นักดาบนุ่มนิ่มกับพลังโจมตีศูนย์ ~ถูกออราเคิลเพื่อนวัยเด็กทิ้ง เข้าโรงเรียนเวทมนต์ และจบที่ดูแลเจ้าอสูร - ตอนที่ 96 บทส่งท้ายอาร์คที่ 4

96 บทส่งท้ายอาร์คที่ 4

“ผมตื่นขึ้นและอะไรที่เข้าตาผมคือเพดานสีขาวล้วน, กำแพงสีขาว, และม่านสีขาว

(นี่คือ…ห้องพยาบาลของโรงเรียน…?) (ยูจีน)

ห้องพยาบาลมีสีขาวเยอะเพราะรสนิยมของศาสตราจารย์

ผมมาที่นี่บ่อย…คืออะไรที่ผมคิด

ห้องพยาบาลของโรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียนมีอุปกรณ์ดีกว่าโรงพยาบาลใหญ่ ดังนั้นนี่เป็นที่แรกที่นักเรียนได้รับบาดเจ็บถูกพามา

หัวผมปวดนิดหน่อย

ร่างกายผมหนืดและหนัก

ความทรงจำผมคลุมเคลือ

ทำไมผมอยู่ที่นี่…?

“……ยูจี้? เธอตื่นแล้วเหรอ?!”

เสียงที่ผมได้ยินอย่างชินหูแต่มันลำลึกความหลัง

เสียงนั้นอันผมได้ฟังบ่อยครั้งนอกความฝัน

“…ไอริ?” (ยูจีน)

ดวงตาสีฟ้าของเพื่อนวัยเด็กของผมเกือบร้องไห้

“ฉันดีใจมาก! คามิ ไปบอกทุกคนว่ายูจี้ฟื้นแล้ว!” (ไอริ)

“ค่ะ ไอริซามะ” (คามิลล่า)

ผมได้ยินเสียงของฝีเท้าห่างไกลออกไป

“ฉัน…หมดสติไปเหรอ?” (ยูจีน)

“ถูกแล้ว ฉันกังวลเพราะเธอไม่ฟื้นทั้งวัน! เราอยู่นี่ตลอดเวลาข้างเธอพร้อมด้วยซูมิเระซังกับซาร่าซังผลัดกัน” (ไอริ)

“ขนาดนั้นเลยเหรอ…? ฉันกังวลเกี่ยวกับสองคนนั้นจริงๆ…” (ยูจีน)

ผมนั่งขึ้นอย่างช้าๆระหว่างสงสัยว่า ‘ไอริสนิทกับสองคนนั้นเหรอ…?’

และจากนั้น ผมก็ได้รับสติผมกลับมาเรื่อยๆ

ใช่

ผมสู้ด้วยกันกับอาจารย์ใหญ่อูเธอร์และอัศวินที่ 1 แคลร์ซามะ…

“พูดถึงแล้ว ผลลัพธ์ของการทดสอบเป็นยังไง…?!!” (ยูจีน)

ผมรีบถามแล้วไอริก็แสดงสีหน้าตกอกตกใจ

“พูดอะไรน่ะ ยูจี้? เธอจำไม่ได้เหรอ?” (ไอริ)

“อืม…ฉันกลายเป็นขาวโพลนด้วยเวทมนตร์ภูติน้อยของแคลร์ซามะและหลังจากอาจารย์ใหญ่อูเธอร์ขนฉันด้วยเทเลพอร์ต…” (ยูจีน)

“เธอผ่านการสร้างวินัยจากผู้สร้าง เธอทำหัวไฮดราตกด้วยใบมีดมานาแปลกๆของเธอ ถูกมั้ย? เฮ้…ใบมีดมานานั่นคืออะไร? ฉันคิดว่ามันคล้ายกับใบมีดมานาที่เธอใช้เมื่อเธอเอาชนะเซอร์เบอรัส… แต่ฉันรู้สึกเหมือนมันมีความรู้สึกไม่ค่อยดีจากมันมากกว่านั้น…” (ไอริ)

“อ-โอ้ อืม นั่นไม่สำคัญหรอก!” (ยูจีน)

ผมปล่อยให้มันคลุมเครือ

“แล้วก็ ฉันได้ยินว่าเธอคบกับผู้หญิงอื่นนอกจากซูมิเระซังและซาร่าซัง…” (ไอริ)

