นักดาบนุ่มนิ่มกับพลังโจมตีศูนย์ ~ถูกออราเคิลเพื่อนวัยเด็กทิ้ง เข้าโรงเรียนเวทมนต์ และจบที่ดูแลเจ้าอสูร - ตอนที่ 81 เทศกาลโรงเรียน – วันที่ 3

81 เทศกาลโรงเรียน – วันที่ 3

13 – 16 นาที

“เฮ้ เฮ้ ยูจี้ คนเหล่านั้นทำอะไรอยู่เหรอ?”

“พวกนั้นคือคนของชมรมกายกรรมน่ะ อุปกรณ์เวทมนตร์เห็นว่าสร้างโดยพวกเขา” (ยูจีน)

“เฮ้ ร้านอาหารตรงนั้นคืออะไรน่ะ?”

“มันเป็นร้านอาหารฟาสต์ฟู้ดซึ่งใช้วัตถุดิบจากดันเจี้ยนสุดท้าย” (ยูจีน)

“เข้าใจแล้ว ฉันอยากกินมันหลังจากนี้ เสื้อผ้าน่ารักเหล่านั้นคืออะไรอ่ะ?”

“นั่นเป็นร้านพิเศษสำหรับเสื้อผ้าของนักสำรวจ แต่เหล่านักเรียนมีเสื้อผ้าอันถูกมอบมาให้ ดังนั้นเราเลยไม่ได้ใช้มันบ่อยน่ะ” (ยูจีน)

“เข้าใจแล้ว~!!”

ตอนนี้ผมนำทางเพื่อนวัยเด็กของผมไอริไปรอบๆเทศกาลโรงเรียน

การจัดแสดงของชมรมศิลปะการต่อสู้กำลังยุ่งๆแล้วซูมิเระถูกเรียกตัวไปช่วยพวกเขา ผมจึงอยู่ตามลำพัง

อะไรซึ่งสร้างเหตุผลน้อยที่สุดคือ…

(ไม่ใช่ว่าปรกติแล้วเธอมีผู้คุ้มกันมากกว่านี้เหรอ?) (ยูจีน)

ตอนนี้ไอริคือตำแหน่งที่หนึ่งอยู่ในสิทธิ์ครอบครองบัลลังก์ของอาณาจักรแกรนด์แฟลร์

ผมพบว่ามันยากที่จะเชื่อว่าเธอถูกโยนออกมาทั้งหมดคนเดียว

แน่นอน ผมรู้สึกถึงดวงตาหลายดวงตกบนเราแม้ว่าผมไม่เห็นพวกเเขา ดังนั้นนั่นต้องเป็นผู้คุ้มกัน มันแค่พวกเขาทำให้มั่นใจว่าไม่ถูกพบเห็น

แต่ผมเป็นแค่ผู้เดียวเท่านั้นผู้อยู่ใกล้ไอริ

“ยูจี้ เธอเบื่อเหรอ?” (ไอริ)

“ไม่เลยสักนิด” (ยูจีน)

ไอริแอบมองหน้าผมไม่ให้ผมเห็นระหว่างผมกำลังคิด

“แต่ไม่ใช่เธอเงียบๆเหรอวันนี้?” (ไอริ)

“ฉันก็เป็นแบบนี้ตลอดแหละ” (ยูจีน)

การสนทนากับไอริส่วนใหญ่เป็นไอริคุยกับผมฝ่ายเดียว ดังนั้นการที่ผมไม่พูดมากมายก็เป็นเหมือนเดิมๆตั้งแต่นานมาแล้ว

นั่นพูดแล้ว บางอย่างกวนใจผม ผมเลยตัดสินใจถาม

“ไอริ มันไม่เป็นไรสำหรับเธอที่อยู่ห่างจากอาณาจักรเหรอ?” (ยูจีน)

