นายน้อยเจ้าสำราญ - ตอนที่ 1338 เสียงดังกึกก้องท้องนภา

ตอนที่​ 1338 เสียงดัง​กึกก้อง​ท้อง​นภา​

ราตรี​อัน​มืดมิด​ย่อม​เป็น​เครื่อง​อำพราง​ที่​ดี​ที่สุด​

เป็น​เพราะ​ทหารบก​ต้าเซี่ย​กลุ่ม​หนึ่ง​ได้​จู่โจมเมือง​ปา​แลร์​โมเข้ามา​กะทันหัน​ จึงทำ​ให้การ​เสริมกำลัง​ป้องกัน​ของ​เมือง​นี้​ยิ่ง​ทวี​ความหนาแน่น​มากขึ้น​เรื่อย ๆ​

มิชาล​ได้​ออกคำสั่ง​ให้​ทหาร​นับ​แสน​นาย​เคลื่อน​กำลัง​เข้ามา​ใน​เมือง​แห่ง​นี้​ พวกเขา​ได้​แบ่ง​เป็นกอง​ละ​ 100 นาย​ จำนวน​ 1,000 กอง​ ภารกิจ​ของ​พวกเขา​คือ​การกำ​จัดการ​หน่วย​จู่โจมของ​ต้าเซี่ย​ ดังนั้น​เมือง​ทั้งเมือง​จึงแทบจะ​ไร้​เงาของ​ศัตรู​

ทำให้​ภารกิจ​ของ​ห​ลี่​ฉางซู่ ซุน​เสี่ยว​หู​และ​เฉินห​ยู​ซิน​เป็นไป​ด้วย​ความยากลำบาก​ยิ่งขึ้น​ ทว่า​พวกเขา​ก็​ยัง​สามารถ​หลบ​กอง​ลาดตระเวน​ของ​ข้าศึก​มาได้​กอง​แล้ว​กอง​เล่า​ จนกระทั่ง​มาถึงคลังสรรพาวุธ​อีก​แห่ง​หนึ่ง​

เหตุ​เพราะ​คลังสรรพาวุธ​ถูก​วางเพลิง​เสียหาย​ไป​ 2 แห่ง​ คลังสรรพาวุธ​อีก​ 10 แห่ง​ที่​เหลือ​จึงยิ่ง​เสริมกำลัง​ป้องกัน​แน่นหนา​ขึ้นไป​อีก​

ใน​ตอนนี้​นี่เอง​ที่​การระเบิด​ของ​กองทัพอากาศ​ระลอก​แรก​ได้​สิ้นสุดลง​ กองทัพอากาศ​ทะยาน​ออก​ไป​จาก​เมือง​ปา​แลร์​โม บัดนี้​พวกเขา​กำลัง​ล่องลอย​อยู่​เหนือ​ที่ราบ​สีทอง​

เมื่อ​ไร้​ซึ่งลูกระเบิด​ของ​กองทัพอากาศ​ต้าเซี่ย​ ศัตรู​จึงสามารถ​ทุ่ม​กำลัง​มาป้องกัน​ใน​เมือง​ได้​อย่าง​เต็มที่​

ห​ลี่​ฉางซู่เห็น​คลังสรรพาวุธ​แห่ง​นั้น​ผ่าน​กล้องส่องทางไกล​ มิว่า​จะเป็น​หอคอย​สังเกตการณ์​หรือ​ขบวน​ทหาร​ลาดตระเวน​ก็​ดู​มีมากขึ้น​กว่า​เดิม​อย่าง​เห็นได้ชัด​

“พวกเรา​จะทำ​เยี่ยง​ไร​ดี​ ? ”

ห​ลี่​ฉางซู่รู้สึก​จิตใจ​ห่อเหี่ยว​ พวก​ตน​มีกัน​แค่​ 3 คน​เท่านั้น​ เกรง​ว่า​อีก​ฝ่าย​น่าจะ​มีกัน​ราว​ 3,000 คน​ ตน​จะล่อ​ข้าศึก​แล้ว​เข้าไป​ใน​คลังสรรพาวุธ​ได้​เยี่ยง​ไร​กัน​

