นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา - บทที่ 282 น้ำท่วม 2

นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา บทที่ 282 น้ำท่วม 2

ชายชราผู้หนึ่งเองก็พูดออกมาว่า “กุ้ยหลานใช่ไหม ? เจ้าช่วยลูกหลานตระกูลจ้าวของพวกเราสักคนได้ไหม ?”

ความหมายของคำพูดนี้คือให้นางช่วยพาตัวหลานชายของเขาไป

ในตอนนี้คนที่ควรให้ความช่วยเหลือเป็นอันดับแรกก็คือคนชราและเด็ก

โจวกุ้ยหลานส่ายหน้า เมื่อนางรู้ว่าพวกเขามองไม่เห็นจึงตะโกนออกไปเสียงดัง “ไม่ได้ ! ข้าเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียว ไม่มีแรงขนาดนั้น หากต้องการช่วยเด็กก็ไม่สามารถช่วยเหลือผู้อื่นได้แล้ว ! จะต้องช่วยผู้ชายคนใดคนหนึ่งก่อน อีกเดี๋ยวเขาจะได้ช่วยเหลือพวกเจ้าได้ ! ไม่มีเวลาแล้ว ฝนยังตกอยู่ อีกเดี๋ยวน้ำจะท่วมที่นี่จนหมด !”

ตอนนี้เรี่ยวแรงสำคัญที่สุด ! แถมยังต้องแข่งกับเวลา นางไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้ตลอด ไม่อย่างนั้นคงไปช่วยเหล่าไท่ไท่ไว้ไม่ทัน

อีกด้านหนึ่งเงียบไป มีเสียงร้องไห้ด้วยความอึดอัดใจของผู้หญิง เสียงร้องคร่ำครวญของเด็ก และเสียงถอนหายใจของคนชรา

“หากพวกเจ้าไม่สามารถตัดสินใจได้ ข้าจะไปที่ดูบ้านข้าง ๆ” โจวกุ้ยหลานตะโกนออกไปหาอีกฝ่ายอีกครั้ง

หากตอนนี้ยังลังเล มันก็มีแต่ทำให้เสียเวลา หากเสียเวลาต่อไปก็มีแต่ต้องตายเท่านั้น

นางรู้สึกว่าตอนนี้น้ำจำนวนมากเข้ามาในอ่างไม้ของนางแล้ว หากนางยังรออยู่แบบนี้ต่อไปเกรงว่าอ่างไม้ของนางจะจม

“ข้าเอง ! ช่วยข้าก่อน !” ชายหนุ่มคนหนึ่งส่งเสียงออกมา

โจวกุ้ยหลานกำลังจะเคลื่อนไหวก็ได้ยินเสียงชายอีกคนตะโกนออกมาว่า “ทำไมต้องช่วยเจ้าก่อน ? ข้าแรงเยอะกว่าเจ้า ! แถมข้ายังเป็นพี่ชายของเจ้า !”

“จะทะเลาะอะไรกัน ? คนแรกที่ส่งเสียงรีบขึ้นมา ! หากยังมัวแต่สร้างปัญหาข้าจะไปเดี๋ยวนี้เลย !” โจวกุ้ยหลานสนใจที่จะมาฟังการถกเถียงของพวกเขาจากปัญหาเหล่านี้

พี่ชายคนนั้นยังอยากจะพูดอะไรออกมาอีก แต่ชายชราที่อยู่ด้านข้างหยุดเขาเอาไว้ ชายหนุ่มกระโดดลงไปในน้ำจากหลังคา คว้าอ่างไม้ของโจวกุ้ยหลานและปีนขึ้นไป

อ้างไม้ไม่ใหญ่ รองรับได้มากที่สุดก็เพียงแค่สองคน

ขณะที่ชายคนนั้นขึ้นมา อ่างไม้จมลงไป หัวใจของโจวกุ้ยหลานเองก็จมดิ่ง

โชคดีที่เมื่อจมไปถึงปากอ่างมันก็หยุดลงในที่สุด

โจวกุ้ยหลานรีบใช้มือทั้งสองข้างของนางกวักน้ำในอ่างออก “เจ้ารีบพายไปทางซ้าย”

ชายหนุ่มได้ยินอย่างนั้น ใช้มือของเขาเหมือนไม้พาย ทำตามคำสั่งของโจวกุ้ยหลาน

ผู้หญิงที่อยู่ด้านหลังตะโกนออกมาว่า “พวกเจ้าจะต้องกลับมาช่วยพวกเรานะ !”

