นางสนมแพทย์อัจฉริยะ - บทที่ 1033 แท้งลูก ใส่ร้ายป้ายสีเสด็จอาเก้า

นางสนมแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 1033 แท้งลูก ใส่ร้ายป้ายสีเสด็จอาเก้า

เฟิ่งชิงเฉินแต่งกายด้วยชุดชั้นดี ยืนอยู่ข้างๆเสด็จอาเก้ามองลงไปที่สมาชิกของตระกูลหลูซึ่งหมอบลงกับพื้นพร้อมกับยิ้มเย็น ๆ ที่มุมปากของนาง

เห็นฆาตกรที่อยู่เบื้องหลังการฆาตกรรมพ่อของเขา รู้สึกอย่างไรที่ได้คุกเข่าแทบเท้าท่าน

ความเห็นอกเห็นใจ ความเมตตา?

เฟิ่งชิงเฉินไม่เคยมีหัวใจของนักบุญเช่นนี้ และนางจะไม่ต้องการที่จะปล่อยศัตรูไปอย่างหน้าซื่อใจคดเพียงเพราะเขาน่าสมเพช…

นางจะไม่มีวันลืมศพที่แตกเป็นเสี่ยงๆ ของพ่อนางในโลงศพ และใครที่ทำให้พ่อของนางต้องแบกรับความอับอายหลังจากการตายของเขา นับประสาใครที่ทำให้พ่อของนางเสียชีวิตและไม่สามารถฝังไว้ได้นานหลายสิบปี

จักรพรรดิ ตระกูลหลู!

นางเก็บมันไว้ในใจ จดบันทึกไว้ในหัวใจของนาง

เฟิ่งชิงเฉินยืนอยู่ใต้ขั้นบันไดอย่างเย็นชา มองไปที่เด็กและผู้ใหญ่ในตระกูลหลูที่คุกเข่าแทบเท้านาง ดวงตาที่สงบของนางส่องประกายด้วยแสงที่น่าหลงใหล

นางไม่เคยเป็นคนใจดีเห็นศัตรูหมอบลงกับพื้นนางไม่มีความเห็นอกเห็นใจเลย นางแค่ดีใจ ตื่นเต้น อยากจะให้อีกฝ่ายเจ็บปวดเหมือนกัน

“พอใจหรือยัง” เสด็จอาเก้าถามหลังจากเห็นรอยยิ้มของเฟิ่งชิงเฉิน

“พอใจหรือไม่ ไม่ … เพียงพอแล้วหรือ เทียบกับสิ่งที่พวกเขาทำ มันยังห่างไกลจากความเพียงพอ” เสียงของเฟิ่งชิงเฉินเย็นชา เสด็จอาเก้าไม่ค่อยเห็นเฟิ่งชิงเฉินเช่นนี้ แม้ว่านางจะรักฮองมากก็ตาม และหวางลั่วไม่มีความเกลียดชังอย่างลึกซึ้ง

เสด็จอาเก้ารู้ว่าเฟิ่งชิงเฉินนับถือแม่ทัพเฟิ่งและเฟิ่งฮูหยินอย่างจริงจัง เสด็จอาเก้าให้คำมั่นว่า “อย่ากังวล ข้านี้จะไม่ปล่อยพวกเขาไป”

“ข้าจะไม่ปล่อยพวกเขาไป” นางยังไม่ลืมฉากการลอบสังหารของฮวาหยวนและนางจะไม่มีวันอ่อนข้อให้กับผู้ที่ต้องการชีวิตของนาง

เฟิ่งชิงเฉินชำเลืองมองไปยังผู้คนที่คุกเข่าอยู่ที่ด้านล่างของขั้นบันได และถามว่า “ผู้เฒ่าลู่คือใคร”

“ราษฎรผู้ต่ำต้อยหลูอัน ข้าได้พบกับเสด็จอาเก้าอายุยืนพันปี และแม่นางเฟิ่งผู้ผาสุข” ชายชราอายุประมาณห้าสิบปี คุกเข่าลงบนพื้น ก้าวไปข้างหน้า ให้เสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินฟาดฟันกันอย่างหนัก โค่วโถว แม้จะผ่านไปหลายสิบก้าว เฝิง ชิงเฉินก็ได้ยินเสียงของโค่วโถว

ข้าละทิ้งทุนไม่ได้จริงๆ!

