นางสนมแพทย์อัจฉริยะ - บทที่ 328 ความรับผิดชอบ อารมณ์ของเด็ก

แม่ทัพเว่ยรออยู่นอกจวนเฟิ่งเป็นเวลาสองชั่วโมง ยิ่งรอนานเท่าไร เขาก็ยิ่งไม่ค่อยมั่นใจ เขาสงสัยว่าเฟิ่งชิงเฉินจะหนีไปแล้วหรือเปล่า ทำผิดมหันต์เช่นนี้ หากไม่หนีแล้วจะยังอยู่ไปเพื่ออะไร รอโดนองค์จักรพรรดิสั่งประหารหรือ

ตระกูลเฟิ่งมีนางเพียงคนเดียว

หากนางหนีไปก็ไม่ได้มีผู้บริสุทธิ์คนใดที่พลอยถูกร่างแหไปด้วย นอกจากนี้ด้วยมิตรภาพระหว่างเฟิ่งชิงเฉินและตี๋ตงหมิงแล้วนางสามารถหนีไปได้อย่างง่ายดาย แต่คิดไม่ถึงเลยว่านางจะไม่เพียงไม่หนีไป แต่ยังกลับมาอย่างเต็มใจ

ต้องบอกว่าลูกสาวของแม่ทัพเฟิ่งช่างน่าทึ่งยิ่งนักความกล้าหาญแบบนี้ไม่ใช่สิ่งที่สตรีทั่วไปจะมีได้

เฟิ่งชิงเฉิน นางไม่ได้มองกองกำลังที่ล้อมรอบอยู่เลย และถามด้วยรอยยิ้มว่า “ฝ่าบาทเชิญข้าเข้าไปในวังหรือ? แม่ทัพเว่ยรู้หรือไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น?” เฟิ่งชิงเฉินแสร้งทำเป็นสับสน

แม่ทัพเว่ยรู้เรื่องราวทั้งหมดแต่ก็ไม่ได้จะเปิดเผยให้ฟัง เขากล่าวว่า “คุณหนูเฟิ่ง คำสั่งของจักรพรรดิครั้งนี้เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนกลางวัน ผู้ใหญ่จำนวนมาก รวมตัวกันและดูเหมือนฝ่าบาทจะโกรธมาก”

ประโยคสั้นๆ แต่ก็เปิดเผยเรื่องราวมากมาย

หอประชุมพระตำหนักเป็นสถานที่สำหรับหารือเกี่ยวกับประเทศ ซึ่งหมายความว่าการฆาตกรรมของ เฟิ่งชิงเฉินบนท้องถนนกำลังได้รับการพิจารณาอย่างจริงจัง แต่บางคนนั้นต้องการใช้ประโยชน์จากเหตุการณ์นี้เพื่อผลประโยชน์บางอย่าง

มีผู้มีอิทธิพลหลายคนอยู่ในนี้ แม้ว่าจักรพรรดิจะโกรธมากแต่ก็พยายามสงบสติอารมณ์ในการพานาเข้าวัง ซึ่งแสดงให้เห็นว่านางจะไม่ตกอยู่ในอันตรายในช่วงเวลาหนึ่งและก็มีคนมากมายที่ปกป้องนาง ซึ่งจักรพรรดิเองก็ไม่ได้หมายจะเอาชีวิต

เวลาผ่านไปไม่นานก็เกิดเรื่องขึ้นอีกแล้ว ประโยคนี้พูดถึงเฟิ่งชิงเฉินได้อย่างไม่มีผิดใครจะคิดว่าเมื่อครึ่งปีที่แล้วนางทำผิดที่ประตูเมืองและเข้าไปในวังเพียงคนเดียวเท่านั้น แต่เฟิ่งชิงเฉินก่ออาชญากรรมครั้งใหญ่ในวันนี้กลับได้รับความช่วยเหลือจากเหล่าเสนาบดีจำนวนมาก

