นักดาบนุ่มนิ่มกับพลังโจมตีศูนย์ ~ถูกออราเคิลเพื่อนวัยเด็กทิ้ง เข้าโรงเรียนเวทมนต์ และจบที่ดูแลเจ้าอสูร - ตอนที่ 87 วันสุดท้ายของเทศกาลโรงเรียน – ตอนที่ 1

87 วันสุดท้ายของเทศกาลโรงเรียน – ตอนที่ 1

13 – 16 นาที

“เฮ้…เอริ ทำนี่มันจะทำหน้าที่เป็นการฝึกจริงๆเหรอ…?” (ยูจีน)

“หุบปาก! โยนความคิดตอนอยู่เฉยๆทิ้งไป” (เอริ)

เธอตีไส่ผมด้วยไม้จากไม้

ตอนี้ผมเหงื่อออกเป็นถังๆในคุกปิดผนึกที่ 7 และถูกทำให้ปิดตาของผม

เห็นว่ามันวิธีหนึ่งเพื่อเรียบเรียงจิตในการทำสมาธิเรียกว่าซาเซ็นซึ่งถูกส่งต่อมาในทวีปทิศตะวันออก

(นี่เป็นการฝึกของนางฟ้าเหรอ…?) (ยูจีน)

ผมรู้สึกไม่เหมือน

ผมเคยทำการทำสมาธิกับป๊าแล้วตอนนั้นตอนนี้ด้วย

“หืมม? เตงดูเหมือนสงสัยเค้า” (เอริ)

*ปั้ป!*

เธอตีผมด้วยไม้จากไม้อีกครั้ง

เธอมองเห็นผ่านความคิดว่างเปล่าของผมได้อย่างไรด้วยความแม่นยำขนาดนี้

ผมปิดตาแล้วปล่อยจิตว่างสำหรับตอนนี้

…………………

…………………

…………………

…………………

…………………

…………………

…………………

…………………เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่?

(ผมต้องอยู่แบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน…?) (ยูจีน)

ผมไม่สบายใจกับเอริที่ไม่พูดอะไรสักอย่าง

แค่เมื่อผมกำลังคิดถึงการบ่นกับเธอสักครั้งสองครั้ง…ผมรู้สึกบางอย่างไม่ปรกติ

นี่อะไร?

แม้ว่าตาผมปิด ผมเห็นแสงสีแดงส่ายไปส่ายมาบางๆของคนหน้าผมเหมือนคลื่น

ที่เข้าหาผมอย่างช้าๆ

นี่อะไร…?

ผมเปิดตาของผมนิดหนึ่งและ… หน้าของเอริเข้าหาผม

มันคือระยะที่จะสัมผัสหน้าของผม

หน้าม้าสีเงินของเอริกดหน้าผากผมอยู่

ระยะอันก่อนจูบ

ดวงตาสีแดงสดมองดูผมในความสนุก

“ท-ทำอะไร เอริ?” (ยูจีน)

“หืมม ถ้าอย่างนั้นในที่สุดนายก็เห็นมัน ไม่ใช่เหรอ? ถ้าอย่างนั้น มาเร็วไปขั้นต่ออไปเถอ มาเร็ว ยืนขึ้น” (เอริ)

“?”

ผมยืนขึ้นระหว่างที่ไม่เข้าใจ

เอริก็ยืนขึ้นและสร้างระยะห่างจากผม

“มา หอกข้า” (เอริ)

เอริสั่งดั่งร้องเพลง

หนึ่งหอกดำปรากฏจากความว่างเปล่า

“อยู่อย่างที่เป็น ยูจีน การสร้างการตัดสินจะทื่อลงไปถ้ามีอาวุธ” (เอริ)

“กำลังบอกผมให้สู้กับเธอมือเปล่าเหรอ?” (ยูจีน)

เอริยิ้มเมื่อผมถามนี่

“แค่หลบมัน พยายามหลบการโจมตีที่เค้าปลดปล่อย”

“เข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้นผมแค่ต้องหลบมัน” (ยูจีน)

ตอนนี้เมื่อผมมาคิดดูแล้ว นี่เป็นครั้งแรกของผมที่กำลังฝึกกับเอริแบบนี้

ปรกติเธอจะพูด ‘นั่นน่าปวดหัว~’ แล้วขี้เกียจของเธอไป

“อ้า แล้วก็ ทำให้มั่นใจว่าเตงปิดตา” (เอริ

“ทำไมล่ะ?!” (ยูจีน)

ขัดเจนว่าผมคัดค้าน

ดั่งผมหลบได้ถ้าตาปิด!

