นักดาบนุ่มนิ่มกับพลังโจมตีศูนย์ ~ถูกออราเคิลเพื่อนวัยเด็กทิ้ง เข้าโรงเรียนเวทมนต์ และจบที่ดูแลเจ้าอสูร - ตอนที่ 98 หอคอยยอดสูงสุดและท่านหญิงดันเจี้ยน

98 หอคอยยอดสูงสุดและท่านหญิงดันเจี้ยน

— “ย้ำ! เผยแพร่ฉุกเฉิน! สัตว์สรรค์ปรากฏในหอคอยยอดสูงสุดชั้น 1! นักสำรวจใกล้เคียงและนักสำรวจที่สู้ได้…”

“สัตว์สรรค์ปรากฏตัวขึ้นหือ…” (ยูจีน)

“ใช่ อีกครั้ง ยูจีน…” คลอดด์

คลอดด์และผมมองหน้ากัน

กฎใหม่ของหอคอยยอดสูงสุด -การสร้างวินัยโดผู้สร้างในชั้น 1

มันถูกประกาศไม่นานมานี้โดยท่านหญิงดันเจี้ยน

เห็นว่ามันเพื่อเพิ่มประสบการณ์ต่อสู้ของนักสำรวจโดยให้สู้กับสัตว์สวรรค์

“เราไปดูกันมั้ย?” (คลอดด์)

“เอาสิ ไปเผื่อไว้ก่อน” (ยูจีน)

คลอดและผมมุ่งหน้าสู่หอคอยยอดสูงสุดชั้น 1

◇◇

มีนักสำรวจมากมายรวมกันอยู่ในหอคอยยอดสูงสุดชั้น 1

“ยิงเวทมนตร์ทั้งหมดในเวลาเดียวกัน!!”

“ใครก็ได้!! สนับสนุนด้วย!!”

“อย่าหยุดร่ายเวทมนตร์!”

“มีใครยามานาไม่พอมั้ย?!”

มีคนประมาณ 50 คน

แต่ผมรู้สึกเหมือนว่าระดับของนักสำรวจโดยรวมค่อนข้างต่ำ

มันน่าจะเทียบเท่าได้กับนักสำรวจระดับ B

แทบไม่มีนักสำรวจระดับ A และมากกว่านั้นเลย

“บัดซบเอ๊ย! ไม่มีการโจมตีไหนเข้าเลย!”

“ไม่มีแม้แต่แผลเดียวบนมัน!”

“ช่างทนทานเหลือเกิน!”

“ร่ายเวทมนตร์เสริมพลังมากกว่านี้!!”

มีการตะโกนอยู่ทุกที่

แทบไม่มีการร่วมมือกันเลย ดังนั้นพวกเขาส่วนใหญ่ไม่ใช่ทีมแต่เป็นกลุ่มที่ถูกสร้างขึ้นอย่างเร็ว

การเน้นโจมตีของนักสำรวจไม่ได้ผลกับสัตว์สวรรค์สักนิด

สัตว์สวรรค์ถูกอาบในการโจมตีของนักสำรวจไม่หยุดยั้งแล้วกำลังผ่อนคลายอยู่กลางชั้น 1 โดยไม่สนใจในโลก

—เต่ายักษ์

แน่นอนว่ามันไม่ใช่เต่าทั่วไปของคนหนึ่ง มันใหญ่กว่ามังกร และมีงูตัวหนึ่งรัดอยู่รอบตัวเต่าของมัน

มานาเอ่อออกมาจากกระดองสีเขียวเข้ม และมันส่องสว่างเหมือนผลึกเวทมนตร์

ม่านพลังเวทมนตร์พร้อมมีโล่เป็นศูนย์กลางกำลังปกป้องรอบข้างสัตว์สวรรค์ และไม่มีแม้แต่การโจมตีเดียวจากนักสำรวจไปถึงมัน

สัตว์สวรรค์ตัวนี้นั้นโดดเด่นในเรื่องการป้องกันแม้แต่ในหมู่สัตว์สวรรค์อื่น…

“…สัตว์สวรรค์ เก็นบุ หือ” (ยูจีน)

