นางสนมแพทย์อัจฉริยะ - บทที่ 765 รายงานการมาเยือนซีหลิง

นางสนมแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 765 รายงานการมาเยือนซีหลิง

พระสนมหยูเกิดมาด้วยฐานะยากจน นางเป็นสาวงามที่เงียบขรึมและอ่อนแอ นางมักจะถูกคนอื่นรังแกอยู่บ่อยครั้ง

พระสนมหยูไม่ได้รับความช่วยเหลือจากราชสำนัก แม้ว่านางจะให้กำเนิดองค์ชายและองค์หญิง หลังจากที่ซีหลิงเทียนอวี่ถูกลอบทำร้ายจนพิการ ลูกชายของนางจึงมีโอกาสได้ขึ้นครองบัลลังก์มากที่สุด

ในอีกไม่กี่ปีข้างหน้าราชวงศ์ซีหลิงจะไม่มีองค์ชายและองค์หญิง แม้จะมีนางสนมที่เก่งเกาจ แต่ก็ยากที่จะให้กำเนิดเพราะถูกฆ่าเสียก่อน

ซีหลิงเทียนเหล่ยกลายเป็นองค์ชายที่มีสุขภาพดีเพียงคนเดียวของราชวงศ์ซีหลิง ดังนั้นเขาจึงได้รับการสถาปนาให้เป็นรัชทายาทโดยไม่มีคู่แข่งใด ๆ และหยูเหม่ยเหรินยังได้รับตำแหน่งนางสนมกิตติมศักดิ์ แม่และลูกชายกลายเป็นคนสำคัญของวังหลัง

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ราชวงศ์ซีหลิงไม่มีการกำเนิดองค์ชาย กล่าวได้ว่าไม่เกี่ยวกับสนมหยู ตีให้ตายเสด็จอาเก้าก็ไม่มีทางเชื่อ มีเพียงโอกาสจากฮองเฮาเท่านั้นที่จะหาหลักฐานที่พระสนมหยูสร้างความปั่นป่วนในวังหลัง เพราะ…

ไม่มีจักรพรรดิองค์ใดสามารถทนผู้หญิงที่ฆ่าลูกของตัวเองได้ ตราบเท่าที่ฮองเฮาพบหลักฐาน ก็จะสามารถทำนายชะตากรรมของพระสนมหยูได้ แม้ว่าซีหลิงเทียนเหล่ยจะเป็นองค์รัชทายาท แต่ด้วยเขามีแม่ที่ชั่วร้าย เขาจะต้องถูกซีหลิงลงโทษอย่างแน่นอน เมื่อถึงเวลา…

แต่ฐานะองค์รัชทายาทนี้จะมั่นคงแค่ไหน นั่นยังคงเป็นปัญหาอยู่

ส่วนทำไมตอนนี้ถึงลงมือ เหตุผลง่ายมาก เพราะว่าเป็นจังหวะที่ดี

ก่อนหน้านี้ซีหลิงเทียนอวี่ต้องนั่งอยู่บนรถเข็น แม้ว่าใบหน้าที่แท้จริงของพระสนมหยูจะถูกเปิดเผย แต่จักรพรรดิเห็นแก่ซีหลิงจึงไม่ทำอะไรพระสนมหยู นับประสาอะไรกับซีหลิงเทียนเหล่ย แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกันแล้ว

ตอนนี้ซีหลิงเทียนอวี่สามารถเดินได้แล้ว เขาไม่แตกต่างจากคนปกติ ขาเทียมที่เฟิ่งชิงเฉินใส่ให้เขาไม่แตกต่างจากผิวหนังปกติ ไม่มีใครรู้ว่าขาของซีหลิงเทียนเหล่ยเป็นขาเทียม

ซีหลิงเทียนอวี่มีคุณสมบัติเหมาะสมที่จะสืบทอดบัลลังก์ ประกอบกับกับอำนาจของฮองเฮา เป็นไปไม่ได้ที่จะปลดซีหลิงเทียนเหล่ย

ไม่ว่าพระสนมหยูจะแข็งแกร่งเพียงใด หวังหลังมีขีดจำกัด ไม่ว่าซีหลิงเทียนเหล่ยจะฉลาดแค่ไหน หลังจากผ่านไปหลายปี และจักรพรรดิแห่งซีหลิง ยังมีชีวิตอีกหลายทศวรรษ เป็นไปไม่ได้ที่นางจะกุมอำนาจมากเกินไป อย่างน้อยซีหลิงเทียนเหล่ยก็ไม่อาจใช้อำนาจของฮองเฮาได้

