นักดาบนุ่มนิ่มกับพลังโจมตีศูนย์ ~ถูกออราเคิลเพื่อนวัยเด็กทิ้ง เข้าโรงเรียนเวทมนต์ และจบที่ดูแลเจ้าอสูร - ตอนที่ 84 เจ้าหอคอยยอดสูงสุด

84 เจ้าหอคอยยอดสูงสุด

14 – 18 นาที

—อเนมอย บาเบล

นายหญิงของหอคอยยอดสูงสุด บาเบล

เธอแค่ดูเหมืออน 10 ขวบ

หน้าม้าเธอตัดตรงและดวงตาแดงของเธอดั่งทับทิม

สาวนี้ในเสื้อคลุมแดงเหมือนเลือดยืนอยู่ตรงนั้นในทุ่งหญ้าสีเขียวเด่นอย่างมาก

(ไม่…เธอไม่ได้อยู่คนเดียว) (ยูจีน)

ผมไม่เห็นคนนั้น แต่มีการอยู่นั่นของบางคนใกล้เธอ

มีบางอย่างอยู่ที่นั่น

(เวทมนตร์ซ่อน…ฉันว่า?) (ยูจีน)

มอนสเตอร์ชั้น 8 หายไปแล้ว

นายหญิงของดันเจี้ยนด้วยเหตุผลบางอย่างอยู่ในชั้นล่าง

และจากนั้นมีบางคนผู้ซ่อนตัวคนนั้นเอง

นี่กลิ่นแปลกๆ

แต่เพราะผมเมินมันไม่ได้เพราะผมสำรวจเหตุผลสำหรับการแตกตื่นที่เกิดขึ้นในเวลาที่แย่นี่

ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ อะไรจะเกิดขึ้นที่นี่

ผมเข้าหานายหญิงอย่างช้าๆและ…

(น-นายต้องไม่นะ! นายจะถูกฆ่า คุณเพื่อน!!)

อารัคเน่ดึงแขนเสื้อผมขณะเธอรู้สึกแย่

นายหญิงของดันเจี้ยนขือสิ่งมีชีวิตน่ากลัวสุดขีด -ถึงจุดที่ว่าเสียแรงในขา

“อยู่นี่แหละ” (ยูจีน)

ผมบอกอารัคเน่น้อยจังผู้กำลังสั่นชัดพร้อมหน้าเกือบร้องไห้

ผมเข้าหายนายหญิงของดันเจี้ยนอย่างจงใจไม่ซ่อนตัวตน

ผมจะถูกค้นพบ

อาจดีกว่าที่จะแค่ตรงๆเกี่ยวกับมัน

“…โอ้? เราเจอกันบ่อยนี่” (อเนมอย)

นายหญิงของดันเจี้ยนสั่งเกตผมไม่นานหลังจากนั้นแล้วหันหน้ามาทางนี้

มัน ณ เวลาเดียวที่กันผมเห็นก้าวเท้าไกลออกไป

ไม่ดีเลย คนที่ผมไม่เห็นกำลังจากไป

“ฮัลโหล อเนมอยซัง เธอดูเหมือนกำลังคุยอย่างสนุก ให้ฉันเข้าร่วมวงด้วยได้มั้ย

จริงๆแล้วผมไม่ได้ยินว่าพวกเธอพูดเกี่ยวกับอะไรแต่ผมจงใจพูดอย่างนั้น

“…”

เสียงฝีเท้าของคนล่องหนหยุด

(ล่อสำเร็จ) (ยูจีน)

ดูเหมือนพวกเขาเข้าใจผิดว่าผมได้ยินพวกเขา

“ฉันพูดไม่ได้หรอกนะว่าการเงี่ยหูน่าชื่นชม” (อเนมอย)

“การแตกตื่นเกิดขึ้นบนชั้น 1 มอนสเตอร์ชั้น 8 หายไป ฉันเลยมาที่นี่เพื่อสืบสวนว่าอะไรเกิดขึ้น” (ยูจีน)

