นักดาบนุ่มนิ่มกับพลังโจมตีศูนย์ ~ถูกออราเคิลเพื่อนวัยเด็กทิ้ง เข้าโรงเรียนเวทมนต์ และจบที่ดูแลเจ้าอสูร - ตอนที่ 9 ยูจีนและซูมิเระ มุ่งหน้าไปที่ดันเจี้ยน

9 ยูจีนและซูมิเระ มุ่งหน้าไปที่ดันเจี้ยน

“ว้าว นี่มันแสดงถึงข้างในดันเจี้ยน ใช่มั้ย?!” (ซูมิเระ)

ซูมิเระมองจอขนาดยักษ์ ในพลาซ่าที่ยิ่งใหญ่ ที่อยู่ก่อนหน้าดันเจี้ยนสุดท้าย และส่งเสียงของเธอ

“มันเรียกว่าระบบดาวเทียม สภาพข้างในดันเจี้ยนสุดท้าย ฉายอยู่ไม่ใช่แค่ที่นี่ แต่เป็นทั่วทั้งชาติ ในทวีปทิศใต้ เธอบอกได้ว่าประเทศได้สำรวจไปไกลแค่ไหน” (ยูจีน)

“น-นั่นเป็นคุณสมบัติที่น่าประทับใจนะ! แต่เพื่ออะไรเหรอ?” (ซูมิเระ)

ดูเหมือนมันยังไม่เข้าใจดี สำหรับคนต่างโลก ซูมิเระ

“อย่างแรก มันเพื่อความสงบเรียบร้อยของประชาชน ในดันเจี้ยนปรกติ มันไม่ได้หายาก ที่นักสำรวจจะก่อปัญหา และก่อเหตุอาจญากรรมระหว่างกันเอง แต่ในหอคอยสุดยอด ศักดิ์ศรีของนักสำรวจ ค่อนข้างที่จะสูง ต้องขอบคุณระบบดาวเทียม เพราะทั้งหมด พวกมันถูกดูโดยทุกคน” (ยูจีน)

“เข้าใจแล้ว… เอ๋? แต่ชั้นเกือบถูกโจมตีนะ…” (ซูมิเระ)

ซูมิเระ เอียงหัวของเธอ

“อ้าา…สำหรับเธอแล้ว ซูมิเระ พวกเค้าต้องได้คิดว่าเธอ เป็นมอนสเตอร์” (ยูจีน)

มันช่วยไม่ได้

เธอเป็นคนๆนั้น ที่เปลี่ยนดันเจี้ยน เป็นทะเลเพลิง

ผม ตอนแรก คิดว่าซูมิเระเป็นมอนสเตอร์หรืออสูร และทำการป้องกัน

“ข-เข้าใจแล้ว…” (ซูมิเระ)

ซูมิเระครวญ สลดใจ

“เธอเป็นนักเรียนของโรงเรียนนี้แล้วตอนนี้ ดังนั้นไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับมันมาก ชั้นจะเตะตูด ใครก็ตาม ที่มาพูดอะไรแปลกๆ” (ยูจีน)

“ฟุฟุ… เข้าใจแล้ว” (ซูมิเระ)

สีหน้าของซูมิเระ กลับไปสู่ปรกติ

“และดังนั้น อีกหนึ่งเหตุผลอื่น นั้นเพราะประเทศของทวีป ท้าทายดังเจี้ยนสุดท้าย ด้วยความภาคภูมิใจของพวเค้าเป็นเดิมพัน นั่นทำไม ไม่ว่าวิธีไหนที่ประเทศอื่นใช่ พวกมันทั้งหมด ถูกตรวจดูด้วยตาที่แดงก่ำ” (ยูจีน)

“มีอะไรดีสำหรับประเทศ จากการสำรวจดันเจี้ยนเหรอ?” (ซูมิเระ)

นี่เป็นคำถามที่เหมือนซูมิเระจริงๆ เพราะมันเป็นแค่อาทิตย์เดียว ดั้งแต่ที่เธอมาที่โลกนี้

