นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา - บทที่ 137

นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา บทที่ 137 เหล่าไท่ไท่จะต้องเก็บของเก่งจริงโจวกุ้ยหลานดูถูกตนเองอย่างรุนแรงในใจ และยังคงพูดกับเจ้าก้อนน้อย “แม่จะทำขนมอร่อยๆ ให้เสี่ยวเทียนดีหรือไม่?”
“อืม!”

เมื่อคิดถึงอาหารที่ทำโดยแม่ของเขา ถุงนมน้อยก็พยักหน้าอย่างจริงจัง

โจวกุ้ยหลานอุ้มเจ้าก้อนน้อยเข้าไปในบ้าน เดินไปที่ห้องครัว และเจอเหล่าไท่ไท่ที่กำลังขูดเกล็ดปลาอยู่

“เป็นอย่างไรบ้าง เจ้าหายแล้วหรือ ถึงอุ้มลูกได้?” เหล่าไท่ไท่มองไปที่โจวกุ้ยหลาน และถามพร้อมกับขมวดคิ้ว

“เดิมทีก็ไม่เป็นไร ข้าบำรุงมาเกือบสิบวันแล้ว หายดีแล้ว!” โจวกุ้ยหลานตอบและก้าวไปข้างหน้า

แต่เหล่าไท่ไท่ไม่ยอมฟัง “อายุเท่าใดแล้ว ยังต้องอุ้มอยู่อีก ไม่รู้ความเอาเสียเลย? ท่านแม่ของเจ้ายังป่วยอยู่ ลงมาเดินเอง!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เจ้าก้อนน้อยก็แกว่งขาสั้นๆ ทั้งสองข้างของตนเองและต้องการลง

โจวกุ้ยหลานไม่มีทางเลือกอื่น ทำได้เพียงวางเขาลง และเปลี่ยนเป็นจับมือของเขา

“ท่านแม่ เสี่ยวเทียนเพิ่งจะสามขวบ ท่านทำดีกับเขาหน่อยได้หรือไม่? คราวก่อนเขาตกใจกลัวจากเหตุเพลิงไหม้ ตอนนี้ยังไม่ดีขึ้น ท่านทำเช่นนี้จะทำให้เขาเสียขวัญ”

เมื่อครู่ไม่ง่ายเลยที่นางจะเกลี้ยกล่อมให้เจ้าก้อนน้อยดีขึ้น และไม่สามารถปล่อยให้เจ้าก้อนน้อยได้รับบาดแผลทางใจได้อีก

เหล่าไท่ไท่รู้สึกไม่สบายใจ “เจ้าเด็กไม่รักดี ดีกับคนที่ไม่ใช่ลูกแท้ๆ เสียยิ่งกว่าข้าที่เป็นแม่! ”

“เช่นนั้นที่ไหนกัน ข้าไม่ได้ซื้อผ้าคลุมไหล่ให้ท่านคนเดียวหรือ และเสี่ยวเทียนก็ไม่มีไม่ใช่หรือ?” โจวกุ้ยหลานรีบปลอบ

นางย้อนถึงความหลัง เหล่าไท่ไท่ระลึกถึงความหลัง หากไม่รีบปลอบโยน ผลที่ตามมาจะร้ายแรงมาก!

เมื่อนึกถึงเสื้อคลุมขนสัตว์ตัวนั้น เหล่าไท่ไท่ก็รู้สึกดีขึ้น จึงก้มหน้าลงและขูดเกล็ดปลาต่อ

นับว่าเจ้าเด็กคนนี้ยังมีคุณธรรมอยู่บ้าง!

เมื่อเห็นเช่นนี้ โจวกุ้ยหลานก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เฮ้อ ช่วงนี้แย่จริงๆ ง้อคนนี้เสร็จก็ยังต้องง้อคนนั้น

แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ง้อสำเร็จ ไม่ง่ายเลยจริงๆ !

โจวกุ้ยหลานพร่ำบ่นในใจ จูงมือของเจ้าก้อนน้อยเดินไปที่ด้านข้างตู้กับข้าว เปิดตู้กับข้าว และไม่เจอเนื้อวัว จึงยกฝาหม้อขนาดใหญ่สองใบที่อยู่ด้านหลังเตาขึ้น แต่ก็ไม่เจอของอะไรเลย

“ท่านแม่ เนื้อวัวที่ข้าซื้อมา ท่านเอาไปไว้ที่ไหน?” โจวกุ้ยหลานวางฝาหม้อลง และถามเหล่าไท่ไท่

ทันทีที่เหล่าไท่ไท่ได้ยิน นางก็ดูลุกลี้ลุกลน “จะทำอะไร?”