ตำแหน่งของเธอต้องเปลี่ยนไปอย่างยิ่งใหญ่ตอนนี้ซึ่งเธอเป็นผู้เป็นไปได้ว่าจะสืบทอดบัลลังก์แล้ว

มันไม่เหมือนว่าตำแหน่งของเธอถูกกำหนดไว้อย่างแน่แท้

ไอริคือเจ้าหญิงองค์ที่ 7 และมีพี่ชายกับหญิงเหนือเธอหลายคน

ผมกังวลว่าเธอจะถูกกระชากพรมจากข้างล่างเสียหลักเมื่อเธอไกลจากเมืองหลวงจักรวรรดิ

“รู้มั้ย…การเปลี่ยนแปลงรอบๆฉันบ้าบอหลังๆ มันนเหมือนพวกเขาพยายามจะให้ฉันติดค้าง… มันไม่ใช่แค่ขุนนางนะแต่แม้แต่พี่ชายกับนายกรัฐมนตรีด้วย รู้มั้ย?” (ไอริ)

“แม้แต่เจ้าชายองค์ที่ 2 กับเจ้าหญิงองค์ที่ 2 เหรอ?” (ยูจีน)

ผมจำได้ว่าพวกเขาสองคนค่อนข้างเป็นกลุ่มหนึ่งผู้ทะเยอทะยาน

พวกเขามีชื่อเสียงโด่งดังในการใช้แผนลับหลากหลายเพื่อลากพระองค์จักรวรรดิลง

“มันดูเหมือนทุกคนยอมแพ้กับการหารับความสำเร็จที่จะเอาชนะมาได้จากการปราบปรามสัตว์อสูรผู้ยิ่งใหญ่แล้ว” (ไอริ)

“เข้าใจแล้ว” (ยูจีน)

มันดูเหมือนไม่มีหนึ่งผู้พยายามลากไอริลง

นั่นดีถ้าเช่นนั้น

“ทำไมเธอพูดดั่งมันเป็นธุระคนอื่นเลย? เธอคิดว่าใครกันเล่าผู้เอาชนะสัตว์อสูรผู้ยิ่งใหญ่?” (ไอริ)

“เธอ ไอริ” (ยูจีน)

นั่นอะไรที่ถูกประกาศอย่างเป็นทางการ

“ผิดแล้ว! มันต้องขอบคุณเธอ ยูจี้” (ไอริ)

“มันเป็นความพยายามร่วมกันกับทุกคน” (ยูจีน)

ผมตอบเธอเบาๆแล้วมองรอบๆเพื่อหาว่าผมควรนำเธอไปต่อที่ไหน

“…เฮ้ ยูจี้” (ไอริ)

ไอริจับกำมือผมแน่น

ผมบอกได้ว่าเธออยากพูดอะไรต่อแม้ว่าไม่ได้บอกผม

“จะไม่กลับมาสู่อาณาจักรหรือ?” (ไอริ)

“…เมื่อฉันสำรวจเสร็จแล้ว” (ยูจีน)

“ใครจะรู้กันว่าอีกกี่สิบปีที่เธอต้องใช้เพื่อไปสู่ชั้น 500…? เธอคิดว่าเธอสำเร็จนั่นได้ตั้งแต่แรกหรือ? มีแค่คนเดียวเท่านั้นผู้สามารถไปถึงที่นั่นได้ใน 500 ปีนะ!” (ไอริ)

“ถ้าอย่างนั้นเธอกำลังพูดว่ามีโอกาส” (ยูจีน)

“เฮ้ ฉันมอบตำแหน่งไหนที่เธอต้องการให้เธอก็ได้เมื่อฉันกลายเป็นจักรพรรดินีนะ นายมากับแฟนนายซูมิเระซังก็ได้ มันไม่เป็นไรสำหรับมันว่าไม่ต้องทันทีทันใดตอนนี้เลย ทำไมไม่เลิกหมกมุ่นกับหอคอยเซนิทอยู่นั่นไปตลอดกาลแล้วกลับมาสู่เมืองหลวงอาณาจักรล่ะ ยูจี้…?” (ไอริ)

