นางสนมแพทย์อัจฉริยะ - บทที่ 25 ตื่นตระหนก

ในฐานะแพทย์ภาคสนาม ไม่มีเงื่อนไขใดๆ ที่จะต้องมีคนช่วยในการผ่าตัด ไม่ว่าการผ่าตัดในสนามรบจะใหญ่แค่ไหนต้อง พึ่งพาตัวเองเท่านั้น
ไม่ต้องพูดถึงการผ่าตัดเล็กๆ น้อยๆ การนำลูกธนูออกจากหัวใจ เป็นการผ่าตัดขนาดใหญ่ ในสนามรบทรัพยากรทางการแพทย์หายากมาก อาจจะไม่มีผู้ช่วยผ่าตัดที่สามารถช่วยได้
ในสนามรบ มีผู้บาดเจ็บไม่ขาดแคลน แพทย์พยาบาลเป็นที่ขาดแคลนมากที่สุด
เฟิ่งชิงเฉินไม่มีแรงกดดันใดๆในการนั่งยองผ่าตัดบนพื้น
การที่ทหารถูกยิงในบางครั้ง นางต้องรักษาให้ทันเวลา แต่หากเจ้าหน้าที่ช่วยเหลือเลย ในเวลานั้นนางทำได้เพียงนั่งลงเพื่อทำการผ่าตัดเจ็ดหรือแปดชั่วโมงสำหรับเฟิ่งชิงเฉินถือเป็นเรื่องปกติ
เฟิ่งชิงเฉินยกมือเช็ดเหงื่อบนหน้าผากของนาง นางดีใจที่ได้อยู่ในสนามรบ มิฉะนั้นวันนี้คงจะลำบาก
หลังจากกรีดบาดแผลแล้ว นางก็วางมีดลง และห้ามเลือด จากนั้นทำการผ่าตัดต่อไป…
เมื่อหลานจิ่วชิงมีอาการต่อต้านฤทธิ์ของยาชา และลืมตาขึ้นด้วยความงุนงง เขาเห็นเฟิ่งชิงเฉินถือคีมคู่หนึ่งจิ้มไปที่หัวใจของเขา …
“… ” หลานจิ่วชิงต้องการดุเฟิ่งชิงเฉินแต่พบว่าเขาไม่สามารถพูดอะไรได้เลย ร่างกายของเขาดูเหมือนถูกยับยั้งไม่ให้ขยับได้
ยาชา?
ดวงตาของหลานจิ่วชิงลุกเป็นไฟแฝงด้วยความอาฆาต
สิ่งที่ถูกฉีดเข้าไปในร่างกายของเขาไม่ใช่ยาชาและยาชาเพียงเล็กน้อยจะทำให้เขาล้มลงได้อย่างไร เฟิ่งชิงเฉินเห็นเขาเป็นอะไร
ในเวลานี้หลานจิ่วชิงต้องการถามเฟิ่งชิงเฉิน แต่น่าเสียดายที่เขาไม่สามารถขยับอะไรได้นอกจากดวงตาและสมองของเขา
เขาและกรีดไปมาบนบาดแผลของเขา ดูชิ้นส่วนของผ้าก๊อซที่เปื้อนเลือดที่เฟิ่งชิงเฉินดึงออกมา และดูนางถือมีดแวววาว กำลังขุดเปิดบาดแผลของเขา
ในเวลานี้หลานจิ่วชิงพบว่า เฟิ่งชิงเฉินสวมถุงมือที่แปลกประหลาดมากทำให้มือนางขาวและเรียวยาว เมื่อมองขึ้นไปหลานจิ่วชิงก็ตกใจ
เฟิ่งชิงเฉินมีมุมที่สวยงามเช่นนี้เลยเหรอ
มุ่งมั่น สงบ มั่นใจ เข้มงวด
ผู้หญิงจะมีด้านที่มีเสน่ห์ได้อย่างไร?
เขาคิดว่าภรรยาของเขาต้องเป็นผู้หญิงที่ดีที่สุดในโลก เป็นผู้หญิงที่ไม่เหมือนเฟิ่งชิงเฉิน
ลักษณะนิสัยเช่นนี้ในวัยเด็ก เฟิ่งชิงเฉินผู้นี้ช่างน่าประทับใจจริงๆ
ตามข่าวลือ แม่ของเฟิ่งชิงเฉินมาจากตระกูลลึกลับ ไม่รู้ว่าจริงหรือ?
ก่อนที่นางจะรู้ตัว หลานจิ่วชิงก็ถูกเฟิ่งชิงเฉินดึงดูด และความเข้มงวดในสายตาของนางก็สงบลง หลานจิ่วชิงเริ่มชื่นชมเทคนิคและการแสดงออกของเฟิ่งชิงเฉินอย่างจริงจัง
อย่างไรก็ตาม ยิ่งมองตาของหลานจิ่วชิงมากเท่าไหร่ ความยุ่งเหยิงก็จะยิ่งมากขึ้นเท่านั้น
ผู้หญิงคนนี้กำลังทำอะไร? เย็บผ้าเหรอ?
