นางสนมแพทย์อัจฉริยะ - บทที่ 376 ต่ำช้า ฟันแหลมคมของเฟิ่งชิงเฉิน

บทที่ 376 ต่ำช้า ฟันแหลมคมของเฟิ่งชิงเฉิน
เสด็จอาเก้าเหลือบมองที่จักรพรรดิอย่างไร้ความรู้สึก สายตาถากถางเยาะเย้ย โดยไม่สนใจจักรพรรดิและผู้คนที่อยู่ตรงนั้น เขาดึงเฟิ่งชิงเฉินและเดินไปที่ที่นั่งของเขา

เฟิ่งชิงเฉินตกใจไปครู่หนึ่ง เมื่อเห็นท่าทีที่ไม่แยแสของเสด็จอาเก้าและมีรอยยิ้มเล็กๆ บนใบหน้า นางก้าวเดินไปกับเสด็จอาเก้าอย่างสง่างาม และนั่งลงกับเสด็จอาเก้า

นางไม่มีท่าทีที่จะถูกทารุณกรรมหรือโดนทำร้าย นางเคยถูกจักรพรรดิทำให้อับอายขายหน้ามาก่อนแต่ถึงกระนั้นนางก็ไม่กล้าขัดขืน เพราะนางไม่มีคนที่คอยปกป้อง แต่ตอนนี้คนที่ยืนอยู่ข้างหน้านางคือเสด็จอาเก้า นางจึงรู้สึกปลอดภัย และไม่ใช่เฟิ่งชิงเฉินที่อ่อนโยนอีกต่อไป

เฟิ่งชิงเฉินทำสีหน้าที่ไม่แยแสและเหลือบมองไปที่ฮองเฮา ราวกับไร้ความรู้สึกเกรงกลัวต่อฮองเฮา เมื่อเห็นการแสดงออกที่น่าตกใจบนใบหน้าของฮองเฮา ทำให้นางรู้สึกพอใจมาก

เขามีท่าทีที่เย่อหยิ่งและเพิกเฉยต่อจักรพรรดิ ในโลกนี้ มีเพียงเสด็จอาเก้าคนเดียวเท่านั้นที่กล้าทำแบบนี้ ไม่ต้องพูดถึงเหล่าเสนาบดีและทหาร หนานหลิงจิ่นฝานก็ยังตกตะลึงเช่นกัน

ไม่ว่าเขาจะหยิ่งแค่ไหน เขาก็ไม่กล้าแสดงการดูหมิ่นเสด็จพ่อ เพียงแค่ต้องการให้เหล่าทหารตายก็ต้องตาย เพียงเอ่ยคำๆ เดียวคนๆ นั้นก็กลายเป็นศพทันที

แล้วเสด็จอาเก้าล่ะ?

หนานหลิงจิ่นฝานเหล่มองไปที่เสด็จอาเก้า เขาอยากรู้ว่าเสด็จอาเก้ามีอะไรกันแน่ ถึงทำให้เขากล้าเมินเฉยต่ออำนาจของจักรพรรดิและไม่เห็นหน้าจักรพรรดิต่อหน้าผู้คนมากมายเช่นคนเช่นนี้……

น่าเสียดายที่เราไม่สามารถร่วมมือกันได้เพราะว่าเป็นศัตรูกัน เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หนานหลิงจิ่นฝานก็โทษซูหว่านอีกครั้ง ที่ไม่สามารถเอาหัวใจของเขาได้ ลูกสาวของตระกูลซูนอกจากนี้ก็ไม่มีอะไรดี

ทุกคนตกใจกับความเย่อหยิ่งของเสด็จอาเก้า แต่แล้วสิ่งที่ดึงดูดความสนใจไปแทนก็คือที่นั่งที่ถัดจากเสด็จอาเก้านั้นไม่มีใครนั่งเลยแต่กลับเป็นเฟิ่งชิงเฉินที่นั่งเป็นคนแรก

เมื่อเทียบกับเสด็จอาเก้าที่เพิกเฉยต่อจักรพรรดิ ทุกคนต่างสงสัยเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างเสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินมากกว่า มีข่าวลือว่า เฟิ่งชิงเฉินเป็นผู้หญิงของเสด็จอาเก้าจริงหรือ?

ถ้าเป็นแบบนี้จริง ทำไมเสด็จอาเก้าถึงไม่พูดสิ่งใดๆ เลยตอนที่หนานหลิงจิ่นฝานและชุนอ๋อง ที่พยายามจะแต่งงานกับเฟิ่งชิงเฉินล่ะ?