รังแกคนแก่ดีกว่ารังแกเด็ก

เฟิ่งชิงเฉินใช้มือข้างหนึ่งประคองศีรษะของนาง และมุมริมฝีปากของนางก็ยกยิ้มบางเบามาก “เชิญข้าคนเดียวหรือ? สาวใช้ของข้าอยู่ที่ไหน” ในฐานะเจ้านาย ถ้าไม่สามารถปกป้องคนรอบข้างได้ ในอนาคตใครจะทำงานให้กับเจ้า

แบบว่าคราวนี้ถ้าเสด็จอาเก้าปกป้องนางไม่ได้ คนรอบๆตัวเสด็จอาเก้าก็จะรู้สึกหดหู่ใจว่าผู้หญิงที่เขารักเกิดเรื่องขึ้นแต่เขากลับปกป้องไม่ได้ แต่จะให้เสด็จอาเก้าปกป้องพวกเขาได้ยังไงล่ะ

เฟิ่งชิงเฉิน ทำให้เสด็จอาเก้า ถึงจุดที่ต้องลงมือ

“จักรพรรดิไม่ได้อธิบาย” แม่ทัพเว่ยตอบแบบไม่ไว้หน้าเฟิ่งชิงเฉิน

จักรพรรดิเป็นผู้รับผิดชอบงานสำคัญต่างๆเท่านั้น เขาจะมายุ่งกับเรื่องพวกสาวใช้และยามได้ยังไง ซึ่งเขาสั่งให้คนอื่นจัดการคนรับใช้และจับพวกเขาเข้าคุก แต่คนเหล่านี้เป็นคนของเฟิ่งชิงเฉิน ซึ่งแม่ทัพเว่ยทำโดยไม่ไว้หน้าเฟิ่งชิงเฉิน

“หากเป็นเช่นนี้ ข้าขอให้แม่ทัพเว่ยอนุญาตให้คนใช้และองครักษ์ของข้าเข้าไปในจวน และท่านก็ส่งคนขับรถมารับข้าได้เลย” เฟิ่งชิงเฉินกล่าวอย่างให้เกียรติ

“คุณหนู” สาวใช้ทั้งสองคุกเข่าลงที่หน้ารถม้าและยืนกรานที่จะไปกับเฟิ่งชิงเฉิน

“นางไม่ฟังเลยด้วยซ้ำ” นางยังคงนิ่งเฉยและเย็นชา เบ้าตาของสาวใช้ทั้งสองเปลี่ยนเป็นสีแดงและน้ำตาก็ไหลออกมา

สำหรับคนใช้ที่มีนายดี ถึงเวลาที่ย่ำแย่จริงๆพวกเขาสามารถรับผิดแทนนายและตายเพื่อนายได้ แต่เฟิ่งชิงเฉินปกป้องพวกเขาด้วยวิธีนี้ ซึ่งทำให้หัวใจของพวกเขาอบอุ่น มีเจ้านายน้อยคน ในโลกนี้ที่ใส่ใจเกี่ยวกับชีวิตของคนใช้ ซึ่งนี่ก็เป็นเรื่องธรรมดาที่พวกนางจะตายเพื่อเจ้านายของตน

“เอาล่ะ ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว รบกวนแม่ทัพเว่ยส่งคนมารับได้เลย เราจะเข้าไปในวังเดี๋ยวนี้ ไม่อยากให้ท่านจักรพรรดิต้องรอนาน” เข้าไปในวังครั้งนี้ นางไม่ได้รู้สึกกลัวเลยสักนิด

แม่ทัพเว่ยส่งคนขับรถม้าและสาวใช้ทั้งสองเข้ามา ซึ่งแม่ทัพเว่ยยังไม่ได้เอ่ยปากถามว่ายามอยู่ไหน แต่ยามพวกนั้นก็รีบโผล่มาให้เห็นทันที