ผมตัดสินใจ ที่จะอธิบายเบื้องหลังทางประวัติศาตร์

“เธอรู้ถึงยุคสงคราม บนทวีปทิศใต้ เมื่อ 500 ปีก่อนมั้ย?” (ยูจีน)

“ชั้นเรียนวิชานั้น มาจากรินเซ็นเซ” (ซูมิเระ)

ในอดีต ความสัมพันธ์ระหว่างอาณาจักร สหภาพศักดิ์สิทธิ์ และสหพันธรัฐบลูวอเทอร์ ไม่ไม่สงบสุข เหมือนที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน

มันเป็นประวัติศาสตร์ที่เต็มไปด้วยรอยเปื้อนเลือด

“คนที่หยุดมัน เป็น {นักสำรวจ} คนเดียว พร้อมกับอาวุธที่เจอมาจากหอคอยสุดยอดในมือ พวกเค้้ากำจัดกองทัพของอาณาจักร สหภาพศักดิ์สิทธิ์ และสหพันธรัฐบลูวอเทอร์” (ยูจีน)

“คนเดียวเหรอ?!” (ซูมิเระะ)

“นั่นใช่แล้ว แต่ยังไงซะ เขาได้รับคำทำนาย มาจากเทพธิดาแห่งความยุติธรรม อัลเธน่า-ซามะ เพื่อหยุดสงคราม แต่เขาเลยทำมันอย่างไม่เต็มใจนะ นั่นทำไม แม้ว่าหลังจากหยุดสงคราม เค้าท้าทายดันเจี้ยนต่อไป นั่นเป็นเมื่อประเทศ ที่อยู่ในสงครามสังเกต…ที่ความจริงที่ว่า การพิชิตหอคอยซีนิท* บาเบล จะมีผลระโยชน์ มากกว่าชนะสงครามมาก” (ยูจีน)

<ผู้แปล: เปลี่ยนจากหอคอยสุดยอด เป็นหอคอยซีนิทครับ>

“ถ้าอย่างนั้น นั่นทำไมทุกประเทศถึงพยายามกันสุดตัว ในการสำรวจดันเจี้ยน” (ซูมิเระ)

“ตั้งแต่ตอนนั้นมา การสำรวจดันเจี้ยนเจริญรุ่งเรือง ถึงจุดที่ว่ามันเรียกว่ายุคสำรวจที่ยิ่งใหญ่ และสงครามหยุดเกิดขึ้น พวกเขามาทำการสำรวจแข่งกันแทน” (ยูจีน)

“เข้าใจแล้ว” (ซูมิเระ)

ซูมิเระพยักหน้า ดั่งอยู่ในความชื่นชม

ระหว่างที่เราคุยเกี่ยวกับเรื่องนั้นอยู่ คิวของเราที่แผนกต้อนรับ ของทางเข้าดันเจี้ยนมาถึง

เรามอบสมุดนักเรียนของเรา

การดำเนินการ จบเร็วมากๆ

เมื่อผมมองดูไปข้างๆ ซูมิเระ มีสีหน้าที่เกร็งๆ จากที่เธอประหม่า มากแค่ไหน

“มันโอเคที่จะสบายๆ ถ้างั้น ไปกันเถอะ” (ยูจีน)

“อ-โอเค!” (ซูมิเระ)

เราแสดงบัตรนักเรียน ให้กับเจ้าหน้าที่ดันเจี้ยน ละก้าวเข้าไปในดันเจี้ยน

◇◇

“ว้าว เหลือเชื่อ! แม้ว่าเราอยู่กันนอาคาร มันดั่งว่าเราอยู่ข้างนอกเลย! แม้ว่ามันเป็นดันเจี้ยน มันไม่มืดเลย!” (ซูมิเระ)

