นางสนมแพทย์อัจฉริยะ - บทที่ 536 ปิดโรงเลี้ยงสัตว์ ผู้ใดบุกรุกจะถูกฆ่าอย่างไร้ความปราณี

นางสนมแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 536 ปิดโรงเลี้ยงสัตว์ ผู้ใดบุกรุกจะถูกฆ่าอย่างไร้ความปราณี
แค่ก แค่ก…

เสด็จอาเก้าไอเบาๆด้วยความไม่พอใจ เพื่อให้ทุกคนรู้ว่าเขาอยู่ที่นี่ และในขณะเดียวกันก็ทำให้เฟิ่งชิงเฉินทุกข์ใจ เห็นได้ชัดว่านางไม่สวย จะมีเสน่ห์ดึงดูดได้อย่างไร?

ตัวของเฟิ่งชิงเฉินเต็มไปด้วยเลือด ผมของนางเปียกโชกไปด้วยเหงื่อและพันคอรุงรังไปหมด นางไม่สวยเลยซักนิด แต่บ้าจริง แบบนี้มันดึงดูดความสนใจทุกคนที่อยู่ที่นี่

องครักษ์ทุกคนที่ยังมีสติสัมปชัญญะจับจ้องไปที่ผู้หญิงคนนี้ โดยเฉพาะชายหนุ่มปากแดง ฟันขาว…มองไปรอบๆ แปลว่า นางไม่ได้แค่พันแผลเหรอ ทำไมพวกเขาหน้าแดงเหมือมีความรัก ไม่ว่าเฟิ่งชิงเฉินทำอะไร

“เก้า…” องครักษ์เงยหน้าขึ้น และเมื่อเห็นบุคคลดังกล่าว พวกเขาก็ตกใจ ใครที่มีสติสัมปชัญญะก็จะลุกขึ้นและเตรียมคำนับทันที แต่ทันทีที่พวกเขาเคลื่อนไหว พวกเขาได้ยินการดุด่าอย่างรุนแรงของเฟิ่งชิงเฉิน ทำอะไร อย่าขยับ แผลเปิดแล้ว อย่าหวังว่าข้าจะพันแผลให้อีก”

คนเหล่านี้แม้ว่าจะได้รับบาดเจ็บไม่ร้ายแรง แต่หากไม่ได้รับการดูแลอย่างเหมาะสม พวกเขาจะพิการได้ง่าย เมื่อพวกเขาพิการ อนาคตของพวกเขาจะได้รับผลกระทบ

เมื่อองครักษ์ได้ยินคำพูดของเฟิ่งชิงเฉิน พวกเขามองไปที่เสด็จอาเก้าอย่างกังวล พวกเขาไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร แม้ว่าเสด็จอาเก้าจะมองทหารเหล่านี้อย่างไม่มีความสุข เขาก็อดไม่ได้ที่จะมองเฟิ่งชิงเฉินด้วยความไม่พอใจ แต่เขาก็พูดว่า “ตามสบาย”

องครักษ์ค่อยๆเอนหลัง แต่บรรยากาศในห้องเปลี่ยนไปจนพวกเขาไม่กล้าขยับ และไม่กล้าแม้แต่จะมองไปรอบๆ เพียงแต่คิดในใจว่า เกิดอะไรขึ้น เสด็จอาเก้ามาทำไม เขามาทำอะไรที่นี่ ทุกคนต่างไม่สบายใจ

การเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ส่งผลต่อผู้ป่วย และการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ของผู้ป่วยก็จะส่งผลต่อหมอ เฟิ่งชิงเฉินมองไปที่ผู้ป่วยที่แข็งทื่ออยู่ตรงหน้านาง และหยุดยืนขึ้น พร้อมกับพูดกับเสด็จอาเก้า “ไม่ทราบว่าเสด็จอาเก้ามีอะไรถึงมาที่นี่เพคะ?”

เฟิ่งชิงเฉินแสดงออกอย่างชัดเจนว่า นางไม่ต้อนรับเสด็จอาเก้า ใครก็ตามที่ขอให้เสด็จอาเก้ามาจะส่งผลต่องานของนาง

ข้ามาที่นี่ก็เพราะได้ยินว่าเจ้าเกิดเรื่อง เลยอยากจะมาช่วย ข้ามาไม่ได้หรือ?

เสด็จอาเก้าพูดในใจ เมื่อเห็นเฟิ่งชิงเฉินทำท่าทางรังเกียจเขา เขาก็มองไปที่องครักษ์ที่ก้มหน้าแต่เงี่ยหูฟังอยู่ เขาไม่อาจพูดอะไรได้ และเอ่ยคำสองคำออกมาอย่างเย็นชา “แค่ผ่านมาเฉยๆ!”

ผ่านมา ผ่านโรงเลี้ยงสัตว์ เสด็จอาเก้ามีธุระที่ต้องผ่านมาทางนี้เหรอ

“อ้อ งั้นชิงเฉินขอตัวก่อน” ชัดเจนว่านางกำลังไล่ตามใครบางคนอยู่ สิ่งนี้ทำให้เสด็จอาเก้าเจ็บปวด โชคดีที่เขาได้ยินเกี่ยวกับเหตุการณ์ในโรงเลี้ยงสัตว์หลวง และรีบมาหาผู้หญิงของเขา และเขาก็ได้พบนาง แต่น่าเสียดายเขาถูกนางขับไล่ “อะไรนะ เจ้าเกลียดข้าหรือ?”

ตอนเช้าก็ยังดีอยู่ ทำไมตื่นมาเป็นคนละคน เสด็จอาเก้าถอนหายใจ เขาพบว่าเฟิ่งชิงเฉินอยู่บนเตียงน่ารักกว่าตอนนี้

เฟิ่งชิงเฉินอดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขื่น “เสด็จอาเก้า ข้าจะเกลียดฝ่าบาทได้อย่างไร เพียงแค่ตอนนี้ฝ่าบาทส่งผลกระทบต่องานของข้าที่นี่ เราสามารถพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ในภายหลังได้ไหม?”

เฟิ่งชิงเฉินอธิบายอย่างอดทน ในยุคปัจจุบันถ้าเรื่องนี้ถูกเปิดเผย แม้ว่าเสนาธิการของทหารจะเข้ามา นางก็จะขับไล่เขาออกไป

เสด็จอาเก้าพยักหน้า คิ้วและตาของเขาเบิกกว้าง “ข้าจะยืนอยู่ข้างๆ และจะไม่ขัดขวางเจ้า เจ้าทำในสิ่งที่ต้องทำเถิด”

เสด็จอาเก้าบอกอย่างชัดเจนว่าเขาปฏิเสธที่จะจากไป เขารีบเข้าไปในวัง ที่โรงเลี้ยงสัตว์เกิดเรื่องอะไรขึ้น เขาไม่ทันได้ถาม ตอนนี้ทำได้เพียงปกป้องเฟิ่งชิงเฉินก่อน เพื่อป้องกันไม่ให้เฟิ่งชิงเฉินได้รับอันตราย

เฟิ่งชิงเฉินปวดหัว นางจะบอกเสด็จอาเก้าได้อย่างไรว่าไม่ใช่นางที่ได้รับผลกระทบ แต่เป็นผู้บาดเจ็บ และไม่เหมาะที่จะพูดถึงความเกลียดชัง และความดีความชอบในตอนนี้

ขณะที่เฟิ่งชิงเฉินกำลังคิดว่าจะเกลี้ยกล่อมเสด็จอาเก้าให้ออกไปได้อย่างไร องครักษ์ตัวน้อยก็มาพร้อมกับกล่องยาของนาง…