ผมพึมพำนี่

สัตว์สวรรค์ที่เป็นการผสมของเต่าและงู

เต่าเป็นตัวแทนของ ‘ความอายุยืนยืนและความเป็นอมตะ’ และงูเป็นตัวแทนของ ‘ความอุดมสมบูรณ์และการขยายพันธุ์’ มันเป็นสัตว์สวรรค์ที่ถูกรู้จักอย่างแพร่หลายในทวีปทิศตะวันออกในฐานะสัตว์สวรรค์นำโชคลาภ

ป๊าบอกผมว่ามันชอบมีเป็นรูปลักษณ์บางอย่างอยู่ในบ้านและตามประตูในฐานะเทพคุ้มกันในทวีปทิศตะวันออก

“มันเป็นสัตว์สวรรค์ที่เชื่องสุดๆ มันไม่ได้โจมตีนักสำรวจมาก” (คลอดด์)

มันเหมือนที่คลอดด์พูดทุกอย่าง เก็นบุแทบไม่ตอบโต้แม้ว่าถูกโจมตีโดยนักสำรวจมากมาย

“เก็นบุเป็นสัตว์สวรรค์แห่งการปกป้องคุ้มครอง ดังนั้นฉันได้ยินมาว่าพวกมันไม่ดุร้าย” (ยูจีน)

“เข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้นไม่ใช่มันสมบูรณ์แบบสำหรับการฝึกเหรอ?” (คลอดด์)

“แต่ฉันก็ถูกบอกมาว่ามันน่ากลัวเมื่อมันโกรธเหมือนกันนะ” (ยูจีน)

“โอ้อืม มันไม่มีสัตว์สวรรค์ไม่เก่งหรอก” (คลอดด์)

คลอดด์และผมมองการต่อสู้ของนักสำรวจจากไกลๆ

“กุ่ว้าาาา!!”

“กิ่ย้าาาา!!”

นักสำรวจถูกทำให้กระเด็นโดยหางงูทีละคนทีละคน

แต่ผมคิดว่ามันยังเร็วเกินไปที่พวกเขาจะมาสู้สัตว์สวรรค์ถ้าพวกเขาหลบความเร็วนั้นไม่ได้…

“ดูท่าไม่ดี” (ยูจีน)

“เราควรช่วยมั้ย ยูจีน?” (คลอดด์)

“อย่าเลยเถอะ ถ้านายและฉันเข้าร่วม ความแข็งแกร่งของสัตว์สวรรค์จะเพิ่มขึ้นมาเทียบกัน” (ยูจีน)

“พูดถึงแล้ว มีกฎนั่นด้วย”

สัตว์สวรรค์ยั้งมือเพราะระดับของนักสำรวจ

มันดีกว่าถ้าระดับ S เหมือนผมและคนระดับสูงสุดของ A แบบยูจีนไม่เข้าร่วมไปแทนที่นักสำรวจระดับ B

“โอ้ ยูจีน ซานตาฟิลด์และคลอดด์ เพอซิวาล นายจะไม่เข้าสู้เหรอ?”

บางคนพูดกับเราจากข้างหลังกระทันหัน

ผมหันไปอย่างเร็วและมีสาวน้อยคนหนึ่งในผ้าคลุมแดงกำลังยืนอยู่ตรงนั้น

ผมคุ้นเคยกับเธอแล้ว

“ท่านหญิงดันเจี้ยน ดูเหมือนเธอสบายดีนะ” (ยูจีน)

“ถ้าอย่างนั้นเธอคือท่านหญิงดันเจี้ยนอเนมอย บาเบล…” (คลอดด์)

เสียงของคลอดด์ดูประหม่าจากการพบกันครั้งแรก

แน่นอนว่าเขาจะประหม่า…ถ้าบางคนผู้มีมานามากกว่าสัตว์สวรรค์และนักสำรวจที่กำลังสู้อยู่แสดงตัวออกมา

