นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา - บทที่ 9 รักความสะอาดถึงจะมีคนชอบ

นางน้อยจอมพลังของนายพลบ้านนา บทที่ 9 รักความสะอาดถึงจะมีคนชอบ
หลังจากส่ายแกว่งอยู่ครึ่งชั่วโมง ในที่สุดพวกเขาก็กลับมาถึงหมู่บ้านต้าสือ

ด้านหลังสวีฉางหลินแบกตะกร้าไว้ พร้อมถือซาลาเปา โจวกุ้ยหลานจูงแพะสองตัว หิ้วท่านแม่ไก่สองตัวกลับไปบนเขา

ตอนใกล้จะถึงกระท่อม ก็พบว่าประตูเปิดอยู่ เจ้าก้อนน้อยนั่งอยู่ตรงประตูอย่างเงียบๆ เฝ้ามองดูอยู่ไกลๆ

เห็นพวกเขากลับมา เขาลุกขึ้นยืน ก้าวเท้าน้อยๆวิ่งมาหาพวกเขา

โจวกุ้ยหลานอดไม่ได้ที่จะเร่งฝีเท้าเดินไปหา วางแพะกับไก่ในมือ พร้อมจุ๊บแก้มเจ้าก้อนน้อยหนึ่งที

เฮ้อ ความรู้สึกเมื่อกลับมาแล้วมีคนรอรับนั้นดีจริงๆ

“ลูกรัก หิวหรือยัง?”โจวกุ้ยหลานถามขึ้น

ถึงแม้มาภพนี้เพียงหนึ่งวัน นางก็ได้สวมบทบาทเป็นท่านแม่โดยไม่มีอุปสรรคใดๆแล้ว

ในภพก่อนนางเป็นหญิงสาวอายุยี่สิบแปดแล้ว ไม่มีภูมิต้านทานต่อเด็กทารกที่น่ารักเลย

เจ้าก้อนน้อยยังค่อนข้างหวั่นเกรงนาง เขาพยักหัวเล็กน้อย

โจวกุ้ยหลานลูบใบหน้าของเขาอย่างพอใจ แล้วค่อยจูงแพะสองตัวไปมัดไว้ใต้ต้นไม้ใกล้ๆ จูงมือเจ้าก้อนน้อยพร้อมหิ้วไก่เข้าไปในบ้าน ไม่สนใจสวีฉางหลินที่แบกตะกร้าใหญ่อยู่ข้างหลัง

เห็นโจวกุ้ยหลานแสดงออกแบบนี้ สวีฉางหลินยักคิ้ว แบกตะกร้าเดินตามพวกเขาเข้าไปในบ้าน

เมื่อเข้าไป โจวกุ้ยหลานก็เอื้อมมือไปหาเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “ซาลาเปา”

สวีฉางหลินยื่นซาลาเปาที่ใช้กระดาษน้ำมันห่อให้นาง นางเปิดห่อกระดาษน้ำมันอย่างของล้ำค่า แล้ววางตรงหน้าเจ้าก้อนน้อย

กลิ่นหอมของซาลาเปาไส้เนื้อโชยออกมา ทำให้เจ้าก้อนน้อยอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย

“อยากกินไหม?”โจวกุ้ยหลานพูดยั่วยวน

เจ้าก้อนน้อยขยับจมูก แอบสูดดมกลิ่น แล้วหันไปมองดูสวีฉางหลิน

สวีฉางหลินพยักหัวให้เขา เขาจึงพูดขึ้นมาอย่างน่ารักน่าเอ็นดูว่า “อยากกิน”

เสียงนี้ทำให้หัวใจโจวกุ้ยหลานแทบละลาย นางจูงเจ้าก้อนน้อยออกไป ตักน้ำขึ้นมาล้างมือให้เขา พร้อมพูดขึ้นว่า “ต่อไปต้องรักความสะอาด ต้องล้างมือก่อนทานอาหาร รู้ไหม?”

กลัวว่าเขาจะจำไม่ได้ โจวกุ้ยหลานจึงพูดขึ้นอีกว่า “เด็กตัวสะอาด ผู้ใหญ่ถึงชอบ”

ขอเพียงเขาตัวสะอาด ท่านแม่ก็จะชอบเขาหรือ?

