นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา - บทที่ 201 พรุ่งนี้จัดการกับโจวกุ้ยหลาน

ขณะนี้ละครฉากเด็ดเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้น ไหนเลยจะยอมออกไปง่ายๆตอนนี้ แล้วจะรู้ได้อย่างไรว่าเรื่องไปถึงไหนกันแล้ว

ระหว่างคิด ก็ยื่นมือออกไปตบที่แผ่นหลังของเหล่าไท่ไท่เบาๆ ส่งสัญญาณให้นางว่าอย่าทำอะไรบุ่มบ่าม

เหล่าไท่ไท่หันหน้าไปมอง และถลึงตาให้กับโจวกุ้ยหลานหนึ่งที

นี่นางกำลังทำเรื่องดีมิใช่หรือ ทำไมท่านแม่ต้องถลึงตาให้นางด้วย เกินไปจริงๆ

โจวกุ้ยหลานลูบจมูกตนเอง ยังคงฟังบทสนทนาในสวนต่อ

“เจ้าอยากจะแต่งเข้าตระกูลโจว เกรงว่าคงจะไม่มีทาง ขอเพียงอาสะใภ้รองไม่ตกลง พี่ต้าไห่ก็ไม่มีทางแต่งกับเจ้า เจ้าก็เสียเวลาไปเถอะ พอนานไป เจ้าก็จะยิ่งขายไม่ออก ครึ่งชีวิตหลังจากนั้นก็กลายเป็นบ่าวรับใช้ของบ้านพวกเขาไปแล้ว”

โจวชิวเซียงพูด พลางเชิดใบหน้าขึ้น

เหตุผลนี้ หลิวเซียงย่อมเข้าใจดี เพียงแต่หากจะพูดขึ้นมาจริงๆนางก็รู้สึกอึดอัดใจอยู่บ้าง

“ที่น้องชิวเซียงพูดมาก็มีเหตุผล”

“ข้ารู้ว่าเจ้าเห็นว่าบ้านของอาสะใภ้รองข้ามีชีวิตดีขึ้นมาก พี่ต้าไห่ก็เป็นคนซื่อสัตย์คนหนึ่ง ถ้าหากได้แต่งงานกันจริงๆ เช่นนั้นคงต้องมีชีวิตที่ดีแน่ ถ้าหากไม่ให้พี่ต้าไห่ของข้าแต่งงานกับเจ้า ภายหน้าเจ้าคงไม่มีผู้ชายที่ดีกว่านี้มาแต่งงานกับเจ้าแน่ ข้าได้ยินว่าเจ้ายังปีนขึ้นเตียงของพี่ต้าไห่ด้วย ทำขนาดนี้อาสะใภ้รองของข้าก็ยังไม่ให้เจ้าแต่งเข้าบ้านอีกหรือ”

หลิวเซียงรู้สึกตกใจขึ้นมาทันที “เจ้ารู้ได้อย่างไร”

คนที่รู้เรื่องนี้มีไม่มากนัก คนของตระกูลโจวนั้นไม่มีทางพูดแน่

ตอนนี้ นางรู้สึกขวัญหนีดีฝ่อขึ้นมาจริงๆแล้ว

โจวชิวเซียงทำเสียงขึ้นจมูก นางย่อมมีทางที่นางจะรู้เรื่องเหล่านี้ ก็แค่คนไร้ความสามารถคนหนึ่ง ยังกล้ามาถามนางอีก

หลิวเซียงเองก็ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ คนคนนี้จะช่วยนางได้จริงหรือ

“ข้ารู้ก็แล้วกัน ถ้าหากข้ายินดี คงจะรู้มากกว่านี้อีกมาก เจ้าคิดว่าข้าไม่รู้อะไรเลยแล้วจะเรียกเจ้ามาพบข้าอย่างนั้นหรือ”