มันดูเหมือนเธอรั้งพลังและไม่แสดงออกว่าอยู่ตรงนี้เพื่อให้นักสำรวจผู้สู้กันอยู่ไม่รู้สึกมัน แต่คลอดด์และผมรู้สึกได้ถึงมานามหาศาลเข้าขั้นสัตว์ประหลาดที่เธอมี

“ฟุฟุฟุ… นี่เป็นครั้งแรกของฉันที่ได้เจอผู้กล้าคุงของประเทศมังกร ใช่มั้ย? ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันเป็นท่านหญิงดันเจี้ยนของหอคอยยอดสูงสุด อเนมอย” (อเนมอย)

ท่านหญิงดันเจี้ยนยิ้มน่าสงสัย

“…นี่…บ้าไปแล้ว…” (คลอดด์)

หยาดเหงื่อหยดลงแก้มคลอดด์

เขาค่อนข้างรู้สึกท่วมท้นโดยแรงกดดันของท่านหญิงดันเจี้ยน

แต่นี่ไม่ใช่ครั้งแรกของผมที่ได้เจอเธอ และมีบางอย่างที่ผมอยากถามเธอ

“อเนมอยซัง ไม่ใช่มีอย่างอื่นที่เธอควรพูดเหรอ?” (ยูจีน)

ผมมองลงไปหาสาวน้อยและเธอทำหน้าไม่พอใจก่อนลบรอยยิ้มน่าสงสัยและมองไปทางอื่น

“…”

ท่านหญิงดันเจี้ยนไม่พูดไม่จา

ผมเข้าไปใกล้ขึ้นและเธอส่งสายตาเย็นชามาให้ผม

“……”

“……”

“……”

“……”

ไม่มีใครเปิดปากและเวลาของความเงียบผ่านไป

“เออ นายช่วยเรื่องของไฮดรามากๆ! ให้ฉันได้ขอบคุณนาย!” (อเนมอย)

ท่านหญิงดันเจี้ยนพูดนี่ระหว่างหันหน้าไปทางอื่น

ผู้หญิงคนนี้…

เห็นว่าเธออายุร้อยปี แต่ท่าทางเธอเหมือนเด็กน้อยเหมือนรูปลักษณ์ของเธอ

“ยูจีนสนิทกับท่านหญิงดันเจี้ยนสุดๆเลยนะ” (คลอดด์)

“ฉันก็ลืมไปแล้วว่าฉันคุยกับเธอไปกี่ครั้ง” (ยูจีน)

“เฮ้! นายคิดว่านาย -แค่นักสำรวจ- เทียบเท่ากันฉัน ท่านหญิงดันเจี้ยนเรอะ?! แค่ให้นายได้รู้ไว้นะ ฉันขยี้นายน่วมได้ในพริบตาถ้าฉันเอาจริง!” (อเนมอย)

“แต่ขอบคุณระเบียบของดันเจี้ยนสุดท้าย เธอโจมตีนักสำรวจตรงๆไม่ได้ ใช่มั้ยล่ะ?” (ยูจีน)

“อึ่ก… น-นั่นถูกแล้ว! มีกฎเวรนั้นที่ฉันยุ่งตรงๆได้แค่กับนักสำรวจผู้ไปมากกว่าชั้น 500 แล้วเท่านั้น! ให้ตายเถอะ ใครเป็นคนสร้างกฎแบบนั้นกัน?!” (อเนมอย)

คนหนึ่งเริ่มได้รับบททดสอบจากท่านหญิงดันเจี้ยนแห่งหอคอยยอดสูงสุดจากชั้น 500 และสูงขึ้นไป

นี่เป็นบางอย่างที่อาจารย์ใหญ่อูเธอร์, ผู้ค้นคว้าวิจัยดันเจี้ยนสุดท้ายมาเป็นปีๆ, สอนผม