ทางเข้าวังราบรื่นมาก แม่ทัพเว่ยและเหล่าทหารได้พานางเข้าไปในวัง พวกเขาไม่ได้มีเจตนาที่จะคุ้มกันนาง เมื่อพวกเขามาถึงวัง ขันทียังคงรับคำทักทายของนาง

เฟิ่งชิงเฉินเริ่มมั่นใจมากขึ้นเรื่อยๆ ว่าเรื่องนี้ก็เหมือนฟ้าที่ร้องเสียงดังแต่ฝนกลับตกนิดเดียว

เสนาบดีและเหล่าทหารเรียงแถวกันทั้งทางซ้ายและขวา ด้วยท่าทางเคร่งขรึม จักรพรรดินั้นอยู่สูงและไกลเกินกว่าที่เฟิ่งชิงเฉินจะเห็นการแสดงออกของจักรพรรดิ ซึ่งเสด็จอาเก้าและองค์รัชทายาทก็อยู่ที่นั่นด้วย

เฟิ่งชิงเฉินนางพบว่าเองค์รัชทายาทช่วงนี้ค่อนข้างจะเอาการเอางาน เขานั้นเคยเป็นเหมือนองค์รัชทายาทที่ไร้ตัวตน แต่ช่วงนี้เขาได้เข้ามามีบทบาทกับการเมืองมากขึ้น

เฟิ่งชิงเฉินไม่กล้ามองมากเกินไป ดังนั้นนางจึงเดินเข้าไปในห้องโถงอย่างเชื่อฟังและแสดงความเคารพตามพิธี

จักรพรรดิมีใบหน้าที่มืดมิด เขาไม่ได้ตั้งใจจะเรียกเฟิ่งชิงเฉินขึ้นมา เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้พูดมาก และคุกเข่าลงอย่างเชื่อฟังด้วยท่าทีที่ไม่แยแส

แม้ว่านางจะไม่ได้ติดต่อกับองค์จักรพรรดิมากนัก แต่นางก็รู้ว่าความสุขและความโกรธที่เขาแสดงออกมานั้นไม่จำเป็นต้องเป็นความคิดที่แท้จริงของเขาเสมอไป ความโกรธที่ปรากฏขึ้นไม่ใช่ความโกรธจริงๆ แต่เป็นเพียงการทำให้ตกใจ

จักรพรรดิโกรธจัด และเพียงแค่มองเพียงครั้งเดียวก็ทำให้นางเสียวสันหลัง

ในห้องประชุมเงียบสงัด องค์จักรพรรดิไม่ได้พูดอะไร เฟิ่งชิงเฉินก็อยู่บนพื้นโดยไม่ขยับเขยื้อน

เฟิ่งชิงเฉินเพียงแค่รอ และนับเลขในใจของนางอย่างเงียบๆ แม้จะอยู่ต่อหน้าองค์จักรพรรดิ แต่นางดูไม่กังวลเลย

เมื่อเฟิ่งชิงเฉินนับถึงสามร้อยห้าสิบสอง ในที่สุดองค์จักรพรรดิก็พูดขึ้น: “เฟิ่งชิงเฉิน เจ้ารู้ดีถึงความผิด”

“ข้าน้อยไม่รู้” เฟิ่งชิงเฉินยังคงคุกเข่าอยู่บนพื้น นางไม่สามารถลุกขึ้นและก็ไม่สามารถเงยหน้าขึ้นได้ โดยไม่มีคำสั่งจากองค์จักรพรรดิ

“ตุ้บ…” จักรพรรดิทุบหนังสือรายงานหลายสิบชิ้นบนโต๊ะที่หัวของเฟิ่งชิงเฉิน เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกถึงอันตราย แต่ร่างกายไม่สามาถขยับเขยื้อนเพื่อหลีกเลี่ยงได้

หนังสือและรายงานทั้งหมดตกใส่หัวของเฟิ่งชิงเฉิน เฟิ่งชิงเฉินเจ็บปวด และนางรู้สึกถึงของเหลวบางอย่างไหลลงมาจากด้านบนศีรษะของนาง