“เจ้าเป็นคนจัดการให้สาวใช้ลอบสังหารเสด็จอาเก้า?” จู่ๆ เฟิ่งชิงเฉินก็ชี้ไปที่ลู่อันด้วยท่าทางอำมหิต เสด็จอาเก้ายืนอยู่ข้างๆ ด้วยรอยยิ้มบนริมฝีปากของเขา แสดงความสมรู้ร่วมคิด

“แม่นางเฟิ่งเป็นคนผิด เสด็จอาเก้าเป็นขุนนาง แม้ว่ารากหญ้าจะได้รับความกล้าหาญเป็นพัน ๆ คน ราษฎรผู้ต่ำต้อยก็ไม่กล้าที่จะลอบสังหารเสด็จอาเก้า โปรดขอให้เสด็จอาเก้าและแม่นางเฟิ่งตรวจสอบให้ชัดเจนและให้ความยุติธรรมราษฎรผู้ต่ำต้อย” …หลูอันเคาะต่อไปเฟิ่งชิงเฉินกลัวว่าเขาจะตายที่นี่หากเขาล้มลงอีกครั้ง ดังนั้นเขาจึงขัดจังหวะ “เอาล่ะ หยุดเคาะ”

“แม่นางเฟิ่งขอบคุณสำหรับความเมตตาของท่าน ราษฎรผู้ต่ำต้อยรู้ว่าแม่นางเฟิ่งเป็นคนดีและจะไม่ทำผิดต่อราษฎรผู้ต่ำต้อย แม่นางเฟิ่งคือนางฟ้ากลับชาติมาเกิดจริงๆ นางมีเกียรติและใจดี นางจะอย่าเรียกเราว่ามือสังหารเพียงเพราะนางไม่ชอบตระกูลหลู”

หลูอันดูเหมือนขอบคุณ แต่คำพูดที่เขาพูดชี้ไปที่เสด็จอาเก้าและผู้คนมากมายที่อยู่นอกฮวาหยวนกำลังดูความสนุก เมื่อได้ยินคำพูดของผู้เฒ่าหลู พวกเขาทั้งหมดแอบมองไปที่เสด็จอาเก้า ราวกับว่าพวกเขาบอกว่าเสด็จอาเก้าใช้อำนาจปราบปรามประชาชน

เฟิ่งชิงเฉินเยาะเย้ย “ผิดหรือผู้เฒ่าหลู เจ้าเอาแต่พูดว่าเจ้าผิด แล้วทำไมตระกูลหลูของเจ้าถึงคุกเข่าที่นี่ ทำไม เจ้าไม่รู้ว่าเจ้ามีความผิดและมาสารภาพผิด ”

แน่นอนว่าไม่สามารถตั้งความหวังสูงเกินไปกับตระกูลหลูได้ ตระกูลหลูจะมาสารภาพผิดได้อย่างไร เห็นได้ชัดว่าพวกเขากำลังใส่ร้ายเสด็จอาเก้า

“กลับไปหาแม่นางเฟิ่ง ราษฎรผู้ต่ำต้อยมาที่นี่เพื่อสารภาพผิดจริงๆ ตระกูลหลูของข้าเองที่รบกวนท่านเสด็จอาเก้าและแม่นางเฟิ่ง เจ้าอยากจะขอให้เสด็จอาเก้าและแม่นางเฟิ่งช่วยตระกูลหลูให้เป็นอิสระหรือไม่ ตระกูลหลูของข้าอาศัยอยู่ในซานตงมาหลายชั่วอายุคน ผู้ว่าการคนก่อนสามารถเป็นพยานได้ว่าตระกูลหลูของข้าไม่มีจิตใจที่ไม่เชื่อฟัง ไม่เคยกล้าที่จะลอบสังหารเสด็จอาเก้า และข้าก็ยินดีที่จะขอให้เสด็จอาเก้ากับแม่นางเฟิ่งตรวจสอบให้ชัดเจน”

เลือดบนศีรษะของตระกูลหลูประกอบกับการแสดงการร้องเพลงและการเขียนที่ยอดเยี่ยมของเขาเปรียบเสมือนการรังแกประชาชนอย่างแท้จริง นอกจากนี้ คนส่วนใหญ่ไม่ชอบเจ้าหน้าที่ในทุกวันนี้ เมื่อเห็นฉากนี้ ทุกคนยืนอยู่ที่ ด้านของตระกูลหลูมองไปที่เสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินด้วยสายตาที่มุ่งร้าย

ตระกูลหลูนั้นง่ายต่อการคำนวณโดยการวางตำแหน่งตนเองว่าเป็นผู้อ่อนแอและใช้ความคิดเห็นสาธารณะเพื่อสร้างแรงผลักดัน