“ถ้ามันเกี่ยวกับมอนสเตอร์ของชั้นนี้ฉันส่งพวกมันไปที่ {ชั้น 1}” (อเนมอย)

ว่าแล้ว… ถ้าอย่างนั้นการแตกตื่นครั้งนี้คือการทำของนายหญิงดันเจี้ยน

การสนทนานี้ควรไปถึงคาร์โลเซ็นไปผ่านอารัคเน่จัง

“ทำไมเธอทำบางอย่างแบบนั้น?” (ยูจีน)

“เพื่อฝึกนักสำรวจ พวกเขาอู้ในไม่กี่วันนี้” (อเนมอย)

นายหญิงดันเจี้ยนอเนมอยซังพูดเหมือนไม่มีอะไรเลย

“ทุกคนจะกลับไปสำรวจเมื่อเทศกาลโรงเรียนจบ พวกเขาใช้หยดน้ำชุบชีวิตไม่ได้เมื่อสู้มอนสตเตอร์นอกดันเจี้ยนสุดท้าย ดังนัั้นฉันจะซาบซึ้งถ้าเธอระงับตัวเองจากการแตกตื่น…” (ยูจีน)

ผมไม่คิดว่าเธอจะยอมอย่างเชื่อฟัง แต่ผมบอกอะไรนั่นกับเธอเผื่อไว้

“หยดน้ำชุบชีวิต…หือ ระบบที่นายหญิงดันเจี้ยนคนเก่านำมาใช้ ฉนล่ะเกลียดนั่นจากใจ นายรู้ไหม? นักสำรวจที่ผ่านบททดสอบของพระเจ้า -วินัยสุดท้าย- ผ่านมันโดยไม่ได้ใช้หยดน้ำชุบชีวิต นั่นมันเป็นระบบที่ห่วยซึ่งเอาใจพวกอ่อนแอ” (อเนมอย)

“ไม่ใช่นั่นไม่เป็นไรเหรอ? หอคอยยอดสูงสุดคือดันเจี้ยนที่มีผู้เสียชีวิตน้อยที่สุดในทวีปใต้ต้องขอบคุณนั่นนะ” (ยูจีน

“นั่นเป็นสิ มีจุดประสงค์ในดันเจี้ยนที่ปลอดภัยหรือไง? วินัยสุดท้ายไม่ใช่เกมนะ” (อเนมอย)

“ผู้เสียชีวิตจะเพิ่มขึ้นแบบนั้น” (ยูจีน)

“แล้วมั่นจะเป็นอะไรไปล่ะ?” (อเนมอย)

“มันเป็นอะไรน่ะเหรอ เธอถาม?” (ยูจีน)

ผมมีปัญหากับอะไรที่จะพูด

“มันไม่มีปัญหาสำหรับคนอ่อนแอที่จะตาย พวกเขาต้องตายไป” (อเนมอย)

“ธ-เธอค่อนข้างตรงๆนะ” (ยูจีน)

คำพูดของนายหญิงดันเจี้ยนโหดร้าย

“นั่นกฎของธรรมชาติ ดันเจี้ยนสุดท้ายตอนนี้มันครึ่งๆกลางๆเกินไป” (อเนมอย)

“…เข้าใจแล้ว” (ยูจีน)

ผมเริ่มเข้าใจวิธีคิดของนายหญิงดันเจี้ยนซัง

เธออยากเพิ่มความยากดันเจี้ยนสุดท้าย

แต่ทำไมล่ะ?

“ทำไมเธอเข้มงวดขนาดนั้น?” (ยูจีน)

“เพราะสถิติอยู่กับที่ สถิติสูงสุดถูกแช่แข็งไว้ใน 500 ปี รู้้มั้ย มันเป็นแบบนั้นอยู่ต่อไปไม่ได้” (อเนมอย)

“แต่…การตายใจอุบัติเหตุเหมือนที่เซอร์เบอรัสโผล่มาในชั้น 20 นั้นน่าเศร้าเกินไป ไม่คิดอย่างนั้นเหรอ?” (ยูจีน)

