นางสนมแพทย์อัจฉริยะ - บทที่ 1028 สัจจะ ข้าก็ไม่ได้ไร้สมอง

นางสนมแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 1028 สัจจะ ข้าก็ไม่ได้ไร้สมอง

หากปราศจากกำลังเสริม กองกำลังของเมืองอีไถก็เทียบไม่ได้กับทหารม้าทมิฬ พวกเขาจะรอตายอยู่แบบนี้หรือ

เซี่ยวหยางและสวี่ชิงจ้องหน้ากัน ยามที่อยู่รอบ ๆ ไถเซาดูเศร้าสร้อยและไถเซาก็ยังคงนิ่งเงียบราวกับสิ้นหวัง

คุณชายจูเก๋อมองไปที่การปรากฏตัวของไท่เฉิงแล้วถอนหายใจยาว ๆ ออกมาก่อนจะพูดว่า “นายน้อย เรื่องนี้ยังไม่เลวร้ายนัก เจ้าต้องไม่ยอมแพ้ นายน้อย เรายังมีไพ่ตายที่ใหญ่ที่สุดอยู่ในมือ ”

“ไพ่ตายอะไรไพ่ตาย” ฝูงชนนำโดยไถเซามองไปที่คุณชายจูเก๋ออย่างพร้อมเพรียง ดวงตาที่ลุกโชนทำให้คุณชายจูเก๋อ ร้องไห้ออกมาอย่างลับๆ

คุณชายจูเก๋อไม่กล้าอวดและพูดอย่างขวานผ่าซาก “อะแฮ่ม นายท่านลืมไปว่าเสด็จอาเก้าไปทำสงครามเพื่อเฟิ่งชิงเฉินแต่ในเวลานี้เฟิ่งชิงเฉินอยู่ในมือของเรา และเมื่อมีเฟิ่งชิงเฉินอยู่ในมือของเรา ทุกอย่างในไถจงของพวกเราก็จะเรียบร้อยดี”

การเป็นตัวประกันไม่ว่าจะเป็นเวลาใด เป็นวิธีที่ดีที่สุด ตราบใดที่มีการยืนยันว่าคนข้างนอกเป็นทหารและม้าของเสด็จอาเก้า การผลักเฟิ่งชิงเฉินออกไปจะทำให้ฝ่ายตรงข้ามอยากจะโจมตีคนเลวก็กลัวไปกระทบคนดีที่อยู่ข้างๆอย่างแน่นอน

“คุณชายจูเก๋อพูดถูก” ดวงตาของไท่เซาเป็นประกาย และเขาก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว “เร็วเข้า พาเฟิ่งชิงเฉินมาที่นี่”

หลังจากเล่นไปหนึ่งวันพวกเขาก็ลืมไปว่าพวกเขายังมีไพ่ตายอยู่ในมือ แน่นอนว่า ไม่ใช่ว่าพวกเขาขี้ลืมเกินไปแต่เป็นเพราะทหารม้าทมิฬเล่นแรงเกินไป

ทันทีที่ทหารม้าทมิฬมาถึงไท่เฉิง พวกเขาก็เปิดการโจมตีอย่างดุเดือด ซึ่งทำให้พวกเขาเวียนหัวจนต้องหันกลับมา และพวกเขาไม่มีเวลามากพอที่จะป้องกันและโต้กลับ ดังนั้นจึงไม่มีทางคิดเรื่องอื่นได้

“ใช่” ยามที่อยู่ข้างหลังไท่เซารู้สึกตื่นเต้นทันทีจึงวิ่งออกไปพร้อมกับสวี่ชิงแต่ไม่นานหลังจากวิ่งออกไป กลุ่มนั้นก็หันกลับมาอีกครั้ง

“เป็นอย่างไรไป”

“มันไม่ดี มันไม่ดี นายท่าน มันไม่ดี…” สวี่ชิงหายใจไม่ออก และใบหน้าของยามหลายคนก็ซีดเซียว

“เกิดอะไรขึ้น” ไท่เซาและคุณชายจูเก๋อรีบออกมาพร้อมกันสวี่ชิงช่วยให้เสาประตูหายใจไม่ออกและรีบพูดว่า “นายน้อยเสด็จอาเก้านำคนมาฆ่าคนที่อยู่ข้างนอกประตู อัศวินเกราะดำดูเหมือนจะบ้าไปแล้ว วิ่งเข้ามาอย่างสิ้นหวัง คนของเรา คนของเราแทบจะจับไม่ได้”

“เสด็จอาเก้าพาคนมาที่นี่เหรือ เร็วขนาดนี้เชียวหรือ ได้ข่าวว่าเสด็จอาเก้านำทัพไปที่ภูเขาเสี่ยวฉีไม่ใช่หรือ” ไท่เฉากระวนกระวายจนเหงื่อแตก