“ฉันไม่รู้ว่าเธอกำลังพูดเรื่องอะไร…” (ยูจีน)

“…”

“…อ-ไอริ?” (ยูจีน)

ไอริจ้องผมค้าง

“ดูเหมือนเธอซ่อนอะไรบางอย่างอยู่” (ไอริ)

ไม่มีสักกรณีที่ผมสามารถโกหกไอริได้เมื่อเราเป็นเด็ก

ผมเลี่ยงสายตา

ผมได้ยินเสียงของฝีเท้าจากทางเดิน

วิธีเดินนี้…

“ยูจีนคุง!!

“ยูจีน!!”

มันเป็นซูมิเระและซาร่าจริงๆ

ทั้งสองกอดผมแบบนั้นเลย

ไอริถอยไปจากผมนิดหน่อยเหมือนเปิดทาง

“ฉันกังวล! เธอไม่ตื่นสักนิดเลย” (ซูมิเระ)

“ฮ่าาา เธอนั้นไม่ระวังจริงๆเล้ย” (ซาร่า)

“ขอโทษนะ ทั้งสองคน ฉันกังวลเกี่ยวกับเธอทั้งสองคนนะ” (ยูจีน)

ผมกอดไหล่ของทั้งสองคนหลังจากคิดสักครู่หนึ่งเกี่ยวกับมัน

ผมรู้สึกถึงการจ้องอันแรงกล้าของเพื่อนวัยเด็กของผม

“ยูจีน ซานตาฟิลด์โดโนะ มีเวลาสักครู่หนึ่งไหม?”

ผมคิดว่าไอริเป็นคนเดียวที่กำลังมอง แต่ผู้ชายที่ไม่รู้จักพูดกับผมมา

ดูเหมือนเขาเป็นเจ้าหน้าที่ดันเจี้ยนตัดสินจากเสื้อผ้าของเขา

“มีอะไรเหรอครับ?” (ยูจีน)

ผมคิดสักพักหนึ่งว่าอาจเป็นเรื่องสัญญากับเจ้าอสูรถูกค้นพบแล้ว แต่หัวหน้าของสมาคมดันเจี้ยนคืออาจารย์ใหญ่อูเธอร์

เขาต้องชักไยอะไรสักอย่างแน่…ผมว่า

ถูกไหมครับ อาจารย์ใหญ่อูเธอร์

“มีการเรียกมาจากประเทศชาติทั้งหมดเกี่ยวกับหัวไฮดราที่คุณฟันตก! หัวของสัตสวรรค์ที่มีพิษถึงชีวิตในตำนานปรัมปรา ไม่ต้องสงสัยว่ามันเป็นวัตถุดิบระดับตำนาน! ได้โปรดนุญาตให้เราได้สิทธ์ประมูลมันผ่านสมาคมดันเจี้ยน! สมาคมเก็บหัวของไฮดราและหนังที่ลอกคราบของมันอยู่! มา มา! ได้โปรดเซ็นตรงนี้!”

ดูเหมือนว่าเป้าหมายของเขาคือวัตถุดิบของสัตว์สวรรค์

พูดถึงแล้ว มันเหมือนกันกับเซอร์เบอรัส

“เอิ่ม ผมแค่ต้องเซ็นที่นี่ ถูกมั้ยครับ์” (ยูจีน)

ผมหยิบปากกาและกำลังจะเขียนชื่อของผม แต่…

“ด-เดี๋ยว ยูจี้!” (ไอริ)

“สักครู่นึงสิ ยูจีน!” (ซาร่า)

ไอริกับซาร่าหยุดผม

“มันดีแล้วที่จะเซ็นนั่นง่ายๆเหรอ!?” (ไอริ)

“เยอะมากเลยนะที่จะถูกแบ่งไปเป็นค่าใช้จ่าย” (ซาร่า)

“วัตถุดิบของสัตว์สวรรค์นั้นไปได้ถึงหลายร้อยล้าน G!” (ไอริ)

“คิดเกี่ยวกับมันอย่างระวัง!” (ซาร่า)

พวกเธอใกล้เข้ามาจากทั้งสองฝั่ง

อย่างคาดกับอนาคตจักรพรรดินีกับสตรีศักดิ์สิทธิ์ พวกเธอทั้งสองค่อนข้างเข้มงวดเมื่อเป็นเรื่องทอง

