นางสนมแพทย์อัจฉริยะ - บทที่ 353 เสด็จอาเก้านี่คือหมาป่าที่ชั่วร้าย

ทางเดินนั้นลับและซับซ้อน แม้ว่าเฟิ่งชิงเฉินจะไม่ใช่คนบ้า แต่การเดินในทางมืดที่มองไม่เห็นจุดสิ้นสุด ไม่สามารถแม้แต่จะแยกแยะความแตกต่างระหว่างซ้ายและขวาได้

สถานที่แห่งนี้ราวกับใยแมงมุม ต้องบอกว่าเสด็จอาเก้ามีความมั่นใจมาก ถ้าเฟิ่งชิงเฉินไม่ติดตามเสด็จอาเก้า นางอาจจะหลงได้เลย

สำหรับเฟิ่งชิงเฉินตอนนี้เสด็จอาเก้าเป็นตัวเลือกที่น่าเชื่อถือที่สุด!

แต่… ผลของการไว้วางใจเสด็จอาเก้าคืออะไร?

เมื่อเห็นผู้ชายและผู้หญิงกอดกันในบ้าน เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกละอายใจ และพยายามหาที่เพื่อซ่อนตัวเองเพื่อไม่ให้โดนจับได้ นางกับเสด็จอาเก้าทำได้เพียงซ่อนตัวอยู่ที่มุมห้องโดยไม่ขยับเขยื้อนสิ่งที่น่าหดหู่ที่สุดคือสถานที่ที่พวกเขาอยู่นั้นแคบมาก ทำให้เฟิ่งชิงเฉินและเสด็จอาเก้าอยู่ชิดกันมา

“อ๊า…เร็วอีก เร็วอีก รู้สึกดีจัง…”

“อ้า.. แบบนี้ใช่มั้ย รู้สึกดีมั้ย”

“แน่นอน ภายใต้ร่างกายเปียกชุ่มไปด้วยน้ำหล่อลื่น ก้อนเนื้อที่ทั้งขาวทั้งนุ่ม ไม่แปลกใจเลยที่เลยที่นางสนมเสียนเฟยต้องการที่จะเสร็จธุระ สุดท้ายน้ำเหล่านั้นก็เปียกที่ปลายนิ้วเท้า”

“ที่แหละที่ข้าต้องการ รีบเอาเข้ามาได้เลย สนมซีอาน หญิงชราคนนั้นรักษาจักรพรรดิตัวเองไว้ไม่ได้ เธอจึงไม่อนุญาตให้เราขึ้นไป ตอนนี้นางสนมเซี่ยท้องแล้ว เธอจะร้องไห้ตาย”

หลังจากพูดเสร็จ หญิงสาวก็เปิดต้นขาและโค้งตัวเพื่อให้ผู้ชายบนร่างกายของนางเข้าไปได้ง่ายขึ้น จากนั้นก็มีจังหวะดั้งเดิม และเสียงคราบน้ำกระทบกันก็ได้ยินชัดเจน…

เฟิ่งชิงเฉินได้ยินก็หน้าแดงและหูร้อน นางไม่อยากคิดภาพเหล่านั้นลอยขึ้นาในหัว จากนั้นนางก็นึกถึงเสด็จอาเก้าที่อยู่ข้างหลังนาง และทั้งสองคนก็ค่อยๆอุ่นขึ้น ชิงเฉินแทบรอไม่ไหวที่จะหารูที่จะเจาะเข้าไป

เสด็จอาเก้า เจ้าพาข้ามาที่แห่งนี้จริงหรือ

นางและยามเป็นชู้กัน ที่นี่ช่างน่ารังเกียจอะไรเช่นนี้ ใต้แสงเทียนเห็นดอกไม้สีขาวอยู่ใต้ทหารรักษาพระองค์ นางสามารถเห็นร่างสีขาวใต้ยาม และขาขาวๆทั้งสองข้างที่พันรอบเอวเขาไว้

นางเรียนแพทย์ และคุ้นเคยกับอวัยวะมนุษย์มาก ในทางทฤษฎี นางเข้าใจกิจกรรมของการสืบพันธุ์ดีกว่าคนทั่วไป แต่…

นางไม่มีประสบการณ์นี้จริง ๆ เมื่อเห็นผู้ชายและผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าเคลื่อนไหวอย่างกระฉับกระเฉงเช่นนี้ นางรู้สึกได้ทันที

นี่คงไม่ใช่ความชั่ว นางเป็นคนสมัยใหม่ ​​เข้าใจว่าคนโบราณตรงหน้านางไม่เข้าใจ

เสด็จอาเก้าเข้าใจ เสด็จอาเก้าไม่แม้แต่จะมองด้วยซ้ำ เพราะเสด็จอาเก้านอนบนไหล่ของนางโดยตรงและไม่ขยับ และลมหายใจร้อนระอุระหว่างคอของนางทำให้เฟิ่งชิงเฉินร้อนรนยิ่งขึ้นไปอีก

เสด็จอาเก้าอายขนาดนี้เลยเหรอ?