“ต้องเป็นคนที่แข็งแรงของตระกูลหลูหักข้อมือของพวกเขาและเสด็จอาเก้ารีบขึ้นไปในอากาศ” คุณชายจูเก๋อคิดถึงเรื่องนี้* และจากนั้นเขาก็เข้าใจ และเขาก็อดไม่ได้ที่จะแสดงรอยยิ้มที่บูดบึ้ง “ท่านอาจารย์ ไม่ต้องกังวล ผู้ช่วยชีวิตของเราควรมาถึงแล้ว”

คุณชายจูเก๋อพูดอย่างชัดเจนว่าทำไมไท่เซายังไม่เข้าใจ ไท่เซากัดฟันและพูดว่า “ช่างเป็นตระกูลหลูที่ผลักเราไปหาเสด็จอาเก้า ปล่อยให้เสด็จอาเก้าระบายความโกรธของเขา และปฏิบัติต่อข้าเหมือนเป็นการกลั่นแกล้งไท่เฉิงจริงๆ”

อันที่จริง พี่ชาย คุณกำลังพูดความจริง ไท่เฉิงนั้นง่ายต่อการรังแก

ตระกูลหลูไม่เพียงแต่ผลักไท่เฉิงออกไปเพื่อดับไฟให้เสด็จอาเก้า แต่ยังวางแผนที่จะใช้มือของไท่เฉิงเพื่อทำลายเสด็จอาเก้า และเมื่อเสด็จอาเก้านำผู้คนเข้าสู่ไท่เฉิง ผู้ที่ขัดขวางกำลังเสริมของไท่เฉิงจากตระกูลหลูก็ได้รับข่าวเช่นกันจึงถอยกลับทันที ให้กำลังเสริมรีบไปที่ไท่เฉิงพร้อมที่จะปิดล้อมเสด็จอาเก้าในไท่เฉิง

“น้องเก้า องค์ชายสามปฏิบัติต่อเจ้าดียังไง หากว่าตายในไถจง อย่าได้โทษน้องหวงเลย ใครทำให้เจ้าอารมณ์เสียถึงขนาดเสี่ยงชีวิตเพื่อผู้หญิงคนหนึ่ง” ลึกลับในบ้านไม้ของตระกูลหลู ชายคนนั้นอยู่ในห้อง ข้ากำลังเล่นหมากรุกกับตัวเอง ตะวันลับขอบฟ้า และเกมก็ตัดสิน…

แต่ห่างไกลในเกมหมากรุกในไท่เฉิง ชายผู้นี้อดไม่ได้ที่จะกล่าวคำสุดท้าย หลังจากที่เสด็จอาเก้ามาถึงไท่เฉิง เขาก็มาถึงจวนของเจ้าเมืองอย่างราบรื่นตลอดทาง เฮยฉีหยวนรับคำสั่งของเสด็จอาเก้าและก้าวถอยหลังทันที เพื่อแสดงการสงบศึก

ผู้คนนับพัน ยกเว้นผู้ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยและผู้ที่ป้องกันศัตรู ทุกคนยืนหยัดและเดินทัพไปหาเสด็จอาเก้า “พบท่านอาจารย์”

การเคลื่อนไหวนี้ไม่ต้องสงสัยเลยที่จะบอกทุกคนว่าทหารม้าสีทมิฬที่ต่อสู้มาทั้งวันทั้งคืนยังคงกล้าหาญอย่างยิ่ง แท้จริงแล้วเป็นคนของอาของเสด็จอาเก้า

“อืม” เสด็จอาเก้าตอบอย่างเย็นชา ลงจากหลังม้า และม้าทมิฬถอยห่างออกไปทันที หลีกทางให้เสด็จอาเก้า องครักษ์ส่วนตัวสองร้อยคนติดตามเสด็จอาเก้า เมื่อทหารในไถจงเห็นฉากนี้ พวกเขาทั้งหมด อยู่ที่เดิมไม่รู้ว่าจะรบกันหรือไม่

เสด็จอาเก้าเดินไปจนสุดจวนของเจ้าเมือง หยุดอยู่ที่ประตู และหนึ่งในแปดนายพลที่อยู่ข้างหลังเขาก้าวไปข้างหน้าและพูดกับทหารของไท่เฉิง “ไปบอกเจ้าเมืองของเจ้าว่านายของข้าอยู่ที่นี่แล้ว”

หยิ่งยโสโอหังเพียงใด นายของเจ้าอยู่ที่นี่ และเจ้าเมืองของข้าไม่สามารถต้อนรับเจ้าเป็นการส่วนตัวได้

ทหารในไท่เฉิงโกรธมากจนพวกเขาต้องการฆ่า แต่เผชิญหน้ากับทหารม้าทมิฬที่ถูกสังหารและเสด็จอาเก้า ทหารในไท่เฉิงไม่กล้าที่จะต่อต้านเลยและตะโกนใส่คนที่อยู่หลังประตูอย่างเชื่อฟัง แต่พวกเขาก็แค่ ตะโกนคำว่า ได้ยินเสียงเปิดประตู

