นิยามแห่งราตรี (Night’s Nomenclature ) - ตอนที่ 146 กฎของสถานที่ต้องห้ามหมายเลข 002
“ผมรู้สึกอยู่ตลอดเลยว่าครูท่านมาที่สถานที่ต้องห้ามหมายเลข 002 อย่างกับกลับบ้าน” ชิ่งเฉินถาม “แต่ท่านมาถึงที่นี่แล้วก็ยังต้องหาไมยราบมาทดสอบว่ามีกฎเพิ่มรึเปล่าด้วยเหรอครับ”
หลี่ซูถงอธิบายว่า “สถานที่ต้องห้ามไม่ใช่ว่าหลังผู้เหนือมนุษย์ตายแล้วจะเกิดขึ้นมาทันทีเลย หลายสิบปีก่อนมีอัศวินรุ่นก่อนคนหนึ่งฝังอยู่ที่นี่ กฎที่เป็นของเขายังไม่ได้ปรากฏขึ้นมาโดยตลอด”
“ถ้ากฎของรุ่นก่อนคนนั้นเกิดขึ้นแล้วจะเป็นอะไรครับ” ชิ่งเฉินถาม “ท่านคุ้นเคยกับเขาไหม”
หลี่ซูถงคิดดู “กฎของเขาอาจจะเป็นว่า หลี่ซูถง, เฉินเจียจางเข้ามาไม่ได้ล่ะมั้ง……”
ชิ่งเฉิน “???”
“อาจารย์อาคนนั้นตอนมีชีวิตถูกฉันก่อกวนไม่น้อย” ในสีหน้าของหลี่ซูถงมีแววหวนหาเล็กน้อย “ตอนรุ่น ๆ เขาช่วยฉันกับศิษย์พี่เช็ดก้นตามหลังให้พวกเราตลอดเลย เวลานั้นฉันกับศิษย์พี่ยังอ่อนมาก เขาปวดหัวเป็นพิเศษ”
“นั่นก็ไม่ถึงกับว่าจะไม่ให้ท่านกับอาจารย์ลุงเข้ามานะครับ” ชิ่งเฉินถอนหายใจ “ท่านตอบให้มันจริงจังได้ไหม”
“กฎประเภทนี้เดายากมาก” หลี่ซูถงส่ายหน้า “อาจจะมีแค่ตัวเขาเองถึงรู้ว่าตัวเองชิงชังอะไรที่สุด พูดตามจริง หลังจากสถานที่ต้องห้ามหมายเลข 002 ก่อตัว มีกฎเยอะแยะที่แม้แต่พวกเราชนรุ่นหลังยังรู้สึกหัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ได้ เทียบกับสถานที่ต้องห้ามแห่งอื่นแล้ว ที่นี่มันช่างบ้าน ๆ เกินไปเลยล่ะ”
“ดังนั้น ครูครับ กฎของสถานที่ต้องห้ามหมายเลข 002……” ชิ่งเฉินชะงักไปกะทันหัน กฎของสถานที่ต้องห้ามไม่สามารถถกถึง
หลี่ซูถงมองไปทางชิ่งเฉินอย่างจริงจัง “ฉันต้องให้เธอสาบานว่าจะไม่บอกกฎของสถานที่ต้องห้ามหมายเลข 002 กับคนอื่น เก็บรักษาเป็นความลับ”
ชิ่งเฉินตะลึงไป เขาค้นพบว่าขณะนี้ครูจริงจังอย่างไร้ที่เปรียบ
จริงจังอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน
“ครูครับ ผมสาบานว่าจะไม่บอกกฎของที่นี่กับคนอื่น จะเก็บเป็นความลับ” ชิ่งเฉินก็กล่าวอย่างจริงจัง “แต่ว่าครูอยู่ในสถานที่ต้องห้ามแล้วบอกกฎของมันกับผมจะไม่เป็นไรเหรอครับ”
หลี่ซูถงส่ายหน้า “ไม่เป็น”
“เพราะอะไรครับ” ชิ่งเฉินตกตะลึง
หลี่ซูถงยิ้มอย่างลึกลับ “ไม่ต้องรีบร้อน หลังจากนี้ไม่กี่วันเธอก็จะเข้าใจแล้วล่ะ ก่อนอื่นพูดว่าสถานที่ต้องห้ามหมายเลข 002 มีกฎยังไงบ้างกันเถอะ”
“ข้อหนึ่ง ไม่สามารถถ่ายหนักถ่ายเบาเรี่ยราด”
ชิ่งเฉิน “……”
“ข้อสอง ไม่สามารถพูดสบถ”
ชิ่งเฉิน “……”
“ข้อสาม ไม่สามารถถ่มน้ำลายเรี่ยราด”
ชิ่งเฉินจู่ ๆ กุมหน้าผาก “ไม่ใช่สิ ครูท่านรอเดี๋ยวนะครับ ช้า ๆ ให้ผมหน่อย “
หลี่ซูถงมองดูนักเรียนของตัวเองอย่างยิ้มแย้มเหมือนกับคาดปฏิกิริยาของเด็กหนุ่มเอาไว้แล้ว
เด็กหนุ่มมองไปทางครูแล้วเอ่ยอย่างกังขาว่า “สถานที่ต้องห้ามหมายเลข 002 นี่มุมมองทั้งสามเถรตรงขนาดนี้เลยเหรอครับ?!”