หลังจากขุดลูกศรออก บาดแผลก็สะอาด และใช้เข็มเย็บแผลของเขา
เสียงก๊อกแก๊ก ก๊อกแก๊ก
หลานจิ่วชิงได้ยินเสียงเนื้อของนางถูกแทงด้วยเข็มและด้าย และหนังศีรษะของนางก็รู้สึกเสียวซ่าไม่ได้
หากไม่ใช่เพราะเงื่อนไข เขาอยากจะลุกขึ้นปัดมือเฟิ่งชิงเฉิน แล้วถามนางว่า “เจ้ารู้จักทักษะทางการแพทย์ไหม? ตอนนี้มันควรเป็นเวลาในการนำเข็มไปเผาไฟ จากนั้นเย็บแผลให้เรียบร้อย เย็บหนึ่งเข็มเป็นเงิน คิดว่าเนื้อหนังเป็นผ้าหรืออย่างไร?”
น่าเสียดายที่ยังอยู่ในฤทธิ์ของยาชา หลานจิ่วชิงได้เพียงแต่อยู่นิ่งๆ
จนกระทั่งเฟิ่งชิงเฉินเย็บแผลและผูกปมที่สวยงามบนบาดแผลของเขา
เอ่อ……
ในหัวของหลานจิ่วชิงมีแต่ความมืดมน
อย่าทำตัวโหดร้ายได้ไหม?
หนาวเย็น……
หากเฟิ่งชิงเฉินรู้ว่าหลานจิ่วชิงกำลังคิดอะไรอยู่ในขณะนี้ นางอาจจะทุบกำแพงอย่างหดหู่
พี่ชาย นี่คือการผ่าตัดมืออาชีพต่างหาก
ในตอนแรกเพื่อเป็นการเย็บแผลอย่างมีคุณภาพ ในทุกวันต้องอยู่กับถุงขยะ จนวันหนึ่งเมื่อหลับตาก็สามารถใช้มือข้างเดียวเย็บถุงขยะอย่างมืออาชีพได้
น่าเสียดายที่เฟิ่งชิงเฉินไม่เพียงไม่ได้ยินเสียงของหลานจิ่วชิง แต่เนื่องจากนางมีสมาธิมากเกินไปเลยไม่สนใจว่าหลานจิ่วชิงตื่นอยู่
กล่าวอีกนัยหนึ่ง เฟิ่งชิงเฉินมั่นใจในยาชาที่นางฉีดมากเกินไป นางไม่คิดว่าหลานจิ่วชิงจะตื่นขึ้นในช่วงเวลาสั้นๆ เช่นนี้
หลังจากเย็บแผลของหลานจิ่วชิงแล้ว เฟิ่งชิงเฉินเริ่มทายาและพันผ้าพันแผลให้กับหลานจิ่วชิง
เนื่องจากบาดแผลอยู่ที่ปากหัวใจ เพื่อป้องกันไม่ให้ผ้าพันแผลลื่น เฟิงชิงเฉินจึงพันผ้าพันแผลรอบหลังของหลานจิ่วชิง
ด้วยวิธีนี้จะต้องมีการสัมผัสทางกายภาพระหว่างคนทั้งสองอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
สำหรับเฟิ่งชิงเฉิน หลานจิ่วชิงเป็นผู้ป่วยและนางไม่มีอะไรที่ต้องระวังตัว นางจึงนั่งลงบนร่างกายของหลานจิ่วชิงและยกร่างกายของหลานจิ่วชิงขึ้นอย่างเชี่ยวชาญ โดยไม่กระทบกับบาดแผลสามารถพันผ้าพันแผลจากด้านหลังของเขาได้
อย่างไรก็ตาม หลานจิ่วชิงนั้นไม่เหมือนกัน
เขาเป็นผู้ชาย และเป็นผู้ชายทั่วๆไป
เมื่อเฟิ่งชิงเฉินนั่งลง หลานจิ่วชิงรู้สึกปวดศรีษะ ต้องการหดร่างกายแต่พบว่าร่างกายของเขาไม่สามารถควบคุมได้
เขาลืมตาขึ้นโดยสัญชาตญาณ แต่หลับตาลงหลังจากได้กลิ่นยาจางๆ ที่เป็นเอกลักษณ์ของเฟิ่งชิงเฉิน
เหมือนกับผู้ที่มีความศรัทธา เฟิ่งชิงเฉินยกเขาขึ้นโดยไม่มีเจตนาที่จะต่อต้านทั้งทางร่างกายและจิตใจ
หลานจิ่วชิงพบว่ามอบความปลอดภัยของตนเองเฟิ่งชิงเฉิน ผู้หญิงคนนี้ที่รู้จักกันเพียงไม่กี่วันนั้นเป็นไปได้อย่างไร
เป็นไปได้อย่างไร?
