นางสนมแพทย์อัจฉริยะ - บทที่ 824 สงคราม,การประลองได้เริ่มขึ้นแล้ว

นางสนมแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 824 สงคราม,การประลองได้เริ่มขึ้นแล้ว

อ่า……

เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกอับอายอย่างถึงที่สุด รีบหดตัวลง ไม่กล้าเชื่อกับสิ่งที่ตนเองทำลงไปเมื่อครู่

“อย่า ข้ากำลังปรนนิบัติเจ้าอยู่” เสด็จอาเก้าเห็นเฟิ่งชิงเฉินถอยหนี รีบก้าวเข้าไปกอด นำส่วนล่างของนางเข้ามาใกล้ริมฝีปากของเขา

“อื่อ อ่า อ่า อย่าทำเช่นนี้ได้หรือไม่ ข้าไม่ชิน” เฟิ่งชิงเฉินถูกเสด็จอาเก้าดึงเข้ามา ก้มหน้ามองศีรษะของเสด็จอาเก้ากำลังทำงานอย่างหนักอยู่ภายใต้หว่างขาของนาง ความรู้สึกนี้……

รู้สึกดีจนแทบจะบ้า!

“ไม่เป็นไร ทำบ่อยเดี๋ยวก็ชิน” ทำแบบนี้กับผู้หญิง สำหรับเสด็จอาเก้าแล้วถือว่าเป็นครั้งแรก ภายใต้โลกที่ผู้ชายมีอำนาจเหนือกว่าผู้หญิง การที่เสด็จอาเก้ากระทำเช่นนี้ ถือเป็นเรื่องน่าตกใจเป็นอย่างมาก

ไม่ว่าจะบนเตียงหรือใต้เตียง สำหรับผู้ชายในโลกนี้ ผู้หญิงปรนนิบัติถือเป็นเรื่องปกติ ชายหญิงรักใคร่ชอบพอกัน ผู้หญิงจะเป็นแค่เครื่องระบายสำหรับผู้ชายเท่านั้น เป็นแค่เครื่องมือของผู้ชาย ผู้หญิงจะมีความสุขหรือไม่ ผู้ชายไม่จำเป็นต้องสนใจ นับประสาอะไรกับการปรนนิบัติผู้หญิงเช่นนี้

“อ่า อ่า……แต่ แต่ข้าทนไม่ไหวแล้ว” เฟิ่งชิงเฉินกอดศีรษะของเสด็จอาเก้า อยากให้เขาหยุด เขาไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้

“ก็ได้ ข้ารู้ว่าทำเช่นนี้แล้วอาจทำให้เจ้าไม่พอใจ งั้นข้าจะทำให้เจ้าพอใจ” เสด็จอาเก้าจูบครั้งสุดท้าย จูบลงไปตรงดอกไม้ของเฟิ่งชิงเฉิน จากนั้นเงยหน้าขึ้น มีร่องรอยของเหลวที่ไม่สามารถระบุได้อยู่ตรงมุมปากของเขา

ไม่มีเวลาให้เฟิ่งชิงเฉินได้อับอาย เห็นเสด็จอาเก้ายื่นนิ้วออกมา บีบแกนดอกไม้ของนาง คลึง หลังจากนั้นก็ใส่มันเข้าไป

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เสด็จอาเก้าทำเช่นนี้ แต่เป็นครั้งแรกที่เฟิ่งชิงเฉินได้เห็น นางอับอายจนอยากจะใช้ศีรษะโขกกำแพงให้ตาย หลับตาลง ไม่กล้ามอง

“ฮ่าฮ่าฮ่า ชิงเฉิน ที่รัก เจ้าอายอย่างนั้นหรือ ความกล้าเมื่อสักครู่ของเจ้าไปอยู่ที่ไหน แค่นี้ก็อายเสียแล้ว แล้วหลังจากนี้จะทำเช่นไร” เสด็จอาเก้าหัวเราะอย่างชั่วร้าย ดึงนิ้วออกมา ยกร่างของเฟิ่งชิงเฉินขึ้น นำหลังของนางพิงกับบ่อหยก ยกขาทั้งสองข้างของเฟิ่งชิงเฉินไว้ที่ข้างเอวของเขา

“ที่รัก หลังจากนี้ถึงคราวของเจ้าแล้ว” เสด็จอาเก้าจับมือของเฟิ่งชิงเฉินวางลงบนเสาหยกของเขา และชี้ไปยังดอกไม้ของเฟิ่งชิงเฉิน

“เริ่มลงมือได้ ให้มันได้เข้าไป” ปลายของเสาหยกถูกับรูเล็ก ๆ ของเฟิ่งชิงเฉิน ลมหายใจของทั้งสองหนักแน่นมาก นิ้วของเฟิ่งชิงเฉินสั่น แต่นางก็ทำตามคำสั่งของเสด็จอาเก้า คือให้น้องชายของเขาเข้าไปตัวของนาง

น้องชายของเสด็จอาเก้ายังไม่ได้แข็งอย่างสมบูรณ์ เมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้มันดูนิ่มลงเล็กน้อย จากการช่วยเหลือของเสด็จอาเก้า เฟิ่งชิงเฉินทำขั้นตอนนี้ได้สำเร็จ แต่ในตอนที่น้องชายของเสด็จอาเก้ายังเข้าไปในร่างของเฟิ่งชิงเฉินไม่สุด เฟิ่งชิงเฉินพบว่าขนาดของมันใหญ่ขึ้นและหนาขึ้นมา

“อ่า…..!” เฟิ่งชิงเฉินยืดตัวตรงอย่างช่วยไม่ได้ ทำให้จุดลับของทั้งสองแนบชิดกันอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน จากนั้นก็ดึงเข้าดึงออก

“ชอบหรือไม่?” เสด็จอาเก้ากัดติ่งหูของเฟิ่งชิงเฉิน จับมือทั้งสองข้างของเฟิ่งชิงเฉิน ทั้งสองคนขยับสะโพกไปมาอยู่อย่างนั้น

“ชอบ เร็วกว่านี้ เจ้าเคลื่อนไหวให้เร็วกว่านี้” ร่างกายของเฟิ่งชิงเฉินไร้ซึ่งเรี่ยวแรง ร่างของนางพิงอยู่กับขอบบ่อ เสด็จอาเก้าไม่พอใจ ยกร่างของเฟิ่งชิงเฉินขึ้นแล้วหมุน ทั้งสองสลับตำแหน่งกัน ร่างของเสด็จอาเก้าติดอยู่ขอบบ่อ ปล่อยให้เฟิ่งชิงเฉินเคลื่อนไหวบนร่างกายของเขาแทน

“ชิงเฉิน ที่รัก ตอนนี้เจ้าทำได้แค่พึ่งพาข้าเท่านั้น” มือทั้งสองข้างของเสด็จอาเก้าจับสะโพกของเฟิ่งชิงเฉิน จากนั้นก็กดขึ้นกดลง

“อ่า……” เสาหยกของเสด็จอาเก้าที่อยู่ในร่างกายของเฟิ่งชิงเฉินเองก็เลื่อนขึ้นเลื่อนลงไปด้วยเช่นกัน เข้าไปถึงส่วนลึกในร่างกายของเฟิ่งชิงเฉิน

“ถึงตาเจ้าแล้ว เจ้าลองขยับเองดู” เสด็จอาเก้ายืนอยู่ในบ่อหยกโดยไม่เคลื่อนไหว ให้เฟิ่งชิงเฉินเป็นคนทำด้วยตัวเอง หากเขาไม่พอใจ เขาค่อยทำให้มากกว่านี้

พัฟ พัฟ กระทบกันอย่างใกล้ชิด ทุกครั้งที่มันถูกดึงออกหรือผลักเข้าไป คลื่นน้ำบริเวณโดยรอบสั่นสะเทือน การกระตุ้นเช่นนี้ทำให้เฟิ่งชิงเฉินตื่นเต้นเป็นอย่างมาก การเคลื่อนไหวของเฟิ่งชิงเฉินทำให้คนสองพอใจอย่างถึงที่สุด อำนาจในการควบคุมกลับมาอยู่ในมือของเสด็จอาเก้าอีกครั้ง ตอนนี้เขากำลังระเบิดอยู่ในร่างของเฟิ่งชิงเฉิน

“ชิงเฉิน ที่รัก เจ้าชอบมันหรือไม่” เสด็จอาเก้าดึงมันออกมา จากนั้นจ่อไปที่น้องสาวของเฟิ่งชิงเฉิน

“ชอบ เจ้ายอดเยี่ยมมาก” ฉากที่เต็มไปด้วยความสุข สำหรับเฟิ่งชิงเฉินแล้วมันเป็นเรื่องน่าตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

“อยากอยู่ในการครอบครองของเข้าใช่หรือไม่” น้องชายของเสด็จอาเก้าเข้าไปครึ่งนิ้ว

เฟิ่งชิงเฉินกลืนน้ำลาย ใบหน้าของนางมีสีแดง “ใช่”

“อยากให้ข้าเข้าไปอย่างรุนแรงใช่หรือไม่” จากนั้นเข้าอีกอีกครั้งนิ้ว

“อยากให้ข้ากระแทกมันอย่างรุนแรงใช่หรือไม่”

“อยากสนุกมากกว่านี้ใช่หรือไม่”

……

ทุกคำถาม น้องชายของเสด็จอาเก้าเข้าไปในร่างกายของเฟิ่งชิงเฉินทีละน้อย จนทำให้เสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เสด็จอาเก้ากระแทกเข้าออกอย่างบ้าคลั่ง เข้าไปอย่างสุดแรง จนน้ำในบ่อหยกสาดกระเซ็น ปริมาณน้ำในบ่อลดลงอย่างต่อเนื่อง

คืนวันนี้ทำมาแล้วกี่ครั้ง เสด็จอาเก้ากับเฟิ่งชิงเฉินเองก็ไม่รู้เหมือนกัน พวกเขารู้แค่ว่าจากบ่อหยกขึ้นสู่พื้น จากพื้นขึ้นสู่เตียงหยกอีกครั้ง ทั้งสองคนผลัดกันรุกผลัดกันรับ ให้อีกฝ่ายแสดงท่วงท่าออกมาคนละรอบ

กะทิสดของเสด็จอาเก้า เข้าไปอยู่ในร่างกายของเฟิ่งชิงเฉินมากน้อยแค่ไหน เฟิ่งชิงเฉินเองก็ไม่รู้ นางรู้เพียงแค่ว่าตอนนางตื่นขึ้นมา มีคนทำความสะอาดร่างกายของนางให้แล้ว ท้องของนางร้องออกมาด้วยความหิวโหย

จนกระทั่งสาวใช้มาถึง เฟิ่งชิงเฉินจึงได้รู้ว่านางหลับไปหนึ่งวันกับหนึ่งคืนเต็ม

“พระเจ้า” เฟิ่งชิงเฉินลูบหน้าผากและปิดบังใบหน้าของนาง

เมื่อคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ มันบ้าเกินไป เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกละอายใจ ไม่กล้าพบหน้ากับผู้คน คนที่ไม่รู้อาจนึกว่าพวกเขาหิวโหยมาทั้งชีวิต ถึงได้ทำเช่นนั้นกันทั้งคืน

“แม่นาง ท่านอ๋องสั่งไว้ว่าหากแม่นางตื่นขึ้นมาแล้วให้ไปทานอาหารกับเขาที่ห้องหนังสือ” สาวใช้ที่ถูกฝึกมาโดยสายลับก้าวไปด้านหน้า พยุงเฟิ่งชิงเฉินขึ้นจากเตียง

“ไปทานอาหารที่ห้องหนังสือ?” เฟิ่งชิงเฉินเป็นเหมือนหุ่นเชิดที่ถูกควบคุมโดยสาวใช้

ตอนนี้นางอ่อนแอมาก ขาทั้งสองข้างอ่อนแรง ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง แต่โชคดีที่นางมียารักษาส่วนล่างของนาง จึงไม่ได้เจ็บปวดจนมากเกินไป

“ท่านอ๋องสั่งให้นำอาหารไปที่ห้องหนังสือ” สาวใช้บอกคำสั่งของเสด็จอาเก้าที่ไม่ได้อธิบายออกมาด้วยความเคารพ

เฟิ่งชิงเฉินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ไม่นานนางก็เข้าใจ วินาทีถัดมาเลือดไหลเวียนทั่วร่างกายของนาง ใบหน้าของนางเป็นสีแดงทันที

นำอาหารไปไว้ในห้องหนังสือ นี่คือการบอกนางว่า ห้องหนังสือไม่ได้มีไว้เพื่อทำงานเพียงอย่างเดียว แต่ยังสามารถนำอาหารเข้าไปทานได้ และแน่นอนว่ามันสามารถ……ร่วมรักกันได้!

ผู้ชายคนนี้ช่างน่ารังเกียจและชั่วร้ายเหลือเกิน!

เจอกับผู้ชายแบบนี้ นางจนปัญญาจริง ๆ

ใบหน้าที่แดงผิดปกติพร้อมกับอุณหภูมิที่สูงขึ้นอย่างกะทันหันของเสด็จอาเก้าทำให้สาวใช้ตกใจเป็นอย่างมาก สาวใช้รีบถามนางออกมาว่า นางไม่สบายหรือไม่ เฟิ่งชิงเฉินกัดฟัน ไม่รู้จะอธิบายออกไปอย่างไร ทำได้แค่ขอให้สาวใช้ไปนำถังน้ำเย็นมาให้นาง

ใช้น้ำเย็นในฤดูหนาว สาวใช้เข้าใจในทันใด ก้มหน้ายิ้มพร้อมเดินจากไป สีแดงบนใบหน้าของเฟิ่งชิงเฉินนั้นชัดเจนยิ่งขึ้น

บ้าที่สุด สาวใช้ทั้งสองเข้าใจผิดไปแล้ว คิดว่านางกำลังนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน แต่นางก็ไม่สามารถอธิบายออกไปได้

มันช่างน่าเศร้า

เฟิ่งชิงเฉินนั่งบนเก้าอี้อย่างอ่อนแรง จ้องมองหญิงสาวที่มีเสน่ห์ด้วยดวงตาเนียนใสในกระจก ผ่านครู่หนึ่งจึงกล่าวออกมาว่า “เป็นอย่างที่คิด ผู้หญิงจำเป็นต้องได้รับการหล่อเลี้ยงจากผู้ชาย ข้าในสภาพนี้ แค่เห็นก็รู้ได้ทันทีว่าเพิ่งผ่านศึกหนักกับเสด็จอาเก้ามา ไม่แปลกที่พวกนางจะหัวเราะ”

แต่……หลังจากร่วมรักเป็นที่เรียบร้อย ยังมีอีกเรื่องที่ลืมไม่ได้

เฟิ่งชิงเฉินลูบไปที่ท้องน้อยของนาง ยิ้มอย่างขมขื่น จากนั้นก็เปิดกระเป๋าเครื่องมือแพทย์อัจฉริยะ

ไม่รู้เหมือนกันว่าเมื่อวานเสด็จอาเก้าสังเกตเห็นสิ่งที่อยู่ตรงข้อมือของนางหรือไม่ แต่น่าจะไม่เห็น

เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้ใส่ใจ คิดว่ากระเป๋าเครื่องมือแพทย์อัจฉริยะนั้นเป็นธรรมชาติเหมือนปานที่แขน แม้ว่าจะสังเกตเห็นมัน แต่ก็ไม่รู้อะไรอยู่ดี

เฟิ่งชิงเฉินยิ้มออกมา ก่อนที่สาวใช้จะมาถึง นางหยิบยาคุมกำเนิดออกมา จากนั้นกลืนมันลงไป……