นางสนมแพทย์อัจฉริยะ - บทที่ 396 ภารกิจประทับตราสัญลักษณ์ประจำตระกูลเฟิ่งหลี

หลังจากที่ซุนเจิ้งเต้าไล่ทุกคนออกไป เขาก็ส่งสัญญาณให้หมอหลวงซุนถอดอาภรณ์ของเฟิ่งชิงเฉินออก
“นายท่าน ต้องทำเช่นนี้ด้วยหรือ มีวิธีอื่นอีกไหม?” แม้ว่าจะตัดสินใจมานานแล้ว แต่ซุนฮูหยินก็ยังกังวลใจ
“ฮูหยิน นี่เป็นภารกิจของตระกูลซุนของเรา ตระกูลเฟิงหลีเป็นตระกูลที่มีความซื่อสัตย์ ตระกูลซุนจะไม่มีวันหนีห่างจากตระกูลเฟิงลี่” ซุนเจิ้งเต้ากล่าวอย่างจริงจัง แต่คราวนี้ดูเหมือนจะมีความไร้มนุษยธรรมมากยิ่งขึ้น
ตระกูลซุนรับใช้ตระกูลเฟิ่งหลีจากรุ่นสู่รุ่น และได้ฉวยโอกาสในตอนที่เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้สติทำให้นางยอมรับลูกชายของเขาเป็นศิษย์ และเพื่อขจัดชะตากรรมที่ต้องเผชิญ
ซูนฮูหยินถอนหายใจ “ข้าเข้าใจ โชคดีที่รุ่นของผู้อาวุโสหมดสิ้นไปแล้ว และลูกชายของเราไม่ต้องเดินตามทางบรรพบุรุษ”
ซุนฮูหยินน้ำตาคลอ
“ฮูหยิน หากเจ้ายังกังวลใจก็อยู่กับลูกชายเถิด” ซุนเจิ้งเต้าก็ลังเลเช่นกัน แต่นี่เป็นภารกิจของตระกูลซุนที่เขาต้องทำ
หากเฟิ่งชิงเฉินอ่อนแอ และไร้ความสามารถเหมือนเมื่อก่อน เขาสามารถปล่อยให้เฟิ่งชิงเฉินดูแลตัวเอง เพราะตระกูลเฟิ่งหลีจะไม่ยอมรับผู้หญิงที่ไร้ความสามารถ
แต่ตอนนี้เฟิ่งชิงเฉินมีความสามารถน่าอัศจรรย์ และมีความสง่างามที่ไม่มีใครเทียบได้ ซึ่งตรงกับคุณสมบัติของการเป็นลูกสาวตระกูลเฟิ่งหลี
ผู้หญิงของตระกูลเฟิ่งหลีเกิดมาพร้อมกับอาการหวัด แม้ว่าจะไม่ร้ายแรง แต่ก็สามารถหายได้และมีโอกาสที่จะดีขึ้น
ทายาทโดยตรงของตระกูลเฟิ่งหลีจะมีโอกาสรับการศึกษาที่ดีที่สุด ผู้อาวุโสของตระกูลจะแอบตรวจชะตาตั้งแต่แรกเกิดและหญิงสาวที่มีคุณสมบัติตามที่ตระกูลกำหนดจะได้เข้าเรียนตอนอายุ 15 ปี
อาการหวัดที่หญิงตระกูลเฟิ่งหลีเป็นนั้น แม้ว่าจะไม่ถึงแก่ชีวิต แต่ก็เป็นคุณสมบัติก็จะได้รับเกียรติจากตระกูลเฟิ่งหลี
คุณสมบัติที่ตระกูลเฟิ่งหลีต้องการนั้นง่ายมาก นั่นคือต้อง ฉลาด แข็งแกร่ง กล้าหาญ มั่นใจ โหดเหี้ยม เด็ดขาดและมีความสามารถ ตระกูลเฟิ่งหลีไม่ได้เลี้ยงดูให้ขี้ขลาด ไร้ความสามารถ ไร้เดียงสาและบริสุทธิ์ หญิงเช่นนี้จะกลายเป็นหมากในตระกูลเฟิ่งหลีเช่นเดียวกับเฟิ่งชิงเฉินในสมัยก่อน
ลูกสาวสายตรงของตระกูลเฟิ่งหลี ในความหมายของผู้อาวุโสของตระกูลนั้นไม่ได้หมายถึงผู้หญิงทุกคนในตระกูล แต่จะต้องเป็นสายเลือดบริสุทธิ์ และเป็นลูกที่เกิดจากภรรยาของเขาเท่านั้น และลูกสาวที่เกิดจากจากนางสนมไม่ว่าจะฉลาดและมีความสามารถแค่ไหน หากปราศจากความสนใจของผู้อาวุโสแล้ว พวกนางก็ไม่อยู่ในสายตา
