โปรดซ่อนความลับให้ถูกต้องสิครับ” (ยูจีน)

ผมถอนหายใจ

รีเบคก้าเซ็นไปวางมือลงบนไหล่ผมอย่างสนิทชิดเชื้อ ณ เวลานั้น

“เฮ้ เฮ้ ยูจีนคุง” (รีเบคก้า)

“ม-มีอะไรเหรอครับ?” (ยูจีน)

“ให้ฉันเข้าไปในคุกปิดผนึกที่ 7 ซึ่งมีแค่นายคนเดียวกับครูใหญ่เข้าไปได้ได้มัั้ย?” (รีเบคก้า)

“พี่จะทำอะไรเมื่อพี่เข้าไปข้างใน?” (ยูจีน)

“ฉันอยากจะดูว่ามีมอนสเตอร์น่าสนใจใดๆมั้ย!” (รีเบคก้า)

“หนึ่ง ณ ตรงนั้นทั้งหมดคือสิ่งมีชีวิตในตำนานปรัมปรา {ต้องห้าม} ดังนั้นเองพี่พามันออกไปไม่ได้หรอก” (ยูจีน)

“มุ… ถ้าอย่างนั้น ถ้าเป็นคุกปิดผนึกที่ 6: ภัยพิบัติล่ะ?” (รีเบคก้า)

“คุกปิดผนึกที่ 6 อยู่ภายใต้ขอบเขตของประธานชมรม ดังนั้นได้โปรดไปคุยกับพวกเขาสำหรับที่นั่น” (ยูจีน)

“เอ่… แต่ประธานชมรมของชมรมสัตว์น่ากลัวนะ” (รีเบคก้า)

“แต่ประธานชมรมเป็นนคนดีเมื่พี่ได้คุยกันคนนั้นแล้วนะ” (ยูจีน)

“หืมม…ถ้าอย่างนั้นแล้วคุกปิดผนึกที่ 5 ล่ะ~” (รีเบคก้า)

“คุกปิดผนึกที่ 5 มีแค่อนเดด มันคือสุสานนะพี่รู้มั้ย?” (ยูจีน)

“อันเดดไม่น่ารัก~” (รีเบคก้า)

“มอนสเตอร์มัไม่น่ารักตั้งแต่แรกแล้วครับ” (ยูจีน)

“พูดุึแล้ว ถ้าเป็น ที่ 4 ล่ะ?” (รีเบคก้า)

“คุกปิดผนึกที่ 4 ถูกเรียกว่าโรงพยาบาน มันคือมอนสเตอร์ของผู้ฝึกมอนสอตร์ผู้บาดเจ็บและกำลังถูกรักษาที่นั่น” (ยูจีน)

“ฉันไม่ควรไปยุ่งวุ่นวายกับพวกมันถ้าอย่างนั้น… และขณะที่ 3 ฉันไม่อยากเข้าไปที่นั้น ดังนั้นมันไม่เป็นไร” (รีเบคก้า)

“กรงแมลงถูกดูแลจัดการโดย คาร์โลเซ็นไปพูดไว้้ว่าไม่มีคนมาเยือนคุกปิดผนึกที่ 3 ดังนั้นผมคิดว่าเขาจะดีใจถ้าพี่ไปที่นั่น” (ยูจีน)

“ฉันรู้! เราคือเพื่อนร่วมห้องกัน! คาร์โลคุงพูดไว้ว่า ‘รีเบคก้าจังคือเอลฟ์ เธอเลยต้องชอบแมลงแน่เลยเพาะเธอโตมาในป่า ใช่ป่ะ?’ แล้วเอาชุดสะสมมอนสเตอร์แมลงมาให้ฉันดูตลอดเลย! แม้ว่าฉันรับมือกับแมลงไม่ได้!” (รีเบคก้า)

“อาา…เข้าใจแล้ว” (ยูจีน)

ดูเหมือนรีเบคก้าเซ็นไปรับคาร์โลเซ็นไปไม่ไหว

“ช่วยไม่ได้ หาที่อื่นเถอะ เจอกัน ยูจีนคุง ฉันรอคอยทัวร์นาเมนต์ศิลปะการต่อสู้นะ☆” (รีเบคก้า)

รีเบคก้าเซ็นไปพูดนั้นเสร็จแล้วหายไปบางแห่งทันทีด้วยเทเลพอร์ต

…ช่างเป็นรุ่นพี่ผู้ยุ่งๆคนหนึ่งเลย

◇◇

“เตงดูเหนื่อยๆนะวันนี้ ยูจีน”

“…ผมฝึกมากเกินไปน่ะ” (ยูจีน)

ผมนอนอยู่บนเตียงในกรงของเจ้าอสูรเอริ

ผมไปที่หอคอยเซนิทตลอดเวลาหลังๆมานี้

ผมสามารถจะไปไกลถึงชั้น 106 ต้องขอบคุณนั้น

แต่ความเหนือยล้าหาเชื่อไม่ได้

“ให้มันพอดีๆ” (เอริ)

“…ผมจะทำ” (ยูจีน)

ผมตอบเอริอย่างอ่อนแอผู้กำลังมองดูผมด้วยใบหน้างงงัน

กายาผมหน่วงหนัก

ผมควรจะเดินทางเลี้ยวออกจากการฝึกถึงจุดที่ว่าไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

“ให้ตายซี่ นอนสักหน่อย” (เอริ)

“ขอโทษนะ…เอริ” (ยูจีน)

ผมมาที่นี่เพื่อตรวจดูเจ้าอสูร แต่ผมจบพบว่าทำให้เธอกังวลแทน

“ฉันเบื่อมากกับยูจีนจะนอน~” (เอริ)

“เฮ้ย เอริ…” (ยูจีน)

“อะไร~?” (เอริ)

“เธอหนัก…” (ยูจีน)

“โอ้ฉัน นั่นหยาบคายมั่ก” (เอริ)

เอริคร่อมขี้ผมระหว่างผมกำลังนนอ

…คุ ช่วยไม่ได้

เอริดึงบางอย่างบนผม แล้วผมไม่รู้ว่าผมพักผ่อนได้หรือไม่

สักพักระหว่างใช้เวลาอย่างขี้เกียจเหมือนอย่างนั้น…

เอริพูดกับผมดั่งจู่ๆเธอสังเกต

“เทศกาลโรงเรียน {พรุ่งนี้} เหรอ ยูจีน?” (เอริ)

“ครรับ สำหรับอีก 7 วันเริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้” (ยูจีน)

นั่นถูกแล้ว ในที่สุดเราก็อยู่ก่อนการเริ่มเทศการโรงเรียนไลเคียนตรงๆ

■ตอบความคิดเห็ฯ:

>สาวน้อยๆเหมาะกับภาพลักษณ์ตัวละครแข็งแกร่งจริงๆ

-ในแฟนตาสี สาวน้อยๆนั้นปักธงว่าเป็นตัวละครแข็งแกร่ง

■ความคิดเห็นของผู้แต่ง:

ผมยังรู้สึกไม่ค่อยดีนัก ผมจะนอนนะครับ

แปลโดย: wayuwayu

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล ติดตามข่าวสาร สปอนเซอร์ตอน ช่องทางติดต่อ Facebook : wayuwayu แปล / X : @wayutl