นางสนมแพทย์อัจฉริยะ - บทที่ 764 วันส่งท้ายปีเก่า สร้างความปั่นป่วนวังหลังซีหลิง

นางสนมแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 764 วันส่งท้ายปีเก่า สร้างความปั่นป่วนวังหลังซีหลิง

แม้ว่าเฟิ่งชิงเฉินจะไม่ถูกมองว่าเป็นศัตรูของทั้งสี่แคว้น แต่แน่นอนว่านักฆ่าเป็นศัตรูของสาธารณชน การที่เฟิ่งชิงเฉินได้รับการปกป้องจากจั่วอั้นนั้นเป็นเพียงชั่วคราวเท่านั้น

สำหรับเรื่องนี้แล้วเสด็จอาเก้าและหวังจิ่นหลิงเห็นตรงกันคือ หากเฟิ่งชิงเฉินสามารถนำพันธมิตรนักฆ่ามาใช้ประโยชน์ได้ ก็สามารถแก้ปัญหาค่าหัวได้

แน่นอนว่านี่ไม่ใช่ปัญหาง่ายๆ แม้ว่าเสด็จอาเก้าอยากได้พันธมิตรนักฆ่ามาครอบครอง แต่ต้องยอมรับว่าพันธมิตรนักฆ่านั้นเป็นกระดูกที่แข็ง ซึ่งไม่ง่ายที่จะเคี้ยว หากไม่ระวังฟันจะหักได้

แต่พวกเขาต้องแทะกระดูกนี้ มิฉะนั้นเฟิ่งชิงเฉินจะไม่มีวันอยู่อย่างสงบสุข

เมื่อนึกถึงเรื่องนักฆ่าทีไร เสด็จอาเก้าก็ปวดหัว เขามุ่งมั่นที่จะปราบจั่วอั้น และทำให้จั่วอั้นปั่นป่วน!

“ชิงเฉิน เจ้าไม่ต้องกังวลเรื่องราชวงศ์ซีหลิง ข้าจะช่วยเจ้าเอง และสิ่งที่เจ้าต้องทำคือทำทุกวิถีทางให้ได้จั่วอั้นมา ขอเพียงรักษาเขาไว้ได้สามถึงห้าปี ระหว่างนั้นเราจะหาทางออก”

“เข้าใจแล้ว ข้าจะใช้วิธีที่ทำให้เขายอมช่วยอย่างเต็มใจ” แม้ว่าจะไม่มีการลอบสังหารระหว่างที่มาซีหลิง แต่เฟิ่งชิงเฉินเข้าใจถึงกลิ่นอายของเลือดที่กำลังจะโชยมา

ไม่ใช่ว่าไม่มีนักฆ่า แต่นักฆ่าเหล่านั้นถูกเสด็จอาเก้าจัดการก่อนแล้ว ดังนั้นจึงจำเป็นต้องหาคนที่มีความสามารถมาปกป้องนาง การปราบจั่วอั้นนั้นง่าย แต่มันไม่ง่ายที่จั่วอั้นจะปกป้องเฟิ่งชิงเฉินด้วยความเต็มใจ ท้ายที่สุดไม่ว่าเฟิ่งชิงเฉินจะเป็นหรือตายก็ไม่เป็นผลต่อจั่วอั้น

เฟิ่งชิงเฉินมีความคิดบางอย่าง แต่เป็นเพียงแผนสำรองเท่านั้น เสด็จอาเก้าสามารถใช้แผนนี้ได้ หากอยากที่จะปราบจั่วอั้น ต้องใช้เวลา

เสด็จอาเก้าเดินไปเดินมาอย่างไม่เร่งรีบ รอให้เฟิ่งชิงเฉินนั่งคิดอย่างเงียบ ๆ

เสด็จอาเก้ามาที่ซีหลิงเพื่อมาหาจั่วอั้นและเตรียมของขวัญให้เหยาหวา เขาไม่ลืมเรื่องของซีหลิงเทียนเหล่ย และอุปสรรคขององค์หญิงเหยาหวาต่อเฟิ่งชิงเฉิน

พวกเขาสองคนเป็นพี่น้องกันตั้งแต่เรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น

จนกระทั่งค่ำแล้ว เฟิ่งชิงเฉินยังคิดวิธีไม่ออก เสด็จอาเก้าไม่ได้เร่งรีบ เพียงแค่บอกให้เฟิ่งชิงเฉินระวังตัวเวลาออกไปตอนกลางคืน