เฟิ่งชิงเฉินไม่สนใจตระกูลหลูและหันไปถามตระกูลเฉิน “ผู้เฒ่าเฉิน แล้วเจ้าล่ะ? เจ้ามาที่นี่เพื่อบ่นเหมือนตระกูลหลูหรือไม่”

“หากจะตอบแทนแม่นางเฟิ่ง ราษฎรผู้ต่ำต้อยจะไปหยาเหมิน ถ้าพวกเขาต้องการบ่นเกี่ยวกับความคับแค้นใจ ราษฎรผู้ต่ำต้อยจะมาหาฮวาหยวนเพื่อสารภาพผิด ถ้าความผิดพลาดของคนร้ายทำให้ฆาตกรเข้าไปในสวน เขาจะถามเสด็จอาเก้าและแม่นางเฟิ่งต้องลงโทษเขา” ผู้เฒ่าเฉินสารภาพความผิดของเขาอย่างรวดเร็ว และในขณะเดียวกันก็ดึงตระกูลหลูลง เมื่อตระกูลหลูมา เขารู้ว่าตระกูลเฉินจะสบายดี

“ผู้เฒ่าเฉินพูดได้ดี ถ้าเจ้าต้องการบ่นเกี่ยวกับความคับข้องใจ เจ้าควรไปที่หยาเหมิน ส่วนผู้เฒ่าหลูเจ้าเข้าใจหรือไม่” เฟิ่งชิงเฉินตะคอกจนผู้เฒ่าเฉินตัวสั่นไปทั้งตัว ดูหวาดกลัวจึงตะโกนตอบไป “เสด็จอาเก้าอภัยบาป เสด็จอาเก้าภัยบาป ราษฎรผู้ต่ำต้อยไม่กล้าหรอก”

ผู้มาเยือนต่างชาติที่หยิ่งยโสและหยาบคายและเป็นคนในท้องถิ่นที่ถูกรังแก แน่นอนว่าผู้คนในปัจจุบันกล่าวหาว่าเฟิ่งชิงเฉินเป็นคนผิด แต่น่าเสียดายทีเฟิ่งชิงเฉินไม่ได้แสดงความโกรธแค้นของชาวซานตงเลยแม้แต่น้อย

จู่ๆ เฟิ่งชิงเฉินก็คุกเข่าข้างเสด็จอาเก้าและพูดว่า “เสด็จอาเก้า ตระกูลหลูตั้งใจจะลอบสังหารเจ้าชาย และในเวลานี้พวกเขารวบรวมคนคุกเข่าข้างนอกพยายามเอาคืนองค์จักรพรรดิ ข้าอยากจะถามเสด็จอาเก้าส่งระเบิดหนัก ๆ ให้เจ้าเพื่อเป็นคำเตือนแก่คนอื่น ๆ ”

“ เจ้าคิดผิดแล้ว เจ้าคิดผิดแล้ว แม่นางเฟิ่ง แม้ว่าเจ้าจะให้ความกล้าหาญหนึ่งพันกับตระกูลหลู ตระกูลหลูก็ไม่กล้า” คนแก่และคนหนุ่มสาวในตระกูลหลูเริ่มร้องไห้แต่เสด็จอาเก้ากลับดุเขาอย่างเย็นชา “หุบปาก”

ถึงเสียงจะไม่ดัง แต่ผลตอบรับดีมาก ผู้คนต่างก็เงียบ และคนทั่วไปและตระกูลหลูต่างก็มองไปที่เสด็จอาเก้าด้วยสีหน้าวิตก…

หลังจากที่เสด็จอาเก้าส่งสัญญาณให้เฟิ่งชิงเฉินลุกขึ้น เขาก็ไม่ได้ถามตระกูลหลูอีก แต่พูดกับผู้คุมที่อยู่ข้างหลังเขาว่า “ไปเถอะ ได้โปรดถามผู้ว่าการมณฑลซานตง ให้เขาส่งคนเหล่านี้เข้าคุก ไม่ว่าพวกเขาจะมีความผิดหรือ ไม่ได้ขึ้นอยู่กับรัฐบาลที่จะตัดสินใจ”

“ใช่” ผู้คุมออกไปทันที แม้ว่านายน้อยของตระกูลเฉิน *ซิ่ว จะกลัว แต่เมื่อเห็นว่าหัวหน้าตระกูลเฉินคุกเข่าตรงหน้าเขา ก็ไม่มีใครกล้าพูดออกมา สถานการณ์ใน ตระกูลหลูนั้นไม่ค่อยดีนัก