หลานจิ่วชิงรู้สึกว่าเขาเวียนหัวเล็กน้อยอีกครั้ง ดังนั้นเขาจึงหลับตา และนึกถึงสิ่งที่เขาเพิ่งเห็น
เหวินชิงพูดถูก ผู้หญิงคนนี้ชื่อเฟิ่งชิงเฉิน แม้ว่าจะแปลกแต่นางก็มีความสามารถจริงๆ
ผู้หญิงคนหนึ่งหันหน้าเข้าหาบาดแผลของเขา ไม่เพียงแต่ไม่ได้กรีดร้องด้วยความกลัวเท่านั้น แต่ยังกรีดบาดแผลอย่างสงบ หลีกเลี่ยงจุดสำคัญ และหยิบลูกธนูที่แหลมคมออกมา
ดูฝีมือการผูกผ้าแล้วต้องบอกว่านางไม่ได้แย่ไปกว่าหมอหลวงในวัง
ทั้งหมดนี้แสดงให้เห็นว่า เฟิ่งชิงเฉินเป็นผู้หญิงที่ไม่ธรรมดา นางเป็นเหมือนปริศนา ร่างกายของนางถูกปกคลุมไปด้วยผ้าคลุมจำนวนนับไม่ถ้วน และทุกครั้งที่พบนางจะมีสิ่งที่น่าประหลาดใจที่คาดไม่ถึงเสมอ
หลังจากพันผ้าพันแผลแล้ว เฟิ่งชิงเฉินก็ตรวจสอบอีกครั้ง และจากประสบการณ์ที่ผ่านมา นางพยายามปรับหลานจิ่วชิงให้อยู่ในท่าที่สบายซึ่งจะไม่ส่งผลต่อการเคลื่อนไหวของนาง
หลังจากทำเช่นนี้ เฟิ่งชิงเฉินลุกขึ้นยืนโดยไม่สนใจขาที่ชาอยู่ หยิบขวดน้ำเกลือออกจากถุงทางการแพทย์อันชาญฉลาด และเตรียมให้น้ำเกลือแก่หลานจิ่วชิง
การเคลื่อนไหวของเฟิ่งชิงเฉินเป็นไปอย่างรวดเร็ว หลานจิ่วชิงไม่ต้องการให้เฟิ่งชิงเฉินรู้ว่าเขาตื่นอยู่ เขาหลับตาลง มีเพียง เฟิ่งชิงเฉินเท่านั้นที่รู้การเคลื่อนไหวของการใช้ยาจากถุงยาวิเศษ
เฟิ่งชิงเฉินเทยาลงในขวดน้ำเกลือ เนื่องจากเงื่อนไขที่จำกัด นางจึงไม่มีทางหาที่แขวนได้ นางหยิบและวางบนร่างกายของนาง
จากนั้นรีบแทงเข็มเข้าไปในมือของหลานจิ่วชิง นางถือขวดหยดด้วยตัวเอง และฉีดยาให้หลานจิ่วชิง
ขณะถือขวดน้ำเกลือ นางกังวลเรื่องสถานการณ์การถ่ายเลือด เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้ยุ่งขนาดนั้น จริงๆ แล้วแก้มที่สดใสและเป็นสีชมพูของนางก็กลายเป็นสีเทาและเหนื่อย แต่ดวงตาของนางก็ยังสดใส
นี่คือหมอภาคสนาม หลังจากทำงานหนักอย่างต่อเนื่องเป็นเวลาหลายวัน ร่างกายก็อ่อนล้าจนถึงขีดสุด แต่จิตวิญญาณยังคงรักษาสถานะการทำงานที่แม่นยำและสมบูรณ์แบบ
เพราะด้วยวิธีนี้เท่านั้นพวกเขาสามารถรับประกันได้ว่าจะไม่ฆ่าใครเพราะความผิดพลาดของตัวเอง
หมอ ถ้าทำผิดพลาดในการช่วยชีวิตก็ไม่ต่างจากฆาตกร
บุคคลดังกล่าวไม่มีคุณสมบัติที่จะเรียกว่าหมอ แต่เรียกได้เฉพาะคนขายเนื้อเท่านั้น
หลานจิ่วชิงรู้สึกว่าเขาเวียนหัวเล็กน้อยอีกครั้ง ดังนั้นเขาจึงหลับตา และนึกถึงสิ่งที่เขาเพิ่งเห็น
และเฟิ่งชิงเฉินเกลียดที่สุดที่หมอฆ่าคนไข้เพราะสิ่งที่เรียกว่า “ความผิดพลาด”
แพทย์ก็ไม่ต่างจากวิชาชีพอื่น ๆ พวกเขาเผชิญกับชีวิตมนุษย์ ใคร ๆ รวมถึงประเทศสามารถตัดสินใจและดำเนินการผิดพลาดได้ แพทย์เท่านั้นที่ไม่สามารถทำได้
ดังนั้น ไม่ว่าร่างกายของนางจะเหนื่อยแค่ไหน จิตวิญญาณของนางก็ยังคงทำงาน
ยาเย็นไหลเข้าสู่ร่างกาย หลานจิ่วชิงตื่นตัวมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเขาลืมตาขึ้นเบาๆเขาก็เห็นเฟิ่งชิงเฉินที่ดูท่าทางขัดแย้งกับธรรมชาติแต่เขาสามารถขยับตาได้.. .
บทที่ 024 ลงมือ

บทที่ 26 วุ่นวาย