ถึงแม้ทุกคนจะมีคำถามที่ยังสงสัยอยู่ในใจ แต่ก็ไม่มีใครกล้าถาม พวกเขาทำได้เพียงแค่เหลือบมองไปที่เสด็จอาเก้า และคาดหวังคำตอบ แต่ก็ต้องผิดหวังที่เสด็จอาเก้าทำเพียงหน้านิ่งและเพิกเฉยต่อสิ่งต่างๆ

เขารู้สึกไม่พอใจกับการแต่งกายของเฟิ่งชิงเฉินและมันแสดงให้คนจำนวนมากได้เห็น

แม้ว่าจักรพรรดิจะโกรธ เขาโกรธเสด็จอาเก้าในตอนนี้ เขาเอนตัวลงเบาะ จากนั้นเขาก็นั่งตัวตรงและยิ้มและกล่าวว่า “เป็นโอกาสที่หายากที่มารวมตัวกัน ซึ่งทำให้ข้าตื่นตาได้จริงๆ ”

“ฝ่าบาท น้องชายของข้าไม่รู้สัมมาคารวะ” เสด็จอาเก้ายืนขึ้นและโค้งคำนับเล็กน้อยซึ่งถือได้ว่าเป็นการไว้หน้าจักรพรรดิ

จักรพรรดิรู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย เขาไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้เท่าไร แต่สิ่งที่ทำให้เขาสนใจก็คือความคิดของเสด็จอาเก้าที่อยู่ต่อหน้าหนานหลิง ซีหลิง และเป่ยหลิง

เมื่อเห็นสิ่งนี้พวกผู้คนก็สะท้อนคำพูดของจักรพรรดิทันที และแก้ตัวสำหรับความหยาบคายของเสด็จอาเก้า เฟิ่งชิงเฉินทั้งโกรธและตลก ต่างคนต่างทำสิ่งเดียวกันและผลก็ต่างกันมาก เสด็จอาเก้าลุกขึ้นยืนต่อหน้านางในครั้งนี้

พระมหากษัตริย์และเหล่าเสนาบดีมีล้วนอยู่ในบรรยากาศที่สงบสุข หนานหลิงจิ่นฝานลุกขึ้นยืนและยกถ้วยของเขาส่งไปเฟิ่งชิงเฉิน “คุณหนูเฟิ่ง ตามข่าวลือที่ได้ยินมาเลยว่าเจ้าสง่างามมาก นี่ถือเป็นการให้เกียรติเจ้า”

หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็ดื่มไวน์ในถ้วย

“องค์ชายสามชมข้าเกินไปแล้ว ชิงเฉินเป็นเพียงชนชั้นต่ำมิอาจรับคำชมนั้นหรอกเพคะ” เฟิ่งชิงเฉินยืนขึ้นอย่างถ่อมตัวและดื่มไวน์ในถ้วย

“เจ้า…” หนานหลิงจิ่นฝานเกลียดคนที่พูดถึงรูปร่างหน้าตาของเขามากที่สุด ซึ่งเฟิ่งชิงเฉินได้ฝ่าฝืนข้อห้ามนั้นอย่างไม่ต้องสงสัย รัศมีความโกรธของเขาระเบิดออกอย่างเห็นได้ชัด มือที่ถือแก้วไวน์ก็กระแทกอย่างแรง มีเพียงเสียง “เพ้ง” แก้วไวน์แตกเป็นเสี่ยงๆ หนานหลิงจิ่นฝานจับเศษแก้วไว้ในมืออย่างแน่นทำให้เลือดหยดลงมา ..

เขาเป็นคนขี้หงุดหงิดง่ายจริงๆ แต่ไม่รู้ว่าความหงุดหงิดนี้เป็นเรื่องธรรมชาติอยู่แล้วหรือแกล้งทำ เฟิ่งชิงเฉินนั้นไม่ได้แสดงอาการใดๆ ทางสีหน้า แต่ในใจแอบให้ความสนใจอยู่

“เสี่ยวหวังหยาบคายเกินไปแล้ว” หนานหลิงจิ่นฝานปล่อยมือ ทำให้ชิ้นส่วนของแก้วตกลงสู่พื้น ในขณะเดียวกันรัศมีความโกรธในร่างกายของเขาก็เบาลงเล็กน้อย แต่ท้ายที่สุดพอเขาเห็นเลือดที่หยด ก็ทำให้เขาโกรธอีกครั้ง

“เรียกหมอมานี่ซิ” จักรพรรดิรู้สึกเยาะเย้ยในใจ ดูเหมือนว่าหนานหลิงจิ่นฝานจะจำสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ได้ และเฟิ่งชิงเฉินช่างโชคไม่ดีจริงๆ

“ขอรับ” ขันทีรับคำสั่งและหันหลังวิ่งออกไปทันที แต่หนานหลิงจิ่นฝานสั่งห้าม “ขอบคุณฝ่าบาท แต่แค่บาดเจ็บเล็กน้อย ข้าได้ยินมาว่าทักษะทางการแพทย์ของคุณหนูเฟิ่งยอดเยี่ยม ข้าจึงอยากจะรบกวนให้เฟิ่งชิงเฉินรักษาบาดแผลให้ข้าหน่อย”

หนานหลิงจิ่นฝานไม่ได้ให้โอกาสเฟิ่งชิงเฉินปฏิเสธเลย เขาเดินตรงไปที่ เฟิ่งชิงเฉิน และเหยียดมือที่เปื้อนเลือดออกมา และมองไปที่ตาของเฟิ่งชิงเฉิน พอเฟิ่งชิงเฉินได้เห็นเช่นนั้นก็รู้สึกแปลกๆ ขึ้นมาทันที

แปะๆ ๆ ๆ

อาหารบนโต๊ะทั้งหมดล้วนเปื้อนเลือด

นี่เป็นการท้าทายจริงๆ

น่าเสียดายที่หนานหลิงจิ่นฝานไม่ได้อยู่ในสายตาของเสด็จอาเก้าเลย เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่กลัว และพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบว่า “องค์ชายสามไว้ใจเฟิ่งชิงเฉินหรือ?”