ซูมิเระมองไปทั่วอย่างไม่พักผ่อน ระหว่างที่วิ่ง

มันชัดเจนต่อสายตา ว่าเธอเป็นผู้เริ่มต้น แต่นั่นควรจะไม่มีปัญหา ในการผ่านชั้น 1

ไม่มีมอนสเตอร์ในชั้น 1

มันเป็นบริเวณที่ปลอดภัย ที่ไม่มีอันตราย

มีร้านค้าข้างทาง สำหรับนักสำรวจที่นั่นที่นี่

มันเป็นชั้นที่มีชีวิตชีวา ที่มีการเรียกลูกค้ามากมาย

“เฮ้ เลดี้ที่น่ารัก! อยากมาดูร้านผมมั้ย?!”

“เฮ้ย สาวน้อย เป็นผู้เริ่มต้นเหรอ? ถ้าอย่างนั้น น้องจะต้องการไอเท็มเวทมนตร์นี้จริงๆนะ!”

“สำหรับเวลาจำกัด เราจะลดราคา 30% ! โอ้ ผมสบตากับเลดีที่นั่น ดังนั้นผมอาจจะลดอีก 10% แค่เพื่อคุณคนเดียวเลย”

“อ-อืม…” (ซูมิเระ)

ซูมิเระลนลานที่นี่

มันเป็นภาพที่คุณเห็นบ่อย ในชั้นแรกของหอคอยซีนิท

ผมดึงมือของซูมิเระ และเคลื่อนที่ไปลึกขึ้น เพื่อที่เธอจะไม่ถูกจับ กับการเรียกลูกค้า

ยิ่งเราไปลึกแค่ไหน ร้านค้าที่อยู่รอบๆก็น้อยลง

“เฮ้ ยูจีนคุง อนุสรณ์หินใหญ่นี่อะไรเหรอ?” (ซูมิเระ)

“อ้า นั่นเป็นรายชื่อของคนถือสถิติ ในการสำรวจดันเจี้ยนน่ะ” (ยูจีน)

เรามาถึงอนุสรณ์หินใหญ่ ที่โดดเด่น อยู่ในทีราบที่ปกคลุมไปด้วยหญ้า

มันเป็นวัตถุ ที่โดดเด่น อยู่ตรงกลางชั้นหนึ่ง

“เข้าใจแล้ว…ถ้าอย่างนั้นพวกนี้ คือคนที่มีสถิติอยู่ที่นี่” (ซูมิเระ)

ผมสังเกตอนุสรณ์หิน ด้วยกันกับซูมิเระ

คริสโต กามา (ชั้น 500)

อูเธอร์ เมอร์คิวเรียส เพนดรากอน (ชั้น 451)

บรูโน่ โรเซนไฮน์ (ชั้น 437)

เลออนฮาร์ด รอธไชลด์ (ชั้น 402)

ออร์แลนด์ บัคกี้ (ชั้น 391)

ชาร์ลอตต์ มาร์ลีย์ (ชั้น 349)

คลาร์ก โรแม็ก (ชั้น 326)

เชสเตอร์ แมคดัฟฟ์ (ชั้น 303)

โรซาลี เจ วอล์คเกอร์ (ชั้น 300)

มีเดีย ปาร์คเกอร์ (ชั้น 289)

…………

………

……

…

นักสำรวจในตำนาน

คนที่ถูกเขียน อยู่ในตัวอักษรใหญ่ที่นี่ เป็นชื่อของหัวหน้าปาร์ตี้นักสำรววจ ใต้ชื่อแต่ละคน มีตัวอักษรเล็ก แสดงชื่อของสมาชิกปาร์ตี้

พูดถึงแล้ว หมายเลขหนึ่งนั้น โซโล่

เขาเป็นสัตว์ประหลาดเหรอ…?