คนเดียวเท่านั้นผู้ไปถึงชั้น 500 ในประวัติศาสตร์คือผู้ถึอสถิติที่ 1 คริสโต

นี่คือบันทึกจาก 500 ปีก่อน

พูดอีกอย่าง ท่านหญิงดันเจี้ยนกำลังรออยู่ตลอดเวลาที่ดันเจี้ยนชั้นระดับสูง

มันช่วยไม่ได้ที่เธอจะรอจนเหนื่อย

เพราะทั้งหมดแนวความชอบคนนั้นคือไปถึงชั้น 100 ก็ถือว่าประสบความสำเร็จแล้ว

ณ ทันใดนั้น…

— “การสร้างวินัยจากผู้สร้างจะจบลงแล้วจ้า~”

เสียงนางฟ้าดังมาด้วยน้ำเสียงสบายๆ

เสียงที่ผมคุ้นเคย

“หืม? ทำไมริต้าซังก็เป็นคนประกาศสำหรับบททดสอบจากเทพเจ้าในชั้นที่ 1?” (ยูจีน)

เธอควรดูแลชั้นที่ 100

“ฉัน? ฉันให้เธอทำๆไปน่ะ”

ท่านหญิงดันเจี้ยนพูดดั่งไม่มีอะไรเลย

“งานของริต้าซังเพิ่มขึ้นแล้ว…” (ยูจีน)

แม้ว่าเธอดูเหมือนยุ่งก่อนหน้าด้วย

“นั่นเกือบไปแล้วล่ะ!”

“ใช่! เราเกือบกำจัดมันได้แล้ว”

“แน่นอนว่าเราจะชนะครั้งหน้า!”

“ใช่!”

นักสำรวจผู้ทำบทสอบของพระเจ้าล้มเหลวกำลังมองกลับไปถึงผลการต่อสู้เมื่อกี้

อืม ไม่มีใครตาย ดังนั้นน่าจะไม่มีความจำเป็นต้องคิดไม่ดี แต่…

“ช่าย ช่าย จะต้องให้นักสำรวจแข็งแกร่งกว่านี้” (อเนมอย)

ท่านหญิงดันเจี้ยนพูดในอารมณ์ดี

การต่อสู้ถูกถ่ายทอดสดสู่เมืองดันเจี้ยนและเมืองหลักของทวีปทิศใต้

มันดูเหมือนมีนักสำรวจมากขึ้นมากขึ้นแต่ละวันหลังจากได้ยินว่าตอนนี้พวกเขาสู้สัตว์สวรรค์ได้โดยไม่ต้องกังวลมาก

สู้สัตว์สวรรค์นั้นเป็นความสำเร็จใหญ่ และถ้าพวกเขาบังเอิญชนะ พวกเขาจะไม่มีปัญหากับการนำอาหารไปวางบนโต๊ะตลอดเวลาที่เหลือของชีวิต

มันดูเหมือนเป็นระบบที่ดีเมื่อไม่คิดมาก แต่…

“เหมือนก่อนหน้าจะไม่เกิดขึ้นอีกครั้ง ใช่มั้ย? ฉันไม่อยากได้อะไรที่เกิดขึ้นกับไฮดรา รู้มั้ย?”

ผมกังวลนิดหน่อย

“อะไร อย่ากังวล ฉันเรียนเรียนรู้จากเหตุการณ์ไฮดราและปรับระบบของหอคอยยอดสูงสุดแล้วดังนั้นการยั้งพลังของสัตว์สวรรค์จะทำงานแม้แต่ในชั้นที่ 1 แล้วฉันก็ทำการอัญเชิญแบบง่ายโดยใช้ทางลัดเพื่อทำให้มันเรียกสัตว์สวรรค์ง่ายกว่า” (อเนมอย)

ท่านหญิงดันเจี้ยนพองอกเธออย่างภาคภูมิใจ

“ฮ่า ผมไม่เข้าใจมันหรอก แต่มันฟังดูน่าประทับใจ” (ยูจีน)

“ว้าว อัญเชิญสัตว์สวรรค์แบบง่าย…” (คลอดด์)

แม้แต่บางคนเหมือนคลอดด์ผู้ไม่รู้เกี่ยวกับเวทมนตร์อัญเชิญมากก็เข้าใจได้ว่ามันเป็นความสามารถระดับพระเจ้า

ผมไม่มีความรู้แต่มันไม่เป็นอะไรจริงๆที่จะทำให้การเรียกสัตว์สวรรค์แบบง่ายหรือ?