เฟิ่งชิงเฉิน ตัวแข็งและไม่กล้าเคลื่อนไหว เพราะกลัวว่าหากนางขยับ จะต้องถูกคนพวกนั้นรับรู้แล้วจับได้

เสด็จอาเก้ารู้ว่านางไม่กล้วขยับ จึงคิดจะเล่นกับเฟิ้งชิงเฉิน นอนหว่างคอยังไม่พอ เขายืดปลายลิ้นออกแล้วเลียที่โคนหูของนาง เฟิ่งชิงเฉินรู้ทันแต่นางไม่กล้าเรียกจึงหันกลับไปหาเสด็จอาเก้า นางหยิกไปที่เอวแต่ดูเหมือนชายผู้นั้นจะไม่รู้ถึงความเจ็บปวด ไม่มีปฏิกิริยา เฟิ่งชิงเฉินบีบเนื้อของเขา และหันกลับไปกลับมาโดยไม่ส่งเสียง

เฟิ่งชิงเฉินโกรธและหงุดหงิด แต่นางไม่ต้องการให้เสด็จอาเก้าพูด เขากัดปลายใบหูของนางเบาๆ เฟิ่งชิงเฉินตกใจและเกือบจะร้องออกมา โชคดีที่นางมีไหวพริบดี และเอื้อมมือไปปิดปากอย่างรวดเร็ว แต่มีเสียงเสื้อผ้าถู

ในห้องเดียวกัน แม้ว่าพวกเขาจะซ่อนตัวอยู่ที่มุมห้อง แต่อีกฝ่ายก็เหมือนจะได้ยินเสียง

“ดูเหมือนข้าจะได้ยินอะไรบางอย่าง” ยามซึ่งกำลังทำงานอย่างหนักกับสาวใช้ในวังแม้ว่าเขาจะมึนเมากับร่างของผู้หญิงคนนั้นอยู่แต่ก็ไม่ละทิ้งการระแวดระวัง

เฟิ่งชิงเฉินตกใจ ตกใจจนแทบหยุดหายใจ เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเฟิ่งชิงเฉินเสด็จอาเก้าก็กัดติ่งหูของนางโดยตรง…

โอกาสหายาก!

สาวใช้และคนรับใช้ในวังหยุดนิ่งเช่นนี้ และไม่มีเสียงตอบรับใดๆ เป็นเวลานาน สาวใช้ในวังก็บ่นพึมพำและดูอึดอัดมาก “เจ้าคิดมากไปแล้ว ที่นี่คือตำหนักเย็น ไม่มีผี แล้วคนก็กลับกันหมดแล้ว เจ้าจะกลัวอะไร เร็วเข้า เร็วเข้า”

ผู้หญิงคนนั้นโค้งตัวของนางและไม่ต้องการให้ผู้ชายเคลื่อนไหว นางขย่มขึ้นและลง ซึ่งทำให้ผู้ชายพอใจกับร่างกายของนางอย่างมาก และวางมือไว้ข้างหลังศีรษะของนางอย่างรวดเร็ว

เฟิ่งชิงเฉิน ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เพียงตระหนักว่าชายที่อยู่ข้างหลังเขาเริ่มผิดปกติมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่เพียงแต่ริมฝีปากของเขาขยับ แต่มือของเขาค่อยๆ ไม่สม่ำเสมอ

เฟิ่งชิงเฉินโกรธมาก!

นางมั่นใจว่าเสด็จอาเก้าตั้งใจทำ และชายผู้นี้ไม่เคยปล่อยให้โอกาสหลุดลอยไป

เฟิ่งชิงเฉิน โกรธมากและผลที่ตามมาก็ร้ายแรงมากเขาประสานมือและเอวของเสด็จอาเก้า ไม่มีเนื้อดีๆสักชิ้น

เสด็จอาเก้าเป็นเหมือนรูปปั้นตั้งแต่ต้นจนจบไม่ว่าเฟิ่งชิงเฉินจะทำอะไรเขาอย่างไรเขาก็ไม่ส่งเสียงใดๆ ในเวลานี้ ทั้งสองเพิกเฉยต่อชายหญิงที่อยู่ข้างหน้า

เฟิ่งชิงเฉินพิกเฉยต่อชายหญิงคู่นั้น เพื่อป้องกันไม่ให้เสด็จอาเก้า สัมผัสที่ติ่งหูและคอของนาง นางพยายามอย่างเต็มที่ที่จะขยับร่างกายของนางออกไป แต่ตำแหน่งนั้นใหญ่มากจนนางสามารถขยับเข้าไปข้างในได้ และในที่สุดก็ล้มลง อยู่ในมือของเสด็จอาเก้า…