“คุณหนูเฟิ่ง ข้าได้กล่องยามาแล้ว” องครักษ์ตัวน้อยรีบวิ่งเข้าไป และเสด็จอาเก้าก็บังเอิญมายืนอยู่ที่ประตู ถ้าเสด็จอาเก้าไม่หลบ เขาคงจะพุ่งเข้าไปหาเสด็จอาเก้าโดยตรง

“อะไรกัน…” องครักษ์ตัวน้อยอ้าปาก และกำลังจะดุใครซักคน เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมอง หน้าของเขาก็ซีดพร้อมกับคุกเข่าลงดังตุบ “เสด็จอาเก้า ขอพระองค์ทรงพระเจริญ พันปี พันพันปี หากข้าน้อยทำอะไรผิดไป ขอฝ่าบาทโปรดให้อภัย”

“อืม” เสด็จอาเก้าตอบอย่างเย็นชา ไม่กล่าวโทษหรือให้อภัย เขาแค่ปล่อยให้คนนั้นคุกเข่า

เฟิ่งชิงเฉินเหลือบมององครักษ์ตัวน้อยอย่างเห็นอกเห็นใจ จากนั้นก้าวไปข้างหน้าเพื่อนำกล่องยาให้เฟิ่งชิงเฉิน เฟิ่งชิงเฉินกล่าวว่า “เสด็จอาเก้า นี่ไม่ใช่ที่สำหรับการพูดคุย ดูสิ เปลี่ยนที่ดีไหม?”

เสด็จอาเก้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง พยักหน้า และเดินไปในห้องพร้อมกับยกขาขึ้น เขาถามหัวหน้าองครักษ์ตัวน้อยว่าเกิดอะไรขึ้นที่โรงเลี้ยงสัตว์หลวง

“ยืนนิ่งทำไม รีบตามไปสิ” เฟิ่งชิงเฉินรีบเตือนองครักษ์ตัวน้อยอย่างรวดเร็ว

ตามความเข้าใจของนาง สำหรับเรื่องนี้เสด็จอาเก้าจะไม่ลงโทษใคร

“คุณหนูเฟิ่ง…” หัวหน้าองครักษ์มีสีหน้าขมขื่น เฉกเช่นแม่ตาย เฟิ่งชิงเฉินทนไม่ไหวจึงปลอบเขาว่า: “ไม่ต้องห่วง ข้าไม่ตาบหรอก เสด็จอาเก้าไม่ใช่คนตระหนี่ เจ้าไม่ได้ชนเขาสักหน่อย”

“ใช่ ใช่ ใช่” ด้วยคำพูดของ เฟิ่งชิงเฉินหัวหน้าองครักษ์ตัวน้อยก็มีสติขึ้นมาในทันที และวิ่งเหยาะตามเสด็จอาเก้า

เมื่อมีกล่องยาแล้ว เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่ต้องผูกยาติดตัวไว้ นางสามารถนำยาในกล่องเครื่องมือแพทย์อันชาญฉลาดออกมาใช้อย่างปลอดภัย ซึ่งช่วยเพิ่มความเร็วในการรักษาได้เป็นอย่างดี

ในห้อง เสด็จอาเก้ายังถามถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในโรงเลี้ยงสัตว์หลวง หัวหน้าองครักษ์เล่าคำพูดที่ซูหว่านและเย่เย่ด่าทอเฟิ่งชิงเฉิน

เสด็จอาเก้าเป็นใคร เมื่อได้ยินสิ่งที่ซูหว่านและเย่เย่พูดและคิดเกี่ยวกับเขาและเฟิ่งชิงเฉินในค่ำคืนที่ผ่านมา เขาก็รู้ว่างูในโรงเลี้ยงสัตว์นั้นถูกเย่เย่และซูหว่านนำมาปล่อย และพวกเขาต้องการให้งูทำร้ายเฟิ่งชิงเฉิน และเฟิ่งชิงเฉินถูกงูกลืนเข้าไปก็จะเป็นอุบัติเหตุและพวกเขาจะไม่ต้องรับผิดชอบต่อสิ่งที่เกิดขึ้น