ซูมิเระดูเหมือนจะไม่สนใจกับนี่ เธอไม่ได้เข้าร่วมวงสนทนา

ผมเหมือนกันกับซูมิเระ

“มันดูเหมือนสัญญานั้นเหมือนกันกับครั้งที่แล้ว และสายตาของอาจารย์ใหญ่อูเธอร์อยู่บนสมาคมดันเจี้ยน ดังนั้นไม่ได้มีหลุมพรางอะไรแปลกๆหรอก ไม่ควรมีปัญหาอะไรนี่” (ยูจีน)

ผมพูดคำนี้ เซ็นสัญญา และมอบมันให้กับเจ้าหน้าที่ดันเจี้ยน

“ขอบคุณมากๆครับ! ผมขอมอบความซาบซึ้ง ยูจีนซัง!!”

เขาเกือบกำลังกระโดดออกไป

ได้โปรดขายมันที่ราคาสูง ได้ไหมครับ?

“ไอริซามะ มันเกือบได้เวลาเรือบินออกแล้วค่ะ” (คามิลล่า)

คามิลล่ามาเรียกไอริ

“เอ๋ มาแล้วเหรอ?! แต่ยูจี้เพิ่งตื่นเมื่อตะกี้นี้เองนะ!” (ไอริ)

“สัญญาก็คืออยู่จนกว่ายูจีนคุงฟื้นตั้งแต่แรก และท่านอยู่มาเกิน 1 วันแล้ว” (คามิลล่า)

“จริงๆเหรอ?” (ยูจีน)

“นั่นถูกแล้ว ยูจีนคุง ไอริซามะน่ะได้อยู่กับนายมาทั้งวันทั้งคืน ผู้คุ้มกันของเรา—หมื๊” (คามิลล่า)

“เงียบเลย!” (ไอริ)

ไอริปิดปากของคามิลล่า

“ขอบคุณ ไอริ” (ยูจีน)

“ม-มันไม่เป็นไร!! ฉันแค่ทำเพราะฉันอยากทำอยู่ดีน่ะ!” (ไอริ)

ไอริหันหน้าหนี

นิสัยท่าทางของเธอไม่เปลี่ยนเลย

“ขอโทษที่ฉันไม่ได้แบ่งเวลาใดๆสักนิดเพื่อคุยกันเลย” (ยูจีน)

“ฉันบอกว่าไม่เป็นไรยังไงเล่า เธอรู้สึกดีขึ้นแล้วตอนนี้ ดังนั้นกลับมาที่จักรวรรดิอีกครั้งนะ ได้มั้ย?” (ไอริ)

ไอริกำลังยิมอย่างอ่อนโยน ส่งมอบบรรยากาศที่ยิ่งเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นกว่าก่อนหน้า

“……”

“……”

ซูมิเระและซาร่ากำลังมองมาทางนี้

ผมรู้สึกเหมือนว่าพวกเธอจะบ่นเกี่ยวกับนี่ภายหลัง

“ฉันต้องไปแล้วตอนนี้” (ไอริ)

“ระวังตัวด้วยนะ ไอริ” (ยูจีน)

ผมกำลังจะลุกขึ้นจากเตียงและไปส่งเธอ

“เจ้าบื้อ แค่อยู่ตรงนั้นแหละ เธอเป็นคนไข้” (ไอริ)

ไอริหยุดผม

“ได้ ฉันจะทำอย่างนั้น” (ยูจีน)

สุดท้ายผมพูดนั่น

มันเป็นธรรมชาติและคุ้นปาก

หน้าของเพื่อนวัยเด็กของผมอยู่ตรงหน้าดวงตาของผมเมื่อเวลาผมรู้ตัว

—และเธอจูบผม

ริมฝีปากของเธอแยกจากของผม

“……เอ๋?” (ยูจีน)

“หืม? มีอะไรเหรอ ยูจี้?” (ไอริ)

เพื่อนวัยเด็กของผมมองผม ผู้กำลังตะลึงงงงัน เหมือนจะพูดว่า ‘อะไรเกิดขึ้นหรือ?’