เลือดสีแดงสดซึมผ่านผมสีดำของ เฟิ่งชิงเฉินทำให้เฟิ่งชิงเฉินขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวดและดวงตาของเสด็จอาเก้าปิดลง แม้แต่องค์รัชทายาทที่ยืนอยู่ตรงข้ามก็ไม่ได้เคลื่อนไหวแม้แต่น้อย

แม้ว่าจะเป็นกระดาษก็ตาม แต่กระดาษในยุคนี้ล้วนเป็นกระดาษที่หยาบและหนา และยังมีส่วนที่เป็นไม้ด้วย ซึ่งไม่ต้องพูดถึงน้ำหนักเลย

ติ๋ง ติ๋ง เลือดไหลรินย้อมเสื้อผ้าและมือต่อหน้าเธอ แต่ดูเหมือนว่าเฟิ่งชิงเฉินจะไม่ได้ใส่ใจและยังคงคุกเข่าเงียบๆ

จักรพรรดิพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ “เฟิ่งชิงเฉินครึ่งวันที่ผ่านมา ข้าได้รับเอกสารหลายสิบฉบับที่จะฟ้องร้องเจ้า”

“ฝ่าบาท ขอพระองค์ทรงระงับความโกรธ” ขณะที่เฟิ่งชิงเฉินพูด นางคุกเข่าตัวตรงตลอด มันทำให้เลือดไหลเร็วขึ้น การสูญเสียเลือดมากเกินไปไม่เป็นผลดีต่อร่างกายแน่นอน นางจึงต้องการหยุดเลือดที่ไหล แม้ว่าจะหยุดเลือดไม่ได้ นางก็ต้องพยายามทำให้เลือดไหลช้าลง

“หุบปาก จะให้ข้าสงบลงได้อย่างไร เจ้าทำกรรมชั่วมามาก ข้าไม่อยากเชื่อเลยจริงๆ ว่าเจ้าเป็นผู้หญิงที่กระทำเช่นนี้ นี่ถืออาชญากรรมที่ร้ายแรง เจ้าช่างกล้าจริงๆ ”

ตามพระประสงค์ขององค์จักรพรรดิ การฆ่าเฟิ่งชิงเฉินนั้นเป็นการคลี่คลายความคับข้องใจของผู้คน แต่เหล่าเสนาบดีพูดมาก็มีเหตุผล คนที่กล้าหยุดรถม้าของเฟิ่งชิงเฉินวันนี้ ในวันหน้าคงจะกล้าที่จะหยุดที่นั่งของจักรพรรดิ จะต้องไม่เพิ่มพูนความเย่อหยิ่งของพวกขี้ขลาดเหล่านั้น

เฟิ่งชิงเฉินต้องได้รับบทเรียน แต่ไม่จำเป็นต้องฆ่านางแค่ปล่อยให้นางได้รู้สึกถึงความทรงจำอันเจ็บปวดเพียงเท่านั้น

นอกจากนี้… เรื่องนี้ไม่ได้เรียบง่ายอย่างที่คิด มันเป็นงสิ่งที่เสด็จอาเก้าต้องข้ามผ่านเรื่องนี้

การเมืองเป็นการประนีประนอมทุกรูปแบบ เขาเสียหน้ามากเพราะอวี่เหวินหยวนฮั่วมาก่อน และเขาก็สูญเสียผู้นิยมกษัตริย์ไปมากด้วย คราวนี้เขาต้องการเอาหน้านี้กลับคืนมาและเอาตัวเองไปอยู่ในตำแหน่งที่สำคัญ

สิ่งที่สามารถคาดหวังได้ก็คือหลังจากวันเกิดของจักรพรรดิ์ เจ้าหน้าที่ของตงหลิงจะต้องตกใจอย่างมาก

จับปลาเมื่อเกิดความโกลาหลนั้นดี และทำอย่างไรจึงจะได้ผลประโยชน์สูงสุด

หลายคนรู้ดีอยู่ในใจ ในขณะที่จักรพรรดิกำลังวางแผน ทุกคนก็กำลังวางแผน ทำอย่างไรจึงจะได้ประโยชน์สูงสุดจากความโกลาหล