ทันทีที่เสด็จอาเก้ากล่าวว่าเขาต้องการที่จะกำจัดคนเหล่านี้ ผู้เฒ่าลู่ก็ตื่นตระหนกด้วยความตกใจ นอนร้องไห้บนพื้นและตะโกนว่า “เสด็จอาเก้าราษฎรผู้ต่ำต้อยคนหญ้าถูกอธรรม ท่านทำไม่ได้ เพราะคนร้ายไม่ได้ไปงานวันเกิดของแม่นางเฟิ่ง ข้าจะทำให้ราษฎรผู้ต่ำต้อยโกรธโดยบอกว่าราษฎรผู้ต่ำต้อยลอบสังหารท่าน เสด็จอาเก้า ราษฎรผู้ต่ำต้อยได้รับความอยุติธรรม”

ตระกูลหลูกำลังพยายามป้ายสีเสด็จอาเก้า น่าเสียดายที่พวกเขาเคลื่อนไหวผิด เสด็จอาเก้าไม่สนใจเลย เขาปล่อยให้ตระกูลหลูหอนอยู่ที่ด้านล่าง และเมื่อพวกเขาหอน เขาก็พูดอย่างเย็นชา “ผิด? ผิด เจ้าหน้าที่บางคนเชื่อว่าข้านี้เชื่อว่าเจ้าเมืองซานตงจะสอบสวนคดีนี้อย่างแน่นอนและจะไม่ทำผิดต่อคนดี”

“ เสด็จอาเก้า ข้าขอให้ท่านเมตตาและปล่อยครอบครัวของราษฎรผู้ต่ำต้อยไปเถอะ ราษฎรผู้ต่ำต้อยไม่รู้จริง ๆ ว่าเขาทำผิดอะไรถึงปล่อยให้เจ้าชายส่งร่างของนักฆ่าไปยังตระกูลหลู ข้าเป็นม้าจากตระกูลหลูและตระกูลหลูก็ยินดีที่จะมอบทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลเพื่อแสดงความภักดีของพวกเขา” หลูซานเชาก้าวไปข้างหน้าและคุกเข่าข้างหัวหน้าตระกูลหลู เสียงของเขาบอกทุกคนว่าเสด็จอาเก้าทำให้สิ่งต่าง ๆ เป็นเรื่องยากสำหรับตระกูลหลู มัน คือการปล้นทรัพย์สินของตระกูลหลู

ร้ายกาจมาก แต่นางชอบมัน

เฟิ่งชิงเฉินยืนอยู่ที่นั่น เฝ้าดูเสด็จอาเก้ากดขี่คน “ดี” อย่างเงียบๆ

ปฏิบัติตามความคาดหวังของเฟิ่งชิงเฉิน เผชิญกับข้อกล่าวหาของหลูซานเซา เสด็จอาเก้าไม่ได้จริงจังกับเรื่องนี้เลยและพูดด้วยความเย้ยหยัน “ตระกูลหลูตัวน้อยกล้าที่จะเอาคืนและป้ายสีข้านี้ ดีมาก ตัวข้านี้จะยอม ผู้ว่าการซานตงทำการทดลองที่ดี ซึ่งสนับสนุนตระกูลหลูของเจ้า ไม่เว้นแม้แต่องค์จักรพรรดิ์”

“อา… ช่วยด้วย ช่วยด้วย” ทันใดนั้นเสียงแหลมก็ดังขึ้น และมองไปตามเสียง เห็นหญิงมีครรภ์คุกเข่าอยู่ท่ามกลางครอบครัวของหลู นั่งกุมท้องอยู่บนพื้นแล้วตะโกน

“ช่วยด้วย ลูกของข้า ลูกของข้า…” มีแอ่งเลือดอยู่ใต้ตัวผู้หญิง แต่เสียงของเธอไม่ได้อ่อนลง “แม่นางเฟิ่ง ได้โปรด ช่วยลูกของข้าด้วย ลูกของข้า…”

เฟิ่งชิงเฉินตกตะลึง นางไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ สัญชาตญาณของแพทย์ทำให้นางรีบเร่งไปข้างหน้า แต่ถูกเสด็จอาเก้ารั้งไว้ “อย่ากังวล เมื่อเจ้าก้าวไปข้างหน้า เจ้าจะปล่อยให้ผู้หญิงและลูกตายเร็วขึ้น”

“ข้า…เข้าใจแล้ว” เฟิ่งชิงเฉินหยุดชั่วคราวและก้าวถอยหลัง เสด็จอาเก้าจับมือเพื่อปลอบโยนเขา “ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเจ้าเป็นการตัดสินใจของตระกูลหลู”

