นางสนมแพทย์อัจฉริยะ - บทที่ 250 ภาพลักษณ์ดูดี แต่ตัวตนที่แท้จริงกลับกัน

บทที่ 250 ภาพลักษณ์ดูดี แต่ตัวตนที่แท้จริงกลับกัน
โอ๊ยเจ็บ!
เฟิ่งชิงเฉินเจ็บจนน้ำตาไหล
เนื่องจากการเสียดสีดังกล่าว ทำให้ต้นขาด้านในแดง บวมและอาการบาดเจ็บก็ไม่ใช่น้อยๆ แค่สัมผัสเพียงเล็กน้อยก็ทำให้น้ำตาไหลได้
เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกเหมือนว่ามีคนกำลังใช้มีดตัดเนื้อต้นขาของนาง นางได้กลิ่นเลือดทั้งของนางและม้าติดจมูก
เฟิ่งชิงเฉินต้องการขยับขาของเพื่อลดอาการบาดเจ็บที่ต้นขาด้านในของนาง แต่นางก็ได้แค่คิด เพราะนางยังต้องจับท้องม้าไว้ให้แน่น
ทันทีที่นางปล่อยมันนางอาจจะล้มลงทันที ซึ่งปล่อยมิได้เป็นอันขาด เพราะมันเดิมพันด้วยชีวิตของนาง
กางเกงของเฟิ่งชิงเฉินชุ่มไปด้วยเหงื่อและเลือด
ติ๋งๆ หยดเลือดถูกฝุ่นบนพื้นดูดกลืนทันที ซึ่งไม่มีใครสังเกตเห็น และแม้พวกเขาจะเห็นก็คงคิดว่ามันเป็นเหงื่อเท่านั้น
จะเกิดอะไรขึ้นถ้าพวกเขารู้ว่าเป็นเลือดของเฟิ่งชิงเฉิน จะมีใครมาหยุดไว้ไหม
ไม่มี!
ไม่มีใครกล้าพอ ไม่มีใครให้หยุดเพราะนางเจ็บปวดและนางได้รับบาดเจ็บ อาจทำได้เพียงแค่เห็นอกเห็นใจเท่านั้น
น้อยใจ?
เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกน้อยใจจริงๆ แต่นางก็ทำอะไรไม่ได้กับความคับข้องใจของนาง
นางต้องการและอยากให้คนมาปลอบนาง และพูดว่า”เฟิ่งชิงเฉินไม่ต้องกังวล มีข้าอยู่ทั้งคน”
“แต่นั้นก็เป็นเพียงความหวังลมๆแร้งๆของเฟิ่งชิงเฉิน” เฟิ่งชิงเฉินใช้ฟันกัดบังเหียนและพยายามดึงยากล่อมประสาทออกจากแขนเสื้อ
แต่เนื่องจากม้าวิ่งเร็ว และมือของนางก็จับคอม้าอยู่ ดังนั้นการนำยากล่อมประสาทออกมาจึงยากมาก
“เฟิ่งชิงเฉินกำลังทำอะไรอยู่ ทำไมไม่รีบทำให้ม้าเชื่อง เจ้ามัวทำอะไรอยู่ นี่เจ้าบ้าหรือโง่กันแน่?”
“เฟิ่งชิงเฉิน รีบทำให้ม้าให้เชื่องเร็วเข้า!”
“เฟิ่งชิงเฉินดูเหมือนจะเหนื่อยจนหมดเรี่ยวแรง การทำให้ม้าเชื่องของนางมันล้มเหลวใช่มั้ย？ถ้าหากแพ้ก็ต้องมอบพระหัตถ์ให้องค์หญิงเหยาหวา”
…
เฟิ่งชิงเฉินกล่าวว่าผู้ที่ยืนดูเหล่านี้นั้นด้อยกว่าหมูและหมาซะอีก
นอกจากปรบมือเมื่อนางแสดงได้ดีและถอนหายใจเมื่อนางทำได้แย่ นอกจากด่าคนอื่นไปวันๆแล้ว คนเหล่านี้ทำอะไรได้บ้าง?
เชื่อง?
ฮึ่ม พวกมันยืนพูดกันสบายใจไม่ปวดหลังสักนิด ถ้าแน่จริงลงมาทำเองมั้ยล่ะ
บังเหียนเต็มไปด้วยเลือด หยาดเหงื่อที่หน้าผากของนางเหมือนหยดน้ำที่ตกลงมา เฟิ่งชิงเฉินพยายามเป็นเวลานานและในที่สุดก็สัมผัสได้ถึงยากล่อมประสาท
เฟิ่งชิงเฉินคลายบังเหียนและกัดฝาครอบด้วยฟันของเขา
“โบ๊ะ!” กลิ่นของยาทำให้เฟิ่งชิงเฉินมึนงงและนางก็กระอักเลือดออกมาเต็มปาก
เฟิ่งชิงเฉินไม่มีเวลามากนัก ดังนั้นนางจึงเอามือไปปักเข็มไว้ที่คอม้า
ม้าร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดพร้อมกับยกเท้าหน้าขึ้น โดยยืนแค่สองเท้าหลัง และหยุดนิ่งไป
“อ๊ะ!” เฟิ่งชิงเฉินล้มลงไปทั้งตัวและปล่อยเข็มไว้ที่คอม้า ตอนนี้ขาของนางนั้นเจ็บแสบราวกับเอาพริกมาแปะไว้บนแผล
เฟิ่งชิงเฉิน ระวัง!
ทุกคนที่ห่วงใยเฟิ่งชิงเฉินจริงๆ แต่ละคนเหงื่อออกและอยากจะกระโดดไปกอดเฟิ่งชิงเฉินไว้
คนอื่นๆ อุทาน “อ๊ะ!”
พวกเขาถึงกับเอามือปิดตาเพราะกลัวว่าจะได้เห็นภาพม้าเหยียบย่ำเฟิ่งชิงเฉินจนตาย
ทุกคนดูตื่นตระหนก เมื่อกีบม้าด้านหน้าตกลงมาและพบว่าเฟิ่งชิงเฉินยังอยู่บนหลังม้า ทุกคนก็ตะโกนอย่างมีความสุขอีกครั้ง
อย่างไรก็ตาม แม้ว่าคนอื่นจะแสดงความรู้สึกลึกซึ้ง แต่ก็ไม่สามารถเข้าใจอารมณ์ของคนในสนามได้ เช่นเดียวกับคนที่ไม่เคยเผชิญกับความตาย ไม่เคยเข้าใจว่าความตายน่ากลัวเพียงใด
ไม่ว่าพวกเขาจะกรีดร้องดังแค่ไหน ก็เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะเข้าใจความรู้สึกสิ้นหวังของเฟิ่งชิงเฉินในวินาทีนั้น
ในขณะที่ม้ายืนขึ้น เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกว่านางกำลังจะถูกม้าเหยียบตาย ร่างกายของนางเย็นยะเยือก
โชคดีที่นางไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ โชคดีที่นางกลัวความตาย และโชคดีที่ปฏิกิริยาของนางค่อนข้างรวดเร็ว
ด้วยความตกใจ ทำให้เฟิ่งชิงเฉินยังมีชีวิตรอดจากสถานการณืที่วิกฤต
ม้าเริ่มเชื่อง
ความพยายามในการฝึกม้านั้นเกินจินตนาการของคนทั่วไป ซีหลิงเหยาหวาและซูหว่านรู้เรื่องนี้ดีเก่ยวกับม้าสองตัวนี้
ถึงนางจะรักษาพระหัตถ์ไว้ได้ แต่ดวงตาคู่นั้นคงรักษาไว้ไม่ได้
เฟิ่งชิงเฉินกลืนน้ำลายและค่อยๆนั่งตัวตรงโดยใช้มือข้างหนึ่งจับบังเหียนแน่นและแผงคอของม้าด้วยมือ เฟิ่งชิงเฉินจะไม่ปล่อยแม้ว่าความเจ็บปวดที่ต้นขาจะเจ็บแค่ไหน
แค่ปล่อยให้ม้าวิ่งแบบนี้ เฟิ่งชิงเฉินก็รู้ว่าไม่ว่าม้าจะอดทนแค่ไหนและจะเชื่องยากแค่ไหน หลังจากวิ่งไปสักพักและรอให้ยาก็ออกฤทธิ์ ม้าก็จะเชื่อง
แน่นอนว่า ไม่ใช่ผลของยาระงับประสาททั้งหมด ยาระงับประสาทสามารถทำให้ม้าหงุดหงิดน้อยลงเท่านั้น ม้าจะเชื่องหรือไม่นั้นเป็นเพราะแพ้ให้กับเฟิ่งชิงเฉิน!
ขณะที่ปล่อยให้ม้าวิ่ง เฟิ่งชิงเฉินมองหาหลอดฉีดยาและหลอดเข็มที่ตก แต่ก็หาไม่เจอ
มันน่าจะถูกม้าเหยียบและฝังอยู่ในดินไปแล้ว ถึงจะหาไม่เจอก็ไม่เป็นไร เพียงแค่คนอื่นไม่เจอเป็นพอ
หลังจากวิ่งไปสักพัก อารมณ์ของม้าก็ค่อยๆสงบลง และความเร็วก็ช้าลงด้วย
“ฝ่าบาท เฟิ่งชิงเฉินได้ฝึกม้าเหงื่อโลหิตให้เชื่องได้แล้ว” ชายชราผมขาวกล่าวตามความจริงที่ว่าทุกคนมองเห็นได้ จึงตะโกนและกระโดดอย่างมีความสุข
ข้านึกไม่ถึงจริงๆว่าเด็กหญิงตัวเล็กๆ อย่างเฟิ่งชิงเฉินจะควบคุมมันได้จริงๆ
“ฮ่าฮ่าฮ่า ดี ดี ดีจริงๆ” จักรพรรดิตะโกนอย่างมีความสุข
ศักดิ์ศรีของประเทศไม่เพียงแต่ได้รับการยกขึ้นเท่านั้น แต่ยังรวมถึงม้าเหงื่อโลหิตหนานหลิง เป็นเรื่องที่น่ายินดีอย่างแน่นอน
“เป็นไปได้อย่างไร? เฟิ่งชิงเฉินทำให้มันเชื่องได้” สีหน้าของซีหลิงเหยาหวาเปลี่ยนไปในทันที