ทุกคนไม่ได้สนใจเฟิ่งชิงเฉินในขณะนั้น

“ฝ่าบาท โปรดทรงระงับความโกรธ ข้าน้อยไม่ทราบจริงๆว่ามีเรื่องอันน่าพิโรธนี้ได้อย่างไร ” เฟิ่งชิงเฉินคุกเข่าลง อีกครั้ง น้ำเสียงของนางสงบ ร่างกายที่คุกเข่าอยู่ในแอ่งเลือดไม่แม้แต่จะขยับเขยื้อน

จักรพรรดิกล่าวโทษเฟิ่งชิงเฉิน แต่เฟิ่งชิงเฉิน ไม่กลัวและโต้แย้งด้วยความมั่นใจ แม้การก่ออาชญากรรมของเฟิ่งชิงเฉินนั้นจะเป็นความผิดร้ายแรง

“เจ้าคิดว่ามีคนใส่ร้ายเจ้าอย่างงั้นรึ” จักรพรรดิโกรธมาก และถ้าเฟิ่งชิงเฉินยอมรับ มันจะเป็นการลงโทษที่เบาลง เขาเห็นแก่เสด็จอาเก้าและตระกูลเซี่ยจึงไม่ฆ่าเฟิ่งชิงเฉิน แต่เฟิ่งชิงเฉินก็ยังปฏิเสธที่จะยอมรับ

เสด็จอาเก้าที่สนิทกับจักรพรรดิมากที่สุด เข้าใจถึงการแสดงออกของจักรพรรดิ ไม่มีใครในโลกนี้รู้จักจักรพรรดิมากไปกว่าเขา เสด็จอาเก้ารู้ดีว่าครั้งนี้จักรพรรดิโกรธจริงๆ

เสด็จอาเก้า ที่ไม่เคยพูดเลย ก็ก้าวไปข้างหน้าโดยไม่มองเฟิ่งชิงเฉิน เขาพูดอย่างกระวนกระวายใจ “ฝ่าบาททรงใจเย็นก่อนนี่อาจเป็นเพียงอารมณ์ของเด็กและอารมณ์ของเด็กนั้นย่อมมีขึ้นลงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ได้โปรดเถอะ อย่าไปยุ่งกับเด็กเลย ฝ่าบาท”

อะไรนะ?

เด็ก?

โกรธ?

เหล่าเสนาบดีและทหารได้คิดตามคำพูดของเสด็จอาเก้า พวกเขามองไปที่เสด็จอาเก้าแล้วมองดูเฟิ่งชิงเฉินที่กำลังคุกเข่าอยู่

เหล่าเสนาบดีก้มศีรษะฟังอย่างเงียบๆ

เสด็จอาเก้ากล้าพูดจริงๆ ว่าในวัยเดียวกับเฟิ่งชิงเฉิน เขาเป็นเด็กในครอบครัวธรรมดาๆ ถ้าไม่เช่นนั้นเฟิ่งชิงเฉินและลั่วอ๋องก็คงแต่งงานมีลูกกันอย่างราบรื่น

ยังเด็ก แล้วต้องโตแค่ไหนกัน?

สำหรับนิสัยใจคอ เฟิ่งชิงเฉินไม่ใช่แค่เจ้าอารมณ์เท่านั้น แต่ยังกล้าหาญไม่ต้องพูดถึงการฆ่าผู้คนบนถนน แต่ยังกล้าโต้เถียงกับจักรพรรดิด้วย

ความตั้งใจในการเยียวยาสถานการณ์ของเสด็จอาเก้านั้นชัดเจนเกินไป

เสด็จอาเก้ากำลังทำอะไรอยู่จะปกป้องเฟิ่งชิงเฉินหรือ?

ทุกคนหันกลับมา และก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง…