นางสนมแพทย์อัจฉริยะ - บทที่ 446 แต่งงานกัน เปลื้องผ้าแล้วแขวนไว้ที่ประตูเมือง

มีเพียงซูหว่าน เฟิ่งชิงเฉินเท่านั้นที่อยู่ในอุทยานหลวง และทันทีที่คุณชายหยวนซีแสดงท่าทางเกะกะสายตา จักรพรรดิบอกให้ออกไปได้ เขาก็ออกไปโดยลำพัง ผู้ที่ไม่รู้ก็คิดว่าเขารีบไปจัดการเรื่องงานแต่งงาน ผู้ที่รู้ใจเขานั้นรู้ว่าส่วนตัวแล้วเขาไม่ชอบบรรยากาศในวังที่เต็มไปด้วยกฏระเบียบ

“หยวนซี ได้โปรดอยู่ต่อ” เฟิ่งชิงเฉินก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว และหยุดหยวนซีไว้ “ข้าไม่ได้รับปากว่าจะแต่งงานกับท่าน และไม่มีทางแต่งงานกับท่าน”

เฟิ่งชิงเฉินเป็นคนลึกลับ มีเสน่ห์ และสูงส่งจริงๆ ในเวลานี้ทางคิดแค่ว่าแก้ปัญหาใหญ่ได้ก่อนเป็นพอ

แต่เฟิ่งชิงเฉินไม่รู้ว่าความสูงส่งในตัวนางนั้นอยู่ในกระดูกและในทุกย่างก้าวของนาง มันก็เปล่งประกายออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ และความสูงส่งและความเยือกเย็นไม่สามารถระงับเหตุการณ์ต่อหน้าจักรพรรดิและคนอื่นๆได้

ณ เวลานี้ นางยืนอยู่ต่อหน้าคุณชายหยวนซี และนางแสดงความเยือกเย็นและความเย่อหยิ่งอย่างเต็มที่ มีผู้หญิงจำนวนไม่มากในจิ่วโจวที่ปฏิเสธคุณชายหยวนซีและเสด็จอาเก้า

“คำของบิดามารดาที่ฝากฝังไว้ ข้าต้องสนใจว่าเจ้าจะตกลงหรือไม่ตกลงด้วยหรือ?” หยวนซีกล่าวด้วยความเป็นผู้ใหญ่และชาญฉลาด

เขารู้ดีว่าปลานั้นติดเบ็ด

“หยวนซี ท่านก็รู้ดีว่าข้าไม่อยากแต่งงานกับท่าน หากท่านทำให้ข้าลำบากใจ ข้าจะทนไม่ไหวแล้วนะ” ผู้ชายคนนี้อายุมากแล้ว และเขากล้าใช้ต่างๆซึ่งน่าเกลียดมาก

เฟิ่งชิงเฉินรู้ว่าพูดไปก็เท่านั้น หากนางพูดอะไรไปตรงๆอีกฝ่ายก็ต้องยอม แต่นางไม่ทำเช่นนั้น…

เขาระงับความโกรธไว้ด้วยความสงบอย่างไม่พูดอะไร เพื่อสร้างแต้มต่อให้ตนเอง หยวนซีต้องการเพียงแค่สู่ขอภรรยา ขอแค่เป็นผู้หญิงคนหนึ่งก็ได้ “ไม่เป็นไร ข้ายอมตำต่ำ”

..ทำไมเสียงนี้ช่างคุ้นเคยนัก

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเสด็จอาเก้าและหยวนซีหน้าตาไม่เหมือนกัน เฟิ่งชิงเฉินคงสงสัยว่าทั้งสองคนเป็นพี่น้องกันหรือไม่? พวกเขาพูดในสิ่งเดียวกันและอารมณ์เดียวกันได้อย่างไร? ไม่เข้าใจเลย

ท่านจะตกต่ำ ก็ต้องดูว่าข้าจะยอมที่จะสูงส่งไหม!

“หยวนซี มันคุ้มค่ากับครึ่งชีวิตที่เหลืออยู่แล้วเหรอ?” เฟิ่งชิงเฉินตัดสินใจที่จะพิสูจน์เหตุผล

“ไม่ต้องห่วงหรอก ข้าไม่นำความสุขทั้งชีวิตเข้าไปหรอก นับประสาคนเลี้ยงคนคนเดียว ต่อให้เลี้ยงร้อยคน ตระกูลของข้าก็พอจะจ่ายได้” ความหมายคือ แค่นำความสุขของเจ้าเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตข้าเท่านั้น…

ผู้ชายคนนี้จะไร้ยางอายยิ่ง!