“เกี่ยวกับนั่น! ถ้าฉันจำไม่ผิด นายเอาชนะเขานี่!” (อเนมอย)

อารมณ์เสียของนายหญิงดันเจี้ยนซังเปลี่ยนเป็นสดใสกระทันหัน

“นั่นทำให้ฉันกลัวนะ” (ยูจีน)

“ฟุฟุฟุ นั่นน่าสนใจ แต่เทพธิดาของดินแดนสวรรค์ซามะดุฉัน ดังนั้นฉันต้องทำให้มั่นใจว่าไม่โดนจับครั้งหน้า” (อเนมอย)

“เธอคือหนึ่งผู้อยู่เบื้องหลังเหตุการเซอร์เบอรัสเหรอ อเนมอยซัง?!” (ยูจีน)

หืม? แต่จากครูใหญ่ หนึ่งผู้ก่อนั่นคือ…

“แน่นอนว่าฉันช่วย ฉันได้ความคิดจากคนนั้นที่นั่น พวกเขาบอกฉันว่าบางทีนักสำรวจจะแสดความตึงเครียดมากขึ้น เมื่อชั้นล่างๆถูกโจมตีโดยวินัยสุดท้ายกระทันหันจากชั้น 100 การอัญเชิญเจ้าอสูรเอริเนียสในชั้น 100 ก็เป็นความคิดของคนนั้น” (อเนมอย)

นายหญิงดันเจี้ยนซังชี้ไปที่ซึ่ง {ไม่มีคนหนึ่งอยู่ที่นั่น}

ผมเลื่อนสายตาไปตั้งใจมองในทิศทางที่เธอชี้

มันคือที่ซึ่งการก้าวเท้าหยุดอยู่

(…คนนั้นอยู่ตรงนั้น) (ยูจีน)

ผมไม่เห็นคนนั้น

แต่มีตัวตนของบางคน

“อ้าา เธอซ่อนอยู่ ถูกมั้ย?” (อเนมอย)

“…อเนมอยซามะ ได้โปรดอย่าเปิดเผยฉัน”

เสียงไม่คุ้ยเคยของผู้หญิงดัง

“ยังไงนักดาบคุงก็สังเกตุอยู่ดีนั่นแหละ” (อเนมอย)

“…เข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้น ไม่มีจุดหมายในการซ่อน”

เสียงกระพือถูกสร้างแล้วคนปรากฏตัวกระทันหัน

มันดูเหมือนเธอใช้ผ้าคลุมพร้อมเวทมนตร์ซ่อน

คืนที่ปรากฏคือผู้หญิงไม่ธรรมดาสุดขีด

แต่อะไรซึ่งดึงสายตามากกว่าความสวยงามของเธอคือผิวน้ำตาลและหูแหลมยาว

(…เอลฟ์ดำเหรอ?) (ยูจีน)

เผ่าหายากทที่ถูกปฏิบัติในสังคมว่าเป็นกึ่งปีศาจ

มันเป็นครั้งแรกที่ผมเจอซักคน

“ยินดีที่ได้รู้จัก ยูจีน ซานตาฟิลด์ซามะ ฉันคิดเกี่ยวกับการคุยกับนาย -ผู้ทำสัญญากับเจ้าอสูรเอริเนียสซามะ”

“…ทำไมเธอรู้เรื่องนั้น?” (ยูจีน)

ผมกังวลอย่างไม่ได้ตังใจแล้วตั้งท่ายืน

“นายคือหนึ่งคนซึ่งเจ้าที่ร่วงหล่นผู้ยิ่งใหญ่ที่เราบูชาเลือก แน่นอนว่าฉันจะรู้

ผมสังเกตเครื่องประดับเงิน ณ อกของผู้หญิงเอลฟ์ดำ

งูรัดแอปเปิล… คือข้อพิสูจน์ขอโบสถ์บูชาเจ้าอสูร

“บางคนจากโบสถ์งูเหรอ…?” (ยูจีน)

“ฉันคือแม่ชีเอกวาเนสซ่า ยินดีที่ได้รู้จัก ยูจีนซามะ”