“นั่นเป็นเนื้อวัวที่ข้าซื้อมาทำเนื้อวัวตากแห้ง ท่านเก็บไว้ที่ไหน รีบเอาออกมาให้ฉัน เดี๋ยวข้าจะได้ทำอาหารมื้อเที่ยงให้พวกเรากินกัน”

“เนื้อวัวตากแห้งอะไร?” เหล่าไท่ไท่ถาม

“มันเป็นแค่ของว่างที่กินเล่นชนิดหนึ่ง” โจวกุ้ยหลานกล่าวพร้อมเสริมว่า “ข้าทำให้พี่ใหญ่และฉางหลินเอาไปกินบนเขา เอาไว้แก้หิว”

เหล่าไท่ไท่ไม่เชื่อนาง “พี่ชายของเจ้ากับฉางหลินทำงานอะไร มีเวลาที่ไหนไปกินของว่างพวกนั้น? เจ้าทำให้เด็กคนนี้เกินเถอะ?”

หน้าผากของโจวกุ้ยหลานเหงื่อแตกพลั่ก เหล่าไท่ไท่ผู้นี้ช่างโกหกไม่เก่ง!

“เช่นนั้นได้อย่างไร ข้าเองก็อยากกิน ท่านแม่ก็ได้กินด้วย!”

โจวกุ้ยหลานยังคงกล่าวต่อ

เหล่าไท่ไท่เบิกตากว้าง “นั่นเป็นเนื้อวัว ราคาแพงมาก เจ้าจะกินเล่น? เลิกคิดได้แล้ว เนื้อวัวนั่นเอาไว้ให้พี่ชายของเจ้าเอาไปแจ้งข่าวดีที่บ้านของฝ่ายหญิง!”

โจวกุ้ยหลานอยากจะร้องไห้จริงๆ แต่ก็ไม่มีน้ำตา “ท่านแม่ เมื่อถึงเวลาที่พี่ใหญ่จะไปแจ้งข่าวดี ค่อยซื้อใหม่ก็ได้ ตอนนี้บุตรสาวของท่านอยากกินของว่างจนทนไม่ไหวแล้วหรือ แล้วนั่นก็เป็นของที่ข้าซื้อมาด้วยเงินของตนเอง!”

“เจ้าบอกเองว่าจะผ่านไปด้วยกันไม่ใช่หรือ? เช่นนั้นเนื้อวัวนี่ข้ากับพี่ชายของเจ้าก็มีส่วนแบ่ง เจ้าเลิกคิดได้แล้ว!” หลังจากพูดจบ เหล่าไท่ไท่ก็หยิบปลาใส่ลงในตะกร้า เตรียมออกไปอาบน้ำที่ลำธารเล็กๆ ข้างนอก และถือโอกาสไปซักเสื้อผ้าด้วย

โจวกุ้ยหลานกับเจ้าก้อนน้อยมองหน้ากัน และตบไหล่ของเจ้าก้อนน้อยเบาๆ อย่างจนปัญญา

ของที่เพิ่งเอากลับมาเมื่อคืน เหล่าไท่ไท่ก็เอาไปเก็บแล้ว ช่างสามารถจริงๆ

เมื่อเห็นเหล่าไท่ไท่ออกไปจากบ้าน โจวกุ้ยหลานก็เบะปากอย่างจนปัญญา และมองไปที่เจ้าก้อนน้อย “ลูกรัก ดูเหมือนว่าเราจะไม่ได้กินเนื้อวัวตากแห้งแล้ว”

“เสี่ยวเทียนไม่กิน” เจ้าก้อนน้อยรีบตอบ เขากลัวว่าโจวกุ้ยหลานจะเสียใจ

เมื่อมองดูเจ้าก้อนน้อยที่รู้ความ โจวกุ้ยหลานก็รู้สึกไม่สบายใจ

“วันนี้แม่จะต้องทำให้เจ้าได้กินเนื้อวัวตากแห้ง!”

โจวกุ้ยหลานตัดสินใจแล้ว และพาเจ้าก้อนน้อยไปเริ่มค้นทั่วทั้งบ้าน

นางก็เป็นคนที่มีเงินก้อนโตกว่าสี่ร้อยตำลึง แต่ไม่สามารถทำให้บุตรชายได้กินเนื้อวัวตากแห้งได้อย่างไร?

ไม่ได้ ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม นางจะต้องก็ทำเนื้อวัวตากแห้งให้ได้ และต้องทำวันนี้เลย!

นางพาเจ้าก้อนน้อยไปค้นทั่วทุกห้อง แต่ก็ไม่เจอเนื้อวัว แม้แต่เนื้ออะไรก็ไม่เจอ

บ้านหลังใหญ่แค่นี้ เหล่าไท่ไท่เอาเนื้อวัวไปเก็บไว้ที่ไหนกันแน่?