ถ้าอย่างนั้นนี่ที่ไอริมาโรงเรียนนี้เพื่ออะไรนี้นี่เอง

เพื่อนำผมกลับไป

“…ฉันให้สัญญานั่นไม่ได้ตอนนี้” (ยูจีน)

“ใช่ เพราะททั้งหมดนายคือชายผู้รักษาหน้าที่ ยูจี้” (ไอริ)

ไอริปิดตาของเธอดั่งคาดหวังนี่ไว้

ความเงียบงันดำเนินต่อไปสักพัก

ไอริปล่อยมือผมอย่างช้าๆ

“เฮ้ ยูจี้ ที่นี่ที่อะไรน่ะมีคนอยู่เยอะมารวมกันเลยนั่น? ไปดูมันกันเถอะ!” (ไอริ)

ไอริชี้สู่ฝูงชนไกลออกไปดั่งโบกมือใส่ไล่ส่งบรรยากาศหนักๆ

“นั่น…” (ยูจีน)

“ไปดูมันกันเถอะ!” (ไอริ)

ไอริดึงมือผมแล้วเดินไปที่นั่นก่อนผมอธิบายกับเธอได้

ตัวเธอผู้มั่นใจแล้วพาคนอื่นไปด้วยเหมือนเดิมๆที่เคยเป็นมา

ผมเห็นเวทีต่อสู้ได้กลางฝูงชน

และจากนั้น ผู้ประกาศมากับเวทมนตร์ขยายเสียงดังขึ้น”

“ทุกคน~!! วันนี้จะมีศึกอุ่นเครื่องก่อนศึกจริง~!! และหนึ่งผู้เข้าร่วมที่นี่คือผู้ชนะเลิศปีที่แล้ว โรเบิร์ต คราวน์ เขาคือหนึ่งผู้ถูกคาดหวังว่าน่าจะเอาชนะทั้งหมด!”

เสียงโห่ร้องให้กำลังใจดังขึ้น

แน่นอนจะเป็นอย่างนั้น

แต่อะไรซึ่งผมสงสัยนั้นคือ…

(ประธานชมรมโรเบิร์ตเองจะลงศึกอุ่นเครื่องเหรอ?) (ยูจีน)

ถ้าเขาคือผู้ชนะเลิศปีที่แล้วเขาควรเข้าร่วมในฐานนะผู้มีตำแหน่งสูงสุด

ไม่มีจุดหมายในการสู้ที่นี่…

“และหนึ่งผู้เขาต้องเผชิญหน้าคือผู้ทรงพลังซึ่งโชคร้ายผู้จบเป็นที่สอง ณ กลุ่มรองชนะเลิศ! เราจะให้พวกเขา 10 คนเข้าสู่ศึกแพ้คัดออก! ศึกหลักในที่สุดจะเริ่มพรุ่งนี้! ตั๋วสำหรับที่นั่งเสริมค่อนข้างแพงนิดหน่อย แต่คุณจะไม่เสียดายที่ซื้อมัน! ได้โปรดมาตรงนี้ถ้าคุณประสงค์จะซื้อ!!”

ผมเข้าใจว่าอะไรเกิดขึ้นตรงนี้หลังจากได้ยินการประกาศนั่น

เข้าใจแล้ว

พื้นฐานแล้วนี่คือการแสดงเพื่อให้ศึกหลักขายออกหมด คนริเริ่มนี่น่าจะเป็นประธานกรรมการเทศกาลโรงเรียนเอลฟ์ผมแดง

“เฮ้ ยูจี้ ไม่ใช่นี่ดูเหมือนมันจะสนุกเหรอ? มาดูกันเถอะ!” (ไอริ)

“ได้ มาดูกันเถอะ” (ยูจีน)