ชิ่งเฉินถึงขนาดรู้สึกว่าตัวเองกำลังฟังหลักสูตร “การบรรยายอารยธรรม” ที่โลกภายนอกอยู่ เป็นคนหนุ่มที่ดีรักษาวินัยพูดจามีอารยธรรม
“แทนที่จะบอกว่ามุมมองทั้งสามของสถานที่ต้องห้ามหมายเลข 002 เถรตรงมากไม่สู้บอกว่ามุมมองทั้งสามของเหล่าบรรพบุรุษอัศวินเถรตรงมาก” หลี่ซูถงกล่าวอย่างร่าเริง
“แทบจะเป็นโรคกลัวเชื้อโรคแล้วปะครับ” ชิ่งเฉินแซะอย่างไร้เรี่ยวแรง
“กฎข้อสี่ ดอกไม้ในสถานที่ต้องห้ามเด็ดไม่ได้”
“กฎข้อห้า ไม่อนุญาตให้ใช้โดรน”
“กฎของที่หก ไม่สามารถใช้อาวุธปืน”
“กฎข้อที่เจ็ด ไม่สามารถฆ่าคน”
ชิ่งเฉินยกมือขึ้น “ห๊ะ? ไม่สามารถฆ่าคนแล้วท่านจะพาผมมาทำไรครับ”
หลี่ซูถงมองเขาแวบหนึ่ง “ไม่สามารถฆ่าตรง ๆ”
นั่นก็คือ ได้แต่ใช้กฎ
“กฎข้อแปด ไม่สามารถกระโดดยาง”
“ท่านรอแปบนะครับ” ชิ่งเฉินหยุดครูตัวเองอีกครั้ง “กฎข้อแปดท่านเอาจริงเหรอ ไม่สามารถโดดยางนี่มันเรื่องบ้าอะไรกันครับ ทำไมถึงมีเรื่องประเภทไม่สามารถโดดยางด้วยล่ะเนี่ย”
หลี่ซูถงกล่าวต่อ “กฎข้อเก้า ไม่ให้พูดว่าเนื้อวัวไม่อร่อย”
“กฎข้อสิบ ตอนที่คนอื่นร้องเพลง ไม่สามารถร้องตาม”
ชิ่งเฉินเอ่ยอย่างระแวงว่า “รุ่นก่อนคนนี้เป็นพวกยึดไมค์เหรอครับ”
“ไม่ใช่” หลี่ซูถงส่ายหน้า “ตัวเขาเป็นคนที่อินโทรเวิร์ตมาก ผลคือทุกครั้งตอนที่ปลุกความกล้ามาร้องเพลง ไม่ว่าจะร้องเพลงอะไร ศิษย์พี่ของเขาก็จะร้อง แล้วยังร้องตาม นี่ทำให้เขารำคาญมาก”
“กฎข้อสิบเอ็ด เล่นค้อนกรรไกรกระดาษแพ้ไม่ได้”
“กฎข้อสิบสอง จะต้องตรงต่อเวลา”
“กฎข้อสิบสาม ขโมยไข่นกไม่ได้”
“กฎข้อสิบสี่……”
ตอนนี้ชิ่งเฉินมึนงงอยู่บ้างจริง ๆ กฎของสถานที่ต้องห้ามหมายเลข 002 แห่งนี้เยอะมากจริง ๆ แต่ว่ากฎนี่กับสิ่งที่เขาคิดไม่เหมือนกันนิดหน่อยอะ
สถานที่ต้องห้ามของคนเขาล้วนเป็น หลังเข้าไปต้องสาดเลือด 1 ลิตร หรือว่าหนึ่งวันจะต้องพลีชีพเพื่อนร่วมทีมหนึ่งคน
ทำไมพอมาถึงถิ่นฐานขององค์กรอัศวินของตัวเองถึงได้กลายเป็น……หลุดโลกขั้นนี้