โจวกุ้ยหลานลูบคางของตนเอง และครุ่นคิดอย่างละเอียดรอบคอบ

“ท่านแม่ ข้าจะไปฉี่” เจ้าก้อนน้อยเงยหน้าขึ้น และพูดกับโจวกุ้ยหลาน

“อืม ไปเถอะ” โจวกุ้ยหลานตอบรับ และปล่อยมือเล็กๆ ของเจ้าก้อนน้อย

เจ้าก้อนน้อยได้รับอิสระ และวิ่งออกไปข้างนอกด้วยขาสั้นๆ เมื่อมาถึงห้องน้ำข้างนอก เขาก็หยุดและเดินเข้าไปด้วยตนเอง

ไม่ถูกๆ ……

ก่อนหน้านี้นางไม่ได้บอกเหล่าไท่ไท่ว่านางจะทำเนื้อวัวตากแห้ง เหล่าไท่ไท่รู้ได้อย่างไรว่าต้องเก็บเนื้อวัวและเนื้อทั้งหมดไว้?

โจวกุ้ยหลานขมวดคิ้วและคิดอย่างรอบคอบ

เช่นนั้นก็กล่าวได้ว่านางไม่ได้เก็บ แต่วางไว้

แต่จะวางไว้ที่ไหนได้?

โจวกุ้ยหลานยืนอยู่ในห้องโถง เงยหน้าขึ้นมองไปที่นอกประตู

แม้ว่าวันนี้อากาศหนาวแล้ว เพียงแค่สิบกว่าองศา แต่เนื้อวัวนั่นก็ไม่สามารถเก็บไว้ได้สิบวันหรือครึ่งเดือนไม่ใช่หรือ?!

มี!

วางไว้ในบ่อน้ำ!

เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้นี้ โจวกุ้ยหลานก็รีบวิ่งไปที่ริมบ่อน้ำหลังบ้าน และพบว่าที่ตักน้ำไม่ได้อยู่บนพื้น

นางรีบดึงเชือกอย่างรวดเร็ว ถังที่อยู่ในน้ำบ่อหนักมาก โจวกุ้ยหลานค่อยๆ ดึงเชือกทีละเล็กทีละน้อย หลังจากนั้นไม่นานนางก็ดึงถังไม้นั่นขึ้นมา

เมื่อก้มลงไปมอง ในนั้นเต็มไปด้วยเนื้อจริงๆ เนื้อหมูและเนื้อวัวที่นางซื้อมาก็อยู่ในนั้นด้วย

เหล่าไท่ไท่เก็บของเก่งจริงๆ !66

โจวกุ้ยหลานถอนใจ เอาเนื้อวัวทั้งหมดออกมา เอาเนื้อหมูใส่ไว้ในถัง แล้วเอาไปไว้กลางบ่อน้ำอีกครั้ง

หลังจากนั้นก็เอาเนื้อวัวราวๆ สิบจิน เดินไปที่ห้องครัวอย่างรวดเร็ว เอามาล้างน้ำ แล้วหั่นเป็นเส้นๆ

เนื้อวัวนี้หั่นยาก โจวกุ้ยหลานหั่นอยู่หลายครั้ง แล้วมีดก็ลื่น

นางไม่มีวิธีอื่น จึงทำได้เพียงหั่นอยู่หลายครั้ง แล้ววางมีดลงบนหินลับมีด เพื่อลับมีดให้คม

ผ่านไปครู่หนึ่ง เจ้าก้อนน้อยก็กลับมา เมื่อเห็นว่าแม่ของตนเองกำลังหั่นเนื้อวัวอยู่ เขาก็แอบกลืนน้ำลาย และยืนดูอยู่ด้านข้างอย่างเงียบๆ

เมื่อเห็นเช่นนี้ โจวกุ้ยหลานก็สั่งเขาว่า “เจ้ารีบออกไปเฝ้าข้างนอกไว้ หากท่านยายของเจ้ากลับมาแล้ว เจ้าก็เรียกแม่ เข้าใจหรือไม่?”

“อืม!” เจ้าก้อนน้อยตอบเสียงดัง แล้ววิ่งออกไปด้วยขาสั้นๆ

โจวกุ้ยหลานปาดเหงื่อบนหน้าผากของตนเอง

ยังโชคดีที่แม่ของนางไปซักผ้า และฉวยโอกาสทำเนื้อวัวทั้งหมดก่อนที่เหล่าไท่ไท่จะกลับมา มิเช่นนั้นนางก็อย่าคิดว่าจะได้ทำอีกเลย

ข้างนอก เจ้าก้อนน้อยยืนตรงอยู่ที่หน้าประตู มองซ้ายทีมองขวาที