เมื่อรู้เช่นนี้ เจ้าก้อนน้อยพยักหัวอย่างแรง พร้อมพูดขึ้นว่า “อืม”

ทั้งสองคนล้างมือเสร็จ เดินมาที่โต๊ะอาหาร โจวกุ้ยหลานจับมือของเขา แล้วเอาซาลาเปาวางในมือของเขา พร้อมพูดขึ้นอย่างยิ้มแย้มว่า “ทานสิ”

“ให้ท่านแม่กิน”เจ้าก้อนน้อยกลืนน้ำลายลงคอ เอาซาลาเปาในมือยื่นให้กับโจวกุ้ยหลาน พร้อมมองดูนางด้วยดวงตาใสซื่อบริสุทธิ์

การกระทำเช่นนี้ทำให้หัวใจโจวกุ้ยหลานอ่อนปวกเปียกไปหมด

“ที่นี่ยังมีอีกเยอะ เจ้ารีบกิน เราก็มี”

พูดเสร็จ โจวกุ้ยหลานหยิบเอาซาลาเปาออกมาสองอัน ยื่นให้กับสวีฉางหลินหนึ่งอัน ตนเองเอามากัดกินหนึ่งอัน

เมื่อได้กินซาลาเปาไส้เนื้อ รู้ว่าตนเองมีความสุขจนจะลอยได้แล้ว

ไม่ได้ ต่อไปจะต้องหาเงินให้ได้เยอะๆ กินของอร่อย สวมเสื้อผ้าที่ดี อยู่บ้านที่ดี

สวีฉางหลินวางตะกร้าลงบนพื้น มองดูซาลาเปาที่โจวกุ้ยหลานยื่นมาให้ แล้วก็พูดขึ้นมาอย่างจริงจังว่า “คนที่รักความสะอาดถึงจะมีคนชอบ”

โจวกุ้ยหลานสำลักจนไอ ใบหน้าแดงระเรื่อ มองดูสวีฉางหลินเดินออกไป ตักน้ำขึ้นมาล้างมือ

ผู้ชายคนนี้ ยั่วคนเก่งจริงๆ

ไม่ได้ไม่ได้ นางคือผู้หญิงยุคใหม่แห่งศตวรรษที่ 21 จะพ่ายแพ้คนโบราณคนหนึ่งได้ยังไง?

โจวกุ้ยหลาน ต้องยึดมั่นในหัวใจตนเองไว้ จะถูกล่อใจเพียงเพราะคำพูดไม่กี่คำไม่ได้ จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

ในขณะที่กำลังครุ่นคิด สวีฉางหลินก็เดินกลับมา รับเอาซาลาเปาที่โจวกุ้ยหลานยื่นมาให้ เมื่อกัดกิน ซาลาเปาก็หายไปแล้วเป็นครึ่ง

โจวกุ้ยหลานหันหน้าไป ไม่มองดูเขา ตั้งใจกินซาลาเปาในมือของตน

เห็นว่าทุกคนต่างก็มีแล้ว เจ้าก้อนน้อยก้มหน้าลง กัดกินหนึ่งคำ

กลิ่นซาลาเปาไส้เนื้อกัดเข้าปาก เขารีบเคี้ยวอยู่หลายที กลืนลงไป แล้วก็กัดคำต่อไป

โจวกุ้ยหลานทานซาลาเปาเข้าไปสามลูกค่อยอิ่ม พร้อมทั้งพอใจอย่างมาก

เมื่อมองดูเจ้าก้อนน้อย ก็เห็นแก้มทั้งสองข้างของเขานูนกลมบ้อง ทานอย่างอิ่มหมีพีมัน

ดูแก้มที่เหมือนหนูแฮมสเตอร์ของเขา โจวกุ้ยหลานอยากที่จะเอามือไปจิ้ม

ทานซาลาเปาเข้าไปสองลูก เจ้าก้อนน้อยค่อยเลอ จนทานไม่ได้อีก

ส่วนสวีฉางหลินที่อยู่ด้านข้าง ทานซาลาเปาทั้งห้าลูกที่เหลือจนหมดค่อยหยุด