“เมื่อกี้…อะไรที่เธอ…?” (ยูจีน)

“อะไรเล่า ตื่นเต้นเต็มตัวแค่จากมากเท่านี้ เธอเล่นไปทั่วกับผู้หญิงที่โรงเรียน ใช่มั้ย?” (ไอริ)

น-นั่นไม่จริง! -คืออะไรซึ่งผมอยากพูดแต่ผมทำไม่ได้

“…ฟ-ฟังที่นี่นะ ไอริ…” (ยูจีน)

“แล้วเจอกัน☆” (ไอริ)

ไอริขยิบตาใส่ผมด้วยหน้าแสบๆและจากห้องพยาบาล

*ครืน ครืน ครืน ครืน ครืน ครืน ครืน*

อากาศกำลังสั่น…แบบจริงๆ

มันเป็นมานาของอีฟริตซูมิเระ

มือของซาร่าทำให้ดาบศักดิ์สิทธ์ส่องเป็นประกายชักออกมา

“ได้โปรดรอก่อน ทั้งสองคน!!” (ยูจีน)

“รอเพื่ออะไร~? เพื่อยูจีนผู้จูบไอริจังหรือ?” (ซูมิเระ)

“โอ้ฉันเอ๋ย ยูจีนเอ๋ย เธอไปแก้ไขดวงใจกับเพื่อนวัยเด็กของเธอแล้วหรือ?” (ซาร่า)

“น-นั่นไม่ใช่อย่างนั้น! ฉันก็ตกใจด้วย—” (ยูจีน)

“นั่นเป็นจูบอย่างเป็นธรรมชาติสุดๆเลยนะ เธอต้องไปจู้บจู้บกับไอริจังลับหลังเราแน่ ใช่ไหม? ฉันจะไม่โกรธ ดังนั้นบอกามาเลยนะว่าเธอทำมันแล้วกี่ครั้ง” (ซูมิเระ)

ผมกำลังจะตอบด้วย ‘แค่ครั้งเดียว!’ ณ คำถามของซูมิเระผู้กำลังยิ้ม แต่ทันใดนั้นผมสังเกต…

(จูบตอนเราเป็นเด็กกันรวมด้วยไหม?) (ยูจีน)

ผมนึกถึงเวลาเมื่อเราจูบกับเล่นตลกๆเมื่อเราแทบยังไม่ถึง 10 ขวบ

“มันเป็นไปได้มั้ยว่า…ยูจีน…” (ซาร่า)

แสงสะท้อนของดาบศักดิ์สิทธิ์ของซาร่ากลายเป็นคมขึ้นและคมขึ้น

วิธีนี่มันรวมมานานั้นน่ากลัว

“ยูจีนคุง พูดอะไรซึ่งนายกำลังซ่อนออกมา” (ซูมิเระ)

“ยูจีน สาบานกับดาบศักดิ์สิทธิ์นี่ว่าเธอจะพูดแต่ความจริง” (ซาร่า)

พวกเธอทั้งสองคนน่ากลัว

วงกลมเวทมนตร์ปรากฏขึ้นกลางอากาศกระทันหัน

“เฮ้ยย ยูจีน เห็นว่าเธอตื่นแล้ว แคลร์คุงกับลอยด์คุงกังวลเกี่ยวกับเธอ ดังนั้นพวกเธอพูดว่าจะมาเมื่อเธอรู้สึกดีกว่ะ—เดี๋ยว กำลังทำอะไรน่ะ?”

คนที่แสดงตัวขึ้นมาในห้องพยาบาลด้วยเทเลพอร์ตคืออาจารย์ใหญ่อูเธอร์

เขากำลังถือหนังสือเวทมนตร์ใต้แขนและขนกระดาษในแนวแบบของเขา ดังนั้นเขาต้องมาที่นี่เพื่อตรวจดูผมระหว่างทำงาน

อะไรที่อาจารย์ใหญ่อูเธอร์เห็นคืออีฟริตซูมิอเระผมตั้งและเปลี่ยนเป็นสีแดงจากมานาสีแดง, ผู้จะเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์คนต่อไปซาร่าพร้อมดาบศักดิ์สิทธิ์ส่องสว่าง, และผมผู้ถูกต้อนจนมุมและขดตัวอยู่บนเตียง

นั่นเมื่ออาจารย์ใหญ่ผู้ฉลาดเฉลียวเข้าใจสถานการณ์ในทันที

“จูบไม่ใช่เรื่องใหญ่ ยูจีนคือผู้กล้าในตำนานที่ช่วยโรงเรียนจากอันตรายจากสัตว์สวรรค์นา” (อูเธอร์)

นั่นนั้นเฉพาะเจาะจงอย่างมาก ดังนั้นเขาต้องได้เห็นอดีตด้วยดวงตาเวทมนตร์

“มันไม่ได้นะ อาจารย์ใหญ่!” (ซูมิเระ)

“ถ้าอาจารย์เอาใจพวกผู้ชายในรูปแบบนั้น พวกเขาจะจบเป็นพวกเหลาะแหละกัน!” (ซาร่า)

ซูมิเระและซาร่าไป ‘กกกกี๊!’ และจ้องอาจารย์ใหญ่

เขาเพียงแค่หัวเราะคิกคักกับนี่

“ยูจีนดูเหมือนจะขาดมานาเนื่องจากการต่อสู้กับไฮดรา การฟื้นตัวของเขาน่าจะเร็วกว่าถ้าบางคนทำการแบ่งมานาของพวกเธอ”

“““?!”””

เขาทำเหมมือนเขาพูดกับตัวเอง ชุดคำพูดนั้นตรงมาให้ซูมิเระกับซาร่า

“อ-อาจารย์ใหญ่?!” (ยูจีน)

ผมมีความรู้สึกแย่ ผมอยากล่าถอย แต่มันสายเกินไป…

“ถ้าอย่างนั้น ทำให้แน่ใจว่าไปแสดงตัวที่สมาคมดันเจี้ยนเมื่อเธอรู้สึกดีขึ้น ให้ตายสิ ฉันยุ่งมากเพราะความเดาไม่ได้ของท่านหญิงดันเจี้ยน” (อูเธอร์)

‘งานเยอะจริง งานเยอะจริง’ -คืออะไรที่อาจารย์ใหญ่พูดออกมาดั่งสนุกด้วยเหตุผลบางอย่างและจากไปด้วยเทเลพอร์ต

ช่างเป็นคนที่ยุ่ง

*แกร๊ก!*

ผมได้ยินเสียงนั้น

ซูมิเระล็อกประตูห้องพยาบาล

บนอีกฝั่ง

*ควับ!*

ซาร่าปิดม่าน

“อืม… ซูมิเระ… ซาร่า…?” (ยูจีน)

พวกเธอทั้งสองคนมาทางนี่พร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า

“อ่ะฮ่า☆”

“ฟุ่ฟุ่♡”

ดวงตาของสองคนกำลังยิ้มอย่างน่ารักเป็นดวงตาผู้ล่าเหล่านั้น

เตียงลั่นนิดหน่อยจากน้ำหนักเพิ่มเติมมาสองคน

“นี่คือการพยาบาล…” (ซูมิเระ)

“เพื่อให้เธอดีขึ้นเร็วขึ้น…” (ซาร่า)

“ขอบคุณนะ…เธอสองคน” (ยูจีน)

ผมมุ่งมั่นตัวเองหลังจากเห็นสีหน้าเร่าร้อนของทั้งสองคน

และดังนั้นเอง ผมทำการ ‘เติม’ มานาโดยสองคน

…แต่มันเข้มข้นอย่างมากจนน่ากลัวที่จะเรียกมันว่าพยาบาล

◇◇

“หืม ถ้าอย่างนั้นเตงลืมเกี่ยวกับเค้าเพราะรับมือกับผู้หญิงสองคนเรอะ?” 

“ม-ไม่ใช่ มันไม่เหมือนว่าผมลืม แน่นอน มันต้องขอบคุณเธอที่เราสามารถเอาชนะไฮดราได้ เอริ” (ยูจีน)

ผมขอโทษใส่เจ้าอสูรผู้อยู่ในอารมณ์ไม่ดี

นางพยาบาลห้องพยาบาลของผมบอกว่ามันไม่เป็นไรที่จะกลับไปสู่วิถีชีวิตของผม ดังนั้นผมไปคุกปิดผนึกที่ 7 ทันที

เราสามารถสู้กับสัตว์สวรรค์ได้ต้องขอบคุณมานาที่ 4 ซึ่งผมยืมมาจกเอริ

เพื่อที่จะแสดงความซาบซึ้ง…

“มานี่ได้แล้ว” (เอริ)

“เข้าใจแล้ว” (ยูจีน)

ผมเข้าหาเอริหลังจากเธอกวักมือเรียกผมไป…แล้วก็ถูกผลักลงสู่เตียง

ความสวยงามเย็นยะเยือกถึงกระดูกสันหลังของเอริเนียสกำลังมองตรงลงมา ณ ผม

“หืมมม มันดูเหมือนมานาเหนือม่วง…ไม่ได้กัดกร่อนร่างกายเตงมาก” (เอริ)

เอริจับร่างกายผมทั้งตัวเหมือนกำลังตรวจดู

“ถ้าอย่างนั้นมัน…อันตรายถ้าคนใช้จริงๆเหรอ?” (ยูจีน)

“มานาเหนือม่วงเป็นธาติสังหารเทพเจ้า เตงเสียการปกป้องจากสวรรค์ของเทพธิดายิ่งเตงใช้มัน และในท้ายที่สุดตกเป็นคนชั่วร้าย ยูจีน ลองกางปีกนางฟ้า” (เอริ)

“ผมใช้ปีกนางฟ้าปรกติไม่ได้…” (ยูจีน)

“เตงได้มานาจากสตรีศักดิ์สิทธิ์มาบานเบอะเมื่อกี้ ไม่ใช่เหรอ?! เค้ารู้นะ ดังนั้นอย่ามาซ่อน! เร็วเข้า เอามันออกมา! เร็วเร็ว!” (เอริ)

ผมซ่อนอะไรจากเจ้าอสูรไม่ได้

หรือเหมือนกับ ผมทำไม่ได้กับเพื่อนวัยเด็กของผม และทำไม่ได้กับซูมิเระและซาร่ามากกว่า

ผมอาจซ่อนอะไรๆไม่เก่งมากๆ

ผมกางมานาของปีก

ปีกขาวบริสุทธิ์เหมือนปรกติ…หรือไม่ใช่

“อ-อะ?”​ (ยูจีน)

“อ๊าา มันเปลี่ยนเป็นสีดำจริงๆด้วย” (เอริ)

ปลายของปีกของผมสีดำอ่อนๆ

“เฮ้ เอริ นี่คือ…” (ยูจีน)

“ข้อพิสูจน์ว่าาเป็นนางฟ้าตกสวรรค์น่ะ” (เอริ)

“…”

เหงื่อเย็นไหลออกจากผม

ไม่ใช่นี่…แย่หรือ?

“มันจะกลับไปกลายเป็นขาวอีกครั้งถ้าเตงปล่อยมันไว้ พูดถึงแล้ว เตงไม่ได้โดดการอธิษฐานกับเทพธิดา ใช่มั้ย?” (เอริ)

“ผมอธิษฐานกับพวกท่านครั้งหนึ่งทุก 7 วัน ทางวิธีการ” (ยูจีน)

“น้อยมาก!” (เอริ)

เอริตกตะลึง

จำนวนที่ผมอธิษฐานกลายเป็นน้อยลงตั้งแต่ช่วงเวลาผมได้ทักษะ

แต่ผมทักทายแม่ในดินแดนสวรรค์ทุกวัน

“ผมจะอธิษฐานมากขึ้น” (ยูจีน)

“ทำนั่น แต่มีอย่างอื่นบางอย่างที่เตงต้องทำวันนี้ เตงรู้ว่าเค้าหมายถึงอะไร ถูกมั้ย?” (เอริ)

มือของเอริจับแก้มของผม

มือนั้นเย็น, นุ่ม, และไล้ตามทางจากริมฝีปากสู่หน้าอกของผม

เสื้อผ้าผมถูกเปิดเมื่อเวลาผมสังเกต

เอริกำลังมองผมเหมือนสัตว์กินเนื้อและเลียริมฝีปากเธอ

“อ-เอริซัง? ผมเพิ่งฟื้นตัวก็เลย…” (ยูจีน)

“ไม่มีทางที่เค้าจะให้เจ้าเด็กร้ายพวกนั้นมาทิ้งรอยบนเตง เค้าต้องทำให้พวกเธอเข้าใจว่าเตงเป็นของใคร” (เอริ)

เธอจริงจัง

“ได้โปรดเบาๆ” (ยูจีน)

“ไม่☆” (เอริ)

หน้าตาซาดิสม์ของเอริเข้าหาผม

…ผมรู้สึกเหมือนผมเสียแรงกายไปมากกว่าที่นี่เมื่อเทียบกับตอนผมสู้สัตว์สวรรค์

◇ไม่กี่วันหลังจากนั้น◇

เมืองดันเจี้ยนกำลังเจริญ

เห็นว่ามันหายากที่มีผู้คนเยอะขึ้นหลังเทศกาลโรงเรียนจบ

เหตุผลนั่นเพราะกฏหอคอยยอดสูงสุดใหม่โดยท่านหญิงดันเจี้ยนเอง

เห็นว่าเธอมีประกาศผ่านระบบดาวเทียม

นักเรียนของโรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียนได้จำกัดการเข้าหอคอยยอดสูงสุดชั่วคราว

มันออกมาจากความกังวลสถานการณ์ไม่ปรกติ

การต่อสู้กับสัตว์สวรรค์ไฮดราเมื่อวันก่อน

เห็นว่ามีผู้คนเยอะที่มีแรงจูงใจโดยนี่

ขณะสำหรับผม ผมจะเลี่ยงจากการสู้กับไฮดราอีกครั้งถ้าถูกขอ

มันน่าจะยากในการส่งต่อความสิ้นหวังผ่านจอ

มันดูเหมือนความประทับใจของเวทมนตร์อาจารย์ใหญ่อูเธอและใบมีมานาของอัศวินที่ 1 ซามะเอาชนะนั่น

เห็นว่ามีนักสำรวจผู้พูด ‘ฉันก็ทำมันได้ด้วย!’ เนื่องจากความจริงว่านักเรียนโรงเรียนตัดหัวของไฮดรา

ไม่มีผู้เสียชีวิตมาจนถึงตอนนี้

และดังนั้นเอง นักสำรวจมากมายได้มาห้อมล้อมสมาคมดันเจี้ยน

นักเรียนโรงเรียนกำลังดูอะไรๆคลี่คลาย

นั่นเป็นสภาพกิจการปัจจุบัน

ผมฟื้นตัวเต็มที่ ดังนั้นผมเข้าเรียนด้วยกันกับซูมิเระในแผนกธรรมดา แต่อาจารย์ใหญ่อูเธอร์แสดงตัวขึ้นมาในชั้นเรียนกระทันหัน

“ยูจีน ซูมิเระคุง มากับฉันเดี๋ยวนี้!” (อูเธอร์)

“ด-ได้ครับ นั่นกระทันหันนะ” (ยูจีน)

“โอเค~ ไปกันเถอะ~” (ซูมิเระ)

ซูมิเระและผมออกจากชั้นเรียนไปแบบนั้นเลย

ผมคิดว่าเราจะไปด้วยเทเลพอร์ต แต่มันดูเหมือนเราจะเดินไปที่นั่น

อาจารย์ใหญ่อูเธอร์ขึ้นบันไดและเราเดินผ่านส่วนต่างๆของโรงเรียนที่ปรกติแล้วผมไม่ได้ไป

“อาจารย์ใหญ่อูเธอร์ มีอะไรเหรอครับ?” (ยูจีน)

“ไม่นานเธอก็จะรู้” (อูเธอร์)

ผมถาม แต่อาจารย์ใหญ่หลบมัน

ถึงพูดนั้น อาจารย์ใหญ่อูเธอร์ไม่พูดอะไรสักอย่างที่ไร้ความคิด ดังนั้นเราน่าจะสามารถบอกได้ไม่นาน

“ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ เราอยู่ที่นี่แล้ว” (อูเธอร์)

เราอยู่หน้าห้องเรียนห้องหนึ่ง

มันเป็นครั้งแรกของผมที่นี่

อาจารย์ใหญ่อูเธอร์เปิดประตูแล้วเข้าไป

““…””

ซูมิเระและผมมองกัน

ไม่มีคำอธิบาย แต่ผมเดาไปว่าเขาอยากให้เราตามไป

นี่เป็นครั้งแรกของผมที่เข้าห้องเรียนนี้

มันต่างจากหอประชุมที่ซูมิเระและผมไปเรียน

มันไม่ใช่ห้องเรียนที่มีมากกว่า 100 คนได้ แต่เป็นห้องที่จะอนุญาติให้มีประมาณ 30 คนข้างใน