ผมเคยเห็นวิชาดาบของประธานโรเบิร์ตหลายครั้งแล้วในระบบดดาวเทียม แต่นี่คือครั้งแรกซึ่งผมเห็นด้วยตัวเอง

ผมอยากเห็นว่าหนึ่งผู้ถูกเรียกว่านักดาบผู้แข้งแกร่งที่สุดในโรงเรียนสู้อย่างไร

ประธานโรเบิร์ตกำลังยืนกลางเวทีต่อสู้พร้อมผมยาวสะบัด

มันดูเหมือนเขาแค่ยืนอยู่ที่นั่น แต่ไม่มีช่องเปิด

ผมรู้สึกเหมือนเขาชำเลืองมาทางนี้ในชั่วขณะหนึ่ง

“เฮ้ ยูจี้ นักดาบคนนั้น…ค่อนข้างแข็งแกร่งมั้ย?” (ไอริ)

ไอริดูเหมือนสังเกตแล้ว

“เขาคือประธานชมรมของฝ่ายใหญ่ที่สุดในโรงเรียน ชมรมวิชาดาบ เขาถูกพูดถึงว่าคือนักดาบเก่งที่สุดในโรงเรียนแล้วคาดหวังว่าจะเป็นกัปตันอัศวินศักดิ์สิทธิ์” (ยูจีน)

“เก่งที่สุดในโรงเรียน…? ไม่ใช่นั่นนายเหรอ ยูจี้?” (ไอริ)

“ฉันแค่เพิ่งเป็นนักดาบเวทมนตร์ในไม่นานและพื้นฐานแล้วฉันเหมือนมือใหม่ผู้แค่เพิ่งเริ่มงอกเส้นผม

“แต่เธอคือหนึ่งผู้เอาชนะเจ้าอสูรนี่!” (ไอริ)

“เจ้าอสูรปรากฏมากระทันหัน และตอนผู้คนแข็งแกร่งไม่อยู่ แล้วก็ มีปัญหาเรื่องวิชาเหมาะสมกันมั้ยด้วย” (ยูจีน)

“…ฉันยังคงไม่ปักใจเชื่อ” (ไอริ)

ไอริเอียงหัวของเธอแล้วการประกาศดัง

“โออ้ โรเบิร์ตพูดออกมาว่าแทนการทำศึกคัดออก เขาจะสู้กับพวกเขา {ทั้งหมดทีเดียว}! ไม่ใช่นี่บุ่มบ่ามไม่สำคัญว่าดูมันอย่างไรหรือนี่?! แต่มันดูเหมือนกรรมการเห็นด้วยกับนี่นะครับ! ทั้งสองฝ่ายพร้อมสู้”

ประธานโรเบิร์ตกับอีก 10 คนผู้ไม่นักดาบเวทมนตร์ก็นักเวทย์เตรียมพร้อมดาบกับไม้เท้าของพวกเขา

คนดูกำลังดูด้วยลมหายใจเบาๆบางๆ

“เริ่ม!!”

ผู้ท้าทายโจมตีประธานโรเบิร์ต ณ เวลาเดียวกันหมดพร้อมกับสัญญานเริ่มอันถูกมอบจากกรรมการ

ลูกธนูแสงหลายสิบ ลูกบอลไฟยักษ์ การฟันพลังงานเวทมนตร์ มีแม้แต่นักรบระยะใกล้ประชิดเข้าในแบบให้ความร่วมมือกันเพื่อกีดกันเส้นทางหลบหนีซึ่งอยู่ไกลไปข้างหลัง

“โว่ว!! โรเบิร์ตชิ*มีปัญหาแล้ว!”