“แม่นางเฟิ่ง ราษฎรผู้ต่ำต้อยรู้ว่าเจ้ามีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม ได้โปรด ได้โปรดช่วยพี่สะใภ้และหลานที่ยังไม่เกิดของข้าด้วย” เมื่อเห็นว่าเฟิ่งชิงเฉินไม่ไหวติง ลู่ซานเชาก็ยืนขึ้นและหันไปทางเฟิ่งชิงเฉิน เขาและเสด็จอาเก้ารีบไป แต่ถูกขัดขวางโดยทหารยาม

หลูซานเซาพยายามดิ้นรนอย่างสิ้นหวังและตะโกนในขณะที่วิ่งไปข้างหน้า “แม่นางเฟิ่ง ได้โปรด โปรดยกโทษให้ข้าด้วย แม้ว่าเจ้าจะไม่พอใจครอบครัวหลูของข้า แต่เด็กก็ไร้เดียงสา แม่นางเฟิ่ง ข้าขอร้องเจ้าหล่ะ!” เพียงแค่แสดง ความเมตตา”

“ใช่ แม่นางเฟิ่ง ได้โปรด ช่วยเหลนที่ยังไม่เกิดของข้าด้วย” ไม่เพียงแต่หลูซานเชาเท่านั้น แต่นางหลู หญิงชราที่ซ่อนตัวอยู่ในฝูงชนก็ออกมาในเวลานี้เช่นกัน

“แม่นางหลู*”

“อา แก่แล้วไง*”

…

แม่นางหลู* ชราผมขาวมีชื่อเสียงดีมากในซานตง นางให้โจ๊กและยาเป็นครั้งคราว และเป็นที่เคารพรักของคนในท้องถิ่น เห็นแม่นางหลู* คุกเข่าลงบนพื้นด้วยความทุกข์ยาก ผู้ชมต่างก็ขยับตัวทีละคน คุกเข่าลง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหรือไม่ก็ตาม เขาตะโกนว่า “แม่นางเฟิ่ง เจ้ามีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม ดังนั้นเจ้าสามารถช่วยหญิงสาวได้ แม่นางเฟิ่ง ได้โปรดช่วยข้าด้วย ”

มติมหาชน…ถูกเอาเปรียบจนสุดโต่ง

เสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินแต่งกายด้วยเสื้อผ้าหรูหรายืนตระหง่านที่ด้านล่างของบันไดและใต้บันไดคือตระกูลหลูที่ถูกกดขี่และน่าสังเวชอย่างยิ่ง เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้ไม่ว่าจะเป็นใคร พวกเขาจะตกหลุมรักกับตระกูลหลู

“คนที่จัดหมากเกมนี้ฉลาดมาก แต่ก็โง่มากด้วย” เสด็จอาเก้ามองเขาอย่างเย็นชาด้วยแสงเย็นในดวงตาของเขา

เขาสนใจชื่อเสียงของเขา แต่เขาก็ไม่สนใจชื่อเสียงของเขาเช่นกัน หากเขาต้องการพึ่งพาความคิดเห็นสาธารณะเหล่านี้เพื่อบังคับให้เขาประนีประนอม การคำนวณของตระกูลหลูถือว่าผิด

“มาเถอะ ให้ข้ากำจัดคนพวกนี้ที่รวมตัวกันเพื่อสร้างปัญหาและผู้ที่ฝ่าฝืนคำสั่งจะถูกฆ่าอย่างไร้ความปราณี” คำพูดของเสด็จอาเก้านั้นเย็นชามาก ทันทีที่คำพูดของเขาเงียบลง ทุกคนก็เงียบลงและ วินาทีถัดมาเห็นแม่นางหลู *ยืนขึ้นทันที ดูบ้าคลั่ง สะดุดล้ม ร้องไห้และตะโกน “คุณพระ! ตระกูลหลูของข้าก่ออาชญากรรมอะไร โลกนี้ยังมีความยุติธรรม ตระกูลหลูของข้าทำอะไรผิด จึงต้องการลงโทษตระกูลหลูของข้าเช่นนี้ ถ้ามีอะไรผิดปกติกับตระกูลหลูของข้า หากท่านต้องการลงโทษ ลงโทษข้า หญิงชรา และปล่อยเหลนที่ยังไม่เกิดของข้าไป.

ขณะพูด หญิงชรารีบวิ่งไปที่ขั้นบันไดด้วยความเร็วและพละกำลังที่เกินวัย…

ความเร็วขนาดนั้น มุมเช่นนั้น อยากจะบ้าตาย!