ในอดีตอัครมหาเสนาบดีของราชสำนัก และรัฐบาลกลางจะตกเป็นของซีหลิงเทียนเหล่ย เพราะไม่มีคู่แข่ง แต่ตอนนี้แตกต่างออกไป เมื่อมีซีหลิง เทียนอวี่อยู่ใกล้พวกเขา พวกเขาต้องคิดให้มากกว่านี้ อย่างน้อยพวกเขาจะไม่เดิมพันสมบัติกับซีหลิงเทียนเหล่ย

นอกจากนี้ซีหลิงเทียนเหล่ยเชื่อว่าซีหลิงเทียนอวี่เป็นคนพิการและซีหลิงอยู่ในมือเขาแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องกังวลเลย เขาค่อย ๆ มุ่งไปที่ต่างเมืองเดินทางไปที่ต่าง ๆ เพื่อเลือกนางสนม และคลายการควบคุมรัฐบาลซีหลิง

แม้ว่าตอนนี้ซีหลิงเทียนเหล่ยจะพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อกลับไปที่ซีหลิงและพักฟื้น แต่เขาก็ใช้ประโยชน์จากการแต่งงานของเหยาหวาเพื่อรั้งเขาไว้ทำให้เขาไม่สามารถกลับไปที่ซีหลิงได้

ภายใต้การดำเนินการของกองกำลังต่าง ๆ ในฐานะองค์รัชทายาท ซีหลิงเทียนเหล่ยตกอยู่ในอันตราย ดังนั้นซีหลิงเทียนเหล่ยจึงรู้ว่าการต่อสู้ของเผ่าเสวียนเซียวนั้นผิดปกติ แต่เขาจึงยังคงเสี่ยงที่จะต่อสู้

เขาต้องการการสนับสนุนเพื่อเสถียรภาพในตำแหน่งองค์รัชทายาทอย่างเร่งด่วน และแน่นอนว่าการรวมเผ่านเสวียนเซียวไว้ในแคว้นซีหลิงนั้นถือเป็นความช่วยเหลือที่ยอดเยี่ยมอย่างยิ่ง แต่…

เขาพบกับตัวแปรคือเสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉิน ซึ่งทำให้แผนของเขาล้มเหลว และทำให้ยากที่จะรักษาองค์รัชทายาท

เสด็จอาเก้าใช้หงซิ่วเพื่อเปิดเผยใบหน้าที่แท้จริงของพระสนมหยู ซึ่งเป็นความงามที่เป็นฟางเส้นสุดท้ายที่ทำให้อูฐหลังหัก ในเวลานั้นซีหลิงเทียนเหล่ยอาจเสียใจ

แม้ว่าเสด็จอาเก้าจะไม่ได้บอกความจริงเกี่ยวกับแผนนี้ แต่โอวหยางเฉิงอันก็สามารถค้นหากุญแจได้ และรู้วิธีใช้เรื่องนี้เพื่อแสวงหาผลประโยชน์สูงสุดสำหรับฝ่ายของเขาเอง” โอวหยางเฉิงอันถึงกับตกตะลึง

“นายท่าน?” โอวหยางเฉิงอันคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่เขาไม่สามารถคิดถึงประโยชน์ใดๆ ในการเปิดเผยที่อยู่ของเสด็จอาเก้าได้

เสด็จอาเก้าเย้ยหยัน เลิกคิ้วแล้วถามกลับ “ทำไม? เจ้าอยากเป็นรองผู้บัญชาการไปตลอดชีวิตเหรอ?”

เพ้ง……

โอวหยางเฉิงอันเข้าใจทันทีว่าเสด็จอาเก้ากำลังใช้ความปลอดภัยของตัวเองเพื่อปูทางให้เขา

โอวหยางเฉิงอันไม่ได้คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาหมอบลงกับพื้นอย่างแรง เขาโอวหยางเฉิงจะทำเช่นไร ? แม้ว่าตายแทนเจ้านายได้ แต่ไม่คิดว่าจะหมอบถูกไม้กระดานจนทำให้หน้าผากเป็นสีดำ

เมื่อรู้ว่าเสด็จอาเก้าไม่ชอบติดต่อกับผู้คน โอวหยางเฉิงอันเงยหน้าขึ้นอย่างสั่นเทา แต่โชคดีที่เสด็จอาเก้าไม่โกรธและพูดว่า “ระวังด้วย”

หน้าผากของเขาได้รับบาดเจ็บ โครงตาข่ายองุ่นล้มลง

“รับด้วยเกล้า ข้าน้อยเชื่อฟังนายท่าน โปรดวางใจได้ เจ้านาย ข้าน้อยคนนี้จะไม่ทำให้ความคาดหวังของนายท่านผิดหวังอย่างแน่นอน” โอวหยางเฉิงอันกำหมัดแน่น และพูดอย่างหนักแน่น

