นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา - บทที่ 47 หอมอร่อยจริงๆ!
นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา บทที่47 หอมอร่อยจริงๆ!
เห็นหมูตุ๋นกะละมังใหญ่ พวกเขาต่างก็อึ้งกันหมด
เนื้อเยอะขนาดนี้ ต้องใช้เงินมากเท่าไหร่กันนะ?
“ทุกคนกินสิ” โจวกุ้ยหลานพูด เอาข้าวสวยที่ตักเสร็จแล้ววางบนโต๊ะ
คนที่ทำงานมาทั้งวันก็หิวจะแย่แล้ว แต่เจ้าของบ้านยังไม่ได้กิน พวกเขาก็ไม่กล้ากินก่อนหรอกนะ
หวังหยู่ชุนไม่สนใจพวกนี้หรอกนะ หยิบตะเกียบแล้วยื่นไปคีบหมูตุ๋นทันที คีบทีสองสามชิ้น แล้วใส่ในถ้วยตัวเอง ตอนคีบมาถึงตรงกลางโต๊ะ มีชิ้นหนึ่งที่คีบไม่แน่นแล้วตกลงไป
นางรีบคีบขึ้นมา ยัดเข้าปากของจู้จื่อที่ยืนอยู่ข้างๆ จู้จื่อรีบเคี้ยวเนื้อในปากทันที
หอมอร่อยจริงๆ!
ในยุคนี้มีแค่ผู้ชายที่นั่งข้างโต๊ะอาหารได้ ผู้หญิงกับเด็กนั่งไม่ได้ ดังนั้นพวกนางจึงยกถ้วยตะเกียบยืนอยู่ด้านนอก เอ้อร์จู้กับซานจู้เห็นพี่ชายได้กินแล้ว ก็จับใบหน้าที่สกปรกของตัวเอง แล้วยื่นตะเกียบไปยังหมูตุ๋น
เห็นท่าทางพวกเขาแบบนี้ โจวต้าซานรู้สึกขายหน้ามาก มองหน้าเอ้อร์เฉียงที่นั่งข้างๆอย่างไม่พอใจ
เอ้อร์เฉียงก็ขายหน้าเหมือนกัน: “ทุกคนยังไม่ได้กินเลย ทำไมพวกเจ้าถึงกินก่อนล่ะ? ไปรอข้างหลังไป!”
“พวกเจ้าก็กินกันเลยสิ?” หวังหยู่ชุนพูดอย่างไม่สนใจ แล้วยื่นตะเกียบไปคีบเนื้ออีกครั้ง
เนื้อนี้อร่อยจริงๆ นางแทบจะกลืนลิ้นของตัวเองเข้าไปอยู่แล้ว!
พวกเด็กๆกินอย่างตะกละตะกลาม ไม่คิดที่จะหยุดเลย แค่ระยะเวลาสั้นๆ พวกเขากินไปสิบกว่าชิ้นแล้ว
คนงานรับจ้างมองหน้ากันเลิ่กลั่กข้างโต๊ะ ไม่คิดว่าจะมีคนที่ไร้มารยาทขนาดนี้
บ้านพวกเขาถึงจะมีเด็กชอบกินมากแค่ไหน ก็ไม่มีทางไม่รู้เรื่องขนาดนี้ ไร้มารยาทจริงๆ
โจวต้าไห่เห็นลุงใหญ่ตัวเองมีสีหน้าเคร่งขรึม ก็รีบพูดว่า: “ทำงานมาทั้งวันแล้ว ทุกคนคงจะหิวแย่ รีบกินกันเถอะ พวกเราไม่ต้องตามประเพณีกันขนาดนั้นก็ได้”
คนอื่นก็ยิ้มแล้วพูดว่า: “นั่นสิๆ หิวกันหมดแล้ว”
“อาหารดีขนาดนี้ พวกเรารีบกินกันเถอะ”
พอพูดแบบนี้ ทุกคนก็เริ่มกินกัน บนโต๊ะมีแต่เนื้อและยังมีซุปอีกด้วย
ตอนแรกทุกคนยังทนได้ แต่พอกินเข้าไปไม่กี่คำ ก็กินข้าวเร็วมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีใครพูดอะไรอีก ยัดของกินเข้าไปเต็มปาก
หลี่ซิ่วยิงกับโจวชิวเซียงกินแล้วก็หยุดไม่ได้เลย และไม่สนใจเรื่องที่ผิดใจกับโจวกุ้ยหลานเมื่อกี้
แต่สวีฉางหลินกวาดตามองไปรอบๆ ก็เห็นภรรยาตัวเองกับแม่ยายพาเจ้าก้อนน้อยนั่งอยู่ในครัว กำลังกินข้าวกันอยู่
เขาก็ไม่นั่งที่เดิมอีก แล้วยกถ้วยตัวเองเดินไปทางนั้น ก็เห็นพวกนางนั่งล้อมผัดไส้หมูกับซุปตับหมูกินกัน
เจ้าก้อนน้อยกินอย่างเอร็ดอร่อย
สวีฉางหลินคีบไส้หมูเข้าปาก ชิมดูหนึ่งคำ อร่อยมาก!