“รีบพายออกไปเร็ว !” โจวกุ้ยหลานขัดจังหวะการตอบของชายหนุ่มคนนั้น และออกคำสั่งมาทันที

ตอนนี้ชายคนนั้นไม่กล้าพูดอะไร และมือของเขาก็ขยับเร็วขึ้น

ไม่ว่าอย่างไรท้ายที่สุดแล้วผู้ชายก็มีแรงมากกว่าโจวกุ้ยหลาน และเมื่อผ่านไปไม่นานทั้งสองก็มาถึงสถานที่ที่โจวกุ้ยหลานเคยใช้ขึ้นเขา หลังจากทั้งสองปีนขึ้นไป ก็พลิกอ่างไม้เพื่อนำน้ำซึ่งอยู่ด้านในออก

“เจ้าใช้อ่างไม้นี้เพื่อไปช่วยคนที่เหลือ จำเอาไว้ว่าให้ช่วยผู้ชายในครอบครัวออกมาก่อน ไม่อย่างนั้นทุกคนจะต้องตาย !” หลังโจวกุ้ยหลานออกคำสั่ง นางก็ปีนขึ้นไปบนภูเขา

ชายหนุ่มตื่นตระหนก รีบถามออกมาว่า “เจ้าจะไปไหน ?”

โจวกุ้ยหลานตอบโดยไม่หันกลับมา “กลับไปนำอ่างไม้”

พูดจบก็ไม่สนใจผู้ชายคนนั้นแล้ว

ฝนตกหนักมาก นางเองก็แทบลืมตาไม่ขึ้น ตอนนี้พลังแห่งธรรมชาติมีมากเกินไป พลังของมนุษย์นั้นน้อยมาก

รู้สึกเจ็บปวดจากฝ่ามือ โจวกุ้ยหลานรู้ว่ามือของนางถูกหญ้าและกิ่งไม้ข้างทางบาด แต่ตอนนี้ก็ไม่ใช่เวลามาสนใจความอ่อนแอเหล่านี้

เมื่อกลับมาถึงบ้าน นางรู้สึกว่านางกำลังจะล้มลง

หลังจากเข้ามาในห้อง นั่งลงบนพื้น หายใจหอบ ตัวเปียก และรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก

นางสั่งให้โจวคายจือนำอ่างอาบน้ำในบ้านออกมา และนำอ่างไม้ที่สามารถนั่งได้ออกมาอีกสองใบ และพาโจวคายจือลงจากภูเขาไปด้วยกัน

เสียงดังทำให้เหล่าเด็ก ๆ ที่นอนอยู่ในห้องตื่นขึ้นมา โจวกุ้ยหลานสั่งให้เอ้อร์ญาอยู่บ้านเพื่อปกป้องดูแลน้อง ๆ ของนาง จากนั้นให้โจวคายจือผู้อ่างไม้ด้วยเชือก แต่ละคนนำอ่างไม้ไปคนละใบพร้อมนั่งลงไป ลงเขาไปอีกครั้งด้วยความยากลำบาก ในตอนที่ลงไปก็บังเอิญพบชายหนุ่มคนนั้นพาผู้ชายอีกคนกลับมาด้วย

หลังจากทั้งสองคนลงมาแล้ว โจวกุ้ยหลานนำอ่างไม้ในของตนเองและโจวคายจือมอบให้ชายที่เพิ่งถูกช่วยชีวิตคนนั้นไป เช็ดน้ำรอบดวงตาของนางพร้อมพูดว่า “เจ้านั่งอ่างใหญ่นี้กลับไป ใช้เลือกลากอ่างเล็กสองไปนี้ไปด้วย จากนั้นเจ้าพาคนหนึ่งกลับมาพร้อมเจ้า อีกสองคนแบ่งกันนั่งบนอ่างเล็กคนละใบ เจ้าไปกลับสองรอบก็สามารถช่วยชีวิตคนในครอบครัวทั้งหมดของเจ้าได้แล้ว”

ผู้ชายได้ยินเช่นนั้นก็พยักหน้าทันที “ได้ ได้เลย !”

โจวกุ้ยหลานพูดออกมาอีกว่า “เจ้าเอาไว้ หลังจากช่วยทุกคนเรียบร้อยแล้ว เจ้าจงไปช่วยคนที่อยู่รอบ ๆ หากมีผู้ชายก็บอกให้พวกเขาขึ้นเขาไปยังบ้านข้าเพื่อสร้างแพไม้”

ชายผู้นั้นรับปากทันที ตอนนี้เขาสับสนจนไม่รู้ว่าตัวเองควรทำอย่างไร มีคนมาบอกเขาเช่นนี้ ทำให้เขาผ่อนคลายลงมาก

โจวกุ้ยหลานยื่นเชือกที่ผูกกับอ้างเล็ก ๆ อีกสองใบให้ชายผู้นั้น บอกให้ชายผู้นั่งนั่งลงในอ่างใหญ่ จากนั้นพายลากอ่างเล็กสองใบนี้กลับไป

สามคนขึ้นไปบนภูเขาอีกครั้ง โจวกุ้ยหลานกลับมายังบ้านเพื่อนำขวานและมีด พาผู้ชายคนนั้นไปยังสถานที่ซึ่งนางใช้ตัดฟืนเผาถ่าน ที่นั่นมีต้นไม่จำนวนไม่น้อย และมันมีประโยชน์สำหรับตอนนี้

