นางสนมแพทย์อัจฉริยะ - บทที่ 379 ฉูดฉาด ข้าชอบเป็นพอ

บทที่ 379 ฉูดฉาด ข้าชอบเป็นพอ
เฟิ่งชิงเฉินเห็นการสูญเสียองค์รัชทายาท และเฟิ่งชิงเฉินรู้สึกผิดในใจ แต่มันเป็นเพียงแค่ความรู้สึกผิด นางไม่ยอมอ้าปากให้คำมั่นสัญญาใดๆ โดยไม่ไตร่ตรองให้ดี

ประสบการณ์ในการฝึกวิชาแพทย์ทั้งในอดีตและปัจจุบัน ทำให้นางรู้ว่านางควรระมัดระวังในการปฏิบัติต่อผู้มีอำนาจมากขึ้น

ซุนเจิ้งเต้า เตือนนางมากกว่าหนึ่งครั้งว่าแพทย์ของจักรพรรดิในวังไม่ได้แย่เรื่องยา แต่ด้วยเหตุที่วัตถุต้องรักษา แม้พวกเขาจะรู้วิธีการรักษาแต่พวกเขาก็ไม่กล้าใช้ ไม่ว่าจะป่วยเป็นแบบไหน พวกเขาก็ทำได้เพียงใช้วิธีที่ปลอดภัยที่สุด เพราะหากมีอะไรผิดพลาดขึ้นมามันจะทำให้เกิดหายนะอย่างแน่นอน

เฟิ่งชิงเฉินไม่ต้องการที่จะโกหกองค์ชาย ดังนั้นนางจึงเลี่ยงไม่พูดถึงเรื่องนี้ อาการขององค์ชายเปลี่ยนไปอย่างมาก การหายใจของเขาเร็วขึ้นอีกครั้ง ใบหน้าของเขาดูแย่กว่าเดิม ริมฝีปากขบกันแน่น ราวกับว่าเขากำลังทนทุกข์ทรมานแสนสาหัส……

ไม่ดีแล้ว อาการขององค์ชายเริ่มแย่ลง!

เฟิ่งชิงเฉินลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว “ฝ่าบาท ทำใจดีๆ ไว้ ได้โปรดสงบสติอารมณ์ ร่างกายของฝ่าบาทไม่สามารถทนต่ออารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ได้มากนัก”

“เจ้า…” องค์ชายจะทำตามคำแนะนำของเฟิ่งชิงเฉิน แต่การหายใจเร็วและถี่ทำให้เขาไม่สามารถควบคุมร่างกายของเขาได้

เฟิ่งชิงเฉิน ขบกัดฟันแน่น นางไม่สนใจความเหนือกว่า ความด้อย และเรื่องระหว่างชายหญิง นางปลดกระดุมคอขององค์ชายโดยตรงเพื่อให้เขารู้สึกสบายใจขึ้น หากองค์ชายสิ้นพระชนม์ต่อหน้า นางคงจะทุกข์ทรมาน และสถานการณ์ของนางกับหนานหลิงจิ่นฝานก็ยังไม่ได้รับการแก้ไข

กระดุมโบราณนั้นยากต่อการปลด และเฟิ่งชิงเฉินก็ไม่คุ้นเคยกับเสื้อเชิ้ตของผู้ชายด้วย แต่ในที่สุด หลังจากปลดกระดุมเม็ดหนึ่งแล้ว ขณะที่นางกำลังจะถอนหายใจอย่างโล่งอก เสียงของหนานหลิงจิ่นฝานก็ดังขึ้นจากข้างหลังของเฟิ่งชิงเฉินอีกครั้ง

“หึๆ ๆ เสด็จอาเก้า ท่านละเลยความเป็นความตายของประชาชนทั้งสองประเทศ เพื่อช่วยผู้หญิงคนเดียวนี่นะ”

ตามสิ่งที่หนานหลิงจิ่นฝานชี้ไป สายตาของผู้คนต่างก็เพ่งมองไปที่เฟิ่งชิงเฉินและองค์ชาย ซึ่งเป็นจังหวะที่เฟิ่งชิงเฉินกำลังปลดเสื้อผ้าขององค์ชาย……

ถอดเสื้อผ้าผู้ชายในที่สาธารณะ?