“แค่พยายามทำมัน เตงควรสามารถทำได้” (เอริ)

“…เธอพูดจริงจังเหรอ?” (ยูจีน)

“เค้าเคยโกหกเหรอไง?” (เอริ)

“บ่อยเลยล่ะ” (ยูจีน)

ผมตอบในพริบตา

“โอ้อื้ม นั่นไม่เป็นไร” (เอริ)

“เฮ้ย” (ยูจีน)

“เค้าบอกความจริงครั้งนี้ เชื่อเค้าดิ” (เอริ)

เอริเข้าท่ายืนด้วยหอกดำ แสดงออกถึงหน้าตาจริงจัง

ปลายของหอกเธออยู่หน้าผมพอดิบพอดี

ความทรงจำของเมื่อผมเผชิญหน้าเธอในชั้น 100 เล่นอยู่ในใจของผม

เอริจ้องตรง ณ ผม

“…ฮ่าาา เข้าใจแล้ว” (ยูจีน)

ผมมุ่งมั่นตั้งใจตัวเองแล้วปิดตาของผม

ผมบอกถึงอะไรชัดเจนที่นี่ แต่ผมไม่เห็นอะไรเลย

ไม่…ผมเห็นได้ลางๆ

แสงสีแดงต่อหน้าต่อตาของผม

“ยูจีน” (เอริ)

“อะไร?” (ยูจีน)

“เตงรู้ไหมว่าอะไรคือหน้าที่ของเรานางฟ้า?” (เอริ)

“เป็นคนรับใช้ของเทพธิดา ถูกมั้ย?” (ยูจีน)

“ใช่ ถ้าอย่างนั้น คิดว่าเทพธิดาสั่งนางฟ้าให้ทำอะไร?” (เอริ)

“นั่น…อะไรเหมือนนำคนของดินแดนมนุษย์และแพร่คำพูดของเทพธิดา…?” (ยูจีน)

“นั่นเหมือนหน้าที่ของเทพยากรณ์ของเทพธิดามากกว่า เตงได้เจอเธอแล้ว ถูกไหม เทพธิดาแห่งโชคชะตา โอเรียนน์จัง” (เอริ)

“ถ้าอย่างนั้น อะไรคือหน้าที่ของเทพธิดา?” (ยูจีน)

“เฝ้าดูและปกป้องดินแดนมนุษย์” (เอริ)

“เฝ้าดูและปกป้องเหรอ…?” (ยูจีน)

“นั่นถูกต้อง มนุษย์ที่อ่อนแอตายง่ายถูกไหม นายเข้าใจว่าอะไรปกป้องหมายถึง ใช่ไหม? นางฟ้ามี่แค่มานาขาวซึ่งทำร้ายมนุษย์ไม่ได้” (เอริ)

ผมรู้นั่นถึงระดับที่ไม่พึงพอใจ

“ใช่ ผมทุกข์อย่างยิ่งให้เพราะมัน แล้วอะไรคือเฝ้าดู?” (ยูจีน)

“นางฟ้าบอกได้ถึงสภาพของมนุษย์ผ่านมานารอบข้าง ปีกของนางฟ้าทำหน้าที่เป็นหนวดรับสัญญานไว้รับสัญญาน พวกเธอเฝ้าดูดินแดนมนุษย์ได้โดยไม่ต้องใช้ตาของพวกถ้ามันรอบรัศมี 100 กิโลเมตร” (เอริ)

“ผมไม่เข้าใจว่า 100 กิโลเมตรคืออะไร แต่…ผมไม่มีปีกถ้าให้เริ่มพูด” (ยูจีน)

ผมได้ปีกชั่วคราวเมื่อผมเชื่อมต่อมานากับผู้จะเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์ซาร่า แนะนั่นประมานนั้น

“ไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับมาตรวัด เตงไม่มีปีก แต่เธอควรสามารถทำได้เหมือนกันในระยะสั้น ความสามารถตรวจจับมานาของนางฟ้ามันโดดเด่น รู้มั้ย? ใช้มันบ่อยกว่านี้” (เอริ)

“…ผมจะพยายาม” (ยูจีน)

ผมพยักหน้าระหว่างตายังปิด

สงสีแดงอ่อนๆเข้ามาละออกไปจากสายตาเหมือนจันทราสะท้อนบนผิวน้ำ

นี่คือมานาของเอริ…?

“ถ้าอย่างนั้น ฉันลุยล่ะนะ” (เอริ)

ผมคิดแน่นอนว่าเธอจะโจมตีผมให้ตกใจ แต่จริงๆแล้วเธอประกาศมัน

แสงสีแดงเปลี่ยนสู่รูปทรงดาบมา ณ ผม

ผมจะถูกแทงโดยดาบแดงนั้นถ้าผมอยู่ที่นี่ แต่…

(…มันช้าอย่างย่ำแย่) (ยูจีน))

ผมหลบดาบอันเข้าหาด้วยเวลาเหลือ

พริบตาต่อมาผมทำ *วูบ!!* ที่เป็นเสียงของลมถูกตัดมาหาหูผม

“ทำได้ดีมาก☆” (เอริ)

ผมเปิดตารับเสียงของเจ้าอสูร

หอกดำผ่านข้างผมดั่งเฉี่ยวหูผม

ดูเหมือนผมสามารถจะหลบมันได้

“พูดถึงแล้ว การโจมตีเมื่อกี้นี่เร็วกว่าเวลาเมื่อเค้าแทงหูขวาเธอในชั้น 100

“เอ๋?! …เอริ?!” (ยูจีน)

ผมตกใจโดยอะไรซึ่งพูดและเผชิญหน้ากับเจ้าอสูรอย่างตะลึงนิ่ง

“่ร่างกายของเธอ อยู่ในเลือด!! ทำไม?!” (ยูจีน)

มีรอยตัดในร่างกายของเจ้าอสูร

แน่นอน ผมไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง

“ฮ่าาา… ถ้าอย่างนั้นมันจบที่แบบนี่จริงๆในสภาพถูกผนึก หือ” (เอริ)

“เดี๋ยวนั่น ผมจะใช้เวทย์มันรักษาทัน—” (ยูจีน)

“มันไม่เป็นไร มันจะรักษาด้วยการงีบที่สำคัญมากกว่านั้น ลองมันอีกสักทีก่อนเตงลืมรู้สึกมัน…” (เอริ)

“แค่นอนลงได้แล้วน่า!” (ยูจีน)

ผมบังคับทำให้เอรินอนลงและร่ายเวทมนตร์รักษา

การรักษาของเธอช้ากว่าเมื่อเทียบกับที่ผมใช้เวทมนตร์รักษาสหายในหอคอยยอดสูงสุด

ไม่มีทางแต่ ทำไม?

“แผลเหล่านี้คือการลงโทษของเค้า ดังนั้นมันจะไม่รักษาด้วยแค่เวทมนตร์รักษาธรรมดา รู้ไหม” (เอริ)

เอริพูดดั่งเห็นคำถามผมทะลุปรุโปร่ง

“เธอนอนตลอดเพราะเธอรู้ว่านี่จะเกิดขึ้นเหรอ…?” (ยูจีน)

เธอดูเหมือนเธอนอนอยู่ตลอด แต่นั่นจริงๆแล้วเป็นผลขอองผนึกที่กัดกร่อนร่างกายเธอ…

“อย่าทำหน้าแบบนั้นเลย ยูจีน เค้าอยู่มาอย่างนี้เป็น 1,000 ปีแล้ว ดังนั้นเค้าชินกับมันแล้ว ที่สำคัญกว่านั้น มันไม่เป็นไรที่จะไมฝึกต่อมะ?” (เอริ)

เอริยังพูดนั่นแม้ว่าร่างกายของเธอเต็มไปด้วยแผล

“…มันพอแล้ว ผมจะไม่เป็นอะไรคนเดียวตอนนี้ พักผ่อนเถอะ” (ยูจีน)

“เข้าใจละ เค้าจะทำเหมือนนั่นทุกอย่างถ้าอย่างนั้น” (เอริ)

แผลบนร่างกายของเธอยังไม่รักษาเลย

เอริใช้น้ำเสียงเดียวกัน

เธอนอนบนเตียงด้วยท่าทางไม่เป็นมิตร

“เฮ้ ยูจีน…” (เอริ)

เอริพูดกับผมพร้อมหลังเธอหันหลังให้ผม

“มีอะไร เอริ? ผมควรร่ายเวทมนตร์รักษาอีกครั้งมั้ย?” (ยูจีน)

“เค้าไม่เป็นไรเกี่ยวกับนั่น พูดถึงแล้ว เตงน่ะคือชายที่ขับไล่เค้า -เจ้าอสูร- ถอยไปในบททดสอบของพระเจ้า ดังนั้นเอง เค้าจะไม่ยกโทษให้เลยถ้าเตงแพ้ในแค่การแข่งขันศิลปะการต่อสู้ของโรงเรียน เข้าใจมั้ย?” (เอริ)

“ได้ ปล่อยให้ฉันได้เลยน่า” (ยูจีน)

“ตอบได้ดี” (เอริ)

ผมได้ยินเสียงหายใจอันสงบของเอริไม่นานหลังจากนั้น

(เธอทำมากขนาดนั้นเพื่อฉัน) (ยูจีน)

ผมแพ้ไม่ได้

ผมสัญญากับตัวเองถึงนี่แล้วทำการฝึกต่อไปในคุกปิดผนึกที่ 7

◇มุมมอง ซูมิเระ◇

“ว้าาา มันกลายเป็นสาย!” (ซูมิเระ)

“มารีบกันเถอะ ซูมิเระจัง!” (ลีโอน่า)

หนูรีบไปถึงสถานที่จัดงานแข่งขันศิลปะการต่อสู้ด้วยกับกับลีโอน่าจัง

วันสุดท้ายของเทศกาลโรงเรียน

จุดดึงดูดหลักวันนี้คือยกสุดท้ายของการแข่งขันศิลปะการต่อสู้และยกพิเศษ

มันถูกตั้งไว้ว่ายูจีนคุงจะเข้าร่วมในยกพิเศษ

หนูกำลังคิดหนูจะไปส่งเสียงให้กำลังใจเขา แต่การช่วยชมรมศิลปะการต่อสู้นานกว่าที่คิด

รองประธานซัง ณ ตอนจบบอกหนูว่า ‘เธอไปก่อนได้ ซูมิเระจัง!’

ยกสุดท้ายของการแข่งขันศิลปะการต่อสู้มีขึ้นในตอนเช้า

การแข่งขันพิเศษจะมีขึ้นในตอนบ่าย

หนูคิดว่ายกสุดท้ายจะเริ่ม ณ เวลานี้

นั่นทำไมเราควรไปเกือบทัน

หนูสามารถวิ่งทันกับความเร็วลีโอน่าจัง และแค่เมื่อทวิอัฒจัทร์กลมใหม่เข้ามาสู่สายตาหนูเห็นกลุ่มส้รางความเอะอะ

“ยูจีนคุงไปไหน?! ยกสุดท้ายจบแแล้ว!”

“ได้โปรดใจเย็น ประธานรีเบคก้า… ฉันกำลังหายูจีนด้วยเหมือนกัน ฉันคิดว่าเขาจะอยู่ในลานฝึกเหมือนปรกติ แต่หาเขาไม่เจอแม้ว่าในระบบดาวเทียม”

หนูเห็นหน้าอันคุ้นเคยภายในกลุ่ม

หนูมุ่งหน้าไปที่นั่น

“ซาร่าจัง! อะไรบางอย่างเกิดขึ้นเหรอ?” (ซูมิเระ)

“ซูมิเระจัง! เราหายูจีนไม่ได้เลย” (ซา่า)

หนึ่งผู้กำลังพูดดคือประธานสภานักเรียนซาร่าจังและประธานกรรมการเทศกาลโรงเรียน รีเบคก้าซัง

หนูคุยกับสองคน

“ไม่ใช่ว่ายูจีนสำรวจหอคอยยอดสูงสุดเหรอ? ไม่ใช่เขากวาดล้างบ้านมอนสเตอร์ในชั้น 105 ด้วยตัวเขาเองเหรอ?” (ซูมิเระ)

“ฉันเห็นนั่นด้วย แต่เขาไม่อยู่ที่ไหนให้เห็นเลยหลังจากนั้น” (ซาร่า)

“เข้าใจแล้ว” (ซูมิเระ)