แต่ทว่าหลี่ซูถงจู่ ๆ มองไปทางชิ่งเฉินแล้วยิ้มเอ่ยว่า “เธอรู้สึกว่ากฎพวกนี้เหมือนเรื่องล้อเล่นมากใช่ไหม แต่ว่าอันที่จริงกฎพวกนี้แหละที่ฆ่าคนมากที่สุด สถานที่ต้องห้ามหมายเลข 002 ก็ได้รับการยอมรับว่าเป็นหนึ่งในสถานที่ต้องห้ามที่ฆ่าคนมากที่สุดด้วย”
ชิ่งเฉินจู่ ๆ ตกอยู่ในห้วงคิด
ใช่แล้ว คนเราเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่กินดื่มขับถ่าย ว่าตามกฎของสถานที่ต้องห้าม แม้แต่ปัสสาวะหยดเดียวตกลงพื้นก็จะถูกสถานที่ต้องห้ามทั้งหมดไล่ฆ่าแล้ว
ไม่ใช่แค่กินดื่มขับถ่าย ยังมีที่ว่าไม่สามารถพูดสบถต่าง ๆ นานาด้วย คนเราตอนลนลานพูดว่าเชี่ยออกมามันปกติมาก แต่พูดคำสบถที่นี่ก็จะตาย
ไม่สามารถใช้อาวุธปืนก็หมายความว่ามนุษย์ไม่อาจใช้อาวุธทั่วไปมาเผชิญหน้ากับสัตว์ป่า
หลี่ซูถงมองชิ่งเฉินแล้วกล่าวว่า “เมื่อเธอรู้กฎของสถานที่ต้องห้ามแห่งหนึ่ง การฆ่าคนจะเป็นเรื่องที่ง่ายดายเป็นพิเศษเลยล่ะ”
“ฆ่ายังไงครับ”
“ไม่ต้องรีบ พาเธอไปทำความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมสักสองวันก่อน รอถึงตอนที่เธอจดจำภูมิประเทศของที่นี่ได้เป็นส่วนใหญ่แล้ว ครูจะแสดงให้เธอดู” หลี่ซูถงกล่าว
แต่ทว่าชิ่งเฉินจู่ ๆ กล่าวว่า “ครูครับ อีกสองวัน ผมอยากลองดูด้วยตัวเองก่อน”
“หืม?” หลี่ซูถงเลิกคิ้ว “ครูคนนี้รับปากว่าจะช่วยเธอ ไม่ต้องเกรงใจกับครูหรอก”
“ไม่ได้เกรงใจครูครับ ตอนนี้จู่ ๆ ผมมีไอเดียนิดหน่อย” ชิ่งเฉินคิดแล้วกล่าวว่า “รอถึงตอนที่ตัวผมเองแก้ปัญหาไม่ได้แล้วค่อยขอให้ครูลงมือเถอะครับ”
พูดจบ เด็กหนุ่มเดินไปข้างหน้า หลี่ซูถงทอดถอนใจกับป่าไม้ว่า “จู่ ๆ รู้สึกว่าไอ้การเป็นครูนี่ไม่สนุกเลยนะ แต่พวกคุณอย่าเพิ่งบ่น ผมชอบนิสัยดื้อรั้นอย่างนี้บนตัวเขานะ”
เดินไปเดินมา ชิ่งเฉินจู่ ๆ หันหน้ามาถามว่า “ครูครับ เพลงที่ติดปากที่สุดของโลกภายในคืออะไรครับ”
หลี่ซูถงคิดดู “เออ ฉันนึกเรื่องที่ต้องมาคิดบัญชีกับเธอขึ้นมาได้อย่างหนึ่งนะ ฉันดูโน้ตเพลงที่เธอให้ฉันแล้ว แรก ๆ เธอเอาโน้ตดนตรีคลาสสิกมาก็ดีมาก หลัง ๆ เธอเริ่มเอาเพลงกล่อมเด็กมาหลอกฉันนะ”
ชิ่งเฉินตะลึง “ครูรู้ได้ไงครับว่าที่ผมเอามาเป็นโน้ตเพลงกล่อมเด็ก……”
