นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น - ตอนที่ 537 เข้าไม่ถึงบทบาท

นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น ตอนที่ 537 เข้าไม่ถึงบทบาท
การกระทำนี้ไม่ได้อยู่ในสคริปต์ ดังนั้นเมื่อหลิวเสี่ยวหนิงสร้างมันขึ้นมาเองอย่างกระทันหัน หลายคนก็ถึงกับตกตะลึง

หลิวเสี่ยวหนิงรู้ดีว่าเธอไม่ควรทำเช่นนี้ แต่เธอก็อาลัยอาวรณ์กับสายตาแบบนั้น แม้ว่าจะเป็นการแสดง แต่ตอนนี้เฉินจุนเหยียนก็รักเธอจริงๆ

ผู้กำกับไม่ได้หยุดคัท แต่หลิวเสี่ยวหนิงก็ลุกขึ้นยืนทันที เธอถอยหลังหนึ่งก้าวและกำมือแน่น

“ขอโทษด้วยค่ะผู้กำกับ” หลิวเสี่ยวหนิงส่ายหัว “ฉัน… ฉันยังเข้าไม่ถึงบทบาท”

เฉินจุนเหยียนมองไปที่หลิวเสี่ยวหนิงและขมวดคิ้วเล็กน้อย

“เกิดอะไรขึ้น?” ผู้กำกับพูดด้วยความไม่พอใจ วันนี้การถ่ายทำของเสี่ยวหนิงไม่ค่อยจะราบรื่นเลย

“คือว่า…” หลิวเสี่ยวหนิงหันไปมองเฉินจุนเหยียนสูดหายใจเข้าลึกๆ และโค้งคำนับให้ผู้กำกับ

“ฉันต้องขอโทษด้วยนะคะ ฉันถ่ายต่อไปไม่ได้แล้วคะ”

เมื่อพูดอย่างนั้น หลิวเสี่ยวหนิงก็หันหลังกลับ และเดินจากไป นี่เป็นครั้งแรกที่ทั้งกองถ่ายต้องตกใจ เมื่อนักแสดงขอหยุดกลางกอง

ผู้จัดการส่วนตัวของหลิวเสี่ยวหนิงรู้สึกตกใจอย่างมาก รีบวิ่งเข้ามาขอโทษผู้กำกับ และไล่ตามเธอไปอย่างรวดเร็ว

“เกิดอะไรขึ้น? เธอคิดจะทำอะไร!” ผู้กำกับพูดอย่างไม่พอใจ และความโกรธในใจของเขาสามารถเห็นได้จากการแสดงออกบนใบหน้าของเขา

“ตอนนี้นักแสดงไม่เป็นมืออาชีพแบบนี้ทุกคนแล้วหรือเปล่า? อยากทำอไรก็ทำงั้นเหรอ?”

เมื่อเห็นสิ่งนี้เฉินจุนเหยียนก็ยืนขึ้นและเดินไปทางที่หลิวเสี่ยวหนิงเดินออกไป

“หลิวเสี่ยวหนิง! เป็นอะไรไป?”

ตอนที่ผู้จักการตามทัน หลิวเสี่ยวหนิงก็กลับมาที่ห้องแต่งตัวและเริ่มถอดเครื่องประดับบนร่างกายของเธอแล้ว หากผู้จัดการมาไม่ทัน ว่าแม้แต่ชุดก็คงจะเปลี่ยนไปแล้ว

“ฉันไม่ต้องการที่จะถ่ายโฆษณานี้อีกต่อไปแล้วคะ” หลิวเสี่ยวหนิงส่ายหัวและพูดด้วยใบหน้าที่เย็นชา

เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นหลิวเสี่ยวหนิงเป็นแบบนี้ ผู้จัดการก็ถึงกับตะลึง เธอยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเอื้อมมือไปคว้าข้อมือของหลิวเสี่ยวหนิง

“เกิดอะไรขึ้น? บอกฉันสิ”

ผู้จัดการดูแลหลิวเสี่ยวหนิงมาตั้งแต่เธอเดบิวต์ เธอรู้ดีว่าเธอมีบุคลิกแบบไหน แต่การแสดงออกตอนนี้การของหลิวเสี่ยวหนิงทำให้ผู้จัดการรู้สึกกลัวมาก

“มันเป็นปัญหาของฉันเองคะ” เสียงของหลิวเสี่ยวหนิงดูว่างเปล่า และเธอเองก็ไม่ต้องการอธิบายอะไรด้วย

“ใครก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่เขา…”

“อะไรนะ?”

คำพูดพึมพำของหลิวเสี่ยวหนิงเมื่อกี้ ทำให้ผู้จัดการได้ยินไม่ชัดเจน

“ฉันเหนื่อยมากแล้วคะ ฉันอยากกลับแล้ว พรุ่งนี้เราค่อยมาคุยกันเรื่องพวกนี้ได้ไหมคะ?” หลิวเสี่ยวหนิงส่ายหัวและดึงแขนออกจากมือของผู้จัดการ

“หลิวเสี่ยวหนิง! เธอเสียสติไปแล้วเหรอ เธอรู้หรือไม่ว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่” ผู้จัดการเห็นท่าทางที่หดหู่ใจของหลิวเสี่ยวหนิง ความโกรธของเขาก็พุ่งขึ้นในอกของเขาทันที และน้ำเสียงของเขาก็เข้มขึ้นเล็กน้อย

“เธอคิดว่าตอนนี้เป็นเวลาที่จะมาเอาแต่ใจตัวเองได้งั้นเหรอ?”

“ทำไมฉันถึงจะตามใจตัวเองสักครั้งไม่ได้คะ?” หลิวเสี่ยวหนิงกล่าว เธอแค่ต้องการสร้างปัญหาที่ไม่สมเหตุสมผลให้มากขึ้นเรื่อยๆ เธอต้องการที่จะทำตามใจ และต้องการท้าทายทุกคน

หัวใจของเธอยุ่งเหยิงมากตอนนี้ และความยุ่งเหยิงก็ทำให้รู้สึกเจ็บปวดมากพอแล้ว

เธอเคยรักอาชีพนักแสดง แต่ตอนนี้เธอไม่สามารถบอกได้ว่าอะไรคือการแสดง อะไรคือความจริงแล้ว

เมื่อก่อนหลิวเสี่ยวหนิงจะเห็นคนอื่นพูดเสมอว่าการล่มสลายของคนเราอยู่ในช่วงเวลาที่อธิบายไม่ได้ และเธอก็ยังเยาะเย้ยมันอยู่เลยในตอนนั้น แต่ตอนนี้มันเกิดขึ้นกับเธอจริงๆแล้ว

“ตอนนี้มันเป็นเวลาที่เธอควรเอาแต่ใจตัวเองงั้นหรือ? เธอยังต้องการทำงานในสายงานนี้ต่อไปหรือเปล่า?” ผู้จัดการไม่เข้าใจหลิวเสี่ยวหนิง และเธอก็รู้สึกโกรธเธอมากขึ้น

“ฉันไม่รู้ ฉันไม่รู้…….”

หลิวเสี่ยวหนิงส่ายหัว แต่ท่าทางของเธอดูเจ็บปวดมาก เธอเอื้อมมือออกไปผลักผู้จัดการออกไป แต่เมื่อเธอยกเท้าขึ้นจะก้าวออกไป ก็มีใครบางคนขวางทางเธอไว้

ใบหน้าของเฉินจุนเหยียนดูสงบมาก เขาดึงหลิวเสี่ยวหนิงแล้วเดินออกไป

“ปล่อยฉัน!เฉินจุนเหยียน! ปล่อยนะ!” เฉินจุนเหยียนเดินเร็วมาก หลิวเสี่ยวหนิงไม่สามารถตามได้ทัน และเธอก็ก้าวเดินเซไปมา

แต่เฉินจุนเหยียนไม่สนใจหลิวเสี่ยวหนิง และเดินต่อไป ไม่รู้ว่าใช้เวลาไปนานแค่ไหนก่อนที่เขาจะหยุดเดิน

“คุณทำอะไรของคุณ?” หลิวเสี่ยวหนิงมองเฉินจุนเหยียนที่จับมือเธออยู่ น้ำเสียงของเธอฟังดูหนักแน่น

เฉินจุนเหยียนพาเธอออกไปข้างนอก และหลิวเสี่ยวหนิงเองก็รู้สึกหนาวเล็กน้อยเมื่อลมยามเย็นพัดมากระทบเธอ และเธอก็อดที่จะย่อไหล่ไม่ได้

“หลิวเสี่ยวหนิง เธอรู้ไหมว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่?” เฉินจุนเหยียนมองไปที่หลิวเสี่ยวหนิง เพียงรู้สึกว่าผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าเขาดูแปลกไปมาก

“หยุดงานประท้วงไง” หลิวเสี่ยวหนิงคายคำไม่กี่คำนี้ออกมาอย่างชัดเจน

อย่างไรก็ตาม รูปลักษณ์ที่สงบและเยือกเย็นนี้ทำให้เฉินจุนเหยียนรู้สึกโกรธ “เพราะวิลเลียมคนนั้นเหรอ? ฉันบอกแล้วว่าฉันจะช่วยเธอ…”

“เฉินจุนเหยียน คุณไม่รู้อะไรเลยจริง ๆ เหรอ?”

หลิวเสี่ยวหนิงลืมตาขึ้น แสงจันทร์ในยามค่ำคืนสาดส่องลงมาบนใบหน้าของเฉินจุนเหยียน แต่ก็ไม่ได้ทำให้สีหน้าตอนนี้ของเขาอ่อนลงเลย

ริมฝีปากของเธอเปิดแล้วก็ปิด และเสียงแผ่วเบาก็เข้ามาในหูของเฉินจุนเหยียน

เฉินจุนเหยียนตกตะลึงและลืมสิ่งที่เขาต้องการจะพูดไปจนหมด

“ฉันคิดว่าคุณรู้มาตลอด เฉินจุนเหยียน ทำไมคุณถึงใจร้ายได้ขนาดนี้นะ…” หลิวเสี่ยวหนิงส่ายหัว รอยยิ้มที่มุมปากของเธอช่างแปลกประหลาดอย่างอธิบายไม่ถูก

“หลิวเสี่ยวหนิง…” เฉินจุนเหยียนสูดหายใจเข้าลึก ๆ ราวกับว่าเขาสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะพูดจบหลิวเสี่ยวหนิงก็ขัดจังหวะเขาขึ้นมา

“ฉันชอบคุณ เฉินจุนเหยียน”

มันเหมือนกับสิ่งที่เขาพูดตอนนั้นทุกประการ แต่หลิวเสี่ยวหนิงที่อยู่ข้างหน้าเขาไม่แสดงท่าทีเขินอายอีกต่อไป

เฉินจุนเหยียนหันศีรษะและไม่เลือกที่จะมองตาเธอ “ฉันบอกเธอแล้วว่าฉันเห็นคุณเป็นเหมือนน้องสาวของฉัน … ”

“ฉันไม่อยากเป็นน้องสาวของคุณ! ฉันรู้ว่าคุณชอบซูฉิง แต่เธอหมั้นกับฮ่อหยุนเฉิงแล้วไม่ใช่เหรอ?”

ขณะที่หลิวเสี่ยวหนิงกล่าว เธอก็เอื้อมมือออกและกำแน่น

“แล้วไง?” เมื่อได้ยินชื่อนั้น เฉินจุนเหยียนก็เม้มปาก ราวกับว่าเขาพยายามแสร้งทำเป็นสงบ

“ฉันไม่มีโอกาสเลยสักนิดเหรอ?” หลิวเสี่ยวหนิงกล่าว

“แล้วจินจิ่นหรานล่ะ?” คำพูดของเฉินจุนเหยียนทำให้หลิวเสี่ยวหนิงพูดไม่ออกเหมือนค้อนหนักตีหลิวเสี่ยวหนิงที่หัวอย่างจัง

นั่นสิ จินจิ่นหรานล่ะ? เธอสัญญากับเขาอย่างชัดเจน ว่าจะพยายามรักเขาให้ได้ แต่ตอนนี้เธอกำลังทำอะไรอยู่กับเฉินจุนเหยียน?

“เสี่ยวหนิง นี่มันไม่ใช่เกมนะ ฉันหวังว่าเธอจะเห็นจะเข้า ฉันปฏิเสธเธอ แต่เธอก็ไม่สามารถไปทำร้ายคนอื่นอย่างไร้ยางอายได้”

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของหลิวเสี่ยวหนิง เฉินจุนเหยียนคาดเดาอะไรบางอย่าง และก็ถอนหายใจ

“ทำร้ายคนอื่น……”

หลิวเสี่ยวหนิงเปิดปากของเธอ แต่ในภวังค์เธอตระหนักว่าจินจิ่นหรานเป็นเหมือนหนามที่แทงเข้าไปในหัวใจของเธอ

เฉินจุนเหยียนเห็นปฏิกิริยาของหลิวเสี่ยวหนิงและในที่สุดก็เลือกที่จะหันหลังกลับและจากไป

ตอนนี้ เธอต้องทำให้ใจเย็นลง

หลิวเสี่ยวหนิงก้มศีรษะลง เธอย่อตัวลงทีละน้อย และโอบกอดตัวเองไว้

สักพัก เธอก็หยิบมือถือออกมากดหมายเลขหนึ่งออกไป

“จินจิ่นหราน… เราเลิกกันเถอะ”