อร่อยกว่าหมูตุ๋นอีก!
เขาอดไม่ได้คีบไส้หมูกินพร้อมกับข้าว
“เอ้า ฉางหลิน กินซุปตับหมูสิ” โจวเหล่าไท่ไท่ตักซุปไว้ในถ้วยสวีฉางหลิน เขารีบรับเอาไว้
พูดขอบคุณแล้วชิมหนึ่งคำ อืม อร่อยมาก อร่อยกว่าอาหารที่พวกพ่อครัวดังๆที่เขาเคยกินเมื่อก่อนเสียอีก
โจวกุ้ยหลานพอใจกับอาหารในวันนี้มาก แต่น่าเสียดายที่ไม่มีซีอิ๊ว ต่อไปคงต้องไปดูที่อื่นแล้วล่ะว่ามีซีอิ๊วขายไหม
“นี่คือซุปอะไรเหรอ?”
ซุปนี้เหมาะกับนางมาก นางไม่ต้องเคี้ยว ทั้งอร่อยและเหมาะกับการกินกับข้าวมาก
“นี่ก็คือแป้งมันเทศ ผสมกับซุปกระดูก และใส่ตับหมูสับละเอียดเข้าไปด้วย”
โจวกุ้ยหลานบอกกับเหล่าไท่ไท่โดยไม่ปิดบังสูตร
“คิดไม่ถึงเลยนะ เครื่องในหมูที่สกปรกจะอร่อยขนาดนี้! เดี๋ยวเก็บไว้ให้พี่ชายเจ้าด้วย ให้เขาลองชิมดู” เหล่าไท่ไท่พูดแล้วก็คีบไส้หมูให้อีก
“ข้ารู้แล้ว” โจวกุ้ยหลานตอบ
บอกได้แค่ว่าหลี่ซิ่วยิงพวกนางไม่รู้จักวัตถุดิบ ของอร่อยขนาดนี้พวกนางก็ไม่กิน
สวีฉางหลินคีบไส้หมูให้โจวกุ้ยหลาน แล้วพูดว่า: “อร่อยมากเลย”
“แน่นอนอยู่แล้ว” โจวกุ้ยหลานภูมิใจ
อาหารที่นางทำจะไม่อร่อยได้ยังไง? ผู้ชายคนนี้ได้นางมาเป็นภรรยาถือเป็นโชคดีของเขาเลยนะ
“ทำไมข้าถึงไม่รู้ว่าเจ้าทำของอร่อยแบบนี้เป็นด้วย?” ทันใดนั้นเหล่าไท่ไท่ก็นึกอะไรได้ แล้วขมวดคิ้วมองโจวกุ้ยหลาน
ลูกสาวเป็นคนเงียบๆซื่อๆมาตลอด ตอนนี้ทำไมถึงมีความคิดแปลกๆเยอะขนาดนี้ แถมยังทำของอร่อยพวกนี้เป็นด้วย? เมื่อก่อนตอนอยู่บ้านไม่เคยเห็นนางทำเลย
ตายละ!