มีเสียงลั่นดังลั่นและทหารแต่ละคนในไถจงคิดว่าพวกเขาได้ยินผิดและสัมผัสเลือดและขี้เถ้าบนใบหน้าอย่างโหดเหี้ยม เมื่อมองย้อนกลับไปพวกเขาเห็นเจ้าเมืองของพวกเขายืนอยู่ต่อหน้าคุณชายจูเก๋อ สวี่ชิง และเสี่ยวหยางพร้อมกับผู้ใหญ่ เขาเดินออกไป มองใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ดูเหมือนว่าเขาจะมองไม่เห็นสถานการณ์ที่น่าสลดใจต่อหน้าเขา

ไท่เซาเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าที่สะอาดแล้ว และเขาไม่เห็นความลำบากใจก่อนหน้านี้เลย และเสด็จอาเก้าผู้หล่อเหลาก็โค้งคำนับเล็กน้อย “เสด็จอาเก้าอยู่ที่นี่ ไท่เซาอยู่ห่างออกไปเพื่อต้อนรับเขา ส่วนข้าหวังว่าเสด็จอาเก้าจะยกโทษให้ข้า”

“เจ้าเมืองไท่ ยินดีต้อนรับ ข้ามาที่นี่โดยไม่ได้รับเชิญ ขอโทษด้วย” เสด็จอาเก้าโบกมือกลับ และทหารม้าทมิฬจึงก้าวถอยหลังทันที ความเร็วทำให้ไท่เชาประหลาดใจ หลังจากที่เขารู้ตัว จึงทำท่าทางหัวเราะออกมา “เสด็จอาเก้า”

การล่าถอยของเสด็จอาเก้าหมายความว่าวันนี้ยังมีเรื่องต้องคุยกัน และเสด็จอาเก้าไม่ได้ตั้งใจที่จะฆ่าไท่เฉิง

ในความเป็นจริงเสด็จอาเก้าสามารถสังหารจวนของเจ้าเมืองได้เขาสามารถสังหารไท่เฉิงได้ แต่ด้วยจำนวนคนมากกว่าพันคนมันไม่เพียงพอที่จะดูกำลังเสริมของไท่เฉิงกำลังจะมาเร็ว ๆ นี้ เสด็จอาเก้าไม่มีแผนที่จะเผชิญหน้ากับไท่เฉิงหลายร้อยคน ของกองกำลังนับพัน

เพื่อจัดการกับไท่เฉิงจะมีโอกาสไม่ช้าก็เร็ว ดังนั้นอย่ารีบร้อน

“ข้าจะไม่ไปที่จวนของเจ้าเมือง ข้าต้องรู้จุดประสงค์ของการมาของฮ่องเต้ เหมืองทองในภูเขาเสี่ยวฉีถูกฮ่องเต้ยึดคืนไปแล้ว ข้าจะเอาไปเมื่อมีเวลา” เสด็จอาเก้าเตือนไท่เซาเขามาที่นี่ในวันนี้เพื่อทำข้อตกลงซ้ำกับไท่เซาเพื่อแลกเปลี่ยนเหมืองทองภูเขาเสี่ยวฉีกับเฟิ่งชิงเฉิน

“นายท่านเป็นคนที่ไว้ใจได้จริงๆ” ไทเชาพูดด้วยรอยยิ้ม แต่เขาโกรธจนแทบกระอักเลือด

จิ่วตงหลิงเจ้าไร้ยางอายไปเกินกว่าที่รู้ เจ้าฆ่าคนหลายพันคนในเมืองไท่ของข้า แต่เจ้ากลับพูดเบา ๆ ว่าเจ้ามาตามสัญญา

เสด็จอาเก้าไม่สนใจใบหน้าที่ไม่น่าดูของไท่เซาและพูดอย่างเย็นชาว่า “ข้าจะทำตามที่ข้าพูด และข้าได้ส่งมอบเหมืองทองภูเขาเสี่ยวฉีแล้ว เจ้าเมืองไท่จะส่งมอบคนหรือไม่”

ครอบครัวหลูต้องการเห็นเขาและไท่เฉิงต่อสู้เพื่อผลเสียหายของทั้งคู่ เพื่อเก็บเกี่ยวผลประโยชน์จากการเป็นชาวประมง มันเป็นความฝัน!

ไม่มีใครในโลกนี้โง่กว่าใคร ไม่ใช่ว่าไม่มีสมอง ทหารม้าทมิฬไม่สามารถโจมตีได้เป็นเวลานาน และการเสริมกำลังของไท่เฉิงจะล่าช้า หากเขาไม่เข้าใจว่ามีปัญหาเกิดขึ้นที่นี่ เขาใช้ชีวิตโดยเปล่าประโยชน์มาหลายปีแล้ว

แม้ว่าตระกูลหลูจะไม่ได้ทำสิ่งใดอย่างลับๆ แต่เขาก็คงไม่เอาทหารม้าสีดำมาเสี่ยงและใช้ทหารนับพันเพื่อต่อสู้กับกองทัพของไท่เฉิง เขายังไม่หยิ่งผยอง…

กำลังเสริมของไท่เฉิง?

ฮึ่ม ข้าหวังว่าคุณจะมาถึงก่อนที่ข้านี้จะจากไท่เฉิงไป!