นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา - บทที่ 140 จะทุกข์ยากกับข้าไม่ได้

นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา บทที่ 140 จะทุกข์ยากกับข้าไม่ได้
“เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ ข้าจะไม่แตะต้องเนื้อวัวที่เหลืออย่างแน่นอน!” โจวกุ้ยหลานรีบยืนยัน

เหล่าไท่ไท่จากไปอย่างไม่วางใจ

หลังจากนางออกไปจากบ้านแล้ว โจวกุ้ยหลานก็แอบออกไปข้างนอก และเรียกให้เจ้าก้อนน้อยที่อยู่ข้างนอกกลับมา ล้างมือให้เขา จากนั้นก็ส่งเนื้อวัวตากแห้งถ้วยเล็กๆ ถ้วยนั้นให้เขากิน

เจ้าก้อนน้อยกินด้วยความดีใจ โจวกุ้ยหลานจึงให้เขาไปนั่งที่หน้าเตาเพื่อช่วยจุดไฟ และนางก็เริ่มทำอาหารด้วยตนเอง

ระหว่างรอข้าวนึ่ง โจวกุ้ยหลานก็มองเนื้อวัวตากแห้งในถ้วยของเจ้าก้อนน้อย เจ้าก้อนน้อยกินเกือบหมดแล้ว

โจวกุ้ยหลานรีบหยิบถ้วยนั้นมา แอบเปิดตู้กับข้าว และเห็นว่าด้านในมีเนื้อวัวตากแห้งสามถ้วย นางจึงหยิบตะเกียบ และคีบออกมาจากถ้วยซุปแต่ละถ้วย เมื่อเห็นว่าปริมาณในถ้วยเล็กๆ เกือบเท่าก่อนหน้านี้แล้ว นางจึงทำให้ในถ้วยซุปพวกนั้นกลับมาเป็นเหมือนเดิม

หลังจากปิดประตูตู้กับข้าวแล้ว นางก็วางถ้วยเล็กๆ นั่นลงบนที่นั่งหน้าเตา

เมื่อถึงเวลามื้อเที่ยง เหล่าไท่ไท่ก็สะพายตะกร้าเปล่ากลับมา เมื่อเห็นว่าเนื้อวัวตากแห้งถ้วยนั้นยังคงวางอยู่บนเตาอย่างดี นางก็สบายใจ

หลังจากห่ออาหารทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว โจวกุ้ยหลานก็แบกกระบุง หิ้วตะกร้า แล้วพาเจ้าก้อนน้อยขึ้นไปบนเขา

เมื่อพบสวีฉางหลินและโจวต้าไห่ นางก็นำอาหารออกมาให้พวกเขากิน

ทันทีที่ทั้งสองคนเห็นอาหาร พวกเขาก็รู้ว่าวันนี้โจวกุ้ยหลานเป็นคนทำอาหาร และรสชาติอร่อย

หลังจากที่ทั้งสองคนกินอาหารเสร็จแล้ว โจวกุ้ยหลานก็ดึงโจวต้าไห่ออกไปด้านข้าง และบอกโจวต้าไห่เกี่ยวกับเรื่องของไป๋เย่จื่อ

“เรื่องนี้จะพูดส่งเดชไม่ได้นะ มันจะทำลายชื่อเสียงของครอบครัวฝ่ายหญิง!” โจวต้าไห่เบิกตากว้างและจ้องมองไปที่โจวกุ้ยหลาน

“ข้าก็พูดกับท่านที่เป็นผู้เกี่ยวข้องไม่ใช่หรือ ท่านคิดเห็นอย่างไร?”

โจวกุ้ยหลานดึงเสื้อผ้าของโจวต้าไห่ และซักถามเขา

“คิดเห็นอย่างไร ไม่ได้คิดอะไร ผู้ที่ข้าอยากจะสู่ขอมาเป็นภรรยา ยังจะคิดเรื่องเหล่านี้ได้อีกหรือ?” ในขณะพูดโจวต้าไห่ก็โบกมือ “เจ้ารีบกลับไปกินข้าวเถอะ”

นี่หมายความว่าไม่ชอบนางหรือ?

โจวกุ้ยหลานขมวดคิ้ว เมื่อเห็นว่าพี่ชายของนางกำลังจะหันหลังกลับไป นางก็รีบคว้าเขาไว้ “ท่านจะอธิบายกับนางอย่างไร? ท่านชอบหรือไม่ชอบนางกันแน่?”

“บอกว่าชอบหรือไม่ชอบแล้วอย่างไร ยังไงก็คือใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันไม่ใช่หรือ? ครอบครัวของเย่จื่อร่ำรวย บ้านนางขายเต้าหู้ แล้วมีชีวิตที่ดี จะมาอยู่กับคนยากจนเช่นข้าทำไม? ต้องทำงานกลางดิน?”

ในขณะพูด โจวต้าไห่ก็ดึงเสื้อของตนเองออกจากมือโจวกุ้ยหลาน “เจ้ารีบกลับไปเถอะ อีกเดี๋ยวพวกเราต้องเผาถ่านแล้ว”

“เช่นนั้นท่านก็ไม่เลวเลย ต่อไปท่านจะได้เผาถ่านตนเอง ในปีนั้นไม่ต้องพูดอะไรมาก มันคงไม่เลวร้ายไปกว่าครอบครัวของพวกเขาที่ขายเต้าหู้ใช่หรือไม่?”

โจวกุ้ยหลานไม่ชอบข้ออ้างนี้ของโจวต้าไห่

ครอบครัวของไป๋เย่จื่อจัดหาเต้าหู้ให้โรงเตี๊ยมของญาตินางไม่ใช่หรือ? ได้กำไร แต่ก็ไม่ได้ร่ำรวยขนาดนั้นไม่ใช่หรือ? พี่ชายของนางจะไม่คู่ควรกับนางได้อย่างไร?

“เจ้าจะสนใจเรื่องนี้ทำไม? รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ ร่างกายยังไม่หายเป็นปกติ!” ในขณะพูดโจวต้าไห่ก็ต้องการจะจากไปอีกครั้ง

พูดเรื่องเช่นนี้กับน้องสาวของตนเอง ช่างน่าอายจริงๆ

โจวกุ้ยหลานเบะปาก “ต่อไปท่านอย่าเสียใจภายหลังแล้วกัน! ”

“เสียใจภายหลังอะไร เจ้ากลุ้มใจทั้งวันไปเปล่าๆ!” โจวต้าไห่ตอบ แล้วรีบกลับไปที่หลุมที่เผาถ่านของพวกเขา เขาดื่มน้ำและใส่ต้นไม้แห้งเข้าไปในหลุม

โจวกุ้ยหลานเห็นแล้วก็ขมวดคิ้ว ทำไมนางรู้สึกว่าตอนนี้เขาอารมณ์ไม่ค่อยดี

ทำไมนางรู้สึกว่าพี่ใหญ่ของนางมีใจให้ไป๋เย่จื่ออยู่ แต่พี่ใหญ่พูดเช่นนี้เแล้ว นางควรทำอย่างไร?

ในขณะที่คิดก็ยังรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

นางเดินกลับไปอีกครั้ง และพูดตามหลังโจวต้าไห่ว่า “พี่ใหญ่ นี่เป็นภรรยาที่ท่านจะสู่ขอด้วยตนเอง เป็นคนที่ต่อไปจะอยู่กับท่านไปตลอดชีวิต ท่านคิดให้ดีๆ หากอยากสู่ขอคนผู้นั้น เงินไม่ใช่ปัญหา! ”

“พูดไร้สาระอะไร รีบกลับไปเถอะ ตอนกลางคืนพวกเราก็กลับแล้ว” โจวต้าไห่หันกลับมาพูดกับโจวกุ้ยหลาน และไปทำงานของตนเองต่อ

เจ้าก้อนน้อยที่อยู่ข้างๆ ก็ยัดเนื้อวัวตากแห้งชิ้นหนึ่งเข้าไปในปากสวีฉางหลินที่กำลังนั่งอยู่บนรากไม้ สวีฉางหลินกัดอย่างสุภาพมาก เคี้ยวช้าๆ เขามองไปทางภรรยาของตนเองกับโจวต้าไห่ และได้ยินการสนทนาอย่างชัดเจน

“อร่อยหรือไม่?” เจ้าก้อนน้อยถามท่านพ่อของตนเองอย่างประหม่า

สวีฉางหลินปล่อยส่งเสียง “อืม” และมองไปที่ภรรยาของตนเองต่อ

ท่านพ่อชอบ……

เจ้าก้อนน้อยก็ดีใจแล้ว หากท่านพ่อชอบ เขาจะแบ่งของตนเองให้ท่านพ่อกิน เช่นนี้ท่านพ่อก็จะไม่มีทางไม่ต้องการเขาแล้ว

เมื่อคิดเช่นนี้ เจ้าก้อนน้อยก็เอาเนื้อวัวตากแห้งใส่ปากของสวีฉางหลิน

สวีฉางหลินก็คล้อยตามการกระทำของเขาและกินเข้าไป

“ถึงอย่างไรข้าก็นำคำพูดนี้มาบอกท่านแล้ว ท่านก็คิดเอาเองเถอะ ในช่วงเวลานี้เกรงว่าท่านจะต้องตัดสินใจแล้ว หากยังไม่บอกปัดก็จะสายเกินไป อีกอย่างไป๋เย่จื่อ ครอบครัวของนางก็อยากจะหาครอบครัวที่อยู่ในเมืองให้แต่งงานกับนาง”

โจวกุ้ยหลานบอกทุกอย่างที่ตนเองรู้แล้ว และถือว่าเป็นความพยายามครั้งสุดท้ายของนาง

มือของโจวต้าไห่หยุดชะงัก จากนั้นก็เกาหัวของตนเอง “ได้แต่งงานไปในเมือง นั่นเป็นเรื่องที่ดี ข้าเกือบจะตัดสินใจได้แล้ว เจ้าก็เลิกตามเป็นห่วงได้แล้ว”

ช่างเป็นคนที่มีทิฐิสูง!

โจวกุ้ยหลานก็โกรธเช่นกัน และไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้อีก จึงหันหลังเดินไปข้างๆ สวีฉางหลิน จูงมือเจ้าก้อนน้อยและกำลังจะจากไป

สวีฉางหลินที่อยู่ข้างๆ จับมือของนางไว้ “เจ้าจะไปแล้วหรือ?”

“พวกเราจะกลับไปกินข้าว” ในขณะพูดโจวกุ้ยหลานก็คว้าเนื้อวัวตากแห้งชิ้นหนึ่ง แล้วใส่เข้าไปในปากของตนเอง และหันกลับไปมองด้านหลังของโจวต้าไห่ที่กำลังทำงานอยู่

“ก่อนที่จะแต่งงาน พวกเราก็ไม่เคยรู้จักกัน”

“อา?” โจวกุ้ยหลานหันไปมองสวีฉางหลิน

สวีฉางหลินกล่าวต่อว่า “พวกเราก็ผ่านมาได้ด้วยดี”

หมายความว่าอย่างไร?

โจวกุ้ยหลานตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ยังไม่ทันรู้สึกตัวกลับมา สวีฉางหลินก็ลุกขึ้นยืน วางตะกร้าไว้ในมือของโจวกุ้ยหลานและกล่าวกับนางว่า “อย่าโกรธตัวเองเลย”

นี่คือ……กำลังอบรมสั่งสอนนาง?

ความคิดผุดขึ้นในใจของโจวกุ้ยหลาน

ทันทีที่เข้าใจความหมายของสวีฉางหลิน ในใจก็รู้สึกขบขันเล็กน้อย

ตนเองเป็นคนที่ไม่พูดอะไรสักคำ แต่ยังมาปลอบใจนาง หากไม่เพราะนางฉลาด จะเข้าใจได้อย่างไร?

โจวกุ้ยหลานโบกมือ “พวกท่านตั้งใจทำงานเถอะ ข้าจะไปแล้ว”

ในขณะพูดโจวกุ้ยหลานก็จูงมือของเจ้าก้อนน้อย แล้วเดินไปข้างหน้า

นางไม่ได้กังวลว่าพี่ชายของนางจะแต่งงานกับหญิงแปลกหน้า นางกลัวว่าโจวต้าไห่จะพลาดความสุขของตนเอง

คำตอบเมื่อครู่ของโจวต้าไห่ ไม่ได้พูดสักคำว่าตนเองไม่ได้มีไป๋เย่จื่ออยู่ในใจ

เท่าที่นางรู้นิสัยของโจวต้าไห่ เป็นไปได้ว่าเขามีไป๋เย่จื่ออยู่ในใจ เพียงแค่ไม่อยากให้ไป๋เย่จื่อมีชีวิตที่ทุกข์ยากอยู่กับเขาเท่านั้น

แต่นี่ก็เป็นความรู้สึกของเขาเอง และเป็นสิ่งที่เขาเลือกเอง แม้ว่านางจะเกลี้ยกล่อมได้ แต่ก็ไม่สามารถเข้าไปก้าวก่ายอะไรได้มากนัก ทุกคนต่างต้องรับผิดชอบต่อความพยายามของตนเอง

โจวกุ้ยหลานคิดมาตลอดทาง นางพาเจ้าก้อนน้อยไปที่ที่พวกเขาพบเบนทอไนท์และหญ้าเนเปียร์แคระแต่ก่อน จากนั้นทั้งสองคนก็หยิบมาใส่ในตะกร้าอย่างรวดเร็ว