<วายุ: ผู้พูดไม่รู้จักผู้ถูกเรียก>

มันเหมือนพิธีกรพูดทุกอย่าง ด้วยคนมากมายสู้กัน มันไม่แค่ยากที่จะตอบโต้แต่ยากถึงแม้แต่การหนี

(ฉันสงสัยว่าเขาคงจะไม่เดินออกอย่างไร้รอยขีดข่วน…) (ยูจีน)

นั่นคืออะไรที่ผมตัดสิน

แต่จากนั้น…

“รูปแบบที่นึ่งสไตล์เทพเจ้าทิศเหนือ…[ม่านหมอกลงฟาดฟัน]” (โรเบิร์ต)

ผมบอกได้ว่าประธานโรเบิร์ตพูดนั่นจากการเคลื่อนไหวของปากเขา

“ตอนนี้ เขาจะฝ่าฟันผ่านปัญหานี้ได้…อย่าง…เอ๋?”

พิธีกรพูดในความสับสน

นั่นเหมือนกันสำหรับคนดู

ไม่มีสักหนึ่งคนในที่ซึ่งประธานโรเบิร์ตกำลังยืนอยู่

และจากนั้น ทุกคนผู้โจมตีประธานโรเบิร์ตล้มลง

“ศ-ศึกจบสิ้น!! การแสดงอันมหัศจรรย์! มันคือชัยชนะของประธานโรเบิร์ต!!”

เสียงพิธีกรดังระหว่างลนลาน

“เฮ้…ยูจี้…เธอเห็นการโจมตีเมื่อกี้นี้ได้มั้ย?” (ไอริ)

“ไม่ {ฉันมองไม่เห็น}” (ยูจีน)

“แม้แต่เธอเหรอ?!” (ไอริ)

“มันต้องเป็นวิชาชักดาบ มันดูเหมือนต่างกันจากสไตล์ดาบที่เริ่มจากทวีปตะวันออกเหมือนสไตล์ดาบสองสวรรค์ทุกอย่าง” (ยูจีน)

“โรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียน…มีนักดาบไม่น่าเชื่อแบบนี้” (ไอริ)

ผมได้ยินไอริถอนหายใจเบาๆ

“นั่นน่าทึ่ง โรเบิร์ต คราวน์ชิ!! ขอซักนิดจากผู้ชนะนะครับ!”

พิธีกรมอบอุปกรณ์เวทมนตร์ขยายเสียงให้ประธานโรเบิร์ต

“ไอริ ไปกันเถอะ” (ยูจีน)

“ใช่ พูดถึงแล้ว ฉันเเห็นชื่อผู้เข้าร่วมงานแข่งขันประกวดวิชาศิลปะการต่อสู้แล้ว เธอไม่เข้าร่วมเหรอ หือ” (ไอริ)

“แต่ฉันคิดหนักเกี่ยวกับมันอยู่น่ะ” (ยูจีน)

“เข้าใจแล้ว แต่ฉันอยากเห็นเธอชนะนะ… นั่นน่าเสียดาย พูดถึงแล้ว ไม่มีสายผู้แข่งสำหรับผู้เข้าร่วมกระทันหันเหรอ?” (ไอริ)

“ไม่มีสายผู้แข่งสำหรับคนไม่ได้เข้าคัดตัวเนื่องจากกำหนดการของงานแข่งขันประกวดวิชาน่ะ” (ยูจีน)

“เข้าใจแล้ว… ฉันอยากเข้าร่วมจัง” (ไอริ)

ผมรู้สึกบางอย่างลางไม่ดีจากคำพูดของไอริ

“เธอคือผู้สืบทอดบัลลังก์คนแรก ดังนั้นอย่าเข้าร่วม เธอจะโดนลอบสังหาร” (ยูจีน)

“มันควรจะไมเป็นไร มีเธออยู่กับฉัน ยูจี้” (ไอริ)

“ฟังนี่นะ…” (ยูจีน)

เธอเมินเฉยมากเกินไป

มันดูเหมือนมีผู้คุ้มกัน แต่เธอควรรับรู้รอบข้างมากกว่านี้ในฐานะ—แค่เมื่อผมกำลังคิดนี่…

“ผู้เข้าร่วมคนใดที่คุณสนใจในทัวร์นาเมนตร์ศิลปะการต่อสู้ครับ โรเบิร์ตชิ?”