เอลฟ์ดำวาเนสซ่าคำนับอย่างสง่างาม

“ฉันประทับจที่เธอเข้าหอคอยยอดสูงสุดได้ สมาคมดันเจี้ยนจับตามองโบสถ์… นั่นทำไมเธอเธอใช้เวทมนตร์ซ่อน หือ” (ยูจีน)

“นั่นถูกแล้ว” (วาเนสซ่า)

“แต่เข้าหอคอยยอดสูงสุดโดยไม่มีการอนุญาตจากถูกห้ามจากสมาคมดันเจี้ยนนี่…” (ยูจีน)

ผมชำเลืองวาเนสซ่าซังและ…สาวน้อยข้างเธอ…นายหญิงดันเจี้ยน

“ฉันไม่ชอบมัน แม้ว่าดันเจี้ยนสุดท้ายท้าทายได้ไม่สำคัญว่าจะเป็นใคร ทำไมคนอื่นนอกจากฉัน -นายหญิงดันเจี้ยน- สร้างกฎบนความสะดวกของพวกเขาเอง? ช่างน่ารำคาญเสียจริง” (อเนมอย)

อเนมอยซังแสดงหน้าตาไม่พอใจอีกครั้ง

การเหวี่ยงอารมณ์เธอกว้าง

ทั้งชั้น 8 เริ่มสั่นเหมือนแผ่นดินไหว ดั่งทำจังหวะเดียวกันกับนี่

“ฮฮฮฮฮิ้!”

อารัคเน่จังหลังผมปล่อยกรีดร้องสั้นๆ

แผนดินไหวเกิดขึ้นแค่จากนายหญิงดันเจี้ยนอารมณ์ไม่ดี

“ยูจีนซามะ จริงแล้วฉันอยากจะใช้เวลาคุยกับนาย แต่ฉันรู้สึกเหมือนนักสำรวจผู้ถูกจ้างมาโดยสมาคมดันเจี้ยนมารวมกันที่นี่” (วาเนสซ่า)

ผมชำเลืองแล้วเห็นดวงตาดันเจี้ยนเฝ้าสังเกตเราจากไกลๆ

สภาพเราถูกเห็นโดยระบบดาวเทียม

“แต่ให้ฉันบอกสิ่งหนึ่งกับนายได้ ยูจีนซามะ อยากเข้าร่วมโบสถ์ของเราไหม? เรา ผู้บูชาเจ้าอสูรเอริเนียสซามาะ จะยินดีต้อนรับนาย” (วาเนสซ่า)

“ฉันจะไม่ทำ” (ยูจีน)

ผมปฏิเสธโดยไม่ลังเล

“เข้าใจแล้ว นั่นน่าเสียดาย” (วาเนสซ่า)

เธอไม่แสดงความผิดหวังมากแล้วยิ้ม

“อืมถ้าอย่างนั้น เจอกัน” (วาเนสซ่า)

เอลฟ์ดำใช้ผ้าคลุมเวทมนตร์ซ่อนและกลายเป็นหายตัวโดยมีแค่เสียงฝีเท้าที่จากไปดัง

หนึ่งผู้อยู่ที่นี่นคือผมและนายหญิงดันเจี้ยนซัง

แล้วก็อารัคเน่จังผู้สั่นชัดด้วยกายน้อยๆของเธอ

นายหญิงดันเจียนซังจ้องผมค้าง

ผมก็มองกลับไปหาเธอด้วย

“นายยกลัวฉันไหม?” (อเนมอย)

“กลัวเหรอ?” (ยูจีน)

ผมเอียงหัว

นายหญิงดันเจี้ยนซังเดินมาทางผม

ดวงตากลมโตของเธอมองขึ้นมาที่ผม

ผมไม่เห็นก้นบึ้งของมานาเธอ

ผมู้สึกถึงแรงกดดันดั่งเจอมังกร

แม้อย่างนั้น…

“ฉันไม่ได้กลัวจริงๆ” (ยูจีน)

“ยังไงซะ นายสู้ลุยเดี่ยวกับเซอร์เบอรัสจังได้ ดังนั้นบางทีความรู้สึกเรื่องความกลัวของนายทื่อไป” (อเนมอย)

ผมรู้สึกเหมือนเธอพูดบางอย่างหยาบคายที่นี่

“อืม เธอทำอะไร?”