“ไม่กลัวเลย ข้าเชื่อในตัวเจ้า” หนานหลิงจิ่นฝาน ชี้แจงอย่างชัดเจน เขาต้องการทำให้เฟิ่งชิงเฉินขายหน้า และใช้การกระทำของเขาเพื่อบอกเฟิ่งชิงเฉินว่าสิ่งที่เขาต้องการให้เฟิ่งชิงเฉินทำ เฟิ่งชิงเฉินไม่อาจปฏิเสธได้

นี่ถือเป็นบทเรียน

เสด็จอาเก้าขมวดคิ้ว ขณะที่เขากำลังจะพูด เฟิ่งชิงเฉินก็กะพริบตามอง ดวงตาของนางเต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยม เสด็จอาเก้าจึงรู้ว่าเฟิ่งชิงเฉินมีหนทางอย่างแน่นอน จึงนั่งอย่างสงบ

“ถ้าเป็นเช่นนี้ ชิงเฉินก็จะทำตามที่ท่านบอก” ก่อนที่หนานหลิงจิ่นฝานจะตอบสนอง เฟิ่งชิงเฉินก็หยิบเหยือกขึ้นมาแล้วลาดลงบนบาดแผลของเขา

ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว โดยไม่มีใครคิดว่าเฟิ่งชิงเฉินจะทำเช่นก่อนที่หนานหลิงจิ่นฝานจะตอบสนอง

“อ๊า……”

เมื่อเหล้าสัมผัสกับบาดแผล ทำให้หนานหลิงจิ่นฝานร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดและรีบดึงมือกลับด้วยความโกรธ “เฟิ่งชิงเฉิน!”

นี่เป็นความโกรธจริงๆ เฟิ่งชิงเฉินแอบหัวเราะเบาๆ ในใจ และพูดว่า “องค์ชายสาม ท่านไม่เพียงแต่มีลักษณะเหมือนผู้หญิง แต่ยังมีอารมณ์เหมือนผู้หญิงอีกด้วย นี่มันจะเลวร้ายกว่าเดิมถ้าท่านไม่ล้างแผลให้สะอาด จะมาเสียใจภายหลังนะ ถ้าหากมือซ้ายนี้จะต้องเสียไปเพราะแผลเน่า”

หลังจากพูดจบ เฟิ่งชิงเฉินก็เพิกเฉย และเดินไปรอบๆ ตัวเขาจนถึงกลางห้องโถง และคำนับให้ฝ่าบาท “ฝ่าบาท องค์ชายสามบอบบางเกินไป และชิงเฉินกลัวว่าจะไม่มีทางพันผ้าพันแผลให้องค์ชายสามได้ น่าเสียดาย หากพระหัตถ์ขององค์ชายสามถูกต้องสูญเสียความงามเช่นนี้ไป”

ประโยคนี้ทำให้เขาดูน่าสมเพช เฟิ่งชิงเฉินทำให้เขาโกรธได้สำเร็จ โดยการหันกลับมาพูดกับจักรพรรดิอย่างเย้ยหยัน “ทนไม่ได้จริงๆ และเสี่ยวหวังเข้าใจอย่างถ่องแท้

“เจ้าเล่ห์ เย่อหยิ่งและหยาบคาย ไร้ยางอายจริงๆ ชิงเฉินเป็นคนเปิดหูเปิดตา” เฟิ่ง ชิงเฉินโต้กลับอย่างงดงาม และการโต้กลับของนางก็ได้รับการยกย่องจากจักรพรรดิ

“เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าช่างกล้าเหลือเกิน เจ้ากล้าดูถูกชายหนานหลิง” หนานหลิงจิ่นฝาน โกรธจนอยากตบนางให้ตาย

“พูดความจริง มันจะเป็นความอัปยศได้อย่างไร” เฟิ่งชิงเฉินก้มหน้าผากและพยักหน้า ท่าทางหยิ่งผยองของนางเทียบไม่ได้กับหนานหลิงจิ่นฝาน หนานหลิงจิ่นฝาน นิ่งเฉยอยู่ครู่หนึ่ง การแสดงออกที่หยิ่งผยองเช่นนี้

“มันเลวร้ายยิ่งกว่าคนฉลาดหลักแหลม และเจ้ายังต้องการจะแต่งงานไหม เจ้าเป็นบ้าหรือเปล่า”