นางสนมแพทย์อัจฉริยะ - บทที่ 259 พระราชโองการ ธิดาผู้กตัญญู

คนในวังนั้นมักหาเรื่องยุ่งยากมาให้เฟิ่งชิงเฉินตลอดเวลา แต่ที่มาหาที่จวนเฟิ่งนั้นเพราะว่าพระราชโองการจากองค์จักพรรดิ์

คนแบกของ จักรพรรดิตรัสว่า……

จักรพรรดิกล่าวว่าเขาจะให้รางวัลแก่เฟิ่งชิงเฉินและมันเป็นรางวัลจริงๆ ไม่ต้องพูดถึงเครื่องประดับทองและเงิน เครื่องประดับผ้าไหมและหยก แต่รางวัลที่ใหญ่ที่สุดคือพ่อแม่ของเฟิ่งชิงเฉิน จงอี้โหวและแม่ของเขาคือเกาหมิงฮูหยิน

เฟิ่งชิงเฉินถือพระราชโองการไว้อย่างไร้ความรู้สึก

“ท่านอาจารย์ ท่านไม่มีความสุขหรือ?” ซุนซือสิงถามด้วยความสงสัย

นี่คือเกียรติอันยิ่งใหญ่ของสวรรค์ มีเพียงไม่กี่คนที่สามารถได้รับตำแหน่งมรณกรรมหลังจากหลายปีเช่นนายพลเฟิ่งและจักรพรรดิยังอนุญาตให้ลูกในอนาคตของเฟิ่งชิงเฉิน ได้รับการตั้งชื่อว่า “เฟิ่ง” และรับตำแหน่ง

ด้วยวิธีนี้ เฟิ่งชิงเฉินจะไม่ใช่ลูกสาวที่แตกหักอีกต่อไป แต่เป็นลูกสาวของจงอี้โหว ที่คนในเมืองก็มิอาจกล้าทำอะไรนาง

มีความสุขสิ ข้าก็มีความสุข

แหม่ะๆ… หยดน้ำตาร่วงหล่นใส่พระราชโองการขององค์จักรพรรดิ์ ซุนซือสิงได้คว้าออกมาอย่างรวดเร็ว “ท่านอาจารย์ การทำให้เป็นมลทินของพระราชโองการเป็นอาชญากรรมร้ายแรง

โอ้ เฟิ่งชิงเฉินรีบเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าของเธอ”ซือซิง โปรดช่วยข้ากำจัดพระราชกฤษฎีกานี้ ข้าเกรงว่าข้าจะปนเปื้อนพระราชกฤษฎีกาของจักรพรรดิ”

ข้าอยากจะร้องไห้เมื่อเห็นพระราชกฤษฎีกานี้

พ่อของนางเสียชีวิตในสนามรบ แต่ชีวิตของนางก็ไม่ได้รับคำสรรเสริญจากจักรพรรดิแม้แต่คำเดียว แม่ของนางเสียชีวิตเพื่อช่วยราชินี แต่ชีวิตของนางก็ไม่ได้รับความรักจากราชินี แต่ตอนนี้คืออะไรกัน?

ม้าทั้งสองตัวถูกแลกกับตำแหน่งพ่อของนาง และเพื่อแลกกับชีวิตของแม่ของนาง

ชีวิตมนุษย์ช่างไร้ค่าเพียงใด

“อาจารย์ ข้ารู้ว่าท่านไม่มีความสุข แต่มีบางอย่างเกิดขึ้นและเราไม่มีอำนาจที่จะเปลี่ยนแปลงมันได้ ตอนนี้จักรพรรดินึกถึงท่านอาจารย์นี่ถือเป็นสิ่งที่ดี

ในสมัยนั้นในการต่อสู้ของท่านอาจารย์ เมื่อท่านตกจากหน้าผาไปก็ไม่พบศพ ทั้งสองจากไปหลายปีแล้ว และไม่มีแม้แต่สุสาน

เมื่อยังเด็ก จักรพรรดิไม่พอใจกับความพ่ายแพ้ของอาจารย์ เป็นที่เข้าใจได้ว่าเขาจึงไม่ได้สร้างหลุมฝังศพ “เมื่อคนตายก็ไม่ต้องพูดถึงความสวยงามของงานศพหลังความตาย แต่อย่างน้อยต้องมีสุสาน เพื่อให้คนรุ่นหลังมีที่สักการะได้ แต่…

ในเวลานั้นเฟิ่งชิงเฉินยังไงซะตอนนี้มันก็ไร้ประโยชน์ แต่เขาไม่เคยพูดถึงเรื่องการตามหากระดูกของพ่อและแม่ของเฟิ่งชิงเฉินเลยและไม่เคยคิดที่จะสร้างสุสานให้พ่อแม่ของนาง