โอ้พระเจ้า……

หวังว่าจะไม่มีใครเห็น

ชื่อเสียงผู้หญิงของตงหลิงนั้นพังทลายลงแล้ว

เฟิ่งชิงเฉินตายไปก็ไม่น่าเสียดายเลย

หนานหลิงจิ่นฝาน คิดว่าคำพูดเขานั้นยังไม่น่าเกลียดพอ จึงพูดเสริมเข้าไปอีก “เสด็จอาเก้า นี่คือผู้หญิงที่ท่านชอบหรือ ถึงจะงามก็ตาม แต่พฤติกรรมเช่นนี้ช่างเกินไปเสียจริงๆ ”

หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็ส่ายหัว ราวกับว่าเขารู้สึกสงสารเสด็จอาเก้า

ช่วยชีวิตคนก่อน เฟิ่งชิงเฉินไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง นางไม่เคยเจอชายที่ไร้มารยาทและน่ารังเกียจอย่างหนานหลิงจิ่นฝานมาก่อน

“ระวังคำพูดท่านไว้เหอะ เฟิ่งชิงเฉินจะเป็นยังไงก็ไม่สำคัญ ตราบใดที่ข้าคนนี้ชอบ” เสด็จอาเก้าหันกลับมาและเดินไปหาเฟิ่งชิงเฉินและองค์ชาย ปล่อยให้หนานหลิงจิ่นฝานอยู่คนเดียวในห้องโถง

ดูเหมือนว่าเสด็จอาเก้าจะรู้สึกโกรธเล็กน้อย เมื่อเห็นเฟิ่งชิงเฉินและองค์ชายอยู่ด้วยกันเป็นครั้งแรก แต่เขารู้ดีว่าเฟิ่งชิงเฉินเป็นอย่างไร และหลังจากสงบสติอารมณ์ลงแล้ว เขาก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

“องค์ชายเป็นอย่างไรบ้าง” เสียงของเสด็จอาเก้าดังพอที่ทุกคนจะได้ยิน เฟิ่งชิงเฉิน เข้าใจความหมายของเสด็จอาเก้าดี จึงเร่งเสียงขึ้นทันที “องค์ชายอาการกำเริบ แต่ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว”

ภายใต้การปลอบโยนของเฟิ่งชิงเฉิน ลมหายใจขององค์ชายสงบลงมาก และนอกจากความดื้อรั้นของเขาแล้ว เขายังไม่ใช่คนที่จะยอมสละชีวิตของเขาไปง่ายๆ

“ถ้าองค์ชายไม่เป็นอะไรแล้ว ให้หมอจักรพรรดิในวังมาดูแลอาการต่อเถอะ” ความหมายของเสด็จอาเก้าชัดเจนมาก นั่นคือเขาไม่ต้องการให้เฟิ่งชิงเฉินมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้

ความเจ็บป่วยขององค์ชายไม่ได้เลวร้ายไปกว่าหวังจิ่นหลิงแต่สำหรับดวงตาของหวังจิ่นหลิง ถ้าหากรักษาไม่หาย หวังจิ่นหลิงก็จะตาบอดตลอดไป แต่สำหรับองค์ชาย ถ้ารักษาไม่หาย องค์ชายจะต้องตาย และถ้าองค์ชายกำลังจะสิ้นพระชนม์ คนที่เป็นคนรักษาก็ต้องถูกฝังอยู่ข้างพระองค์

เดิมทีเสด็จอาเก้าต้องการให้เฟิ่งชิงเฉินรักษาความเจ็บป่วยขององค์ชาย แต่พอคิดถึงเรื่องนี้แล้ว ก็รู้สึกว่ามันเสี่ยงเกินไป

องค์ชายเข้าใจว่าเสด็จอาเก้ากำลังปกป้องเฟิ่งชิงเฉิน ดังนั้นเขาจึงยืนขึ้นทันทีด้วยร่างกายที่อ่อนแอของเขา “ขอบคุณเสด็จอาเก้ามาก คุณหนูเฟิ่งมีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมจริงๆ ”

เสียงนี้เพียงพอที่จะได้ยินโดยคนในปัจจุบัน คำพูดขององค์ชายถูกใช้เพื่ออธิบายพฤติกรรมที่คลุมเครือของเขากับเฟิ่งชิงเฉิน ใบหน้าของหนานหลิงจิ่นฝานเปลี่ยนไปอย่างน่ากลัวทันที แต่องค์ชายไม่สนใจและหันไปหาจักรพรรดิและราชินีแล้วพูดว่า “เสด็จพ่อ เสด็จแม่ อาการของลูกไม่ดีนัก โปรดอนุญาตให้ลูกออกจากงานก่อน และคุณหนูเฟิ่งที่ช่วยดูอาการให้ข้า โปรดดูแลนางด้วย”

ประโยคก่อนหน้านี้ล้วนเป็นเรื่องไร้สาระของหลิงจิ่นฝาน แสดงให้เห็นได้ชัดว่านี่เป็นช่วยเฟิ่งชิงเฉิน เสด็จอาเก้าแสดงรอยยิ้มที่เห็นด้วยต่อองค์ชาย