“ไปเถอะ ข้าไม่เป็นไรหรอก” เฟิ่งชิงเฉินช่วยเสด็จอาเก้าเตรียมเสื้อผ้า และไปส่งเขาด้วยรอยยิ้ม ไม่ว่าพวกเขาจะมีหน้าตาอย่างไร แต่พวกเขาดูเหมือนคู่บ่าวสาวจริง ๆ ในเวลานั้นเสด็จอาเก้าออกไปอย่างอุ่นใจ

การที่เสด็จอาเก้าจะมาที่ซีหลิงนั้นไม่ง่ายเลย เขาต้องไปพบปะกับคนที่เขาวางไว้ในใจ และในขณะเดียวกันเขาต้องเตรียมการบางอย่าง

เจ้าของโรงเตี๊ยมเตรียมการเรียบร้อย เสด็จอาเก้าออกจากโรงเตี๊ยมและขึ้นรถม้าที่เตรียมไว้ จากนั้นเขาก็ได้วางแผนบางอย่าง

เมื่อผ่านถนนซิ่วจื่อ รถม้าก็ลดความเร็วลง และวิ่งเคียงข้างกับรถม้าสีเขียวอีกคันที่หัวมุมถนน คนในรถม้าอีกคันก็ลงจากรถเปลี่ยนไปนั่งรถม้าของเสด็จอาเก้า

“พบนายท่าน” ทันทีที่ผู้มาเยือนขึ้นไปในรถม้า เขาก็คุกเข่าลง ไม่รู้ว่าเขาคุกเข่าในที่แคบได้อย่างไร

“ลุกขึ้น” เสด็จอาเก้ามองสายลับที่เขาส่งเข้ามาในซีหลิงกว่าสิบห้าปี

โอวหยางเฉิงอัน ตอนอายุได้สิบห้าปีเขาเล่าเรียนเหมือนเด็กทั่ว ๆ ไป ฐานะของเขายากจนและเกือบอดตาย ใครจะคิดว่าสิบห้าปีผ่านไปเด็กคนนี้จะเป็นหน่วยข่าวกรองที่ดีที่สุดในซีหลิง รองผู้บัญชาการองครักษ์เสื้อแพร

องครักษ์เสื้อแพรในซีหลิงมีหน้าที่เหมือนกับองครักษ์เสื้อแพรในตงหลิง เป็นผู้มีอำนาจที่อยู่ในมือของจักรพรรดิ มองเผิน ๆ แล้วเป็นหน่วยงานธรรมดา ๆ แต่จริง ๆ แล้วมันเป็นหน่วยงานข่าวกรองที่ใหญ่ที่สุด พวกเขาซ่อนตัวอยู่ในความมืดและ เชี่ยวชาญในการรวบรวมข้อมูลและความลับสำหรับจักรพรรดิ องค์กรของภารกิจมีลักษณะเดียวกันกับกองพลทหารเสินจีของเสด็จอาเก้า

“ขอบคุณนายท่าน”

โอวหยางเฉิงอันเงยหน้าขึ้น และทันทีที่เขาเห็นเสด็จอาเก้าเขาก็ตกตะลึง

เขารู้ว่าเจ้านายของเขานั้นเก่งกาจ แต่เขาไม่คิดว่าเขาจะเป็นคนที่โดดเด่น แม้เขาจะเคยได้ยินว่าเสด็จอาเก้าแห่งตงหลิงนั้นมีรูปร่างหน้าตางดงาม แต่เขาก็ไม่ตกใจมากนัก

โอวหยางเฉิงอันรู้สึกทึ่งกับสิ่งที่เห็น จนกระทั่งเสด็จอาเก้าแสดงความไม่พอใจ และเคาะประตูรถม้าเบา ๆ ก่อนที่เขาจะตอบสนอง เขาก็รีบก้มหัวลง แต่ไม่กล้าลุกขึ้น “ข้าน้อยสมควรตาย ฝ่าบาทได้โปรดอภัย”

“ไปที่แผนกลงทัณฑ์เพื่อรับการลงโทษด้วยตัวเอง” เสด็จอาเก้าพูดเสียงดัง

“รับด้วยเกล้า” โอวหยางเฉิงอันเหงื่อไหล และรีบตอบ จากนั้นเขาก็ตระหนักได้ว่าแม้ว่าเจ้านายของเขาจะงดงาม แต่ก็ไม่ใช่เจ้านายที่ดีเลย เมื่อถูกครอบงำด้วยรัศมีของเจ้านาย เขาก็ไม่รู้จะพูดอะไร

แม้เผชิญหน้ากับจักรพรรดิ เขาก็ไม่ตื่นตระหนกขนาดนั้น

เมื่อเห็นว่าโอวหยางเฉิงอันเป็นเจ้าหน้าที่ข่าวกรองของซีหลิงมีความซื่อสัตย์ เสด็จอาเก้าเห็นว่าเป็นเรื่องดี แต่เขาก็ยังเด็กอยู่

เสด็จอาเก้าไม่อนุญาตให้โอวหยางเฉิงอันลุกขึ้น ปล่อยให้เขาคุกเข่าต่อหน้า และเริ่มสอบถามเกี่ยวกับสถานการณ์ของซีหลิงและการเจริญเติบโตทางการงานของโอวหยางเฉิงอัน

โอวหยางเฉิงอันทำหน้าที่รวบรวมข้อมูลของคนทุกประเภทที่จำเป็นต้องรวบรวมข้อมูล เขาอยู่ในซีหลิงมาหลายปีแล้ว และเขาไม่ได้ทำอะไรที่ทรยศต่อซีหลิง หน้าที่ของเขาคือทำเพื่อประโยชน์ของซีหลิง

จากข้อมูลของโอวหยางเฉิงอัน ไม่ว่าเขาจะมีความสามารถเพียงใดก็เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไต่เต้าจากนักวิชาการที่ยากจนไปสู่ตำแหน่งรองผู้บัญชาการในเวลาเพียง 15 ปี เสด็จอาเก้าปูทางให้เฉิงอันไปสู่จุดสูงสุด และตอนนี้ถึงเวลาแล้ว ที่โอวหยางเฉิงอันจะต้องชดใช้

หลังจากรู้ถึงเกี่ยวกับสถานการณ์ในซีหลิง และการพัฒนากำลังคนของเขา เสด็จอาเก้าก็ให้โอวหยางเฉิงอันเร่งกำหนดอัตรากำลังคนให้เร็วขึ้น

เมื่อโอวหยางเฉิงอันรับปาก เสด็จอาเก้าก็ไม่พูดอะไร และสั่งการต่อ “บอกหงซิ่วให้จัดการในฉลองวันส่งท้ายปีเก่า ช่วงเวลานี้สร้างสัมพันธ์กับฮองเฮาเสียหน่อย”

“ทราบ” แม้เสด็จอาเก้าจะไม่ได้เจาะจง แต่โอวหยางเฉิงอันก็พอที่จะเข้าใจ

หงซิ่วเป็นเบี้ยในวังหลังของซีหลิง เป็นนางสนมที่ตั้งครรภ์ได้ไม่นาน ให้จัดการในงานเลี้ยงส่งท้ายปีเก่าก็เพราะวันนั้นนางจะฆ่าลูกในท้องตัวเอง

ก่อนหน้านั้นไปมาหาสู่กับฮองเฮาบ่อยมาก ไม่ใช่เพื่อใส่ร้ายฮองเฮา แต่พวกนางหวังว่าฮองเฮาจะช่วยนาง ในเมื่อช่วยแล้วก็ต้องใส่ร้ายอีกฝ่าย นั่นคือพระสนมหยู

ฮองเฮาเป็นมารดาของซีหลิงเทียนอวี่ พระสนมหยูเป็นมารดาของซีหลิงเทียนเหล่ยและองค์หญิงเหยาหวา

ซีหลิงเทียวอวี่ในฐานะองค์ชายคนโตของพระราชวัง เขาเป็นผู้ที่จะเข้ามาชิงตำแหน่งจักรพรรดิแห่งซีหลิง แต่เขาถูกลักพาตัวเมื่อเขายังเด็กและขาของเขาพิการ

ซีหลิงเทียนอวี่เคยสงสัยว่าคนที่ทำให้ขาของเขาพิการคือแม่ของเขา เมื่อกลับมาซีหลิง แม่ลูกก็ได้พูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างเปิดเผยและตรงไปตรงมา

แม้ว่าซีหลิงเทียนอวี่จะไม่สามารถไว้วางใจแม่ของเขาได้อย่างสมบูรณ์ แต่สถานการณ์ปัจจุบันเขาไม่อาจคิดมากได้

แม้ว่าจะไม่พบหลักฐานสำคัญ แต่ก็มีข้อบ่งชี้ว่าคนที่ทำให้ขาของซีหลิงเทียนอวี่พิการนั้นเป็นไปได้มากที่สุดคือพระสนมหยู มารดาของซีหลิงเทียนเหล่ย และองค์หญิงเหยาหวา หลังจากที่จัดการกับซีหลิงเทียนอวี่ได้ คนที่ได้รับผลประโยชน์ที่สุดคือพระสนมหยู…