โจวกุ้ยหลานกังวล โจวเหล่าไท่ไท่มองนางด้วยสายตาที่สงสัย
สวีฉางหลินได้ยินคำพูดของเหล่าไท่ไท่ ก็มองไปยังภรรยาตัวเอง
เขาก็รู้สึกว่าภรรยาของเขาแปลกๆไป
“นั่นก็เพราะเมื่อก่อนอยู่บ้านแม่เอาแต่กดข้าไว้ ไม่ให้ใช้อะไรสักอย่าง แต่ตอนนี้ข้าแต่งงานและควบคุมการใช้จ่ายในบ้าน ทุกอย่างก็ต้องเป็นไปตามที่ข้าต้องการสิ” โจวกุ้ยหลานตอบเสียงแข็งอย่างมั่นใจ
ทำเอาเหล่าไท่ไท่แสยะยิ้มออกมา: “นี่เจ้าจะหาว่าข้าขี้งกงั้นเหรอ? ทำอาหารอย่างเจ้า ปีหนึ่งต้องใช้น้ำมันมากเท่าไหร่?”
“นั่นก็กินเข้าท้องเหมือนกัน กินให้ร่างกายแข็งแรงก่อน จะได้มีแรงหาเงินเยอะๆ?” โจวกุ้ยหลานเห็นนางสนใจไปทางอื่น ในใจก็รู้สึกโล่งอก
เหล่าไท่ไท่คนนี้ต่อกรยากมากเลย ถ้าสร้างเรื่องอาจารย์ออกมา นางจะต้องถามสุดๆแน่ ถึงเวลาเปิดเผยความลับไม่ได้แน่ๆ
“เจ้ายังมีเหตุผลอีก น้ำมันเกลือเจ้าใช้จนหมดแล้ว ฤดูหนาวนี้เจ้าจะทำยังไง จะทนหิวตายหรือไง!” ถ้าไม่ใช่เพราะมีลูกเขยนั่งอยู่ด้วย นางจะจัดการลูกสาวคนนี้ที่กล้าเถียงกับนางแล้ว
โจวกุ้ยหลานไม่สนใจ: “ข้าหาเงินเองได้ รับรองไม่หิวตายแน่นอน”
เหล่าไท่ไท่ยังอยากจะพูดอะไรอีก สวีฉางหลินก็พูดต่อว่า: “ภรรยาข้าเก่งขอรับ”
นั่น! เจ้าบ้านก็พูดแล้ว นางยังจะพูดอะไรได้อีก?
“เจ้าก็ปล่อยให้ยัยผู้หญิงสิ้นเปลืองคนนี้ใช้เงินเจ้าจนหมดเถอะ!”
เหล่าไท่ไท่พูดจบก็กินข้าวต่อ ที่นี่มีแค่พวกเขากินกัน ถ้ากินไม่หมดก็เสียดายอาหารแย่
โจวกุ้ยหลานรู้สึกอบอุ่นใจที่ถูกเขาปกป้อง
สวีฉางหลินเกลี้ยกล่อมคนเก่ง ถึงกับทำให้เหล่าไท่ไท่เงียบลงได้
พวกเขายืนกินข้าวอยู่ตรงนั้น คนที่นั่งข้างโต๊ะเห็นเขา ก็ตะโกนไปว่า: “พวกเจ้ามากินเนื้อสิ ไปหลบกินอะไรอยู่ตรงนั้น?”
สวีฉางหลินหันหน้ากลับไปบอกกับพวกเขาว่า: “กินของอร่อย”
“นี่พวกเจ้าไปหลบกินของอร่อยกว่างั้นเหรอ?” หนึ่งในนั้นพูดหยอก ในใจไม่เชื่อ
ตรงนี้มีเนื้อชิ้นใหญ่ ยังมีอะไรอร่อยกว่าเนื้ออีกล่ะ?
โจวต้าไห่คิดในใจว่าพวกเขากลัวว่ากับข้าวจะไม่พอหรือเปล่า เลยไปกินผักกับแม่
คิดได้แบบนี้แล้ว เขาก็ทนนั่งต่อไปไม่ไหว ลุกขึ้นแล้วเดินไปทางนั้น แต่ยิ่งเดินใกล้ก็ยิ่งรู้สึกหอมมากขึ้น
รอเขาเดินไปตรงหน้าก็เห็นอาหารสองกะละมังเต็มๆ และพวกเขาก็กินอย่างเอร็ดอร่อย
เจ้าก้อนน้อยเห็นโจวต้าไห่มา ก็คีบไส้หมูให้เขา โจวต้าไห่กลั้นใจกินไปหนึ่งคำ
ไส้หมูนี้พอเข้าไปในปาก เขาก็ถูกปราบในทันที เขารีบกลับไปที่นั่งตัวเอง ยกถ้วยตัวเองไปตรงนั้น เข้าไปนั่งกับพวกเขาด้วยกัน