องค์ชายอารมณ์ดีและใบหน้าก็ดูดีขึ้นเล็กน้อย

เฟิ่งชิงเฉินกลอกตา ทุกคนที่นี่ดูเหมือนจะมีความหมายลึกซึ้งในทุกประโยค นางรู้สึกเหนื่อยมากจริงๆ ดูแล้วหนานหลิงจิ่นฝานจะยังมีน่ารักอยู่บ้าง อย่างน้อยเขาก็เป็นคนตรงไปตรงมา

จักรพรรดิและราชินีไว้หน้าองค์ชายและพยักหน้าตามคำขอขององค์ชายแม้ว่าจักรพรรดิจะไม่ชอบองค์ชาย แต่เขาเป็นลูกชายของเขาเองและบางครั้งเขาก็รู้สึกลำบาก ใน นัยน์ตาของราชินี องค์ชายคือคนที่กำลังจะตาย ไม่มีวันเป็นศัตรู

หลังจากที่องค์ชายจากไปงานเลี้ยงก็กลับมาเป็นปกติ หนานหลิงจิ่นฝานแพ้ให้กับเฟิ่งชิงเฉินอย่างชัดเจน เขาชี้ไปที่บาดแผลบนใบหน้าของเขาและพูดกับจักรพรรดิ ” ฝ่าบาท พระองค์ทรงยอมให้หญิงชั้นต่ำและเสด็จอาเก้าที่ทุบตีเสี่ยวหวังในที่สาธารณะได้หรือ นี่ไม่ใช่กรณี จะสามารถให้คำอธิบายที่น่าพอใจแก่เสี่ยวหวังได้ เสี่ยวหวังจะไม่มีวันยอม

ในขณะเดียวกันหนานหลิงจิ่นฝานก็พูดกับ เสด็จอาเก้าโดยตรงว่า ” ทันทีที่ทหารของ หนานหลิงออกไป ความตายขององค์ชายที่สามจะมาถึง จะปลิดชีพองค์ชายสามเป็นการสังเวย”

หนานหลิงจิ่นฝานโกรธมากจนอยากจะชักดาบออกมาฆ่า

จักรพรรดิได้ยินการสนทนาระหว่างหนานหลิงจิ่นฝานและเสด็จอาเก้า เสด็จอาเก้านั้นแข็งแกร่งมาก เขาไม่แสดงความอ่อนแอออกมาเลย เพราะหากเขาเป็นเช่นนั้น เขาก็จะเหมือนจักรพรรดิที่ไร้ความสามารถ แต่ด้วยเหตุนี้อาจทำให้เกิดสงครามระหว่างทั้งสองประเทศ มันไม่ใช่เวลาที่เหมาะควรที่จะเริ่มสงคราม เขามีเรื่องให้ต้องคิดมากมายเหลือเกิน ระหว่างที่จักรพรรดิกำลังครุ่นคิดอยู่ ขันทีก็มารายงาน “ลูกชายคนโต หวังจิ่นหลิง ขอเข้าพบท่าน!”

“หวังจิ่นหลิง เขามาทำอะไรที่นี่?”

“ดึกขนาดนี้แล้ว หวังจิ่นหลิงเข้ามาในวังทำไมกัน?”

ทุกคนกระซิบกระซาบกัน จักรพรรดิเองก็ยังตกใจเลย เฟิ่งชิงเฉินมองไปที่ เสด็จอาเก้าอย่างสงสัยและถามด้วยดวงตาของเขา เห็นหวังจิ่นหลิงหรือไม่?

เสด็จอาเก้าพยักหน้าเล็กน้อย แม้ว่าเขาจะใช้มือของหวังจิ่นหลิงเพื่อปกป้องเฟิ่งชิงเฉิน เขาดูเหมือนไร้ความสามารถมาก แต่ถึงกระนั้นมันก็ไม่สำคัญ อย่างไรก็ตาม หากหวังจิ่นหลิงเป็นผู้นำตระกูลหวัง ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะแต่งงานกับเฟิ่งชิงเฉิน ดังนั้นแม้ว่าหวังจิ่นหลิงจะทำเพื่อเฟิ่งชิงเฉินมากขึ้นแต่มันก็ไม่มีประโยชน์

อย่าทำให้เขาลำบากใจ

เฟิ่งชิงเฉินถามอย่างเงียบๆ แม้ว่ารอยแดงบนแก้มของนางจะหายไปเป็นส่วนใหญ่แล้ว แต่ก็ยังทิ้งร่องรอยไว้ให้เห็นอยู่

เขินอาย จะทำให้หวังจิ่นหลิงอับอายได้อย่างไร เสด็จอาเก้ารู้สึกหงุดหงิดและไม่เห็นด้วย แต่เมื่อเห็นใบหน้าที่ได้รับบาดเจ็บของเฟิ่งชิงเฉิน เขาก็ต้องใจอ่อนลงภายใต้ดวงตาของเขา การโดนทำร้ายของเฟิ่งชิงเฉินคือข้ออ้างในการขอความเมตตาจากหวังจิ่นหลิง……