ดังนั้นผู้ชายของตระกูลเฟิ่งหลีจะไม่แต่งงานกับนางสนม เพราะหญิงสาวที่มาจากนางสนมจะกลายเป็นคนใช้ของตระกูลเฟิ่งหลี และเมื่อนางสนมมีลูก แม้จะมีความกระตือรือร้นและไม่เต็มใจ สุดท้ายก็กลายเป็นคนใช้
เป็นลูกของพ่อคนเดียวกันแต่การดูแลต่างกันมาก มีเด็กผู้หญิงหลายคนจากนางสนมที่ทำสิ่งที่เป็นอันตรายต่อตระกูลเฟิ่งหลี
ซุนฮูหยินไม่ได้มีส่วนร่วมในเรื่องเหล่านี้เป็นการส่วนตัว แต่นางรู้จากผู้อาวุโสว่าเมื่อคุณปู่ยังมีชีวิตอยู่ พวกเขาชอบพูดคุยเกี่ยวกับตระกูลเฟิ่งหลีกับลูกชายและลูกสาวของพวกเขา ท้ายที่สุดแล้วเรื่องของตระกูลเฟิ่งหลีเป็นความลับที่สามารถบอกได้เฉพาะกับคนที่อยู่ใกล้ตัวเท่านั้น
ดังนั้นแม้ว่าซุนฮูหยินจะไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้ แต่แนวคิดที่หยั่งรากลึกทำให้นางไม่สามารถต้านได้ “ลูกชายข้ามีคนดูแลแล้ว ข้าสบายใจ”
ไม่มีใครยอมตาย แต่การอยู่คนเดียวนั้นยากกว่า
เคล็ดลับในการพิมพ์สลักให้ลูกสาวตระกูลเฟิ่งหลีได้รับการสืบทอดมาจากต้นตระกูลของซุนเจิ้งเต้าจากรุ่นสู่รุ่น ซุนเจิ้งเต้าเป็นรุ่นที่ยี่สิบแล้ว
การพิมพ์รอยนั้นจะต้องใช้พลังงานที่เต็มที่ แม้ว่าพลังงานจะยังไม่หมดไป แต่ชายคนนั้นจะให้รูปร่างทุกอย่างของหญิงตระกูลเฟิ่งหลี และไม่สามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ นี่คือกฎของตระกูลเฟิ่งหลี
หลังจากที่ซุนเจิ้งเต้าพิมพ์รอยที่เป็นเอกลักษณ์ตระกูลเฟิ่งหลีให้เฟิ่งชิงเฉิน แม้ว่าเขาจะไม่ตายเนื่องจากความเหนื่อยล้า เขายังต้องการที่จะตายเพื่อรักษาชื่อเสียงของลูกสาวตระกูลเฟิ่งหลี
ดังนั้น เมื่อซุนเจิ้งเต้าตัดสินใจที่จะสักให้กับเฟิ่งชิงเฉิน เขาก็พร้อมที่จะตาย
แม้ว่าจะไม่มีใครในตระกูลเฟิ่งหลีใช้กฎนี้ แต่ซุนเจิ้งเต้าจะทำด้วยตัวเอง ซึ่งเป็นความภักดีที่เขามีต่อตระกูลเฟิ่งหลี
ซุนฮูหยินถอดเสื้อผ้าที่เหลืออยู่เพียงชิ้นเดียวบนร่างของเฟิ่งชิงเฉิน เผยให้เห็นแผ่นหลังของเธอเต็มไปด้วยบาดแผล
“เช่นนี้ก็ดี” ซุนเจิ้งเต้าไม่สนใจเกี่ยวกับรอยแผลเป็นที่หลังของเฟิ่งชิงเฉิน เพราะสัญลักษณ์ของตระกูลเฟิ่งหลีสามารถรักษาร่างกายของผู้หญิงคนนี้ได้ เดี๋ยวการบาดเจ็บเหล่านี้จะหายไปโดยไม่ต้องพูดถึง
ความกังวลนี้ไม่ได้เป็นเพียงสัญญาณของลูกสาวตระกูลเฟิ่งหลี แต่ยังเป็นประโยชน์สูงสุดนอกเหนือจากการรักษาอาการหวัดตามธรรมชาติแล้วยังสามารถช่วยชีวิตลูกสาวตระกูลเฟิ่งในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อระหว่างชีวิตและความตายได้
ความกังวลเกี่ยวกับลูกสาวของตระกูลเฟิ่งหลีไม่ใช่สิ่งที่เหมือนนกฟีนิกซ์หรือเสือขาว แต่เป็นดาบโบราณที่มีชื่อเสียง
ผู้หญิงของตระกูลเฟิ่งหลีควรจะเป็นเหมือนดาบที่สามารถปกป้องตัวเองและกลุ่มของพวกเขาได้