อืม เรากำลังพูดเกี่ยวกับท่านหญิงดันเจี้ยนที่ใช้นางฟ้าทำงานเป็นทาส ดังนั้นมันน่าจะไม่เป็นอะไร

“อาา ยุ่งมากจัง♪ ยุ่งมากจัง♪ ฉันควรเชิญใครต่อน้า~” (อเนมอย)

ท่านหญิงดันเจี้ยนซังพูดนี่และหายไปด้วยเทเลพอร์ต

“เราควรทำอะไรดี ยูจีน เราควรกลับไปและฝึกต่อมั้ย?” (คลอดด์)

“เราอยู่ในหอคอยยอดสูงสุดแล้ว ดังนั้นอยากลองขึ้นไปมั้ย?” (ยูจีน)

“ได้ดิ ฉันจะติดไปด้วย” (คลอดด์)

“ได้เลย ไปกันเถอะ ไปดูชั้น 100 ก่อน -เพื่อให้เห็นหน้าริต้าซัง” (ยูจีน)

“นายไปเจอนางฟ้าซามะเหมือนไม่มีอะไร มันไม่เป็นไรเหรอที่จะไปมือเปล่า?” (คลอดด์)

“เราควรเอาของฝากหรือบางอย่างไปเหรอ?” (ยูจีน)

คลอดด์และผมเดินตามร้านค้าของชั้นที่ 1 และซื้อขนมหวานสำหรับใช้ตอนสำรวจ

กำลังใจพ่อค้าแม่ค้าของพวกเขานั้นเข้มแข็งแม้ว่าสัตว์สวรรค์ปรากฏขึ้นมา

ราคาก็สูงเมื่อเทียบด้วย

เราเข้าไปในลิฟต์ดันเจี้ยนพร้อมของฝากในมือ

คลอดด์และผมไปเพื่อทักทายริต้าซังผู้งานเพิ่มและต้องเหนื่อยแน่

“เย้ ฉันอยากได้บางอย่างหวาน~ ฉันจะชงชา โอเคนะ~?” (ริต้า)

มันดูเหมือนเธอเหนื่อยเหมือนที่ผมจินตนาการไว้ทุกอย่าง เธอรับของฝากอย่างมีความสุข

“…นางฟ้าซามะใจเปิดกว้างกว่าที่ฉันคิดอีกอ่ะ” (คลอดด์)

คลอดด์ตกใจ

เห็นได้ชัดว่าเขาเพิ่งเจอเธอแค่ครั้งเดียวเท่านั้นเมื่อเขาผ่านชั้นที่ 100

เพราะทั้งหมดริต้าซังอยู่ในระบบท่าทางทำงานเมื่อเธอมอบสมบัติสวรรค์แห่งกรุณา

ริต้าซังนั้นเป็นมิตรเมื่อคนหนึ่งคุยกับเธอ

“อาา มันดีที่ยูจีนคุงมาเที่ยวเล่นอย่างสบายๆส่ะสุ เนะ~ คลอดด์คุงก็ด้วย ไม่มีความจำเป็นต้องเรียกฉันว่านางฟ้าซามะหรอก แค่เรียกฉันสบายๆว่าริต้าส่ะสุ” (ริต้า)

“ด-ได้ครับ ยินดีที่ได้รู้จัก ริต้าจัง” (คลอดด์)

“ยินดีที่ได้รู้จัก~☆ แต่ก็ว่าไป ท่านหญิงดันเจี้ยนนั่นเผด็จการสุดเลยส่ะสุ โยะ~ แน่นอนว่าคนหนึ่งนั้นจะไม่เอางานทั้งหมดไปไว้ที่คนเดียวส่ะสุโยะ!! คนนั้นต้องเพิ่มบุคลากรสะสุโยะ!! เทพธิดาแห่งโชคชะตาไม่สังเกตุเหรอ?! คิดยังไงบ้าง ยูจีนคุง คลอดด์คุง?! ไม่คิดว่าเธอโหดร้ายเหรอส่ะสุก้ะ?!” (ริต้า)

