นางสนมแพทย์อัจฉริยะ - บทที่ 140 หลานจิ่วชิง เจ้ามีแต่ความประหลาดและไม่มีความเป็นคน

อาการบาดเจ็บของปู้จิงหยุนดูน่ากลัว แต่ก็ไม่ร้ายแรง อย่างน้อยก็ไม่เจ็บกล้ามเนื้อหรือกระดูก พอเลือดหยุดไหลก็ใช้เวลาสิบกว่าวันในการฟื้นฟูร่างกาย
ดังนั้นเฟิ่งชิงเฉินจึงไม่ต้องเปิดกล่องเครื่องมือแพทย์และใช้เฉพาะอุปกรณ์ฉุกเฉินที่ผูกติดอยู่กับขาของนางพันแผลให้เขา เรื่องดูแลหลังจากนี้ค่อยว่ากัน
อันที่จริงนางสามารถทำความสะอาดบาดแผลของปู้จิงหยุนทั้งหมดเลยก็ได้ แต่ว่า…
หลานจิ่วชิงฉลาดเกินไป นางเคยได้เปิดเผยความลับไปแล้ว นางจะต้องไม่เปิดเผยความลับเรื่องชุดเครื่องมือแพทย์อัจฉริยะอีก
ดังนั้นปู้จิงหยุนจึงทำได้เพียงแต่ยอมรับว่าเขาโชคไม่ดี
นับตั้งแต่เวลาที่เฟิ่งชิงเฉินเข้ามา ปู้จิงหยุนก็ให้ความสนใจนางทุกการเคลื่อนไหว
สงบ เด็ดขาด โหดเหี้ยม เป็นมือสังหารโดยธรรมชาติ ส่วนที่นางผ่าอาวุธลับในกะโหลกศพนั้น เขาก็เมินเฉยต่อมันไปโดยอัตโนมัติ
สรุปก็คือเขาชื่นชมเฟิ่งชิงเฉิน สตรีผู้นี้ทำได้ถึงเพียงนี้แสดงว่านางไม่ได้ยอดเยี่ยมอย่างธรรมดาเท่านั้น
ผู้หญิงคนนี้ช่างน่าทึ่งและคู่ควรกับเขา
ปู้จิงหยุนอยากรู้อยากเห็นยิ่งนักว่าหลานจิ่วชิงไปหาหญิงสาวที่มีเย็นชาและมีเสน่ห์น่าดึงดูดใจเช่นนี้มาจากไหน
เมื่อเขาได้ยินหลานจิ่วชิงบอกให้นางช่วยตรวจบาดแผล ปู้จิงหยุนก็มองเฟิ่งชิงเฉินด้วยดวงตาเป็นประกาย หญิงผู้นี้มีความสามารถรอบด้านเลยหรือ?
หลายครั้งที่เขาต้องการเริ่มสนทนากับเฟิ่งชิงเฉิน แต่ภายใต้รัศมีกดดันที่ไม่ยอมให้คนแปลกหน้าเข้าใกล้นางก็เขาหยุด จนกระทั่งเขาเห็นฝีมือการทำแผลที่ล้ำเลิศยิ่งกว่าหมอทั่วไป ปู้จิงหยุนจึงอดรนทนไม่ไหวและเอ่ยถามขึ้น “เจ้าเป็นหมอหรือ?”
“อืม” เฟิ่งชิงเฉินหวงแหนคำพูดราวกับทองคำตามหลักการพูดน้อยผิดน้อย นางพยายามอย่างเต็มที่ที่จะไม่เปิดปาก ดวงตาของนางแน่วแน่และไม่ได้มองสิ่งใดเลยนอกจากบาดแผล
แม้ว่าชายที่อยู่ตรงหน้านางจะมีรูปร่างไม่เลว แต่เฟิ่งชิงเฉินกลับไม่รู้สึกอะไรเลย
หลานจิ่วชิงพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ แต่ปู้จิงหยุนกลับรู้สึกเซ็ง
อย่างไรเขาก็เป็นชายเจ้าสำราญที่ผ่านสตรีในยุทธภพมานับไม่ถ้วน แต่แม่นางผู้นี้ไม่แม้แต่จะมองเขาโดยตรงด้วยซ้ำ
แม้ว่าก่อนหน้านี้ท่าทางของเขาจะน่าอายเล็กน้อย แต่ตอนนี้เขาก็เรียบร้อยดีแล้ว
ปู้จิงหยุนพูดอย่างไม่พอใจ “เมื่อครู่ที่เจ้าสังหารคน ข้าคิดว่าเจ้าเป็นมือสังหารเสียอีก อย่างไรก็ดูไม่เหมือนหมอเอาเสียเลย”
มือของเฟิ่งชิงเฉินชะงักไปเล็กน้อยและเงยหน้าเหลือบมองปู้จิงหยุนและเอ่ยเสียดสี “ฉันเพิ่งเห็นคุณชายถูกตรึงไว้บนจานหมุนอย่างเปลือยเปล่า คิดว่าคุณชายเป็นเพียงกระต่ายน้อย อย่างไรก็ดูไม่เหมือนยอดฝีมือเอาเสียเลย”
“อะไรนะ? กระต่ายน้อย? เจ้าบอกว่าข้าเป็นกระต่ายน้อย?” ปู้จิงหยุนเด้งตัวขึ้นอย่างโกรธเคือง แต่โชคดีที่เฟิ่งชิงเฉินมีปฏิกิริยาตอบสนองอย่างรวดเร็ว นางกดเขาลงอย่างแรง “นั่งลง อย่าขยับ”
ปู้จิงหยุนจะยอมอยู่เฉยๆ ได้อย่างไร นี่เกี่ยวข้องกับชื่อเสียงของเขา “จิ่วชิงรีบบอกนางเร็วเข้าว่าข้าเป็นใคร? กระต่ายน้อยหรือ ข้าเหมือนเสียที่ไหนกัน”
เขารีบดึงหลานจิ่วชิงมาและขอให้เขาเปิดปาก
“อืม” หลานจิ่วชิงรับคำอย่างไว้หน้า ปู้จิงหยุนนึกว่าหลานจิ่วชิงจะชี้แจงให้เขา แต่หลังจากรออยู่นาน หลานจิ่วชิงก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
“จิ่วชิง เจ้าช่วยข้าอธิบายหน่อยซี่!” ปู้จิงหยุนร้อนใจ ยามสำคัญหลานจิ่วชิงกลับพึ่งพาไม่ได้ไปเสียเฉยๆ ไม่เห็นว่าเขามีความประทับใจที่ดีต่อแม่นางผู้นี้หรือ
“อธิบายอะไร?” หลานจิ่วชิงเหลือบมองเฟิ่งชิงเฉินและพบว่านางไม่ได้อยากรู้อยากเห็นเลยแม้แต่น้อย
เฟิ่งชิงเฉิน หญิงผู้นี้ไม่ได้ฉลาดธรรมดาเลย ตอนที่อยู่ในห้องลับของจวนซู นางฉลาดเสียจนไม่ถามอะไรเลย ทั้งๆ ที่มีโอกาสถอดหน้ากากของเขาออก แต่กลับไม่มีความอยากรู้แม้แต่น้อย
หลานจิ่วชิงเคยสงสัยว่าเฟิ่งชิงเฉินเป็นผู้หญิงจริงๆ หรือไม่?
สตรีผู้หนึ่งจะสงบเยือกเย็นถึงเพียงนี้ได้อย่างไร
“อธิบายว่าข้าไม่ใช่กระต่ายน้อยอย่างไรเล่า” น้ำเสียงของปู้จิงหยุนมีความกังวลที่เจ้าตัวเองก็ไม่รู้ แต่หลานจิ่วชิงฟังออก ยิ่งเป็นเช่นนี้เขายิ่งไม่มีทางอธิบาย
“เรื่องนี้ยังต้องการคำอธิบายอีกหรือ?”
“แน่นอน…” ปู้จิงหยุนชะงักและพยักหน้ายืนยัน “แน่นอนว่าไม่ต้องการ ข้าไม่ใช่เสียหน่อย ใช่ไหมจิ่วชิง?”
เขาพูดเป็นนัยให้หลานจิ่วชิงพยักหน้าเห็นด้วย
“อืม” หลานจิ่วชิงขานรับ ปู้จิงหยุนมีสีหน้ายินดี แต่น่าเสียดายที่เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้จริงจังกับปู้จิงหยุนเลย เขาผูกผ้าพันแผลแล้วถอยออกมา “ไปได้แล้ว”
ว่าแล้วนางก็ตรงไปรอคนทั้งสองที่หน้าประตู ทำให้ชัดเจนว่านางไม่ต้องการมีปฏิสัมพันธ์ใดๆ กับหลานจิ่วชิงและปู้จิงหยุนมากเกินไป
ปู้จิงหยุนโดนตะปูและไม่รู้สึกตัวอยู่นาน เขาถามอย่างเชื่องช้าและระมัดระวัง “จิ่วชิง สตรีผู้นี้เป็นใคร? ทำไมจึงได้…”
คนที่หลานจิ่วชิงรู้จัก ปู้จิงหยุนย่อมรู้จักทั้งสิ้น มีเพียงแม่นางผู้นี้ที่เขาไม่เคยพบ
“เฟิ่งชิงเฉิน” หลานจิ่วชิงไม่ได้ปิดบัง เขากล่าวอย่างใจกว้าง ว่าแล้วก็เดินออกไป อย่างไรอาการบาดเจ็บของปู้จิงหยุนก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก
“อะไรนะ? นางก็คือเฟิ่งชิงเฉิน? แม่นางที่เจ้ารีบเข้าไปช่วยแต่ไม่ยอมบอกให้นางรู้?” ปู้จิงหยุนตกใจ
เขาไม่มีทางลืมได้เลยว่าเพื่อสตรีผู้นี้ หลานจิ่วชิงเขียนจดหมายข่มขู่หัวหน้าตระกูลหวังและยังทำเรื่องทั้งหมดด้วยตนเอง
เดิมทีเขาต้องการไปแอบดูเฟิ่งชิงเฉินในยามวิกาลว่านางเป็นนางปีศาจแบบใดจึงสามารถทำให้หลานจิ่วชิงใส่ใจได้ แต่น่าเสียดายที่หลานจิ่วชิงไม่ยอมให้เขาไปพบ…
คิดไม่ถึงเลย…
โอ้…
ปู้จิงหยุนร้องตะโกนอย่างไม่พอใจ
จิ่วชิง เจ้ามันคนชั่ว น้อยนักที่ข้าปู้จิงหยุนจะพบหญิงสาวที่ต้องใจ แต่เจ้ากลับก้าวนำไปก่อนเสียได้
ฮือๆๆ… ทำไมหญิงผู้นี้ต้องเป็นเฟิ่งชิงเฉินด้วย?
เหตุใดสตรีที่โดดเด่นเยี่ยงนี้จึงถูกหลานจิ่วชิงรู้จักก่อนเสียหมด?
“คุณจะไปหรือเปล่า?” หลานจิ่วชิงรออยู่ข้างนอกอย่างหมดความอดทนและพูดอย่างไม่ไว้หน้า
ปู้จิงหยุนเดินออกไปอย่างชักช้า เขาเดินไปพร้อมกับกล่าวโทษหลานจิ่วชิง “ข้าเป็นคนบาดเจ็บนะ”
“บาดเจ็บหรือ? มีเหตุผลที่ดีนี่ ปู้จิงหยุน ขอข้าดูหน่อยเถอะว่าเจ้าบาดเจ็บหนักขนาดไหน” หลานจิ่วชิงแค่นเสียง หยิบคบเพลิงจากเสาประตูแล้วโยนขึ้นไปที่ยอดกระท่อม
ตูม……
กระท่อมสว่างวาบขึ้นทันที
“หลานจิ่วชิง เจ้าฆาตกร” ปู้จิงหยุนกระโดดตัวขึ้นไป แต่หลานจิ่วชิงไม่ไว้หน้าเขาเลย เขาหยิบก้อนหินขึ้นมาแล้วขว้างใส่ตะเกียงน้ำมันด้านใน
ตูม… น้ำมันตะเกียงหกลงบนพื้น กระท่อมที่ทำจากไม้เดิมก็ทนไม่ได้กับประกายไฟแม้แต่น้อย ในพริบตากระท่อมมุงจากหลังเล็กก็มีเพลิงโหมกระหน่ำทันที
เฟิ่งชิงเฉินเฝ้าดูอย่างเงียบๆ โดยไม่สนใจปู้จิงหยุนที่อยู่ในกระท่อมเลยแม้แต่น้อย หลานจิ่วชิงมาช่วยเขาโดยไม่สนความตาย ไม่ใช่เพราะจะมาเผาเขาจนตายสักหน่อย
หากนางเดาไม่ผิด อีกฝ่ายเลือกกระท่อมมุงจากเล็กๆ หลังนี้ และเตรียมคบเพลิงจำนวนมาก คงคิดจะเผาหลานจิ่วชิงและชายที่ชื่อปู้จิงหยุนให้ตายไปเสีย
ปู้จิงหยุน?
เป็นชื่อที่คุ้นเคยยิ่งนัก
ในขณะที่เฟิ่งชิงเฉินพยายามนึกว่านางเคยได้ยินชื่อนี้มาจากที่ใด หลานจิ่วชิงกลับอุ้มนางและกระโดดขึ้นไปในอากาศ
“ไป”
เขาพานางลงจากภูเขาโดยไม่บอกเลย
“กรี๊ด…”
เฟิ่งชิงเฉินกรีดร้องด้วยความตกใจและรีบกอดหลานจิ่วชิงด้วยกลัวว่าจะตกลงไป
“เจ้ากลัวเป็นด้วยหรือ?” มุมปากของหลานจิ่วชิงยกขึ้นเป็นรอยยิ้มและชะลอความเร็วลง
“ข้าก็เป็นมนุษย์เหมือนกัน” ในที่สุดเฟิ่งชิงเฉินก็ชินกับความเร็วนี้และปล่อยมือที่กอดหลานจิ่วชิงเอาไว้
ชายผู้นี้ไม่ธรรมดาจริงๆ…
หลานจิ่วชิงไม่ได้พูดอะไร เมื่อเฟิ่งชิงเฉินคลายมือ เขาก็เร่งความเร็วขึ้นและแอบคลายมือที่อุ้มนางไว้ลงเช่นกัน เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกว่าร่างกายของนางเลื่อนลงจึงรีบกอดหลานจิ่วชิงไว้อย่างรวดเร็ว
หลานจิ่วชิงจึงพอใจและลดความเร็วลง…
ข้างหลังมีเสียงตะโกนของปู้จิงหยุนดังแว่วมา แต่หลานจิ่วชิงราวกับจะไม่ได้ยิน เขาพาเฟิ่งชิงเฉินลงจากภูเขา กระโดดขึ้นม้าและกลับไปทางเดิม ทำให้ปู้จิงหยุนที่อยู่ด้านหลังโมโหจนกระทืบเท้า…