ซุนฮูหยินถอดผ้าพันแผลออกทั้งหมด และแผ่นหลังของเฟิ่งชิงเฉินก็มีเลือดไหลหยด แต่นี่ก็ยังไม่เพียงพอ ซุนเจิ้งเต้าหยิบไม้บรรทัดแหวนทองสัมฤทธิ์ออกมาแล้วทุบลงบนหลังของเฟิ่งชิงเฉิน จนกระทั่งทั้งแผ่นหลังของเฟิ่งชิงเฉินแทบไม่เห็นผิวที่ดีเลย
ในเวลานี้ ปราณน้ำแข็งในร่างกายของเฟิ่งชิงเฉินค่อยๆละลายหายไป เมื่อซุนเจิ้งเต้าโรยยาลับบนหลังของเฟิ่งชิงเฉิน ปราณเย็นบนร่างกายของเฟิงชิงเฉินก็หายไปอย่างสมบูรณ์
“ได้เวลาเริ่มแล้ว”
นี่เป็นครั้งแรกที่ซุนเจิ้งเต้าได้สักตราสัญลักษณ์ประจำตระกูลเฟิ่ง แต่เขาเชี่ยวชาญ สิ่งแรกที่เขาทำเมื่อเรียนแพทย์คือเรียนรู้ที่จะสักตราสัญลักษณ์ ตระกูลซุนดำรงอยู่เพื่อสืบทอดประเพณีโบราณนี้
ซุนเจิ้งเต้าหยุดพูด และจดจ่อที่แผ่นหลังของเฟิ่งชิงเฉิน สักตราสัญลักษณ์ให้เธอด้วยความห่วงใยและมีเกียรติ
ความกังวลของตระกูลเฟิ่งหลีซ่อนอยู่ใต้ผิวหนังและสิ่งที่มองไม่เห็น ความกังวลนี้จะปรากฏมากที่สุด 3 ครั้งในชีวิต ครั้งแรกคือคืนแรก และเมื่อความรักเคลื่อนไหว ครั้งที่สามคือก่อนตาย ความโศกเกิดขึ้นและดับไปจากกายพร้อมๆ กัน
ตราบใดที่ความกังวลนี้ไม่ปรากฏขึ้น คนนอกก็ไม่สามารถมองเห็นได้ และคนในตระกูลเฟิ่งหลีก็มีวิธีพิเศษที่จะรู้ว่าความกังวลมีอยู่จริง
ในทวีปคิวชู ตราบใดที่ เฟิ่งชิงเฉิน พบกับผู้คนจากตระกูลเฟิ่งหลีพวกเขาจะค้นพบความลับของเฟิ่งชิงเฉิน และรู้ถึงตัวตนของนาง แต่เฟิ่งชิงเฉินเองจะไม่รู้
อันที่จริง ตระกูลหลานก็มีเทคนิคลับเหมือนกันแต่เป็นที่รู้จักเฉพาะคนในตระกูลหลานเท่านั้น สองสกุลที่เก่าแก่ และมีเกียรติที่สุดมักจะมีความลับบางอย่างที่บุคคลภายนอกไม่สามารถค้นพบได้
ตั้งแต่เช้าจรดค่ำ ซุนเจิ้งเต้าและซุนฮูหยินอยู่ในบ้านและไม่เคยออกมาเลย หวังจิ่นหลิง ตี๋ตงหมิง ซูเหวินชิงและซุนซือสิงที่อยู่ข้างนอกต่างก็ร้อนใจ
“ผ่านมาทั้งวันแล้ว ทำไมเฟิ่งชิงเฉินยังไม่ฟื้น เกิดอะไรขึ้น?” ซูเหวินชิงกังวล แม้ว่าเขาเคยคิดที่จะฆ่าเฟิ่งชิงเฉินแต่ไม่ใช่ตอนนี้
หากเฟิ่งชิงเฉินมีจุดแข็งสามจุด และจุดอ่อนสองจุดในเวลานี้จะเป็นการสูญเสียครั้งใหญ่สำหรับพวกเขา และยังแสดงให้เห็นว่าเขาและหากปู้จิงหยุนละเลยหน้าที่ หลานจิ่วชิงจะไม่ปล่อยพวกเขาไปอย่างแน่นอน
เมื่อคิดถึงวิธีการของหลานจิ่วชิง ซูเหวินชิงรู้สึกหนาวสั่นไปทั้งร่างกาย
“จิ่นหลิง ทำไมเราไม่รีบเข้าไปดูล่ะ” ตี๋ตงหมิงยืนอยู่นอกประตูตั้งแต่เช้าจรดค่ำโดยไม่เคลื่อนไหว
“เดี๋ยวค่อยไป ข้าเชื่อหมอ” หวังจิ่นหลิงก็รีบเช่นกัน ทันทีที่เขาจัดการกับเรื่องของตระกูลหวัง เขาก็รีบไปที่บ้านตระกูลซุน เขาไม่ได้พูดถึงเรื่องอาหารเลยตั้งแต่เช้าถึงค่ำ
“สามารถ……”
ทันทีที่ตี๋ตงหมิงเริ่มพูด เขาได้ยินว่า “สารภาพ…” และประตูก็เปิดออก…