“หยวนซี ทำอย่างไรท่านถึงจะไม่เจาะจงในตัวข้า แน่นอนต้องไม่ใช่เพราะเพลงฉิน” นางประนีประนอม ไม่ว่าหยวนซีจะแต่งงานกับนางจริงๆหรือไม่ก็ตาม นางไม่ต้องการแต่งงาน หยวนซีเป็นผู้มีชื่อเสียงมี และในเวลานั้นนางไม่ได้เรียบง่าย

“นอกจากบทประพันธ์ “ท้องทะเลและฟ้าสีคราม” ท่านคิดว่ามีอะไรอีกบ้างที่คุ้มค่าต่อการล่อใจของข้า” หยวนซีไม่ตอบคำถามด้วยแววตาขี้เล่น แน่นอนว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะล้อเลียน เพราะสิ่งที่พวกเขากล่าวคือความจริง

ซูหว่านพ่ายแพ้และถูกสังหาร นางก็รู้สึกหดหู่ในเวลานี้ และเมื่อนางได้ยินคำพูดของคุหยวนซี นางก็ก้าวไปข้างหน้าเช่นกัน: “ชิงเฉิน “ท้องทะเลและฟ้าสีคราม” เป็นช่างไพเราะจริงๆ ซูหว่านจะโชคดีที่ได้ฟังอีกซักครั้งไหม?”

หลังจากที่ซูหว่านฟื้นคืนสติได้ นางมั่นใจอย่างยิ่งว่า เฟิ่งชิงเฉินจะทำอะไรบางอย่างกับฉินสายน้ำแข็ง แต่เดิมนางต้องการให้ใครซักคนตรวจสอบฉินสายน้ำแข็ง แต่ตอนนี้ฉินตัวนั้นพังไปแล้วและอยู่ในมือของจักรพรรดิแล้ว ซึ่งจะตรวจสอบก็ไร้ประโยชน์

เขาจะไม่ขอคัมภีร์ดนตรีจากเฟิ่งชิงเฉิน และไม่คิดว่าเฟิ่งชิงเฉินจะเล่นได้

เมื่อหยวนซีได้ยินสิ่งนี้ เขาไม่ได้ขัดจังหวะ และรอคำตอบของเฟิ่งชิงเฉินด้วยรอยยิ้ม คุณชายหยวนซีสูญเสียความรู้สึกครั้งใหญ่ และในขณะนี้ก็ไม่มีความสุข

“ซูหว่านซิ่วอยากฟัง “ทะเลสีครามและท้องฟ้า” ชาตินี้คงไม่มีโอกาส ถึงเวลานี้ยังมีเกียรติที่จะฟังข้าเล่นฉินอีกหรือ

แน่นอนว่าซูหว่านซิ่วจะฟังบทเพลง”ทะเลสีครามและท้องฟ้า” ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ แต่ขึ้นอยู่กับว่าตระกูลซูจะให้ใครมาเล่นฉินกับข้า”

ตากลมโตจ้องเล็กน้อยและท่าทางของนางก็สูงส่งกว่าเมื่อก่อน หลังจากเสียดสีซูหว่านแล้ว เฟิ่งชิงเฉินก็หันศีรษะและเตือนหยวนซีว่า “ข้าเคารพท่าน ดังนั้นข้าอาจมิสามารถปฏิเสธได้อย่างสุภาพ อย่าบังคับข้าเลย กระต่ายจะกัดคนอย่างเร่งรีบ ไม่ต้องกล่าว่าข้า ข้าเฟิ่งชิงเฉินไม่ใช่กระต่าย หากท่านหยวนซีกล้าส่งคนมาข้าก็จะกล้าถอดเสื้อให้ท่านเปลือยเปล่าและแขวนไว้ที่ประตูเมือง”

ซูหว่านโกรธจนอยากจะฆ่าใครซักคน เมื่อนางได้ยินสิ่งที่เฟิ่งชิงเฉินพูดข้างหลังนางเช่นนี้ สีหน้าของนางแดงก่ำ นางเหลือบมองเฟิ่งชิงเฉินอย่างรวดเร็ว แล้วก้าวถอยหลังอย่างละอายใจที่จะอยู่ร่วมกับเฟิ่งชิงเฉิน

“เดี๋ยว…” คราวนี้ ไม่เพียงแต่คุณหยวนซีเท่านั้นที่ประหลาดใจ แต่ยังรวมถึงไทฟุสทั้งสามด้วย เฟิ่งชิงเฉินผู้นี้แข็งแกร่งมาก นางซึ่งเป็นสาวห้องส่วนตัวกล้าที่จะพูดเรื่องนี้

“คุณกำลังข่มขู่ข้าอยู่หรือเปล่า” นายหยวนซีไม่โกรธ รอยยิ้มบนใบหน้าของเขายังคงใจดี เป็นผู้ใหญ่และอดทน เช่นเดียวกับเฟิ่งชิงเฉินเป็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่จงใจและโง่เขลา ไม่ว่านางจะทำอะไรผิด เขาจะเข้าใจและ อดทน ในความเป็นจริง นายหยวนซีเป็นผู้อาวุโสของเฟิ่งชิงเฉิน

“ไม่ ข้าไม่เคยข่มขู่ใคร ข้าแค่พูดตามความจริง ถ้าท่านไม่เชื่อ ก็ลองดู” เฟิ่งชิงเฉินพูดอย่างหน้าแน่วแน่เพื่อเป็นการแสดงออกว่านางกล้าที่จะทำ

หยวนซีถูกเฟิ่งชิงเฉินกลืนกินผ่านคำพูด เขาไม่อาจพูดโต้ตอบได้ มันดูน่าโกรธและน่าขัน

เฟิ่งชิงเฉิน ขี้เกียจเกินกว่าจะคุยกับหยวนซี “หยวนซี ข้าเฟิ่งชิงเฉินไม่อยากพูดแล้ว” นางโค้งคำนับเล็กน้อยยกมือขึ้นโดยไม่คำนึงถึงสิ่งที่หยวนซนคิด

หยวนซียื่นนิ้วไปที่แผ่นหลังของเฟิ่งชิงเฉินพยายามอ้าปากหลายครั้ง แต่พูดไม่ได้ เขาไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะประสบกับการสูญเสียครั้งใหญ่ต่อเฟิ่งชิงเฉิน

ไม่เป็นไร……

เขายอมรับว่าคำขู่ของเฟิ่งชิงเฉินนั้นได้ผล และเขากลัวที่จะถูกเปลื้องผ้าและแขวนคอที่ประตูเมือง แน่นอนว่าเขาไม่กลัว เฟิ่งชิงเฉิน

“หยวนซี ท่านไม่ต้องเศร้า มันถูกแล้วที่เฟิ่งชิงเฉินจะโกรธ การแลกกับแต้มคะแนนฉินนั้นน่าอายยิ่ง”

“ข้า ข้าไม่ได้เศร้า ข้าอยากแต่งงานกับเฟิ่งชิงเฉินจริงๆ ท่านไท่ซือ ท่านช่วยเป็นสื่อกลางให้ข้าจะได้ไหม?” ถ้านายหยวนซียอมแพ้ง่ายๆ เขาก็ไม่ใช่หยวนซี

กลัวอะไร เขาเขียนสารถึงตระกูลของเขาว่าเขาต้องการแต่งงาน และให้คนเตรียมการให้เขา

“อันนี้…ข้ามีน่าที่สำคัญที่ต้องทำ ไว้เจอกันใหม่ในภายหลังนะหยวนซี” ไท้ซือลูบเครา แน่นอนเขาไม่อยากให้เสด็จอาเก้าต้องถอนขนเขา

จากนั้นไท่ซือก็จากไป

“ไท่ซือ…” หยวนซีไม่อาจหยุดเขาได้ เขาจึงมองไปที่ไท่ฟู่และไท่เป่า แต่เขาคิดว่าใต้ท้าวสองคนนี้ปฏิเสธตามๆกัน พวกเขาเพียงบอกว่ามีเรื่องสำคัญที่จะต้องหารือกัน และค่อยพบกันภายหลัง

“อายุเยอะแล้วยังเดินเร็ว ไม่กลัวเจ็บเอวหรือ” คุณหยวนซีส่ายหัว ราวกับกังวลเกี่ยวกับผู้ใหญ่ทั้งสามคน

“อุ๊ย เอวข้า…” ทันทีที่คำพูดของคุณหยวนซีลดลง ไท่เป่าก็ปวดเอวขึ้นมา

“ข้าพูดถูกใช่ไหมหล่ะ” หยวนซีส่ายหัวแล้วเดินจากไป ขณะเดินอยู่ในลานภายในของวัง เขาก็สบายราวกับเดินอยู่บนภูเขาและในชนบท ซูหว่านมองดูร่างของหยวนซีที่เดินออกไป……

หยวนซีคนนี้น่าจะเป็นพี่น้องตระกูลชุย