นางสนมแพทย์อัจฉริยะ - บทที่ 450 ความดื้อรั้น ความยิ่งใหญ่ในการเล่นหมากรุก

“อะไรนะ? ไม่คุ้น?” ผู้อาวุโสเหยียนสังเกตเห็นการหายไปของเฟิ่งชิงเฉิน และดวงตาที่ของเขาก็เปล่งประกายด้วยปัญญา

เขาไม่มีหูหลัง ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ยินคำพูดของคนเหล่านั้น หยวนซีบอกว่าเขาต้องการแต่งงานกับเฟิ่งชิงเฉิน และเขาสนใจเรื่องทางโลกมาโดยตลอด เขาได้ส่งคนมาสอบถามเกี่ยวกับเฟิ้งชิงเฉินเป็นพิเศษ

เมื่อรู้ว่าเฟิ่งชิงเฉินประสบอะไร ผู้อาวุโสเหยียนกล่าวว่า “ความพากเพียร!”

อดทนกับสิ่งที่คนธรรมดาทนไม่ได้ ความพากเพียรของเฟิ่งชิงเฉินอยู่เหนือสิ่งที่ผู้ชายสามารถทำได้ เป็นเรื่องที่น่าชื่นชม!

“นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้ยินคำชมเชยเช่นนี้ และข้ารู้สึกดีใจ” เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้วางแผนที่จะซ่อนมันไว้เพื่อตัวเอง และนางไม่ได้บังคับ

นางไม่คิดว่าอดีตของนางจะมีความอัปยศดูไม่ได้ ถ้าไม่มีอดีต นางก็คงไม่มีวันนี้

ผู้อาวุโสเหยียนหัวเราะคิกคัก “ข้าคงจะต้องทำใจให้ชินเอง” หยวนซีปกป้องข้อบกพร่องของนางด้วยชื่อเสียงของเขา ทำให้ไม่มีใครกล้าแตะต้องคนที่เขาต้องการปกป้องได้

หยวนซีไม่ใช่ลูกชายคนโตของตระกูลมีชื่อเสียง เขามีรากฐานที่ลึกล้ำ นอกจากนี้ หยวนซีก็ไม่มีตระกูลใดอยู่เบื้องหลัง

เมื่อนึกถึงหวังจิ่นหลิง ผู้อาวุโสเหยียนรู้สึกสงสาร แต่เมื่อไม่มีแรงผลักดันตระกูลหวัง แม้แต่ผู้อาวุโสอย่างพวกเขาก็จะไม่สามารถจับคู่ได้

โชคดี โชคร้าย เช่นเดียวกับสถานการณ์ของ ของเฟิ่งชิงเฉิน ในเวลานี้หยวนซีได้ช่วยนาง และถึงแม้จะสร้างปัญหาให้กับนาง แต่ก็ทำให้คนอื่นไม่กล้าดูถูกนาง

เมื่อเห็นว่าผู้อาวุโสเหยียนใจดีกับเฟิ่งชิงเฉิน หลายคนก็อิจฉา ถ้าไม่ใช่เพราะข้อห้ามระหว่างผู้อาวุโสเหยียนกับผู้อาวุโสหยวนซี ก็จะมีบางคนที่ไม่มีสายตาและอยากจะอับอายต่อเฟิ่งชิงเฉิน

แน่นอน ผู้อาวุโสเหยียนสังเกตเห็นแววตาที่หึงหวงเหล่านั้น เขาเชื่อว่าเฟิ่งชิงเฉิน สามารถแก้ไขได้ด้วยตัวเอง และถ้าเขาสามารถเข้าไปในดวงตาของหยวนซีได้ เฟิ่งชิงเฉินจะต้องเป็นคนที่มีความสามารถ คนเหล่านี้อาจจะอิจฉาเฟิ่งชิงเฉิน ในตอนแรก หลังจากเห็นพรสวรรค์ของเฟิ่งชิงเฉิน เขารู้ช่องว่างระหว่างเฟิ่งชิงเฉิน คนเหล่านี้ชื่นชมพวกเขา นอกเหนือจากการชื่นชม อย่างไรก็ตามเฟิ่งชิงเฉินไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกับพวกเขา

“ซู่หว่านซิ่ว ชิงเฉินซิ่ว เชิญ” เมื่อผู้อาวุโสเหยียนก็เดินไปข้างหน้าเพื่อจะคำนับทันที และหลังจากที่หยานลาวตกลง พวกเขาจึงพาเฟิ่งชิงเฉิน และซู่หว่านออกไป

เฟิ่งชิงเฉินพยักหน้าให้ผู้อาวุโสเหยียนและคนอื่นๆ แล้วเดินจากไป แม้ว่าซูหว่านจะถูกละเลย แต่นางก็ไม่กล้าอวดดีต่อหน้านักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่เหล่านี้ในโลกแห่งวรรณกรรม คำพูดของคนเหล่านี้เพียงพอที่จะทำลายชื่อเสียงของซูหว่าน ไม่ว่าซูหว่านไม่พอใจเพียงใด รอยยิ้มบนใบหน้าของนางไม่เปลี่ยนแปลง

ในการเล่นหมากรุก ต้องมีห้องหมากรุกขนาดเล็กเท่านั้น แต่ราชบัณฑิตยสถานได้วางเกมหมากรุกไว้กลางทุ่งโล่ง และผู้อาวุโสเหยียนและคนอื่นๆอีกหลายคนก็นั่งดูหมากรุกและดื่มชาอย่างสบายๆ

หลังจากที่เฟิ่งชิงเฉินและซูหว่านนั่งลง เด็กชายตัวเล็กๆก็เข้ามาถามว่าใครเดินหมากสีขาว และใครเดินหมากสีดำ

ก่อนที่เฟิ่งชิงเฉินจะพูดได้ ซู่หว่านอธิบายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม มองเฟิ่งชิงเฉินอย่างพิจารณา กลัวว่าเฟิ่งชิงเฉินจะไม่เข้าใจ เฟิ่งชิงเฉินไม่อธิบาย นางหยิบชาในมือขึ้นมาแล้วพูดว่า “ชาชั้นดี” หลังจากที่ซูหว่านพูดจบ เฟิ่งชิงเฉินก็พูดว่า “ซูหว่านซิ่ว ถ้าคุณเป็นแขกรับเชิญ เจ้าสามารถเล่นหมากรุกสีดำ”

การปฏิบัติต่อซู่วานโดยตรงในฐานะสาวใช้ตัวน้อยของผู้บรรยาย ซู่ว่านต้องการกำจัดเฟิ่งชิงเฉิน แต่นางก็ยอมมอบตัว แต่นางไม่สามารถโกรธและหยิบหมากรุกสีดำในมือของเสี่ยวถง

“หวานหว่านไม่สุภาพ ไปกันเถอะ” ซูหวานทำเสียง “ตะกุกตะกัก”

ด้วยมือที่เพรียวบาง การดูผู้หญิงสวยเล่นหมากรุกก็เป็นความเพลิดเพลินเช่นกัน

ตัวหมากรุกสีดำซึ่งตกลงบนกระดานหมากรุกหยกขาวนั้นดูสะดุดตามาก ๆ ผู้ที่อยู่ใกล้ๆ กันเล็กน้อยต่างยกคอขึ้นเพื่อให้เห็นได้ชัดเจนราวกับว่าชิ้นนี้สามารถกำหนดผู้ชนะหรือผู้แพ้ได้

“ลูกชายคนนี้ประสบความสำเร็จ ตระกูลซูนั้นคู่ควรที่จะเป็นตระกูลใหญ่ แม้ว่าซูหว่านซิ่วจะเป็นลูกสาว แต่นางก็เชี่ยวชาญด้านเปียโน หมากรุก การประดิษฐ์ตัวอักษรและการวาดภาพ”

การแข่งขันภายนอกแม้จะเป็นอิสระแต่ก็เคร่งขรึมน้อยลงและมีเสียงดังมากขึ้น เฟิ่งชิงเฉินหยิบชิ้นหมากรุกขึ้นมาแล้ววางด้วยท่าทางสบายๆ

“หือ…” นี่หมายความว่าไง?

“จริงหรือที่เฟิงซิ่วเล่นหมากรุกไม่เป็นอย่างที่เล่าลือ?”

“อันนี้แย่กว่ามือใหม่ เฟิ่งซิ่ว ไม่รู้วิธีเล่นหมากรุกใช่ไหม?”

เฟิ่งชิงเฉินยิ้มและไม่พูดอะไร แต่ในสายตาของเขามีเรื่องตลก เรียกว่านักรู้และนักวิชาการไม่ต่างจากป้าในตลาดเมื่อพวกเขาส่งเสียงดังและพวกเขาพูดอย่างสง่างามมากขึ้น

เมื่อมองดูนักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่อย่าง ผู้อาวุโสเหยียนเห็นนางดูยุ่ง แต่ไม่แม้แต่จะขยับคิ้ว นี่คือพฤติกรรมที่แท้จริงของนักวิชาการ เมื่อนางสังเกตเห็นการจ้องมองของเฟิ่งชิงเฉิน ผู้อาวุโสเหยียน เงยศีรษะขึ้นเล็กน้อย และดวงตาของนางสบกับเฟิ่งชิงเฉิน

ไม่ต้องสงสัย ความไม่เข้าใจและการดูถูก ผู้อาวุโสเหยียนยังคงสงบและเฉลียวฉลาดเหมือนแต่ก่อน

เฟิ่งชิงเฉินชมนางอย่างสง่างามแล้วหยุดพูด ซูหว่านยืดอกอย่างไม่สุภาพ และพูดอย่างอ่อนโยนว่า “เฟิ่งซิ่ว เสียใจด้วยนะ?”

ดูสิว่าข้าใจกว้างแค่ไหน

“ข้าไม่เสียใจเลย ซูซิ่ว ทำไมข้าต้องเสียใจ?” คนเหล่านี้คิดว่านางไม่รู้วิธีเล่นหมากรุกจริงๆ

อืม…ซูหว่านสมควรได้รับความโชคร้าย สิ่งเดียวที่นางเก่งคือหมากรุก นางเรียนรู้ที่จะเล่นหมากรุกจากครูฝึกในกองทัพ ครูฝึกคนนั้นเป็นปรมาจารย์หมากรุก แน่นอนคนเก่งหมากรุกต้องรู้กลวิธีการต่อสู้

เราสามารถเข้าถึงหลายสิ่งได้จากการเล่นหมากรุก สามารถมองเห็นจิตใจคน และบุคลิกจากการเล่นหมากรุก เฟิ่งชิงเฉินคิดว่ามันสมเหตุสมผล

เมื่อเฟิ่งชิงเฉินเป็นผู้เรียนครั้งแรก นางเดินหมากไม่ค่อยดี สร้างความไม่พอใจแก่ฝ่ายตรงข้าม ทุกครั้งที่เฟิ่งชิงเฉินดื้อรั้น นั่นไม่ใช่ว่านางแพ้ไม่ได้ แต่หากนางแพ้ นางต้องเดินหมากอย่างหนักเพื่อเอาคืน

หลังจากใช้เวลาศึกษาการเดินหมากแล้ว เฟิ่งชิงเฉินก็แทบจะไม่สามารถผูกกับฝ่ายตรงข้ามได้ ครั้งหนึ่งนางโชคดีพอที่จะชนะฝ่ายตรงข้ามได้ หลังจากนั้นเฟิ่งชิงเฉินไม่เคยไปหาผู้สอนเพื่อเล่นหมากรุกอีกเลย

ผู้สอนไม่สามารถรอเฟิ่งชิงเฉินเป็นเวลานาน ไม่นานก็มาเดินหมากกับเฟิ่งชิงเฉิน แต่เฟิ่งชิงเฉินปฏิเสธที่จะเล่นหมากรุก เหตุผลของการปฏิเสธนั้นง่ายมาก นางรู้ความสามารถของตัวเอง การชนะเพียงครั้งเดียวนั้นเป็นเรื่องบังเอิญ เพราะนางประเมินคู่ต่อสู้ต่ำไป

เฟิ่งชิงเฉินมีความอิ่มเอม เดินหมากอย่างราบรื่นจนผู้สอนไม่สามารถหาโอกาสได้ เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเสียใจและเดินหมากที่เหลืออยู่

ตั้งแต่นั้นมาเฟิ่งชิงเฉินก็ไม่ค่อยได้เล่นหมากรุก อย่างที่ผู้สอนบอก พวกที่เก่งการเดินหมากรุกจะเก่งเรื่องกลยุทธ์ นางไม่รู้ว่านางเก่งเรื่องกลยุทธ์หรือเปล่า แต่นางรู้ดีว่าความโง่เขลาหมายความว่าอย่างไร

ในฐานะแพทย์ทหาร อัตลักษณ์ของนางมีความพิเศษโดยเนื้อแท้ หากนายพลในกองทัพพบว่านางมี “การทำตามอำเภอใจ” นางอาจจะตายโดยไม่รู้ตัว

หากไม่ใช่เพราะข้อเสนอของซูหว่านในการแข่งขันฉิน หมากรุก การประดิษฐ์ตัวอักษรและภาพวาด เฟิ่งชิงเฉินคงเกือบลืมไปแล้วว่านางรู้วิธีเดินหมากรุก

ซูหว่านระวังตัวมากเวลาเดินหมาก ขณะที่นางเป็นต่อในการเดินหมาก นางต้องคิดไตร่ตรองถึงสองครั้ง แต่เฟิ่งชิงเฉินนั้นตรงกันข้าม เมื่อนางเป็นต่อ นางเดินเร็ว และนางไม่ต้องคิดไต่ตรองสิ่งใด นางแค่เหลือบมองที่กระดานหมากรุก และวางหมากสีขาวในมือลง…