นางสนมแพทย์อัจฉริยะ - บทที่ 1027 จัดตั้งสำนัก เพื่อสังหารเสด็จอาเก้าด้วยความช่วยเหลือจากไท่เฉิง

นางสนมแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 1027 จัดตั้งสำนัก เพื่อสังหารเสด็จอาเก้าด้วยความช่วยเหลือจากไท่เฉิง

เหมืองทองในภูเขาเสี่ยวฉีถูกไฟไหม้ครั้งใหญ่ ไม่ต้องพูดถึงว่าในตอนนั้นคนของเสด็จอาเก้าไม่สามารถเร่งรีบได้ แม้ว่าพวกเขาจะรีบเข้าไปในภูเขาเสี่ยวฉีและพบเหมืองทองคำก็ตาม ตระกูลหลูจะไม่มีวันยอมรับ เพื่อขุดทองโดยไม่ได้รับอนุญาต

จับกุมคนร้ายที่สกปรก ภูเขาเสี่ยวฉีถูกเผาเป็นเถ้าถ่าน ยกเว้นแร่ทองคำ แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่เสด็จอาเก้าจะใช้สิ่งนี้เพื่อกำจัดตระกูลหลู

เท่าที่เสด็จอาเก้ากังวล เหมืองทองจากภูเขาเสี่ยวฉีไม่ได้มีประโยชน์อะไรมากมายอีกต่อไป หลังจากดูไฟที่โหมกระหน่ำเป็นครั้งสุดท้าย เสด็จอาเก้าก็สั่งให้ถอยโดยไม่ลังเล

แน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้ที่เสด็จอาเก้าจะกลับไปที่เมืองเช่นนี้ ตระกูลหลูซึ่งเป็นผู้กระทำความผิดได้หลบหนีไปในขณะนี้และความโกรธของเสด็จอาเก้าจะถูกปลดปล่อยออกมาเสมอ หากไม่มีตระกูลหลู ไท่เฉิงก็จะยังคงอยู่

เพื่อหลีกเลี่ยงการดึงดูดความสนใจและฟันเฟืองของไท่เฉิง ต้องไม่นำทหารและม้าจำนวนมากไปที่ไท่เฉิง เสด็จอาเก้าสั่งให้ทหารสามพันคนคุ้มกันนอกภูเขาเสี่ยวฉีที่อยู่ของเหมือง

หลังจากพบเหมืองทองแล้ว ให้ยึดไว้ แล้วเขาจะปล่อยให้คนขุดมัน

เสด็จอาเก้ารู้ดีว่าตระกูลหลูกำลังวางแผนอะไรอยู่ เขาต้องการขุดเหมืองทองคำหลังจากที่เขาไปแล้ว มันเป็นความฝันของตงหลิงจิ่วที่ต้องการเหมืองทองคำ!

ด้วยกำลังทหารสามพันนายและทหารอีกสามร้อยนาย เสด็จอาเก้านำแปดนายพลผู้ยิ่งใหญ่และทหารอีกสองร้อยนายรีบเร่งไปยังเมืองไท่เฉิงที่อยู่ใกล้เคียง…

เจ้าเมืองไท่เฉิงควรสวดอ้อนวอนในเวลานี้ และสวดอ้อนวอนขอให้ผู้รักษาความปลอดภัยของพวกเขาไม่แข็งแกร่งเกินไป ขอให้พวกเขาถูกทหารม้าทมิฬอาบเลือดแต่เนิ่นๆ หรือขอให้ทหารกู้ภัยมาถึงเร็วกว่านี้ มิฉะนั้นแม้ว่าพวกเขาจะช่วยชีวิตพวกเขาได้หากพวกเขาล้มลง ในมือของเสด็จอาเก้าพวกเขาจะเสียหน้าอย่าคิดที่จะเงยหน้าขึ้นมองแผ่นดินจิ่วโจวเป็นเวลานาน

น่าเสียดายที่เจ้าของไท่เฉิงโชคไม่ดีนัก หลังจากได้รับข่าวว่าเสด็จอาเก้าส่งคนไปคุ้มกันภูเขาเสี่ยวฉีและโจมตีไท่เฉิงแล้ว หลูซานเซาก็ไปที่บ้านไม้ทันทีเพื่อสอบถามเกี่ยวกับชายลึกลับ

“อยู่หลังภูเขาเสี่ยวฉี ดูเหมือนว่าเสด็จน้องเก้าจะมีหัวใจที่ยิ่งใหญ่ ” ภายในบ้าน ชายคนนั้นพึมพำกับตัวเอง แต่อยู่นอกบ้าน หลูซานเชากระวนกระวาย แต่เขาไม่กล้ากระตุ้นเขา

ชายคนนั้นถอนหายใจเป็นเวลานาน “ในเมื่อเสด็จอาเก้ามีจินตนาการถึงเหมืองทองแล้ว เราปล่อยให้มันเป็นหน้าที่ของเขา ให้คนในไท่เฉิงดำเนินการ อย่าปล่อยให้จวนของเจ้าเมืองถูกเจาะเร็วเกินไป และส่งผู้อื่นที่จะพาไท่เฉิง ผู้ช่วยชีวิตออกจากเมืองหยุดเขาและปล่อยให้เสด็จอาเก้าระบายไฟในไท่เฉิง”

