นายน้อยเจ้าสำราญ - ตอนที่ 1176 ฐานที่มั่น

ตอนที่ 1176 ฐานที่มั่น

เสียงปืนดังสนั่นขึ้นอีกคราในพงไพร

สีจินเจ็บใจเกินจะทน !

นี่เป็นวันที่สามที่กองทัพของเขาบุกเข้ามาที่เทือกเขาไทเออร์ !

ที่นี่มิมีถนนหนทางให้เดินเสียด้วยซ้ำ ที่นี่เป็นป่าธรรมชาติที่มิเคยถูกบุกเบิกมาก่อน

ครานี้พวกข้าศึกมิได้ปกปิดร่องรอยการเดินทาง มิหนำซ้ำพวกมันยังจงใจทิ้งร่องรอยให้ตนเห็น ถ้าหากตนตามพวกมันมิทัน พวกมันก็จะหยุดรออยู่ที่ใดสักแห่งเบื้องหน้า

การเดินทางครานี้ของสีจินนั้นแสนลำบาก ตนเป็นถึงเจ้าเมืองผู้ทรงศักดิ์ บัดนี้กลับต้องมีสภาพมิต่างอันใดกับคนป่า !

เสื่อผ้าขาดวิ่นดูน่าเวทนา ยิ่งไปกว่านั้นทหารฝั่งตนยังถูกข้าศึกโจมตีจนตายไปแล้วกว่าสามถึงห้าพันนาย !

พวกมันวางกับดักไว้หลายจุด กับดักที่ว่านั่นก็คือต้นไผ่ที่ถูกเหลาจนคมกริบ พอตกลงไป ตายเสียก็ดี แต่ถ้าพิการก็ต้องใช้กำลังคนอย่างน้อยสองคนหามกลับไป !

พวกมันทำลูกดอกไม้ไผ่ซ่อนไว้ที่ใดสักแห่ง ถ้าหากมิระวังไปเผลอเหยียบกลไกของมันเข้า ลูกดอกไม้ไผ่ที่แหลมคมจะพุ่งเข้ามาเบื้องหน้าทันที คนที่โดนหากมิตายก็บาดเจ็บสาหัส !

พวกเขาค้นพบว่าข้าศึกมีความคุ้นชินกับพงไพรเป็นอย่างดี ทว่านี่เป็นอาณาเขตของจักรวรรดิโมริยะ ! พวกมันจะมาคุ้นเคยกับผืนปฐพีของข้าได้เยี่ยงไรกัน ?

ในป่าทึบเช่นนี้ พวกมันเปรียบเสมือนปลาได้น้ำ ราวกับเป็นฝูงลิงที่อาศัยอยู่บนเทือกเขามาแรมปี !

สีจินบังเกิดความหวาดกลัวขึ้นมาทันใด หากตามเช่นนี้ต่อไปเรื่อย ๆ อย่าว่าแต่จะกำจัดศัตรูได้เลย ท้ายที่สุดเกรงว่าจะต้องฝากร่างและวิญญาณไว้ที่นี่ชั่วกัปชั่วกัลป์

ต้นไม้สูงใหญ่แผ่ปกคลุมทั่วทั้งผืนป่า แสงสว่างสามารถส่องลงมาได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น เงียบสนิททั่วทุกสารทิศ มิมีแม้แต่เสียงนกเสียงกา บรรยากาศชวนใจสั่น ลางสังหรณ์มิดีถาโถมเข้ามาทันพลัน

“ฟิ้ว…”

ลูกศรธนูพุ่งออกมาจากป่าทึบ “เฮือก… ! ” เสียงร้องโอดโอยดังขึ้นมา สีจินหันขวับไปหาต้นเสียงพบทหารราบของเขานายหนึ่งมีลูกศรธนูปักอยู่ที่หน้าอก

“ระวัง…ข้าศึกบุก ! ”

ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงดังสนั่นขึ้นมามิขาดสาย ทุกคนต่างหมอบลงกับพื้น สายตาสอดส่องไปทั่วบริเวณ ทว่าพวกเขาก็มิเห็นอันใดตามเคย

เกาหยวนหยวนซ่อนตัวอยู่บนยอดไม้สูงใหญ่ต้นหนึ่ง เขาโก่งคันธนูอีกครา จากนั้นก็เพ่งเล็งไปที่ข้าศึกคนหนึ่งแล้วยิงออกไป

ส่วนซูม่ออยู่ด้านหลังของกองทัพสีจิน เขานำทหารราว 300 นายหลบอยู่บนต้นไม้ ลูกศรธนูของทหาร 300 นายพุ่งออกจากคันธนู เพียงชั่วอึดใจเดียวก็พรากชีวิตของศัตรูได้มากถึง 300 ชีวิตด้วยกัน

ส่วนซูเจวี๋ยนำทหารสองพันกว่านายปีนเถาวัลย์ลัดเลาะขึ้นไปบนช่องแคบระหว่างภูเขา ชายอ้วนกำลังรอพวกเขาอยู่บนนั้น

“ไปเตรียมก้อนหินกับท่อนซุงมา ข้าจะฝังพวกมันเอาไว้ในหุบเขาแห่งนี้ให้จงได้ ! ”

ชายอ้วนออกคำสั่ง พวกเขาจึงรีบปฏิบัติตามอย่างฉับไว

ในหุบเขาแห่งนั้น สีจินมิรู้ว่ากองทัพของตนได้เดินทางมาที่ใด บัดนี้ข้าศึกได้โอบล้อมทั่วทุกสารทิศแล้ว

มิอาจนั่งรอความตายอยู่ที่นี่ได้เป็นอันขาด !

ข้าศึกเชี่ยวชาญในการซุ่มโจมตีในพื้นที่ป่า เยี่ยงนั้นก็จำต้องออกไปจากป่าบ้านี่ให้เร็วที่สุด มีเพียงแค่การหลบหนีไปยังพื้นที่โล่งแจ้งเท่านั้นถึงจะสามารถหลบหนีการซุ่มโจมตีของข้าศึกได้ มีเพียงหนทางนี้เท่านั้นที่จะลดการบาดเจ็บและล้มตายของกองทัพลงได้

ความประหม่าและความหวาดกลัวค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นมาในกองทัพ หากมิรีบหยุดยั้งความรู้สึกเอาไว้ เกรงว่าทหารทั้งสามแสนนายจะถูกข้าศึกเพียงสามพันนายเล่นงานจนน่วมในที่สุด

“รายงาน…”

สายลับนายหนึ่งวิ่งเข้ามา จากนั้นก็ล้มตัวลงคุกเข่าอยู่ข้างกายของสีจิน “ท่านเจ้าเมือง ข้างหน้ามีหุบเขาซึ่งอยู่ห่างออกไปราว 10 ลี้ ทั้งสี่ทิศโล่งแจ้งยังมิค้นพบวี่แววของข้าศึก ! ”

หุบเขาเยี่ยงนั้นหรือ ?

สีจินขมวดคิ้วมุ่น “แสดงว่าทั้งสามด้านเป็นภูเขาเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“เรียนท่านเจ้าเมือง ทั้งสามด้านเป็นหน้าผาสูงชันมองมิเห็นยอด มีเมฆลอยอยู่กลางเขา”

ถ้าหากว่าข้าศึกบังเอิญอยู่บนหน้าผานั่นพอดีและถ้าหากว่าข้าศึกขว้างก้อนหินและท่อนซุงลงมาเล่า แบบนั้นร่างของตนจะมิถูกฝังทั้งเป็นเลยหรือ ?

มิได้การ ! ข้างหน้าต้องมีกลลวงอันใดอยู่เป็นแน่ ต้องออกห่างจากเทือกไทเออร์แห่งนี้ให้เร็วที่สุด !

สีจินคิดแผนการบางอย่างขึ้นมาได้และกำลังจะออกคำสั่ง ทว่าเขาก็ต้องหันหลังขวับกลับไป สีหน้าพลันซีดเผือดขึ้นมาทันใด

เขาหันไปเห็นหมู่ควันกำลังพวยพุ่งขึ้นมาจากด้านหลัง !

และในหมู่ควันที่กำลังพวยพุ่งอยู่นั้นมีเปลวไฟขนาดใหญ่กำลังลุกโชน !

เจ้าพวกนี้…พวกมันจุดไฟเผาป่าเพื่อตัดเส้นทางมิให้ข้ากลับออกไป !

ซูเตี่ยนเตี่ยนเป็นคนจุดไฟเผาเองกับมือ

บัดนี้ซูเตี่ยนเตี่ยนยืนอยู่ข้างกายของซูม่อ เขาเคี้ยวหญ้าอยู่ในปาก ทว่าสายตากลับเต็มไปด้วยความสงสาร “ศิษย์น้อง นี่มันมิโหดเหี้ยมไปหน่อยหรือ ? ”

ซูม่อจ้องมองไปยังเปลวไฟที่โหมรุนแรงมากขึ้น จากนั้นก็พยักหน้า “นี่เป็นความคิดของท่านอาจารย์อารอง มันโหดเหี้ยมเกินไปจริง ๆ ไปกันเถิด บัดนี้ข้าศึกคงต้องเดินทัพไปข้างหน้าอย่างเดียวแล้ว พวกเราไปรวมตัวกับท่านอาจารย์อารองกันเถิด”

ทหาร 300 นายเดินทัพออกไปทันที ส่วนสีจินตื่นตกใจจนหน้าซีดเผือดไปพักใหญ่แล้ว

ด้านหลังมิเหลือทางใดให้หลบหนีได้แล้ว ข้าศึกเหลือทิ้งไว้เพียงแค่ทางด้านหน้า !

ทางด้านหน้าจะต้องมีกลอุบายสารพัดรูปแบบอยู่เป็นแน่ คาดว่าจะเป็นเส้นทางที่นำไปสู่ความฉิบหายวายป่วง !

บัดนี้ยังจะทำอันใดได้อีกกัน ?

ต่อให้ฉิบหายเยี่ยงไรก็จำต้องบุก มิเช่นนั้นทั้งกองทัพคงถูกไฟเผาทั้งเป็น !

“สังหารพวกมันให้หมด ! ”

“ให้สายลับทุกนาย ออกไปสำรวจเส้นทางด้านหน้า”

“บุก… ! ”

ทหารภายใต้บัญชาของสีจินต่างก็หวาดกลัวจนหัวหดไปตั้งนานแล้ว เมื่อมีคำสั่งออกมา พวกเขาก็รีบวิ่งรุดไปข้างหน้า มิมีผู้ใดหยุดชะงักและมิมีผู้ใดหันหลังกลับ

ราวกับแมงเม่าที่บินเข้ากองไฟ

บนหน้าผาสูงชัน ชายอ้วนยกมือขึ้นเท้าสะเอวพลางเอ่ยเรื่องสำคัญ

“การมีเมตตาต่อศัตรูคือการมิรับผิดชอบต่อตนเอง ! ”

“พวกเจ้าล้วนเป็นศิษย์ของข้า เป็นเมล็ดพันธุ์ของสำนักเต๋า ! ข้าจำต้องนำพวกเจ้ากลับไปให้ครบสามสิบสองประการ เช่นนั้นพวกเจ้าต้องโหดเหี้ยมกับข้าศึกให้มากกว่านี้สักหน่อย ! ”

“ที่นี่คือสนามรบ ในสนามรบหากมิได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องเอาด้วยกล การเผาพวกมันมิใช่เรื่องที่มิควร ดูสารรูปพวกเจ้าแต่ละคนสิ ล้วนมือถือสากปากถือศีล…ข้ามิชอบ ! ”

“จงไปเตรียมพร้อมได้แล้ว ศัตรูต้องติดกับอย่างแน่นอน เมื่อสังหารพวกมันได้หมดทุกคนแล้ว พวกเราจะออกจากภูเขากัน และเป้าหมายต่อไปของพวกเราก็คือเมืองศิวะ ! ”

ศัตรูสองแสนคนได้วิ่งกรูเข้าไปในหุบเขา จากนั้นความสิ้นหวังก็ได้ฉายชัดขึ้นมาบนใบหน้าของพวกเขา เนื่องจากมันเป็นหน้าผาสูงชันตั้งตระหง่านทั้งสามทิศ !

พวกเขาหมดหนทางแล้วจริง ๆ !

พวกเขายังมิทันได้รวบรวมสติกลับคืนมาเลยด้วยซ้ำ ก้อนหินขนาดมหึมาก็ร่วงลงมาจากเบื้องบนคราแล้วคราเล่า

เสียงร้องโหยหวนดังก้องทั่วทั้งหุบเขา ทหารจำนวนนับมิถ้วนถูกหินก้อนใหญ่กระแทกเข้าอย่างจังจนกลายเป็นเนื้อบด โลหิตสีแดงฉานไหลอาบหุบเขา

สีจินโมโหจนตาแทบจะหลุดออกจากเบ้า ดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำปูดโปน “ปีนหน้าผา ทุกคน…บริเวณหน้าผามีเถาวัลย์ พวกเจ้าจงปีนขึ้นไป ! ”

ทันใดนั้นเหล่าทหารก็มองเห็นความหวัง เถาวัลย์จำนวนนับมิถ้วนถูกคนจำนวนมากปีนป่ายขึ้นไปราวกับมดตัวน้อย ๆ

ชายอ้วนยกกล้องส่องทางไกลขึ้นมอง มุมปากของเขาเผยอขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็ออกคำสั่งอย่างเลือดเย็น

“ตัดเถาวัลย์ ! ”

หลังจากที่ชายอ้วนออกคำสั่ง ทหารทั้งสามพันนายก็ได้ลงมือตัดเถาวัลย์จนขาดสะบั้น

จากนั้นศัตรูก็หล่นลงไปที่หุบเขาดังเดิม พวกเขาร่วงตกลงไปเป็นพรวน ราวกับใส่เกี๊ยวลงไปในหม้อน้ำร้อนอย่างไรอย่างนั้น

เสียงของความสิ้นหวังดังสะท้อนทั่วทั้งหุบเขาอยู่เนิ่นนาน

ไฟป่าโหมเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ เวลาล่วงเลยผ่านไปถึงยามเย็น ไฟป่าได้ลามมาปิดทางเข้าออกหุบเขานั้นไว้สนิท ชายอ้วนก้มไปมองที่หุบเขาอีกครา เมื่อมิได้ยินเสียงของมนุษย์แล้ว เขาก็เตรียมที่จะนำกองทัพออกเดินทางต่อไป ทันใดนั้นเองจี้หยุนกุยก็ได้ทะยานลงมาจากท้องนภา

“เก่งจริง ๆ ! ”

“ชมกันเกินไปแล้ว ! ”

“บัดนี้วางแผนจะทำเยี่ยงไรต่อไป ? ”

“ก็อาศัยช่วงที่พวกมันกำลังป่วยเจียนตายเข้าตีเมืองศิวะเสียเลย ! ”

“มิได้ ! ฝ่าบาทมีพระบัญชาให้หาหุบเขาเป็นที่กำบังตัว ที่นี่ถือว่าเหมาะสมเลยทีเดียว เจ้าต้องปักหลักอยู่ที่นี่ แล้วรอให้กองทัพของฝ่าบาทเสด็จมาถึง ! ”