ในใจของหลิวเซียงรู้สึกตื่นตระหนกขึ้นมาบ้างแล้ว ผู้หญิงคนนี้เพิ่งจะกลับมา ก็รู้เรื่องราวมากมายขนาดนี้แล้ว ถ้าหากเอาเรื่องเหล่านี้ไปเล่าให้โจวต้าไห่ฟัง เกรงว่าเขาก็คงไม่อยากจะแต่งงานกับนางแน่

เมื่อคิดได้อย่างนั้น นางก็กลืนน้ำลาย บังคับให้ตนเองในเย็นลง

“เจ้าอยากจะให้ข้าทำอะไร”

พูดมามากมายขนาดนี้ ก็เพราะอยากจะให้นางช่วยทำบางสิ่งบางอย่างไม่ใช่หรือ นางยอมทำทุกสิ่ง

“ข้าต้องการให้เจ้าเรียนรู้การเผาถ่านจนเป็น แล้วขโมยเอามาให้ข้า ”โจวชิวเซียงรีบเปิดปากพูดขึ้นมาทันที

เรื่องนี้ทำให้หลิวเซียงรู้สึกลำบากใจ “การเผาถ่านของพวกเขาล้วนให้พวกผู้ชายมาทำ ไม่มีผู้หญิง ข้าไม่มีทางรู้……”

“ไม่มีทางหรือ ก็ได้ ข้าเปลี่ยนให้เจ้าไปทำอีกเรื่องหนึ่งก็ได้”โจวชิวเซียงไม่ได้รู้สึกโมโห แต่ได้ล้วงเอาถุงยาห่อหนึ่งออกมาจากบริเวณหน้าอกตนเอง ยื่นให้กับหลิวเซียง

หลิวเซียวรับไป เอาขึ้นมาสูดดม แต่ก็ไม่ได้กลิ่นอะไรเลย

โจวชิวเซียวกลับพูดด้วยเสียงเรียบนิ่งว่า “นี่เป็นยากระตุ้นอารมณ์ เจ้าเอาไปใส่ในถ้วยอาหารของโจวกุ้ยหลาน ให้นางกิน ถึงเวลาข้าจะหาผู้ชายสองสามคนไปจัดการกับนาง”

นี่คือยาปลุกกำหนัดนี่นา

จุ๊ๆๆ โจวชิวเซียงคนนี้ก็ชั่วร้ายเกินไปแล้ว นางไปล่วงเกินหญิงสาวคนนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

โจวกุ้ยหลานใคร่ครวญอย่างเงียบๆในใจ เหล่าไท่ไท่กับโจวต้าไห่ที่อยู่ข้างๆกลับรู้สึกโมโหจนแทบจะพุ่งออกไปแล้ว

สองคนนี้ ถึงกับคิดจะทำร้ายโจวกุ้ยหลาน

โจวกุ้ยหลานรับรู้ถึงอารมณ์ของทั้งสองคน จึงยื่นมือไปดึงทั้งสองคนเอาไว้ ส่งสัญญาณมือให้พวกเขา ให้พวกเขาใจเย็นๆ

เหล่าไท่ไท่ถลึงตาให้กับโจวต้าไห่ที่อยู่ด้านข้างแวบหนึ่ง เรื่องพวกนี้ล้วนเกิดขึ้นเพราะลูกชายซื่อบื้อคนนี้ ถ้าหากวันนี้ไม่ตามมาด้วย กุ้ยหลานคงจบเห่แน่

โจวต้าไห่ที่อยู่ข้างๆใช้สองมือกุมศีรษะของตนเองเอาไว้ ในใจก็รู้สึกเสียใจขึ้นมา

ยังดีที่เรื่องนี้ยังไม่เกิดขึ้น ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่มีทางให้อภัยตนเองตลอดชีวิต

หลิวเซียงรีบเอาถุงยาเก็บไว้ในกระเป๋าหน้าอกของตนเองทันที ถามเสียงเบาว่า “เมื่อไหร่”