เสด็จอาเก้าโกรธจัดที่พ่ายแพ้ด้วยน้ำมือของตระกูลหลู เขาเต็มไปด้วยความโกรธและเจตนาฆ่า และเขาต้องหาใครสักคน และไท่เฉิงคือตัวเลือกที่ดีที่สุด

แม้ว่าหลูซานเซาไม่เต็มใจที่จะเสียสละชายผู้ทำงานหนักเพื่อฝังเขาในไท่เฉิง แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะฝ่าฝืนคำพูดของชายคนนั้นและรีบตอบตกลง

ไม่ว่าจะพูดอย่างไร ตระกูลหลูก็เป็นงูท้องถิ่นเช่นกัน มันทำงานใกล้ซานตงมานานแล้ว แน่นอนว่ามันเป็นไปได้ที่จะออกจากไท่เฉิงไปยังเสด็จอาเก้าเพื่อระบายไฟ แต่ราคาที่ต้องจ่ายนั้นสูงกว่า เช่นเดียวกับเหมืองทองภูเขาเสี่ยวฉี ตระกูลหลูดูเหมือนจะมีอำนาจเหนือกว่า แต่ความสูญเสียของตระกูลหลูนั้นนับไม่ถ้วน

ด้วยความช่วยเหลือจากตระกูลหลูอย่างลับๆ ไถเซ่าและคนอื่น ๆ จึงสนับสนุนกลุ่มพิเศษ แม้ว่าพวกเขาจะไม่รู้ว่าชายชุดเทาที่ปรากฏตัวกะทันหันคือใคร แต่ในเวลานี้ช่วยพวกเขาป้องกันการโจมตีของทหารม้าทมิฬ นั่นก็คือเพื่อน

ภายใต้การทิ้งระเบิดอย่างดุเดือดของทหารม้าทมิฬ ชาวไท่เฉิงยังคงยืนหยัดอยู่ตลอดทั้งวันตั้งแต่รุ่งสางถึงบ่าย และเย็น ศพเกลื่อนกลาดบริเวณด้านนอกคฤหาสน์ของเจ้าเมือง และแขนขาหักทุกหนทุกแห่ง จากนั้นเขาก็ นอนอยู่บนพื้นและฮัมเพลง และเฮยฉีก็ไม่ยุ่งกับการทำมีด

คนที่กำลังจะตายไม่ช้าจะเสียเวลาทำไม

ด้วยความช่วยเหลือของชายในชุดสีเทา ผู้คนของไท่เฉิง จึงล่าถอยขณะต่อสู้ และถอยตรงไปยังจวนของเจ้าเมือง การโจมตีของทหารม้าทมิฬก็ช้าลง และผู้คนในไท่เฉิงก็หายใจไม่ออก

“เจ้าเมือง เจ้าสบายดีหรือไม่ ” สวี่ชิงเป็นผู้เชี่ยวชาญอันดับหนึ่งของไท่เฉิงด้วยรูปลักษณ์ที่แข็งแรง แต่ในเวลานี้เขาแต่งตัวด้วยผ้าขี้ริ้ว มีบาดแผลหลายแห่งบนร่างกาย เลือดไหลออกมา และเขาอายจริงๆ .

ผมของไถเซ่ากระจัดกระจาย และเสื้อผ้าสีอ่อนบนร่างกายของเขาก็เปื้อนฝุ่นและฟองเลือด ในเวลานี้ ดวงตาที่ใสแต่เดิมของเขาเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า เขาทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ ส่ายหัวช้าๆ ลืมตาขึ้น อ้าปากจะพูด แต่เสียงระเบิดดังขึ้น ทำให้คำพูดของไถเซ่าถอยกลับไป

แม้ว่าเขาจะได้ยินเสียงนี้บ่อยมากในวันนี้ แต่ไถเช่ายังคงมีความกลัวอยู่ หลังจากการระเบิด เขารีบถามนายจูกัดที่อยู่ด้านข้าง “คุณชาย รู้หรือไม่ว่านี่คืออะไร”

“นายท่าน ถ้าข้าเดาถูก เจ้าสิ่งนี้น่าจะเป็นระเบิดเทียนเหล่ยที่เคยปรากฏอยู่ในนครหลวงตงหลิง” คุณชายจูเก๋อขมวดคิ้ว แม้ว่าเขาจะไม่ได้ออกไปรบ แต่เขาก็รู้ว่าสถานการณ์ภายนอกไท่เฉิงเป็นอย่างไร

“ระเบิดเทียนเหล่ย ที่ตงหลิงมีอาวุธที่ทรงพลังจริงๆตงหลิงต้องการ … ” เมื่อนึกถึงความเป็นไปได้นั้น ใบหน้าของไถเซ่าก็ซีดลง

