นางสนมแพทย์อัจฉริยะ - บทที่ 330 โง่ ไม่รู้จะสงสารตัวเองอย่างไร

เมล็ดแห่งความสงสัยได้งอกขึ้นแล้ว ก่อนที่จักรพรรดิจะสิ้นพระชนม์ องค์รัชทายาทและลั่วอ๋องต้องจับหางไว้ระหว่างหาง จักรพรรดิสงสัย ไม่ว่าจะมีหลักฐานหรือไม่ก็ตาม

ในทำนองเดียวกัน บรรดาองค์ชายที่กำลังจะเข้าเมืองก็ควรรักษาไว้ซึ่งความต่ำต้อย และต้องไม่ประพฤติชั่วแม้แต่น้อย จักรพรรดิจะทรงห่วงใยเก้าอี้ใต้บั้นท้ายของเขามากที่สุด

คำพูดของเฟิ่งชิงเฉินผูกมัดองค์ชายทั้งหมด นี่คือผลลัพธ์ที่เสด็จอาเก้าไม่คาดคิด คำพูดของเฟิ่งชิงเฉินแข็งแกร่งกว่าสิ่งใดๆ สมแล้วที่เป็นเฟิ่งชิงเฉิน

เฟิ่งชิงเฉิน ผู้หญิงปากหวานสามารถเปลี่ยนด้านร้ายให้เป็นด้านดีได้เสมอ สถานการณ์แบบนี้จะเกิดขึ้นได้ก็ต่อเมื่อต้องเผชิญกับความตายเท่านั้น จึงไม่น่าแปลกใจที่นางไม่กลัวการเข้าวัง

จักรพรรดิจะไม่ตัดสินลงโทษนางโดยไม่ถาม แต่ตราบใดที่เฟิ่งชิงเฉินมีโอกาสพูด นางก็จะสามารถขจัดข้อกล่าวหาได้

เฟิ่งชิงเฉินปิดปากทุกคนที่ปิดล้อมนาง บังคับให้เจ้าหน้าที่เหล่านั้นยอมรับว่าพวกเขาไม่รอด วิธีการนั้นค่อนข้างรุนแรง แต่เป็นวิธีที่ฉลาดที่สุด สิ่งสำคัญที่สุดในการเดินในเมืองหลวงคือการ ราคาของความอ่อนโยนคือชีวิตของตนเอง

เฟิ่งชิงเฉินไม่เพียงแต่ปฏิเสธอาชญากรรม แต่ยังวางตัวเองและพ่อและแม่ของเฟิ่งให้อยู่ในตำแหน่งที่จงรักภักดีต่อจักรพรรดิและความรักชาติซึ่งคู่ควรกับคำว่า “ความจงรักภักดี” ที่จักรพรรดิประกาศ

สิ่งที่จักรพรรดิ์สนใจในตอนนี้ไม่ใช่เฟิ่งชิงเฉิน แต่เป็นความทะเยอทะยานของลูกชายของเขา…

แน่นอนว่าตามที่เฟิ่งชิงเฉินคาดไว้ จักรพรรดิก็หยิบมันขึ้นสูงแล้ววางลงอย่างนุ่มนวล

จากเหตุการณ์ของเฟิ่งชิงเฉิน เจ้าหน้าที่กลุ่มหนึ่งถูกปลดออกจากตำแหน่ง และบรรดาผู้ที่ภักดีต่อจักรพรรดิก็ได้รับการเลื่อนตำแหน่ง และแม้แต่แม่ทัพสองสามคนที่ใกล้ชิดกับจักรพรรดิก็โชคไม่ดี

ส่วนเรื่องอาชญากรรม ประโยคที่ “ไม่จำเป็นต้องพูด” สามารถฆ่าคนได้ จักรพรรดิต้องการก่ออาชญากรรม และคนที่อยู่ด้านล่างจะถูกตั้งข้อหาก่ออาชญากรรมโดยปริยาย ผู้ที่มีตำแหน่งสูงๆนั้นล้วนแต่เป็นผู้ที่ไม่บริสุทธิ์ คนเหล่านี้ถือว่าโชคดี ที่ใกล้จะถึงวันประสูติของจักรพรรดิ มิเช่นนั้น พวกเขาต้องตายไปแล้ว

ฝ่าบาท ข้าไม่เชื่อใครอีกต่อไปแล้ว ต่อหน้าการกระทำของจักรพรรดิไม่มีใครกล้าพูดสักคำ หากพูดก็แสดงว่าเจ้ามีเจตนาร้าย องค์รัชทายาทและตงหลิงจื่อลั่วเช่นเดียวกับ องค์ชายที่กำลังจะเข้าเมืองหลวงได้แต่เฝ้ามองดูไพร่พลของตนถูกถอนออกไปทีละคน

องค์ชายทุบหน้าอก ทำไมพวกเขาถึงโชคร้ายจัง ผิดหรือที่จะอยากเป็นจักรพรรดิ?