“สองสามวันนี้”โจวชิวเซียงตอบรับ

แม้ว่าพ่อของนางจะไม่ตกลงเรื่องการแต่งงานของนางกับเถ้าแก่เฉียน แต่สุดท้ายเขาก็ต้องตอบตกลงอยู่ดี หลังปีใหม่นางก็จะไปแล้ว เรื่องที่ทำให้นางรู้สึกได้ระบายอารมณ์เช่นนี้จะไม่รอให้เห็นกับตาได้อย่างไร

“เช่นนั้นเร็วที่สุดก็คงจะเป็นพรุ่งนี้ ทำได้แค่กลางวันเท่านั้น กลางคืนผู้ชายของนางอยู่บ้านด้วย……”

หลิวเซียงพูดถึงตรงนี้ก็รู้สึกพูดไม่ออกขึ้นมา สวีฉางหลินคนนั้นเป็นนักล่าสัตว์ เป็นคนมีพละกำลังมาก นิสัยดุดัน และรักโจวกุ้ยหลานมาก

โจวชิวเซียงที่อยู่ข้างๆโมโหจนกัดฟันกรอด เมื่อนึกภาพว่าผู้ชายที่ตนเองชื่นชอบนอนอยู่กับโจวกุ้ยหลานทุกคืน หัวใจนางเหมือนมีบางสิ่งมาจุกอยู่

คนอัปลักษณ์อย่างโจวกุ้ยหลาน ทั้งขี้เหร่ทั้งแก่ ทำไมจึงสามารถได้ตัวพี่ฉางหลินไป

“เช่นนั้นพรุ่งนี้เวลาเที่ยง เจ้าก็วางยาในอาหารของนาง เมื่อทำงานเสร็จแล้วให้มาหาข้าที่บ้าน ข้าจะหาคนไปทางด้านนั้นเอง ใช่แล้ว เจ้าต้องหลอกล่ออาสะใภ้รองข้าออกไป ไม่เช่นนั้นเรื่องนี้คงไม่มีทางสำเร็จแน่”โจวชิวเซียงสั่งการ

ถ้าหากอาสะใภ้รองของนางอยู่บ้าน เกรงว่าจะไม่มีผู้ชายคนไหนในหมู่บ้านยอมทำเรื่องนี้แน่

“ได้ ถ้าทำงานเสร็จแล้ว เจ้าก็ต้องช่วยข้าให้ได้แต่งงานกับพี่ต้าไห่ด้วย”หลิวเซียงก็พูดอย่างเด็ดเดี่ยวขึ้นมาบ้างแล้ว

เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็ก ถ้าหากไม่ได้แต่งงานกับโจวต้าไห่ นางก็ไม่อยากจะทำเช่นกัน

“วางใจเถอะ ขอเพียงเจ้าทำลายโจวกุ้ยหลานได้ ข้าจะให้เจ้าแต่งกับพี่ต้าไห่แน่นอน ”โจวชิวเซียงตอบรับด้วยรอยยิ้ม

“ตกลง”หลิวเซียงตกปากรับคำ

พูดคุยกันถึงตรงนี้ ทางด้านโจวต้าไห่กับเหล่าไท่ไท่ไหนเลยจะทนได้อีก ทั้งสองคนลุกขึ้นมาทันที เดินตรงไปที่ประตูของลานบ้านอย่างรวดเร็ว ผลักประตูออกอย่างแรง

“เจ้าจะแต่งงานกับใคร เจ้าคิดว่าข้าจะแต่งงานกับคนใจดำอำมหิตเช่นเจ้าอย่างนั้นหรือ ”โจวต้าไห่ตะคอกเสียงดังด้วยความโมโห

