นางสนมแพทย์อัจฉริยะ - บทที่ 1086 เข้าใจโดยปริยาย ทั้งสองคิดจะไปด้วยกัน



ขณะที่เดิน เฟิ่งชิงเฉินกำลังคิดเกี่ยวกับวิธีนำคำพูดออกจากปากของซุนซือสิง ต้องรู้ว่าซุนซือสิงเป็นคนที่เติบโตมากับการศึกษาแบบดั้งเดิม อย่าให้ซือสิงสังเกตเห็น มิฉะนั้นซือสิงจะคิดว่า เจ้านายของนางสงสัยในตัวของเขา

คงจะดีถ้าซุนซือสิงตกหลุมรักฉู่ฉางฮว๋าแต่ถ้านางไม่รัก นางจะไม่มีวันยอมให้ฉู่ฉางฮว๋าทำร้ายลูกศิษย์ของนาง ลูกศิษย์ที่ดีของนางไม่สามารถเรียกว่าผู้ชายที่กินอาหารอ่อนได้

แต่เมื่อเขามาถึงสถานที่ที่ซุนซือสิงฝึกฝนการแพทย์ เฟิ่งชิงเฉินไม่เห็นใครเลย หลังจากสอบถามเขาพบว่าต้าซิ่วแห่งเมืองฉู่มาเชิญซุนซือสิงด้วยตนเองโดยบอกว่าโรคชราของเจ้าเมืองฉู่มีอาการกำเริบและซุนซือสิงได้รับเชิญไปพบแพทย์

“โปรดให้ซือสิงไปดูอาการเจ้าเมืองฉู่ได้หรือไม่” เฟิ่งชิงเฉินเกือบจะกระแทกประตูรถเมื่อได้ยินประโยคนี้

การเคลื่อนไหวของฉู่ฉางฮว๋านั้นแย่เกินไป บนท้องถนน มันโอเคที่จะบอกว่าไม่มีหมอดีๆ ในถิ่นทุรกันดาร แต่เมื่อเขามาถึงในเมืองหลวง เขาจะมาถามซือสิงคนที่ไม่รู้คิดว่าตงหลิงปฏิบัติต่อเมืองฉู่อย่างรุนแรง แม้กระทั่งหมอของจักรพรรดิ

“ซิ่ว?” เฉอู๋จิ่วไม่รอคำสั่งและถามเสียงดัง

“หันกลับมา สถานที่ที่เจ้าเมืองฉู่และพรรคพวกอาศัยอยู่ชั่วคราว” ข้าไม่รู้ว่าซือสิงจะมีส่วนเกี่ยวข้องหรือไม่ เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกหดหู่ใจมาก ถ้าฉู่ฉางฮว๋าทำให้ซุนซือสิงถูกจักรพรรดิลงโทษเพราะนางเอง ความเห็นแก่ตัว นางจะไม่ปล่อยฉู่ฉางฮว๋าไปอย่างแน่นอน

เมื่อพวกเขามาถึงสถานที่ที่ฉู่ฉางฮว๋าพักอยู่ชั่วคราว เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้บุกเข้าไป แต่ขอให้คนขับรถม้าจอดตรงข้าม

“ถ้านายน้อยซุนออกมา เรียกข้า”

“ขอรับท่านซิ่ว”

ตำแหน่งที่เฟิ่งชิงเฉินหยุดรถนั้นค่อนข้างสะดุดตา และใช้เวลาไม่นานก่อนที่ทหารยามจะมองเห็นมัน ทหารยามกระซิบกันโดยไม่ลังเลว่าจะรายงานนายหรือไม่ และหนึ่งในนั้นพูดว่า “ทำไมไม่ดูให้ดีก่อนว่าเป็นใครถ้าอีกฝ่ายไม่มีเจตนาร้ายแล้วไปแจ้งความล่ะก็กลัวซิ่วจะไม่พอใจ”

“ขอรับ ขอข้าดูหน่อย” ยามถือปืนยาวรีบไปที่หน้ารถม้า ถามสองสามคำแล้วเดินกลับมา

“นี่คือคนจากจวนเฟิ่ง มาที่นี่เพื่อรอหมอซุน”

เมื่อผู้คุมพูดเช่นนี้ คนอื่นๆ ก็ยิ้มอย่างรู้ทันและขยิบตาให้ทีละคน โชคดีที่เฟิ่งชิงเฉินไม่สามารถมองเห็นได้จากระยะไกล ไม่เช่นนั้น พวกเขาจะอาเจียนเป็นเลือดอย่างแน่นอน

ฉู่ฉางฮว๋าทำลายชื่อเสียงลูกศิษย์ของข้าได้อย่างไร คนที่ไม่รู้ คิดว่าซือสิงเป็นหนึ่งในผู้ชายเหล่านั้นที่พยายามประจบประแจงฉู่ฉางฮว๋า