นายหญิงดันเจี้ยยืดแขนเธอมาที่หน้าผม

“ให้ฉันดูหน่อย หืมม นายมีมานาขาวอยู่เยอะ—เอ๋?! นายมีแต่มานาขาว? นี่อะไรเนี่ย? โรคร้ายเหรอ?” (อเนมอย)

“มันคือสภาพร่างกายฉันนะ หยาบคายมากเลย” (ยูจีน)

นายหญิงดันเจี้ยนซังจับอะไรเหมือนมือผมและหน้าผมไปทั่ว

ช่างไม่สงวนตัว

“ไม่มีทางที่มีสภาพร่างกายแบบนั้น… หืม? นายมีเลือดของดินแดนสวรรค์ อาาา ฉันเข้าใจแล้ว” (อเนมอย)

“บอกได้เหรอ?” (ยูจีน)

“แน่นอนสิ โฮฮฮ่ มากกว่านั้น แม้นายจะมีหน้าตาดูเขร่งขรึม นายสร้างสัญญากายกับผู้หญิง 3 คน นายไม่มียางอายเอาซะเลย ยังไงซะ พวกเขาพูดกันว่าพวกผู้กล้าชอบสีสันของพวกเขา ดังนั้นนี่มอบความหวังแทนอย่างงั้นมั้ง?” (อเนมอย)

“เธอบอกได้แม้แต่นั่นเหรอ?!” (ยูจีน)

ชัดเจนว่าผมกลัวที่นี่ และผมสร้างระยะจากเธอ

“นายจะมาเขินเพื่ออะไร? มาเร็ว เข้ามาใกล้ๆกว่านี้…” (อเนมอย)

นายหญิงดันเจี้ยนซังเข้าหาผมพร้อมยิ้มมุมปากบนหน้าเธอและ…

“สองคนตรงนั้น!! นายถูกล้อมแล้ว!! อย่าต่อต้าน!”

มีคนล้อมเราและนายหญิงดันเจี้ยนซัง

จากอะไรซึ่งผมเห็นได้ มันคือนักสำรวจระดับ D ถึง B

พวกเขาต้องมาที่นี่หลังจากพวกเขารับมือกับการแตกตื่นในชั้น 1

หนึ่งผู้นำนักสำรวมาที่นี่ ดูเหมือนจะเป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูง

ผมคิดว่าวัตถุประสงค์คือผู้หญิงโบสถ์งูที่ปรากฏมาในระบดาวเทียม วาเนสซ่าซัง

“เราได้ยืนยันว่านายสองคนคุยกับเอลฟ์ดำในท่าทางเป็นมิตร เรารู้ว่ามีโอกาสสูงที่ผู้หญิงคนนั้นอยู่ในสังกัดของโบสถ์งูเราจะให้นายบอกชื่อกับสังกัดนายก่อน”

“ยูจีน ซานตาฟิลด์ นักเรียนของแผนกธรรมดาขอจากโรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียน” (ยูจีน)

“ทำไมนักเรียนอยู่ในที่แบบนี้?! มันควรเป็นเทศกาลโรงเรียน”

“ฉันมาที่นี่เพื่อสืบสวนการแตกตื่น” (ยูจีน)

“นั่นงานเรา! เราต้องให้นายบอกสถานการณ์เราทีหลัง! ก่อนหน้านั้น สาวคนนั้นเป็นพวกเดียวกันของนายเหรอ?!”