ทวีปจิ่วโจวนั้นสืบทอดมาจากความเมตตากรุณาและความกตัญญูกตเวทีสืบทอดความคิดที่ว่าแม้ว่าคนที่ไม่กตัญญูแต่มีพรสวรรค์ที่น่าทึ่ง นักวิชาการขงจื๊อผู้ยิ่งใหญ่เหล่านั้นก็ยอมรับไม่ได้เช่นกัน เฟิ่งชิงเฉินถูกโลกเกลียดชังในสมัยนั้นซึ่งเป็นสาเหตุหนึ่งเช่นกัน

ผู้หญิงที่ไม่มีพ่อและแม่ในหัวใจ ยังหวังได้ไหมว่านางจะมีคนอื่นในหัวใจ

แม้ว่าเฟิ่งชิงเฉินจะมาจากยุคปัจจุบัน แต่นางก็ได้รับอิทธิพลจากวัฒนธรรมขงจื้อควบคู่ไปกับการเกิดใหม่ของนางซึ่งทำให้นางเชื่อว่าอาจมีการจัดเตรียมจากสวรรค์และอาจมีผีและพระเจ้าในโลกนี้ มิฉะนั้นจะอธิบายเกี่ยวกับการเกิดใหม่ได้อย่างไร?

สิ่งสำคัญคือต้องสร้างป้ายหลุมศพสำหรับพ่อแม่ที่เสียชีวิตเพื่อไม่ให้พวกเขาเป็นผีอีกต่อไปและสามารถกลับชาติมาเกิดได้

“ซือซิง ช่วยข้าหาผู้เชี่ยวชาญฮวงจุ้ยและเลือกสถานที่ที่เหมาะสมที” กล่าวว่าฮวงจุ้ยได้รับการสืบทอดมานับพันปีซึ่งก็สมเหตุสมผลดี ในชีวิตก่อนเฟิ่งชิงเฉินก็เคยติดต่อมากับอาจารย์ฮวงจุ้ยเช่นเดียวกัน อาจารย์บางคนมีความสามารถจริงๆ

นางหวังที่จะหาที่ที่ดีสำหรับพ่อแม่ของนาง เพื่อที่พวกท่านจะได้พักผ่อนอย่างสงบสุข

เฟิ่งชิงเฉินไม่เคยพบพ่อแม่ของนางมาก่อนในชีวิตก่อนหน้านี้ และนางก็ไม่ต้องการพบพวกเขา นางไม่มีความทรงจำใดๆ เกี่ยวกับพวกเขาเลย

แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างที่ไม่ทราบ แม้ว่านางจะไม่เคยเห็นพ่อแม่ของนางในร่างกายนี้ แต่นางก็มีความรักอย่างลึกซึ้งต่อพวกเขา และหัวใจของนางเจ็บปวดเมื่อคิดถึงพวกเขา

“ท่านอาจารย์ ไม่ต้องห่วง ข้าจะจัดการเรื่องนี้เอง”

…

ทันทีที่พระราชกฤษฎีกาออกมา มันแสดงถึงตระกูลเฟิงที่เสื่อมลง หลังจากที่ได้รับความชื่นชมจากจักรพรรดิอีกครั้งแล้วตระกูลเฟิ่งก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

มีผู้มาเยี่ยมเยียนเฟิ่งอย่างไม่สิ้นสุด ไม่ต้องพูดถึงอันกั๋วกงและจวนจิ้นหยางโหว การแสดงความยินดีถูกส่งไปนานแล้ว และแม้แต่ผู้คนก็มาเยี่ยมคนป่วยด้วยตนเอง

เฟิ่งชิงเฉินคาดหวังถึงสถานการณ์เช่นนี้ และเฟิ่งชิงเฉินจะไม่มีวันเห็นใครมาเยี่ยมนาง และของขวัญแสดงความยินดีทั้งหมดก็ได้รับการยอมรับ

ไม่ใช่ว่าเฟิ่งชิงเฉินอยากมีอำนาจต่างๆ แต่นางใช้ชีวิตในเมืองหลวง มันเป็นสิ่งจำเป็นที่จะต้องมีความสัมพันธ์ที่ดีกับผู้มีอำนาจเหล่านี้ เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้ขอให้คนเหล่านี้ช่วยนาง แค่ขอให้พวกเขาไม่วางแผนร้ายๆกับนางอย่างเหยาหวาและซูหว่านก็พอ

เมื่อนางไม่อยากให้มันเกิดขึ้น ก็อย่าทำให้คนอื่นขุ่นเคืองดีกว่า

เฟิ่งชิงเฉินไม่รู้ว่าจะจัดการกับมันอย่างไร ดังนั้นอย่าพูดอะไรอีก เพียงแค่คืนของขวัญ

หากคืนของขวัญให้คนกล่าวกันว่ามันเป็นการดูถูกคนอื่น ซึ่งหมายความว่าคุณไม่ยอมรับความเมตตาของผู้อื่น นอกจากนี้ มันยังเป็นข้อห้ามในการคืนสิ่งของให้ผู้อื่น