เฟิ่งชิงเฉินรออย่างอดทน แต่เขาไม่คิดว่าการรอจะกินเวลานานถึงสองชั่วโมง เมื่อเห็นว่าเริ่มมืดแล้ว ซุนซือสิงไม่ได้ตั้งใจที่จะออกมา คนรถคิดว่าเฟิ่งชิงเฉินยังไม่ได้กินข้าวหรือ ดื่มมาทั้งวัน ถามเสียงเบา “ซิ่ว ขอถามอะไรหน่อยได้ไหม”

“ไม่ต้องรออีกต่อไป ฉู่ฉางฮว๋ายังสามารถรักษานายน้อยซัน* ข้ามคืนได้”

ไม่ต้องพูดถึงเฟิ่งชิงเฉิน เดาถูกจริงๆ คราวนี้ฉู่ฉางฮว๋าวางแผนที่จะอยู่กับซุนซือสิงเพื่อทานอาหารเย็น เมื่อเขาเห็นว่าซุนซือสิงกำลังจะเก็บของและจากไป เขารีบก้าวไปข้างหน้าและพูดว่า “หมอซุน รบกวนท่านอีกแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะพี่ชายของแม่นางฮว๋าก็ไม่รู้จะทำอย่างไร และนี่ก็ดึกแล้ว ทำไมหมอซุนไม่อยู่ทานข้าวเย็นด้วยล่ะ”

“ขอบคุณ ฉู่ซิ่ว นี่เป็นหน้าที่ของซือสิง และข้าไม่คู่ควรกับคำขอบคุณของฉู่ซิ่ว” ซุนซือสิงรับเงินให้คำปรึกษาที่สาวใช้ส่งมาอย่างใจเย็นและใส่เหรียญเงินลงในกระเป๋าของเขาใต้กระเป๋าของสาวใช้ สายตาเหยียดหยามพร้อมรอยยิ้มพึงพอใจ

เขาหาเงินด้วยทักษะทางการแพทย์ ไม่ทำผิดกฎหมายหรือละเมิดมโนธรรมของเขา เขาไม่เข้าใจว่าทำไมสาวใช้คนนี้ถึงดูถูกนาง แต่ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขา

“ทำไมเจ้าถึงจ่ายไม่ได้ หมอซุน เจ้ามีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม พ่อข้า…”

“ไม่จำเป็น” จั่วอันก้าวไปข้างหน้าและขัดจังหวะฉู่ฉางฮว๋า “เจ้านายของเขากำลังรอเขาอยู่ เราจะออกไปก่อน”

จั่วอันพบข้อแก้ตัวแบบลวกๆ ซุนซือสิงตอบตกลงอย่างรวดเร็ว หยิบกล่องยาและต้องการออกไป แต่ฉู่ฉางฮว๋ายิ้มและพูดว่า “พ่อหนุ่ม เจ้าคิดผิดแล้ว อาจารย์ของหมอซุนอาศัยอยู่ในจวนขององค์ชายเก้ารอหมอซุนได้อย่างไร”

“ไม่สำคัญหรอกว่าเจ้านายของข้าจะอาศัยอยู่ในจวนขององค์ชายเก้า ตราบใดที่เจ้านายของข้ามีความสุข นางก็สามารถอยู่ที่นั่นได้ทุกที่ตามต้องการ ฉู่ซิ่ว นายของข้าจะดูแลกิจการของเจ้านายของข้าเอง ดังนั้นไม่ต้องรบกวนเจ้า” ซุนซือสิงได้ยินฉู่ฉางฮว๋าพูดถึงการเข้าพักของเฟิ่งชิงเฉินในจวนขององค์ชายเก้าตอนนี้เขาไม่สุภาพ ซุนซือสิงซึ่งไม่ค่อยอิจฉาคนอื่น อิจฉาเฟิ่งชิงเฉินและผู้หญิงอีกครั้ง

ทันทีที่ฉู่ฉางฮว๋าพูดจบ เขาก็รู้ว่าเขาพูดผิด การต่อสู้ครั้งนี้ต่ำเกินไป เมื่อได้ยินการดุด่าของซุนซือสิง เขารู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยในขณะนี้ และพูดด้วยดวงตาสีแดง “อย่าโกรธสิหมอซุน ข้าไม่ได้ตั้งใจแค่ว่าหมอซุน นายของเจ้าไม่ได้รอเจ้าอยู่ในเวลานี้”

“เจ้ารู้ได้อย่างไร” จั่วอันกลัวว่าซุนซือสิงจะยั่วยุฉู่ฉางฮว๋า ดังนั้นเขาจึงนำศัตรูอีกคนออกจากเมืองฉู่และรีบยืนอยู่ข้างหน้าซุนซือสิง

“ข้า…” ฉู่ฉางฮว๋าพูดไม่ออก เขาไม่รู้จะพูดอะไรสักพัก จั่วอันไม่สนใจเขา หันไปหาซุนซือสิงแล้วพูดว่า “ไปกันเถอะ เจ้านายของเจ้ายังรอเจ้าอยู่ ”