“อื้ม… เขาไม่ใช่ผู้เข้าร่วม แต่มันจะเป็นยูจีน ซานตาฟิลด์ ฉันจะเอาชนะและรับสิทธิ์สู้กับเขา” (โรเบิร์ต)

“โออ้ ผู้ถูกขนานนามว่า {ผู้สังหารเจ้าอสูร}! เพราะทั้งหมดเขาคือศึกพิเศษในงานแข่งขันประกวดวิชานี้! คนดูหลายท่านต้องรอคอยมันอย่างแน่นอนเลยครับ!”

(แต่ฉันไม่ได้ฆ่าเธอนี่) (ยูจีน)

(แต่ฉันยังไม่ตายนะ!!) (เอริ)

การตอบโต้ในใจผมกับการตอบโต้ของเอริซ้อนทับกัน

“เดี๋ยว ยูจี้ เมื่อกี้นี้อะไรน่ะ?!” (ไอริ)

“ฉันถูกทำเป็นรางวัลสำหรับผู้ชนะเลิศ เห็นว่าฉันต้องสู้ผู้ชนะทัวร์นาเมนตร์ศิลปะการต่อสู้” (ยูจีน)

“นั่นหมายถึงเธอจะสู้กับชายคนนั้นเหรอ?!” (ไอริ)

ไอริมองผมด้วยตาเป็นประกาย

“ไม่มีใครรู้ว่าใครจะชนะ” (ยูจีน)

“ฉันรอคอยมันเลยล่ะ~♪ ถ้าฉันจำไม่ผิด ผู้ชนะงานแข่งขันประกวดวิชานี้ถูกตัดสินบนวันที่ 7 -วันสุดท้าย- ถูกมั้ย? ถ้าอย่างนั้น ฉันจะอยู่ที่นี่จนถึงวันนั้น!” (ไอริ)

นั่นไม่เป็นไรหรือ?

แต่ที่สุดของทั้งหมด เพื่อนวัยเด็กของผมจะไปเป็นคนดูหรือ?

ผมไปรอบเทศกาลโรงเรียนกับไอริอีกครั้ง

เรากินอาหารกัน ณ ตู้แผงร้านอาหาร

พวกมันทั้งหมดคือจานเรียบง่าย แต่มันดูเหมือนเป็นประสบการณ์สดใหม่และสนุกสำหรับไอริเพราะเธอกินแต่อาหารควบคุมอย่างหนักในอาณาจักร

เธอดูเหมือนมีความสุข

ผมจบในการนำทางเธอไปรอบเทศกาลโรงเรียนจนมันมืด

“เทศกาลโรงเรียนวันนี้จะจบอีกไม่นานแล้ว จะทำอะไรต่อหลังจากนี้ล่ะ?” (ยูจีน))

“ขอดูก่อนนะ… ฉันได้ยินมาว่าพวกเขาทำการจองสถานที่พักในเขต 1 ของเมืองดันเจี้ยนแล้ว” (ไอริ)

“เขต 1…เขตขุนนาง หือ ถ้าอย่างนั้น  ฉันจะเดินไปส่งเธอที่นั่น” (ยูจีน)

“เราจะกลับแล้วเหรอ…?” (ไอริ)

ไอริดูเหมือนยังไม่อิ่มใจ

“เธอจะอยู่อีกสักพัก ถูกมั้ย?” (ยูจีน)

“ใช่ แต่…กำหนดการจากวันพรุ่งนี้ต่อไปเต็มไปด้วยการประชุม ดังนั้นฉันค่อนข้างมีเวลาว่างแค่วันนี้” (ไอริ)