สั่งให้โจวคายจือและผู้ชายคนนั้นตัดเถาวัลย์ที่อยู่รอบ ๆ มัดไว้กับกิ่งก้านของต้นไม้ จากนั้นก็ให้ผู้ชายลากท่อนไม้ขนาดใหญ่ท่อนนั้นลงไป

“พวกเราจะสร้างแพไม้ไม่ใช่หรือ ? แบบนี้คนสามารถนั่งได้เสียที่ไหน ?” โจวคายจือจ้องมองผู้ชายคนนั้นที่กำลังใช้แรงลากต้นไม้ลงจากเขา จึงอดไม่ได้ที่จะถามโจวกุ้ยหลานออกมา

“นี่ก็คือแพไม้ ขอแค่สามารถลอยน้ำและช่วยชีวิตคนได้ก็เพียงพอ”

“แต่……”

โจวกุ้ยหลานขัดคำพูดของนาง “ตอนนี้เวลาเป็นสิ่งสำคัญ ทำแพ้ไม้ขนาดใหญ่ทำให้เสียเวลาเป็นอย่างมาก รอทำเสร็จก็เช้าพอดี อีกอย่างหากขนาดใหญ่มากเกินไปก็ไม่สามารถนำลงไปจากภูเขาได้”

ขณะที่พูดออกมานางก็ยกมีดในมือตัดเถาวัลย์อีกต้นหนึ่ง เมื่อเทียบกับอันก่อนหน้ามันให้ความรู้สึกที่แข็งกว่า ผูกมันกับต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง

ในตอนนี้นางรู้สึกขอบคุณโจวต้าไห่และคนอื่น ๆ เป็นอย่างมากที่พวกเขาชอบตัดต้นไม้มาตากแดดก่อนเวลาในวันปกติ ไม่อย่างนั้นจะช้าเกินไปหากมาตัดต้นไม้ตอนนี้

ในตอนที่พวกเขามัดท่อนไม้ได้สิบท่อน ชายหนุ่มคนนั้นกลับมาอีกครั้ง มีชายอีกสี่คนที่มาพร้อมกับเขา มีทั้งเด็กและคนชรา

พวกเขาลากท่อนไม้ลงไปจากภูเขาคนละท่อน ครั้งต่อไปที่กลับมา จำนวนผู้ชายมีมากขึ้น แถมยังมีผู้หญิงอีกจำนวนหนึ่งที่มาให้ความช่วยเหลือด้วย

โจวกุ้ยหลานและโจวคายจือไร้ซึ่งเรี่ยวแรงในตอนนี้ นั่งอยู่กับพื้นและลุกไม่ขึ้น

ฝนทำให้ทุกคนเปียก และทุกคนก็ทำงานอย่างเต็มที่ด้วยความพยายามทั้งหมดที่มี

ที่ด้านล่างของภูเขา ผู้ชายเหล่านั้นกำลังนั่งอยู่บนอ่างไม้ มือแต่ละข้างลากเถาวัลย์ที่ผูกกับต้นไม้ใหญ่ ใช้มือพายไปด้านหน้าด้วยความพยายามอย่างมาก เมื่อถึงคนที่อยู่ด้านหน้า ให้ผู้หญิงซึ่งมีเด็กอยู่ในอ้อมแขนนั่งบนท่อนไม้ แล้วพายไปยังบ้านหลังถัดไป จากนั้นก็ให้คนนั่งลงบนท่อนไม้ท่อนถัดไป จนกระทั่งท่อนไม้สองสามต้นเต็มไปด้วยผู้คน จึงพายเรือกลับขึ้นภูเขาด้วยความอุตสาหะ

ผู้หญิง คนชรา และเด็ก ๆ เหล่านั้นนั่งอยู่บนท่อนไม้โดยไม่ปล่อยให้ขาจมน้ำ มันก็สามารถทำให้ประหยัดแรงที่พายไปด้านหน้า และช่วยผ่อนแรงของผู้ชายที่เป็นคนพาย

ขณะที่ฝนตก ระดับน้ำก็สูงขึ้นเรื่อย ๆ และมีผู้ได้รับการช่วยเหลือมากขึ้นเรื่อย ๆ ผู้ได้รับความช่วยเหลือจะเข้ามาแทนที่ผู้ซึ่งหมดแรง ช่วยเหลือคนต่อไปให้มากขึ้น และสำหรับผู้ซึ่งพักผ่อนเป็นอันเรียบร้อยแล้ว พวกเขาจะลุกขึ้นมาอีกครั้งเพื่อไปทำการช่วยเหลือผู้คนอีก

อ่างไม้ไม่พอใช้ก็ให้นั่งลงบนท่อนไม้ พายไปด้านหน้าอย่างกระฉับกระเฉง เมื่อพบกับอ่างน้ำหรือถังน้ำที่ลอยอยู่ระหว่างทาง จะพยายามเต็มที่เพื่อเก็บมัน และไปให้การช่วยเหลือผู้อื่น