“ใจเย็นๆ ข้าจะใช้โอกาสนี้กำจัดองครักษ์เสื้อแพร ไม่ว่าเจ้าจะนั่งตำแหน่งนั้นหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับเจ้า ข้าทำได้เพียงช่วยเจ้าเท่านั้น” ตราบใดที่มีโอกาส เสด็จอาเก้าจะไม่ละความพยายามที่จะช่วยให้เขาไปสู่จุดสูงสุดของตัวหมากรุกที่เพิ่งยกขึ้น ท้ายที่สุด ยิ่งโอวหยางเฉิงอันปีนขึ้นไปได้สูงเท่าไหร่ก็ยิ่งเป็นผลดีสำหรับเขาเท่านั้น

“นายท่าน อย่ากังวลไปเลย มันเป็นความปลอดภัยของนายท่าน อีกสองสามวันข้าน้อยค่อยรายงานออกไป” นี่คือซีหลิง และโอวหยางเฉิงอันกังวลว่าจะมีเหตุไม่ดีเกิดขึ้นกับเสด็จอาเก้า ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเสด็จอาเก้า เขาคงทำอะไรไม่ถูก แหนมีราก ยิ่งปีนสูง ยิ่งร่วงหนัก

“ไม่ ยิ่งเร็วเท่าไหร่เจ้าก็ยิ่งได้รับความเชื่อถือมากขึ้นเท่านั้น” เมื่อโอวหยางเฉิงอันอยู่ใกล้ ๆ เขาไม่จำเป็นต้องทำอะไรในซีหลิง เขาไม่รังเกียจที่จะถูกองครักษ์เสื้อแพรจับตา

“ใช่ ผู้ใต้บังคับบัญชาคนนี้เชื่อฟัง” เมื่อรู้ว่าเสด็จอาเก้ามีแผนการ โอวหยางเฉิงอันจึงไม่กล้าที่จะเกลี้ยกล่อมเขาอีกต่อไป

“ไปเถอะ” หลังจากกล่าวรายงานเรียบร้อย เขาก็กำหนดภารกิจให้โอวหยางเฉิงอัน เสด็จอาเก้าไม่อยากนิ่งเงียบนานเกินไป คืนนี้เขาตัดสินใจไปพบบุคคลที่สำคัญมาก

“รับด้วยเกล้า”

โอวหยางเฉินอันกลับไปที่รถม้าของเขา คนขับสะบัดแส้ รถม้าของโอวหยางเฉิงอันเดินอย่างรวดเร็ว ในขณะที่รถม้าของเสด็จอาเก้าเคลื่อนที่ไปข้างหน้าด้วยความเร็วที่นุ่มนวล และปลายทางยังคงเป็นเรือนดอกไม้

เมื่อพูดคุยเรื่องในซ่างจริง เรือนดอกไม้เป็นทางเลือกที่ดี แม้ว่าเสด็จอาเก้าจะไม่ชอบ แต่ก็ต้องบอกว่าเรือนดอกไม้ที่ลอยอยู่กลางแม่น้ำนั้นปลอดภัยมากสำหรับทั้งสองฝ่าย

รถม้าหยุดอยู่ข้างเรือนดอกไม้ที่ไม่เด่น เรือนดอกไม้ลำอื่นๆ มีกลิ่นหอมของดอกไม้ฉุนมากอีกทั้งยังมีเสียงเสียดสีของไม้ไผ่

จมูกของเสด็จอาเก้าขยับเล็กน้อย เขาขมวดคิ้วไม่รู้ตัว และเปิดกระดุมที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อของเขา และกลิ่นหอมของไผ่ที่สง่างามก็อบอวลอยู่รอบตัวเสด็จอาเก้า

นับตั้งแต่ที่ซูว่านต่อต้านเขาโดยใช้กลิ่นหอมของดอกไม้ ทุกครั้งที่เสด็จอาเก้าออกไปข้างนอก เขาจะพยายามป้องกันตัว เนื่องจากเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ทำให้เขาเสียใจ

เสด็จอาเก้าขึ้นเรือนดอกไม้เพียงลำพัง และเดินไปที่ชั้นล่างสุด เรือนดอกไม้ที่เสด็จอาเก้าขึ้นนั้นด้านล่างสุดเงียบสงบมาก ไม่มีแม้แต่เงาคน ด้านในตกแต่งเรียบหรูโอ่อ่า

ข่าวลือไม่ตรงกับข้อเท็จจริงจริง ๆ แววตาของเสด็จอาเก้าดูมีความสุข

มาถึงจุดนี้ เขาได้เห็นความจริงใจของอีกฝ่าย ดูเหมือนว่าหลายปีมานี้ คนๆ นั้นจะมีชีวิตที่ทุกข์ยาก…