ซาร่าจังและหนูมองหน้ากัน

“ฉันคิดอย่างแน่ใจเลยว่าเขาอยู่กับเธอ” (ซาร่า)

“ถ้าอย่างนั้นเขาไม่อยู่กับเธอ” (ซูมิเระ)

“ถ้าเขาไม่ได้อยู่กับเราทั้งคู่…” (ซาร่า)

“ผู้หญิงที่เหลือคือ…” (ซูมิเระ)

หนูมั่นใจว่าซาร่าจังและหนูคิดถึงหน้าเดียวกัน

คนสวยผมเงินที่นิสัยไม่ดีและน่ากลัว

“เขาต้องอยู่ที่นั่นกับคุณนายคนนั้น…” (ซูมิเระ)

“คุ… เธออยู่ที่นั่นของผู้หญิงคนนั้นมั้ย ยูจีน?!” (ซาร่า)

“ซูมิเระคุง ซาร่าคุง มีความคิดเหรอ?! ถ้าอย่างนั้น ฉันจะไปที่นั่นเพื่อรับเขา—” (รีเบคก้า)

หนูไม่มั่นใจถ้าบอกรีเบคก้าเกี่ยวกับที่นั่นที่มีโอกาสสูงสุดว่ายูจีนจะอยู่ตรงนั้น

(ถ้าฉันจำไม่ผิด ที่ซึ่งเจ้าอสูรน่ากลัวซังคือที่ซึ่งมีแค่อาจารย์์ใหญ่อูเธอร์และยูจีนคุงไปได้…) (ซูมิเระ)

หนูรู้สึกว่าประธานรีเบคก้าจะรีบไปที่นั่นถ้าหนูบอกเธอ

หืมม หนูควรหาอาจารย์ใหญ่โรงเรียนไหม?

แต่มันไม่แน่นอนว่าเขาจะอยู่ที่นั่น

แค่เมื่อเรากังวลเกี่ยวกับนี่

“ซูมิเระ? ซาร่า? เธอสองคนทำอะไรกัน?”

เราถูกคุยด้วย

“ยูจีนคุง!” (ซูมิเระ)

“ยูจีน!” (ซาร่า)

ซาร่าจังและหนูวิ่งไปสู่เขา

แต่มีบางคนผู้กระโดดใส่ยูจีนคุงก่อนเรา

“ฉันล่ะหานายเลยล่ะ~!!! ฉันจะต้องคืนค่าตัวถ้ายกพิเศษไม่เกิดขึ้น! ฉันเกือบถูกทำให้เป็นจุณด้วยหนี้แล้ว~ ฉันดีใจที่นายมา!” (รีเบคก้า)

ประธานรีเบค้ากอดยูจีนแล้วถูแก้มของเธอบนหน้ายูจีนคุง

น่าจะไม่มีความหมายลึกขนาดนั้นและเธอเพียงแต่แสดงออกถึงความสุข แต่…

อืม…ประธานสภารีเบคก้ายูจีนคุงคือแฟนของเรา

หนูดูข้างหนูและรีเบคก้ามีหน้าดั่งเธออยากพูดอะไรบางอย่าง

ยูจีนคุงลนลานที่นี่ดั่งเขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

“ประธานรีเบคก้า ตอนนี้มันยกสุดท้าย ไม่ใช่เหรอ? แต่ฉันคิดว่ายกพิเศษจะยังไม่เกิดเกิดขึ้น” (ยูจีน)

“เกี่ยวกับนั่น! ยกสุดท้ายจบในทีเดียว! แต่มันไม่เกิดขึ้นทุกปี แต่…คนดูเติมเต็มด้วยบุคคลสำคัญที่สุดของแต่ละประเทศ… มีแพ้แต่จักรพรรดินีคนต่อไปของแกรนด์แฟลร์และสตรีศักดิสิทธิ์ของคาลเดีย! เราทำให้พวกเขารอนานกว่านี้ไม่ได้แล้ว!” (รีเบคก้า)

“ทีเดียว?! ประธานโรเบิร์ตตั้งใจจริงๆ เข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้น ฉันจะรีบไปที่่สถานที่จัดงาน—” (ยูจีน)

ยูจีนคุงพูดนี่แและ…

“ไม่ ไม่มีเวลาจะเสีย เราจะให้ทุกคนกระโดด” (รีเบคก้า)

ประธานสภารีเบคก้าพร้อมไม้เท้าไม้

“เทเลพอร์ต!!!” (รีเบคก้า)

“คิ่ย้า!”