มันไม่ใช้โต๊ะแบ่งกัน แต่เป็นโต๊ะใหญ่สำหรับแต่ละคน

พวกมันไม่ใช่เก้าอี้ไม้ที่ไม่มีข้างหลัง แต่เป็นเก้าอี้ใหญ่พร้อมเบาะรองนั่งไว้พิงหลัง

และนักเรียนในห้องทั้งหมดกำลังใส่เสื้อผ้าที่พวกเขาอยากใส่แทนเป็นเครื่องแบบโรงเรียน

ผมคุ้นเคยกับพวกเขา

พวกเขาแต่ละและทุกคนในท้ายที่สุดก็เป็นคนที่มีอิทธิพลของจักรวรรดิ, สหภาพศักดิ์สิทธิ์, และสหพันธรัฐบลูวอเตอร์หลังจากทั้งหมด

“เฮ้ยา ยูจีน ในที่สุดนายก็อยู่ที่นี่

มีชายผู้พูดกับผมอย่างสบายๆ

ดูเหมือนเขาก็ไม่ฟื้นจากแผลเขาเมื่อวันก่อน

“ยินดีต้อนรับ ยูจีน ซูมิเระจัง”

คนผู้พูดนั้นคือประธานสภานักเรียน ซาร่า

“เอ๋? เอ๋? อะ? ซาร่าจัง? คลอดด์คุง?” (ซูมิเระ)

สองคนนี้อยู่ที่นี่…ต้องหมายถึงนั่น

ผมมีความรู้สึกว่าจะเป็นอย่างนั้น แต่มันดูเหมือนซูมิเระไม่รู้

ผมมองอาจารย์ใหญ่อูเธอร์และขอคำอธิบาย

อาจารย์ใหญ่อูเธอร์ประกาศพร้อมท่าทางอยู่ในละครปรกติ

“สมาชิกของแผนกตำนานของโรงเรียนเวทมนตร์ไลเคียนผู้ทรงเกียรติ ขอให้ฉันได้แสดงให้พวกเธอเห็นถึงผู้ร่วมชั้นใหม่! ยูจีน ซานตาฟิลต์และซาชิโอกิ ซูมิเระคุง ให้แน่ใจว่าสนิทกันเข้าไว้ล่ะ” (อูเธอร์)

(ฮ่าาา…) (ยูจีน)

ผมถอนหายใจในใจผม

“เออออออออออออออออ๋?!!!!” (ซูมิเระ)

เสียงตกใจดังของซูมิเระดังในชั้นเรียน

—นี่คือที่ซูมิเระกับผมสุดท้ายแล้วมาจบที่ ‘ย้ายห้อง’

■ตอบความคิดเห็น:

>ไฮดราเก่งไปแล้ว มันอยู่บนระดับเดียวกับเซอร์เบอรัสมั้ย?

-พวกมันทั้งสองเป็นสัตว์สวรรค์เก่าแก่ที่มีประสบการณ์สงครามดินแดนสวรรค์ ดังนั้นพวกมันอยู่ที่ระดับเดียวกันครับ

>ราชาอูเธอร์เก่ง! ไม่ใช่เขาเก่งกว่าปราชญ์สีขาวผู้ยิ่งใหญ่เหรอ?

-ผมจะแสดงให้เห็นถึงด้านเก่งของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ในอัพเดตต่อไปของผู้ศรัทธาศูนย์!

■ความคิดเห็นของผู้แต่ง:

อาร์คที่ 4 จบแล้วครับ!

มันยาว!

อาร์คต่อไปคืออาร์คแผนกฮีโร่ในตำนาน

ผมวางแผนไปเที่ยวในสิ้นปี ดังนั้นผมจะไม่ได้แตะพีซีของผม

นี่เป็นจุดจบที่ดีดังนั้นผมคิดว่าผมจะหยุด 1 สัปดาห์

แปลโดย: wayuwayu

tipme : tipme.in.th/wayuwayutl

โปรดโดเนทเพื่อสนับสนุนผู้แปล ติดตามข้อมูลข่าวสาร, ติดต่อ: ​http://linktr.ee/wayuwayu