สำหรับการวัดมูลค่าของของขวัญ ขอโทษเฟิ่งชิงเฉินที่ไม่เข้าใจ

สิ่งเหล่านี้เป็นของโบราณในสายตาของเฟิ่งชิงเฉิน นางไม่รู้ว่าจะขอบคุณพวกเขาอย่างไร ดูเหมือนว่าซูเหวินชิงและหวังชี ช่วยเฟิ่งชิงเฉินจัดการกับพวกจิปาถะ

จวนเฟิ่งนั้นไม่ได้เรียบง่ายเหมือนแต่ก่อน หวังชีเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่สามารถเข้าไปในห้องทำงานของเฟิ่งชิงเฉิน

“ข้ารู้ แต่เวลาไม่นานจะหาคนที่ใช่จากที่ไหน” เฟิ่งชิงเฉินเองก็ปวดหัวเช่นกัน

การบูชาเฟิ่งโหวจะเป็นการกระทำที่ยิ่งใหญ่ สิ่งที่ควรค่าแก่ความสุข ไม่ว่าเฟิ่งชิงเฉิน คนโบราณ เมื่อนางมาถึงโลกนี้ นางก็แสวงหาเช่นเดียวกับผู้คนในโลกนี้

ไม่อยากตื่นมาครองโลก มัวเมาคุกเข่าให้สาวงาม มั่งคั่ง ร่ำรวย ไม่ถูกใครรังแก ในโลกนี้ถ้าคนทั่วไปอยากมีชีวิตที่ดีก็ทำได้แค่คุกเข่าลง ถ้างอยากมีชีวิตตามอำเภอใจ นางต้องมีทุนเพิ่ม

ไม่ว่าเฟิ่งชิงเฉินจะไม่พอใจกับจักรพรรดิแค่ไหน แต่ต้องบอกว่าสิ่งที่ท่านจักรพรรดิได้ให้นั้นใจกว้างจริงๆ และได้กลายเป็นการแสดงที่ยิ่งใหญ่เพียงงานเดียวในจงอี้โหว

แต่การแลกเปลี่ยนส่วนตัวไม่กี่วันที่ผ่านมาทำให้ เฟิ่งชิงเฉินไม่มีความสุขเลย มีเจ้าหน้าที่มากเกินไปในเมืองจักรพรรดินี้ไม่ว่าจะใหญ่หรือเล็ก ในเวลาเพียงสามวันมี 60 ถึง 70 ครอบครัวที่มามอบของขวัญ

หวังชีไม่ได้บังคับเฟิ่งชิงเฉิน ทำความสัมพันธ์ของมนุษย์เหล่านี้ไม่สามารถเรียนรู้ได้ภายในวันหรือสองวัน จวนเฟิ่งก่อนหน้านั้นอยู่ไกลจากบุคคลสำคัญมากเกินไป”ให้แม่บ้านของข้าคอยดูเจ้าก่อนแล้วค่อยเปลี่ยนถ้ามีคนที่เหมาะสม พี่ชายคนโตของข้ารีบกลับมาหลังจากได้ยินข่าวการบาดเจ็บของคุณ ”

“จินหลิง ใครเป็นคนบอกเขา ข้าบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าให้เขารู้” เฟิ่งชิงเฉินตกใจ ทันทีที่นางออกจากจวน คนที่นางต้องการพบมากที่สุดคือหวังจินหลิง

หวังจินหลิงอ่อนโยนและสง่างาม ยับยั้งชั่งใจ และสงบ แต่เขาไม่ได้อ่อนแอและไร้ความสามารถ และเขาไม่ได้ใจดีอย่างที่คิด เขาเป็นลูกชายคนโตของตระกูลหวัง และเป็นคนที่เฟิ่งชิงเฉินไว้ใจได้

ถ้านางไม่ได้พบเสด็จอาเก้าก่อน นางคงจะตกหลุมรักหวังจินหลิง ชายที่สมบูรณ์แบบเช่นนี้

นางรู้สึกสบายใจเมื่ออยู่ข้างหวังจินหลิง ในขณะนั้นนางถึงกับคิดว่าถ้าหวังจินหลิงอยู่ในเมืองจักรพรรดิ นางจะไม่มีวันได้รับสิ่งร้ายๆเช่นนี้ นางคิดว่าถ้านางสามารถแต่งงานกับหวังจินหลิงได้ นางจะมีความสุข…

ปฏิกิริยาของเฟิ่งชิงเฉินทำให้หวังชีรู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย อย่างน้อยความพยายามของพี่ชายคนโตของเขาก็ไม่ได้ไร้ผล และเขายังมีพี่ชายคนโตที่สามารถครอบครองหัวใจของเฟิ่งชิงเฉินได้

“ชิงเฉิน แม้ว่าพี่ชายคนโตของข้าจะกลับมา ถึงเวลาแล้วที่เคลียร์เรื่องราวทุกอย่าง”

ตระกูลหวังเงียบไปนานเกินไป ทำให้คนเหล่านั้นลืมไปว่าตระกูลหวังเป็นหัวหน้าตระกูลขุนนาง และอิทธิพลของตระกูลหวังแผ่ขยายไปทั่วทวีปจิ่วโจว!