ในเวลานี้เขาตระหนักดีว่าเขายั่วยุศัตรูประเภทใด

“คุณชายจูเก๋อบอกว่าคนข้างนอกถูกส่งมาจากจักรพรรดิตงหลิงเป็นไปได้อย่างไร มีคนเพียงไม่กี่คนเท่านั้น” เซียวหยางอดไม่ได้ที่จะมองเห็นการปรากฏตัวของเสด็จอาเก้าในความคิดของเขา ด้วยเหตุผลบางอย่าง เขามักจะรู้สึกว่าคนเหล่านั้นที่อยู่ข้างนอกคือเสด็จอาเก้า ความเป็นไปได้ค่อนข้างสูง

คุณชายจูเก๋อส่ายหัว “คนเหล่านี้ควรเป็นกองทหารของเสด็จอาเก้า เพราะเราไม่ได้ต่อต้านตงหลิง”

พวกเขาแค่ทำให้เสด็จอาเก้าไม่พอใจ ลักพาตัวผู้หญิงที่เสด็จอาเก้าเห็นคุณค่า และทำลายงานเลี้ยงวันเกิดของผู้หญิงคนนั้น

“มันก็แค่ผู้หญิง เสด็จอาเก้าเก้าแห่งตงหลิงจะไม่กลัวการโจมตีไท่เฉิงเพื่อผู้หญิงหรือ” ไถเช่าพูดพร้อมกัดฟัน

สำหรับผู้หญิงเท่านั้น เขาทำสิ่งนี้เพื่อสังหารหมู่เมือง เสด็จอาเก้าหยิ่งผยองเกินไปหรือไม่เกรงกลัว

“เจ้ากลัวอะไร” คุณชายจูเก๋อเอ่ยถามอย่างใจเย็น หากดูให้ดีจะพบว่าการเยาะเย้ยในดวงตาของเขา

สวี่ชิงจึงตอบอย่างรวดเร็วว่า “แน่นอน ข้าเกรงว่าจักรพรรดิตงหลิงจะต้องรับผิดชอบ เขาซึ่งเป็นเจ้าชายมีกองทัพส่วนตัวที่ทรงพลัง หากข่าวถึงหูของจักรพรรดิตงหลิง เขาก็ไม่ต้องมีชีวิตอยู่”

“ใช่ เรื่องนี้จะถึงหูของจักรพรรดิตงหลิง ข้อหากบฏก็หนีไม่พ้น แต่… เจ้าคิดว่าเรื่องในวันนี้จะไปถึงหูของจักรพรรดิตงหลิงหรือไม่” คุณชายจูเก๋อเย้ยหยัน แน่นอนว่าได้คิดหาทางออกแล้ว

“เจ้าหมายถึง” เมื่อไถเซ่าได้ยินสิ่งนี้ ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างทันที และความกลัวก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา

คุณชายจูเก๋อพยักหน้า “ถ้าผู้ใต้บังคับบัญชาของข้าเดาถูก ความตั้งใจของเสด็จอาเก้าควรจะล้างจวนของผู้ครองเมืองด้วยเลือด และเขาไม่มีความตั้งใจที่จะรักษาชีวิตของเขาไว้”

คนวงในตายหมดแล้วท้องฟ้าอยู่สูงและจักรพรรดิอยู่ไกลดังนั้นข่าวเกี่ยวกับไท่เฉิงถึงหูของจักรพรรดิได้อย่างไร แม้ว่าไท่เฉิงจะมีปากมีชีวิตเสด็จอาเก้าจะมีวิธีป้องกันไม่ให้พวกเขาพูดเรื่องไร้สาระ เช่นเดียวกับผู้ว่าการซานตง

ผู้ว่าการซานตงเห็นอะไร ผู้ว่าซานตงไม่เห็นอะไรเลย และผู้ว่าการซานตงไม่สนใจชีวิตของผู้คนในไท่เฉิง นอกจากนี้ ผู้ว่าการซานตงจะอยู่รอดได้หรือไม่ยังเป็นคำถาม

“มันโหดเหี้ยมมาก เพราะอะไร มันน่าทึ่ง เราไม่ต้องการเหมืองทองนั้น” สวี่ชิงตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว และเขาก็ไม่กล้าเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป หลังจากที่ได้เห็นพลังของทหารม้าทมิฬ สวี่ชิงก็เชื่อ ที่เสด็จอาเก้าสามารถทำได้

“ตอนนี้ไม่ใช่ปัญหาของเหมืองทองแล้ว เราย้ายคนที่ไม่ควรย้าย” ไท่เชาเป็นเจ้าเมืองไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แม้ว่าเขาจะตื่นตระหนก แต่เขาก็สงบลงอย่างรวดเร็วและพูดด้วยใบหน้าตรง ” คุณชายจูเก๋อ กำลังเสริมของเราอีกนานแค่ไหนกว่าจะมาถึง”

การเสริมกำลังคือฟางเส้นสุดท้าย

“มีเหตุผลว่าเวลานี้ควรจะอยู่ที่นี่” คุณชายจูเก๋อแสดงความรู้สึกเศร้าโดยไม่รู้ตัว ทันทีที่เขาพูดสิ่งนี้ ทุกคนก็เข้าใจว่ากำลังเสริมของพวกเขาถูกสกัดกั้น…

ไท่เฉิงตกอยู่ในอันตราย!