องค์ชายที่ไม่ต้องการเป็นจักรพรรดิไม่ใช่องค์ชายที่ดี พวกเขาเป็นลูกของจักรพรรดิ พวกเขาอยู่ห่างจากตำแหน่งนั้นเพียงก้าวเดียว

ช่องว่างระหว่างจักรพรรดิกับองค์ชายนั้นไม่ไกล ไม่ว่าเสด็จอาเก้าจะแข็งแกร่งขนาดไหน หลายๆอย่างทำได้ตามพระประสงค์ของจักรพรรดิเท่านั้น นอกจากนี้จักรพรรดิยังมีพี่น้องมากมายแต่ มีเสด็จอาเก้าเพียงคนเดียวที่รอดชีวิต

องค์ชายหมดหนทางที่จะชิงบัลลังก์ มันเหมือนทางตัน อย่างไรก็ตามเฟิ่งชิงเฉิน ผู้กระทำผิดได้เปรียบอย่างมาก

จักรพรรดิใช้คำพูดของเสด็จอาเก้า ว่าเฟิ่งชิงเฉินมีอารมณ์รุนแรง และนางจะกระทำมากเกินไป และจะลงโทษนางเป็นเวลาหนึ่งเดือน

อะแฮ่ม… นี่เป็นการลงโทษนี้ที่ไหน เห็นได้ชัดว่านี่เป็นรางวัล

ในช่วงเวลาหนึ่งเดือน ข่าวลือในเมืองจักรพรรดิก็ลดลงเช่นกัน และวันเกิดของจักรพรรดิก็จบลงด้วย

แน่นอน หลังจากเหตุการณ์นี้ เหล่าองค์ชายไม่กล้าที่จะสร้างปัญหาให้กับเฟิ่งชิงเฉินอีก แต่มันเป็นเรื่องง่ายสำหรับเจ้านายผู้สง่างามที่จะรังแกข้าราชสำนัก และเขาไม่กล้าที่จะเอาของเฟิ่งชิงเฉิน ชีวิตและปล่อยให้เฟิ่งชิงเฉินทนทุกข์ทรมาน ความเจ็บปวดเล็กน้อย

ถือเป็นความโชคดีในความโชคร้ายของเฟิ่งชิงเฉิน เฟิ่งชิงเฉินก้มหัวขอบคุณและออกจากห้องนั้นโดยที่เลือดยังติดบนใบหน้าของนาง

ทุกคนต่างอิจฉาความโชคดีของเฟิ่งชิงเฉิน แต่ใครจะรู้ถึงความแค้นในใจของนาง เมื่อนางเดินออกจากวัง เฟิ่งชิงเฉินสัมผัสบาดแผลของนาง และเมื่อนางเอื้อมมือไปสัมผัสมันก็เต็มไปด้วยเลือด เฟิ่งชิงเฉินหลับตาและถอนหายใจเบาๆ

นางเป็นปฏิปักษ์กับราชสำนัก และทุกครั้งที่นางมา นางก็ต้องบาดเจ็บเล็กน้อย อาการบาดเจ็บของวันนี้ ทำให้นางประหลาดใจมาก นางคาดไม่ถึงว่าจักรพรรดิจะโกรธจัดถึงขนาดปัดเหล่าหนังสือพวกนั้นลงบนศีรษะของนาง แน่นอน แม้ว่านางรู้แต่นางทำได้แค่ยอมทน

จักรพรรดิอยากให้เรื่องตาย แต่เรื่องต้องตาย กฎหมายนี้ใช้ในการควบคุมและปกครองคนทั่วไปเท่านั้น แต่ต่อหน้าองค์จักรพรรดิ กฎหมายเป็นเพียงเศษกระดาษเท่านั้น

มีขันทีนำทางเข้าออกพระราชวัง เฟิ่งชิงเฉินมีเลือดออกตลอดเวลาเนื่องจากอาการบาดเจ็บของนาง หากปราศจากคำสั่งของจักรพรรดิ ขันทีก็ไม่กล้าพานางไปพันผ้าพันแผลโดยไม่ได้รับอนุญาต