การบ่นของนางฟ้านั้นไม่จบไม่สิ้น

“ธ-เธอเจอเรื่องลำบากจัง” (ยูจีน)

“เธอเจอเรื่องลำบากอ่ะ…” (คลอดด์)

สุดท้ายคลอดด์และผมจบที่ฟังนี่ตลอดเวลา

เธอต้องค่อนข้างเครียด การบ่นของเธอไม่หยุดเลย

◇◇

ชีวิตโรงเรียนอันสงบสุขดำเนินต่อไปสักพักหนึ่งจากนั้น

เราอาจเข้าร่วมแผนกผู้กล้าในตำนานแต่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเยอะ

ชั้นเรียนตัวเลือกที่ผมและซูมิเระเลือกไม่ได้เปลี่นหลังจากทั้งหมด

ถ้าผมต้องพูดถึงการเปลี่ยนแแปลงมันจะเป็น…

“เฮ้ เฮ้ คืนนี้ว่างมั้ย ยูจีนคุง”

“อยากไปเที่ยวเล่นกับเรามั้ย เราจะไปงานเลี้ยงที่บ้านฉันคืนนี้”

“ฉันอยากให้เธอมา~♡”

มีคนแปลกหน้าพูดกับผมมากขึ้น

“…วันนี้ฉันมีแผนอยู่แล้วน่ะ” (ยูจีน)

“ยูจี้คุง!”

“ยูจีน!”

ซูมิเระและซาร่ากระโดดมาใส่ผมไม่นานหลังจากนั้น

ผมจะไม่พร้อมไปด้วยกันกับคนแปลกหน้าอยู่ดีนั่นแหละ

แล้วก็ ผมคุยกับคลอดด์มากขึ้นตอนนี้ที่เราอยู่ในห้องเรียนเดียวกัน

“ยูจีน ไปฝึกที่หอคอยยอดสูงสุดกัน” (คลอดด์)

“ได้ดิ ไปกันเถอะ” (ยูจีน)

“ไปหาที่ริต้าจังอยู่ในชั้นที่ 100 ระหว่างไปด้วยนะ” (คลอดด์)

“ได้ มาเอาของฝากไปด้วยเถอะ” (ยูจีน)

เพราะทั้งหมดริต้าซังลำบาก

มาเอาขนมสดชื่นๆไปฝากนางฟ้าซังที่ทำเต็มที่ในงานเธอคนเดียวเถอะ

…คืออะไรที่ผมคิด แต่มีบางคนคาดไม่ถึงอยู่ที่นั่น

“โอ้? ไม่ใช่นั่นยูจีนเหรอ? มีอะไร?”

“…นั่นเป็นอะไรที่ผมควรพูด” (ยูจีน)

เจ้าอสูรเอริเนียสอยู่ในชั้นที่ 100

ทำไม?

“ฮ-เฮ้ย…ยูจีน ทำไมเจ้าอสูรอยู่ที่นี่…?” (คลอดด์)

เสียงคลอดด์สั่นกับการเจอกันครั้งแรกกับเธอ

มันเป็นการตอบสนองธรรมชาติ

“อาา ยูจีนและคลอดด์คุง ยินดีต้อนรับ~ จริงๆแล้ว ฉันถูกงานท่วม ดังนั้นเมื่อฉันเจรจากับเทพธิดาซามะ มันที่เอริเซ็นไปช่วยฉันน่ะส่ะซุโยะ” (ริต้า)

“เออ๋…”

“…”

คลอดด์และผมตะลึงระหว่างฟังคำบอกอันสบายเกินไปของริต้าซัง

นั่นไม่เป็นอะไรเหรอ?

มันไม่เหมือนว่าผนึกขอเอริถูกแก้ เห็นว่าพลังต่อสู้ส่วนใหญ่ถูกจำกัดด้วยเหตุผลว่าเธออยู่ในชั้นที่ 100 เพื่อช่วยนางฟ้าซัง

แต่มานาและพิษกายหุ้มรอบเธอยังอยู่ ดังนั้นแรงกดดันที่เธอปล่อยออกมานั้นเกินมนุษย์

ผมชินกับมัน แต่มันน่าจะทนไม่ได้สำหรับคนที่เจอเธอเป็นครั้งแรก

“เฮ้ ยูจีน กำลังถืออะไร?” (เอริ)

“อาา พวกนี้คือของฝากให้ริต้าซัง” (ยูจีน)

“โฮฮ๋ เอามาให้ดู” (เอริ)

เธอฉกพวกมันไปจากผม

“มีแค่ของหวานเท่านั้น~ ไม่มีเหล้าเหรอ?” (เอริ)

“เธออยู่ระหว่างงาน นะ” (ยูจีน)

“มันไม่เป็นไร เหล้านิดหน่อยในระบบร่างกายจะทำให้งานสนุกมากขึ้น” (เอริ)

“เฮ้ย เฮ้ย” (ยูจีน)

“พี่ช่วยได้มาก เอริเซ็นไป~” (ริต้า)

“ให้ตายสิ ร้องไห้กับแค่นี้เอง ตอนฉันทำจำนวนงานเท่านี้น่ะน่าสมเพช…” (เอริ)

เจ้าอสูรเริ่มพูดเกี่ยวกับอดีตเธอ

การพูดเหล่านั้นยาว… การบ่นเมื่อเธออยู่ในดินแดนสวรรค์

ส่วนใหญ่เป็นการต่อว่าเทพธิดาที่เธอรับใช้

ผมบอกได้ว่างานนางฟ้านั้นหิน

แม่ก็มีเวลาลำบากที่นั่นไหม…?

“เฮ้ ยูจีน คลอดด์! กำลังฟังมั้ย?!” (เอริ)

“ฟังอยู่ เอริ” (ยูจีน)

“ค-ครับ ผมฟังอยู่!” (คลอดด์)

“เอริเซ็นไป พี่ไม่ควรทำนั่นส่ะสุโยะ อย่าขู่เด็กๆสิ” (ริต้า)

คลอดด์แพ้แรงกดดันจากเจ้าอสูรอย่างสมบูรณ์

มันใช้สักพักก่อนเขาจะฝึกได้ในวันนั้น

แล้วก็ มันดูเหมือนคลอดด์กลายเป็นกลัวเอริ

…นั่นไม่เป็นอะไรหรือ ผู้กล้าในอนาคต?

◇วันหนึ่ง◇

มีการเรียนด้วยตัวเองเยอะในแผนกผู้กล้าในตำนาน

มันหายากที่ทั้งชั้นอยู่กัน

แต่เราถูกบอกให้มาทั้งหมดวันนี้

“บางอย่างเกิดขึ้นเหรอ ยูจี้คุง?” (ซูมิเระ)

“ไม่รู้สิ ยังไงมันดูเหมือนกฎหอคอยยอดสูงสุดใหม่กำลังไปได้ดี” (ยูจีน)

“สัตว์สวรรค์ปราฏมาบ่อยแล้วตอนนี้” (ซูมิเระ)

“นั่นทำให้สภานักเรียนมีงานเยอะ… แม้แต่นักสำรวจระดับต่ำก็พยายามท้าทายสัตว์สวรรค์หลังจากทั้งหมด” (ซาร่า)

“โฮฮ่ พวกเขาไม่กลัวเหรอ? ซาร่าจัง?” (ซูมิเระ)

“สัตว์สวรรค์ที่ปรากฏขึ้นในชั้นหนึ่งเห็นว่าเชื่อง นั่นทำไมพวกเขาท้าทายพวกมันโดยไม่สนใจเลยน่ะ” (ซาร่า)

“ถ้าอย่างนั้นมันเหมือนที่ท่านหญิงดันเจี้ยนต้องการทุกอย่าง…” (ยูจีน)