“โอ๊ะ ” ซุนซือสิงพยักหน้าอย่างรวดเร็วโดยไม่ได้มองที่ฉู่ฉางฮว๋า เขาเดินออกไปตัวใหญ่และตัวเล็ก ดูกระวนกระวายใจ ราวกับว่ามีใครบางคนกำลังไล่ตามเขาอยู่ข้างหลังเขา และมองไปที่ฉู่ฉางฮว๋าอีกครั้งด้วยใบหน้าที่เศร้าสร้อย…

ดอกไม้ที่ร่วงหล่นคือเจตนา น้ำที่ไหลก็ไร้ความปรานี

จั่วอันยักไหล่เป็นการแสดงออกว่าเขาไม่เห็นอะไรเลย เขาเคารพความคิดเห็นของซุนซือสิงอยู่แล้ว แต่โชคไม่ดีที่ซุนซือสิงอุทิศตนให้กับทักษะทางการแพทย์และไม่มีหัวใจสำหรับเรื่องทางอารมณ์เลย และเขาไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าฉู่ฉางฮว๋ามีความประทับใจที่ดีต่อเขา

จั่วอันกล่าวว่า เฟิ่งชิงเฉินกำลังรอซุนซือสิงเขาพูดอย่างสบาย ๆ แต่เขาไม่คาดคิดว่าเมื่อเขาออกไป เขาเห็นเฟิ่งชิงเฉินยืนอยู่ข้างรถม้าในห้องโถง โบกมือให้พวกเขา

“ท่านอาจารย์” ซุนซือสิงมีความสุขมากและโบกมือให้เฟิ่งชิงเฉินทันทีเพื่อแสดงว่าเขาเห็น และในขณะเดียวกันก็พูดกับจั่วอันด้วยความชื่นชม “พี่จั่ว เจ้าน่าทึ่งมาก เห็นได้ชัดว่าเจ้าอยู่กับข้าทั้งหมด เวลานี้เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าท่านอาจารย์อยู่ที่นี่ “รอข้าด้วย”

จั่วอันกลอกตาและไม่สนใจซุนซือสิง

เขาพูดอย่างสบาย ๆ เขารู้ได้อย่างไรว่าเฟิ่งชิงเฉินจะปรากฏตัว มันเป็นเรื่องบังเอิญ

จั่วอันเห็นเฟิ่งชิงเฉินกำลังมา และรู้ว่าซุนซือสิงจะสบายดี เขาหายตัวไปในพริบตา ปกป้องหมอตัวน้อย เขาแทบจะเบื่อตาย

“พี่จั่ว…” ซุนซือสิงตะโกนสองสามคำจากด้านหลัง แต่จั่วอันแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน ซุนซือสิงเดินไปที่ด้านข้างของเฟิ่งชิงเฉินและบ่นด้วยเสียงต่ำ “พี่จั่วจริงจัง เขาเพิ่งจากไป เขาไม่ทักทายแม้แต่เสียงเดียว”

“เขารีบไปปัสสาวะ เขาจึงเดินเร็ว” เฟิ่งชิงเฉินกล่าวอย่างใจดี

“อ๋า?” ซุนซือสิงมองไปที่เฟิ่งชิงเฉินอย่างว่างเปล่า จากนั้นพยักหน้าอย่างรู้เท่าทัน “โอ้ ไม่แปลกใจเลยที่เขาวิ่งเร็วขนาดนี้”

นี่เป็นการเชื่อเรื่องโกหกที่เฟิ่งชิงเฉินสร้างขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ

ทำไมเด็กคนนี้ถึงหลอกง่ายจัง เขาเชื่อทุกอย่างที่เขาพูดอย่างลวกๆ จริงๆ…

เมื่อมองไปที่ดวงตาที่ใสสะอาดของซุนซือสิง เฟิ่งชิงเฉินทั้งมีความสุขและกังวล ตอนนี้เธอมีความรู้สึกว่าครอบครัวของข้าเติบโตขึ้น นางกลัวจริงๆ ว่าซือสิงจะถูกผู้หญิงไม่ดีหลอก

“เอาล่ะ อย่าคิดเกี่ยวกับจั่วอัน พี่ใหญ่ของเจ้าเลย เขารู้ทางกลับ ไปกันเถอะ กลับบ้านกันเถอะ” เฟิ่งชิงเฉินเร่งให้ซุนซือสิงขึ้นรถม้า นางกังวลที่จะรู้ว่าซุนซือสิงมีท่าทีอย่างไรต่อฉู่ฉางฮว๋า

หากซุนซือสิงสนใจฉู่ฉางฮว๋า แผนของนางจะต้องถูกปรับ และไม่ว่าอย่างไร นางก็ไม่สามารถทำร้ายผู้หญิงที่ซือสิงชอบได้

ตรงกันข้าม หากซือสิงไม่สนใจฉู่ฉางฮว๋า นางจะทำอะไรก็ได้ตามต้องการ…