เป็นเรื่องบังเอิญที่เฟิ่งชิงเฉินชนกับขุนนางจริงๆ ขันทีเห็นคนที่อยู่ข้างหน้าเขาถือโคมในวังอย่างเร่งรีบ ใบหน้าของเขาซีด และเขาก็คุกเข่าลงอย่างรวดเร็ว”คนใช้คนนี้เห็นเสด็จอาเก้า ก็รีบคำนับทันที”

แท้จริงแล้วมันคือเสด็จอาเก้า และเฟิ่งชิงเฉินอยู่ในเงามืดครึ่งตัว ไม่มีใครเห็นการประชดในดวงตาของนางและความรังเกียจบนใบหน้าของนาง

เขาเห็นเฟิ่งชิงเฉินยืนอยู่ตรงนั้นโดยไม่ตอบสนองสักครู่หนึ่ง เฟิ่งชิงเฉินนางก็รีบดึงกระโปรงของนางแล้วคุกเข่า แต่เสด็จอาเก้า ยกมือขึ้น: “ไม่ต้อง”

“เป็นพระกรุณาเพคะ เสด็จอาเก้า” ขันทีลุกขึ้นและดึงเฟิ่งชิงเฉินออกไปอย่างรวดเร็วเพื่อหลีกทางให้เสด็จอาเก้า “คนใช้ไม่รู้ว่าเสด็จอาเก้าอยู่ที่นี่

ทางเดินแบบนี้ปกติแล้วสำหรับสาวใช้และขันทีในวังเท่านั้น ขันทีที่นำทางไม่เคยคิดมาก่อนว่าเขาจะได้พบกับเสด็จอาเก้าที่นี่ ใบหน้าของเขาก็ซีดด้วยความกลัว

“กลับไปเถอะ ข้าอยู่ที่นี่แล้ว” เสด็จอาเก้าบอกชัดเจนว่าเขากำลังรอเฟิ่งชิงเฉินอยู่ที่นี่

“ขอรับ” ขันทีตัวน้อยรีบวิ่งหนี และแอบคิดในใจว่าข่าวลือนั้นเป็นความจริง เรื่องระหว่างเสด็จอาเก้ากับคุณหนูเฟิ่ง

ขันทีตัวน้อยรีบกลับไปที่บ้านของเขาและเล่าเรื่องให้ขันทีในห้องเดียวกับเขาฟัง

ขันทีตัวน้อยคุยกับสาวใช้ที่หลงรักเขา แล้วสาวใช้ก็บอกสาวใช้ ต่ออีกที และในที่สุดเรื่องนี้ก็ไปถึงหูองค์หญิง ส่วนองค์หญิงคิดอย่างไรนั้นไม่รู้ แต่แน่นอนว่าองค์หญิงต้องการเอาชนะเฟิ่งชิงเฉินอย่างแน่นอน

แสงสลัว ๆ ส่องมาที่ทั้งสองคน ราวกับมีม่านหมอกปกคลุมพวกเขา ประกายไฟที่ไหวในสายลมพัดเงาของทั้งสองคนออกไป

ภายใต้แสงเทียน ใบหน้าเปื้อนเลือดของเฟิ่งชิงเฉิน ดูน่ากลัวอย่างยิ่ง ขันทีที่นำทางก็ตกใจ เฟิ่งชิงเฉิน ก้มศีรษะลงเล็กน้อยและดูด้วยความเคารพเสด็จอาเก้ายืนอยู่ข้างหน้านางโดยไม่พูดอะไรเลยเพียงแค่จ้องมองไปที่บาดแผลที่ศีรษะของเฟิ่งชิงเฉิน เมื่อเห็นบาดแผลเขาก็รู้สึกเจ็บใจยิ่งนัก

เฟิ่งชิงเฉินไม่สนใจบาดแผลของนาง นางปล่อยให้เลือดไหล เผยให้เห็นความเย็นชา เช่นเดียวกับเสด็จอาเก้าเมื่อนางพบกันครั้งแรก

เสด็จอาเก้าถอนหายใจเล็กน้อย และบอกว่าไม่ใช่เด็ก แต่นิสัยแบบนี้เหมือนกับเด็กจริงๆ

บาดแผลใหญ่ขนาดนี้ จะให้เขาเพิกเฉยได้อย่างไร เฟิ่งชิงเฉินจะให้เขารู้สึกสบายใจได้อย่างไร…