“เธอเป็นคนรูจักในแง่หนึ่งน่ะ…” (ยูจีน)

“ได้ เราจะรู้เมื่อเราถาม เธอสองคน ตามเรามาอย่างเชื่อฟัง—”

“…หนวกหูจัง” (อเนมอย)

พื้นสั่นชัด

สัตว์ตัวเล็กตัวน้อยในชั้น 8 และนกเริ่มร้องพร้อมๆกัน

ดวงตาของนายหญิงดันเจี้ยนส่องสว่างอย่างน่ากลัว

มันไม่ใช่แค่ดวงตา มีมานาแดงขึ้นมาอยู่บนตัวเหมือนควันจากร่างกายเล็กๆของเธอ

ผมรู้สึกถึงระดับความอันตรายที่ผมขนลุก

ผมสร้างระยะจากนายหญิงดันเจี้ยนในทันที

“ฉันจะไปแล้ว” (อเนมมอย)

“ด-เดี๋ยว! เราให้เธอไป—”

“นายจัดการกับคนเหล่านี้” (อเนมอย)

นายหญิงดันเจี้ยนซังจิ้มพื้น

*…ซุ่ซุ่ซุ่ซุ่ซุ่*

ยักษหินเป็นสิบๆคืบคลานขึ้นมาจากพื้น

และจากนั้น พวกมันโจมตีนักสำรวจที่ล้อมเรา

“โกเล็ม?!”

“ทำไมพวมันอยู่บนชั้น 8?!”

“ไม่มีอะไรที่เราทำได้! กำจัดมอนสเตอร์ก่อน!”

มันเปลี่ยนเป็นสนามรบในพริบตา

โกเลมอาละวาดดั่งพวกมันบ้า

และนายหญิงดังเจี้ยนซังเดินอย่างสง่างามไป

มอนสเตอร์ไม่เข้าใกล้อเนมอยซังไม่ว่าอย่างไร

โกเล็มก็โจมตีผมด้วย

ผมสู้พวกมันขณะผมตามหลังของนายหญิงดันเจี้ยนซังด้วยดวงตาของผม

“เจอกัน เจ้าหนุ่มมานาขาว ฉันจะยิ่งฉูดฉาดหนักกว่านี้กับการแตกตื่นครั้งต่อไป

“อเนมอยซัง เธอเอาจริงเหรอ?!” (ยูจีน)

ผมตะโกนอย่างไม่ได้ตั้งใจ

“ฟุฟุฟุ รอคอยมันล่ะ” (อเนมอย)

เธอพูดบางอย่างเห็นแก่ตัวสุดขีดและจากไป

มันดูเหมือนอารัคเน่จังก็วิ่งหนีไปในความสับสน

หลังจากกำจัดโกเล็ม ผมถูกพาไปห้องทำงานของสมาคมดันเจี้ยน

โชคดีที่ผมไม่ได้ถูกสงสัยว่าเป็นสมาชิกของโบสถ์งู

สมาชิกของโบสถ์งูจะไม่กำจัดเจ้าอสูร

แต่แม้ว่าผมบอกพวกเขาทุกอย่างตรงๆ พวกเขาไม่เชื่อผมเมื่อผมบอกว่าสาวน้อยคือนายหญิงดันเจี้ยน

สมาคมดันเจี้ยนเห็นว่าไม่สามารถยืนยันตัวตนของนายหญิงดันเจี้ยนได้

อืม ผมเรียนรู้เกี่ยวกับมันไม่นานด้วยตัวผมเอง

คำถามพวกเขาคืออะไรที่นานที่สุด

คาร์โลเซ็นไปมาในระหว่างมันและพิสูจน์ความบริสุทธ์ของผม

แต่การติดต่อกับระดับบริหารของโบสถ์งูไม่ดี

เพราะทั้งหมดมันเป็นองค์กรใต้ดินที่ไม่อนุญาติให้หางถูกจับแม้แต่หนึ่งครั้ง

ข้อมูลของคนที่เรียกตัวเธอเองว่าแม่ชีเอกมีค่ามากเกินไป

ผมถูกทำให้พูดรายละเอียดซ้ำแล้วซ้ำอีกและพูดมันอีกครั้งและอีกครั้ง

ผมแค่ถูกปล่อยตัวเช้าวันต่อมา

◇◇

ผมออกจากอาคารสมาคมดันเจี้ยน

ทองฟ้าเริ่มสดใส

(นั่นแย่หนักเลย…) (ยูจีน)

มานอนเมื่อผมกลับหอเถอะ

ผมมกำลังคิดนี่และผมได้ยินเสียงสองคนกำลังวิ่งมาหาผม

สาวผมน้ำตาลสดใสและสาวผมดำยาว

“ยูจีนคุง~!”

“ยูจีน เธอต้องลำบากมาแน่เลย”

มันคือซูมิเระกับซาร่า

“ใช่ มันจริงๆเลยล่ะ” (ยูจีน)

แค่เมื่อผมพูดนั่น…

“”…””

ผมสังเกตสายตาตั้งใจของสองคน

“ซูมิเระ? ซาร่า?” (ยูจีน)

ผมถามพวกเธอและสองคนเริ่มอยู่ไม่นิ่ง

มันดูเหมือนพวกเธออยากพูดบางอย่าง แต่ทำไม่ได้

“นั่นที่มันรู้สึกเป็นอย่างไร

“ยูจีนคุง นี่” (ซูมิเระ)

ซูมิเระมอบกระดาษหนึ่งแผ่นให้ผมอย่างช้าๆ

มันคือภาพวาด

หรือเหมือนกับ ภาพอันสร้างใหม่อย่าแม่นยำด้วยเวทมนตร์

ผมจับมันและตรวจดู

“เก่ะ”

อะไรที่แสดงอยู่ตรงนั้นคือนายหญิงดันเจี้ยนซังจับหน้าผมเต็มที่

มากกว่านั้น มุมมันไม่ดี ดังนั้นมันแม้แต่ดูเหมือนเราจูบกันขึ้นอยู่กับคุณดูมันอย่างไร

“อืม…ซูมิเระ ซาร่า นี่คือ…”

“ยูจีนคุง…ถ้าอย่างนั้นนายไม่ได้แค่ชอบประเภทพี่สาวเหมือนเจ้าอสูรซัง แต่ก็เด็กน้อยด้วย หือ” (ซูมิเระ)

“ซูมิเระจัง มันช่วยไม่ได้ มันมีคำพูดว่าผู้กล้าชอบสีสันของเขา” (ซาร่า)

“อา ถ้าอย่างนั้นพวกเขาพูดนั่นในโลกนี้ด้วย

“เดี๋ยว เธอสอง นี่คือความเข้าใจผิด

“ฉันไม่เป็นไรกับมัน ฉันจะยอมรับสิ่งที่เธอชอบ ยูจีนคุง” (ซูมิเระ)

“เธอไม่จำเป็นต้องทำหรอก” (ยูจีน)

“ยังไงซะฉันคิดว่ามันดีกว่าเจ้าอสูร” (ซาร่า)

(เธอคือนายหญิงดันเจี้ยนนะ รู้ไหม…?) (ยูจีน)

ผมไม่คิดว่าพวกเธอต่างกันขนาดนั้น เมื่อมันเป็นเรื่องความอันตรายของพวกเธอ

ในท้ายทีุ่ด มันยิ่งยากที่จะอธิบายจินตนาการที่เข้มข้นของสองคนนี้เมื่อเทียบกับสมาคมดันเจี้ยน

■ตอบความคิดเห็น:

>นั่นพูดแล้ว การสามารถเข้าใจมอนสเตอร์ได้มากกว่า 70,000 ตัวและระบุพวกมันคือความสามารถที่ไม่น่าเชื่อ

>นักเรียนของชมรมสัตว์เหนือสามัญสำนึกจริงๆ

>อืม เพราะทั้งหมดอาจารย์แนะแนวคือราชาอูเธอร์

-คาร์โลเซ็นไปน่าจะเป็นคนที่มีสามารถสำนึกเยอะที่สุดในชมรมสัตว์ครับ

แปลโดย: wayuwayu

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล ติดตามข่าวสาร สปอนเซอร์ตอน ช่องทางติดต่อ Facebook : wayuwayu แปล / X : @wayutl