เฟิ่งชิงเฉินมัวแต่ยุ่งอยู่กับเสด็จอาเก้า ยุ่งกับการต่อสู้เพื่อของนาง และไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำว่าชายหญิงคู่นั้นจากไปแล้ว

แต่เฟิ่งชิงเฉินไม่พบ แต่เสด็จอาเก้าพบว่าเขาไม่ต้องกลัวเมื่อมีคนจากไป และเพียงแค่ปล่อยมือและเท้าของเขาเพื่อรังแกผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา
ยังไม่ได้กินหมู เป็นไปได้ไหมที่คุณยังไม่เคยเห็นหมูวิ่ง แม้ว่า เสด็จอาเก้า ไม่เคยติดต่อกับผู้หญิง แต่สัญชาตญาณของผู้ชายทำให้เขาเข้าใจว่าต้องทำอะไรแต่มันไม่แสดงออกมา ครึ่งหนึ่ง…

มือของ เฟิ่งชิงเฉิน แข็งแกร่งและเขาเลือกเนื้อนุ่มๆที่เอวของเสด็จอาเก้าโดยเฉพาะ ตอนแรกเสด็จอาเก้าสามารถทนได้ตลอด มีราคาที่ต้องจ่ายเสมอสำหรับการกระทำเช่นนี้แต่เป็น เฟิ่งชิงเฉินบีบเขาเคยบีบอย่างแรง เสด็จอาเก้าก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความเจ็บปวด อย่างไรก็ตาม ที่นี่ไม่มีบุคคลภายนอก

“เฮ้ เฟิ่ง ชิงเฉิน…” ผู้หญิงคนนี้โหดร้ายเกินไป นางกำลังฆ่าสามีตัวเอง

เฟิ่งชิงเฉินตกใจ สิ่งที่เสด็จอาเก้าทำ พวกเขาแอบเข้าไปในวัง ความคิดแรกของเฟิ่งชิงเฉินคือการเอื้อมมือไปปิดปากของเสด็จอาเก้า แต่… มือของนางว่างเปล่า

เสด็จอาเก้าไม่รู้ว่าเฟิ่งชิงเฉินกำลังคิดอะไรอยู่ ดังนั้นเขาจึงลดเสียงลงแล้วพูดว่า “เจ้าเบาไม่ได้แล้ว…”

เฟิ่งชิงเฉิน รีบเงยหน้าขึ้นและจูบเสด็จอาเก้า ปิดกั้นปากของเสด็จอาเก้า ด้วยริมฝีปากของนาง

หากส่งเสียงดังออกมาตอนนี้ จะเป็นการดึงดูดผู้คน จะทำให้ตกอยู่ในสถานการณ์ที่ลำบาก นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของนางที่จะฆ่าหลี่เซี่ยง

เสด็จอาเก้าตกตะลึงครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็ตอบสนองและกลายเป็นเฉยๆ ทันที เมื่อเห็นว่านางปิดกั้นปากของเสด็จอาเก้าได้สำเร็จ เฟิ่งชิงเฉินก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ขณะที่เขากำลังจะจากไป เขาก็พบว่าด้านหลัง ศีรษะของเขาถูกตรึง เขาจะขยับได้อย่างไร… …

ปล่อย……

เขาเปิดปากและอุทานออกมา แต่เขาให้โอกาสเสด็จอาเก้า และริมฝีปากที่อบอุ่นของเขาเลื่อนเข้ามาโดยตรง เข้าไปพัวพันกับลิ้นสีชมพูของเฟิ่งชิงเฉิน

“อืม…” ในเวลานี้ เฟิ่งชิงเฉินไม่สนใจว่ามันจะรบกวนผู้คนและต้องการผลัก เสด็จอาเก้าออกไป แต่พบว่าตัวเองถูกกอดแน่นขึ้นและแน่นขึ้นด้วยมือของนางที่ติดอยู่รอบเอวของเสด็จอาเก้า ทำให้ไม่สามารถขยับได้ ทั้งตัวแขวนอยู่บนร่างของเสด็จอาเก้า

เฟิ่งชิงเฉินไม่เคยยอมรับว่านางไม่มีอำนาจเพราะถูกเสด็จอาเก้าจูบ และนางก็ขาดออกซิเจน…

สองคนนี้ไม่คุ้นเคยนัก ทีแรกก็สะดุดล้มฟันกันเป็นบางครั้ง แต่พอหันหลังกลับยิ่งเก่งขึ้น ดูเหมือนทั้งคู่กำลังจมอยู่ในจูบนี้จนลืมไปว่า พวกเขากำลังจะทำต่อไป …

ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าอ้อมกอดของสาวสวย หากพลาดโอกาสดีๆ แบบนี้ เขาจะเขียนเลข “เก้า” กลับหัว…