นายน้อยเจ้าสำราญ - ตอนที่ 1307 เอาชนะ

ตอนที่​ 1307 เอาชนะ​

เสียง​ปืน​นัด​นั้น​ดัง​ขึ้น​มาอย่าง​กะทันหัน​ ในขณะที่​เสียง​ปืน​ดังก้อง​อยู่​ข้าง​หู​ของ​ทหาร​ชน​เผ่า​วา​ตู​ แม่ทัพ​ของ​พวกเขา​ก็​ร่วงหล่น​ลงมา​กอง​กับ​พื้น​เสียแล้ว​

มิมีแม้แต่​เสียงร้อง​โหยหวน​ด้วย​ความเจ็บปวด​

บัดนี้​เขา​อยู่​ใน​ท่า​เงยหน้า​ขึ้น​มอง​ท้อง​นภา​ ระหว่าง​คิ้ว​มีเลือด​ไหล​ทะลัก​

สายตา​ของ​เขา​ยังคง​หลงเหลือ​ความหวาดระแวง​ใน​ชั่ว​อึดใจ​สุดท้าย​ก่อน​ตาย​ออกมา​ให้​เห็น​

บัดนี้​ทหาร​ที่อยู่​รอบข้าง​หันไป​มอง​ร่าง​ของ​แม่ทัพ​ที่นอน​ราบ​อยู่​บน​พื้น​ พวกเขา​รู้สึก​ประหลาดใจ​มาก​ยิ่งนัก​ อยู่​ห่าง​กัน​ถึงเพียงนี้​ ทว่า​แม่ทัพ​ของ​เขา​กลับ​ถูก​ทำร้าย​จนถึง​แก่​ความตาย​ได้​ !

เขา​ตาย​ได้​เยี่ยง​ไร​กัน​ ?

มิมีผู้ใด​รู้​ว่า​เขา​ตาย​ได้​เยี่ยง​ไร​ หลังจากที่​ชน​เผ่า​วา​ตู​ตก​ตะลึงพรึงเพริด​อยู่​ครู่หนึ่ง​ ก็​มีทหาร​ร่าง​กำยำ​นาย​หนึ่ง​แกว่ง​ดาบ​สำริด​แล้ว​แผด​เสียงคำราม​ที่​ฟังมิรู้เรื่อง​ออกมา​ ในขณะที่​ไป๋​ยู่​เหลียน​กำลัง​เล็ง​ลำกล้อง​ปืน​อยู่​นั่นเอง​ ทหาร​เหล่านั้น​ก็​ฮึกเหิม​ขึ้น​มาอีก​ครา​ ใบหน้า​ของ​พวกเขา​มิได้​เผย​ความหวาดกลัว​ให้​เห็น​อีกต่อไป​ พวกเขา​ชูอาวุธ​ใน​มือ​แล้ว​คำราม​เสียงดัง​กึกก้อง​

ซูเกต์​ชิน​ที่​ยืน​อยู่​เบื้องหลัง​ของ​ไป๋​ยู่​เหลียน​มิไกล​นัก​ ได้ยิน​สิ่งที่​ชาย​ร่าง​กำยำ​ผู้​นั้น​เอ่ย​ ชายหนุ่ม​ผู้​นั้น​คือ​ตุล​จาน​น้องชาย​ของ​ศิลิ​สวา​ และ​ตาม​กฎ​ของ​ชน​เผ่า​แล้ว​นั้น​ เมื่อ​ศิลิ​สวา​สิ้นใจ​ใน​สนามรบ​ ตุล​จาน​น้องชาย​ของ​เขา​ต้อง​ขึ้น​เป็น​แม่ทัพ​ทันที​

และ​บัดนี้​สิ่งที่​ตุล​จาน​กำลัง​ทำ​อยู่​ก็​คือ​ปลุก​ขวัญ​กำลังใจ​ให้​กับ​ทหาร​ของ​เผ่า​วา​ตู​ เพื่อ​แก้แค้น​ให้​กับ​ผู้นำ​ของ​ชน​เผ่า​ที่​เพิ่ง​ตาย​ไป​ !

นาง​หันไป​มอง​ไป๋​ยู่​เหลียน​ด้วย​สีหน้า​ร้อนรน​ แต่​ดูเหมือนว่า​เทพเจ้า​หน้าตา​หล่อเหลา​ผู้​นี้​จะฟังภาษาของ​ฝ่ายตรงข้าม​มิเข้าใจ​

นาง​เดิน​เข้าไป​กระตุก​บ่า​ของ​ไป๋​ยู่​เหลียน​อย่าง​ระมัดระวัง​ ไป๋​ยู่​เหลียน​จึงผละ​สายตา​ออก​มาจาก​ลำกล้อง​แล้ว​หันไป​มอง​หญิงสาว​ที่​อาย​จน​ต้อง​ก้มหน้า​หนี​

ซูเกต์​ชิน​อยาก​บอก​เทพเจ้า​รูปงาม​เบื้อง​หน้าเสีย​เหลือเกิน​ว่า​ศัตรู​กำลังจะ​บุก​โจมตี​เข้ามา​ใน​มิช้า ทว่า​น่าเสียดาย​ที่​มิว่า​นาง​จะเอ่ย​อัน​ใด​ อีก​ฝ่าย​ก็​ฟังมิเข้าใจ​อยู่ดี​

นาง​คิด​แล้ว​คิด​อีก​ จึงตัดสินใจ​ชี้นิ้ว​ไป​ยัง​ฝั่งศัตรู​ที่​กำลัง​ส่งเสียง​อึกทึก​ จากนั้น​ก็​ทำท่า​ปาด​คอ​ตนเอง​ ไป๋​ยู่​เหลียน​ผงะ​ตกใจ​ นี่​หมายความว่า​อีก​ฝ่าย​กำลังจะ​บุก​โจมตี​พวกเรา​สินะ​ ?

เขา​เผย​รอยยิ้ม​บาง​ ๆ ที่​งดงาม​ราวกับ​บุปผา​กำลัง​ผลิบาน​ เมื่อ​ซูเกต์​ชิน​เห็น​ดังนั้น​ หัวใจ​ดวง​น้อย​ ๆ ของ​นาง​ก็​สั่นสะเทือน​อย่าง​รุนแรง​ เทพเจ้า​และ​มนุษย์​นั้น​มีขอบฟ้า​และ​แม่น้ำ​คอย​ขวางกั้น​ซึ่งมิอาจ​ฝ่าฟัน​ไป​ได้​ อย่า​ได้คิด​เพ้อฝัน​เลย​เชียว​ !

ในขณะนั้น​เอง​ ทหาร​จำนวน​หนึ่ง​แสน​นาย​ก็​เริ่ม​กรู​ทัพ​เข้ามา​

พวกเขา​กวัดแกว่ง​อาวุธ​ใน​มือ​ พลาง​แผดเสียง​ตะโกน​พลาง​รุกคืบ​เข้ามา​โจมตี​ชน​เผ่า​ซูลี่​

ไป๋​ยู่​เหลียน​ยก​ปืน​ไรเฟิล​อัตโนมัติ​ขึ้น​มาอีก​ครา​ จากนั้น​ก็​จดจ้อง​ไป​ที่​ลำกล้อง​ปืน​ ซูเกต์​ชิน​เงยหน้า​มองตาม​ไป​ ภายใต้​แสงสุริยา​อัน​งดงาม​ เทพ​เจ้าที่​ดู​หนุ่ม​และ​รูปงาม​พระองค์​นั้น​ก็​ยิ่ง​ทวี​ความ​ศักดิ์สิทธิ์​มากยิ่งขึ้น​

นาง​เฝ้ามอง​อย่าง​รอคอย​ อยากรู้​ว่า​อาวุธ​ใน​มือ​ของ​พระองค์​มีอิทธิฤทธิ์​เยี่ยง​ไร​กัน​

และ​คน​ที่​ไป๋​ยู่​เหลียน​กำลัง​เล็ง​อยู่​นั้น​ก็​คือ​ตุล​จาน​น้องชาย​ของ​ศิลิ​สวา​นั่นเอง​

เขา​เอียง​ศีรษะ​เล็กน้อย​ เพื่อ​เพ่งมอง​ลำกล้อง​ปืน​ จากนั้น​ก็​เล็ง​ไป​กลาง​ระหว่าง​คิ้ว​ของ​เขา​ และ​ใน​ชั่ว​อึดใจ​นั้น​เอง​ เขา​ก็ได้​ลั่น​ไกปืน​ขึ้น​มาอีก​ครา​

“ปัง​… ! ”

“อ้า​ก.​.. ! ”

ซูเกต์​ชิน​อ้าปากค้าง​ด้วย​ความ​ตกตะลึง​ ครา​นี้​นาง​เห็น​ทุกอย่าง​เต็ม​สอง​ตา​ !

นาง​เห็น​นิ้ว​ของ​ไป๋​ยู่​เหลียน​ขยับ​เพียง​เล็กน้อย​ จากนั้น​ก็​ราวกับว่า​มีประกายไฟ​จำนวนมาก​ออก​มาจาก​กระบอก​สีดำ​ เสียง​ของ​มัน​ดังสนั่น​ จากนั้น​ก็​พุ่งตรง​เข้าไป​ที่​ตุล​จาน​ซึ่งกำลัง​หลบซ่อน​อยู่​ท่ามกลาง​ฝูงชน​ เขา​ส่งเสียงร้อง​โหยหวน​แล้ว​ล้ม​ลง​กับ​พื้น​

ทว่า​ข้าศึก​ยัง​มิหยุด​รุกคืบ​เข้ามา​เพียง​เพราะ​การตาย​ของ​ตุล​จาน​ พวกเขา​ยังคง​ส่งเสียงร้อง​คำราม​แล้ว​เคลื่อน​ทัพ​มาเบื้องหน้า​ เพียง​มินาน​ก็​อยู่​ห่าง​ทหาร​นาวิกโยธิน​เพียงแค่​ 20 จั้งเท่านั้น​

ไป๋​ยู่​เหลียน​ขมวดคิ้ว​มุ่น​ จากนั้น​ก็​ยื่นมือ​ข้าง​หนึ่ง​ออกมา​ เขา​ชะงัก​ราว​สามอึดใจ​แล้ว​ออกคำสั่ง​ว่า​ “ยิง​ ! ”

ปืน​ของ​ต้าเซี่ย​ได้​ปะทุ​รัว​ครา​แรก​บน​สังคม​ยุค​บรรพกาล​

จิตใจ​ของ​ซูเกต์​ชิน​สั่นสะท้าน​ขึ้น​มาทันใด​ เธอ​ตื่นตกใจ​จนถึง​ขีดสุด​

ร่าง​ของ​ข้าศึก​เป็น​รู​พรุน​ ท่ามกลาง​เสียง​ปืน​

บ้าง​ก็​พรุน​ที่​หน้าอก​ บ้าง​ก็​พรุน​ที่​ใบหน้า​

ทหาร​ของ​ชน​เผ่า​วา​ตู​ร่วง​ลง​กับ​พื้น​คน​แล้ว​คน​เล่า​ท่ามกลาง​เสียง​ปืน​ที่​ดังลั่น​

ราวกับว่า​พวกเขา​ได้​ขีดเส้น​แบ่ง​ขึ้น​มา เส้น​ที่​มิว่า​ผู้ใด​ก็​มิอาจ​ก้าว​ล้ำ​เข้ามา​ได้​

หรือว่า​นี่​จะเป็น​เขตหวงห้าม​ของ​เทพเจ้า​ตาม​ตำนาน​กัน​ ?

นี่​เป็นการ​ลงโทษ​ของ​เทพเจ้า​ใช่หรือไม่​ ?

ใน​ฐานะ​คน​ที่​อาศัย​อยู่​บน​ผืน​ปฐพี​เดียวกัน​ บัดนี้​ชาว​เผ่า​ซูลี​รู้สึก​กังวล​ต่อ​โชคชะตา​ของ​ชน​เผ่า​วา​ตู​มาก​ยิ่งนัก​

เมื่อ​ยาม​ที่อยู่​ภายใต้​การนำ​ของ​ท่าน​หัวหน้า​เผ่า​ ทั้ง​แปด​ชน​เผ่า​อาศัย​อยู่​ร่วมกัน​อย่าง​สันติ​ จน​ถึงขั้น​ที่ว่า​บริเวณ​คี​วาจา​ย​ซึ่งเป็น​พื้นที่​ส่วนกลาง​ที่​ท่าน​ผู้นำ​อยู่อาศัย​นั้น​ มีชาว​เผ่า​ทั้ง​แปด​มาแลกเปลี่ยน​สินค้า​กัน​ที่นั่น​ใน​ทุก ๆ​ สามวัน​

ยกตัวอย่างเช่น​นำ​หนัง​สัตว์​มาแลก​กับ​เครื่อง​ทองสัมฤทธิ์​ หรือ​นำ​อาหาร​ต่าง ๆ​ มาแลก​กับ​เครื่องปั้นดินเผา​

ช่วงเวลา​นั้น​ผืน​ปฐพี​แห่ง​นี้​เต็มไปด้วย​แสงสุริยา​และ​ความอบอุ่น​

ทว่า​ทุกอย่าง​กลับ​เปลี่ยนแปลง​ไป​หลังจาก​การตาย​ของ​ท่าน​ผู้นำ​ แม้แต่​คี​วาจา​ย​ก็​ถูก​ศิลิ​สวา​ยึดครอง​ไป​ ผู้คน​มิอาจ​ไป​แลกเปลี่ยน​สินค้า​ที่​คี​วาจา​ย​ได้​อีกต่อไป​ มิหนำซ้ำ​ยัง​ต้อง​ถวาย​เครื่อง​ราช​บรรณาการ​ให้​ศิลิ​สวา​อีกด้วย​

นี่​เป็น​ฝีมือ​ของ​ศิลิ​สวา​เพียง​คนเดียว​ ชาว​เผ่า​วา​ตู​เป็น​ผู้บริสุทธิ์​

เมื่อ​คิดได้​ดังนั้น​ นาง​จึงเงยหน้า​ขึ้น​มอง​ไป๋​ยู่​เหลียน​ด้วย​สายตา​อ้อนวอน​ นาง​ยื่นมือ​ข้าง​หนึ่ง​ออก​ไป​จับ​ปืน​ใน​มือ​ของ​ไป๋​ยู่​เหลียน​

จากนั้น​ก็​กด​ปืน​ลง​พร้อมกับ​น้ำตา​ที่​ไหล​อาบ​สอง​แก้ม​ นาง​หันไป​อ้อนวอน​ไป๋​ยู่​เหลียน​พร้อมกับ​ส่าย​ศีรษะ​

นาง​มิรู้​ว่า​เทพเจ้า​จะเข้าใจ​ความคิด​ของ​มนุษย์​หรือไม่​ นาง​แค่​มิอยาก​ให้​ชน​เผ่า​วา​ตู​ถูก​ฆ่าล้าง​จน​หมดสิ้น​เช่นนี้​

ไป๋​ยู่​เหลียน​ขมวดคิ้ว​เล็กน้อย​ หัวใจ​ของ​ซูเกต์​ชิน​เต้น​โครมคราม​อีก​ครา​ ไป๋​ยู่​เหลียน​หันไป​มอง​สนามรบ​เบื้องหน้า​ จากนั้น​ก็​หันหน้า​ไป​มอง​หวา​งติ้ง​ชุน​พร้อมกับ​สั่งการ​ว่า​ “หยุด​ยิง​ ! ”

เมื่อ​คำสั่ง​ถูก​ถ่ายทอด​ออก​ไป​ เสียง​ปืน​ก็​พลัน​หยุดชะงัก​ลง​ใน​บัดดล​ ความ​เงียบ​ได้​เข้ามา​แทนที่​

กลิ่น​คาวเลือด​โชย​คละคลุ้ง​ ทหาร​จำนวน​หนึ่ง​แสน​นาย​เบื้องหน้า​ ถูก​ทหาร​นาวิกโยธิน​จำนวน​หนึ่ง​หมื่น​นาย​ยิง​ตาย​อย่าง​น้อย​สามหมื่น​ราย​ ส่วน​คน​ที่​บาดเจ็บ​ก็​มีมากมาย​เช่นกัน​ !

ทหาร​ของ​ชน​เผ่า​วา​ตู​ที่​อกสั่นขวัญแขวน​มาสัก​พักใหญ่​ พวกเขา​มิเหลือ​แม้แต่​ความกล้า​ที่จะ​เผ่นหนี​

พวกเขา​มอง​สหาย​ร่วม​รบ​นอน​จมกอง​เลือด​ด้วย​ความ​สั่น​กลัว​ ได้ยิน​เสียงร้อง​โหย​หวาน​ชวน​สะพรึง​ของ​บรรดา​สหาย​ที่​ได้รับบาดเจ็บ​ พวกเขา​มิรู้​ว่า​ควร​ทำ​เยี่ยง​ไร​ต่อไป​ดี​

ซูเกต์​ชิน​จ้องมอง​ไป๋​ยู่​เหลียน​ด้วย​ความ​ซาบซึ้ง​ใน​บุญคุณ​ นาง​คุกเข่า​ลง​ จากนั้น​ก็​หมอบกราบ​ไป๋​ยู่​เหลียน​ ทั้ง​ยัง​พรม​จูบ​ลง​บน​รองเท้า​ทหาร​ของ​เขา​

จากนั้น​ก็​ลุกขึ้น​ยืน​แล้ว​เดิน​เข้า​ไปหา​กองทัพ​ของ​ชน​เผ่า​วา​ตู​

นาง​รู้สึก​มั่นใจ​มาก​ยิ่งนัก​ว่า​ทหาร​ที่​สวม​ชุด​เกราะ​สีเงิน​เหล่านี้​คือ​เทพเจ้า​ !

พระองค์​เสด็จ​ลงมา​ที่นี่​ คาด​ว่า​อาจจะ​เสด็จ​ลงมา​เพราะ​เทวาคาร​ที่​ถูก​หลงลืม​แห่ง​นั้น​

เช่นนั้น​ก็​รอ​ให้​จัดการ​เรื่อง​นี้​ให้​เรียบร้อย​เสีย​ก่อน​ แล้ว​ค่อย​พา​พระองค์​ไป​ค้นหา​เทวาคาร​ที่​ถูก​หลงลืม​แห่ง​นั้น​บน​ทุ่ง​น้ำแข็ง​

หรือ​ที่นั่น​เป็น​สถานที่​ที่​พระองค์​เหลือ​ทิ้ง​ไว้​บน​โลก​มนุษย์​กัน​

ซูเกต์​ชิน​เหยียบย่ำ​อยู่​บน​เลือด​ที่​เจิ่งนอง​แล้ว​เข้าไป​ยืน​อยู่​เบื้องหน้า​ของ​ทหาร​ชน​เผ่า​วา​ตู​ เมื่อ​แสงสุริยา​สาด​กระทบ​ร่าง​ของ​นาง​ แม้ว่า​นาง​จะสวม​เพียง​ชุด​กระโปรง​ที่​ทำ​จาก​หญ้า​ แต่​ก็​ดู​บริสุทธิ์​และ​ล้ำค่า​มาก​ยิ่งนัก​

นาง​ชูสอง​มือขึ้น​มาแล้ว​ชี้แจงเจตจำนง​ของ​เทพเจ้า​ให้​แก่​ชน​เผ่า​วา​ตู​

ไป๋​ยู่​เหลียน​เป็นกังวล​ใน​ความปลอดภัย​ของ​นาง​จึงยก​ปืน​ขึ้น​มาเพื่อ​เตรียม​ยิง​

ทหาร​เหล่านั้น​กำลัง​เผชิญหน้า​กับ​ความประหลาดใจ​และ​ความ​งุนงง​ หลังจากนั้น​มินาน​พวกเขา​ก็​เผย​ความรู้สึก​หวาดกลัว​ขึ้น​มาบน​ใบหน้า​ แล้ว​วางอาวุธ​ลง​ใน​ท้ายที่สุด​

พวกเขา​คุกเข่า​ลง​พร้อมกับ​ก้ม​หน้าผาก​ลง​แนบ​พื้น​ เพื่อ​แสดงออก​ถึงความเลื่อมใส​ใน​เทพเจ้า​ !

ซูเกต์​ชิน​ยก​ยิ้ม​ออกมา​อย่าง​เริงร่า​ นาง​ถอนหายใจ​ยาว​ด้วย​ความ​โล่งอก​แล้ว​หันหน้า​กลับ​ไป​มอง​ไป๋​ยู่​เหลียน​ ดวงตา​ใสคู่​นั้น​จ้องมอง​ใบหน้า​งดงาม​ของ​ไป๋​ยู่​เหลียน​อย่าง​เบิกบาน​