การมีชื่อถูกแกะสลักอย่ที่นี่ เป็นฝันที่ยิ่งใหญ่ของนักสำรวจ

นั่นก็เป็นเส้นทาง ที่มีความลำบากยากเข็ญมากมาย

แต่พูดอย่างนั้น มีชื่อที่คุ้นเคย ของอาจารย์ใหญ่โรงเรียน อยู่ในที่ 2 นะ…

เขาเป็นคนที่อุกอาจจริงๆ

สถิติ ท็อป 9 ไม่ได้ถูกทำลาย ประมาณ ร้อยปี

ขณะที่คนที่ยืนอยู่ในที่ 1 {ไม่เคลื่อนไหว} มาเป็น 500 ปีแล้ว

(มีเวลาที่ชั้นคิด เกี่ยวกับการสลักชื่อของตัวเอง ลงไปที่นี่…) (ยูจีน)

การได้อัพเดทสถิติของดันเจี้ยนสุดท้าย เป็นเกียรติที่สูงที่สุด ในทวีปทิศใต้

ผมคิดว่ามีโอกาส ที่บางคนแบบผม ที่วิ่งหนีจากโรงเรียนทหารจักรวรรดิ ที่จะเอาคืนเพื่อนร่วมชั้นได้

กำแพง ของความเป็นจริงนั้น สูงชัน

สถิติปัจจุบันของผม คือชั้น 9

ผมเป็นนักผจญภัยแรงค์ต่ำ

“ไม่มีเป้าหมาย ที่จะเป็นคนถือสถิติเหรอ ยูจีนคุง?” (ซูมิเระ)

“…อย่าสนใจชั้นเลย” (ยูจีน)

ผมปล่อยมันให้คลุมเครือ และมุ่งหน้า ไปที่กลางชั้น 1

ลิฟต์ดันเจี้ยนหลายลิฟต์ ยืนอยู่ตรงนี้

รวมกัน 10

มีแถวสำหรับลิฟต์

“เอออ๋?! มีลิฟต์?! ในดันเเจี้ยน?!” (ซูมิเร)

ซูมิเระ ตอบสนองในความตกใจ

“สะดวก ใช่มั้ยล่ะ?” (ยูจีน)

“แทนที่จะว่าสะดวก…นั่นถูกอนุญาตได้เหรอ?” (ซูมิเระ)

“เธอไปแค่ชั้น ที่เธอไปถึงด้วยกำลังของตัวเองได้เท่านั้น มันไม่ได้ทรงพลังทั้งหมด ถ้าไม่มีเจ้านี่ ที่เหมือนชั้นที่ 100 หรือ 200 จะเป็นไปไม่ได้หรอก” (ยูจีน)

“ข-เข้าใจแล้ว…” (ซูมิเระ)

“ถ้าอย่างนั้น เราเริ่มจากชั้นไหนดีล่ะ? ชั้น 5 ที่เธออยู่มาก่อนมั้ย?” (ยูจีน)

ซูมิเระ ถูกเจอในชั้น 5 ดังนั้นเธอควรสามารถไปที่นั่น ได้โดยลิฟต์

“หืมม…ที่นั่น หือ ชั้นค่อนข้างจะอยาก…คอนข้างจะไม่…” (ซูมิเระ)

ซูมิเระกอดอกของเธอ และครวญ

ตัวผมเองไม่ได้อยู่ในความรีบ ดังนั้นผมคิดว่าจะรออย่างใจเย็น เพื่อให้เธอตัดสินใจ

“ไม่ นายต้องเริ่มอะไรแบบนี้จากชั้น 2 จริงๆนะ? แต่บางทีมันอาจจะดีกว่า ที่จะไปตรวจดูชั้นสูงๆ เพื่อที่จะดูว่ามีอะไรรออยู่… ทำอะไรดีล่ะ~?” (ซูมิเระ)

ซูมิเระ เปลี่ยนสีหน้าอย่างมีชีวิตชีวา

นี่เป็นการสำรวจแรกของเธอ

การใช้เวลา ในการตัดสินใจสิ่งต่างๆ ก็เป็นส่วนหนึ่ง ในการเป็นผู้เริ่มต้นด้วย

การสำรวจไปข้างหน้าโดยไม่คิด นั้นอันตรายมากกว่า

ผมรอให้เธอตัดสินใจต่อไป

ในทันใดนั้น…

“เฮ้ย รีบเข้าดิวะ!”