ตอนนี้แม้เขาจะนิสัยดีแค่ไหนก็ไม่อาจจะอดทนต่อไปได้อีกแล้ว

หลิวเซียงเมื่อได้ยินเสียงของโจวต้าไห่ ก็ตกใจจนนิ่งอึ้งไป

“โธ่เอ๋ย ข้าบอกแล้วว่าหญิงคนนี้จิตใจชั่วช้า เจ้ามันโง่ไม่ยอมเชื่อข้า ยังทะเลาะกับข้า นี่นางต้องการจะทำร้ายน้องสาวเจ้าให้ตายเชียวนะ”เหล่าไท่ไท่พูด ใช้ฝ่ามือตบไปที่ร่างของโจวต้าไห่หนึ่งที

จากนั้น ก็เดินอย่างรวดเร็วเข้าไปหา กระชากผมของหลิวเซียง ตบไปบนใบหน้าของนางฉาดใหญ่ ปากก็ก่นด่าไปว่า

“นางตัวดี กุ้ยหลานของพวกเราไม่เคยล่วงเกินเจ้า เจ้าถึงคิดจะทำร้ายนางเช่นนี้ นางเสียเงินห้าตำลึงเพื่อช่วยเจ้าเอาไว้ เจ้ายังกล้าคิดร้ายต่อนาง เจ้ามันคนจิตใจอำมหิตจริงๆ”

โจวชิวเซียงที่อยู่ข้างๆก็ตกใจเป็นอย่างยิ่ง แม้นางจะนิสัยไม่ดีแค่ไหน ต่อหน้าเหล่าไท่ไท่นางก็ไม่กล้าจะทำอะไร

หลิวเซียงถูกเหล่าไท่ไท่ใช้ฝ่ามือตบไปที่หน้าทั้งสองข้างจนแดงเถือกไปหมดแล้ว พออยากจะเอ่ยปากพูด เหล่าไท่ไท่ก็ตบไปที่ใบหน้าของนางอีกครั้ง ทำเอานางหน้าชาไปหมด

นางอยากจะต่อต้าน ยื่นมือออกไปจะดึงมือของเหล่าไท่ไท่ออก แต่เหล่าไท่ไท่กลับยกเท้าขึ้นเตะไปที่บริเวณหลังเข่าของนาง นางอดไม่ได้ที่จะร้องขึ้นอย่างตกใจ และร่างก็คุกเข่าลงไปที่พื้น

โจวกุ้ยหลานยืนอยู่ด้านนอกของลานบ้าน จ้องมองสถานการณ์ของทางนั้น รู้สึกสบายใจเป็นพิเศษ

ท่านแม่ของนางช่างทำให้นางรู้สึกสะใจจริงๆ พอได้ต่อสู้ตบตีขึ้นมาก็เยี่ยมยอดจริงๆ มองดูหลิวเซียงที่แทบจะบอกได้ว่าถูกซ้อมอยู่เพียงฝ่ายเดียว

แล้วมองไปทางโจวชิวเซียงที่อยู่ด้านข้าง ตอนนี้ตกใจจนนิ่งอึ้งไปแล้ว

โจวกุ้ยหลานเดินเข้าไปหาทีละก้าว ไปยืนอยู่ข้างโจวต้าไห่ มองดูความโกรธที่อยู่ในสายตาของพี่ชายนาง ตบที่บ่าของเขาเบาๆ แต่ไม่ได้พูดอะไร

จากนั้นก็ก้าวเท้าออกไปอีกครั้ง เดินเข้าไปหาโจวชิวเซียงที่อยู่อีกฝั่ง ส่ายหน้าไปมา

โจวชิวเซียงเดินถอยหลังติดๆกันหลายก้าว เกรงว่าโจวกุ้ยหลานจะลงมือกับนาง

“ทำไม เมื่อครู่ยังได้ใจอยู่เลยมิใช่หรือ ทำไมต้องถอยหลังด้วย เจ้าลองดูซิข้าใส่เสื้อผ้าไว้ไม่น้อยเลย แม้การต่อสู้ไม่เป็นไปด้วยดี เจ้าก็คงจะเอาชนะข้าได้แน่”

ขณะที่โจวกุ้ยหลานพูด ก็ยังคงเดินไปข้างหน้าอย่างต่อเนื่อง