หลี่ซูถงกล่าวด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ว่า “เพราะว่าเพลงกล่อมเด็กพวกนั้นโลกภายในก็มี ก็เหมือนกับอำลา สืบทอดกันมาตั้งนานแล้ว”
“ฮา ๆๆๆ ขายหน้าจัง”
……
นับถอยหลัง 66:00:00
เช้าตรู่อีกวันของสองวันให้หลัง
ในส่วนลึกของสถานที่ต้องห้าม พื้นที่ที่บรรจบกันของชายขอบกับส่วนใน
ทีมที่มีการฝึกฝนอย่างเข้มข้นหนึ่งหน่วยกำลังเคลื่อนไปข้างหน้าช้า ๆ คนหนึ่งร้อยกว่าคนเหยียบไปบนใบไม้ที่เน่าเปื่อย ส่งเสียงออกมาแค่เบา ๆ
พวกเขาปิดช่องวิทยุสื่อสารทั้งหมด เพราะว่าหลังเข้าสถานที่ต้องห้ามจะต้องรักษาความเงียบในการสื่อสาร
เพื่อเลี่ยงไม่ให้พูดผิดคำ
พวกเขาสวมชุดหน่วยรบสีดำ บนเท้าคือคอมแบทบู๊ตที่ทนทาน บนไหล่ล้วนมีสัญลักษณ์แปะก๊วยของกองพลตระกูลชิ่งติดไว้ ทุก ๆ คนล้วนดูดุดันผิดปกติ
ด้านหน้าสุดของทีมยังมีสุนัขนักล่าจักรกลสี่ตัวเดินอยู่ด้านหน้าสุด ด้านหลังมีคนถือจอมอนิเตอร์หนึ่งอันสังเกตข้อมูลสแกนที่สุนัขจักรกลส่งกลับมา
ในป่าไม้ด้านหน้ากองร้อยสนามจู่ ๆ มีคนหยุดฝีเท้า
เพียงพริบตาเดียว คนทั้งหมดล้วนยืนนิ่งอย่างเป็นระเบียบ
บรรยากาศเคร่งขรึม
ขณะนี้ ด้านหน้าสุดของทีมมีเจ้าหน้าที่วัยต้นสามสิบปีมองไปที่เส้นตัดแบ่งแยกป่าไม้เบื้องหน้าอย่างลึกล้ำ เขาตระหนักว่าไม่สามารถเดินไปข้างหน้าต่อเป็นการชั่วคราว เดินอีกจะเป็นชั้นในของสถานที่ต้องห้าม
เขากล่าวกับพลทหารที่ด้านหลังว่า “ให้ผู้บัญชาการชิ่งไฮวมาหน่อย”
‘ชั้นใน’ กับ ‘ชายขอบ’ ในยามทั่วไปเป็นคำศัพท์ที่กำกวม
แต่ทว่าสำหรับสถานที่ต้องห้าม เส้นแบ่งเขตเส้นนี้จู่ ๆ ก็ชัดเจนขึ้นมา
เพราะว่าที่มองเห็นข้างหน้ากว้าง ๆ ล้วนเป็นพันธุ์สัตว์และพันธุ์พืชที่คุณไม่รู้จักเท่าไหร่ เสมือนว่าได้เข้าไปในโลกอันมหัศจรรย์พันลึกแห่งอื่น
เวลานี้ ด้านหลังทีมมีชายหนุ่มสีหน้าขึงขังคนหนึ่งเดินมา
ชายหนุ่มสวมหมวกเบเรต์สีดำ แก้มซูบผอม โครงหน้าชัดเจน ดูแล้วอย่างกับปฏิมากรรมที่แกะสลักด้วยอัตราส่วนอันสมบูรณ์แบบ
…………………………………
ชอบกฎไหนกันที่สุดคะ
เราชอบห้ามโดดยาง คือจะรู้กฎนี้ได้แสดงว่ามีคนเคยมาเล่นโดดยางที่นี่งั้นเหรอ……
