นางสนมแพทย์อัจฉริยะ - บทที่ 780 ข้าคือมือสังหารที่ดีที่สุดในแผ่นดินจิ่วโจว

นางสนมแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 780 ข้าคือมือสังหารที่ดีที่สุดในแผ่นดินจิ่วโจว

ด้วยความกระหายที่อยากจะเรียนรู้ถึงชัยชนะ จั่วอั้นดิ้นรนครั้งแล้วครั้งเล่า รู้อยู่แก่ใจว่าเฟิ่งชิงเฉินคิดไม่ดี แต่ก็ยังพยักหน้าและกล่าวออกไป “อยากรู้”

ไม่ทำให้จั่วอั้นผิดหวัง เฟิ่งชิงเฉินคิดไม่ดีอย่างจั่วอั้นคิด ชี้ไปทางเสด็จอาเก้าและจวงฮั่นซึ่งต่อสู้กันอยู่ด้านหน้า เฟิ่งชิงเฉินพูดออกมาเบา ๆ “สังหารจวงฮั่น ไม่เพียงแค่ข้าจะบอกว่านี่มันคืออะไร แต่ยังจะบอกถึงวิธีการสร้างร่มชูชีพให้กับเจ้าด้วย”

สังหารจวงฮั่น?

ดวงตาของจั่วอั้นจ้องเขม็ง “จวงฮั่นจะเป็นหรือตายมันเกี่ยวอะไรกับข้า?”

ให้ไปสังหารสัตว์ประหลาดเฒ่าอย่างจวงฮั่น จั่วอั้นไม่มีวันทำ

“ไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า แต่มันเกี่ยวกับข้า สังหารเขา เจ้าจะได้สิ่งที่เจ้าต้องการ ทุกสิ่งที่เจ้าอยากรู้” หากก่อนหน้านี้บอกว่าเฟิ่งชิงเฉินเป็นหมาป่าตัวร้ายที่ลักพาตัวหนูน้อยหมวกแดงไป งั้นตอนนี้นางก็คงเป็นปีศาจที่พาหลอกล่อให้ผู้คนไปสู่ขุมนรก

การล่อลวงนี้ช่างยอดเยี่ยม จั่วอั้นลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เหลือบมองเสด็จอาเก้าซึ่งกำลังต่อสู้กับจวงฮั่นอย่างดุเดือด เขากำลังไตร่ตรองอยู่ว่าตนเองควรจะลงมือหรือไม่

สถานการณ์ของจวงฮั่นและเสด็จอาเก้าตอนนี้แยกไม่ออก แม้ก่อนหน้านี้จวงฮั่นจะเสียเปรียบมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่เสด็จอาเก้าก็ไม่สามารถทำอะไรจวงฮั่นได้ แน่นอน จวงฮั่นเองก็ไม่สามารถทำอะไรเสด็จอาเก้าได้เช่นกัน

ในระยะเวลาอันสั้น ทั้งสองไม่สามารถเอาชีวิตของฝ่ายตรงข้ามได้ แต่หากจั่วอั้นลงมือ จวงฮั่นจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย เนื่องจากจั่วอั้นเองก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าเสด็จอาเก้า

หากลงมือตนเองก็แทบไม่ได้ออกแรงอะไร อีกอย่างจวงฮั่นจะเป็นหรือตายก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขา และหากการตายของจวงฮั่นสามารถแลกกับผลประโยชน์ได้ แบบนั้นก็ถือเป็นเรื่องดี

การลงมือไม่ใช่เรื่องยาก แต่สิ่งตอบแทนที่เฟิ่งชิงเฉินมอบให้เขานั้นน้อยเกินไป จั่วอั้นหันไปมองเฟิ่งชิงเฉิน กะพริบตาและกล่าวอย่างจริงใจ “ข้าคือมือสังหารที่ดีที่สุดในแผ่นดินจิ่วโจว”

หรือพูดอีกอย่างก็คือ ผลตอบแทนที่เฟิ่งชิงเฉินมอบให้กับจั่วอั้นนั้นมันน้อยเกินไป เขาต้องการมากกว่านี้

เฮ้……จั่วอั้นกล้าพูดว่าตนเองคือมือสังหารที่ดีที่สุดในแผ่นดินจิ่วโจว ดังนั้นสิ่งตอบแทนก็ต้องสมราคา เฟิ่งชิงเฉินกลั้นยิ้มไม่ได้ พูดออกมาอย่างภาคภูมิ “ข้ารู้ว่าเจ้าเก่งที่สุด ดังนั้นนอกจากสิ่งตอบแทนที่ข้าให้เจ้าในตอนแรกแล้ว ข้าจะเพิ่มเงื่อนไขให้อีกข้อหนึ่ง ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป อาวุธทุกชนิดที่เจ้าต้องการศึกษา วัสดุและอุปกรณ์ทุกอย่างที่ขาดแคลน ข้าจะช่วยเจ้าตามหาอีกแรง”

“เจ้าสามารถช่วยข้าหาวัสดุทุกอย่างที่ข้าต้องการ?” ดวงตาของจั่วอั้นเป็นประกาย คิดในใจว่าข้อตกลงนี้เป็นข้อตกลงที่ดีหรือไม่

ตอนนี้ดูเหมือนเขาอาจจะยังเสียเปรียบ แต่หากมองในระยะยาว เขาจะต้องเป็นฝ่ายได้เปรียบอย่างแน่นอน เนื่องจากวัสดุทุกอย่างที่เขาต้องการ ล้วนเกี่ยวข้องกับตัวเลขมหาศาล เขาซึ่งไม่ชำนาญในเรื่องนี้จึงไม่สามารถรับผิดชอบและจัดการกับมันได้ ตอนนี้มีคนโง่เสนอตัวออกมา แน่นอนว่าเขาจะต้องดีใจ

“แน่นอน แต่มีเงื่อนไขอยู่ข้อหนึ่ง ทุกสิ่งที่เจ้าสร้างขึ้นมา ข้าต้องสามารถใช้มันได้ หากเจ้าเห็นด้วยกับเงื่อนไขนี้ ข้าจะมอบแนวคิดในการสร้างสิ่งของบางอย่างให้เจ้า เช่นร่มชูชีพ” เฟิ่งชิงเฉินยังคงหลอกล่อเหมือนเด็กซึ่งไร้เดียงสา

เด็กที่ไร้เดียงสาคนนี้พยายามดิ้นรนอยู่พักหนึ่ง และในที่สุดก็ยอมทำตามความปรารถนาในใจ พยักหน้าพร้อมกล่าวว่า “ได้ ข้าจะช่วยเจ้าสังหารจวงฮั่น แต่หากเจ้ากล้าหลอกข้า ต่อให้มีเสด็จอาเก้าหรือองค์ชายใหญ่แห่งตระกูลหวังคอยปกป้องเจ้าอยู่ ข้าก็ต้องสังหารเจ้าให้ได้”

“วางใจ ข้าไม่ได้ใจแคบขนาดนั้น ก็แค่มอบเงินให้เจ้าไม่ใช่หรือไง สำหรับข้าแล้วมันไม่ใช่เรื่องยากอะไร เจ้าเองก็น่าจะรู้ถึงความสามารถทางการแพทย์ของข้า เจ้าสังหารข้าอาจจะได้สองแสนแผ่นทอง แต่หากช่วยข้า เจ้าก็จะได้หนึ่งแสนแผ่นทองเช่นกัน” คำพูดนี้ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น เฟิ่งชิงเฉินได้ตัดสินใจเรื่องการเลี้ยงดูคนอย่างจั่วอั้นไว้เรียบร้อยแล้ว คนอย่างเขาผลาญเงินเป็นที่สุด

อาการป่วยของหยุนเซียวก็ยังไม่หายดีไม่ใช่หรือไง ตระกูลหยุนร่ำรวยขนาดนั้น หากนางสามารถรักษาอาการป่วยของหยุนเซียวได้ ต่อให้ค่ารักษาไม่ถึงสองแสนแผ่นทอง แต่หนึ่งแสนแผ่นทองก็คงไม่ใช่เรื่องยาก ตระกูลหยุนไม่ได้ขี้เหนียวขนาดนั้น แม้ว่าตอนนี้ตระกูลหยุนจะได้รับความเสียหายอย่างหนัก แต่ก็สามารถให้ผ่อนชำระได้ เท่านี้ก็พอมีเงินเลี้ยงดูจั่วอั้น

ฆ่าคนหรือช่วยคนมันก็ทำเพื่อเงินทั้งนั้น แต่ผลลัพธ์ของการกระทำนั้นต่างกันไปโดยสิ้นเชิง ต่อให้จั่วอั้นไม่อยากยอมรับ แต่ก็ต้องบอกเลยว่าต้นทุนของเฟิ่งชิงเฉินนั้นสูงเหลือเกิน เขารู้ว่าการลงมือช่วยชีวิตของเฟิ่งชิงเฉินเพื่อแลกกับหนึ่งแสนแผ่นทอง ผู้หญิงคนนี้สามารถจ่ายได้จริง

“ข้าเชื่อเจ้า” จั่วอั้นดึงดาบที่เอวของเขาออกมา กระโดดขึ้นไปในอากาศและพุ่งตรงไปที่จวงฮั่น

เสด็จอาเก้าและจวงฮั่นกำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือด แต่การสนทนาระหว่างเฟิ่งชิงเฉินกับจั่วอั้น เขาเองก็พอได้ยิน ชื่อเสียงและตัวตนของจั่วอั้นนั้นเขารู้จักเป็นอย่างดี เมื่อได้ว่าจั่วอั้นหวั่นไหวกับคำพูดของเฟิ่งชิงเฉิน หัวใจของจวงฮั่นรู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก

สัมผัสได้ถึงจิตสังหารอันรุนแรงจากด้านหลัง หัวใจของจวงฮั่นหนาวสั่น ร่างกายของเขาแข็งทื่อ เกือบจะถูกแทงโดยเสด็จอาเก้า จวงฮั่นสงบสติอารมณ์อย่างรวดเร็ว หลบดาบของเสด็จอาเก้า เมื่อหลบดาบดังกล่าวไปแล้ว เขาม้วนตัวด้วยเท้าเพื่อหลบการโจมตีของจั่วอั้น

จั่วอั้นพุ่งเข้ามาอีกครั้ง จวงฮั่นตะโกนออกไปด้วยความร้อนใจว่า “จั่วอั้น เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าเจ้าเองก็เป็นคนของซีหลิง ทำไมเจ้าถึงช่วยคนพวกนี้เพื่อจัดการกับข้า”

จั่วอั้นไม่สนใจคำพูดของจวงฮั่น ดาบของเขาดูง่ายแต่มันคือการเอาชีวิต จวงฮั่นร้อนใจ ทักทายจวงฮั่นด้วยดาบขนาดใหญ่ แอบแช่งองค์หญิงคนโตว่าลูกชายคนนี้มันอะไรกัน ทรยศต่อแผ่นดิน แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่าหลายปีที่ผ่านมานี้จั่วอั้นตอบแทนอะไรให้ซีหลิงบ้าง

“ข้าคือมือสังหาร สังหารตามที่ผู้ว่าจ้างต้องการ” คำพูดของจวงฮั่นไม่มีผลกระทบต่อจั่วอั้น ในสายตาของเขาจวงฮั่นคือเป้าหมาย สังหารจวงฮั่นสำเร็จเท่ากับว่าภารกิจของตนเองเสร็จสิ้น และชาตินี้เขาก็ไม่จำเป็นต้องห่วงอะไรอีก

แม้มือสังหารจะเลือดเย็น แต่ในบางเวลาก็ง่ายจนน่าตกใจ โลกของพวกเขามีเพียงสองสิ่งเท่านั้น นั่นคือ การรับภารกิจและทำภารกิจให้สำเร็จ

“จั่วอั้น เจ้าอย่าลืม แม้ว่าเจ้าเป็นมือสังหาร แต่เจ้าก็เป็นบุตรชายของอัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้าย หรือว่าเจ้าไม่รู้ว่าการกระทำของเจ้าในวันนี้จะส่งผลกระทบต่ออัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายอย่างไร?” จวงฮั่นเกลียดจั่วอั้นจนทนไม่ไหว และรู้ถึงความสามารถของจั่วอั้น หนึ่งต่อหนึ่งเขายังพอสู้ได้ เสด็จอาเก้ากับจั่วอั้นร่วมมือกัน เขาไม่มีความมั่นใจว่าจะรับมือไหว

“บุตรชายของอัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้าย? ใครเป็นคนบอก? ข้าจั่วอั้นไม่เคยใช้ชื่อเสียงของบุตรชายของอัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้าย แน่นอนว่ามันไม่เกี่ยวกับอัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้าย” จั่วอั้นพูดอย่างดูถูก

เขาไม่ชอบให้คนพวกนี้เอาเรื่องสถานะของเขามาพูด สถานะของเขาไม่มีประโยชน์กับเขาเลย ทำไมเขาต้องไปอดทนกับมัน

เขาคือจั่วอั้น มีชีวิตอยู่เพื่อตัวเอง มือสังหารที่ฆ่าเพื่อเงิน

“จั่วอั้น เจ้าช่างทำให้ข้าผิดหวังเหลือเกิน ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นก็อย่าหาว่าข้าไม่ไว้หน้าอัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้าย” จวงฮั่นเห็นว่าจั่วอั้นไม่ยอมจำนน จึงทำได้เพียงกล่าวออกไปอย่างโหดร้าย แต่หากจั่วอั้นเอาเรื่องพวกนี้มาคิดก็คงบ้าไปแล้ว

จั่วอั้นลงมือ เสด็จอาเก้ารู้สึกผ่อนคลายลงมาก เขาค่อย ๆ ถอยออกไปแล้วปล่อยตรงนี้ให้เป็นหน้าที่ของจั่วอั้น เฟิ่งชิงเฉินทำให้จั่วอั้นลงมือได้ แน่นอนว่านางต้องมอบผลประโยชน์อันยิ่งใหญ่ให้เขา และน่าจะไม่ใช่แค่เงินเพียงอย่างเดียว

สำหรับการเคลื่อนไหวของเสด็จอาเก้า จั่วอั้นไม่ได้รู้สึกโกรธแต่อย่างใด อย่าว่าแต่เสด็จอาเก้าร่วมสู้กับเขาเลย ต่อให้เสด็จอาเก้าไม่ร่วมสู้ในตอนนี้ ถอยไปอย่างสมบูรณ์ ปล่อยให้เขาเผชิญหน้ากับจวงฮั่นเพียงลำพัง เขาก็ไม่โกรธ

สังหารจวงฮั่นคือภารกิจของเขา เสด็จอาเก้าจะช่วยเขาหรือไม่นั้นมันก็ไม่เกี่ยวอะไร เขาไม่มีทางขอให้คนอื่นมาช่วยเพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง ในโลกของมือสังหารไม่จำเป็นต้องมีใครหวังดีกับเขา

ความโหดร้ายและความไร้ความปรานีของจั่วอั้นทำให้จวงฮั่นเริ่มกังวล ครอบครัวและประเทศชาติไม่มีประโยชน์อะไรเมื่ออยู่ต่อหน้าจั่วอั้น ภายใต้การร่วมมือกันของเสด็จอาเก้าและจั่วอั้น จวงฮั่นไร้อำนาจไปโดยสิ้นเชิง ในชั่วพริบตาร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเลือดและบาดแผล

จวงฮั่นตกอยู่ในสภาวะตื่นตระหนก ชุดเกราะอันแข็งแกร่งไม่สามารถรับมือกับการโจมตีของเสด็จอาเก้าและจั่วอั้นได้ ภายใต้การร่วมมือกันของทั้งสองคน จวงฮั่นทำได้เพียงล่าถอย ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก เขารู้ว่าหากเป็นเช่นนี้ต่อไปเขาจะต้องตายอย่างแน่นอน

เขาคิดไม่ถึงว่าเสด็จอาเก้าจะมีความสามารถในเรื่องการต่อสู้สูงส่งถึงเพียงนี้ และก็คิดไม่ถึงว่าจั่วอั้นจะลงมือ……