ซุน​เสี่ยว​หู​หยิบ​ปืน​ที่​นำ​มาจาก​คลังสรรพาวุธ​ออกมา​ “หัวหน้า​ ฝีมือ​การ​ยิงปืน​ของ​ท่าน​เป็นเลิศ​ ท่าน​ก็​ยิง​ทหาร​ที่อยู่​บน​หอ​สังเกตการณ์​นั่น​ให้​ตาย​เสีย​สิ ส่วน​ข้า​จะใช้ตะขอ​เหล็ก​เกี่ยว​แล้ว​ปีน​ขึ้นไป​ เมื่อ​เข้าไป​ข้างใน​ได้​แล้ว​ จะลอง​หา​โอกาส​ดู​ ตกลง​หรือไม่​ ? ”

ห​ลี่​ฉางซู่ครุ่นคิด​อยู่​ครู่หนึ่ง​ จากนั้น​ก็​ส่าย​ศีรษะ​ เช่นนี้​จะทำให้​ศัตรู​คนอื่น​ ๆ ตกใจกลัว​ ถึงตอนนั้น​เกรง​ว่า​พวกเรา​คงจะ​หนี​มิพ้น​

“ช้าก่อน​ ! ”

ใน​ตอนนั้น​เอง​ เฉินห​ยู​ซิน​ก็ได้​ชี้นิ้ว​ไป​ที่​นอก​กำแพง​ “พวก​เจ้าดู​นั่นสิ​ มี…มีทหาร​ 10 นาย​ปรากฏตัว​ขึ้น​มา เหมือนว่า​กำลัง​มุ่งหน้า​มายัง​ตรอก​ด้านล่าง​ที่​พวกเรา​อยู่​พอดี​”

“หัวหน้า​ พวกเรา​เข้าไป​จัด​การทหาร​สิบ​นาย​นี่​ จากนั้น​ก็​สวม​ชุด​ของ​พวก​มัน​แล้ว​แอบ​เนียน​เข้าไป​ดี​หรือไม่​”

ดวงตา​ของ​ห​ลี่​ฉางซู่เป็นประกาย​ขึ้น​มาทันใด​ เป็น​วิธี​การบุก​โจมตี​ที่​ค่อนข้าง​ง่าย​ เพียงแต่ว่า​หาก​อีก​ฝ่าย​ซักถาม​ขึ้น​มา หาก​สื่อสาร​ภาษาของ​พวกเขา​มิรู้เรื่อง​… ถึงเวลา​ค่อย​ว่า​กัน​ อย่าง​มาก​ก็​แค่​หนี​มิพ้น​เท่านั้นเอง​

“ได้​ เอา​เช่นนี้​ก็แล้วกัน​ ! ”

ทั้ง​สามพราง​ตัว​ท่ามกลาง​ความ​มืดมิด​อยู่​บน​หลังคา​ราวกับ​เสือ​ชีต้าร์​ เมื่อ​เห็น​ทหาร​สิบ​นาย​นี้​เดิน​เข้ามา​ พวกเขา​จึงส่าย​หาง​ไปมา​อยู่​บน​หลังคา​

เมื่อ​ข้าม​ตรอก​ซอย​นี้​ไป​ก็​จะเข้าใกล้​คลังสรรพาวุธ​มากขึ้น​กว่า​เดิม​ พวกเขา​ได้ยิน​เสียง​คลับคล้ายคลับคลา​เสียง​ปืน​ดัง​แว่ว​มาเป็นระยะ​ คาด​ว่า​น่าจะเป็น​การปะทะ​กัน​ระหว่าง​ทหาร​ต้าเซี่ย​และ​กองทัพ​ศัตรู​

ห​ลี่​ฉางซู่โบกมือ​ พวกเขา​ทั้ง​สามคน​ก็ได้​กระโดด​โปรย​ตัว​ลงมา​อย่าง​ไร้​ซุ่มเสียง​ มาอยู่​ด้านหลัง​ของ​ศัตรู​ทั้ง​สิบ​คน​นี้​

พวกเขา​ดึง​เอา​กริช​ออกมา​ จากนั้น​ก็​รุก​เข้าไป​ปิดปาก​ศัตรู​อย่าง​คล่องแคล่ว​ พร้อมกับ​เอา​กริช​กรีด​แทง​บริเวณ​ลำคอ​

ทหาร​ผู้เคราะห์ร้าย​คน​แรก​ยัง​มิทัน​ได้​ล้ม​ลง​ พวกเขา​ก็​ลง​มือสังหาร​ทหาร​คน​ที่สอง​คน​เสร็จ​เรียบร้อย​แล้ว​ อีก​ครู่หนึ่ง​หลังจากนั้น​ทหาร​ฝ่าย​ศัตรู​ก็​ถูก​สังหาร​ไป​ทั้งสิ้น​ 6 คน​ เมื่อ​อีก​สี่คน​ได้ยิน​เสียง​ปึงปัง​ข้างหลัง​ พวกเขา​จึงหัน​กลับมา​มอง​ พวก​ห​ลี่​ฉางซู่แทง​กริช​เข้าไป​ที่​หน้าอก​ของ​พวกเขา​พอดิบพอดี​ จากนั้น​ก็​ฉวยโอกาส​สังหาร​คน​สุดท้าย​ไป​ด้วย​เลย​

มิมีความ​หวั่นวิตก​ใด​เกิดขึ้น​ตลอด​การ​รบ​ เพียงแค่​ระยะเวลา​สั้น​ ๆ พวกเขา​ก็ได้​แสดง​ฝีมือ​ออกมา​อย่าง​อาจหาญ​

“รีบ​เปลี่ยน​เร็ว​เข้า​ ! ”

ทั้ง​สามถอด​ชุด​ทหาร​และ​หมวก​เกราะ​ของ​ศัตรู​ออก​ จากนั้น​ก็​ถอด​กระสุน​ของ​พวกเขา​ออกมา​สะพาย​ไว้​บน​บ่า​ของ​ตน​ แล้ว​ลาก​ซากศพ​ไป​ไว้​ใน​เรือน​หลัง​หนึ่ง​ เมื่อ​ทั้ง​สามปลอมตัว​เป็น​ทหาร​ฝ่าย​ศัตรู​เสร็จ​แล้ว​ จึงเดิน​วางมาด​ออก​ไป​ยัง​คลังสรรพาวุธ​แห่ง​นั้น​

พวกเขา​เดิน​เข้าไป​ใกล้​คลังสรรพาวุธ​มากขึ้น​เรื่อย ๆ​ เมื่อ​ทหาร​เวร​ยาม​ทั้ง​สามเห็น​ก็​ต้อง​ตกตะลึง​ขึ้น​มาทันใด​ เพราะ​ทั้ง​สามคน​นี้​สวม​ชุมทหาร​องค์​รักษ์​กลุ่ม​ที่​ใกล้​ท่าน​จอมทัพ​มาก​ที่สุด​ ทว่า​พวกเขา​เพิ่ง​ถ่ายทอด​คำสั่ง​ของ​ท่าน​จอมทัพ​ไป​และ​เพิ่ง​กลับ​ไป​เมื่อ​ครู่​เอง​มิใช่หรือ​ ?

เหตุใด​ถึงกลับมา​อีกแล้ว​เล่า​ ?

ขา​ไป​พวกเขา​มีกัน​ทั้งสิ้น​ 10 คน​ ทว่า​กลับมา​ครา​นี้​เหลือ​เพียงแค่​ 3 คน​เท่านั้น​…

ใต้​หล้า​นี้​มักจะ​ไร้​ซึ่งเรื่อง​บังเอิญ​ ทหาร​องค์​รักษ์​ของ​ท่าน​จอมทัพ​นั้น​มีสถานะ​สูงส่งมาก​ใน​หมู่​ทหาร​ด้วย​กันเอง​ พวกเขา​มีหน้าที่​ดูแลรักษา​ความปลอดภัย​ให้​ท่าน​จอมทัพ​ ทั้ง​ยังมี​หน้าที่​ใน​การ​ถ่ายทอด​คำสั่ง​ของ​ท่าน​จอมทัพ​อีกด้วย​

ทหาร​เวร​ยาม​เหล่านี้​เป็น​เพียง​ทหาร​ชั้นผู้น้อย​ เดิมที​พวกเขา​มิมีสิทธิ์​สอบถาม​อัน​ใด​ หาก​พวกเขา​ต้องการ​เข้ามา​ใน​คลังสรรพาวุธ​แห่ง​นี้​ ทว่า​ทหาร​องค์​รักษ์​เหล่านี้​เพิ่งจะ​จากไป​ได้​มินาน​ และ​กลับมา​เพียงแค่​ 3 คน​เท่านั้น​ คาด​ว่า​ต้อง​มีอัน​ใด​มิชอบมาพากล​เป็นแน่​ จำต้อง​นำ​เรื่อง​นี้​ไป​รายงาน​ให้​ท่าน​นายพล​รักษาการณ์​ทราบ​

บริเวณ​ประตู​มีคบไฟ​คอย​ให้​แสงสว่าง​ แต่​เนื่องจาก​ปีกหมวก​ของ​ห​ลี่​ฉางซู่นั้น​ค่อนข้าง​ต่ำ​ ดวงไฟ​วับ ๆ แวม ๆ​ มิเพียง​พอที่จะ​ทำให้​ทหาร​เวร​ยาม​เหล่านี้​เห็น​หน้า​ของ​พวกเขา​ได้​ชัด​

และ​บัดนี้​ก็​มีเสียง​ปืน​ดัง​มาจาก​ตรอก​ซอย​มิไกล​นัก​ !

ทหารยาม​ทุกคน​ถูก​เสียง​ปืน​นั่น​ดึงดูด​ความสนใจ​ของ​พวกเขา​ไป​จน​สิ้น​ พวกเขา​ยก​ปืน​ใน​มือขึ้น​มา จากนั้น​ก็​หันไป​มอง​ทาง​ต้นเสียง​อย่าง​ประหม่า​ โดย​ปล่อย​ให้​พวก​ห​ลี่​ฉางซู่สามคน​เดิน​เข้าไป​ยัง​คลังสรรพาวุธ​ได้​สบาย​ ๆ

ดวงใจ​ที่​พะ​ว้า​พะวง​ของ​ทั้ง​สามจึงผ่อนคลาย​ลง​ในที่สุด​ !

ห​ลี่​ฉางซู่ยก​มือขึ้น​ลูบ​หน้าผาก​พบ​ว่า​บน​นั้น​เต็มไปด้วย​หยาดเหงื่อ​

ทว่า​ความเสี่ยง​และ​ความลำบาก​มิได้​ถูก​ขจัด​ให้​หาย​ไป​อย่าง​สิ้นเชิง​ ทหาร​รักษาการณ์​ที่นี่​ยังคง​แน่นหนา​ดังเดิม​

หน้า​ประตู​บาน​ใหญ่​แต่ละ​แห่ง​มีทหารยาม​ประจำการ​อยู่​ทั้งสิ้น​ 10 คน​ และ​มีทหาร​ลาดตระเวน​วนรอบ​ ๆ โดย​มิมีช่องว่าง​ให้​หยุดพัก​

ทั้ง​สามคน​ได้​เดิน​เฉียด​ไหล่​ทหารยาม​เหล่านี้​เข้าไป​ แต่​ก็​มิได้​ตกเป็น​เป้า​สงสัย​ของ​ทหาร​เวร​ยาม​เหล่านี้​แต่อย่างใด​

เมื่อ​วน​คลังสรรพาวุธ​แห่ง​นี้​ได้​กว่า​ครึ่ง​รอบ​ ห​ลี่​ฉางซู่ก็​ค้นพบ​ว่า​มีหน้าต่าง​บาน​สูงอยู่​สอง​สามแห่ง​ด้วยกัน​ ระดับความสูง​แค่นี้​มิได้​ส่งผล​อัน​ใด​ต่อ​พวกเขา​ ทว่า​จะบิน​เข้าไป​ตรงนั้น​โดย​มิตกเป็น​เป้าสายตา​ของ​เหล่า​ทหาร​ลาดตระเวน​ได้​เยี่ยง​ไร​กัน​ ?

ทันใดนั้น​เอง​ เสียง​ปืน​ด้านนอก​ก็​ยิ่ง​ทวี​ความรุนแรง​มากยิ่งขึ้น​

ที่​บังเอิญ​ก็​คือ​ เป็น​หน่วย​จู่โจมกลุ่ม​ที่หนึ่ง​ซึ่งมีจูซิน​หมิง​เป็น​ผู้บังคับบัญชา​นั่นเอง​

พวกเขา​รัว​กระสุน​ใส่ทหาร​ลาดตระเวน​ 100 นาย​บริเวณ​ตรอก​ซอย​ด้านนอก​

แน่นอน​ว่า​นายพล​ที่​ประจำการ​อยู่​ที่นี่​ก็​ได้ยิน​เสียง​ปืน​เช่นกัน​ เขา​เกิด​อาการ​ประหม่า​และ​หวั่นเกรง​ขึ้น​มาทันใด​ ที่นี่​เป็น​คลังสรรพาวุธ​ที่​ใหญ่​ที่สุด​จาก​ทั้ง​สิบสอง​แห่ง​ มิทราบ​ว่า​ข้าศึก​หา​ที่นี่​พบ​ได้​เยี่ยง​ไร​กัน​ ?

ทว่า​บัดนี้​มิใช่เวลา​ที่จะ​มาคิด​เรื่อง​นี้​ สิ่งที่​ต้อง​ทำ​ใน​ตอนนี้​ก็​คือ​กำจัด​กองทัพ​ที่​คิด​จะวางเพลิง​คลังสรรพาวุธ​แห่ง​นี้​ให้​หมด​ !

ดังนั้น​เขา​จึงออกคำสั่ง​ทันใด​…

“ทหาร​ทั้งหมด​รวมพล​แล้ว​ขึ้นไป​ประจำการ​บน​กำแพงเมือง​ จงสกัดกั้น​ศัตรู​ไว้​นอก​กำแพง​ ! ”

เดิมที​นี่​มิใช่ความผิด​หนักหนา​อัน​ใด​ เพียงแต่​พวกเขา​คาด​มิถึงว่า​ทหาร​ฝ่าย​ศัตรู​ทั้ง​สามนาย​กำลัง​เดิน​วางหมาก​เข้ามา​ที่​ด้านหลัง​คลังสรรพาวุธ​แห่ง​นี้​

ทหาร​ลาดตระเวน​ทั้งหมด​รีบ​วิ่ง​ผ่าน​พวกเขา​ไป​ ครู่หนึ่ง​หลังจากนั้น​ ที่​คลังสรรพาวุธ​พลัน​ว่างเปล่า​มิมีทหาร​ฝ่าย​ศัตรู​แม้แต่​คนเดียว​

“ช้าก่อน​ ! พวก​เจ้าทั้งสอง​ถอยห่าง​ออก​ไป​หน่อย​ ข้า​จะเข้าไป​เอง​ ! ”

“หัวหน้า​ให้​ข้า​เข้าไป​เถิด​ งาน​นี้​ข้า​ถนัด​”

“ไม่ ! ครา​นี้​ข้า​จะลงมือ​เอง​ พวก​เจ้าทั้งสอง​จงไสหัวออก​ไป​ ! นี่​คือ​คำสั่ง​ของ​ข้า​ ! ”

ห​ลี่​ฉางซู่กระโดด​พรวด​ขึ้นไป​ยัง​หน้าต่าง​บาน​สูงแห่ง​นั้น​

ซุน​เสี่ยว​หู​กับ​เฉินห​ยู​ซิน​จับ​ปืน​เอาไว้​แน่น​ ทั้งสอง​หันมา​สบตา​กัน​ แม้จะรู้สึก​โชค​ดีแต่​ก็​หวัง​ว่า​หัวหน้า​จะกลับ​ออกมา​ได้​อย่าง​ปลอดภัย​

พวกเขา​ถอยห่าง​ออก​มาจาก​คลังสรรพาวุธ​แห่ง​นี้​ จากนั้น​ก็​ไป​หลบ​อยู่​มุมมืด​แห่ง​หนึ่ง​

เสียง​ปืน​จาก​ด้านนอก​ยังคง​ดัง​กระหึ่ม​ ทว่า​ครู่หนึ่ง​หลังจากนั้น​ เสียง​ระเบิด​ที่​ดังก้อง​ท้อง​นภา​ก็ได้​กลบ​เสียง​ปืน​ไป​จน​สิ้น​…

ห​ลี่​ฉางซู่จ้องมอง​คลังสรรพาวุธ​ที่​ใหญ่โตมโหฬาร​ เขา​ก็​เลือก​ใช้วิธี​เดียวกัน​กับ​เป้า​จื่อ​อย่าง​มิลังเล​

เขา​นำ​ระเบิด​มาวาง​ไว้​กลาง​คลังสรรพาวุธ​แห่ง​นี้​ จากนั้น​ก็​จุดชนวน​ระเบิด​ขึ้น​มา ท้ายที่สุด​เขา​ก็​มิมีโอกาส​ได้​กลับ​ออก​ไป​อีก​เลย​…