ผมเห็นภาพอเนมอยซังกำลังหัวเราะดังได้

แต่ผมหวังว่าจะไม่มีอะไรเละเทะแปลกๆเกิดขึ้น

ทันใดนั้นเอง ‘ปั้ง!’ ประตูห้องเรียนเปิดขึ้น

ผู้เข้ามาคืออาจารย์ใหญ่อูเธอร์และ…ไม่ใช่อาจารย์ของโรงเรียน แต่เป็นอัศวินที่ 1 ซามะ

“ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ ตำนานในอนาคต ฝึกหนักอยู่ไหม ฉันมีบางอย่างที่ต้องคุยกับพวกเธอทั้งหมด?” (อูเธอร์)

อาจาร์ย์ใหญ่กวาดตามองเราด้วยพฤติกรรมเหมือนแสดงละครเหมือนเคย

“ราชาอูเธอร์มาไกลที่นี่หมายถึงมีเควสสำหรับเราแห่งแผนกผู้กล้าในตำนานเหรอ?”

บางคนในห้องเรียนถาม

ความต่างหนึ่งระหว่าแผนกผู้กล้าในตำนานกับที่อื่นนั้นไม่ใช่แค่คนหนึ่งจะได้คำขอที่ไม่เพียงแค่จากการสำรวจดันเจี้ยนเท่านั้น แต่ก็จากชาติทั้งหลายของทวีปทิศใต้ด้วย

ในแง่หนึ่ง คนหนึ่งพูดได้ว่าพวกเขาเป็นนักเรียนครึ่งหนึ่งและเป็นสมาชิกสังคมครึ่งหนึ่งแล้ว

“นั่นถูกแล้ว! สองคำขอรียกหาการช่วยเหลือได้มาเพื่อบุคคลที่โดดเด่น แน่นอน มันปฏิเสธได้ แต่ทั้งสองนั้นเป็นเรื่องระดับชาติ ฉันจะอยากให้พวกเธอพิจารณากับมันดีๆ” (อูเธอร์)

อาจารย์ใหญ่ดีดนิ้วและจดหมายปราฏขึ้นในอากาศ

นี่คืออะไรที่เขียนอยู่:

<คำขอ 1>

ผู้จ้าง: สหพันธรัฐบลูวอเตอร์ – รัฐสภาสหพันธรัฐ

รายละเอียดคำขอ:

ปราบเจ้าทะเลดำ เงือก เวปาล

รางวัล: XXXXXXXX

<คำขอ 2>

ผู้จ้าง: อำนาจนำของสหภาพศักดิ์สิทธิ์ – ชาติศักดิ์สิทธิ์คาลเดีย

รายละเอียดคำขอ:

ปราบนกดำ ราม ที่ทำรังอยู่ในเทือกเขาทาร์ซิส

รางวัล: XXXXXXXX

““““““““……””””””””

ไม่มีใครพูดแต่ผมรู้สึกถึงความตึงเครียดในอากาศ

“ฮ่าาา…”

ซาร่า ผู้อยู่ข้างผม ถอนหายใจ

“เฮ้ ยูจี้คุง นี่คือ…” (ซูมิเระ)

ดูเหมือนซูมิเระก็เข้าใจมัน

“พวกเขาจะทำนี่จริงจังเหรอ…?” (ยูจีน)

มันเป็นคำขอปราบสัตว์อสูรผู้ยิ่งใหญ่พร้อมกัน

■ตอบความคิดเห็น:

>หญิงดันทำมันอีกแล้วเหรอ?

-ครั้งนี้มันไม่เละครับ

>>วิธีเรียกผมเปลี่ยนจากยูจีนคุงเป็นยูจี้คุง

ซูมิเระจังรับรู้ถึงไอริชัดเจนและผมชอบมัน

-ถูกไหมล่ะครับ?

■ความคิดเห็นจากผู้แต่ง:

ผมอยากได้ภาพของคลอดด์

ผมมีความคิดคร่าวๆว่าหน้าตาเขาเป็นอย่างไร