พวกเขาไม่ได้คิดว่าการทำร้ายผู้อื่นจะเป็นการทำร้ายตัวเองทางอ้อม งูตัวนั้นเลื้อยผิดทาง มันเลื้อยไปทางซูหว่าน ไม่น่าแปลกใจที่เย่เย่กล่าวว่าพระเจ้าอยู่ข้างเฟิ่งชิงเฉิน ถ้าเฟิ่งชิงเฉินพบงูหลามในวันนี้ เฟิ่งชิงเฉินก็คงตายแล้ว เฟิ่งชิงเฉินไม่มีใครที่สามารถช่วยชีวิตนางได้

หลังจากที่หัวหน้าองครักษ์พูดจบ เขาไม่ได้ยินเสด็จอาเก้าโต้ตอบเป็นเวลานาน เขาจึงพูดด้วยความไม่สบายใจ “เสด็จอาเก้า?”

เสด็จอาเก้าลุกขึ้นยืนโดยไม่มีการเตือน หัวหน้าองครักษ์ตกใจจนคุกเข่าลงอย่างรวดเร็ว และขณะที่กำลังจะอ้าปากขอความเมตตา เขาก็ได้ยินเสด็จอาเก้าพูดต่อ เขาก็หุบปากอย่างรวดเร็วและฟังคำสั่งของเสด็จอาเก้า

“เบิกฎีกานี้ ปิดโรงเลี้ยงสัตว์หลวง ไม่อนุญาตให้ผู้ใดเข้าหรือออกเป็นอันขาด”

“อา… เสด็จอาเก้า โรงเลี้ยงสัตว์หลวงแห่งนี้…” หัวหน้าองครักษ์ล้มลงด้วยความตกใจ

การเข้าออกโรงเลี้ยงสัตว์หลวงต้องได้รับคำสั่งจากจักรพรรดิ ฝ่าบาทที่นี่คือเขตพระราชวัง มีเพียงจักรพรรดิเท่านั้นที่รับสั่งได้

“ทำไม ไม่กล้าเหรอ” เสด็จอาเก้ามองอย่างเย็นชา หัวหน้าองครักษ์กลัวจนรีบลุกขึ้น “รับพระบัญชา”

เสด็จอาเก้าพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ “ข้าจะรับผิดชอบทุกอย่างที่เกิดขึ้นเอง”

“รับด้วยเกล้า” เมื่อได้ยินดังนั้น หัวหน้าองครักษ์ก็เปลี่ยนเป็นน้ำเสียงที่มีความมั่นใจเต็มเปี่ยม

ด้วยคำพูดนี้ พวกเขาจะต้องกลัวอะไร?

“จำไว้ว่าโรงเลี้ยงสัตว์หลวงนั้นเข้าได้ แต่ห้ามออกไป แม้แต่องค์ชายก็ไม่ได้รับอนุญาต ผู้ใดบุกรุกจะถูกฆ่าอย่างไร้ความปราณี หากข้าต้องการจะทำการใดกับที่นี่ แม้แต่แมลงวันก็บินออกมาไม่ได้” เสด็จอาเก้าไม่ยอมให้พวกเขาฆ่าเฟิ่งชิงเฉินโดยไม่จ่ายค่าเสียหายใดๆ

“โปรดวางใจ เสด็จอาเก้า ข้าน้อยจะปกป้องโรงเลี้ยงสัตว์หลวงอย่างเต็มที่”

ด้วยความหยิ่งทะนงและยิ่งใหญ่ ผู้ใต้บังคับบัญชาจะมีความมั่นใจในการทำสิ่งต่างๆ และหัวหน้าองครักษ์ก็จะมีความมั่นใจในการดำเนินการ…

เรื่องนี้จะไม่มีแม้แต่ความเมตตา!