“ว้า!”

เราถูกปกคลุมในแสงและหนูปิดตาของหนู

หนูรู้สึกว่าร่างกายหนูกำลังลอยอยู่ในพริบตาที่นั่น แต่ลงพื้นไม่นานบนก้นของหนู!

เมื่ออหนูดูรอบๆ ซาร่าจังและลีโอน่าจัง ละมีคนผู้อยู่ดว้ยกันกับเรากำลังนอนอยู่บนพื้น

“ประธานรีเบคก้าเธอใช้เทเลพอร์ตกับหลายคนได้อย่างนี้เลยเหรอ หือ ซูมิเระ ซาร่า เป็นอะไรมั้ย?” (ยูจีน)

นอกจากยูจีนคนเดียวผู้กำลังยืนที่นั่นพร้อมหน้าอันไม่สะทกสะท้าน

หนูให้ยูจีนคุงดึงแขนหนูและยืนขึ้น

“โอ้ย… ขอโทษสำหรับการเดินทางขรุขระ ฉันอยากจะแสดงนายให้คนดูของทวิอัฒจันทร์สำหรับตอนนี้ ฉันไม่มีแผนจะรีบเวลาสู้ แต่แค่เตรียมอย่างช้าๆ —” (รีเบคก้า)

“ประธานรีเบคก้า” (ยูจี)

ยูจีนคุงตัดคำพูดของประธานซัง

“มีอะไร?” (รีเบคก้า)

“…คู่ต่อสู้ของยกพิเศษคือเขาเหรอ?” (ยูจีน)

ยูจีนคุงจ้องกระดานประกาศใหญ่ซุึ่งแสดงถึงผลของยกสุดท้าย

“เอ๋”

หน่งผู้ส่งเสียงนั้นไม่ใช่หนูแต่ลีโอน่าจังผู้อยู่ข้างหนู

แต่หนูก็ตกใจโดยผู้ชนะที่เขียนอยู่บนนั้น

เพราะหนึ่งซึ่งแสดงอยู่บนที่นั่นคือ…

“เฮ้ยา ยูจีน”

ชื่อของยูจีนคุงถูกเรียกด้วยเสียงสดชื่น

เสียงที่เติมเต็มไปด้วยความคุ้นเคย

เจ้าของเสียงคือชายหล่อสูงผมแดงดพร้อมเกราะสีน้ำเงิน

ไม่เพียงแค่หนูจำหน้านั้นได้ เราได้สำรวจด้วยกันกับเขา

และที่สำคัญที่สุดของทั้งหมด เขานั้นกับลีโอน่าจังนั้นเป็น…

“คลอดด์ ยินดีด้วยกับชัยชนะของนาย” (ยูจีน)

ยูจีนคุงดูเหมือนจะได้ความสงบกับมาและยินดีด้วยกับเขา

“ขอบคุณนะ” (คลอดด์)

คลอดคุง -คลอดด์ เพอซิวาล- คุงของแผนกฮีโร่ในตำนานตอบสั้นๆ

“ตอนนี้ มาสร้างสงครามกัน”

“ถูกต้อง” (ยูจีน)

ยูจีนคุงพูดนี่และมุ่งหน้าไปสู่เวทีกลางทวิอัฒจันทร์

■ตอบความคิดเห็น:

>ซูมิเระคือ B หือ… ฉันอยากจะรู้ข้อมูลของตัวละครอื่น

-ผมจะตอบ

ซาร่า: C

เอริ: E

■ความคิดเห็นของผู้แต่ง

ภาพของตัวละครเล่มสองมาแล้วครับ

แต่เนื้อหนังนั้นเยอะไปหน่อยดังนั้นผมกลัวการเผยแพร่พวกมันที่นี่ ดังนั้นได้โปรดไปที่ทวิตเตอร์

คุณดูมันได้บนอเมซอนด้วย

<วายุ: ผู้แปลอังกฤษบอกว่าเขาโกหก>

แปลโดย: wayuwayu

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล ติดตามข่าวสาร สปอนเซอร์ตอน ช่องทางติดต่อ Facebook : wayuwayu แปล / X : @wayutl