“เข้าใจแล้ว” (ยูจีน)

มันจริงว่าเราเที่ยวด้วยกันเยอะวันนี้ แต่มันไม่เหมือนว่าเธอมาที่นี่เพื่อสนุกเท่านั้น

เธอมาเพื่อตรวจสอบโรงเรียนในฐานะราชวงศ์

ผมคิดว่าบางทีมันจะไม่เป็นไรที่จะอยู่เที่ยวกับเธอต่ออีกนิดหน่อยถ้าเป็นเช่นนั้น แต่ที่ส่วนใหญ่ปิดแล้ว ณ เวลานี้

“แค่มาเดินเล่นไปทั่วๆเถอะ” (ยูจีน)

“ใช่ มาเดินกันเถอะนะ” (ไอริ)

ไอริกับผมเดินระหว่างดูผู้คนเก็บกวาด

ไม่ได้ดูเหมือนมีร้านไหนซึ่งเราเข้าไปได้จริงๆ

ผมกำลังคิดเกี่ยวกับการมุ่งหน้ากลับไปอย่างช้าๆแบบนี้สู่โรงแรม แต่…

“สองคนตรงนั้นน่ะ! หาร้านอยู่เหรอ?”

เราถูกพูดด้วย

หน้าไม่คุ้นเคย

“นั่นถูกแล้ว” (ไอริ)

ไอริตอบ

“ถ้าเป็นเช่นนั้น มาที่นี่สิ มันคือที่ดีๆสำหรับเธอสองเลยล่ะ!”

“เข้าใจแล้ว~ เฮ้ ยูจี้ ไปดูมันกันเถอะ” (ไอริ)

“อ-โอเค” (ยูจีน)

นี่กลิ่นไม่ดีนิดหน่อย

ถ้านี่คือซอยเปลี่ยวของเมืองดันเจี้ยน ผมจะไม่ตามเขาไป

แต่เราอยู่ในเทศกาลโรงเรียน

(มันควรจะไม่เป็นไร) (ยูจีน)

ผมตามเขาโดยไม่กังวลมาก

และจากนั้น ที่ซึ่งเราถูกนำมาคือ…อาคารอันสว่างจนแย่เยอะๆโดยแสงสีชมพู

ป้ายโฆษณาเขียน: ที่พักลับของดันเจี้ยน

“ที่พักลับ? นี่คืออะไร?” (ไอริ)

ไอริเอียงหัวของเธอ ไม่เข้าใจนี่

(ม-มันหมายถึงโรงแรมแห่งรัก) ยูจีน)

เวร

ผมคิดว่าจะไม่ใช่ที่นี่เพราะมันเต็มครั้งที่แล้ว

“ฮ-เฮ้ ไอริ อย่าไปที่นิ—

“มันดูสนุกดีนะ ดังนั้นไปดูมันกันเนาะ!” (ไอริ)

ไอริจ่ายทันทีแล้วดึงมือผม

“ด-เดี๋ยว…ไอริ” (ยูจีน)

“มาเร็วอย่างมัวชักช้าเลย!” (ไอริ)

เพื่อวัยเด็กของผมที่มั่นใจแล้วพาคนอื่นไปด้วย ลากผมเข้าไปในโรงแรม

■ตอบความคิดเห็น:

>แคทเธอรีนซังต้องถูกส่งมากับไอริเพราะพวกเขาู้ว่าไอริจะมีสมาธิกับยูจีน พวกเขาเลยจำเป็นต้องมีบางคนเพื่อรับมือกับเรื่องการเมือง

-นั่นถูกแล้วครับ

<วายุ: เปลี่ยน ทัวร์นาเมนต์ เป็น งานแข่งประกวดวิชา>

แปลโดย: wayuwayu

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล ติดตามข่าวสาร สปอนเซอร์ตอน ช่องทางติดต่อ Facebook : wayuwayu แปล / X : @wayutl