จู่ๆ เราถูกตะโกนใส่จากข้างหลัง

เมื่อผมมองกลับไป มีใกล้กับนักผจญภัยสินกว่าคน ยืนอยู่ตรงนัน้น

(เสื้อผ้านักสำรวจ มีเครื่องหมายโล่สีน้ำเงินและเหลือง นักผจญภัยในเครือของสหพันธรัฐบลูวอเทอร์…) (ยูจีน)

“แค่นั่กเรียน ไม่ควรจะขวางความก้าวหน้าของเรา! เอาคิวของแกมา!”

“ย-ยูจีนคุง” (ซูมิเระ)

ซูมิเระซ่อนหลังผม กลัว

พวกนี้…มารยาทไม่ดี

มีลิฟต์ดันเจี้ยน อยู่ 10 ลิฟต์

นี่ไม่ใช่แค่ลิฟต์เดียวที่มีอยู่

มากกว่านั่น ยังมีนักสำรวจที่มาก่อนเรา ที่ยังตัดสินใจไม่ได้ด้วย

ทำไมพยายามอย่างหนัก ที่จะมาตรงนี้ล่ะ

ดูเหมือนพวกเขาเห็นเรา เป็นปาร์ตี้ ที่มีนักสำรวจเด็กๆสองคน และคิดว่า เราจะเอาคิวให้เขา ถ้าเราถูกข่มขู่

ช่างร้ายกาจ

แล้วก็ การเลือกชั้นที่ลิฟต์ดันเจี้ยน เป็นการตัดสินใจในการสำรวจที่สำคัญ

เพราะทั้งหมด การใช้เวลา ไม่ใช่เรื่องที่แย่

คนเดียวที่รีบคิวของตัวเอง สำหรับลิฟต์ดันเจี้ยน คือนักผจญภัยผู้เริ่มต้น

…ถ้าอย่างนั้น พวกเขาก็เป็นมือใหม่

(เถียงกันที่นี่ จะเป็นการเสียเวลา…) (ยูจีน)

“เอาเลย” (ยูจีน)

มันจะโง่ ที่จะเสียเวลากับพวกเขา ผมเลยตัดสินใจ ที่จะให้พวกเขาไปก่อน

“ฮึ่ม!”

ชายที่อยู่ข้างหน้า ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้า ผ่านข้างเรา ด้วยก้าวเท้าที่ยาว

“นักเรียนจากโรงเรียนเวทมนตร์เหรอ หือ ดีจังนะ ที่ไม่ต้องกังวลน่ะ”

“โอเคกับอุปกรณ์นั้นเหรอ?”

“มีแค่สองคน? ต้องเป็นมือใหม่แหง”

นักผจญภัยรอบๆ ก็ผ่านเราไป ดั่งว่ามันเป็นธรรมชาติ

“เราจะไปผ่านชั้น 10 วันนี้แน่นอนเลย

“”””《ใช่》””””

ผมได้ยินเสียงหัวหน้า

…เฮ้ย เฮ้ย ความกล้าทั้งหมดนั้น พวกเขายังไม่ได้เคลียร์ชั้น 10?

“ช่างไม่น่าพึงพอใจ” (ซูมิเระ)

ซูมิเระพึมพำ

“อย่ากังวลเกี่ยวกับมันเลย ถ้าเธอยังมีปัญหาในการเลือก แค่สบายๆจากชั้น 2 เถอะ” (ยูจีน)

“โอเค!” (ซูมิเระ)

เรามุ่งหน้าไปที่บันได ที่นำไปสู่ชั้น 2

 เป้าหมายเดือน 9/66

ค่าเน็ต 100/200

กาแฟ 0/300

คอมใหม่ 0/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook